Արտերկրում մեծացող երեխաների հայերենի պահպանման հարցը

[StrangeLittleGirl]

1. և 3․ կետերի համար երևիթե միջին խոսակցական մակարդակի իմացությունը հերիք է, արդյոք սա բավակա՞ն է։

2. առումով․ զրկել պետք չէ իհարկե, բայց սրա համար պայքարելը դժվար է։ Ինչ-որ չափով երկմշակույթ կարող է լինել և առանց լեզվին տիրապետելու, իսկ երկլեզվայնությունը՝ նորից, մայրենիին միջին խոսակցական մակարդակի տիրապետելն էլ է կարելի համարել երկլեզվայնություն։ Ես կլինիկական լեզվաբան չեմ, բայց երեխաներին մի քիչ դժվար է մոտիվացնել լեզու սովորել միայն լեզու սովորելու համար։

Պրակտիկ տեսանկյունից վերևը գրածներիդ բոլորի հետ համաձայն եմ, բայց ծնողներն էլ պիտի ուժեղ մոտիվացիա ունենան, որպեսզի երկար տարիների ընթացքում շարունակ սատարեն երեխաների հավասարակշռված երկլեզվայնության կազմավորմանն ու ամրապնդմանը։ Եվ տվածս հարցի շուրջ պարբերաբար մտածելը կարող է այդպիսի մոտիվացիայի անմար կրակ հանդիսանալ։

Իսկ ի՞նչ ա նշանակում խոսակցական մակարդակ: Երկու բառ իրար կապելն ու կենցաղային մի քանի բառ իմանալն էլ ա խոսակցական, քաղաքական բանավեճերի մասնակցելու ունակությունն էլ: Ու ի վերջո, եթե էդ խոսակցական հիմքը կա, եթե հայերենը մայրենի ա, հետագայում ոչ մի դժվարություն չի լինելու ավելի լավացնելու:

Մշակույթներն իհարկե տարբեր կերպ են սահմանվում, բայց կոնկրետ հայկական մշակույթի դեպքում ես լեզվից անջատ մշակույթ չեմ պատկերացնում ու մշակույթին կապվելու պարտադիր պայման եմ համարում լեզուն իմանալը: Կարող եմ իմ երկմշակույթ ընկերուհիներից մեկի օրինակը բերել, շատ հրաշալի ու հաջողված օրինակ է: Աղջկա մայրը անգլիացի է, հայրը՝ գերմանացի: Հիմա կասեք՝ հա՜, անգլիացի, անգլերեն, բա ոնց, անգլերենը պահելն էնքան հեշտ ա: Աղջիկը մեծացել է երկլեզու, կրթություն ստացել Գերմանիայում: Երբ հարցնում են՝ որտեղի՞ց ես, ասում է՝ կիսով չափ Գերմանիայից, կիսով չափ Անգլիայից: Ինքը խոստովանում է, որ իր գերմաներենը դոմինանտ է, որ իր ակադեմիական անգլերենը զիջում է բազմաթիվ ոչ լեզվակիրների անգլերենին: Բայց պարտադիր Զատիկին գնում է Անգլիա՝ էնտեղի ազգականների մոտ, իսկ Ծննդյան տոներին Գերմանիա՝ գերմանացի ընտանիքի մոտ:

Իսկ ինչու՞ չի կարող կիսով չափ հայ երեխան էլ էդպիսին լինել: Թե՞ հայ մշակույթն էդքան վատն ա, որ չարժե փոխանցել: Մեկը ես համարում եմ, որ լավ ու վատ, կարևոր ու ոչ կարևոր մշակույթ չկա: Ու եթե երեխան հնարավորություն ունի երկլեզու/երկմշակույթ մեծանալու, պետք չի էդ հնարավորությունից զրկել:

Վերջին պարբերության հետ կապված... Ընդհանրապես երեխա մեծացնելը մեծ մոտիվացիա ու ջանքեր ա պահանջում, կարծում եմ: Ու կարծում եմ, որ երեխան ինքն էլ կմոտիվացվի, եթե ի սկզբանե թշնամանք չսերմանվի ծնողներից/մշակույթներից մեկի նկատմամբ:

[ivy]

Վերադառնալով տեսիլքի հարցին. ինչու եմ ուզում, որ երեխաս հայերեն իմանա։
Ինքս ինձ էս հարցը տալու և պատասխանը գտնելուց հետո «ինսայթներ» ունենալու դեպքը չի, բայց եթե էս ուղղությամբ ենք ուզում տանել քննարկումը, ապա կգրեմ իմ պատասխանը։

Ես ուզում եմ, որ իմ երեխան ինքն իր մասին իմանա էն ամենը, ինչ հնարավոր է իմանալ։ Հայ «արմատները» իր ինքնության մի մասն են, ու ես ուզում եմ, որ ինքը իմանա դրանց մասին, քանի որ ամենայն հավանականությամբ, վաղ թե ուշ ինքն էլ է ունենալու իր արմատները ճանաչելու գիտակցված ցանկություն։ Իսկ լեզուն գլխավոր բանալին է դեպի էդ ճանաչողության դուռը։
Ու քանի որ ինքը Հայաստանում չի ապրում, որ մայրական մշակույթի մասին գիտելիքները օդի հետ փոխանցվել իրեն, ապա մնում եմ միայն ես, որ կարող եմ իր համար էդ դուռը բացել։
Ես չգիտեմ՝ ինքը մի օր որտեղ է լինելու, աշխարհի որ ծայրում, լինելու եմ ես իր կողքին, թե չէ, կամ ինչքան ժամանակ եմ լինելու. իմ ժամանակը հիմա է, ես ինչ կարող եմ, հիմա պիտի տամ, որ մի օր արդեն ինքնուրույն կարողանա շարունակել ինքն իրեն ճանաչելու ուղին։ Նույնն էլ վերաբերում է հայրական կողմին։ Մենք ուզում ենք փոխանցել իրեն իր ինքնության մասին գիտելիքները, և դա լիարժեք ձևով միայն լեզվի միջոցով է հնարավոր։
Ու ինքն ագահորեն վերցնում է դա մեզնից, նախ տարիքի պատճառով, դե էս տարիքում երեխեքը ամեն ինչ ճանաչելու ու սովորելու մեծ խթան ունեն, բացի դրանից նաև ոգևորվելով մեզնից եկող ոգևորությունից, քանի որ թեկուզ զուտ ինտուիտիվ մակարդակում, բայց հաստատ զգում է, թե մենք ոնց ենք սիրում մեր լեզուն ու մեր մշակույթը։ Ու էդ սերը վարակիչ է դառնում

[Նաիրուհի]

Էս թեման ինձ համար շատ կարևոր ու հետաքրքիր է, որովհետև ոնց որ թե հանգամանքները տանում են էն ուղղությամբ, որ ես էլ եմ երեխաներիս Հայաստանից դուրս մեծացնելու։

Ինձ մի բան էլ է հետաքրքիր։ Չնայած էստեղ ոնց որ թե բոլորը Երևանից են կամ երևանյան, այսինքն՝ գրականին հնարավորինս մոտ խոսվածք են օգտագործում տանը, հայերեն սովորեցնելը մի քիչ հեշտանում է։

Մեր դեպքում երկուսս էլ բարբառովներով ենք խոսում, որոնք իրար նման են, բայց գրականից շատ են տարբերվում (արևմտահայ բարբառներ են), ու հաստատ իրար հետ շարունակելու ենք բարբառով խոսել։ Էդ դեպքում ինչպե՞ս կարելի է գրականն էլ սովորեցնել երեխային, որ դժվար չլինի, չխառնի իրար։ Դա արդեն իսկ երկու լեզու սովորելու հետ կարելի՞ է համեմատել։

Ես օրինակներ գիտեմ, որ մեր գյուղից ընտանիքների երեխաներ, ովքեր Ռուսաստանում են մեծանում, ռուսերեն գիտեն ու մեր բարբառն են հասկանում, քիչումիչ էլ խոսում են, բայց գրական հայերենը հաճախ չեն էլ հասկանում։

[Տրիբուն]

Էս թեման ինձ համար շատ կարևոր ու հետաքրքիր է, որովհետև ոնց որ թե հանգամանքները տանում են էն ուղղությամբ, որ ես էլ եմ երեխաներիս Հայաստանից դուրս մեծացնելու։

Ինձ մի բան էլ է հետաքրքիր։ Չնայած էստեղ ոնց որ թե բոլորը Երևանից են կամ երևանյան, այսինքն՝ գրականին հնարավորինս մոտ խոսվածք են օգտագործում տանը, հայերեն սովորեցնելը մի քիչ հեշտանում է։

Մեր դեպքում երկուսս էլ բարբառովներով ենք խոսում, որոնք իրար նման են, բայց գրականից շատ են տարբերվում (արևմտահայ բարբառներ են), ու հաստատ իրար հետ շարունակելու ենք բարբառով խոսել։ Էդ դեպքում ինչպե՞ս կարելի է գրականն էլ սովորեցնել երեխային, որ դժվար չլինի, չխառնի իրար։ Դա արդեն իսկ երկու լեզու սովորելու հետ կարելի՞ է համեմատել։

Ես օրինակներ գիտեմ, որ մեր գյուղից ընտանիքների երեխաներ, ովքեր Ռուսաստանում են մեծանում, ռուսերեն գիտեն ու մեր բարբառն են հասկանում, քիչումիչ էլ խոսում են, բայց գրական հայերենը հաճախ չեն էլ հասկանում։

Կարա՞մ կարծիք հայտնեմ։

Ես մասնագետ չեմ, երեխեքս էլ երկլեզու չեն մեծացել, իրանք սկսել են երկրորդ ու երրորդ լեզու սովորել իմ նման՝ որպես պարտադիր մի բան, որը կյանքում պետք ա գալու հաստատ։ Բայց ես միշտ նախանձով եմ նայել երկլեզու ընտանիքներին։

Հա, շեղվեցի ․․․ ինչ էի ոզում ասեի ․․․․ Նաիրուհի ջան, իսկ ի՞նչ պարտադիր ա, որ քո ապագա երեխեքը գրական հայերենով խոսեն։ Ինձ թվում ա շատ էլ սիրուն ա, որ բարբառով խոսեն, հատկապես եթե քո ու երեխաներիդ ապագա հոր համար էտ բարբառը փաստացի մայրենին ա։ Էտ էլ ա չէ՞ ինքնության ու մշակույթի կարևր բաղկացուցիչ։ Ինձ օրինակ շատ դուր ա գալիս, երբ երեխեքը հենց իրանց բարբառով են խոսում ու արհեստականորեն չեն փորձում երևանյան գրականով խոսել, որը վերջին հաշվով քանաքեռի բարբառն ա։

[Ուլուանա]

Էս թեման ինձ համար շատ կարևոր ու հետաքրքիր է, որովհետև ոնց որ թե հանգամանքները տանում են էն ուղղությամբ, որ ես էլ եմ երեխաներիս Հայաստանից դուրս մեծացնելու։

Ինձ մի բան էլ է հետաքրքիր։ Չնայած էստեղ ոնց որ թե բոլորը Երևանից են կամ երևանյան, այսինքն՝ գրականին հնարավորինս մոտ խոսվածք են օգտագործում տանը, հայերեն սովորեցնելը մի քիչ հեշտանում է։

