Սերգեյ Եսենին

[Մարի-Լույս]

Զրույցն ավարտեց պուրակը ոսկի,
Զվարթ շշուկներն ասես մահացան,
Եվ չափսոսալով արդեն ոչ ոքի,
Տխուր երամով կռունկներն անցան:

Էլ ո՞ւմ ափսոսալ:Չէ որ ամեն ոք ճամփորդ է կյանքում,
Հազիվ ներս մտած,տունը թողնում ու հեռանում է նա:
Ամեն անցորդից մի հուշ են պատմում
Կանեփուտը և լուսինը կապույտ լճակի վրա:

Մերկացած դաշտում կանգնել եմ մենակ,
Իսկ կռունկները չվում են դեպի հեռունեն անտես:
Լուռ միտք եմ անում ես պատանության մասին իմ ուրախ,
Բայց անվերադարձ անցածի համար չեմ ափսոսում ես:

Ես չեմ ափսոսում ոչ յասամանի գույներն իմ հոգու,
Ոչ էլ զուր վատնած իմ տարիներն եմ ափսոսում հիմա:
Բոցավառվում է կարմիր արոսի խարույկը այգում,
Սակայն ոչ ոքի չի կարողանում տաքացնել նա:


Չեն այրվում փարթամ ճութերն արոսի խարույկի մեջ վառ,
Եվ դեղնությունից չի կորչում երբեք խոտը գետափում,
Ինչպես ծառերն են մեղմաբար թափում տերևները վար,
Այդպես ես տխուր խոսքեր եմ թափում:

Թե ժամանակը նրանց հավաքի
Ու դարձընի գուղձ մի ահարկավոր...
Ասացեք այսպես...Պուրակը ոսկի
Զրույցն ավարտեց սիրելի լեզվով:


Отговорила роща золотая
Березовым, веселым языком,
И журавли, печально пролетая,
Уж не жалеют больше ни о ком.

Кого жалеть? Ведь каждый в мире странник —
Пройдет, зайдет и вновь оставит дом.
О всех ушедших грезит конопляник
С широким месяцем над голубым прудом.

Стою один среди равнины голой,
А журавлей относит ветер в даль,
Я полон дум о юности веселой,
Но ничего в прошедшем мне не жаль.

Не жаль мне лет, растраченных напрасно,
Не жаль души сиреневую цветь.
В саду горит костер рябины красной,
Но никого не может он согреть.

Не обгорят рябиновые кисти,
От желтизны не пропадет трава,
Как дерево роняет тихо листья,
Так я роняю грустные слова.

И если время, ветром разметая,
Сгребет их все в один ненужный ком...
Скажите так... что роща золотая

Отговорила милым языком.

[Valentina]

Ով ա՞ թարգմանության հեղինակը:

[Մարի-Լույս]

Ճիշտն ասած չգիտեմ, բայց այդքան էլ հաջող թարգմանություն չի:

[StrangeLittleGirl]

Եսենինին ես էլ եմ շատ սիրում: Երևի ռուսական պոեզիայից միակ հեղինակն ա, որին շատ լավ գիտեմ (ավելի լավ, քան Ցվետաեվային ու Ախմատովային), որովհետև ութերորդ, թե իններորդ դասարանում Եսենինին նվիրված հանդես էր կազմակերպել մեր ռուսերենի դասատուն: Ոտից գլուխ կարդացել էինք իրա պոեզիան, որ գործեր ընտրենք արտասանելու: Իմ սիրածն էս մեկն ա.

До свиданья, друг мой, до свиданья.
Милый мой, ты у меня в груди.
Предназначенное расставанье
Обещает встречу впереди.
До свиданья, друг мой, без руки, без слова,
Не грусти и не печаль бровей, —
В этой жизни умирать не ново,
Но и жить, конечно, не новей.

[Մարի-Լույս]

Եսենինին ես էլ եմ շատ սիրում: Երևի ռուսական պոեզիայից միակ հեղինակն ա, որին շատ լավ գիտեմ (ավելի լավ, քան Ցվետաեվային ու Ախմատովային), որովհետև ութերորդ, թե իններորդ դասարանում Եսենինին նվիրված հանդես էր կազմակերպել մեր ռուսերենի դասատուն: Ոտից գլուխ կարդացել էինք իրա պոեզիան, որ գործեր ընտրենք արտասանելու: Իմ սիրածն էս մեկն ա.

До свиданья, друг мой, до свиданья.
Милый мой, ты у меня в груди.
Предназначенное расставанье
Обещает встречу впереди.
До свиданья, друг мой, без руки, без слова,
Не грусти и не печаль бровей, —
В этой жизни умирать не ново,
Но и жить, конечно, не новей.

Հատված է "Սև մարդը" պոեմից... մեր ռուսերենի ուսուցչուհին էլ բաց դաս էր կազմակերպել... հետաքրքիր էր շաաատ... Իբր Եսենինի բոլոր կանայք և սիրուհիները հավաքվել էին(Աննա Սարդանովսկայա, Աննա իզրյաբովա, Մարիա Բալզամովա, Նադեժդա Վոլպին, Լիդիա Կաշինա, Գալինա Բենիսլավսկայա, Զինաիդա Ռայխ, Այսեդորա Դունկան, Սոֆյա Տալստայա, այդ թվում մեր հայրենակցուհին` Շահանե Համբարձումյանը) և պատմում էին իրենց սիրո պատմությունը, յուրաքանչյուրն արտասանում իրենց նվիրված բանաստեղծությունները... Ես էլ եմ Եսենինի կյանքի մեջ խորացել:

[StrangeLittleGirl]

Հատված է "Սև մարդը" պոեմից... մեր ռուսերենի ուսուցչուհին էլ բաց դաս էր կազմակերպել... հետաքրքիր էր շաաատ... Իբր Եսենինի բոլոր կանայք և սիրուհիները հավաքվել էին(Աննա Սարդանովսկայա, Աննա իզրյաբովա, Մարիա Բալզամովա, Նադեժդա Վոլպին, Լիդիա Կաշինա, Գալինա Բենիսլավսկայա, Զինաիդա Ռայխ, Այսեդորա Դունկան, Սոֆյա Տալստայա, այդ թվում մեր հայրենակցուհին` Շահանե Համբարձումյանը) և պատմում էին իրենց սիրո պատմությունը, յուրաքանչյուրն արտասանում իրենց նվիրված բանաստեղծությունները... Ես էլ եմ Եսենինի կյանքի մեջ խորացել:

Վայ, շատ հետաքրքիր բան ա մտածել դասատուն

[Մարի-Լույս]

Ինքը չէր մտածել, սցենարիստն էր մտածել

[Մարի-Լույս]

Ուրիշ ինչ ստեղծագործություններ ես սիրում Եսենինից?

[My World My Space]

Ես էս գործով եմ Եսենինին բացահայտել իմ համար, ու մինչ էսօր սա իմ ամենասիրելի գործն ա իրանից:

***
Грубым дается радость,
Нежным дается печаль.
Мне ничего не надо,
Мне никого не жаль.


Жаль мне себя немного,
Жалко бездомных собак.
Эта прямая дорога
Меня привела в кабак.


Что ж вы ругаетесь, дьяволы?
Иль я не сын страны?
Каждый из нас закладывал
За рюмку свои штаны.


Мутно гляжу на окна,
В сердце тоска и зной.
Катится, в солнце измокнув,
Улица передо мной.


А на улице мальчик сопливый.
Воздух поджарен и сух.
Мальчик такой счастливый
И ковыряет в носу.


Ковыряй, ковыряй, мой милый,
Суй туда палец весь,
Только вот с эфтой силой
В душу свою не лезь.


Я уж готов... Я робкий...
Глянь на бутылок рать!
Я собираю пробки —
Душу мою затыкать.

1923


Սա էլ ա լավը

***

Гори, звезда моя, не падай.
Роняй холодные лучи.
Ведь за кладбищенской оградой
Живое сердце не стучит.


Ты светишь августом и рожью
И наполняешь тишь полей
Такой рыдалистою дрожью
Неотлетевших журавлей.


И, голову вздымая выше,
Не то за рощей — за холмом
Я снова чью-то песню слышу
Про отчий край и отчий дом.


И золотеющая осень,
В березах убавляя сок,
За всех, кого любил и бросил,
Листвою плачет на песок.


Я знаю, знаю. Скоро, скоро
Ни по моей, ни чьей вине
Под низким траурным забором
Лежать придется так же мне.


Погаснет ласковое пламя,
И сердце превратится в прах.
Друзья поставят серый камень
С веселой надписью в стихах.


Но, погребальной грусти внемля,
Я для себя сложил бы так:
Любил он родину и землю,
Как любит пьяница кабак.

17 августа 1925