Բյուր, շատ ծայրահեղ ես ներկայացնում ախր: Մարդը պիտի առնվազն անառողջ լինի հոգեպես, որ իսկապես ի վիճակի չլինի քսան րոպե չխոսել: Կարո՞ղ ա` էքստրավերտները հեչ չեն լինում էնպիսի վայրերում, որտեղ նույնիսկ ժամերով չեն խոսում` հանգամանքներից ելնելով: Ասենք, ինչ-որ միջոցառման են, որտեղ միայն լսողի/դիտողի դերում պիտի լինեն: Քո ներկայացրածով ստացվում ա, որ էքստրավերտները ինքնատիրապետման լուրջ խնդիր ունեն, անառողջ լինելու աստիճանի: Բայց տենց չի իրականում: Անհարմարավետ զգալու վիճակից մինչև ոչ մի կերպ չդիմանալու վիճակի միջև ահագին տարբերություն կա: Ու արդեն մարդու քաղաքավարությունից, ֆայմից ու ուրիշների նկատմամբ հարգանքի առկայությունից կամ բացակայությունից ա կախված` ինքը կդիմանա ու կլռի, թե կտրվի իր անձնական հարմարավետությանն ու ցանկություններին` թքած ունենալով մյուսների վրա: Լուրջ եմ ասում, էս պահին քո` էքստրավերտների խոսելու իրավունքը պաշտպանելը ոչնչով չի տարբերվում ծխողների` իրանց ծխելու «իրավունքը» պաշտպանելուց: Լրիվ նույն մոտեցումն ես ցուցաբերում` հաշվի չառնելով, թե ինչը ում խնդիրը պիտի լինի:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Thom (14.02.2019)
StrangeLittleGirl (15.02.2019)
Ան, ստեղ ոչ թե քսան րոպե չխոսել ի վիճակի չլինելու մասին ա, այլ քսան րոպե լռության մեջ մնալ։ Որպեսզի մոտավորապես պատկերացնես, թե դա ինչ ա էքստրավերտի համար, պատկերացրու քեզ քեֆի ժամանակ թևիցդ քաշելով պարելու տանելը կամ համոզելը, որ լիքը մարդկանց ներկայությամբ ելույթ ունենաս։ Նույն կարգի բան ա իրանց համար լռությանը դիմանալը։ Իհարկե տեսականորեն կարա դիմանա քսան րոպե, բայց ոնց որ Բարեկամը նկատեց.
Էքստրավերտի համար հաճախ լռությունն ա «անշնորհքություն» կամ «անքաղաքավարություն», ու սովոր լինելով, որ իրանք «շրջապատի հոգին» են, նաև իրենց վրա պատասխանատվություն են վերցնում էդ լռությունը խախտելու։ Ու պլյուս քանի որ հայտնվել էր տիպիկ ինտրովերտական հոբբիի շրջանակներում, իրա մտքով չէր անցել, որ գրելուց չպետք ա խոսել, մեր մտքով էլ չէր անցել, որ պետք ա դրա մասին բարձրաձայնվի. տարրական բան ա, որ գրելուց չպետք ա խոսել, ոնց որ էքստրավերտի համար տարրական բան ա, որ չպետք ա թույլ տալ, որ հավաքույթում լռություն տիրի։
Կարոտել եմ էս թեման: Մի քիչ ակտիվացնեմ:
Էս միտքը շատ ա դուրս եկել. լրիվ իմ մասին ա .
Ի՞նչ նկատի ունեն ինտրովերտները, երբ ասում են, որ զբաղված են.
- Ես պլաններ ունեմ այլ մարդկանց հետ:
- Ես պլաններ ունեմ ինքս ինձ հետ, բայց դուք դա դժվար թե հասկանաք, դրա համար ես կձևացնեմ, որ պլաններ ունեմ այլ մարդկանց հետ:
Չնայած իրականում կարիք էլ չկա մանրամասնելու, թե պլաններդ ում հետ են կապված, որովհետև եթե դիմացինդ էքստրավերտ ա, բավական ա ասել, որ պլաններ ունես, և նա ավտոմատ կենթադրի, որ դա պիտի որ այլ մարդկանց հետ լինի, բա ուրիշ ո՞նց:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Էստեղ կա՞ն ինտրովերտներ, ում երեխան կամ երեխաները էքստրավերտ են:
Ո՞նց եք
Ես էդ վիճակում եմ, ու սենց որ գնա, երևի ես էլ վերջը էքստրավերտ դառնամ. սոցիալական կյանքս աճում ու բարգավաճում է՝ մեծամասամբ աղջկաս պատճառով կամ շնորհիվ: Մեր շուրջը հա մարդիկ են, ես անընդհատ հանդիպումների մեջ եմ: Սկզբում հեշտ չէր, հիմա արդեն համակերպվել եմ:
Բայց երևի մի 2-3 տարուց արդեն ինքն իր առանձին սոցիալական կյանքն ունենա. անպայման չլինի իմ ակտիվ մասնակցույթունը: Հիմա էլ է արդեն փորձում իր ընկերների հետ ինչ-որ տեղեր մենակ գնալ կամ առանց մեծերին տեղյակ պահելու ինչ-որ պայմանավորվածություններ անել, բայց դեռ փոքր է, չեմ թողնում: Սպասում եմ տարրական դպրոցի ավարտին երկու տարուց ու գիմնազիա տեղափոխվելուն. դրանից հետո արդեն ավելի քիչ կխառնվեմ իր ընկերական պայմանավորվածություններին: Ես էլ նորից կանցնեմ իմ խախանդ ինտրովերտ կյանքին: Հույսեր, երազներ...
Progart (01.07.2019), StrangeLittleGirl (01.07.2019), Նիկեա (01.07.2019), Ուլուանա (01.07.2019)
Ինձ թվում է, ոնց որ մենք ենք էքստարվերտներին հասկանում, էնպես էլ՝ իրենք մեզ, դե բացառություններ ամեն կողմից էլ կան, բայց սովորաբար ինչ խնդիր կա հասկանալու, որ պլանները մենակ ուրիշների հետ կապված չեն: Իսկ ընդհանրապես, երբ մարդ ասում է՝ «զբաղված եմ»՝ առանց մանրամասնելու, դրանով թեման փակվում է, էլ ինչ ենթադրել-չենթադրել:
Մի խոսքով, էս գրածդ անհիմն ենթադրություն է էքստրավերտների մասին
ivy (01.07.2019)
Հա, իհարկե, հասկանալի ա, որ գործնականում մարդիկ «էսինչ օրը զբաղված եմ» կամ «հիմա զբաղված եմ» լսելու դեպքում մեծ մասամբ չեն փորձի խորանալ, թե կոնկրետ ինչով ես զբաղված կամ ում հետ ես զբաղված, որ չես կարող, ասենք, իրենց հետ պլաններ կազմել կամ իրենց առաջարկով ինչ-որ բան անել կամ ինչ-որ տեղ գնալ, ու սա անկախ նրանից` էդ մարդիկ էքստրավերտ են, թե ինտրովերտ, ուղղակի դեպքերի մեծ մասում զուտ քաղաքավարի չի քիթը խոթել ուրիշի կյանքի մեջ ու նման հարց տալ: Բայց... Եթե դիմացինդ մտերիմ մարդ ա, ու էդ հարցը տալու իրավունք ունի կամ առնվազն իրան էդ իրավունքը վերապահում ա, և նրա ուշքն ու միտքը բարի նկատառումներով քեզ ամեն գնով տնից դուրս հանելն ու սոցիալիզացնելն ա, որպեսզի