Հին հարաբերություններում ծագող խնդիրներ

[ivy]

Վստահ եմ, որ եթե մարդը աշխատավայրում ինչ որ ղեկավար պաշտոնի ա, ու Հայաստանի պես հասարակության մեջ, որտև ամեն ինչ կարա մարսի, հանգիստ գործի տեղն էլ կարա զայրույթը նույն կերպ արտահայտի, ինչ զույգի հետ։
Այսինքն դրսևորումը որոշվում ա հետևանքներով։

Դե հա։
Հայաստանում ընդհանրապես հաճախ եմ լսում արտահայտություններ՝ «դե ինքը ըտենց մարդ ա», «ես սենց-նենց մարդ եմ»՝ բացասական կոնտեքստով ասված, ու էնպես, ոնց որ դա անփոփոխ փաստ է, և բոլորը պիտի դրա հետ հաշվի նստեն։

Թերապիան հլը մի կողմ, լիքը միջոցներ կան, որ մարդ ինքն իր վրա աշխատի, իր վարքը շտկի, թե չէ «ես ըտենց մարդ եմ» ասելը հեշտ է, բայց անպատասխանատվություն է կողքինների հանդեպ։
Հարցն էն է, որ ոնց որ մարմինը հիգիենայի կարիք ունի, ամեն օր հո լվանում ենք ատամները, լողանում ենք և այլն, էնպես էլ հոգեկանը ունի դրա կարիքը։ Ու ինչքան երկար ժամանակ հոգեհիգիենայով չենք զբաղվում, էնքան ավելի շատ «կեղտ» է կուտակվում։ Հոգեկանի հիգիենայով պիտի զբաղվել պարբերաբար, ոնց որ մարմինն ենք խնամում։
Հիմա պատկերացնենք, որ կողքներս ապրում է մեկը, ով տարիներով չի լողացել․ ո՞վ կուզի դիմանալ էդ անտանելի գարշահոտին։ Իսկ ինչի՞ պիտի դիմանանք մեկին, ով տարիներով իր հոգեկանը չի խնամել։ Նույն «գարշահոտությունն» է։
Էդպե՞ս են ուզում ապրել, շատ լավ, իրենց ընտրության իրավունքն է, ուրեմն թող հեռու մնան բոլորից, բայց դե խնդիրն էն է, որ հարաբերությունների մեջ են մտնում, ընտանիք են կազմում, ու իրենց կեղտին դիմանալը հեշտ չի լինում, լիքը վնաս են հասցնում կողքիններին։

Կարելի է սկսել սեփական հույզերը ճանաչելուց, մտքերը դասավորելուց, դիտարկելուց, թե սեփական մտքերը զգացմունքների ու վարքի վրա ոնց են ազդում։
Եթե զայրույթից ենք խոսում, սեփական թրիգերները ճանաչելն ու հասկանալը շատ կարևոր է, բայց բավարար չի։ Զգացմունքները պետք չի ճնշել (կարող է ամբողջ կուտակվածը մի օր ավելի մեծ թափով դուրս հորդալ), բայց կարելի է աշխատել դրանց արտահայտման ձևի վրա, ագրեսիվ վարք ցուցաբերելու իմպուլսի դեմ դիմակայելու մեխանիզմներ մշակել, վարքային նոր մոդելներ ստեղծել։ Ու ագրեսիվ վարքը մենակ ֆիզիկական ագրեսիան չի․ երբեմն վերբալ ագրեսիան կարող է շատ ավելի խորը հոգեկան վնասներ հասցնել։

Ոչ ոք պարտավոր չի ուրիշի աննորմալություններին դիմանալ։ Ոչ ընտանիքում, ոչ դրանից դուրս։

[Աթեիստ]

Ոչ ոք պարտավոր չի ուրիշի աննորմալություններին դիմանալ։ Ոչ ընտանիքում, ոչ դրանից դուրս։

Իմ ասածն էլ սրա մասին էր։
Եթե տանն էլ, դրանից դուրս էլ չհանդուրժեն, կսկսի մտածել քո ասածների ուղղությամբ։ Բայց մեր հասարակությունը լավ գիտես։ Եւ ներսը, և դուրս ։)
Ներսում ինչ ասես հանդուրժում են «որ ընտանիքը չքայքայվի», գործի տեղն էլ՝ որ գործը չկորցնեն։

[enna]

Ինձ թվում ա Հայաստանում սեր/հարգանք արտահայտելու ձևերից մեկն ա աննորմալությունների մասին չխոսալը ու համարելը, որ էդ մարդը տենց ա։ Ոնց որ ներսի պայմանավորվածություն ա` ես քո թերությունների վրա եմ աչք փակում, դու էլ իմ։ Գործի տեղն էլ իրար սխալները/թերությունները պաշտպանում են սխալները մատնացույց անողներից։
Վերևում նրբանկատության մասին քննարկում կար ու մոտեցումը որոշիչ ա, թե ինչ քայլեր կարվեն։ Միջավայրը ինքնաճանաչման կարևոր խթան ա, էս դեպքում կամ նենց նամյոկ են անում, որ շատ դժվար ա էդ կարծիք-գլուխկոտրուկը լուծելը, կամ ուղղակի չեն ասում, սենց ասած հարմարվում են։ Նույն ձև լավ հատկանիշներն էլ, «տենց էլ պտի լիներ» են ընդունում, էդ էլ չեն բարձրաձայնում։ Նենց չի թերությունների մասին չեն խոսվում, բայց շատ տարօրինակ prioritization ա, ասենք էն անմեղ մանր բացթողումների մասին գերկենտրոնացում կա, շատ դեպքերում հումորով, իսկ իրականում ծաղրելով ասում են մարդուն, բայց գլխավոր խնդիրները չեն շոշափում։ Արդյունքում մարդու աճի համար տուպիկային իրավիճակ ա ստեղծվում. մի կողմից թվում ա թե ամեն ինչը իր մեջ խնդիր ա, բայց միաժամանակ չգիտի որտեղից սկսի, լավ բաներն էլ հազվադեպ են մատնանշվում, եթե «ազգի հերոս» կոչելու պահ չի։
Իհարկե աննորմալություն ասվածը բարդ ա ասել, թե որ պահից ա դառնում օբյեկտիվ խնդիր, այլ ոչ թե անձնական անհարմարություն, որի մասին պետք ա ասել մարդուն, երևի երբ սկսում ա խանգարել հարաբերությանը կամ գործին։

[Freeman]

Ինձ թվում ա Հայաստանում սեր/հարգանք արտահայտելու ձևերից մեկն ա աննորմալությունների մասին չխոսալը ու համարելը, որ էդ մարդը տենց ա։ Ոնց որ ներսի պայմանավորվածություն ա` ես քո թերությունների վրա եմ աչք փակում, դու էլ իմ։ Գործի տեղն էլ իրար սխալները/թերությունները պաշտպանում են սխալները մատնացույց անողներից։
Վերևում նրբանկատության մասին քննարկում կար ու մոտեցումը որոշիչ ա, թե ինչ քայլեր կարվեն։ Միջավայրը ինքնաճանաչման կարևոր խթան ա, էս դեպքում կամ նենց նամյոկ են անում, որ շատ դժվար ա էդ կարծիք-գլուխկոտրուկը լուծելը, կամ ուղղակի չեն ասում, սենց ասած հարմարվում են։ Նույն ձև լավ հատկանիշներն էլ, «տենց էլ պտի լիներ» են ընդունում, էդ էլ չեն բարձրաձայնում։ Նենց չի թերությունների մասին չեն խոսվում, բայց շատ տարօրինակ prioritization ա, ասենք էն անմեղ մանր բացթողումների մասին գերկենտրոնացում կա, շատ դեպքերում հումորով, իսկ իրականում ծաղրելով ասում են մարդուն, բայց գլխավոր խնդիրները չեն շոշափում։ Արդյունքում մարդու աճի համար տուպիկային իրավիճակ ա ստեղծվում. մի կողմից թվում ա թե ամեն ինչը իր մեջ խնդիր ա, բայց միաժամանակ չգիտի որտեղից սկսի, լավ բաներն էլ հազվադեպ են մատնանշվում, եթե «ազգի հերոս» կոչելու պահ չի։
Իհարկե աննորմալություն ասվածը բարդ ա ասել, թե որ պահից ա դառնում օբյեկտիվ խնդիր, այլ ոչ թե անձնական անհարմարություն, որի մասին պետք ա ասել մարդուն, երևի երբ սկսում ա խանգարել հարաբերությանը կամ գործին։

Էս ընդգծածս մասը շատ դուրս եկավ, էդ շատ մակարդակներով կա, պետության մակարդակով էլ՝ պետությունը քեզ չի հարցնում, թե ոնց ես էդքան քիչ հարկ տալով տուն ու մեքենա գնում, դու պետությանը չես հարցնում, թե էն մուծածդ հարկն ուր գնաց։

