Ինտրովերտի անկյուն

[Արշակ]

Բյուր չգիտեմ քո կոլեգաները ոնց են պատկերացնում սոցիալ հմտությունները, բայց ինձ թվում ա մի քիչ տարօրինակ պատկերացումներ ունեն Իմ պատկերացմամբ սոցիալ հմտությունները մարդկանց հետ ծանոթանալ, կապեր հաստատելու ունակությունն ա, մարդկանց խմբերում կողմնորոշվելը, խոսակցություն կամ գործողություններ առաջնորդելու, ուզածդ հունով տանելու ունակություն ու նման բաներ։
ՈՒ հաստատ էն չի, թե պիտի բարդ թեմաներով մարդկանց հետ չխոսես ու որ խոսակցությունները դատարաբանությունից էն կողմ չպիտի գնան

[Գաղթական]

Ժող, մի հատ ինձ համար կսահմանե՞ք, թե էդ սոցիալական հմտություն կոչվածն ինչ ա վերջապես, իմանամ՝ ես դրանից գոնե մի քիչ ունեմ, թե լրիվ եմ զրո ։ Էս ձեր գրառումները կարդալով, ոնց հասկանում եմ, լրիվ անհույս եմ...

Եթե այդ կոնտակտից կան որոշակի ակնկալիքներ, ապա անհրաժեշտություն է առաջանում ձեռք բերել նրա դրական տրամադրվածությունը քո հանդեպ:
Օրինակ՝ նոր աշխատավայրում..

Նման դեպքերում կարևոր է բարև բայլուսից ու եղանակի տեսությունից զատ հասկանալ, թե մարդը հատկապես ինչ հետաքրքրություններ ու նախասիրություններ ունի:
Յուրաքանչյուր մարդ ավելի մեծ ոգևորությամբ է խոսում հատկապես իրեն հետաքրքրող հարցերի շուրջ..

Սա հասկանալուց հետո կարելի է, հաջորդ անգամ, էլի բարև բայլուսից հետո, մի թեթև ռեպլիկ թողել այդ թեմայով ու իրեն հնարավորություն տալ խոսել դրա մասին..
Որքան էլ որ մարդը լավ ունկնդիր լինի, միևնույն է՝ սեփական կարծիքն արտահայտելուց նա ավելի մեծ բավականություն է ստանում, քան ուրիշներինը լսելուց (եթե իհարկե ունի իր սեփական կարծիքը)..

Անկախ էն հանգամանքից, թե դու որքան ակտիվ ես մասնակցում զրույցին, եթե դու հնարավորություն ես տալիս մարդուն արտահայտվելու ու հետաքրքրություն ես ցուցաբերում իր կարծիքի նկատմամբ՝ ուշադիր լսելով ու տեղ-տեղ անպայման նշելով, թե որ մասում ես իր հետ համամիտ, այդ մարդու մոտ տպավորություն է առաջանում, որ դու հրաշալի զրուցընկեր ես ու ունես զարգացած social skills:

Շատ նուրբ սահման կա էս նկարագրածիս ու քծնանքի միջև: Չի կարելի այդ սահմանը հատել:

Բացի էս ամեն ինչից էլ կան այլ նրբություններ, ինչպիսիք են օրինակ մարդու անունը հիշելը (նույնիսկ եթե հենց նոր ծանոթացաք) ու զրույցի ժամանակ մի քանի անգամ իրեն անունով դիմելը, հաջորդ զրույցի ժամանակ մտաբերել նախորդ անգամվա իր պատմած որևէ դրվագ (ասենք՝ հիվանդ է եղել կամ գնում էր ինչ որ բան գնելու) ու հարց տալ դրա վերաբերյալ և այլն..

[StrangeLittleGirl]

Դե ես չեմ ասում թե պետք ա ժամերով դատարկաբանել Բայց օրինակ որ իրար մասնագիտություններից հարցուփորձ չանեիք, չէիք էլ սկսի չէ՞ արհեստական բանականություն քննարկել։ ՈՒ վաբշե ես չեմ ասում թե պետք չի խորանալ հետաքրքիր թեմաների մեջ։ Ես ինքս տիպիկ խորացող եմ ՈՒ ես էլ small talk–ից վատ եմ ահագին, բայց հասկանում եմ, որ small talk–ը ավելի լայն դուռ ա դեպի փիլիսոփայելու թեմաներ ու ընդհանրապես վատ բան չի, եթե ժամերով դատարկ բլա–բլայի չի վերածվում։

Ի դեպ, իմ թիմում մի գործընկեր ունեի, որ իրար հետ ընդմիջումներին, կոֆե–թեյի ընթացքում հաճախ խորանում ենք տարբեր թեմաներով, մի անգամ տենց խոհանոցում նստած չեմ հիշում ինչից էինք խոսում, ուրիշ բաժնից մի տղա մտավ ներս, մեկ էլ ծիծաղելով ասում ա․ «Ձեզ ինչքան տեսնում եմ, միշտ ինչ–որ փախած թեմաների մեջ եք խորացած» Հիմա ըստ քեզ, ինքը դրանից հետո եզրակացրեց, որ երկուսս էլ սոցիալ հմտություններ չունե՞նք

Մի բան ա, երբ առաջին թեթև հարցից հետո սկսում ես ինչ-որ թեմայով խորանալ, մի ուրիշ բան ա, երբ մինչև small talk-ի սաղ հարցերի դիմաց պտիչկա չես դնում, չես անցնում լուրջ հարցերի: Ինչ խոսք, նաև գիտելիք ա պետք մարդու մասին մենակ մի բան իմանալուց հետո կարողանալ էնպիսի թեմա գտնել, որ երկուսիդ էլ հետաքրքրի: Բայց նաև շատ հասարակություններ ուղղակի անտակտություն են համարում մարդու անունը կամ ազգությունը իմանալուց հետո պրոտոկոլային սաղ հարցերը մի կողմ թողնելն ու իրա կարծիքը հարցնել ԱՄՆ-ի ընտրությունների մասին: Օրինակ ես ամեն անգամ որևէ նոր դանիացու հանդիպելիս ահավոր ուզում եմ ծանոթանալ իրա քաղաքական հայացնքերի հետ, բայց գիտեմ, որ դա էստեղ անտակտություն ա համարվում, ու պիտի շատ խմած լինես, որ հարցնես, թե դիմացինդ ինչ կարծիքի ա վարչապետի վերջին որոշման մասին: Ու գիտեմ, որ եթե մեկին բարևից հետո ասեմ՝ բա կարդացե՞լ ես Պոլիտիկենն էսօր առավոտը, տեսե՞լ ես Լյոկեն ինչ ա ասում, միանգամից սոցիալական հմտություն չունեցողի պիտակը պատրաստ ա:

[Ներսես_AM]

Մի բան ա, երբ առաջին թեթև հարցից հետո սկսում ես ինչ-որ թեմայով խորանալ, մի ուրիշ բան ա, երբ մինչև small talk-ի սաղ հարցերի դիմաց պտիչկա չես դնում, չես անցնում լուրջ հարցերի: Ինչ խոսք, նաև գիտելիք ա պետք մարդու մասին մենակ մի բան իմանալուց հետո կարողանալ էնպիսի թեմա գտնել, որ երկուսիդ էլ հետաքրքրի: Բայց նաև շատ հասարակություններ ուղղակի անտակտություն են համարում մարդու անունը կամ ազգությունը իմանալուց հետո պրոտոկոլային սաղ հարցերը մի կողմ թողնելն ու իրա կարծիքը հարցնել ԱՄՆ-ի ընտրությունների մասին: Օրինակ ես ամեն անգամ որևէ նոր դանիացու հանդիպելիս ահավոր ուզում եմ ծանոթանալ իրա քաղաքական հայացնքերի հետ, բայց գիտեմ, որ դա էստեղ անտակտություն ա համարվում, ու պիտի շատ խմած լինես, որ հարցնես, թե դիմացինդ ինչ կարծիքի ա վարչապետի վերջին որոշման մասին: Ու գիտեմ, որ եթե մեկին բարևից հետո ասեմ՝ բա կարդացե՞լ ես Պոլիտիկենն էսօր առավոտը, տեսե՞լ ես Լյոկեն ինչ ա ասում, միանգամից սոցիալական հմտություն չունեցողի պիտակը պատրաստ ա:

Ապուշ երկիր ա էլի Դանիան ասա

Բացի դրանից ես նոր ջոկեցի, որ ստեղ երբեք «սոցիալական հմտություն» տերմինը երբեք չեմ լսել։ Որտև մարդիկ դրա վրա տարա՞ծ չեն‎։

[StrangeLittleGirl]

Ապուշ երկիր ա էլի Դանիան ասա

Բացի դրանից ես նոր ջոկեցի, որ ստեղ երբեք «սոցիալական հմտություն» տերմինը երբեք չեմ լսել։ Որտև մարդիկ դրա վրա տարա՞ծ չեն‎։

Ներս, Դանիայի վրա բերեցի օրինակը, բայց նորից եմ ասում՝ էդ նույն բանին ուրիշ երկրներում էլ եմ ականատես եղել: Ու ի դեպ, էդ արտահայտությունը մի անգամ լսել եմ կես անգլիացի-գերմանացուց, մի անգամ՝ հենց անգլիացուց:

[Ուլուանա]

Եկեք մի քիչ էլ խոսենք ինտրովերտ երեխաների խնդիրներից ։

[anslov]

Եկեք մի քիչ էլ խոսենք ինտրովերտ երեխաների խնդիրներից ։

Այսպիսի երեխաների խնդիրը իրենց ծնողներ են, որոնց պատճառով են երեխաները դառնում այդպիսին:

[Ուլուանա]

Այսպիսի երեխաների խնդիրը իրենց ծնողներ են, որոնց պատճառով են երեխաները դառնում այդպիսին:

Հետաքրքիր ա, էդ ո՞նց ։

[anslov]

Հետաքրքիր ա, էդ ո՞նց ։

Իմ կարծիքով մարդը իսկզբանե /նորածին/ բաց է, շփվող ու սոցիալական առումով ակտիվ:
Իսկ ծնողների ոչ ճիշտ վարքագծի պատճառով նա սոցիալականապես կոմպլեկսավորվում է ու դառնում ինքնամփոփ:

Իսկ որն է այդ ոչ ճիշտ վարքագիծը, ես լիաժեք չեմ կարող ասել, բայց մտածում եմ որ ինչ որ բան/բաներ ճիշտ չէ:

[StrangeLittleGirl]

Իմ կարծիքով մարդը իսկզբանե /նորածին/ բաց է, շփվող ու սոցիալական առումով ակտիվ:
Իսկ ծնողների ոչ ճիշտ վարքագծի պատճառով նա սոցիալականապես կոմպլեկսավորվում է ու դառնում ինքնամփոփ:

Իսկ որն է այդ ոչ ճիշտ վարքագիծը, ես լիաժեք չեմ կարող ասել, բայց մտածում եմ որ ինչ որ բան/բաներ ճիշտ չէ:

Չէ Երեխաներ կան ի սկզբանե ավելի տարված են ինտրովերտական հոբբիներով: Ասենք, սիրում են նկարել կամ գիրք կարդալ բակում էրեխեքի հետ խաղալու փոխարեն: Ասելը, որ ինտրովերտները դաստիարակության արդյունք են ոնց որ ասես, որ մարդկանց մի խումբ սուրճ խմում է, իսկ մյուսը սուրճ չի սիրում հենց դաստիարակության պատճառով ա:

Մի հատ էլ ասեմ. ինտրովերտները կոմպլեքսավորված չեն ու հաճախ շատ էլ լավ շփվում են մարդկանց հետ: Բայց դա չի նշանակում, որ էդ շփումն իրանց հաճույք ա պատճառում: Ինչքա՞ն դժվար ա հասկանալը, որ մարդիկ կան, որ կարան ի սկզբանե ուղղակի չսիրեն մարդաշատ միջավայրերում գտնվել:

[Հայկօ]

Ինչքա՞ն դժվար ա հասկանալը, որ մարդիկ կան, որ կարան ի սկզբանե ուղղակի չսիրեն մարդաշատ միջավայրերում գտնվել:

Ինձ թվում ա՝ անհնար ա : Ոնց որ ես, օրինակ, ոչ մի կերպ չեմ հասկանում՝ ոնց կարող ա մարդ քաղցր չսիրի:

[Նաիրուհի]

Ինձ թվում ա՝ անհնար ա : Ոնց որ ես, օրինակ, ոչ մի կերպ չեմ հասկանում՝ ոնց կարող ա մարդ քաղցր չսիրի:

Ի՞նչ կա չհասկանալու: Դաստիարակությունից է: Ի սկզբանե բոլոր երեխաներն էլ քաղցր սիրում են, բայց ծնողները ինչ-ինչ պատճառներով սկսում են նրանց վախեցնել կամ արգելել քաղցր ուտել, երեխեքն էլ անելանելի վիճակից միակ ելքը համարում են իրենց համոզելը, որ իրենք քաղցր չեն սիրում:

[StrangeLittleGirl]

Ի՞նչ կա չհասկանալու: Դաստիարակությունից է: Ի սկզբանե բոլոր երեխաներն էլ քաղցր սիրում են, բայց ծնողները ինչ-ինչ պատճառներով սկսում են նրանց վախեցնել կամ արգելել քաղցր ուտել, երեխեքն էլ անելանելի վիճակից միակ ելքը համարում են իրենց համոզելը, որ իրենք քաղցր չեն սիրում:

Տեսությունդ չանցավ Ես առանձնապես քաղցրակեր չեմ, բայց մամաս ինձ երբևէ չի արգելել քաղցր ուտել, դեռ մի բան էլ ես եմ իրան արգելում

[Նաիրուհի]

Տեսությունդ չանցավ Ես առանձնապես քաղցրակեր չեմ, բայց մամաս ինձ երբևէ չի արգելել քաղցր ուտել, դեռ մի բան էլ ես եմ իրան արգելում

Փաստորեն ես վերջերս վատ եմ հումոր անում, չի հասկացվում: Սմայլիկ էր պետք:

[Ուլուանա]

Այսպիսի երեխաների խնդիրը իրենց ծնողներ են, որոնց պատճառով են երեխաները դառնում այդպիսին:

Չնայած կհամաձայնեմ էն առումով, որ ծնողները կարող են ինտրովերտ երեխաներին, օրինակ, ստիպել հյուրերի, բարեկամների առաջ արտասանել կամ երգել ։ Սա մի բան է, որ համարյա բոլոր երեխաներին ծնողներն անել են տալիս ուրիշների ներկայությամբ, ինչն, իհարկե, էքստրավերտ երեխայի համար լրացուցիչ անգամ գովեստի արժանանալու ու իրեն լավ զգալու առիթ է, մինչդեռ ինտրովերտ երեխայի համար կարող է լուրջ սթրես լինել։

Ու ընդհանրապես ինտրովերտների համար երևի երեխա ժամանակ շատ ավելի ծանր է, քան մեծ ժամանակ, քանի որ երեխա ժամանակ շատ բաներ իրենք ընտրելու հնարավորություն չունեն, նույնիսկ դիսկոմֆորտ զգալու դեպքում ոչ միշտ են ի վիճակի բացատրելու, հասկացնելու, որ էսինչ կամ էնինչ բանը չեն ուզում անել, կամ՝ թե ինչու չեն ուզում անել։ Պլյուս՝ իրենց միայնակ են զգում հաճախ, քանի որ ակնհայտորեն տարբերվում են շրջապատից, ու իրենց կարող է թվալ, թե իրենց հետ մի բան էն չի, որ մյուս բոլորի համար հաճելի բաներից իրենք հաճույք չեն ստանում, այլ ճիշտ հակառակը։