Հանճարեղ էր.«Գյուղի վերջին բանաստեղծն »(այսպես էր անվանում պոետն ինքն իրեն))) ու
Էպիտետների,համեմատությունների,մարդկային ամենատարբեր ապրումների ու հույզերի ...պատկերային քնաերգության հանճարեղ վարպետը ...Եկեք այս թեման նվիրենք Սերգեյ Եսենինին, սիրողներ կան? (ես ուղակի պաշտում եմ)
Ես հիշում եմ
Անգինս,թախիծով մի անանց
Հիշում եմ ես փայլը մազերիդ,
Ինձ համար դժվար էր չափազանց
Թողնել ու հեռանալ քեզանից:
Գիշերներն եմ հիշում ես աշնան,
Կեչի ծառն ու շրշյունն ստվերի...
Ասենք թե կարճ էին օրերն այն,
Երկար էր լուսնի լույսն ավելի :
Հիշում եմ,դու ասում էիր ինձ.
«Կգնան տարիներն այս անդարձ,
Կգտնես,կսիրես ուրիշին
Եվ ինձ էլ չես հիշի ,իմ սիրած»:
Եվ այսօր ծաղկավառ,գեղատես
Լորենին հիշեցրեց ինձ կրկին,
Թե ինչ-որ քնքշությամբ էի ես
Ծաղիկներ շաղ տալիս իմ գլխին:
Եվ սիրտս ,որ ջերմ է և արթուն,
Ուրիշին սիրելով խորապես,
Ինչպես մի սիրելի պատմություն
Նրա հետ հիշում է նաև քեզ:
Я помню, любимая, помню
Сиянье твоих волос...
Не радостно и не легко мне
Покинуть тебя привелось.
Я помню осенние ночи,
Березовый шорох теней...
Пусть дни тогда были короче,
Луна нам светила длинней.
Я помню, ты мне говорила:
«Пройдут голубые года,
И ты позабудешь, мой милый,
С другою меня навсегда».
Сегодня цветущая липа
Напомнила чувствам опять,
Как нежно тогда я сыпал
Цветы на кудрявую прядь.
И сердце, остыть не готовясь
И грустно другую любя,
Как будто любимую повесть
С другой вспоминает тебя.
Սա էլ իմ ամենասիրելի բանաստեղծություններից մեկը, նվիրված առաջին կնոջը` Զինաիդա Ռայխին:
Մեջբերել
Էջանիշներ