Հավատի թեման շատ լավն էր, ինձ դուր եկավ մատուցումը:
Ոնց որ հենց Մինին լիներ էդ հավատի մարմնացումը: Հենց թեկուզ էն, որ ինքն էլ էր «կուսածին» ու գիտեր, թե երբ է մահանալու, ու ընդհանրապես իր նշանակությամբ Ջոնիի կյանքում, կարելի է ասել, Ջոնիի «անձնական Հիսուսն» էր:
Չգիտեմ՝ հեղինակը դրել էր էդ իմաստը, թե չէ, բայց ես պարզ տեսնում էի էդ սիմվոլիկան: