Հին հարաբերություններում ծագող խնդիրներ

[ivy]

Վեճերում ինձ ու զուգընկերոջս համար լավ գործող երկու կետ էլ ավելացնեմ․
1․ Մնալ միայն տվյալ թեմայի մեջ՝ առանց հին մեռելներ արթնացնելու։ Կենտրոնանալ մենակ տվյալ հարցի վրա՝ հիմա ու էստեղ։ Անցյալի թեմաներին չանդարադառնալն էլ է ահագին օգնում՝ մեղադրանքներից հեռու մնալ։
2․ Էդ օրվա վեճը լուծել ու ավարտել էդ օրվա մեջ։ Հաջորդ օր հետներս ոչ մի բան չենք տանում։ Սրա արդյունքում հին մեռելներ ոչ էլ թե հավաքվում են։

Ու էնպես չի, որ ես ամբողջ կյանքս էսպիսի հրաշալի հարաբերություններ եմ ունեցել, ընդհակառակը, ես լիքը դիսֆունկցիոնալ ու անառողջ հարաբերությունների միջով եմ անցել, ու սա կյանքումս առաջին անգամ է, որ արդեն մի քանի տարի ձգվող ներդաշնակ հարաբերությունների մեջ եմ՝ որևէ տոքսիկ էլեմենտից բացարձակ զուրկ։

Հավատում եմ, որ լիքը մարդկանց մոտ ներդաշնակությունը հենց առաջին անգամից էլ ստացվում է, իսկ դե որոշ մարդիկ էլ երևի թե պիտի դժոխքի դարպասներով անցնեն ու հետ գան, որ պատրաստ լինեն առողջ հարաբերություններ կառուցելու։

[StrangeLittleGirl]

2․ Էդ օրվա վեճը լուծել ու ավարտել էդ օրվա մեջ։ Հաջորդ օր հետներս ոչ մի բան չենք տանում։ Սրա արդյունքում հին մեռելներ ոչ էլ թե հավաքվում են։

Հա, էս կանոնը շատ լավ ա աշխատում։ Մենք սա սահմանել էինք դեռ մինչև մեր առաջին վեճն ունենալը, ու շատ լավ աշխատում ա։ Կարող ա ամբողջ գիշեր քննարկենք, վերլուծենք, ջղայնանանք, բարիշենք, բայց մինչև հարցը մինչև վերջ չենք լուծում ու մինչև իրարից ներողություն չենք խնդրում, քնել չկա։

Չնայած մենք շատ հազվադեպ ենք վիճում, ու տարիների հետ շատ ու շատ ավելի հազվադեպ ա դառնում (ներքևում կգրեմ ինչու), բայց մենք էլ մի քանի կանոն ունենք.
1. Վերևի գրված օրվա վեճն օրվա մեջ ավարտել
2. Մեղավորներ չփնտրել, այլ փորձել խնդրի լուծումներ գտնել
3. Ինչքան էլ ջղայնացած լինենք, կտրուկ գործողություններ չանել (օրինակ՝ դուռ շրխկացնել կամ բաժանումով կամ նման բանով սպառնալ)
4. Խոսել (մանրամասն, ով ինչ ա զգում, կոնկրետ ինչից ազդվեց, ինչը ջղայնացրեց, ոնց կարելի էր ուրիշ կերպ վարվել և այլն, հաճախ նաև իրար հարցեր տալով ու օգնելով)
5. Միմյանց վիրավորական բաներ չասել («հիմար», «ապուշ» և այլն)
6. Պատրաստ լինել կոմպրոմիսի գնալ

Իսկ շատ ավելի հազվադեպ վիճելն իրար շատ լավ ճանաչելուց ա գալիս։ Էն որ Ռիփը վերևում գրել էր կանխատեսելիությունը ձանձրալի-բան, մեր դեպքում հակառակը. կանխատեսելիության շնորհիվ լիքը վեճերից խուսափում ենք։ Այսինքն, երբ գիտես քո կոնկրետ վարքից դիմացինը ջղայնանալու ա, փորձում ես էդ կոնկրետ բանը չանել։ Ու երբ անում ես, դիմացինն էլ նախապես գիտի, որ դա իրան ջղայնացնում ա, փորձում ա չջղայնանալ։

Մի հիմար օրինակ բերեմ. մեր վեճերի մեծ մասը խոհանոցով են պայմանավորված, մի մասն էլ քաղաքական են (ի դեպ, մենք լիովին կիսում ենք նույն քաղաքական գաղափարները, բայց մեկ ա լիքը հարցերում համաձայն չենք լինում)։ Հա, մենք խոհանոցում ճաշ էփելու շատ տարբեր ձևեր ունենք. ինքը սիրում ա, երբ ինքը էփում ա, մյուսս պրոակտիվ ա ու ֆայմող։ Ես էլ սիրում եմ երբ ես եմ էփում, ոչ ոք չի խառնվում իմ գործին, ես հստակ հրահանգներ եմ տալիս, նույնն էլ երբ ինքն ա էփում, ինձ ա հրահանգներ տալիս։ Անցյալում վեճ կարար լիներ, եթե ասենք ինքն էփելիս լիներ, որևէ բան վառվեր, ես չհետևեի, չանջատեի։ Կամ երբ ես էփելիս լինեի, ինքը գար, սկսեր ինչ-որ սոխառած խառնել։ Ու քանի որ մենք միմյանց էս նախընտրությունները գիտենք, երբ ինքը էփում ա, փորձում ա ավելի հստակ ասել, թե ինձնից ինչ ա սպասվում (օրինակ մի երկու օր առաջ գազին ճաշ էր դրել, իջել լվացքատուն, մեկ էլ մեսիջ գրեց՝ գազն անջատի), կամ էլ ես եմ որևէ բան նախաձեռնում, կողքից սկսում աշխատել։ Երբ ես եմ էփում, գալիս, ասում ա՝ ինչո՞վ օգնեմ, չնայած տեսնում եմ՝ հազիվ ա զսպում, որ որևէ բանի քոմենթ չանի կամ չխառնվի Ու սենց երևի արդեն մի քանի տարի կլինի, ինչ խոհանոցային վեճ չենք ունեցել։