Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Մի օրինակ բերեմ, որ հասկանալի լինի, որ խոսքը մենակ հայերի մասին չի: Մի գերմանացի ընկերուհի ունեմ, ազգանունը Դզվանկովսկի ա: Զռռում ա, որ գերմանական չի: Բայց իրա Ձվանկովսկի պապիկը միշտ գերմանացի ա ներկայացել ու էրեխեքին չի ասել, թե որտեղից են: Ու հետո էդ ընկերուհուս հայրը, հիմա էլ ընկերուհիս ընկած փորձում են պարզել, թե որտեղից ա էդ ազգանունը: Բնական ա, Լեհաստանում պետք ա փնտրել: Բայց լեհերեն չգիտեն, գնում են ու բախվում տուպիկի: Ու հիմա իրանք ինքնության խնդրի առաջ են կանգնած: Իրանք չգիտեն՝ ով են: Արդյոք սա ուզու՞մ ենք մեր երեխաների համար:
Ճիշտն ասած ինձ թվում է այս ազգային ինքնություն գաղափարը մի քիչ շատ ա ծեծված։ Ասենք ես մի 4 սերունդ որ հետ եմ գնում, բոլոր ճյուղերում ամեն ինչ ընդհատվում ա, քանի որ բոլորն էլ որբացած են եղել կամ հարկադրաբար վտարված իրենց ծննդավայրերից։ Ու ի՞նչ, խնդրի առաջ պիտի կանգնե՞մ։ Լիքը մարդ էլ գիտեմ, որ Հայաստանում մեծանալով կարգին հայերեն չգիտեն, ու ոչ էլ ուզում են իմանալ, հետո էլ գնում են Ռուսաստաններ-Եվրոպա, ու մի կաթիլ ինքնության խնդիր չեն ունենում։ Իսկ էն ով ունենում ա, շատ էլ լավ գտնում ա՝ լինի դա լեզու սովորելով, թե իրեն ավելի հարազատ ինքնություն ապահովող երկիր տեղափոխվելով։ Ասելս է՝ այդ identity crisis-ի մեջ էթնիկ կոմպոնենտը շաաաաաաաաաաատ քիչ մաս ա կազմում։