[enna]

Էս ընդգծածս մասը շատ դուրս եկավ, էդ շատ մակարդակներով կա, պետության մակարդակով էլ՝ պետությունը քեզ չի հարցնում, թե ոնց ես էդքան քիչ հարկ տալով տուն ու մեքենա գնում, դու պետությանը չես հարցնում, թե էն մուծածդ հարկն ուր գնաց։

Էս թեմայի հետ կապված շատ եմ մտածել։ Այթիում գրանցում են անհատ ձեռներեց, ֆիքսված շրջանառության հարկ են տալիս։
Բայց ընդհանուր հարկերի թեման ոչ միանշանակ ա, արդարություն ասվածն էլ։ Մտածելակերպում ու հասարակության մեջ սաղ իրար փոխկապացկված են։ Բարդ ա ընդհանրացնող բաներ ասելը, բայց որոշ օրինաչափություններ կան։
Ավտո առնելը, այ ավտո առնելը, էդ փողը էդքան հավաքելը ու մի թափից դուրս տանելը։ Կոնկրետ ավտո առնելու հակագովազդ պետքա անել) Հարստանալու կոնցեպտն էլ, մի խոսքով լիքը թեմաներ կան, որ հասարակությունից իջնում ու ամեն ընտանիքի վրա ազդում ա։ Մենք մեր հերոսներից ու չարերից տուժածն ենք, բայց միակը չենք։ Մեր նման խնդիրներ ուրիշ մաշտաբներով շատ տեղերում կան, մի քիչ մշակութային ու պատմական սպեցիֆիկաներ կան իհարկե։ Համակարգը ինչ կրթում ա, էդ էլ ստանումա, մանկապարտեզից սկսած

[enna]

Էս թեմայի հետ կապված շատ եմ մտածել։ Այթիում գրանցում են անհատ ձեռներեց, ֆիքսված շրջանառության հարկ են տալիս։
Բայց ընդհանուր հարկերի թեման ոչ միանշանակ ա, արդարություն ասվածն էլ։ Մտածելակերպում ու հասարակության մեջ սաղ իրար հետ փոխկապացկված են վերաբերմունքները։ Բարդ ա ընդհանրացնող բաներ ասելը, բայց որոշ օրինաչափություններ կան։
Ավտո առնելը, այ ավտո առնելը, էդ փողը էդքան հավաքելը ու մի թափից դուրս տանելը։ Կոնկրետ ավտո առնելու հակագովազդ պետքա անել) Հարստանալու կոնցեպտն էլ, մի խոսքով լիքը թեմաներ կան, որ հասարակությունից իջնում ու ամեն ընտանիքի վրա ազդում ա։ Մենք մեր հերոսներից ու չարերից տուժածն ենք, բայց միակը չենք։ Մեր նման խնդիրներ ուրիշ մաշտաբներով շատ տեղերում կան, մի քիչ մշակութային ու պատմական սպեցիֆիկաներ կան իհարկե։ Համակարգը ինչ կրթում ա, էդ էլ ստանումա, մանկապարտեզից սկսած

Էս չքնած գրել եմ ու հիմա տաֆտալոգիա գրած ոնց որ լինի։ հասարակության փոխարեն պիտի գրեի պետությունից իջնում են ընտանիքում արտահայտվում, կամ հակառակ։ Ուզում էի ասել, որ պետության մակարդակով կատարվող սաղ բաներն էլ ընտանիքի մակարդակով կան, սկսած խաբելուց, վերջացրած խնդիրները լուծելու ձևից։ Կառավարությունը կամ կուսակցությունը,եթե հասարակության եղած արժեքներից ծայրահեղ տարբեր արժեքներ ունենա, երբեք չի ընտրվի, որովհետև հասկացված չի լինի մարդկանց կողմից, կապ չունի լավ ձևով տարբեր կլինի, թե վատ։

[enna]

Կառավարությունը կամ կուսակցությունը,եթե հասարակության եղած արժեքներից ծայրահեղ տարբեր արժեքներ ունենա, երբեք չի ընտրվի, որովհետև հասկացված չի լինի մարդկանց կողմից, կապ չունի լավ ձևով տարբեր կլինի, թե վատ։

Մի խոսքով էլ ինքս ինձ չեմ ցիտելու, բայց էս մասով հեղափոխությունները ու դրանց զարգացումները լրիվ ուրիշ թեմա են