ճիշտա..
ու պատճառները մի քանիսը կարող են լինել..
բայց պարադոքսը նրանումա, որ, անգամ լեզուն կորցնելով ու մշակույթից փաստացի կտրվելով էլ՝ ազգային ինքնագիտակցությունը մեծ մասը չեն կորցնում, ակտիվ գործունեություն են ծավալում համայնքի ներսում ու ամենուր փառաբանում Հայաստան անունը...
այսինքն՝ բոլոր հիմքերը կան հույս ունենալու, որ եթե ինչ-որ հրաշքով վաղը Հայաստանը ասենք Իսրայելի պես երկիր դառնա, հայերն էլ՝ հրեաների պես, հետ կներգաղթեն պապերի հայրենիք...
էդ դեպքում լեզուն սովորելը մի մեծ պատմություն չի լինի...
Էջանիշներ