Մեր դեպքում երկուսս էլ բարբառովներով ենք խոսում, որոնք իրար նման են, բայց գրականից շատ են տարբերվում (արևմտահայ բարբառներ են), ու հաստատ իրար հետ շարունակելու ենք բարբառով խոսել։ Էդ դեպքում ինչպե՞ս կարելի է գրականն էլ սովորեցնել երեխային, որ դժվար չլինի, չխառնի իրար։ Դա արդեն իսկ երկու լեզու սովորելու հետ կարելի՞ է համեմատել։

Ես օրինակներ գիտեմ, որ մեր գյուղից ընտանիքների երեխաներ, ովքեր Ռուսաստանում են մեծանում, ռուսերեն գիտեն ու մեր բարբառն են հասկանում, քիչումիչ էլ խոսում են, բայց գրական հայերենը հաճախ չեն էլ հասկանում։

Այ, քո դեպքում տեսիլքի հարցը երևի ամենատեղինն ա։ Կարծում եմ՝ էս էն դեպքն ա, որ կախված ա նրանից, թե ինչի համար ես ուզում հայերեն իմանա, խոսի երեխադ։ Եթե զուտ իր ծնողներին հասկանալու, հետներն իրենց մայրենի լեզվով հաղորդակցվելու համար, ուրեմն նորմալ ա, որ հենց սկզբից բարբառը սովորի։ Բայց իր ազգի մշակույթին, գրականությանը և այլնին ծանոթանալու համար գրական հայերենը պետք ա։ Հատկապես որ ինքդ ես ասում, որ մարդկանց գիտես, ովքեր իրենց բարբառն են սովորել արտերկրում ապրելով, ու գրական հայերենը համարյա չեն հասկանում։ Եթե հայերենով կրթություն չի ստանալու երեխան, որտեղի՞ց պիտի սովորի գրական հայերենը, եթե ոչ տանը՝ ծնողներից։ Կարծում եմ՝ շատ բարդ կլինի։ Ես քո տեղը որ լինեի, երևի սենց կանեի. երեխայի հետ կխոսեինք միայն գրական հայերենով, իրար հետ էլ երեխայի ներկայությամբ կաշխատեինք էլի հնարավորինս գրական խոսել, իսկ առանձին եղած ժամանակ մեր բարբառով կխոսեինք։ Հակառակ դեպքում, դժվար թե երեխան գրական հայերեն սովորի։ Իսկ եթե գրական հայերենը չսովորի, ոչ էլ կկարդա որևէ բան, որովհետև իր համար դա ինչ–որ խրթին, տառապալից գործ ա լինելու, ասոցիացվելու ա տհաճության հետ ու վանելու ա։ Նույնիսկ գրական հայերեն սովորելու դեպքում են շատերը խուսափում կարդալուց, էլ ուր մնաց՝ նորմալ չտիրապետելով։

Կարա՞մ կարծիք հայտնեմ։

Ես մասնագետ չեմ, երեխեքս էլ երկլեզու չեն մեծացել, իրանք սկսել են երկրորդ ու երրորդ լեզու սովորել իմ նման՝ որպես պարտադիր մի բան, որը կյանքում պետք ա գալու հաստատ։ Բայց ես միշտ նախանձով եմ նայել երկլեզու ընտանիքներին։

Հա, շեղվեցի ․․․ ինչ էի ոզում ասեի ․․․․ Նաիրուհի ջան, իսկ ի՞նչ պարտադիր ա, որ քո ապագա երեխեքը գրական հայերենով խոսեն։ Ինձ թվում ա շատ էլ սիրուն ա, որ բարբառով խոսեն, հատկապես եթե քո ու երեխաներիդ ապագա հոր համար էտ բարբառը փաստացի մայրենին ա։ Էտ էլ ա չէ՞ ինքնության ու մշակույթի կարևր բաղկացուցիչ։ Ինձ օրինակ շատ դուր ա գալիս, երբ երեխեքը հենց իրանց բարբառով են խոսում ու արհեստականորեն չեն փորձում երևանյան գրականով խոսել, որը վերջին հաշվով քանաքեռի բարբառն ա։

Ապագա պապայի գրական հայերենը չգիտեմ՝ ոնց ա, բայց կոնկրետ Նաիրուհին հաստատ գրական խոսելու խնդիր չունի, ու իր գրական հայերենը բոլորովին արհեստական չի։ Նենց որ էդ խնդիրը չկա իրենց դեպքում։ Ի դեպ, մի բան էլ նոր մտքովս անցավ, չնայած չգիտեմ՝ ինչքանով ա հաջող միտք ու ինչ ազդեցություն կունենա, էդ առումով հետաքրքիր կլիներ ուրիշների կարծիքներն էլ լսել. գուցե պապան բարբառով խոսի, մաման՝ գրական։ Ուղղակի սա նույնը չի, ինչ օտար լեզվի դեպքում, դրա համար եմ մի քիչ կասկածում. օտարի դեպքում լրիվ տարբեր լեզուներ են, ու երեխան ընկալում ա որպես առանձին բաներ, իսկ նույն լեզվի տարատեսակների դեպքում կարող ա խառնելու հավանականությունը մեծանա, ու արդյունքում ոչ մեկին էլ նորմալ չտիրապետի, չգիտեմ։

Համենայնդեպս, էն սկզբում առաջարկածս տարբերակն, իմ կարծիքով, վատ չի. գրական հայերեն կսովորի, ձեզ էլ կողքից ինչ–որ չափով լսելով՝ պատկերացում կունենա բարբառի մասին, առնվազն կհասկանա։ Բոլոր երնեկներն էս դեպքում համատեղելը դժվար ա, բայց սա կարծես թե վատ տարբերակ չի տվյալ իրավիճակում։

[StrangeLittleGirl]

Կարծում եմ` պետք ա բարբառը սովորացնել, որովհետև ըստ էության դա ա ծնողների մայրենի լեզուն: Բայց նաև պետք չի գրականից իզոլացնել. թող լսի, տեսնի հայերեն հաղորդումներ-բաներ:

Ի դեպ, մի բան նոր մտքովս անցավ: Ինչ կարծիքի եք երկլեզու էրեխեք մեծացնող ծնողների համար օնլայն հարթակ ստեղծելու մասին: Էնտեց կարող ենք զանազան նյութեր տեղադրել, հաջողված պատմություններով կիսվել ու լիքը ուրիշ լավ բաներ անել:

[Ուլուանա]

Կարծում եմ` պետք ա բարբառը սովորացնել, որովհետև ըստ էության դա ա ծնողների մայրենի լեզուն: Բայց նաև պետք չի գրականից իզոլացնել. թող լսի, տեսնի հայերեն հաղորդումներ-բաներ:

Ի դեպ, մի բան նոր մտքովս անցավ: Ինչ կարծիքի եք երկլեզու էրեխեք մեծացնող ծնողների համար օնլայն հարթակ ստեղծելու մասին: Էնտեց կարող ենք զանազան նյութեր տեղադրել, հաջողված պատմություններով կիսվել ու լիքը ուրիշ լավ բաներ անել:

Լավ միտք ա։ Չնայած սա էլ ա հարթակ, էլի։ Ի՞նչ պակաս հարթակ ա ։
Բայց որ առաջարկդ ավելի կոնկրետացնես, ավելի լավ կպատկերացնենք, թե ինչ ու ոնց կարելի ա անել։

[Ուլուանա]

Ես հենց էդ նպատակով էի թեման բացել, ճիշտն ասած։ Որ նյութեր տեղադրեն մարդիկ, պրակտիկ խորհուրդներ ու առաջարկներ անեն սեփական ու ուրիշների փորձից։

[StrangeLittleGirl]

Լավ միտք ա։ Չնայած սա էլ ա հարթակ, էլի։ Ի՞նչ պակաս հարթակ ա ։
Բայց որ առաջարկդ ավելի կոնկրետացնես, ավելի լավ կպատկերացնենք, թե ինչ ու ոնց կարելի ա անել։

Կմտածեմ մի քիչ, կասեմ էստեղ մենակ քննարկումներ են, ավելի կենտրոնացված բանեմ ուզում

[Ուլուանա]

Կմտածեմ մի քիչ, կասեմ էստեղ մենակ քննարկումներ են, ավելի կենտրոնացված բանեմ ուզում

Վերևում մի քիչ առաջ գրեցի, որ ես թեման բացելիս հիմնականում կոնկրետ բաներ էլ հենց ակնկալել եմ ու գրել էլ էի դրա մասին։ Դրա համար մի քիչ լավ չեմ հասկանում, թե ինչով հարմար չի էս թեման։

[StrangeLittleGirl]

Վերևում մի քիչ առաջ գրեցի, որ ես թեման բացելիս հիմնականում կոնկրետ բաներ էլ հենց ակնկալել եմ ու գրել էլ էի դրա մասին։ Դրա համար մի քիչ լավ չեմ հասկանում, թե ինչով հարմար չի էս թեման։

Նայի, օրինակ խոսվեց հեռուստացույցի մասին ու ասվեց, որ չկան որակյալ հաղորդումներ: Կարելի ա բոլոր որակյալ օնլայն նյութերը մի տեղում հավաքել կամ նույնիսկ ստեղծել նոր նյութեր:

[StrangeLittleGirl]

Կամ ասենք նեթվորք ստեղծել ծնողների, որ իրար գտնեն նույն տարածքում ու էրեխեքին հանդիպացնեն, որ տնից դուրս էլ էրեխեքը հայերեն լսեն

[Ուլուանա]

Նայի, օրինակ խոսվեց հեռուստացույցի մասին ու ասվեց, որ չկան որակյալ հաղորդումներ: Կարելի ա բոլոր որակյալ օնլայն նյութերը մի տեղում հավաքել կամ նույնիսկ ստեղծել նոր նյութեր:

Հա, բայց դա էստեղ էլ կարելի ա դնել։ Էս տեսական քննարկումները սպառվող են, իմ կարծիքով, որոշ ժամանակ անց կսպառվեն, ու կարելի ա արդեն գործնականդ բանր դնել։ Իհարկե, ավելի ընդհանուր՝ օնլայն հարթակ ստեղծել միշտ էլ կարելի ա՝ անկախ էս թեմայից, էդ հեչ։ Ուղղակի ասածս էն ա, որ էս թեման անհամապատասխան տեղ չի էդ առաջարկիդ համար, նույնիսկ հակառակը՝ հենց ճիշտ տեղն ա

[StrangeLittleGirl]

Հա, բայց դա էստեղ էլ կարելի ա դնել։ Էս տեսական քննարկումները սպառվող են, իմ կարծիքով, որոշ ժամանակ անց կսպառվեն, ու կարելի ա արդեն գործնականդ բանր դնել։ Իհարկե, ավելի ընդհանուր՝ օնլայն հարթակ ստեղծել միշտ էլ կարելի ա՝ անկախ էս թեմայից, էդ հեչ։ Ուղղակի ասածս էն ա, որ էս թեման անհամապատասխան տեղ չի էդ առաջարկիդ համար, նույնիսկ հակառակը՝ հենց ճիշտ տեղն ա

Դե թեման մենակ քննարկումների համար ա, բայց գործնական բաների համար երևի առանձին հարթակ ա պետք:

[anhush]

Ապագա պապայի գրական հայերենը չգիտեմ՝ ոնց ա, բայց կոնկրետ Նաիրուհին հաստատ գրական խոսելու խնդիր չունի, ու իր գրական հայերենը բոլորովին արհեստական չի։ Նենց որ էդ խնդիրը չկա իրենց դեպքում։ Ի դեպ, մի բան էլ նոր մտքովս անցավ, չնայած չգիտեմ՝ ինչքանով ա հաջող միտք ու ինչ ազդեցություն կունենա, էդ առումով հետաքրքիր կլիներ ուրիշների կարծիքներն էլ լսել. գուցե պապան բարբառով խոսի, մաման՝ գրական։ Ուղղակի սա նույնը չի, ինչ օտար լեզվի դեպքում, դրա համար եմ մի քիչ կասկածում. օտարի դեպքում լրիվ տարբեր լեզուներ են, ու երեխան ընկալում ա որպես առանձին բաներ, իսկ նույն լեզվի տարատեսակների դեպքում կարող ա խառնելու հավանականությունը մեծանա, ու արդյունքում ոչ մեկին էլ նորմալ չտիրապետի, չգիտեմ։

Համենայնդեպս, էն սկզբում առաջարկածս տարբերակն, իմ կարծիքով, վատ չի. գրական հայերեն կսովորի, ձեզ էլ կողքից ինչ–որ չափով լսելով՝ պատկերացում կունենա բարբառի մասին, առնվազն կհասկանա։ Բոլոր երնեկներն էս դեպքում համատեղելը դժվար ա, բայց սա կարծես թե վատ տարբերակ չի տվյալ իրավիճակում։

Ես էլի պնդում եմ իմ ասածը: Հայերենի դեպքում, հաշվի առնելով որ փոքր ազգ ենք, աշխարհում պրոպանգանդիստական քիչ հնարավորություններ ունենք, որը տեսնելով ու էտ միջավայրում ապրելով, երեխան "վարակվի" իր ազակիցներով հպարտանալու ու իր ազգակիցների ամենամեծ արժեքը- լոզուն փայփայելու ձգտումով, պետք է այլ կերպ վարվել, քան մեծ ու համաշխարհային հարթակում հաղթող ազգերի դեպքում:
Տորոնտոյում էս 8 տարվա կյանքիս ընթացքում լիքը սենց օրինակներ ունեմ: Չինացիք մի քանի տարիներ առաջ խուսափում էին իրենց իդենտիֆիկացնել Չինաստանի հետ. ինքան էլ որ դա վրեքներից զռում էր : խոսում էին իրար հետ մարդաշատ վայրերում անգլերեն:
Հիմա, Չինաստանի առաջընթացին զուգահեռ, կտրուկ ավելացել է մարդաշատ վայրերում ԲԱՐՁՐ, նորմալ ձևի չինարենի օգտագործումը: շատ չերկարացնեմ...
...
հիմա քո ասածը դիտարկենք այս ասպեկտով:
Տան մեջ հայերենը պետք ա լինի հաղթող լեզու: Որ Երեխայի մեծ ներծծվի դրա հանդեպ վստահության զգացմունք:
լավ: ենթադրենք որ մայը խոսում է հայերեն, հայրը գերմաներերն, ու մայրը հաղթող է էտ "լեզվակռվում"
բայց դա իր հետ բերում է նաև հոր բնական լիդեռի դիրքի խարխլմանը, որը շատ վատ հետևանքներ կարող է ունենալ, /ուշադրություն/- հատկապես աղջիկ երեխաների հարմար, որոնց համար հայրը երկար տարիներ իդեալ է ըստ կյանքի բնական ընթացքի:
Ես կգերադասեի օրինակ որ էտ դեպքում մայրը խոսար բառբառով, իսկ հայրը լիներ հաղթողը ու "պարտադրել" գրականը:
Հասկանալի է որ "պարտադրել" և այլ բառերը օգտագործել եմ շեշտելու համար, և ոչ մի պատերազմ էլ չեմ ենթադրում
..
Բայց երևի տղայի համար էլ հակառակը, հաշվի առնելով որ տղայի համար էլ մայրն է իդեալ կանացիության ու կարող է- մայրը պետք է հաղթի