User Tag List

Էջ 4 15-ից ԱռաջինԱռաջին 1234567814 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 46 համարից մինչև 60 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 219 հատից

Թեմա: Արտերկրում մեծացող երեխաների հայերենի պահպանման հարցը

  1. #46
    .T.
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.10.2007
    Գրառումներ
    144
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Իսկ ի՞նչ ա նշանակում խոսակցական մակարդակ: Երկու բառ իրար կապելն ու կենցաղային մի քանի բառ իմանալն էլ ա խոսակցական, քաղաքական բանավեճերի մասնակցելու ունակությունն էլ: Ու ի վերջո, եթե էդ խոսակցական հիմքը կա, եթե հայերենը մայրենի ա, հետագայում ոչ մի դժվարություն չի լինելու ավելի լավացնելու:

    Մշակույթներն իհարկե տարբեր կերպ են սահմանվում, բայց կոնկրետ հայկական մշակույթի դեպքում ես լեզվից անջատ մշակույթ չեմ պատկերացնում ու մշակույթին կապվելու պարտադիր պայման եմ համարում լեզուն իմանալը: Կարող եմ իմ երկմշակույթ ընկերուհիներից մեկի օրինակը բերել, շատ հրաշալի ու հաջողված օրինակ է: Աղջկա մայրը անգլիացի է, հայրը՝ գերմանացի: Հիմա կասեք՝ հա՜, անգլիացի, անգլերեն, բա ոնց, անգլերենը պահելն էնքան հեշտ ա: Աղջիկը մեծացել է երկլեզու, կրթություն ստացել Գերմանիայում: Երբ հարցնում են՝ որտեղի՞ց ես, ասում է՝ կիսով չափ Գերմանիայից, կիսով չափ Անգլիայից: Ինքը խոստովանում է, որ իր գերմաներենը դոմինանտ է, որ իր ակադեմիական անգլերենը զիջում է բազմաթիվ ոչ լեզվակիրների անգլերենին: Բայց պարտադիր Զատիկին գնում է Անգլիա՝ էնտեղի ազգականների մոտ, իսկ Ծննդյան տոներին Գերմանիա՝ գերմանացի ընտանիքի մոտ:

    Իսկ ինչու՞ չի կարող կիսով չափ հայ երեխան էլ էդպիսին լինել: Թե՞ հայ մշակույթն էդքան վատն ա, որ չարժե փոխանցել: Մեկը ես համարում եմ, որ լավ ու վատ, կարևոր ու ոչ կարևոր մշակույթ չկա: Ու եթե երեխան հնարավորություն ունի երկլեզու/երկմշակույթ մեծանալու, պետք չի էդ հնարավորությունից զրկել:

    Վերջին պարբերության հետ կապված... Ընդհանրապես երեխա մեծացնելը մեծ մոտիվացիա ու ջանքեր ա պահանջում, կարծում եմ: Ու կարծում եմ, որ երեխան ինքն էլ կմոտիվացվի, եթե ի սկզբանե թշնամանք չսերմանվի ծնողներից/մշակույթներից մեկի նկատմամբ:
    Միջին խոսակցական ի նկատի ունեի «էշին ցեխից հանելու» մակարդակի խոսակցական լեզու։ Կենցաղային զրույցներ տանելուն բավարար հմտություն, բայց գիր/գրականությունից շատ հեռու։

    Համաձայն եմ, մշակութային ահագին ոլորտներ բացահայտելու համար լեզուն անփոխարինելի գործիք է, բայց նորից, մշակույթի տարբեր «ժանրեր» ու շերտեր կան։ Օրինակ համաշխարհային հայության մի մեծ տոկոսի համար Հայ Առաքելական Եկեղեցուն պատկանելը շատ ավելի շատ մշակութային կարևորություն ունի քան լեզվին տիրապետելը, բայց կան նաև այնպիսի հայեր, որոնց համար լեզուն կենսական նշանակություն ունի, իսկ եկեղեցին՝ ոչ այնքան։

    Իմ իմացած խառը ընտանիքների գերակշռող մեծամասնությունը ավելի հայամետ է, և շատ դեպքերում նույնիսկ ի վնաս մյուս ծնողից ժառանգած էթնո-մշակությային ինքնության ձևավորմանը։ Այնպես որ քո հարցադրումը կոնկրետ ինձ մի քիչ խորթ է։ Ու իմ տեսած օրինակներից, այպես չէ որ միտումնավոր չեն փոխանցում, ուղղակի հավելյալ ջանք չեն գործադրում որպեսզի երեխային նեգրավեն իրենց մշակույթի մեջ։ Ինչ-որ չափով ծնողերը իրենք էլ են իրենց մշակույթից օտարացած՝ կենսա-կենցաղային խնդիրներով ծանրացած լինելու պատճառով։ Գործից տուն են գալիս, ուզում են մի քիչ ուղեղները անջատեն, հեռուստացույց նայեն, երեխաներին օգնեն արագ օտարալեզու դպրոցի տնայինները անել ու գնան պառկեն՝ հանգստանան։ Ու հայ մշակույթը վերածվում է տոնից-տոն հայ ազգականների հետ կենցաղային զրույցների մակարդակով շփում։

  2. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    anhush (31.10.2015)