տանը չթթվես, ինչպես ինքն ա ընկալում տանը մնալը, նման դեպքերում հաճախ հարցնում ա` իսկ ի՞նչ ես անում, որ զբաղված ես (իբր, էդ ի՞նչ կարևոր գործ ունես, որ դրա պատճառով չես կարող), ու եթե պարզվի, որ պարզապես պլանավորում ես տանը մնալ ու քո սիրած գործերով զբաղվել, դա իրա համար «պլաններ ունենալ չի», այլ հակառակը` պլաններ չունենալ ու բառադի ժամանակ անցկացնել ա, որովհետև էքստրավերտի ընկալմամբ ո՞նց ա հնարավոր, որ մարդ տանը թթվելով հաճելի ժամանակ անցկացնի, կամ դա համարի կոնկրետ պլաններ ունենալ : Դե, էքստրավերտների համար տանը մնալը, ինչպես նաև մենակ ինչ-որ բան անելն արդեն ինքն իրանով տաղտուկի գրավական ա` անկախ մնացած ամեն ինչից:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Իմ փորձից հայ հասարակությունից բացի ուրիշ ոչ մի տեղ չեմ տեսել, որ որևէ մեկը հարցնի, թե ինչով եմ զբաղված։ Ու նաև իմ փորձից հայ հասարակությունից բացի ուրիշ տեղ չեմ տեսել, որ տանը բազմոցին վերընկնելը պլան ունենալ չհամարվի (դե հայ հասարակությունից բացի ես մենակ ինտրովերտ տեղերում եմ ապրել)։ Ու անկախ մտերմության աստիճանից եթե որևէ մեկն ինձ էդպիսի հարց տա, կպատասխանեմ՝ «քո գործը չի», որովհետև դա իրոք որևէ մեկի գործը չի, թե ես չորեքշաբթի իրիկունը ժամը յոթին ինչ եմ պլանավորել (բացի թերևես ընկերոջիցս, որի հետ մեր գրաֆիկները նախապես ենք հարմարացնում)։ Իսկ էքստրավերտները շատ լավ հասկանում են ինտրովերտները ոնց կարող են լինել ու կարևորել իրենց՝ տանը մնալու ցանկությունը։ Ուղղակի հայ հասարակության մեջ ա, որ ամեն մեկը կարծում ա, թե իրա ձևն ա ճիշտ, մնացած ամեն ինչը սխալ ա, հետևաբար եթե դու ուզում ես տանը մնալ ու գիրք կարդալ, ուրեմն դու ձանձրալիագույն անձ ես։
Ակումբում իմ ամենաատելի թեման է ու ամեն մի նոր գրառում միտված է իմ նյարդերի քայքայմանը,ոչնչացմանը,ստրկացմանը և այլն։
Ախպե,ես իմ ողջ գոյության ընթացքում չհասկացա ոչ ինտրովերտ,ոչ էլ էքստրովերտ հասկացությունները։
Յոհաննես (01.07.2019)
Արեգն, իմ կարծիքով, էքստրավերտ չի, Դավիթն էլ դեռ մի քիչ փոքր ա իր պահվածքը մեզ «պարտադրելու» համար (բայց կարծում եմ` էքստրավերտ ա, կամ առնվազն ավելի էքստրավերտային ա, քան Արեգը), բայց երեխա ունենալու դեպքում մարդ սենց թե նենց ստիպված ա լինում ավելի շատ էքստրավերտային պահվածք դրսևորել, քան մենակ լինելու դեպքում կդրսևորեր: Էդ առումով երբեմն էնքան էլ լավ չենք (գրառմանդ հարցի պատասխանը): Վերջին մոտ երկու ամիսն էդ առումով լրիվ ինտրովերտի դժոխք վիճակ ա ինձ համար, էն որ զգում եմ, որ էլ չեմ դիմանում. համարյա ամեն շաբաթ-կիրակի մի ծնունդ, մի միջոցառում, ու մեծ մասն Արեգի հետ կապված: Վերջինն երեկ էր, ու հուսով եմ` գոնե առաջիկա մի ամիսն արդեն իմ սիրած խախանդ կյանքով կապրեմ: Սրա հետ կապված Служебный роман ֆիլմի էն պահն եմ անընդհատ հիշում, որ ասում ա` եթե էսօր էլի ինչ-որ մեկը ծնվի կամ մեռնի, ես կմնամ առանց ճաշի (թե՞ ընթրիքի), հիմա ես եմ. եթե առաջիկա օրերին էլի ինչ-որ մեկի ծնունդը լինի կամ տենց մի բան, ես կմնամ առանց կենսական էներգիայի :
