2015-ի ամփոփում

[մարիօ]

2015-ը ինձ համար փնտրտուքների տարի էր, քանի որ մի տարի առաջ կորցրել էի կյանքի իմաստի մասին բոլոր պատկերացումներս ու թաղվել նիհիլիզմի ճահճում, ահագին դժվար էր վերագտնել կյանքի իմաստներ ու շարունակել ապրել. մենակ տարվա վերջում հասկացա, որ մի կարևոր նպատակ ունեմ՝ գնալ Շվեդիա կրթություն ստանալու, բայց միայն տարվա վերջում: ՈՒղղակի շատ կարևոր է, որ գոնե էդ մեկն էլ գտա ու վերջապես հասկացա, թե ինչով կարելի է մոտիվանալ ու ապրել: Լիքը նոր գրողների, երաժիշտների ու ռեժիսորների բացահայտելու տարի էր, գուդրիդսումս մոտավորապես 80 գիրք ունեմ կարդացած տարվա ընթացքում, ինչն ուրախացնում է, մոտ մի 200 ֆիլմ եմ հասցրել նայել ամբողջ աշխարհից, տարբեր քաղաքներից ու երկրներից, հետևաբար՝ լիքը նոր մարդկանց եմ բացահայտել, նոր պատմություններ ու զգացմունքներ: Էս տարի մի քանի շատ երջանիկ պահեր եմ ունեցել. ամենակարևորը՝ ամենա-ամենասիրածս խմբի համերգին եմ եղել ու մոտ 1ժամ 40 րոպե աշխարհի երջանիկը եղել: Տարվա ընթացքում լիքը՜ նոր մարդկանց հետ եմ ծանոթացել, որոնցից շատերի հետ մտերմացել ու լավ ընկերներ ենք դարձել, ոմանց ուղղակի սիրահարվել եմ, ոմանցից նեղվել, բայց մեկ է սկսել եմ շատ-շատ սիրել մարդկանց ու վստահել, ավելի բաց ու շփվող եմ դարձել՝ համեմատած անցած տարվա հետ: Իհարկե կոմպլեքսներս դեռ հետս են, բայց մի քանի մարդկանց շնորհիվ ավելի բաց եմ շփման հարցում:
Էս տարին կարևոր էր նրանով, որ որոշ մարդկանց հետ շատ ավելի եմ մտերմացել, բացահայտել եմ առանց պարտք ու պահանջի, բացատրությունների ու սպասելիքների հարաբերությունների տեսակը, որն ինձ օգնում է նորմալ ու մարդավարի շփվել մարդկանց հետ, ոչ սպասելիքներ ունենալ, ոչ էլ կապնվել հետները, ուղղակի վայելել իրենց ներկայությունն իմ կյանքում:
Մի քիչ զգացմունքային եմ դարձել, սկսել եմ մարդկանց հանգիստ ասել, որ կարոտել եմ կամ սիրում եմ, որ կարևոր են ինձ համար ու չեմ ուզում կորցնել, նախկինում շատ սառն էի ու անտարբեր, հեշտությամբ կորցնում էի մարդկանց, հիմա չեմ կարողանում: Շատ եմ թափառել, համով բաներ եմ կերել ու խմել, նոր քաղաքներ եմ բացահայտել, տարվա կեսին էլ մի քիչ սիրահարվել եմ, բայց դե քանի շարունակում եմ մնալ աշխարհի անհաջողակը՝ վերջապես հասկացել եմ, որ էդ իմ խելքի բանը չի:
4 տարի համալսարանական կյանքիցս հետո վերջապես սկսել եմ սիրել համալսարանս ու կուրսեցիներիս, սիրելի դասախոս ունեմ ու հետաքրքիր առարկաներ, ընտանիքիս անդամների հետ վերջապես լեզու եմ գտնում, կամ իրենք են հարմարվել, կամ ես, չգիտեմ, բայց էլ ծանր չեմ տանում ամեն ինչ: Մյուս տարվա սկզբից կսկսեմ նորմալ աշխատել ու երևի երջանիկ կլինեմ:
Հ.Գ. միակ հարցը որն ինձ շարունակելու է տանջել նաև հաջորդ տարում իմ սեռական կողմնորոշման հարցն է:

[StrangeLittleGirl]

Լավ, մի երկու բառ ասեմ, մինչև:

Ընդհանուր առմամբ, 2015-ը կարելի ա ասել նախորդ տարիներից ոչ մի բանով չէր տարբերվում. էլի լիքը ճամփորդություններ, էլի լիքը հավես պահեր, լիքը համերգներ, լիքը գրքեր, լիքը հին ու նոր մարդիկ, հին ու նոր լավ ընկերներ: Բայց մյուս կողմից, էս ամբողջ դրականը նրա արդյունքն ա, որ շատ լավ սովորել եմ նույնիսկ ամենաճգնաժամային պահերին լավ լինել: 2015-ն ինքն իրանով ահագին վատ ու բարդ տարի էր, մի երկար ճամփորդություն էր, որը թեև լավ տեղ էր տանում, բայց ընթացքն ահագին բարդ էր, իսկ տեղ չհասնելու հավանականությունը՝ մեծ: Ոնց որ տարեսկզբին մի բան գցեին, կոտրեին, իսկ տարվա ընթացքում ամբողջ գործս լիներ էդ բոլոր կտորներն իրար գլխի հավաքելն ու մի ամբողջություն ստանալը: Ու քանի տարին ավարտին ա մոտենում, ամեն ինչ գալիս, իրա տեղն ա ընկնում:

Տարեսկզբին մազ էր մնում, որ անտուն մնայի: Ամբողջ տարվա ընթացքում տեղից տեղ տեղափոխվելով, անընդհատ տուն ման գալով եմ զբաղված էղել, մինչև գտել եմ էս մեկը, որտեղ գոնե մի տարի կարամ մնամ:

Տարեսկզբին ու ամբողջ տարվա ընթացքում գործիս տեղը լիքը պրոբլեմներ ունեի, անընդհատ մեկի վրա մյուսն էր ավելանում, ու ոչ մի կերպ լուծում չէի գտնում: Էս վերջին հարցն ա մնացել էս տարի, որ լուծվի, բայց քանի որ շատ կոնկրետ պլան ունեմ, գիտեմ, որ էս մի քանի օրը սաղ տեղը կընկնի:

Տարեսկզբին անձնական կյանքումս մի շիլաշփոթ էր սկսվել, ու ինձնից ահագին ժամանակ ու էներգիա ծախսվեց, մինչև ամեն ինչ տեղն ընկավ, դեռ մի բան էլ ավելին: Էրեկ նստեցի, հաշվեցի, մենակ 2015-ին տասը տարբեր տղերք են իմ կյանքում էկել-անցել մինչև էն պահը, երբ հանդիպեցի է՜ն մեկին, մինչև հանդիպեցի իմ երազանքների տղամարդուն, ու դա ոչ մի կաթիլ չափազանցություն չի:

2015-ին լիքը բաներ եմ արել իմ կոմֆորտի զոնայից դուրս՝ է՛լ վազքի մրցույթ, է՛լ ուկուլելե նվագել սովորել, է՛լ մարդկանց չորով «չէ» ասել (սրա մասին մանրամասն բլոգումս կգրեմ): Իմ շրջապատի մարդկանց ֆիլտրելն ավելի չորով ու կտրուկ ա էղել, ինչի համար չեմ ափսոսում, որովհետև ստեղծել եմ իդեալական միջավայր:

Մնացածը բլոգումս դեկտեմբերի վերջերին:

[LisBeth]

Էսօր եկա տուն, որոշեցի նոր տարվա զարդարանք անեմ, պարզվեց սաղ միշուռեքը անցած տարի աղբարկղ եմ գցել, կամ էլ կատվիս խորհրդավոր ու սևեռուն հայացքները առաստաղին ինչ-որ գերբնական նշանակություն ունեն.
Տարվա իտոգ N°1 Առաջին անգամ որոշեցի գրեմ տարվա իտոգ:
Պահարանում մի քիչ պակսած վայթ հորսես գտա: Կրծոսկրի հետևում տևական այրոց ունեմ:
Տարվա իտոգ N°2 Վայթ հորսեսը շշից չեն խմում:
Դետալները փոխվել են, բայց պատկերը նույնն ա: Նույն տունը, հնության հոտը, ծխահոտի հետ խառված: Մի երկու անգամ մտածել եմ տունս փոխելու մասին: Պապս ասում էր. "Բալամ կկուն բունը փոխում ա, որովհետև վրից շան հոտ ա գալիս, ինքը գիդի բնից ա":
Իտոգ N°3 Մի կկու որոշել ա իր հոտից չփախչի:
Որ փոքր էի տատս էլ ասում էր. "Քոռնամ, վրեդ հալ չկա մի բան կեր, էհ", պապս. "Մի քիչ էլ որ համոզես ասղի ծակով կանցնի":
Իտոգ-4 Լավ ա, որ տատս ինձ չի տեսնում:
Չեմ հաշվել ինչքան երգ եմ լսել, ինչքան գիրք եմ կարդացել, ինչքան ֆիլմ եմ նայել, անկեղծ ասած չգիտեյի որ տենց բաները ուչոտով են արվում: Փորձեցի հիշել, պարզվեց... ինչ պարզվեց, հա, որ ամեն ինչ արել եմ մոռանալու համար:
Ժամանակի պակաս եմ զգում: Էն լավ պակասից, էն որ ինչ լավ ա: Բայց մի հատ օպուս ուղեղս ուտում ա, ամբողջական չի դեռ, բայց ուզում ա թվայնացնեմ իրան: Այ հարգելիս, հլը սպասի էլի, ստեղ գնամ, էս անեմ, էն ասեմ:
Իտոգ-7 Երևի թե շատ բաներ ա փոխվել, մարդիկ գնացել են, մարդիկ հեռացել են, մարդիկ են հայտնվել, մի տեղը դառել ա մի ուրիշ տեղ ու սենց շարունակ կատարվող բաներ, որ վռոդի իմ շուրջ են, բայց ոչ ինձ հետ:
Ակումբը փորփրեցի, մի քանի տեստ անցա պարզեցի, որ 100% ինտրովերտ եմ: Երևի էս գրառումը հենց հիմա հակառակը կապացուցի, բայց լրիվ համոզված լինելու համար որոշեցի մեկին հարցնեմ: Նայեցի, հարմար մեկի չգտա ում կարելի կլիներ տենց հարց տալ:
Փորձեցի մարդկանց դասակարգել ինչ որ կրիտերիաներով ու ընտրել էլի ում, ում կարելի ա ներգրավել կոմֆորտ զոն: Մի հատ սենց հստակ գիծ տեսա որից էս կողմ մարդ չկա, էն կողմ լրիվ նույնն են: Մեռած գործ ա:
Իտոգ եսիմ որերոդ այ սենց ա լինում կատարյալ թեթևությունը, սենց դատարկ: Ու եթե շատ խորանամ ալոգիկ օպտիմիզմի մեջ, սաղ լավ ա:
Բայց, մի բան էն չի, չեմ ջոգում ինչ, բայց մի բան հաստատ էն չի:

[Freeman]

մնացածից ոչ-մի էական բանով չտարբերվող տարի էր

[Cassiopeia]

Եսիմ, երեխեքի հետ ամեն տարին մի ձև ա անցնում։ Ամեն մի օրը մի նորություն ա։ Տրդատը ժամ առ ժամ մեծացավ էս տարում։ Աստղը իրա մուննաթի ու կապրիզների գիծը ավելի ուժեղացրեց։ Կորյունը դպրոց գնաց։ Ու իրանց մեծանալու հետ մենք էլ մեծացանք։ 2015-ի ամենամեծ ձեռքբերումս հեծանիվ վարել սովորելն էր ու արշավների գնալը։ Մանվանդ առաջին մեկ-երկու անգամը որ քշում էի, երևի կողքից նայողը ինձ գժի տեղ էր դնում։ Ինքնագոհությունից բերանս մինչև ականջներս բաց վիճակում էի քշում։ 2015-ին մեր ազգականներից լքեցին Հայաստանը։ Արտագաղթը արդեն մեզ էլ հասավ։ Երևի կուզեմ, որ 2016-ին էլ մենք հասնենք արտագաղթին։

[Malxas]

Եսիմ, երեխեքի հետ ամեն տարին մի ձև ա անցնում։ Ամեն մի օրը մի նորություն ա։ Տրդատը ժամ առ ժամ մեծացավ էս տարում։ Աստղը իրա մուննաթի ու կապրիզների գիծը ավելի ուժեղացրեց։ Կորյունը դպրոց գնաց։ Ու իրանց մեծանալու հետ մենք էլ մեծացանք։ 2015-ի ամենամեծ ձեռքբերումս հեծանիվ վարել սովորելն էր ու արշավների գնալը։ Մանվանդ առաջին մեկ-երկու անգամը որ քշում էի, երևի կողքից նայողը ինձ գժի տեղ էր դնում։ Ինքնագոհությունից բերանս մինչև ականջներս բաց վիճակում էի քշում։ 2015-ին մեր ազգականներից լքեցին Հայաստանը։ Արտագաղթը արդեն մեզ էլ հասավ։ Երևի կուզեմ, որ 2016-ին էլ մենք հասնենք արտագաղթին։

Քո գրառումը տեսա մի բան մտաբերեցի 2015 - ից: Ուրեմն, իմ դեռևս ընթացքի մեջ գտնվող վեպերից մեկի հերոսուհու անունը դրել եմ Կասիոպեա: Ի դեպ, դա այդ պահին բավական փրկարար լուծում էր, որովհետև շատ երկար ժամանակ չէի կարողանում անուն ընտրել, դա գրելուց ամենադժվար խնդիրներից է:

[Շինարար]

Տարիս կամփոփեմ, երբ Հայաստան գամ, էս պահի գնահատականս՝ քիչ ըմ անհաջող էր՝ նախորդի համեմատ, երբ մեծ փոփոխություն եղավ, բայց հետո գուցե ավելի մանրամասն պատմեմ:

Լավ, պատմեմ:

Տարին մի կողմից լիքն էր իրադարձություններով, ինքս ինձ համար ինքս ինձ բացահայտելով, հատկապես կազմակերպչական ունակություններիս առումով, բայց նաև ինձ համար ամենաանհաջող տարիներից մեկն էր, երբ որ թեզս ուր որ ա վարի եմ տալիս: Չէ, դեռ չեմ ընկճվել, էս քանի օրը կես-կես ժամ կարդալով զգում եմ, թե մենակ կես ժամ կարդալիս ինքան բանի եմ հանգում, բա որ մի ժամ կարդամ, բայց դժվարը էդ մի ժամն ա, չնայած տարեվերջին ոնց որ ինչ-որ կետերի եմ հանգել, որոնք ինձ օգնելու են առաջ շարժվել, հույս ունեմ՝ եկող տարի խելքս գլուխս կհավաքեմ:

Հիմա նյարդերս էլ ահավոր լարված են, բայց նաև գոհ եմ ինձնից:

Իսկ էս քանի օրը իմ կյանքի համար ամենակարևոր քայլերից մեկը արեցի: Ինքս ինձնից չէի սպասում, չնայած մի կողմից նախազգացումը ունեի, մեջս աճում ու աճում էր էս ամենը՝ դեռ Եգիպտոսից (հա, էս տարի գնացի Եգիպտոս, առաջին անգամ եղա էն երկրում, որի մասին ավելի շատ բան գիտեմ, քան Հայաստանի :ԴԴ, գլուխ եմ գովում, բնականաբար տենց չի), մյուս կողմից՝ եսիմ, ամեն բան նենց պատահական ստացվեց, ինչի՞ եմ ես ամեն ինչ սենց ուշ անում, աչքիս թեզս էլ ես երեք տարում գլուխ բերողը չեմ:ԴԴ, չնայած եթե ուշ էլ մեռնելու եմ, ոչինչ, համաձայն եմ, վերջը գովելի լինի: Հա, ասեմ, որ ոչ մեկ չի պատկերացնում, թե քանի տարեկան եմ: Մեծ մասամբ զարմանում են, դեպք ա եղել, որ տասը տարի ջահել են տվել: Սպիտակած մազերս վկա:ԴԴ Մի խոսքով՝ իրոք մի տասը տարի հետ եմ, բայց ուրիշը իմ տեղը կարող ա իրան խմելու տար, ես էդ տասը տարի հետ կետից շարունակում եմ: Հեչ վեջս էլ չի:ԴԴ


Հայաստանում երկու շաբաթով եմ լինելու, եթե էդ երկու շաբաթում անակնկալներ չեղան, ուրեմն ամեն բան հիանալի ա: Ին շա Ալլահ:


Բոլորիդ մաղթում եմ՝ գլուխներդ բարձր, հպարտ ապրելու հնարավորություն, որ երբեք ստիպված չլինեք՝ կռանաք, ճկվեք, տեղի տաք, ինքներդ ձեզ դավաճանեք: Ես եթե երբևէ արել էլ եմ, չէ, հաստատ արել եմ, բայց կարևորը էն ա, որ իմ կյանքի ճամփին հա հասունացել եմ, մաքրվել, հասել ավելի բարձր գիտակցության, ու դեռ ինչքան ավելի հասունանալու ճամփա կա: Դեռ տասնմեկ-տասներկու տարի առաջ վատ արարք էի կատարում, չեմ ասի՝ ինչ, ամաչում եմ, ու հպարտանում էի, ինչ ամաչել, էնքան գոհ էի ինձանից, հիմա որ հիշում եմ ապշում եմ, նույնքան գոհ էի, որքան հենց էս պահին եմ գոհԴԴ Կարո՞ղ ա հետո էլ հիմիկվա համար ամաչեմ: Մտածացրեց:Դ

Վերջը, ես գլուխս բարձր եմ տարիս ավարտում, սիրտս փոքր ինչ ցավալով, նյարդերս խառնված, բայց սրանք ժամանակավոր են: Ու էս ամենում ոչ միայն Եգիպտոսն իր դերն ունի, Եգիպտոսի դերն անսպասելի պատահականություն էր, էս իմ հասունացման գործում շատ մեծ դեր ունի ակումբը, որովհետև դու տեսնում ես՝ ինչ հրաշք մարդիկ կան աշխարհում, ու դա քեզ ուժ ա տալիս՝ ուժեղ լինելու, ինքդ քեզ հավատալու: Ժող ջան, անուն առ անուն չնշեմ, էնքան շատ եք, բայց ապրեք, որ կաք:


Կներեք, որ շատ բաց տեքստով չեմ գրում, թող սենց խորհրդավոր լինի, որ տարընթերցումների տեղիք տա:

Նախորդ անգամ ինձ համար շատ վատ տարի էր 2013-ը, իմ տատերիս կորցրեցի, ինձ շատ էին սիրում, երկուսն էլ, դե ինձ ոնց չսիրեն:ԴԴ, իսկ տարեվերջին աշխատանքս կորցրեցի, գործից դիմում գրեցի դուրս եկա, ու իմ ընտանիքս էն ժամանակ էլ էնպես հանգիստ ընդունեց էդ իմ արարքը, ես իրանց ցավը տանեմ՝ իմ ծնողների, իմ ախպոր, չնայած մեջները, գիտեմ, համաձայն չէին, իմ տարիքի եքա, ներողություն արտահայտությանս, տղեն չի կարա չաշխատի ու ծնողների հաշվին ապրի, բայց ախպերս միշտ էր ասում, եթե դու անգործ մնաս, չաշխատես, քեզ պատերով կտաս ու շատ ավելի հարմար տարբերակ կգտնես քեզ համար, ու ճիշտ էր ասում: Մի խոսքով՝ մի կողմից՝ տարին շատ վատ էի ավարտում, մյուս կողմից՝ հաջորդ տարի շատ կարևոր բաներ կատարվեցին: Հույս ունեմ էս տարեվերջի լարվածությունս էլ եկող տարի դեպի առաջ ա տանելու, լավը մտածենք, լավը լինի:

[StrangeLittleGirl]

Շին, թեզիդ պահով մի բան ասեմ: PhD անողների մի 90 տոկոսը սկսելուց մի տարի անց կրիզիսի մեջ ա հայտնվում: Հետաքրքիրն էն ա, որ սաղին թվում ա, թե մենակ իրանք են: Բայց տենց չի: Ու չեն խոսում էդ մասին, չեն արտահայտվում: Հետո արդեն մանրից սաղ սկսում ա տեղն ընկնել, սաղն էլ ժամանակին հասցնում են, նենց որ դուխդ տեղը

[Նիկեա]

Ես էլ ամփոփեմ 2015-ը:
Էս ի՞նչ տարի էր: Ամեն ինչը շատ շատ էր, չափից շատ:

Հունվար

ես նոր տարին որոշել էի որ քնած եմ դիմավորելու բայց վերջին պահին միտքս փոխեցի, վերջին պահ ասելով նկատի ունեմ 12 զանգերից 8-րդի ժամանակ ու հետո մինչև գիշերվա եսիմքանիսը թափառում էի, հավես էր մենակ մինչև ծնկները ձյան մեջ խրվելը Հունվարի մեկի գիշերն էլ թափառեցի... իսկ հետո... հետո սկսվեց դեպրեսիաներիս երկար շղթան: Առաջին օղակը՝ հունվարի 2-ին. հանգիստ նստած ես մեկ էլ իմանում ես որ ավտովթար ա էղել, հաջորդ օրը վթարի ենթարկվածներից մեկը մահանում ա, շատ հարազատ մեկը... ավելի վատ սկիզբ դժվար ա պատկերացնել էն տարվա համար, որին սպասել ես, որը իրա հետ պետք ա լուրջ, կարևոր, դրական փոփոխություններ բերեր:
Հետո սկսվեցին դասերը... ավելի անկապ ու անիմաստ քան առաջ էին... ու էդ ընթացքում պետք էր պարապել, բայց էս մթնոլորտում մի քիչ դժվար էր ինչ-որ բանի վրա կենտրոնանալ:

Փետրվար

Շարունակեց հունվարյան դեպրեսիվ տրամադրությունը, ուղղակի ավելի մուննաթոտ ամիս էր: Համարյա ամեն օր կռվում էի մերոնց հետ... ինքնագնահատականս հասնում էր մինուս անվերջության... ու էդ միակ փրկությունը զոմբիացած պարապելն էր: ուղեղս լրիվ անջատվում էր: Ռեժիմ չկար: Ապրում էի երբ ոնց պատահեր: մի օր 12-ին էի քնում, 4-ին արթնանում ու սկսում պարապել, մի օր էլ քնում էի 4-ին որ 8-ին արթնանամ ու դպրոց գնամ, դպրոցում քնեմ: Թղթե օրագրիս մեջ ամենաշատը էս ամսի ընթացքումեմ գրել:

Մարտ

Հիշում եմ որ էս ամսին 2 շաբաթ սիրահարված եմ էղել վերջ... այսքանը ...

Ապրիլ

Դասարանցիներիս հետ յոլա չէի գնում... իրանք վերջին զանգով էին գլուխ տանում իսկ իմ գլուխը առանց էդ էլ շատ խառն էր: Ընկերներս իրար հետ կռվում էին, ես էի ծանր տանում: Գիշերները համարյա չէի քնում, եղել ա երբ 58 ժամ անընդմեջ արթուն եմ մնացել: Սկսեցի օրագրիս մեջ թարս գրել, էնպես որ հայելու մեջ ա ճիշտ գրածը երևում:

Մայիս, հունիս

Խառն էին էս ամիսները: Դասեր, վերջին զանգ, քննություններ: Վերջում դասարանցիներիս շատ էի սիրում, մյուս ընկերներիցս շատերի հետ վիճեցի ու էդ վեճից հետո ամեն ինչ փոխվեց: Բայց մայիսը դեպրեսիվ չէր, մեկ-մեկ ջղային էր, ընդհանուր առմամբ` մարտական:

Հուլիս, օգոստոս

Ազատություն: Վերջ, պըրծ: էլ ոչ մի քննություն: Բայց դե հիմա էլ մնում էր սպասել ամսի 15-ին, որ վերջապես իմանայի ընդունվել եմ թե չէ: Գլխիս որդերը էլի արթնացել էին ու ես սկսել էի մտածել որ հավաքածս բալերը բավարար չեն լինի: Էդ ընթացքում աննորմալ արագությամբ սերալներ էի նայում, կինոներ, բայց կարդալ՝ չէ, մինչև հունիս կարդացել եմ, դրանից հետո չէի ուզում գիրք ձեռքս վերցնել: Հետո իմացա որ ընդունվել եմ, սիրտս տեղն ընկավ ու ես սկսեցի հանգիստ խղճով ժամանակ սպանել: Հորաքրոջս աղջիկը ինձ հյուր եկավ ու փրկեց մենակությունից, ձանձրույթից, ինքս ինձնից: Օգոստոսն էլ նման էր հուլիսին: Ուղղակի օգոստոսին ես հասկացա, որ լավ չի երբ մամադ կարդում ա օրագիրդ, ակումբի օրագիրը լիներ, էլի ոչինչ, բայց բարձի տակ պահած օրագիրը՝ երբեք: Ու եթե գրածդ չեն հասկանում քեզ էլ չեն հասկանա: Ու որ թղթին վստահել չի կարելի, համենայն դեպս էդ աստիճանի:
ես էլ թաքուն բլոգ բացեցի, բայց քանի որ ես իմ մասին շատ "լավ" էի էդ ժամանակ գաղտնիքներ պահում, մի քանի հոգի իմացան դրա գոյության մասին ու ես էնտեղ էլ չէի կարողանում գրել: Արձակուրդի վերջը դեպրեսիվ էր:

Սեպտեմբեր

Տարվա ամենածանր, ամենավատ, ամենասև ամիսն էր: Ընկերներիցս հեռու էի, կարոտում էի, նոր ընկերներ դեռ չունեի ու մեռնում,էի մենակությունից: էն տպավորությունն էր որ բոլորի մոտ ամեն ինչ լավ ա, ու ամեն ինչ իմ պատճառով ա, ամեն ինչի մեղավորը ես եմ:
չեմ ուզում սովորել, սպառվել էի... Հա՜, չափահաս դարձա տնից-տեղից հեռու... ու շատ ապրեն էն մարդիկ որ էդ օրը չթողեցին դեպրեսվեմ, հիշեցրեցին որ ես վերջիվերջո ծովահեն եմ Էդ օրից կամաց-կամաց, դանդաղ-դանդաղ սկսեցի վերակենդանանալ: սկսեցի իսպաներեն սովորել, հավես էր, հիմա ահագին հասկանում եմ ու շարունակելու եմ սովորել:


Հոկտեմբեր, նոյեմբեր

Այ սրանք լավն էին: Ես էլ մենակ չէի, համալսարանում լիքը ընկերներ ունեի, բոլորը սիրում էին ինձ, սկսել էի դաս սովորել: հոկտեմբերի 29-ին, մի օրվա մեջ 2 շատ կարևոր բաներ գտա, որոնք անմիջականորեն կապված են մոտ ապագայիս հետ: Լիքը թափառել եմ: Լիքը մարդկանց եմ սկսել ճանաչել ու ինձ եմ ճանաչել: Սիրահարվել եմ, ապուշանալու աստիճանի... ու լավ եմ արել... սկսել եմ ճապոներեն սովորել ու լուրջ եմ տրամադրված: Մի տարվա ընթացքում երևի մի 1000 կանջի կսովորեմ: կամ էնքան ճապոներեն կիմանամ որ անիմե ճապոներենով կնայեմ: Իտալերեն ու անգլերեն էի պարապում, մինչև քննությունները սկսվեցին ու սաղ փչացրեցին, բայց հուսամ էլի կպարապեմ: "աշակերտներս" ախր շատ լավն են: աշակերտ... խնդալու ա
Տեսա ընկերներիցս մեկին ում տեսնելու հույս համարյա թե չունեի...