  3. #47
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Կամ ասենք նեթվորք ստեղծել ծնողների, որ իրար գտնեն նույն տարածքում ու էրեխեքին հանդիպացնեն, որ տնից դուրս էլ էրեխեքը հայերեն լսեն
    Է՜հ, հայեր շատ կան, հայեր գտնելը խնդիր չի, հայերենով հետաքրքրված հայերի գտնելն ա խնդիր ։ Այսինքն՝ որ, ասենք, ինձ ու էս թեմայում արտահայտված ծնողների պես կարևորեն իրանց էրեխեքի հայերենի հարցը։ Ես որ կոնկրետ իմ շրջապատում (քիչ թե շատ մոտակայքում ապրողների շրջանում, որոնց հետ հանդիպելը հասանելի ա), չեմ նկատել տենց հայերի։ Մարդիկ իրար օնլայն բան են գրում ընդհանուր, կարդացողներն էլ բոլորը հայեր են, բայց անգլերեն են գրում համարյա բոլորը, իրար անգլերեն պատասխանում, էդ թվում նաև նրանք, ովքեր առանձնապես չեն փայլում անգլերենով, բայց իրանց կոտրտված անգլերենով էլ փորձում են հետ չմնալ, երևի պրեստիժի հարց ա, ինչ ա։ Ուֆ, ջղայնացա էլի, որ հիշեցի...
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  4. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    anhush (31.10.2015), Աթեիստ (01.11.2015)

  5. #48
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Ուլուանա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Է՜հ, հայեր շատ կան, հայեր գտնելը խնդիր չի, հայերենով հետաքրքրված հայերի գտնելն ա խնդիր ։ Այսինքն՝ որ, ասենք, ինձ ու էս թեմայում արտահայտված ծնողների պես կարևորեն իրանց էրեխեքի հայերենի հարցը։ Ես որ կոնկրետ իմ շրջապատում (քիչ թե շատ մոտակայքում ապրողների շրջանում, որոնց հետ հանդիպելը հասանելի ա), չեմ նկատել տենց հայերի։ Մարդիկ իրար օնլայն բան են գրում ընդհանուր, կարդացողներն էլ բոլորը հայեր են, բայց անգլերեն են գրում համարյա բոլորը, իրար անգլերեն պատասխանում, էդ թվում նաև նրանք, ովքեր առանձնապես չեն փայլում անգլերենով, բայց իրանց կոտրտված անգլերենով էլ փորձում են հետ չմնալ, երևի պրեստիժի հարց ա, ինչ ա։ Ուֆ, ջղայնացա էլի, որ հիշեցի...
    Բա ասածս էդ ա: Քանի որ նման հարթակ չկա, նման հայերի գտնելը դժվար ա: Բայց ինչ գիտես Նյու Յորքի մի անկյունում մի ուրիշ հայ ծնող չկա, որ մտահոգված ա էդ հարցով: Եթե հարթակ լինի, ժամանակի ընթացքում էս խնդրով հետաքրքրված բոլոր ծնողները կհավաքվեն մի տեղում:

  6. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Արշակ (02.11.2015), Գաղթական (08.06.2016), Ուլուանա (31.10.2015)

  7. #49
    Արգելափակված
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.10.2015
    Գրառումներ
    270
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Ուլուանա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Է՜հ, հայեր շատ կան, հայեր գտնելը խնդիր չի, հայերենով հետաքրքրված հայերի գտնելն ա խնդիր ։ Այսինքն՝ որ, ասենք, ինձ ու էս թեմայում արտահայտված ծնողների պես կարևորեն իրանց էրեխեքի հայերենի հարցը։ Ես որ կոնկրետ իմ շրջապատում (քիչ թե շատ մոտակայքում ապրողների շրջանում, որոնց հետ հանդիպելը հասանելի ա), չեմ նկատել տենց հայերի։ Մարդիկ իրար օնլայն բան են գրում ընդհանուր, կարդացողներն էլ բոլորը հայեր են, բայց անգլերեն են գրում համարյա բոլորը, իրար անգլերեն պատասխանում, էդ թվում նաև նրանք, ովքեր առանձնապես չեն փայլում անգլերենով, բայց իրանց կոտրտված անգլերենով էլ փորձում են հետ չմնալ, երևի պրեստիժի հարց ա, ինչ ա։ Ուֆ, ջղայնացա էլի, որ հիշեցի...
    քաղքենիության հարց ա: աշխատում են որ արտաքինից չերեվա թե իրենք "անհաջողակ" են, չունեն էն "խռուստալի" բաժակներից, երեխան երաշժտական դպրոց ա գնում /մի ժամանակ քաղքենիական հաջողակության ցուցադրություն էր/ , հիմա էլ որ անգլերեն ա խոսում:
    քաղքենու աչքերը երբեք չի կարողանում տեսնել, թե ինքը ինչքան ծիծաղելի է, երբ որ լինելով աբարանցի ու մինչ այդ պարած լինելով քոչարի, մեկ էլ սկսում ա պարել "մազուրկա", որ հանկարծ ուրիշները չմտածեն, որ...

  8. #50
    Արգելափակված
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.10.2015
    Գրառումներ
    270
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Բա ասածս էդ ա: Քանի որ նման հարթակ չկա, նման հայերի գտնելը դժվար ա: Բայց ինչ գիտես Նյու Յորքի մի անկյունում մի ուրիշ հայ ծնող չկա, որ մտահոգված ա էդ հարցով: Եթե հարթակ լինի, ժամանակի ընթացքում էս խնդրով հետաքրքրված բոլոր ծնողները կհավաքվեն մի տեղում:
    ես համոզված եմ, որ եթե ճիշտ աշխատանք տարվի քաղքենիների վրա, ապա էտ քաղքենիները կդառնան ամենամոլի հայերեն լեզուն սիրողները: իսկ դա բոլորին էլ ձեռնատու է:
    Պետք ա իրանց ներշնչվի, որ Հայաստանը աշխարհի կենտրոնն է ու ամենահեռանկարային երկիրը

  9. #51
    լեռնադուստր
    Նաիրուհի-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.06.2009
    Հասցե
    Ամստերդամսկ
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    3,488
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    2 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Տրիբուն-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Կարա՞մ կարծիք հայտնեմ։

    Նաիրուհի ջան, իսկ ի՞նչ պարտադիր ա, որ քո ապագա երեխեքը գրական հայերենով խոսեն։ Ինձ թվում ա շատ էլ սիրուն ա, որ բարբառով խոսեն, հատկապես եթե քո ու երեխաներիդ ապագա հոր համար էտ բարբառը փաստացի մայրենին ա։ Էտ էլ ա չէ՞ ինքնության ու մշակույթի կարևր բաղկացուցիչ։ Ինձ օրինակ շատ դուր ա գալիս, երբ երեխեքը հենց իրանց բարբառով են խոսում ու արհեստականորեն չեն փորձում երևանյան գրականով խոսել, որը վերջին հաշվով քանաքեռի բարբառն ա։
    Իհարկե կարաս

    Ես չեմ ուզում, որ պարտադիր գրական հայերենով խոսեն, բայց կուզեի, որ հասկանան, կարդան հայերեն, երգեր լսեն, մշակույթի հետ առնչվեն մի խոսքով։ Միշտ երազել եմ, որ երեխաներս իմ բարբառն իմանան, չնայած էն ժամանակ ավելի հեշտ էր, չէի մտածում, որ կարող է Հայաստանից դուրս ապրեմ, էստեղ հեշտ կլիներ բարբառը սովորեցնել, գրականն էլ կրթությամբ կսովորեր։ Բայց դե հա բա, մեր երեխեքը մեր բարբառների խառնուրդով են խոսելու հաստատ

    Մեջբերում Ուլուանա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    ...Կարծում եմ՝ էս էն դեպքն ա, որ կախված ա նրանից, թե ինչի համար ես ուզում հայերեն իմանա, խոսի երեխադ։ Եթե զուտ իր ծնողներին հասկանալու, հետներն իրենց մայրենի լեզվով հաղորդակցվելու համար, ուրեմն նորմալ ա, որ հենց սկզբից բարբառը սովորի։ Բայց իր ազգի մշակույթին, գրականությանը և այլնին ծանոթանալու համար գրական հայերենը պետք ա։ ...

    Ես քո տեղը որ լինեի, երևի սենց կանեի. երեխայի հետ կխոսեինք միայն գրական հայերենով, իրար հետ էլ երեխայի ներկայությամբ կաշխատեինք էլի հնարավորինս գրական խոսել, իսկ առանձին եղած ժամանակ մեր բարբառով կխոսեինք։ Հակառակ դեպքում, դժվար թե երեխան գրական հայերեն սովորի։ Իսկ եթե գրական հայերենը չսովորի, ոչ էլ կկարդա որևէ բան, որովհետև իր համար դա ինչ–որ խրթին, տառապալից գործ ա լինելու, ասոցիացվելու ա տհաճության հետ ու վանելու ա։ Նույնիսկ գրական հայերեն սովորելու դեպքում են շատերը խուսափում կարդալուց, էլ ուր մնաց՝ նորմալ չտիրապետելով։

    ...Ի դեպ, մի բան էլ նոր մտքովս անցավ, չնայած չգիտեմ՝ ինչքանով ա հաջող միտք ու ինչ ազդեցություն կունենա, էդ առումով հետաքրքիր կլիներ ուրիշների կարծիքներն էլ լսել. գուցե պապան բարբառով խոսի, մաման՝ գրական։ Ուղղակի սա նույնը չի, ինչ օտար լեզվի դեպքում, դրա համար եմ մի քիչ կասկածում. օտարի դեպքում լրիվ տարբեր լեզուներ են, ու երեխան ընկալում ա որպես առանձին բաներ, իսկ նույն լեզվի տարատեսակների դեպքում կարող ա խառնելու հավանականությունը մեծանա, ու արդյունքում ոչ մեկին էլ նորմալ չտիրապետի, չգիտեմ։
    Եսիմ, Ան, ուղղակի ես ինքս չեմ պատկերացնում, որ կարող եմ միշտ գրական խոսել, բարբառով խոսելն ինձ համար գրեթե ֆիզիկական պահանջ է, դժվար կլինի։

    Ավելի Բյուրի ասածին եմ հակված, թող բարբառը սովորի, ես մտածում եմ՝ հնարավորինս գրական բառեր մտցնել բարբառի մեջ, քերականությունը թող բարբառային լինի, բայց էն օտար բառերը, որ մեր բարբառներում դեռ լիքն են, կարելի է հնարավորինս գրականով փոխարինել, իսկ գրել-կարդալ սովորելիս արդեն կմնա գրական հայերենի քերականությունը, որը պիտի որ բարդ չլինի։ Իսկ բարբառի շնորհիվ ահագին արևմտահայերեն կհասկանա

    Էնպես է ստացվել, որ ես էլ, պապան էլ հայ գրականություն շատ ենք սիրում, կարելի է թեկուզ բարբառով խոսելուն զուգահեռ գրական երեկոներ անել (հեքիաթներ, պոեզիա, պուճուր պատմություններ, Այվիի հեքաթները կկարդանք ) երեխային հնարավորինս սովորեցնել գրական հայերենին, համ էլ հետաքրքրություն կառաջանա, եսիմ։

    Էս էղավ լրիվ Կիկոսի մահը, յանիմ Հայաստանից գնացինք, ամուսնացանք, երեխեք ունեցանք, մի բան էլ դարդ եմ անում, թե ոնց պիտի հայերեն սովորեցնեմ
    իսկ մարդը
    վախենում ա
    որ իրան
    չեն սիրի:

  10. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Աթեիստ (01.11.2015), Գաղթական (08.06.2016), Ուլուանա (31.10.2015), Տրիբուն (31.10.2015)

  11. #52
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում anhush-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    ես համոզված եմ, որ եթե ճիշտ աշխատանք տարվի քաղքենիների վրա, ապա էտ քաղքենիները կդառնան ամենամոլի հայերեն լեզուն սիրողները: իսկ դա բոլորին էլ ձեռնատու է:
    Պետք ա իրանց ներշնչվի, որ Հայաստանը աշխարհի կենտրոնն է ու ամենահեռանկարային երկիրը
    Էհ, արդեն հեքիաթների շարքից բաներ ես ասում։ Դրա համար նախ պետք ա ինքս հավատամ, որ Հայաստանն աշխարհի կենտրոնն ա ու ամենահեռանկարային երկիրը։ Բայց հո տենց չի։

    Ինչ վերաբերում ա քաղքենիներին, ապա ես քաղքենիների հետ գործ ունենալ չեմ ուզում՝ անկախ հայերենի նկատմամբ իրանց վերաբերմունքից։ Մարդ իսկի իր համար անհրաժեշտ բաներն անելու ժամանակ չունի, պիտի դնի քաղքենիներին դարձի բերելու վրա ժամանակ ու էներգիա ծախսի՞ տվյալ դեպքում։ Կողքից ինչքանով ստացվում ա, ձեռի հետ էլի անում ենք, բայց հատուկ դասընթացներ չեմ նախատեսում էդ կապակցությամբ ։
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  12. #53
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում տեսիլք-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ու իմ տեսած օրինակներից, այպես չէ որ միտումնավոր չեն փոխանցում, ուղղակի հավելյալ ջանք չեն գործադրում որպեսզի երեխային նեգրավեն իրենց մշակույթի մեջ։ Ինչ-որ չափով ծնողերը իրենք էլ են իրենց մշակույթից օտարացած՝ կենսա-կենցաղային խնդիրներով ծանրացած լինելու պատճառով։ Գործից տուն են գալիս, ուզում են մի քիչ ուղեղները անջատեն, հեռուստացույց նայեն, երեխաներին օգնեն արագ օտարալեզու դպրոցի տնայինները անել ու գնան պառկեն՝ հանգստանան։ Ու հայ մշակույթը վերածվում է տոնից-տոն հայ ազգականների հետ կենցաղային զրույցների մակարդակով շփում։
    Համաձայն եմ. չեմ կարծում, որ խոսքը միտումնավոր չփոխանցելու մասին է, իհարկե հնարավոր է, որ էդպիսի հատուկենտ դեպքեր էլ լինեն, բայց դա ավելի շատ բացառություն է: Խոսքն իսկապես հավելյալ ջանքեր չգործադրելու, էներգիա ու ժամանակ չներդնելու մեջ է:
    Ու շատ դեպքերում մեղադրել էլ հնարավոր չի, որովհետև մարդիկ իսկապես չեն գտնում էդ ժամանակը: Բայց դե որ հետո ասում են՝ ամեն ինչ անում ենք, չի ստացվում, էդ արդեն ռեալիստական մոտեցում չի հարցին:

  13. #54
    .T.
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.10.2007
    Գրառումներ
    144
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում ivy-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Վերադառնալով տեսիլքի հարցին. ինչու եմ ուզում, որ երեխաս հայերեն իմանա։
    Ինքս ինձ էս հարցը տալու և պատասխանը գտնելուց հետո «ինսայթներ» ունենալու դեպքը չի, բայց եթե էս ուղղությամբ ենք ուզում տանել քննարկումը, ապա կգրեմ իմ պատասխանը։

    Ես ուզում եմ, որ իմ երեխան ինքն իր մասին իմանա էն ամենը, ինչ հնարավոր է իմանալ։ Հայ «արմատները» իր ինքնության մի մասն են, ու ես ուզում եմ, որ ինքը իմանա դրանց մասին, քանի որ ամենայն հավանականությամբ, վաղ թե ուշ ինքն էլ է ունենալու իր արմատները ճանաչելու գիտակցված ցանկություն։ Իսկ լեզուն գլխավոր բանալին է դեպի էդ ճանաչողության դուռը։
    Ու քանի որ ինքը Հայաստանում չի ապրում, որ մայրական մշակույթի մասին գիտելիքները օդի հետ փոխանցվել իրեն, ապա մնում եմ միայն ես, որ կարող եմ իր համար էդ դուռը բացել։
    Ես չգիտեմ՝ ինքը մի օր որտեղ է լինելու, աշխարհի որ ծայրում, լինելու եմ ես իր կողքին, թե չէ, կամ ինչքան ժամանակ եմ լինելու. իմ ժամանակը հիմա է, ես ինչ կարող եմ, հիմա պիտի տամ, որ մի օր արդեն ինքնուրույն կարողանա շարունակել ինքն իրեն ճանաչելու ուղին։ Նույնն էլ վերաբերում է հայրական կողմին։ Մենք ուզում ենք փոխանցել իրեն իր ինքնության մասին գիտելիքները, և դա լիարժեք ձևով միայն լեզվի միջոցով է հնարավոր։
    Ու ինքն ագահորեն վերցնում է դա մեզնից, նախ տարիքի պատճառով, դե էս տարիքում երեխեքը ամեն ինչ ճանաչելու ու սովորելու մեծ խթան ունեն, բացի դրանից նաև ոգևորվելով մեզնից եկող ոգևորությունից, քանի որ թեկուզ զուտ ինտուիտիվ մակարդակում, բայց հաստատ զգում է, թե մենք ոնց ենք սիրում մեր լեզուն ու մեր մշակույթը։ Ու էդ սերը վարակիչ է դառնում
    Շնորհակալություն պատասխանիդ համար։ Շատ հոյակապ պատճառաբանություն է։ Չնայած որ, ըստ իս, մի քիչ վեհ, ու կարծում եմ, որ ավելի պրակտիկ պատճառներ էլ կունենաս։ Ու սա վատ իմաստով ի նկատի չունեմ։ Մի կոպիտ օրինակ բերեմ, որ միգուցե և ծիծաղելի թվա, բայց, հուսով եմ, ցույց կտա «վեհ» բառի օգտագործմանս երանգը։ Ասենք՝ զավակի ծնողը բժիշկ է, ու կարծում է որ դա լավագույն մասնագիտությունն է աշխարհի երեսին։ Ու չիմանալով թե ինքը վաղը ուր կլինի, փաքրուց բալիկին բժկական թեմայով է «բեռնում»։ Է՜լ փորձեր միջատների վրա, է՜լ տանում իր գործընկերների հետ ծանոթացնում, ձեռի հետ էլ տանը ամբողջ օրը բժշկական թեմաներով հաղորդումներ նայում/լսում, տնային գրադարանի մեծ մասն էլ բժշկական ուղվածտություն ունի։ Ու կարող ենք ասել որ զավակը մարդ լինելով, իր մարմնի մասին խորը գիտելիքներ զարգացնելը իր ինքնության մասն է, բժշկական մասնագիտության ձեռքբերումն էլ՝ բնական մի քայլ։ Բայց դե այդ բժիշկ ծնողը մի քիչ իդեալական է մտածում, կարծելով թե իր զավակը երջանկություն կգտնի ծնողների կողմից ընտրված մասնագիտության մեջ։

    Հիմա, նույն ձևի, ազգային պատկանելիթյունը ահագին ինդիվիդուլ ընտրություն է ներկայիս գլոբալացված աշխհարհում։ Ու մենք որպես ծնող երեխայի այդ ընտրության մեջ ահռելի ներդրում ենք ունենում։ Հիմա կան ծնողներ, որոնք ասում են երեխայիս պիտի շրջապատեմ հայերենով (բժշկական նյութերով) և հայկականությամբ (բժշկությամբ), որևհետև հայ (բժիշկ) լինելը զիլ է։ Բայց գալու է մի պահ, երբ երեխան սկսելու է հարց տալ թե ինչու է հայ (բժիշկ) լինելը այդքան զիլ։ Ու հուսանք, որ այդ ծնողի բերած պատճառաբանությունները արձագանք կգտնեն նաև զավակի մոտ։ Բայց ծնողի մտադրությունները այս գործընթացի ընթացքում վեհ էին, և զավակի լավության վրա կենտրոնացած։

    Ես, պրակտիկ մարդ լինելով, որևէ լեզվով գրագիտության մեջ էլ եմ պրակտիկ բաներ փնտրում։ Ու արտերկրում մեծացող զավակի համար կարծում եմ այդ պրակտիկությունը կայանում է իր ծնողներին լիովին ճանաչելու և հասկանալու մեջ։ Ու սա ահագին ուժեղ մոտիվացնող լծակ է երեխային երկլեզու մեծացնելու գործում։ Ու իմ տեսած լեզուն կորցրած երեխաների ընտանիքներում երեխան ծնողին հասկանալու պարագայում հայերենի իմացությունը շատ չի կարևորվել ինչ-ինչ պատճառներով։ Օրինակ ԱՄՆում եղեռնից մազապուրծ եղած հայության մեջ իրենց անցյալի ակտիվ ժխտում կար։ Ու ծնողների հայկականությունը փակի տակ էր։ Վերջին տասնամյակների քոչվորների մոտ էլ հայկականությունը ասացիացվում էր չկայացած պետականության հետ։ Իսկ եթե ծնողը ինքն է իր մեջ ժխտում այդ ինթնությունը, ապա երեխան էլ ծնողին հասկանլու գործում դրան կարևորությու չի տա։ Նույն ձևով բժիշկների երեխաները ավելի մեծ հավանականությամբ են դառնում բժիշկ, որևհետև ծնողներին հասկանալու գործում իրենք էլ են սեր ձևավորում այդ մասնագիտության նկատմամբ։

    Ու չնայած որ չգիտեմ թե իմ զավակները ուր և ով կլինեն երբ մեծանան, բայց իրենց ծնողին հասկանալու համար այլընտրանք չեն ունենա հայերեն սովորել/չսովորելու հարցում։ Ու հուսով եմ որ իրենք հայ կլինեն ոչ միայն գենետիկ ժառանգության հետևանքով, այլ նաև ակտիվ ընտրությամբ, ինչով կարող են վարակվել նաև ինձանից։

  14. #55
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում տեսիլք-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Շնորհակալություն պատասխանիդ համար։ Շատ հոյակապ պատճառաբանություն է։ Չնայած որ, ըստ իս, մի քիչ վեհ, ու կարծում եմ, որ ավելի պրակտիկ պատճառներ էլ կունենաս։ Ու սա վատ իմաստով ի նկատի չունեմ։ Մի կոպիտ օրինակ բերեմ, որ միգուցե և ծիծաղելի թվա, բայց, հուսով եմ, ցույց կտա «վեհ» բառի օգտագործմանս երանգը։ Ասենք՝ զավակի ծնողը բժիշկ է, ու կարծում է որ դա լավագույն մասնագիտությունն է աշխարհի երեսին։ Ու չիմանալով թե ինքը վաղը ուր կլինի, փաքրուց բալիկին բժկական թեմայով է «բեռնում»։ Է՜լ փորձեր միջատների վրա, է՜լ տանում իր գործընկերների հետ ծանոթացնում, ձեռի հետ էլ տանը ամբողջ օրը բժշկական թեմաներով հաղորդումներ նայում/լսում, տնային գրադարանի մեծ մասն էլ բժշկական ուղվածտություն ունի։ Ու կարող ենք ասել որ զավակը մարդ լինելով, իր մարմնի մասին խորը գիտելիքներ զարգացնելը իր ինքնության մասն է, բժշկական մասնագիտության ձեռքբերումն էլ՝ բնական մի քայլ։ Բայց դե այդ բժիշկ ծնողը մի քիչ իդեալական է մտածում, կարծելով թե իր զավակը երջանկություն կգտնի ծնողների կողմից ընտրված մասնագիտության մեջ։

    Հիմա, նույն ձևի, ազգային պատկանելիթյունը ահագին ինդիվիդուլ ընտրություն է ներկայիս գլոբալացված աշխհարհում։ Ու մենք որպես ծնող երեխայի այդ ընտրության մեջ ահռելի ներդրում ենք ունենում։ Հիմա կան ծնողներ, որոնք ասում են երեխայիս պիտի շրջապատեմ հայերենով (բժշկական նյութերով) և հայկականությամբ (բժշկությամբ), որևհետև հայ (բժիշկ) լինելը զիլ է։ Բայց գալու է մի պահ, երբ երեխան սկսելու է հարց տալ թե ինչու է հայ (բժիշկ) լինելը այդքան զիլ։ Ու հուսանք, որ այդ ծնողի բերած պատճառաբանությունները արձագանք կգտնեն նաև զավակի մոտ։ Բայց ծնողի մտադրությունները այս գործընթացի ընթացքում վեհ էին, և զավակի լավության վրա կենտրոնացած։

    Ես, պրակտիկ մարդ լինելով, որևէ լեզվով գրագիտության մեջ էլ եմ պրակտիկ բաներ փնտրում։ Ու արտերկրում մեծացող զավակի համար կարծում եմ այդ պրակտիկությունը կայանում է իր ծնողներին լիովին ճանաչելու և հասկանալու մեջ։ Ու սա ահագին ուժեղ մոտիվացնող լծակ է երեխային երկլեզու մեծացնելու գործում։ Ու իմ տեսած լեզուն կորցրած երեխաների ընտանիքներում երեխան ծնողին հասկանալու պարագայում հայերենի իմացությունը շատ չի կարևորվել ինչ-ինչ պատճառներով։ Օրինակ ԱՄՆում եղեռնից մազապուրծ եղած հայության մեջ իրենց անցյալի ակտիվ ժխտում կար։ Ու ծնողների հայկականությունը փակի տակ էր։ Վերջին տասնամյակների քոչվորների մոտ էլ հայկականությունը ասացիացվում էր չկայացած պետականության հետ։ Իսկ եթե ծնողը ինքն է իր մեջ ժխտում այդ ինթնությունը, ապա երեխան էլ ծնողին հասկանլու գործում դրան կարևորությու չի տա։ Նույն ձևով բժիշկների երեխաները ավելի մեծ հավանականությամբ են դառնում բժիշկ, որևհետև ծնողներին հասկանալու գործում իրենք էլ են սեր ձևավորում այդ մասնագիտության նկատմամբ։

    Ու չնայած որ չգիտեմ թե իմ զավակները ուր և ով կլինեն երբ մեծանան, բայց իրենց ծնողին հասկանալու համար այլընտրանք չեն ունենա հայերեն սովորել/չսովորելու հարցում։ Ու հուսով եմ որ իրենք հայ կլինեն ոչ միայն գենետիկ ժառանգության հետևանքով, այլ նաև ակտիվ ընտրությամբ, ինչով կարող են վարակվել նաև ինձանից։
    Բժշկի օրինակդ, իմ կարծիքով, էնքան էլ տեղին չի, քանի որ ես իր համար մասնագիտություն չի, որ ընտրում եմ, և ոչ էլ անգամ ազգությունն եմ ընտրում. ես ընդամենը իրեն ցույց եմ տալիս իր «ինչից հունցված լինելը»: Դա ես չեմ ընտել, ոչ էլ ինքը. դա կա, փաստ է, իրականություն:
    Հայ լինելը երբևէ զիլ չեմ կարծել, ոչ էլ թե դա սերմանելու եմ երեխայիս մեջ:
    Ես միայն ուզում եմ, որ ինքը մի օր իր «ով լինելու» մասին պատասխաններ գտնելու ճանապարհը գտնի:
    Եվ հա, ինձ էլ հասկանալու համար լեզուն շատ կարևոր է, բայց ինձ համար ավելի կարևորն էն է, որ առաջին հերթին ինքն իրեն հասկանա, ու իր ինքնությունը մութ անտառ չլինի: Ու դա էլ արդեն կօգնի, որ հասկանա նաև ինձ:

  15. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Kita (03.04.2016), Աթեիստ (01.11.2015), Նաիրուհի (31.10.2015)

  16. #56
    .T.
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.10.2007
    Գրառումներ
    144
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում ivy-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Բժշկի օրինակդ, իմ կարծիքով, էնքան էլ տեղին չի, քանի որ ես իր համար մասնագիտություն չի, որ ընտրում եմ, և ոչ էլ անգամ ազգությունն եմ ընտրում. ես ընդամենը իրեն ցույց եմ տալիս իր «ինչից հունցված լինելը»: Դա ես չեմ ընտել, ոչ էլ ինքը. դա կա, փաստ է, իրականություն:
    Հայ լինելը երբևէ զիլ չեմ կարծել, ոչ էլ թե դա սերմանելու եմ երեխայիս մեջ:
    Ես միայն ուզում եմ, որ ինքը մի օր իր «ով լինելու» մասին պատասխաններ գտնելու ճանապարհը գտնի:
    Եվ հա, ինձ էլ հասկանալու համար լեզուն շատ կարևոր է, բայց ինձ համար ավելի կարևորն էն է, որ առաջին հերթին ինքն իրեն հասկանա, ու իր ինքնությունը մութ անտառ չլինի: Ու դա էլ արդեն կօգնի, որ հասկանա նաև ինձ:
    Բժշկի մասնագիտությունը ավելի երկար պատմություն ունի քան հայերենը կամ հայ մշակույթը։ Հազար ու մի օրինակ կա երկրորդ սերնդում լեզուն մոռացած, բայց ինքնության հետ ոչ մի խնդիր չունեցող մարդկանց։ Մի ծանոթ ունեմ, ազգանունը ռուսերեն բառ է։ Որ ռուսերեն քչից շատից իմացող մարդը հաստատ կիմանա։ Հարցրեցի մի օր գիտի թե իր ազգանունը ինչ է նշանակում։ Ասեց․ դե ասում են թե նախնիներս հրեա են եղել, բայց որտեղից կամ ինչ՝ ո՞վ գիտի։ Երջանիկ մարդ է, ոչ մի վայրկյան չկասկածելով իր ամերիկացիության վրա։ Մարդ հունցված է տարբեր ֆունկցիաներ կրող բջիջներից։ Իսկ ազգային պատկանելիությունը և մշակութային ինքնությունը համեմատաբար արդի «նորամուծություններ» են։

  17. #57
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում տեսիլք-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Բժշկի մասնագիտությունը ավելի երկար պատմություն ունի քան հայերենը կամ հայ մշակույթը։ Հազար ու մի օրինակ կա երկրորդ սերնդում լեզուն մոռացած, բայց ինքնության հետ ոչ մի խնդիր չունեցող մարդկանց։ Մի ծանոթ ունեմ, ազգանունը ռուսերեն բառ է։ Որ ռուսերեն քչից շատից իմացող մարդը հաստատ կիմանա։ Հարցրեցի մի օր գիտի թե իր ազգանունը ինչ է նշանակում։ Ասեց․ դե ասում են թե նախնիներս հրեա են եղել, բայց որտեղից կամ ինչ՝ ո՞վ գիտի։ Երջանիկ մարդ է, ոչ մի վայրկյան չկասկածելով իր ամերիկացիության վրա։ Մարդ հունցված է տարբեր ֆունկցիաներ կրող բջիջներից։ Իսկ ազգային պատկանելիությունը և մշակութային ինքնությունը համեմատաբար արդի «նորամուծություններ» են։
    Լավ, եթե նույնիսկ մի կողմ դնենք ազգային պատկանելությունը՝ որպես ինքնության մաս, ապա իմ աղջիկ լինելը հաստատ իր ինքնության մասն է, ես էլ իրեն տալիս եմ էն, ինչից ես եմ կազմված, ու լեզուն էլ դրա մեջ է:
    Սենց ավելի պարզ կհնչի

    Ի դեպ, ես ամեն տեղ էլ հենց «արմատներն» եմ նշել՝ որպես ինքնության մաս, այլ ոչ թե ազգային պատկանելությունը. ես իրեն կոնկրետ «ազգության» մեջ չեմ տեսնում, ոչ էլ փորձում եմ դասել որևէ ազգության:
    Վերջին խմբագրող՝ ivy: 01.11.2015, 01:37:

  18. #58
    .T.
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.10.2007
    Գրառումներ
    144
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում ivy-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Լավ, եթե նույնիսկ մի կողմ դնենք ազգային պատկանելությունը՝ որպես ինքնության մաս, ապա իմ աղջիկ լինելը հաստատ իր ինքնության մասն է, ես էլ իրեն տալիս եմ էն, ինչից ես եմ կազմված, ու լեզուն էլ դրա մեջ է:
    Սենց ավելի պարզ կհնչի

    Ի դեպ, ես ամեն տեղ էլ հենց «արմատներն» եմ նշել՝ որպես ինքնության մաս, այլ ոչ թե ազգային պատկանելությունը. ես իրեն կոնկրետ «ազգության» մեջ չեմ տեսնում, ոչ էլ փորձում եմ դասել որևէ ազգության:
    Իմ ասածն էլ դա էր հենց։ Մենք հայ ենք, որևհետև մեր ծնողներն է հայ։ Ու ծնողին հասկանալով և իր միջոցով մշակույթին ծանոթանանալով ենք ազգա-մշակութային ինքնություն ձևավորում։ Ու այդ պարագայում ինձ շատ ավելի կարևոր է, որ իմ զավակը ինձ ճանաչի, քան թե իր վերացական «արմատները»։ Ու վերջինը, ըստ իս, հասանելի է միայն առաջինի միջոցով։

