Վերջին 1-2 տարվա ընթացքում ինտրովերտության հետ կապված որոշ բացահայտումներ եմ արել ինձ համար, մտածեցի` էստեղ էլ գրեմ:
Մինչև վերջերս հակված էի մտածելու, որ իմ ծայրահեղ ինտրովերտությունը բնածին առանձնահատկություն է ու պետք է ուղղակի դրա հետ հաշտվել ու փորձել ինչ-որ կերպ յոլա գնալ ոչ ինտրովերտ-friendly այս աշխարհում: Բայց որոշ ներքին բարեփոխումների արդյունքում պարզեցի, որ ինտրովերտային համարվող շատ հակումներ ու դրսևորումներ իրականում ոչ թե բնույթ են, այլ ընդամենը որոշակի հոգեբանական խնդիրների, կոմպլեքսների ու տրավմաների հետևանք, որոնք լուծելու դեպքում ինքնըստինքյան անցնում է նաև ծայրահեղ ինտրովերտությունը: Այսինքն` ծայրահեղ ինտրովերտությունը (էն որ թեսթն անելու դեպքում 90%-ից ավել ինտրովերտություն ես հավաքում, ինչպես որ ինձ մոտ էր), չի կարող նորմալ վիճակ լինել. ինչ-որ խնդիրներ կան, որոնց վրա պետք է աշխատել, լուծել, ոչ թե համարել, որ դու էդպիսին ես և վերջ, ինչպես որ ես էի անում մինչև վերջերս:
Հա ասում եմ` էն թեսթը նորից անեմ, տեսնեմ` հիմա ինչքան կստացվի ինտրովերտությանս աստիճանը, բայց դեռ չեմ հարմարացնում: Ենթադրում եմ, որ առնվազն 10 տոկոսով պիտի իջած լինի:
Մեջբերել
Էջանիշներ