Դեկտեմբեր

Իսկ դեկտեմբերը շատ լավն էր ^^ չհաշված քննությունները:

ընդհանուր առմամբ տարին ավելի շատ լավն էր, քան վատը: Լիքը նոր բաներ եմ սովորել: Հիշում,եմ թե ինչերից եմ դեպրեսվել 2014-ին, համեմատում եմ 2015-ի հետ ու հա, ես 2014-ին ավելի ապուշ եմ եղել:
Էս տարվա ընթացքում
• ֆիլտրվել ա ընկերներներիս ցանկը, մի քանի անգամ, ու էն մարդիկ առանց որոնց ես ինձ չէի պատկերացնում, արդեն քանի ամիս ա կողքիս չեն ու ես իրանց չեմ էլ կարոտում:
• գտել եմ էն համալսարանը, որտեղ սովորելու եմ 3 տարի հետո
• սովորել եմ որոշել, ճիշտ ա դեռ լավ չեմ որոշում, բայց կկատարելագործվեմ ժամանակի ընթացքում
• սկսել եմ մանրամասն, հանգամանալից օրագիր գրել, թաքուն բլոգի, թաքուն սևագրություններում ու մենակ վերջին 3 օրերի գրածներս կարդալով զգում եմ որ դրանք ավելի լիքն են քան 2014-ի 3 ամիսներ միասին վերցրած:
• լիքը գրքեր եմ կարդացել, ահագին ֆիլմեր նայել, շատ մարդկանց բացահայտել
• խաբել եմ շատ, լիքը, ամեն քայլափոխի, ու սովորել եմ գրագետ խաբել ու էլ խիղճս չի տանջում: Փչացել եմ

հա՜, ու էս տարվա ընթացքում ակումբն ու ակումբցիները չափազանց մեծ դեր են խաղացել: Համարյա բոլոր փոփոխությունների մեջ իրանց մատը խառն ա

[laro]

Ապուշագույն տարի....Ասեմ. Նիկեայի ոճով
Հունվար-քննաշրջան. համարենք տապալված քննաշրջան, որովհետև պարապում էի վերջին մի օրը ու քիչ ու բնականաբար հետո ինձ արդյունքները դուր չեկան: Այ սենց ա, սենց սովորելով մարդ չեն դառնում, վերացրեք ինձ աշխարհի վրայից, եթե մոտակա երկու տարում մարդ չդառնամ:
Փետրվար-Հմ...բան չեմ հիշում. դե նոր կիսամյակ, նոր դասախոսներ: Հա էս ժամանակ ավելի սկսեցի զզվել բիոխի դասախոսից: Իրար հետ լավ չէինք, մի այլ կարգի:
Մարտ-Երկար ժամանակ ինձ համոզում էի, որ ես ամենալավ ընկերն եմ իմ ընկերների համար, իսկ իրենք՝ իմ: Էդ համոզմունքը աստիճանաբար փշրվեց ու ես սկսեցի չվստահել մարդկանց:
Ապրիլ- Սիսթըմի համերգ. Սրանից որ սկսեմ խոսել, երկար կխոսեմ: Դա մի օր էր, որից ես մինչև հիմա տպավորված եմ, հրաշալի օր, աննկարագրելի: Երանի մի անգամ էլ լինեի էդ համերգին կամ էլի գան էստեղ....չնայած կապ չունի որտեղ իրենք համերգ տան, թող էնտեղ ես լինեմ Էսպիսի հրաշք ամիս:
Մայիս-Էհ, ինչ ասեմ կիսամյակի վերջ, անկապ դասեր, զզվելի կուրսեցիներ, նեռվաքանդ օրեր: Լրիվ մենակության զգացումի ամրապնդում, դեպրեսիա: Նախապատրաստում քննությունների:
Հունիս-Քննություններ: Հետո պրակտիկա իմ սիրելի Հոսպիտալում: Հրաշք մարդիկ, հրաշք բժիշկներ, ես իրենց շատ եմ սիրում բոլորին, ամբողջ անձնակազմին Ի՜նչ մոտիվացիա առաջացրին իմ մեջ իրենք: Անհամբեր սպասում եմ մեր գալիք ամառվա հանիպմանը:
Հուլիս- Ես աշխատում եմ: Ճիշտ ա մեկը մեկից անմակարդակ էին անձնակազմում, բայց ինձ աշխատավարձը, աշխատելուս ժամերը ու աշխատանքի որակը լրիվ ձեռք էր տալիս, հետևաբար նյարդեր աշխատում էի խնայել ու թեթև տանել:
Օգոստոս- կեսին հիվանդացա շատ լուրջ, մինչև հիմա էլ նորմալ չեմ բուժվում: Երկարատև բացակայության ու էդ հիվանդ վիճակների պատճառով ինձ հեռացրեցին ձեռնտու աշխատանքից: Եվ ես մնացի գործազուրկ :
Սեպտեմբեր- նույն կերպ շարունակում եմ տառապել էդ անտեր հիվանդության ձեռքը, դասերից լիքը բացակայում եմ, միկրոբիս դասատուն ինձ հացնում ա չսիրել ու որոշոմ ա, որ ես դեբիլ եմ, ինձ բանի տեղ չէր դնում:
Հոկտեմբեր-Սկսում ա քննաշրջանը, սեպտեմբերի բացականը քթիցս են գալիս, ստիպված սկսում եմ էլի բացակայել, որ կարղանամ պարապել քննությունների համար: Դասախոսներն արդյունքում ինձ չեն ճանաչում, ես դասի չեմ գնում, չեմ շփվում կուրսեցիներիս հետ: Բայց որոշում եմ գնալ երգչախմբի ու գտնում եմ շատ ավելի լավ մարդկանց ու հետ հանդիպելն ու խոսելը հաճույք ա Էնքան լավ մարդիկ, էնքա՜ն.... մեկը մեկից լավն են, բոլորին անչափ սիրում եմ: Ես տպավորվեցի աղջիկներից մեկի խոսքով, երբ ես ասեցի շնորհակալություն: Ինքն ասեց «Էլ էդպիսի բան չասես, ընտանիքում շնորհակալություն չեն ասում, մենք ընտանիք ենք»: Ժողովու՜րդ էդ ուղղակի բառեր չեն իրենք էնքան «բռնած են իրար», իրար համար ամեն ինչ կանեն: Սիրում հավատարիմ մարդկանց:
Նոյեմբեր- Էլի քննաշրջան: Ծանոթանում եմ Նիկեայի հետ, հասկանում եմ, որ դախ ա, ուրեմն սաղ լավ ա, մարդ եմ գտել շփվելու Երգչախումբը շարունակում ա իմ վրա միայն դրական ազդել: Մեկ ա ընտիր մարդիկ են: Էնքան եմ բացակայում դասրից, որ դեկանատային են տալիս: Ու դ բացականեր ստիպեցին ինձ հասկանալ, որ ես իմ խմբի, կուրսեցիների «ընկերուհիների» կարիքը հեչ էլ չունեմ, ինչ եմ անկապ դեպրեսվում անկապ մարդկանց համար :
Դեկտեմբեր- Ստանում եմ ռեկտորատային: Հասկանում եմ, որ չորրորդ կուրսում կլինեմ ուրիշ խմբից, կեղծ լինելու հավես ու ցանկություն չկա: Հիասթափվում եմ Երևանի տնեցիքից: Դե իասթափվելս որն ա, լրի՜վ համբերությունս պրծնում ա ու ես համոզվում եմ, որ պիտի անպայման ամառը մինիմում 70000 աշխատավարձով գործ գտնեմ, նենց որ դասերի ժամանակ էլ կարողանամ աշխատել, Նիկեային վերցնեմ, գնանք մեր համար տուն վարձենք հանգիստ, մարդավարի ապրենք Ձեզ էլ հյուր կկանչենք Մնում ա ամեն ինչ մեր պլանավորածով գնա: Հենց էս պահին ես զարդարում եմ տունը, Նոր տարի ա: Սենց բաներ ընդհանրապես չեմ սիրում, բայց էս տարի չգիտմ ինչի հավես ունեմ:
Ու ամենակարևորը. էս տարի ես վերահաստատեցի իմ երազանքը ու ես կգնամ մինչև վերջ, թեկուզ դա լինի շատ երկար ճանապարհ, ես օր ու գիշեր աշխատեմ դրա վրա, ես ունեմ երազանք, ես իրոք ուզում եմ դա, ու անպայման ամեն ինչ կանեմ դրան հասնելու համար Մոտակա օրերին պատրաստվում եմ ֆարմակ անել, դեմը քննություններ են, լավ եմ հանձնելու, որ չդժգոհեմ, ես սկսում եմ երազանքի իրականացման համար վերջ տալ թամբալությանս :
Հուսամ մյուս տարի սա կարդալուց գրածներիս գոնե մի մասը իրականություն կլինեն

[John]

Ընդհանուր առմամբ հետաքրքրիր տարի էր 2015ը։ Չնայած մինչև օգոստոսի վերջը ծննդյանս օրվա - Սևանից-Երևան հեծանվարշավից բացի ոչ մի արժանահիշատակ իրադարձություն տեղի չունեցավ․․․
Սեպտեմբեր 1 - վերջապես դուրս եկա աշխատանքից, որը չէի սիրում ու որը քամում էր ինձ․․․
Սեպտեմբերի 4-10 - վերջապես Վրաստան գնացինք, ընտանիքով, շատ-շատ հոյակապ էր ամեն ինչ
Սեպտեմբերի 7 - վերջին անգամ խաղադրույք կատարեցի, բնականաբար քաշեցին հայերը

Հոկտեմբերը հակասական ամիս էր, բայց, հաշվի առնելով, որ ամեն ինչ ի վերջո բարեհաջող ավարտվեց, օքեյ էր ))
Նոյեմբերի 3 - 7 տարի 2 ամիս ու 23 օր ծխելուց հետո թողեցի ծխելը․․․ ու վերջին սիգարետը 1982թ․ին արտադրված Արին-Բերդ էր․․․

Ու տենց էլ մինչև տարվա վերջ վայելեցի ինձ բաժին հասած ազատությունն ու եթե մի բառով ամփոփելու լինեմ՝ հզոր տարի էր )))

[Ուլուանա]

Նախորդ տարիների համեմատ տարին պակաս հաջող եմ համարում ինձ համար։ Սթրեսները շատ էին, ձեռքբերումները՝ քիչ։ Ճիշտ է, լավատեսությունս մեծ մասամբ չեմ կորցրել (բացառությունները չհաշված), բայց ընդհանուր առմամբ եղել եմ թույլ, անհավասարակշիռ, նյարդային, էմոցիոնալ վայրիվերումների մեջ, գործնական առումով էլ բավական անաշխատունակ։ Մեծ մասամբ ինքս ինձնից դժգոհ եմ եղել (հիմա երևի կմտածեք՝ թե դու ե՞րբ ես քեզնից գոհ եղել որ)։ Ճիշտ է, ընդհանուր առմամբ ես ավելի շատ ինձնից դժգոհ եմ եղել, քան գոհ, բայց էս տարի դժգոհությունս զգալիորեն գերակշռել է։ Աշնան վերջին կարծես գագաթնակետին հասավ, որից հետո ինձ հավաքեցի, տարեվերջին համեմատաբար ավելի գոհ էի ինձնից, բայց դեռ շատ աճելու տեղ կա։ Իսկ դժգոհ լինելս նորմալ եմ համարում, երբ օբյեկտիվորեն ինձ լավ չեմ դրսևորել։ Չէի ուզենա դատարկ տեղը ինքս ինձնից գոհ լինել։

Ստեղծագործական առումով աննախադեպ բեղուն տարի էր ինձ համար. երևի դեռ ոչ մի տարի էսքան չեմ ստեղծագործել. լիքը հին ու նոր ստեղծագործական գաղափարներ իրագործեցի, նոր բաներ փորձեցի։ Ճիշտ է, լիքը գաղափարներ էլ, որ կարող էի իրագործած լինել, մնացին, բայց ամեն դեպքում էս մի ոլորտում ինձնից ահագին գոհ եմ։ Երևի սա էս տարվա միակ ոլորտն է, որից իսկապես գոհ եմ։

Էս տարի էլ գեղարվեստական գրքեր համարյա չկարդացի։ Ընդհանրապես չգրեցի (ստեղծագործական)։ Օրագրային/բլոգային գրառումներ էլ ուզածիս չափ չարեցի։

Տարվա կարևոր իրադարձություններից մեկը մասնագիտական պրակտիկայի գնալս էր (թերթի խմբագրությունում գրաֆիկ դիզայն), որն ինձ համար նոր ու կարևոր փորձ էր էդ ոլորտում։ Չեմ կարող ասել, թե աշխատանքը սպասածիս չափ արդյունավետ էր ու հետաքրքիր, բայց ամեն դեպքում կարևոր ու օգտակար փորձ էր, ահագին բան սովորեցի, ավելի լավ պատկերացում կազմեցի տվյալ ոլորտի աշխատանքի մասին, էդ թվում և այն, որ որպես հիմնական աշխատանք՝ երևի չէի ուզենա կոնկրետ էդ ոլորտում աշխատել, բայց որպես սկիզբ՝ շատ հարմար ու ցանկալի տարբերակ կլիներ։ Գոհ եմ, որ նախաձեռնել էի, էն դեպքում, երբ պարտադիր առարկաներից չէր։

Էս տարի ինքնուրույնության առումով ահագին առաջընթաց եմ ունեցել։ Ճիշտ է, դեռ բավարար չի, բայց նախկինի համեմատ փոփոխությունը զգալի է։

Էս տարվա դրական իրադարձություններից էին նաև հարազատներիս այցելությունները։ Տարվա առաջին կեսում քույրս աղջկա հետ այցելեց մեզ, տարեվերջին՝ եղբայրս (ճիշտ է, շատ կարճ, բայց երկու տարվա բաժանումից հետո էլի ահագին բան էր)։ Ինչպես համարյա ամեն տարի, էս տարի էլ ակումբցիների հետ էլ հանդիպումներ եղան։ Երեք ակումբցիների հետ տարվա տարբեր ժամանակներում հանդիպեցի Նյու Յորքում։

Տարվա տարվածությունս կարելի է համարել աբստրակտ արվեստն ու էդ ոլորտում՝ mixed media կոլաժները։

Տարվա ընթացքում փորձածս նոր բաներից էր ժապավենով սևուսպիտակ լուսանկարչությունը, որը քոլեջում վերցրել էի որպես պարտադիր առարկա։ Հավես էր, լուսանկարներիցս որոշները նույնիսկ դասախոսն ընտրեց ցուցասրահում ցուցադրելու համար։ Բայց նաև համոզվեցի, որ էդ առարկան ավարտելուց հետո դժվար թե երբևէ ցանկություն ունենամ ժապավենով սևուսպիտակ լուսանկարչության հետ գործ ունենալու։

Ուրիշ դրական բաներ էլ եղան, որոնց մասին, հուսով եմ, կգրեմ հաջորդ տարվա ամփոփումն անելիս, երբ որպես իրադարձություն ավելի լիարժեք ու շոշափելի լինեն։
Ընդհանուր առմամբ վատն եմ եղել էս տարի, ու ըստ երևույթին՝ բոլորի համար։

Տարվա մխիթարանքն էն է, որ կարծես ոչ մի սարսափելի ու անդառնալի կորուստ չեմ ունեցել։ Իսկ վատն էն է, որ էս պահին առանձնապես լավատեսորեն տրամադրված չեմ նույնիսկ եկող տարվա նկատմամբ։ Բայց հույս ունեմ, որ էս անկումային վիճակս շուտով կանցնի։

[StrangeLittleGirl]

Ան, հաստատ բոլորի համար չի, որ վատն ես եղել: Ինձ համար շատ լավն ես եղել, նույնիսկ տարվա կարևորագույն մարդկանցից, շատ էլ որ հեռավորության վրա:

[Շինարար]

Ան, հաստատ բոլորի համար չի, որ վատն ես եղել: Ինձ համար շատ լավն ես եղել, նույնիսկ տարվա կարևորագույն մարդկանցից, շատ էլ որ հեռավորության վրա:

Ինձ համար էլ, նույնիսկ եթե անմիջական շփում եղած էլ չլինի