Իսկ ընդհանրապես կարծում եմ` բոլոր մարդիկ էլ, կամ առնվազն մեծ մասը, երեխա ժամանակ շատ ավելի էքստրավերտ են լինում, քան հասուն տարիքում: Սա նկատել եմ թե՛ սեփական փորձից, թե՛ ուրիշների պատմածներից, դե, նաև ինտրովերտների թեմայով լիքը ինֆորմացիա եմ կարդացել ու կարդում: Օրինակ, երեխաները սովորաբար սիրում են տեղեր գնալ, ու հաճախ նույնիսկ առանձնապես նշանակություն չունի, թե ուր, նաև սիրում են հյուր գնալ, հյուր ընդունել: Գուցե սա մասամբ պայմանավորված ա նաև նրանով, որ իրենք տվյալ գործողություններն անելիս զուտ հաճելի կողմի հետ են գործ ունենում, օրինակ, հյուր ընդունելիս դրա ծախսերը, ժամանակը, պատրաստվելու ջանքերը, հյուրերից հետո հավաքել-լվանալու գործերի հետ չեն առնչվում, դրա համար իրենց համար ավելի հեշտ ա ուզելը: Բայց չեմ կարծում, թե զուտ դա ա: Օրինակ, ես, ներկայումս լինելով ահագին ինտրովերտ, փոքր ժամանակ շատ էի սիրում համ որ մեր տուն հյուր էր գալիս, համ էլ որ մենք էինք գնում հյուր, չնայած կարող ա շատ քիչ շփվեի հյուրերի ու հյուրընկալների հետ, բայց ինձ համար դա հավես էր: Այ, հավաքույթներին երբեք էլ ինձ լավ չեմ զգացել, միշտ ծայրահեղ անհաղորդ եմ եղել ու ինձ ահավոր օտար եմ զգացել տենց տեղերում, բայց ուղղակի հյուր գնալն էլ, ընդունելն էլ միշտ հավես ա եղել ինձ համար, էնքան, որ հեչ դեմ չէի լինի, եթե մեր տուն ամեն օր հյուր գար: Չգիտեմ, քանի որ գործնականում երբեք չի եղել, որ շատ երկար ժամանակ ամեն օր հյուր գա մեր տուն, գուցե եթե գար, որոշ ժամանակ անց հոգնեի ու էլ չուզեի, բայց ամեն դեպքում դրա գաղափարն ինձ համար շատ գրավիչ ա եղել: Իսկ հիմա նույնիսկ շաբաթը մեկն ա շատ : Կարող ա շատ էլ հետաքրքիր ու հաճելի լինի, բայց, մեկ ա, հոգնում եմ, ու զգում եմ, որ կուզենայի գոնե երկու շաբաթը մեկ լիներ:
Ի դեպ, ինտրովերտության երեխա-մեծահասակ տարբերության հետ կապված էսպիսի մի մտքի էի հանդիպել վերջերս ինտերնետում, ասում ա` իմ մանկության պատիժները դարձել են իմ հասուն տարիքի ձգտումները` շատ կամ շուտ քնել, տնից դուրս չգալ, փարթիի չգնալ :
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 01.07.2019, 15:53:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 01.07.2019, 15:50:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
ivy (01.07.2019), StrangeLittleGirl (01.07.2019), Յոհաննես (01.07.2019)
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