  19. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    ivy (01.11.2015)

  20. #59
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Լեզվին լիարժեք տիրապետում ես, երբ մտածում ես էդ լեզվով։

    Արտերկրում ծնված երեխան չի մտածելու հայերեն. այդ մտքի հետ հաշտվել է պետք ու ընդունել որպես անխուսափելի։ Անգամ Հայաստանի բնակիչները, որոնք ընդամենը ռուսական դպրոց են գնացել, հայերեն չեն մտածում, ու բնականաբար հայերենին լիարժեք տիրապետել չեն կարող /ի դեպ, ռուսերենին էլ, մեծ մասամբ, լիարժեք չեն տիրապետում, քանի որ երկու լեզուներն էլ, իրավիճակի բերումով, թերի են մատուցվել։ Բայց դա այլ թեմա է/։

    Լեզուն մայրենի դառնում է մի քանի հանգամանքների համակցությամբ, որոնցից հատկապես էական են.
    1. Հիմնական տարրական կրթությունը այդ լեզվով ստանալը
    2. Օրվա երկու-երրորդը այդ լեզվով խոսող բազմաբնույթ միջավայրում գտնվելը, ընդ որում ժողովրդական խոսքը պարտադիր պայման է՝ կենդանի լեզվի առանձնահատկություններին տիրապետելու համար
    3. Այդ լեզվով գրականություն մշտապես կարդալը
    4. Կարողանալ ստեղծագործել այդ լեզվով /ինքնաբուխ, ոչ մտովի–թարգմանաբար/

    Իմ համեստ կարծիքով, արտերկրում բնակվողները լավագույնս կարող են ջանալ, որ երեխան հայերենին լավ տիրապետի այնքանով, որքանով որևէ այլ օտար լեզվի կարելի է տիրապետել։
    Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 02.11.2015, 03:23: Պատճառ: բառի բաց թողում

  21. #60
    .T.
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.10.2007
    Գրառումներ
    144
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Լեզվին լիարժեք տիրապետում ես, երբ մտածում ես էդ լեզվով։

    Արտերկրում ծնված երեխան չի մտածելու հայերեն. այդ մտքի հետ հաշտվել է պետք ու ընդունել որպես անխուսափելի։ Անգամ Հայաստանի բնակիչները, որոնք ընդամենը ռուսական դպրոց են գնացել, հայերեն չեն մտածում, ու բնականաբար հայերենին լիարժեք տիրապետել չեն կարող /ի դեպ, ռուսերենին էլ, մեծ մասամբ, լիարժեք չեն տիրապետում, քանի որ երկու լեզուներն էլ, իրավիճակի բերումով, թերի են մատուցվել։ Բայց դա այլ թեմա է/։

    Լեզուն մայրենի դառնում է մի քանի հանգամանքների համակցությամբ, որոնցից հատկապես էական են.
    1. Հիմնական տարրական կրթությունը այդ լեզվով ստանալը
    2. Օրվա երկու-երրորդը այդ լեզվով խոսող բազմաբնույթ միջավայրում գտնվելը, ընդ որում ժողովրդական խոսքը պարտադիր պայման է՝ կենդանի լեզվի առանձնահատկություններին տիրապետելու համար
    3. Այդ լեզվով գրականություն մշտապես կարդալը
    4. Կարողանալ ստեղծագործել այդ լեզվով /ինքնաբուխ, ոչ մտովի–թարգմանաբար/

    Իմ համեստ կարծիքով, արտերկրում բնակվողները լավագույնս կարող են ջանալ, որ երեխան հայերենին լավ տիրապետի այնքանով, որքանով որևէ այլ օտար լեզվի կարելի է տիրապետել։
    Անգլերենում կա մի բառ, որն լիովին արտահայտում է այս մոտեցումը՝ defeatism։ Չնայած՝ հիմա որ հայերեննով էլ մտածեմ, «պարտվողականություն» եզրն էլ վատ չի բնորոշում ամբողջ գրառումը։ Փաստա-տրամաբանական տեսանկյունից էլ այնքան բացեր կան դատողությունների մեջ, որ մանրամասնորեն մեկնաբանելն էլ մարդու չի գալիս։

Էջ 4 15-ից ԱռաջինԱռաջին 1234567814 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Փոքրիկ.am. Ամեն ինչ երեխաների համար ու երեխաների մասին
    Հեղինակ՝ Cassiopeia, բաժին` Վեբ կայքերի քննարկում
    Գրառումներ: 89
    Վերջինը: 18.06.2015, 22:42
  2. Արտերկրում ապրող ակումբցիներ
    Հեղինակ՝ Ուլուանա, բաժին` Ակումբի անցուդարձ
    Գրառումներ: 33
    Վերջինը: 31.08.2013, 19:54
  3. կամավորական աշխատանքներ արտերկրում
    Հեղինակ՝ Դարք, բաժին` Կրթություն
    Գրառումներ: 21
    Վերջինը: 13.01.2011, 18:02
  4. Գրառումներ: 34
    Վերջինը: 21.09.2009, 18:06
  5. Հայերենի ենթալեզուները
    Հեղինակ՝ Adam, բաժին` Հայերեն
    Գրառումներ: 7
    Վերջինը: 03.08.2008, 22:16

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •