User Tag List

Էջ 1 24-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 347 հատից

Թեմա: Պատանեկան գրական նախագիծ 2

  1. #1
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատանեկան գրական նախագիծ 2

    Սկսում ենք «Պատանեկան գրական նախագիծ 2»-ը:
    Նախագիծն անցկացվելու է մրցույթի տեսքով: Սահմանված են մրցանակներ:
    Մասնակցել կարող են մինչև 22 տարեկան բոլոր երիտասարդ ստեղծագործողները: Ավելի կոնկրետ, մասնակիցների տարիքը չպետք է գերազանցի վերին սահմանը (22)՝ մինչ ստեղծագործություններն ուղարկելու վերջնաժամկետը:
    Մասնակցության համար Ակումբում գրանցված լինելը պարտադիր պայման չէ:

    Մրցույթին անհրաժեշտ է ներկայացնել արձակ ժանրի, հայերեն ստեղծագործություն՝ 700-7000 բառի սահմանում: Ուշադրություն դարձրեք, որ նախընտրելի է ուղարկել «պատմվածք», սակայն կընդունվեն նաև արձակ ժանրի այլ աշխատանքներ:
    Յուրաքանչյուր մասնակից կարող է ներկայացնել միայն մեկ ստեղծագործություն: Այն պետք է լինի վերնագրված:
    Ստեղծագործությունը չպետք է մինչ այդ որևէ տեղ հրապարակված լինի:
    Այլ սահմանափակումներ չկան:

    Պատրաստի աշխատանքը անհրաժեշտ է ներկայացնել մինչև հոկտեմբերի 3-ը, Երևանի ժամանակով 22:00՝ ուղարկելով այն iparika(at)gmail(dot)com էլեկտրոնային հասցեին: Չմոռանաք նշել ձեր անունն ու տարիքը:

    Խնդրում եմ ուշադրություն դարձնել, որ նախագիծը հենց պատանիների համար է: Ինչը նշանակում է, որ յուրաքանչյուր մասնակից պիտի ինքնուրույն գրի և խմբագրի իր աշխատանքը:
    Արգելվում է դիմել որևէ մեկի օգնությանը, խորհրդին կամ խմբագրական աջակցությանը:
    Ներկայացվելիք աշխատանքը չի կարելի դնել քննարկման՝ մինչև այն մրցույթին ներկայացնելը:
    Ամեն մասնակից մրցույթին ներկայանալու է՝ նշելով իր իրական անուն-ազգանունը և իրական տարիքը: Անհրաժեշտության դեպքում, ներկայացված տվյալները ստուգվելու են:
    Վերոհիշյալ պայմանները խախտելու դեպքում, ներկայացվելիք աշխատանքն անմիջապես կհեռացվի նախագծից, և կարգելվի տվյալ հեղինակի հետագա մասնակցությունը այսուհետև անցկացվելիք բոլոր գրական նախագծերում:

    Նախագծին ուղարկված բոլոր ստեղծագործությունները հոկտեմբերի 4-ին դրվելու են Ակումբի համապատասխան թեմայում, և սկսվելու է քննարկումը: Քննարկմանը կարող են մասնակցել Ակումբում գրանցված բոլոր անդամները՝ արտահայտելով իրենց կարծիքը ներկայացված գործերի վերաբերյալ: Մեզ հետաքրքիր են բոլորի կարծիքները:
    Աշխատանքները գնահատվելու են Ակումբի «ավագ սերնդի» ներկայացուցիչներից կազմված ժյուրիի կողմից:
    Ժյուրիի անդամներն են.

    1. Ռուֆուս
    2. StrangeLittleGirl
    3. Արէա
    4. Աթեիստ
    5. Ուլուանա
    6. ivy
    7. Tiger29
    8. Հայկօ
    9. Chuk
    10. Malxas


    Մրցույթի մասնակիցների անունները մնալու են գաղտնի (նաև ժյուրիի 9 անդամներից)՝ մինչև նախագծի ավարտը:
    Մասնակիցների անունները կհրապարակվեն միայն վերջում, երբ հայտնի դառնան հաղթողները:
    Խնդրում եմ հեղինակներին զերծ մնալ ինքնաբացահայտումներից:

    Հաղթողների համար նախատեսված են հետևյալ խրախուսական պարգևատրությունները.

    1-ին տեղ՝ 20.000 դրամ + գիրք
    2-րդ տեղ՝ 15.000 դրամ
    3-րդ տեղ՝ 10.000 դրամ


    Անհամբերությամբ և մեծ հետաքրքրությամբ սպասում ենք ձեր մասնակցությանը:
    Միայն չմոռանաք աշխատանքն ուղարկելուց առաջ համոզվել, որ այն համապատասխանում է մրցույթի պայմաններին:
    Նաև հիշեք, որ վերջնաժամկետից հետո ուղարկված աշխատանքները չեն մասնակցելու նախագծին:
    Հարցերի դեպքում կարող եք դիմել ինձ՝ վերոհիշյալ էլեկտրոնային հասցեով, կամ ժյուրիի այլ անդամներին՝ ակումբային նամակագրության միջոցով, կամ էլ գրել այս թեմայում:

    Աշխատանքները կարող եք ուղարկել՝ այս պահից սկսած

  2. Գրառմանը 14 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (12.09.2015), Chuk (04.10.2015), enna (12.09.2015), GriFFin (04.10.2015), John (12.09.2015), Sambitbaba (12.09.2015), Smokie (12.09.2015), unknown (03.10.2015), Արէա (12.09.2015), Զաքար (14.09.2015), Հայկօ (13.09.2015), Նիկեա (15.09.2015), Շինարար (04.10.2015), Ռուֆուս (13.09.2015)

  3. #2
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ստացել ենք 15 ստեղծագործություն, որոնցից 12-ը կներկայացվեն մրցույթին: Աշխատանքներից երկուսը չէին համապատասխանում մրցույթի պայմաններին: Մի աշխատանք էլ հեղինակի խնդրանքով հեռացվեց:
    Քիչ անց նախագծում ներառված 12 ստեղծագործությունները կդրվեն այս թեմայում:

    Մասնակից հեղինակները Հայաստանի տարբեր մարզերից են: Նրանցից ամենաերիտասարդը 13 տարեկան է, ամենամեծը՝ 21:

    Ակումբում գրանցված յուրաքանչյուր անդամ կարող է կարծիք հայտնել ներկայացված աշխատանքների մասին:
    Կարծիքներ կհայտնեն նաև ժյուրիի անդամները: Իսկ նրանց գնահատականները կհրապարակվեն հոկտեմբերի 18-ի երեկոյան՝ դրանով ամփոփելով մրցույթի արդյունքները:

    Աշխատանքները գնահատվելու են հետևյալ կերպ:
    Ժյուրիի անդամներից յուրաքանչյուրը 1-12 միավորներ է բաժանելու մրցույթին ներկայացված 12 գործերին՝ ամենահաջողված աշխատանքին տալով 12 միավոր, դրան հաջորդողին՝ 11, ապա՝ 10, և վերջում ամենաթույլին՝ 1 միավոր: Այդպիսով, գնահատվելու են բոլոր աշխատանքները, և նրանցից ամեն մեկն էլ ունենալու է միավորներ: Ժյուրիի անդամները տեղյակ չեն լինելու միմյանց գնահատականների մասին՝ մինչև մրցույթի ավարտը: Իհարկե չի բացառվում, որ քննարկումների ընթացքում ամեն մեկի կարծիքը աշխատանքների մասին այսպես թե այնպես հասկանալի դառնա:
    Այդպիսով, առաջին, երկրորդ և երրորդ մրցանակային տեղերը կգրավեն այն ստեղծագործությունները, որոնք առավելագույն միավորներ կհավաքեն՝ ժյուրիի քվեարկության արդյունքում: Հաղթողների անունները կհրապարակվեն միայն վերջում:

    Մրցանակները կտրվեն «ակումբային» հանդիպման ժամանակ: Հաղթողները նամակագրական կապի միջոցով կտեղեկանան մանրամասներին:

    Հիշեցնեմ, որ մրցույթի գլխավոր պայմանը արձակ ժանրի ստեղծագործությունն էր, ինչը չի նշանակում անպայմանորեն «պատմվածք»: Այնպես որ, այստեղ կարող եք տեսնել նաև այլ տիպի աշխատանքներ, ինչը լիովին համապատասխանում է նախագծի պայմաններին:

    Քննարկումների ժամանակ ակնկալում ենք բոլորի ակտիվ մասնացությունը: Կարծիքներ հայտնելիս խնդրում ենք հիշել, որ մասնակիցները շատ երիտասարդ են, նրանցից շատերն առաջին քայլերն են անում ստեղծագործական դաշտում: Խնդրում ենք լինել շատ հարգալից և չցուցաբերել վիրավորական վերաբերմունք, եթե անգամ աշխատանքը ձեզ ամենևին դուր չի եկել:

    Մասնակիցներին խորհուրդ ենք տալիս ականջ անել ընթերցողների կարծիքներին ու քննարկումներին՝ օգտագործելով դրանք ստեղծագործական ոլորտում կատարելագործման և աճի համար:

    Դե ինչ, անցնենք ստեղծագործություններին:
    Բոլորին մաղթում եմ հաճելի ընթերցանություն և բարի քննարկումներ:
    Վերջին խմբագրող՝ ivy: 04.10.2015, 18:01:

  4. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (04.10.2015), enna (04.10.2015), GriFFin (04.10.2015), John (04.10.2015), Sambitbaba (05.10.2015), Smokie (05.10.2015), Հայկօ (04.10.2015), Ուլուանա (05.10.2015)

  5. #3
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    1. Հանուն ինչի՞

    Ցուրտ ձմեռային գիշեր էր: Փողոցները գրեթե դատարկվել էին, ամենուր քամու սվոցն էր միայն լսվում: Գինետնից տուն էր վերադառնում Կարոն: Արդեն երկար տարիների փորձ ունեցող արբեցող, որի բերանից միշտ փչում էր ալկոհոլի և ծխախոտի միախառնված տհաճ հոտը: Այդ սապատավոր մարդուկը միշտ արբած էր, միշտ ագրեսիվ: Նա համարյա չէր աշխատում, իսկ հնամաշ տաբատի կարած գրպաններից անընդհատ գումար էր փորձում գտնել: Իսկ գումար ի վերջո գտնում էր քաղաքի «աղաների» մոտ որևէ աշխատանքի դիմաց, կամ էլ…

    Պարտքերի մեջ խրված այդ արբեցողը ուներ գեղանի կին և չորս փոքրիկ, որոնցից մեկը նոր էր լույս աշխարհ եկել՝ առանց տատմոր միջամտության: Կինը՝ Լուսինեն գեղեցիկ, սպիտակամաշկ գեղանի էր, որն ամուսնացել էր ոչ թե արբեցող, այլ նրբաճաշակ, գեղեցիկ դիմագծերով, առույգ, աշխատող երիտասարդի հետ, որը հակապատկերն է այս «սապատավոր մարդուկի»: Կարոյի չորս երեխաներից ամենափոքրը ՝Արայիկը, լինելով դեռ նորածին, արդեն չէր սիրում հորը, քանի որ ամեր օր պարտաճանաչ աշակերտի նման բղավում ու քոթակում էր իր եղբորն ու քույրերին: Իսկ երբ մտներ տուն ու հանկարծ Լուսինեն տանը չլիներ, իսկական վայնասուն էր տանը սկսվում, իսկ տունն էլ տան նման չէր, մի իսկական փայտե խրճիթ, որի դուռը համարյա գոյություն չուներ և ամեն վայրկյան կարող էր քամու ուժեղ հարվածից ահագին ձյան կույտ ներս խուժեր իրենց «բնակարան»: Իսկ ո՞ւր էր իրենց բնակարանը, թեկուզ համեստ, բայց գոյություն ուներ: Իսկ ո՞ւր է այն Կարոն, որ սիրում էր առաջնեկին օդ թռցներ, Լուսինեի ճակատը համբուրեր տնից դուրս գալուց առաջ, հոգատար և սիրելի:

    Խաղի հանդեպ ունեցած մոլուցքն էր, որ նրան այսօր դարձրեց հարբեցող և խղճուկ, նա կարող էր ավելին ունենար, բայց ա՜խ Կարոյի պարտքերը, նա կանգ չէր առնում ոչնչի առաջ, կուրացել էր և չարացել, ա՜խ Կարոյի մոլուցքը...

    Կարոն ծեծում էր դուռը, դռան դիմաց լցված էին տարբեր անպետք իրեր, որպեսզի քամուց այն չբացվեր և սառնամանիքի չվերածեր խրճիթը: Լուսինեն դռան դիմացից վերցնում է մի քանի բան և կիսաբացում դուռը, այն չափ որ Կարոն կարողանար իր փոքրամարմինը խցկեր դռան արանքից: Երկու հրաշք քույրերը վազում են հորն ընդառաջ և գրկում նրա բարակ և ոսկրացած ոտքերը: Կարոն մի պահ լռում է և հետո ձեռքով այնպես հրում այդ փոքրամարմին հրաշքներին, որ ամեն մեկը ընկնում է մի կողմ: Եղբայրը և մայրը վազում են փոքրիկները, իսկ Կարոյին հանգստացնել հնարավոր չէր, նրան ոչինչ չպետք է ասվեր, և ոչ մի պատասխան չպետք է տար Լուսինենեն, այլապես ամեն ինչ գլխին կթափվեր:

    Կարոն ինչպես միշտ նստում է թախտին և արդեն ամենօրյա «տխուր երգն» է լսում, ուղղակի երգի բառերը միշտ նույնն էին, լացով և ողբով ողողված՝ երեխաների կատարմամբ:
    -Ձեններդ չլսե՛մ, հավի ճտեր:

    Լացի աղաղակները ավելի էին սաստկանում, քանի որ նրանք սոված էին, ուտել էին ուզում, իսկ Կարոն չգիտես ինչու շարունակում էր մտածել միայն իր մասին: Նրա օրվա սնունդը ծխախոտն էր, իսկ ջուրը ՝օղին կամ գինին: Լուսինեի վաստակած օրվա չնչին գումարը, որը ձեռք էր բերում ուրիշի տները մաքրելով կամ հող մշակելով՝ Կարոյի վաստակն էր, նա պարտավոր էր նրան ապահովել գումարով, այլապես ծեծելով և շան նման սատկացնելով էր գումարը ստանում:

    Երեխաները շարունակում էին իրենց ողբը, երբ Կարոյի համբերության բաժակը լցվեց, նա արագ քայլերով մոտեցավ սեղանին , որի ծայրին դրված էր ճրագը, (ո՞վ է հիմա ճրագ վառում, ո՞վ պետք է վճարեր հոսանքի համար): Ձեռքով այնքան ուժգին է հարվածում սեղանին, որ հազիվ ոտքերի վրա կանգնող սեղանը փլվում է հատակին, իսկ ճրագը և ապակին փշրվում են, նավթը իր հետ փթած հատակը կրակին տալով արագորեն սկսում է տարածվել: Լուսինեն վազում է երեխաներին փրկելու, բայց սայթաքում է ընկնելով՝ գլուխը հարվածում է հատակի անպետք իրերին: Երեխաները՝ մոռացած իրենց քաղցը խնդրում էին իրենց մորը աչքերը բացել, բայց մայրը ուշագնաց էր: Կարոյի մթագնած ուղեղը դեռ չէր արթնացել, նա մեկ նայում էր Լուսինեին, մեկ երեխաներին և արագ տարածվող կրակին: Նա կարծես խելագարվել էր, նա միայն բարձրաձայն ծիծաղում էր և ոչինչ չանում, միայն տեսնելով ուժգնացող կրակն, որն իր երախն էր առնում փոքրիկներին և նրանց սաստկացող լացի ձայները, նա արթնանում է, բայց արդեն շատ ուշ էր , կրակը իրեն էր հասել և նա միայն ուժ գործադրելով կարողացավ դուրս պրծնել նրա ճիրաններից:

    Երեխաների ձայնը և նրանց կանչը շարունակում էր Կարոյի ականջներում զնգալ և լսում էր թե ինչպես էին գոռում «պապա՜, օգնի՜ր», նույնիսկ այն փոքրիկ մանչուկն էր աղերսում իր թլոշ և մանկական ձայնով: Բայց ձայները շարունակվում էին, իսկ քիչ անց՝ աստիճանաբար հանգեցին:Օգնությունը ուշացել էր:
    Կարոն կծկված ընկել էր գետնին, նա ամուր փակել էր իր ականջները, որտեղից լսվում էր միայն երեխաների աղերսող ձայները: Մի՞թե նա դա էր ուզում, մի՞թե նա ազատվեց այն բեռից, որ մշտապես խանգարում էր իրեն: Նա հիմա ավելի սուզվեց, նա ավելի խորտակվեց, նա չուներ ոչինչ, նա չուներ ոչ մեկին, հիմա այն խրճիթն էլ չկար, իր անկողինն էլ հիմա դարձավ փողոցի նստարանները և որտեղ պատահի: Նա հիշում է Լուսինեի ժպիտը և լացը, նա հիշում է երեխաների խաղը և մահը, իր բնակարանը և խրճիթը, իր անցյալը և ներկան, ի՞նչ արեց, ինչո՞ւ կործանեց իրեն և իր ընտանիքը, հանուն ինչի՞:

  6. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    arazaz (04.10.2015), Chuk (04.10.2015), GriFFin (05.10.2015), Malxas (07.10.2015), Sambitbaba (05.10.2015), Աթեիստ (06.10.2015), Հայկօ (07.10.2015), Մուշու (05.10.2015)

  7. #4
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    2. Հողի պահապան զինվորը

    Ա՛խ, հայրենի՛ք, քեզ համար
    Քանիսն ընկան քաջաբար,
    Բայց հերոսի արյունն է
    Հողդ դարձնում սուրբ, արդար:


    Երեկոյի զով քամին էլ արդեն միացել էր երեխաներին ու նրանց պես խաղում էր բակում: Դե, ես էլ, ինչպես միշտ, «բազմած էի իմ գահին», իսկ «գահս» մեր բակից քիչ հեռու գտնվող կտրված ընկուզենու բունն էր: Այդ մանուկներն իմ ամենօրյա զրուցակիցներն էին դարձել: Երբ իմ ժամին հայտնվում էի կոճղի մոտ, բոլորը թողնում էին իրենց խաղը ու հավաքվում իմ շուրջը: Այդ պատճառով բոլոր մեծահասակները հեգնում էին ինձ, որ ավելի շատ երեխաների հետ եմ շփվում, քան իրենց: Է՜, ախր մեծերիդ հետ էլ ի՞նչ խոսեմ. ամեն մեկն իր ցավն ունի, բոլորի շահն անձնական է, էս երեխեքը գոնե մեր երկրի ապագան են, մեր հողն ու ջուրը պահողն են: Թող գոնե իրենց հայրերի ու պապերի մասին իմանան, նրանց ոգին իմ պատմություններով թող իրենց փոխանցվի…

    Բայց այսօր ուրիշ էր, մի տեսակ երեխեքը մեծացած էին երևում աչքիս…

    - Քեռի՛ Աշոտ, երեկվա պատմությունդ կիսատ մնաց է՛, շարունակությունը կպատմե՞ս,- հանկարծ խոսեց հավաքված երեխաներից մեկը` մոտենալով ինձ:

    Է՛, Աստվա՛ծ, Արշոյի տղեն է: Հերը գրկումս մեռավ, ասեց, որ տղուն լավ նայեմ: Ե'լ է՛, Արշո՛, ել՛ տես` տղուդ որդուս պես եմ նայում: Իսկը քո կտորն է. դե փորձիր մի պատմություն կիսատ թողնել, տես` ի՞նչ օյին կբերի գլխիդ: Հերն էլ էր էդպես` ոչ մի գործ կիսատ չէր թողնի…
    Փոքրիկ Վարդանին տեսնելով` նորից մտքերի մեջ ընկա:

    - Հա,՜ բա ո՞նց չեմ պատմի, միայն հիշեցրու` էդ ո՞ր պատմությունն էր:
    - Էէէ՜, քեռի՛, է՛ն, որ Ղարաբաղում 10 հոգով թուրքի հարյուրների դեմ էիք դուրս եկել…

    -Աշո՛տ, էս էլի երեխեքին Ղարաբաղի կռիվ-կռիվներից ե՞ս պատմում,- հռհռալով հեռվից ձայն տվեց համագյուղացիներից մեկը, երևի` ամենավախկոտը:
    - Չէ՛, Վաչո՛, Ռուսաստան փախչող «հերոսների» վա՜յ-վու՜յից եմ պատմում…
    Երեխաները սկսեցին բարձր ծիծաղել, իսկ Վաչոն գլխիկոր, արագ քայլերով հեռացավ այդտեղից. ախր ինքն էլ էր այդ «հերոսներից» մեկը:

    - Է՜հ, ի՞նչ էի ասում է… Հա, հիշեցի… 1993 թ. էր: Իմացանք, որ թուրքերը մեծ խմբերով շրջապատել են սահմանամերձ գյուղերից մեկը և պատրաստվում են գրոհով գյուղը վերցնել: Սպասելու ժամանակ չունեինք. մինչև օգնող ուժը տեղ հասներ արդեն ուշ կլիներ: Ճիշտ է, 10-ով հարյուրների դեմ ոչինչ չէինք կարող անել, բայց գոնե ժամանակ կշահեինք մինչև տղերքը հասնեին, որ էդ մի բուռ հողն էլ թուրքին չտանք: Ախր ո՜նց տանք, ու՞մ տանք, էսօր մի բուռ տայինք, վաղը, մյուս օրը մետրերով կտայինք` Ղարաբաղը կտայինք, Հայաստանը կտայինք…

    -Քեռի՛, հայրս էլ է՞ր ձեզ հետ, էդ կռվում խփվե՞ց,- նորից ինձ մոտենալով` հարցրեց Արշոյի որդին` Վարդանը (Դուշմանի պատվին էր անունը Վարդան դրել): Մարմինս փշաքաղվեց…
    Գրկեցի տղային ու արցունքներս չկարողացա զսպել, ախր բարուրի երեխա էր, որ հորը խփեցին: Արդեն 10 տարուց ավելի էր անցել, տեսնես` ի՞նչ էր մտածում, ի՞նչ էր զգում ամեն անգամ հոր մասին մտածելիս, տեսնես գիտե՞ր, թե ինչքան քաջ էր իր հայրը, ինչքան անվախ…
    - Չէ՛, Վարդա՛ն ջան, չէ՛, տղե՛ս: Հայրդ դրանից առաջ եղած կռվում խփվեց, ինքը խփվեց, որ մեզ փրկեր: Մի՛ լացիր, տղե՛ս, դու հերոս հայր ունեիր, դու պետք է իրենով հպարտանաս ու իր պես քաջ լինես, մի՛ լացիր, Դուշման Վարդանի անունն ես կրում, բա ամոթ չի՞, բա Դուշմանի պես ուժեղ տղեն կլացի՞:
    - Ես էլ եմ հորս պես ուժեղ զինվոր դառնալու,- հեկեկալով ասաց Վարդանը:

    «Մի լացի»… էէէ՜, ո՞նց չլացի է՛: Դուշմանն էլ էր լացում (Դուշմանի հետ էլ ենք կռվել), Վարդանն էլ, Արշոն էլ, ես էլ: Մենակ թե վախից չէինք լացում, այլ` ցավից, խոր ցավից… Արշոյի տղեն էլ էր ցավից լացում…

    Վարդանին հանգստացնելուց հետո շարունակեցի պատմել.

    -Տղերքին լուր ուղարկեցինք, որ գան օգնության, ու մենք, առանց հապաղելու, գնացինք գյուղը պաշտպանելու: Երբ հասանք գյուղ, արդեն թուրք ՕՄՕՆ-ականները հարձակվում էին գյուղի վրա: Բաժանվեցինք իրարից և բավականաչափ հեռացանք: Իրարից հեռանալու իմաստն այն էր, որ թվա, թե շատ ենք, տարբեր կողմերից ենք հարձակվում: Արդեն ՕՄՕՆ-ականները հասնում էին տներին, երբ լսվեց` «ԿՐԱ՛Կ»: Տասը կողմից պայթեցին զենքերը` տասը զարկ ատելությամբ լեցուն: Մի քանի ՕՄՕՆ-ականներ փռվեցին գետնին, մնացածը` խուճապի մատնված դես ու դեն ընկան, սկսեցին դիրքավորվել: Սկսվեց փոխհրաձգություն, բայց քանի որ մեր փամփուշտներն էլ էին քիչ, ստիպված պետք է խնայողաբար օգտագործեինք: Իրենց տասը կրակահերթին մեկով էինք պատասխանում, բայց պատասխանը նպատակաուղղված էր և դիպուկ:
    Կրակոցների ներքո դեպի գյուղն էինք իջնում: Կարծես` մեր խորամանկությունը գործում էր. թշնամին չէր շտապում մտնել գյուղ և առաջանալ դեպի մեզ: Բայց իրականում օգնող ջոկատներն ավելի էին ուշանում, իսկ փամփուշտները վերջանում էին: Արդեն գյուղին էինք հասնում, երբ տղերքից մեկը խփվեց: Նրա դիակը մեզ հետ իջեցրինք մինչև գյուղ:
    Տների մոտ էինք, երբ մեր թիկունքում նկատեցինք տարբեր կողմերից եկող զինվորներ: Մի խումբը մեր տղերքն էին, բայց առջևից փութով եկող խումբը թշնամին էր. անցել էին մեր թիկունքը և թիկունքից հարձակվել մեզ վրա…

    -Թու՜, ես ձեր… բա թիկունքից կհարձակվե՞ն, բա ես էնտեղ չլինեի՞, գայի ձեզ օգնության,- բարկացած ու ոգևորված գոչեց երեխաներից մեկը:
    Մյուսներն սկսեցին ծիծաղել: Փոքրիկին ինձ մոտ կանչեցի, գլուխը շոյելով շարունակեցի.
    -Ապրե՛ս դու, բայց թուրքն ի՞նչ մարդ, որ թիկունքից չհարձակվի: Թշնամին արդեն հասնում էր մեզ, փամփուշտ չունեինք, իսկ տղերքի կեսն ու օգնող ջոկատը բավականին հեռու էին մեզանից: Թշնամու դեմ երեքով էինք` հրամանատարը, ես և Անդոն: Ամենքիս մոտ մի-մի նռնակ կար միայն:
    Հրամանատարը ասաց. «Տղե՛րք, մենք գիտեինք, որ կարող է էսպես լիներ, փախչելու տեղ չունենք, գոնե հետներս մարդա մի-երկու թուրք կտանենք»:

    Լռությունը մեր փոխարեն հավանություն տվեց հրամանատարի խոսքին: Երբ թշնամին մոտեցավ մեզ, երեքով միանգամից դուրս եկանք տան ետևից և վազելով նրանց կողմը` նետեցինք նռնակները:
    Անդոյին խփեցին մինչև նռնակների պայթելը, երբ փորձեցի բռնել նրան, որ գետին չընկնի ՊԱՅԹՅՈՒՆ լսվեց… Էլ ոչինչ չեմ հիշում:
    Աչքերս բացեցի Երևանի հիվանդանոցներից մեկում: Չգիտեմ` հրաշք էր, թե` ինչ, բայց ես ողջ էի: Միանգամից բժշկին հարցրեցի.
    -Գյուղն ի՞նչ եղավ, տղերքը հասա՞ն, գյուղը փրկեցի՞ն:
    Բժիշկը ժպտաց.
    - Այ տղա՜, բա որ չեն հասել ու չեն փրկել հիմա ո՞նց ես մեզ մոտ:
    -Փա՜ռք Աստծո, փա՜ռք Աստծո: Բա տղերքը, հրամանատարը ի՞նչ եղան, իրենք էլ են փրկվե՞լ:
    Բժշկի ժպիտը կորավ, լռություն տիրեց.
    - Չէ՛, որդի՛ս, չեն փրկվել: Տասը քաջերից մենակ դու ես ողջ, երևի` Աստծո զորությամբ…
    Բժշկի խոսքերին զուգահեռ ոտքիս մեջ ծակոց զգացի: Ոտքիս մեջ… հը՜մմմ, ավելի ճիշտ՝ կես ոտքիս: Նռնակի պայթյունից ոտքս կտրվել էր…
    Բայց սրտիս դարդ չեղավ, հիմա էլ դարդ չեմ անում: Տղերքն իրենց կյանքը տվեցին, ես` ոտքս, որ մեռնեի էլ` դարդ չէի անի:
    Էս էր իմ վերջին կռիվը, ձագե՛ր ջան, ու երևի իմ վերջին պատմությունը:

    Բոլոր երեխաները մտքերի մեջ էին: Ժպտացի ու ասացի.
    -Դե ելե՛ք, գնանք տուն, արդեն ուշ է, ձեր մայրերը կանհանգստանան:
    -Չէ՛, քեռի՛, արդեն մեծ ենք, էլ չեն անհանգստանա,- ասաց երեխաներից մեկը: -Է՜ տղե՛ս, ինչքան էլ մեծ լինես, քո մոր երեխեն ես: Մինչև մեռնելը մերս ինձ համար միշտ անհանգստանում էր, չնայած էս տարիքիս: Մերս իմ միակ հոգևոր «զինակիցն» էր:
    Գրկեցի բոլորին մի ծանոթ զգացումով: Տղաներից երկուսը ինձ թևանցուկ արեցին և ուղեկցեցին տուն: Խնդրեցի` ինձ բակի նստարանին թողնեն, հրաժեշտ տվեցին ու միացան ընկերներին:
    -Գնացե՛ք, ձագե՛ր ջան, գնացե՛ք, էս մութ ու ցուրտ տարիներին կտրված իմ մանկության ընկուզենու տեղը գոնե ձեզնից մեկը նորը կտնկի: Ինձ շատ նման է էս ընկուզենին. գնացի կռիվ, երկուսս էլ թամամ էինք, հետ եկա, արդեն երկուսս էլ կես ենք ընկել: Էհ գնամ, գնամ էն աշխարհում էլ ընկուզենի տնկեմ, տղերքն էնտեղ են, էս տարի էլ մերս գնաց: Ես գնում եմ, ձագե՛ր ջան, հողիս լավ նայեք…

    Մեռավ Քեռի Աշոտը, գնաց իր սիրելի հողի գիրկը, ծնողների ու զինակից տղերքի մոտ: Ամենից շատ տխրել էին երեխաներն ու ընկուզենին: Նրանք զգում էին, որ այն զրույցը վերջինն էր, որ պատմության վերջի հետ Քեռու կյանքն էլ վերջացավ:
    Երբ բոլորն իջան գերեզմանից, մնաց միայն մի երեխա, որը Քեռուն վերջին խոսքն էր ասում.

    -Քեռի՛, գիտեմ, որ ինձ լսում ես, հորս ու քո պես քաջ զինվոր եմ դառնալու: Ես Դուշմանի անունն ունեմ, ես ուժեղ զինվոր եմ…

    Տարիներ անցան այս օրից, նույն գերեզմանի մոտ զինվորներ երևացին: Այն երեխաներն էին, որոնց Քեռին իր պատմություններն էր պատմում: Արդեն մեծացել, հող ու ջուր պահող-պաշտպանող էին դարձել: Ու հնչեց համազարկ Տասը զենքից, տաս կրակոց` ճիշտ Ղարաբաղյան այն գյուղը պահող քաջերի թվով:

    Իսկ Արշոյի որդի Վարդանը շշնջաց շիրիմին.
    -Քեռի՛, ես զինվոր դարձա, ես հողի զինվորն եմ…

    Իսկ Քեռի Աշոտի շիրիմին իր ստվերն է գցել մի ջահել ընկուզենի…
    Վերջին խմբագրող՝ ivy: 04.10.2015, 21:17:

  8. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (05.10.2015), GriFFin (05.10.2015), Malxas (07.10.2015), Sambitbaba (06.10.2015), Smokie (16.10.2015), Աթեիստ (06.10.2015), Հայկօ (07.10.2015)

  9. #5
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    3. Զսպված մոլեգնուհի

    Երբ անձևը միախառնվում է երկնքի լազուրին, ապա կարմիրին ու գնալով խորացող խավարին, ստացվում է մի հրկիզող տեսարան, որ կարծես իր մեջ է տանում ամեն ինչ: Այդ տեսարանը մրրիկի նման իր մեջ է քաշում, ամփոփում ինչ ասես, դարձնելով ամեն բան փոշեկույտ և այրող անձրևի բաժին: Միթե՞ անձրևն էլ է այրվում, հարցնում եմ ինքս ինձ:

    Ինձ թվում է՝ շատ հաճախ հակասությունների օղակում զարգանում է անսպասելին:Մտքերիս հակառակությունները մի նկար են ստեղծում: Հոգեկան աշխարհիս համապատասխան նկարագրություն է ստացվում: Ներսումս ամեն բան հակասում է իրար և անձրևը, որ ուզում եմ մազերս թրջելու համար, հանկարծ այրվում է կրակի ճիրաններում: Այդպես չեմ ուզում, բայց ահա այդ կարմիր պարի մեջ դառնում եմ մոլեգնուհի, վարսերս արձակած, խելագարված: Թվում է, թե երկինքն ինձանից կհիասթափվի, բայց շարունակում եմ հանդգնորեն պարել: Պարել զուսպ, պարել ինքնամոռաց:Ահա ինչ որ այլմոլորակային քամի խիզախորեն հայտվում է հրդեհում: Կռահում եմ, ամեն ինչ անում է, որ պարս դառնա ավելի դյութիչ, զարմանալի: Կռահում եմ նրա կասկածածին միտքը և պարում եմ այնպես, որ շրջազգեստիս քղանցքը ուղղակիորեն չի բարձրանում, քամին մռնչում է, բայց ես զգուշորեն պարում եմ թեթև շարժումներով, արցունքակալած աչքերով: Մտքիս գալիս է մարդկային ամենաուժեղ կերպարը՝ բարոյական, առաքինի, զուսպ էությամբ, միաժամանակ ընկճվող, հուսահատվող:

    Չգիտեմ, ինչից խելագարվեցի, հասարակության թյուր խաղից, թե բնության հզորությունից: Չէ´, բնության հզորությունից գերվողը միայն հզորանում է: Հասարակություն, կարծրատիպեր, ահա ինչն է ինձ բարկացնում: Ինչո՞ւ չհագնեմ համարձակ կտրվածքներով ու հստակ ընդգծված դետալներով հագուստս, որ նկարել եմ: Ես այն հագնելու եմ իմ զգացածը պատմելու համար: Ինչպե՜ս եմ ուզում գտնել իմ համախոհներին. մոլեգնուհիներին: Նրանք զուսպ են ինչպես քարերը, լուռ են ինչպես քարանձավները, երաժշտական՝ ինչպես ծովից եկող ալիքների երգը:Ալիքների վրա էլ նրանք կպարեն: Ա՜խ այդ մոլեգնությունը. ամառվա զովն ու ձմեռվա ջերմությունը կա այդտիպ խաղում, եզակի խաղում: Սիրում եմ, երբ մարդիկ անապական մտքեր ունեն, ջինջ ու մաքուր աչքեր, ծիծաղում են մանկան նման, կաթի երանգ ունեն հոգիները, փափուկ են կաթի պես:

    Սպիտակը կդառնա սև, բայց սևը սպիտակ՝ երբեք: Ի վերուստ է տրված լինել հետաքրքիր պահանջված, խորը: Իմ մոլեգնուհին՝ իմ թաքնված եսը, սիրում է նորաոճությունը, նա հատիկավոր է կյանքի բույսերի (մարդկանց) մեջ: Հապա պարը այնքան խելահեղ ստացվեց նրա մոտ, որ եթե անգամ արեգակն իր այրող ճառագայթով իջնի, նա չի հանձնվի: Կուզեք բերեք ուրիշ գալակտիկաներից անձրևներ, կկորցնեն իրենց արծաթը, որովհետև իշխող է մոլեգնության տեսակը: Մարդի´կ խնդրում եմ կատարեք մարդկային հայտնագործություններ, բացահայտեք հետաքրքիր էություններ:

    Կաղապարները սազում են միայն իրերին: Մարդկային բնույթի բազմատեսակությունը, զգացմունքների ծավալը, մտքի թռիչքը չի կարող թույլ տալ, որ մարդը մտնի դագաղ: Նա ապրում է, պիտի արարի, ստեղծի, փնտրի, գտնի, հայթայթի, քնի ու արթնանա, անզուսպ և զուսպ պարի:Բայց որքան էլ ուզում եմ, որ մարդն ազատ լինի, մի ուրվագիծ երիզում է մարդուն ու ասում է.

    -Կաղապարվի´ր, որովհետև դու Աստծո ստեղծագործություն ես, անթերի լինելու բարոյական կաթից սնվելու ցանկությունը բարձրյալինն է:
    Չգիտեմ, ինձ թվում է Աստված թույլ է տալիս, որ ես հանդուգն լինեմ, մի քիչ էլ ըմբոստ, դա իմ տեսակն է, նրանից տրված: Ուզում եմ ինձ հասկանան, ուզում եմ խաղալ փոքրերի հետ փոքրերի նման, ուզում եմ խոսել մեծերի հետ նրանց լեզվով, ուզում եմ փախչել փառասերներից, հիվանդ դատողությամբ մարդկանցից, լինել միամիտների բանակում և հայտնվել այնտեղ, ուր քչախոսներ են և խոսում են անկեղծ ու պարզ բաներից, և այնտեղ շատախոս անձրևը դարձյալ մեզ կհրավիրի կրակե պարի:

    Մեկ-մեկ ինձ թվում է, որ ես ինձ համար շրջան եմ գծել, որի ուղեծիրը շատերի համար կարող է կորաձև է թվում, բայց ինձ համար դա ուղղակի հաստատուն շառավիղ ունեցող շրջանի ուղեծիր է և ամեն բան իմ շուրջն է պտտվում և այնտեղից դուրս գալ չեմ ուզում:Կփոխե՞ն արդյոք մարդիկ ինձ, կփոխի արդյոք ժամանակը, չեմ կարող ասել, բայց հաստատ չեմ ուզում: Այդժամ կնմանվեմ խաչասերված ծառի, որտեղ կկորչի իմ անհատականությունը, իմ «մոլեգնած պարը»: Հանգամանքներից ելնելով՝ ճշմարտացի եմ համարում «հարմարվելու» արվեստը, բայց դա իմը չէ, իմ արվեստում գույներ են շատերի համար անհասկանալի ու անճաշակ, իմ արվեստում նկարն ու երգը ձուլված են, և ես արվեստագետներ եմ որոնում: Տեսնես մեր այդպիսի արվեստագետների խումբը կհավաքվի՞, թե ոչ, բայց եթե լրանանք, ինչ կստացվի, կկարողանանք փոխել որոշ բաներ: Ուզում եմ հասարակության այն հիվանդությունը, որ կոչվում է «անհատականությունների կորուստ» վերանա, որ մարդն իր յուրահատկությամբ գեղեցիկ և ընդունված լինի բոլորի համար: Որ բոլորն էլ համարձակությամբ պարեն իրենց ուզած պարը և այդ պարը լինի բարի, ակնաշոյող, զուսպ շարժումներով:

    Ձգտում եմ ազատության, թող չնեղանան ծնողներս, բարեկամներս, ես այսպիսին եմ որ կամ, ես ազատության երգիչ եմ, տիեզերանավի ղեկավար: Քնում, արթնանում եմ՝ մտքերի նոր տեղատարափով, ամեն օրս նորովի և յուրովի եմ սկսում, չկա օրերիս տրամաբանական կապ, բայց կա զգացածի, ուզածի մշտական շեշտ, որ հրամայում է. ուժերդ մի´ կորցրու, մի´ հուսահատվիր և խաղաղվի´ր: Կգա մի օր՝ ես իմ աշխարհում իմ որոնածի և գտածի միջում կլինեմ, հոգիս խաղաղ կլինի, հաղթանակած: Հավատում եմ…:

  10. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (10.10.2015), GriFFin (05.10.2015), Malxas (07.10.2015), Sambitbaba (06.10.2015), Smokie (16.10.2015), Հայկօ (07.10.2015)

  11. #6
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    4. Կուրսային աշխատանք No 007

    -Պարոն Ավագյան, ախր գիտեմ, կարդացել եմ է: Ուղղակի չեմ հիշում, կարո՞ղ եմ նայել տետրումս: Մի վայրկյան, ավել չի տևի:
    -Ո՛չ: Քեզ ասում եմ ալիքային ֆունկցիայի օգնությամբ պիտի ֆիզիկական մեծության միջինա...

    Ու արդեն շարունակությունը ոչ լսում էի, ոչ հասկանում: Պատրաստվել էի քննությանը, բայց գիշերը տեսածս երազից հետո ոչ մի կերպ չեմ կարողանում հավաքվել: Արագ ավարտեցի աշխատանքս ու դուրս եկա:

    Քայլում էի արդեն դեպի Օպերա: Մուգ ակնոցներն աչքերիս էին, որ կարմրած ու փոս ընկած աչքերս չտեսնեն մարդիկ: Արդեն քանի գիշեր հաճելի մղձավանջներ էի տեսնում: Այս ամենը սկսվել էր մի փոքրիկ խոսացող մետաղադրամի հետ երազում հանդիպելուց. նա պնդում էր, որ մեծանալու է, անընդհատ աշխատելու է իր վրա ու դառնալու է շատ ուժեղ արժեք: Այ այդպես: Դրանից հետո իմ նախկին կոշիկներն էին եկել բողոքում աշխատանքային անմարդկային պայմաններից, պայուսակս էլ դժգոհեց ծանր բեռից, համակարգիչս ընդհանրապես համր էր դարձել: Մի անգամ նույնիսկ գրիչներս հյուր եկան և այդ գիշեր ես մահապատժի դատապարտվեցի՝ գրիչների թրաֆիքինգի համար: Լավ է բանտապահին կաշառեցի ու մի կերպ արթնացա:

    Մտամոլոր քայլում էի, երբ հանդիպեցի աղբամանների կույտին: Անցա մարդաշատ փողոցը ու դիմացի մայթով արագ շտապեցի վեր: Շատ արագ էի քայլում. նիստից ուշանում էի: Ախր լավ բան չէ ենթականերին վատ օրինակ ծառայելը:

    Ուր որ է կհասնեմ աշխատանքիս վայրը (գրողը տանի, մոռացել եմ աշխատանքիս վայրի անունը): Գլխավոր դարպասների մոտ միշտ շատ լրագրողներ են հավաքվում, դրա համար էլ ետնաբակով գնացի: Բարձրանում եմ այգու աստիճաններով, մտածելով այն կառուցողի տգիտության վրա. վերելակ դնեիր պրծնեիր էլի այ մարդ: Մտա շենք, վերելակ, մի քիչ քայլեցի ու ահա՝ հասնում եմ իմ աշխատասենյակ: Բայց գրողը տանի, ինչո՞ւ այսքան մարդ կա այստեղ:

    -Հեյ, պարոնայք անվտանգություններ, տարեք սրանց ստեղից,- բարձր գոռացի, ու մի քանի հաստ վզերով տղաներ մաքրեցին աշխատասենյակիս մուտքը ու ես մտա:

    -Տիկնայք և պարոնայք, ԱԺ հերթական քառօրյան շարունակվում է, ելույթի համար խոսափողի մոտ է հրավիրվում Սինյոր Պոմիդորը,- ինձնից անկախ ասեցի ես:

    -Պարոն ԱԺ հարգելի նախագահ, սիրելի ընկերներ, պատգամավորներ,- վրա բերեց Սինյոր Պոմիդորը,- մեր ուսումնասիրությունները ցույց են տվել, որ Հայաստանում ընտանի կենդանիներին պիտի բերել հարկային դաշտ...

    Ոչինչ չեմ լսում, ոչինչ չեմ հասկանում, ոչինչ չգիտեմ: Ինձնից ի՞նչ ա ուզում էս տղեն, հիմա ի՞նչ ասեմ: Դե լավ, կարծես ավարտում ա, կենտրոնացի վայ:

    -Այսպիսով, առաջարկում եմ սահմանել նոր հարկ տանը ընտանի կենդանիներ պահող մարդկանց համար, - ավարտեց ելույթը Պոմիդորը:

    Քանի ոչ մեկ չէր հասկացել իմ ով լինելը փակեցի քառօրյան երկու օրում, ինչպես հին և բարի ժամանակներում՝ պլանը գերակատարելով:

    Դուրս եկա շենքից ու ամբողջ ուժով դեպի Արարատն էի վազում, երբ լսեցի մի անուշ, երգեցիկ ձայն.

    -Մենք բոլորս անմոռու...կեր, ընկեր, քո հետ եմ, հեյ, հե՛լ կանգնի,- գոռաց հավաքարարը, ու ես արդեն վերջնականապես պոկեցի գլուխս պատի ու սեղանից կազմված «բարձից»: Էլի քնով էի անցել պարապելու ժամանակ, էլի չհասցրեցի պատրաստվել քննությանս:

    Հավաքարարը գնաց գրատախտակի մոտ, ու հիմա պատմում է վիշապների մասին: Ինչե՜ր իմացա: Հրաշք բան ա ֆիզիկայի ֆակուլտետում սովորելը, ում ասեմ ինչեր են պատահում ինձ հետ չի հավատա: Ավարտեց, մոտեցավ ինձ ու գլուխս շոյեց.
    -Ես բազում ուսանողներ եմ տեսել, բայց դեռ ոչ մեկը քո պես էներգետիկ դաշտ չի ունեցել: Յուրահատուկ ես, քո նախնիները ապրել են վիշապների կողքին, հաց կիսել նրանց հետ, դրանից էլ դու ձեռք ես բերել քո վիշապական ներաշխարհը:

    Ահա, այ հիմա ամեն ինչ ընկավ իր տեղը: Ես էլ ասում եմ ինչի՞ց էր, որ մայրիկս ասում էր կրակի կտոր եմ, կամ դասախոսներս ու ուսուցիչներս փախչում էին, երբ գնում էի իրենց հարց տալու: Հավաքարարը դուրս եկավ իմ մտածելու ընթացքում, ես հետևեցի իրեն, որ փորձեմ իմ մասին ավելին ճշտել: Դուրս եկա, իսկ իր հետքն էլ չկար, միայն մոխիր էր գետնին թափված: Փորձեցի հոտ քաշել մոխրից, ու հանկարծ փռշտացի: Բոց դուրս եկավ բերանիցս, ձեռքերս վառվեցին: Արագ վազեցի լվացվելու, ու հայելու մեջ իմ պատկերը տեսնելով չգիտեի ինչ անել. դարձել էի վիշապ, մեջքիս հսկա թևերով:

    Դե եթե թևեր ունեմ, ուրեմն պիտի թռչել էլ սովորեմ: Թափահարում եմ, թափահարում, բայց չի ստացվում: Մեկ էլ հանկարծ հավաքարարի ձայնն եմ լսում. մոխրից նոր ծնված Փյունիկ էր, ով իմ պես դեռ չէր կարողանում թռչել:

    -Վիշապ, պիտի նախ հոգիդ ճախրի, հետո դու: Հոգիդ ծանր է, քեզ ներքև է քաշում,- ասաց Փյունիկը, ու թռավ:

    Լավ, լավ: Հիմա կթռչեմ: Հենց հիմա: Մի քիչ պիտի ձգվեմ, մի քիչ լարվեմ, հետո թուլանամ ու փորձեմ: Դե՜...

    Ու մտքով հասա 3-րդ հարկ՝ դեկանատից թղթերս վերցնելու: Հետո մարմինս ինքն իրեն տեղափոխվեց: Հրաշք էր թռիչքը: Արբեցած էի, մոռացա թղթերի մասին, մոռացա տարածության ու ժամանակի մասին, ու թռա անցյալ:

    Ահա, հիմա 1991 թվականն է: Ուզում են անկախ հռչակել Հայաստանի Հանրապետությունը: Չէ, չմնամ այստեղ, մի տեսակ ցուրտ ա, գնամ ավելի հետ՝ Նժդեհի ու Անդրանիկի ժամանակներ:

    Ուզում էի թևերս թափահարել, մեկ էլ աջ թևս պոկվեց, ընկավ: Հետո մյուսը, հետո մաշկս սկսվեց պլոկվել: Մոռացել էի, որ վիշապազգիները իրենց կաշին փոխում են:

    Դեպրեսված նստած էի այգում: Կյանքիս մեջ մի լավ բան էր եղել, վերջապես յուրօրինակ էի, էն էլ ստիպված եմ երկու շաբաթ սպասել, որ նոր թևերս սկսեն աճել:

    Կողքովս մի կիթառով աղջիկ վազելով անցավ: Հետևից երեք կիսադիակ էին ընկել, ուզում էին բռնել: Ինձ չկորցրեցի, հանեցի թուրս, ընկա հետևներից: Հիմա հո չէի կռվում հետները, բայց անտերները անմահ էին:

    Երեք օր կռվեցի, չորրորդ օրը երեքն էլ չորացան, տարա Հայաստանի Պատմության Թանգարան հանձնեցի, որպես քյարթազգիների վերջին ներկայացուցիչ: Այդ աղջիկն էլ կողքս կանգնած էր, “Tears in Heaven” էր երգում: Միանգամից սիրահարվեցի ու չանցած մի օր սիրո խոստովանություն արեցի: Այդպես դարձանք ընկերներ:

    Երկու օր անցել էր համալսարանի պատահարից, երբ կրկին գնացի համալսարան: Պիտի կուրսայինս հանձնեի: Մոտեցավ պահակը ու վրաս գոռում է.

    -Դո՞ւ չէիր, որ մի քանի օր առաջ վառեցիր համալսարանի առաջին հարկը: Պիտի վերանորոգես: Ամառը քեզ սպասում ենք մեր...Այ տղա, ի՞նչ ես քնով ընկել, ամառը պիտի գաս մեր լաբորատորիա աշխատելու: Միայն թե էլ քնել չկա աշխատելու ժամին,- ժպտալով ասեց ղեկավարս:

    Ախ, վերջապես, ախր շատ երկար էի սպասում այս առաջարկին:

    -Վարդան, կարդացե՞լ ես սպեկտրաժամանակային արտապատկերումը,- ասաց ղեկավարս:

    -Փորձով եմ ստուգել, ամեն օր արտապատկերվում եմ՝ մեկ վիշապ եմ դառնում, մեկ ԱԺ նախագահ...

  12. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (11.10.2015), enna (04.10.2015), GriFFin (05.10.2015), Malxas (07.10.2015), Sambitbaba (07.10.2015), Smokie (16.10.2015), Նիկեա (13.10.2015)

  13. #7
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    5. Ազատամարտը շարունակվում է

    Ուշ երեկո էր, աշնանային գիշեր: Մարությանների տան լույսը չէր վառվում, բոլորն էին պառկել, բայց ոչ մեկի քունը չէր տանում: Ախր ինչպես քնեին, անհանգիստ էին, չէ որ հենց այսօր իրենց տան ճրագ, երեք քույրերի միակ եղբորը՝ Նորայրին էին ռազմի դաշտ ուղարկել:
    Գիշերը չէր լուսանում, կարծես լուսինը չէր ուզում հեռանալ:
    Առավոտյան Նորայրի հայրը բոլորից շուտ վեր կացավ, հագավ հողաթափերը եւ դուրս եկավ պատշգամբ: Երբ վառեց ծխախոտը, եւ երբ նայեց արեւին, կարծես արեւի փոխարեն Նորայրը ժպտաց:

    Ծնողները եւ քույրերը գիտեին , որ պատերազմ է, եւ ազերին գնդակոծում է սահմանամերձ գյուղերը, բայց նաեւ գիտեին , որ հայ ազգի համար քաջ զինվոր են մեծացրել , վստահ էին, որ Նորայրը ՝ իրենց հպարտությունը, ընտանիքի անդամներից եւ ոչ մեկին գլխիկոր չի թողնի:
    Անցնում էին ամիսները, որոնք կարծես տարիներ էին թվում , եւ ամեն ամսվա 19-ին Նորայրը նամակ էր գրում , իսկ ծնողները նույն օրն էին պատասխանում:
    Նորայրը քաջ էր ու անվախ, միջին հասակ ուներ ու կանաչ աչքեր, ասում էին որ շատ նման էր մորը, նաեւ ասում էին, որ մայրիկից ազնվությունն էր ժառանգել, իսկ հայրիկից՝ քաջությունը:

    Անցնում էին ամիսները, եւ կարծես հանդիպման պահը մոտ էր թվում Նորայրին, իսկ երբ տանից մի լավ լուր էր ստանում , տոն էր դառնում օրը, կարծես ամբողջ բնությունը լսում էր այդ լուրը, իսկ ինչպես պատմում են ընկերները , շատ մոտ էր բնության հետ: Նստում էր ծառի տակ ու տերեւները թափվում էին այն նամակ վրա, որը գրում էր քույրերին, հորդորում հպարտ լինել , քանզի եղբայրը հայոց բանակի զինվոր է... Եւ այդպես ամեն ամսվա 19-ին: Իսկ այդ ամսաթիվը, այդ հասարակ թիվը կարծես ոչինչ չէր նշանակում, բայց...

    Նորայրը կյանքի ու մահու կռիվ էր տալիս, զենքը ձեռքից երբեք վայր չէր դնում , եւ բոլորին վստահեցնում էր, որ հաղթանակը մոտ է...

    Իսկ երբ արդեն ուշ էր, եւ կարծես սահմանը հանգիստ էր Նորայրի բոլոր ընկերները քնել էին եւ երազում սիրած աղջկան էին տեսնում, Նորայրը չէր քնում ու գրի էր առնում Արցախյան պատերազմի մանրամասները. «Վերջին շաբաթվա ընթացքում Մարտակերտի ճակատում ռազմական փոփոխություններ չեն արձանագրվել...»

    Թշնամին շարունակում էր ձեռքում պահել Վաղուհաս-Վերին Հոռաթաղ-Չըլդրան գիծը: Իսկ Վանքի ձորակում հարաբերական հանգիստ էր:

    Նորայրը քնում ու արթնանում էր զենքի ու գրչի ընկերակցությամբ: Ընկերներին սիրում էր ասել.« Հայրենասիրությունը կեցվածք չէ, եւ ոչ էլ մոդայիկ հագուստ, որ ցանկացած պահի զգեստափոխվենք»:
    Լուսաբացին ճանապարհ ընկան , վերջապես հասան անտառի փեշին: Թշնամին արդեն տիրացել էր բարձունքի գյուղին եւ հրետանին ուղիղ նշանառությամբ խփում էր ճանապարհին: Նորայրն ու իր ընկերները շտապում էին, առջեւում երկար ու անհանգրվան ճանապարհ էր:
    Բարձունքի գյուղում այդպես էլ չվառվեցին լույսերը: Ավելի հաճախակի էին հրե լեզվակներ երեւում:

    Թշնամին բացահայտ գործողությունների չէր դիմում, օձի պես խայթում էր ու ետ քաշվում, իսկ գյուղը կատաղությունից կրճտացնում էր ատամները:
    Երբ մթնեց, Նորայրը իր զինակից ընկերների հետ գյուղի մատույցներում էր: Դիրքապահ տղաները եղբոր նման դիմավորեցին նրանց ու գրկեցին, ուժ առան նրանցից: Հավատում էին, որ կկարողանան գյուղը պահել:
    Բոլորն էլ զինավառ, բոլորն էլ հանգիստ, կիրթ ու վայելուչ , իմաստուն աչքերով տղաներ էին...
    Վերին Շենի համար մարտեր էին մղվում, ժամանակը քիչ էր, շտապում էին... Նորայրը ծոցատետրում գրեց. «Ամեն ինչ լավ կլինի, մի օր էլ այս փողոցում հարսանիք կլինի»:

    Հունվարի 17-ից մոր սիրտն անհանգիստ էր... Երկինքը մռայլ էր, արեւը դուրս չէր գալիս: Քույրերը չէին հասկանում մոր տագնապը, իսկ հայրը լուռ էր ու ծխում էր անվերջ...
    Պատերազմի դաշտից եկող լուրերը տագնապալի էին:
    Նորայրը օրագրում գրեց. «Վանքի ուղղությամբ թշնամին մեծ ուժեր է կուտակում եւ փորձում առաջ անցնել ու ճեղքել պաշտպանությունը : Մեծ դժվարությամբ հաջողվում է կանգնեցնել թշմամուն...»:
    Նորայրը չհասցրեց ավարտել միտքը:
    «Ի զեն»,- գոչեց հրամանատարը: Նորայրը ընկերների հետ նետվեց առաջ:
    Մարտը ծանր էր , բայց թշնամին ստիպված եղավ այս անգամ էլ նահանջել, ավաղ մարտը վերջինն էր Նորայրի համար...

    Հունվարի 19-ին հերթական նամակի փոխարեն տեղ հասավ Նորայրի հերոսացումի լուրը...
    Իսկ 2003 թ. հունվարի 19-ին, զոհվելուց ճիշտ 10 տարի անց, Երեւանի պետական համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետում, որտեղ սովորում էր Նորայրը, բացվեց ՆՈՐԱՅՐ ՄԱՐՈՒԹՅԱՆ լսարանը:

    Հ.Գ.

    Իրենց կռվով նրանք հաստատում էին իրենց ցեղի, իրենց հողի ու ջրի, իրենց բարձրագնա լինելիությունը: Նրանց փառքը կապրի այնքան , ինչքան կճախրի հայոց արծիվը: Իսկ հայոց Արծիվը նոր է գերությունից դուրս եկել երկնակամար...
    Մեր նահատակ տղաներ, այս ինչպես է Ձեզ համար մորմոքում իմ սիրտը...

    Հիմա էլ անցնում են օրերը, կգա տարին, կծնվի դարը: Դարերն անգամ անզոր կլինեն խամրելու Ձեր անունները: Երգ կգրվի Ձեր մասին ու կհնչի որպես աղոթք: Վեպ կգրվի , որտեղ կհավերժեն Ձեր անուները: Նոր ծնվող մանուկները կկոչվեն Ձեր անուններով ու կշարունակվեք, որպես հավերժի ճամփորդներ: Ժողովուրդը չի մոռանա իր երակներից սնունդ առած զավակներին:
    Արիացի՛ր , ֆիդայու մայր, վշտից բեկված մեծ ու ազնիվ մայր: Նահատակված զավակը քոնը չէ սոսկ: Նա ժողովրդինն է , ազգինը, գալիքինը, պատմությանը...

    Հիշենք մեր զոհերին, բայց չվհատվենք: Հաշվենք մեր կորուստները, բայց չհուսալքվենք: Գլուխ խոնարհենք մեր նահատակների սուրբ հիշատակի առաջ եւ սեղմենք մեր ատամներն ու բռունցքները:
    Հայոց ազատամարտը շարունակվում է:

  14. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (11.10.2015), GriFFin (05.10.2015), Malxas (07.10.2015), Sambitbaba (07.10.2015), Smokie (16.10.2015), Աթեիստ (06.10.2015)

  15. #8
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    6. Կարոտ

    Վաղ առավոտ էր: Հակոբը, ինչպես միշտ, արթնացավ աքաղաղի կանչից: Քրտնել էր, շատ էր տանջվել իր երազներում: Վեր կացավ սերունդներ տեսած մահճակալից, որի ճռռոցից թվում էր, թե ամբողջ գյուղն է զարթնում, նստեց, վառեց ծխախոտը և դողացող ձեռքերով սկսեց ծխել:
    Շատ բան ուներ մտածելու: Մի կողմից ընտանեկան ամենօրյա հոգսն էր, որը կարծես ձուլվել էր նրա հետ, մյուս կողմից որդիները, որոնք խիզախաբար պաշտպանում էին երկրի սահմանները:

    Միսակը կրտսերն էր: Նա նոր էր դարձել տասնութ տարեկան: Ճանապարհելիս Հակոբի տանջված, մաշված սրտից կարծես մի մեծ կտոր պոկվեց:
    Նա գիտեր, որ ժամանակները վատն էին: Բայց ինչ աներ, հայրենիքի կանչն ավելի ուժեղ էր:
    Վահագը՝ ավագ որդին, ավելի կազմակերպված էր: Նա իր հոր հետ ապրելու դեմ պայքարի հոգսերը հավասար վերցրել էր իր ուսերին:
    Երկու եղբայրների տարբերությունը մեկ տարի էր: Երկուսն էլ այդ օջախի ճրագն էին:

    Մայրը՝ Լուսինեն, ով արդեն հասցրել էր մտածմունքներից մի քանի ամսում մի քանի տարով ծերանալ, ամենուրեք հպարտությամբ էր քայլում: Երկու որդի ուներ ազգը պաշտպանող: Բայց այդ հպարտության մեջ այնքան թախիծ ու կարոտ կար: Մայրական սիրտը կտոր-կտոր էր լինում ցավից: Բայց ավաղ, այդ կտորները միացնել ի զորու էին միայն որդիները, որոնք չկային, կողքին չէին:
    Հակոբը վերջացրեց ծխելը: Մի հայացք էլ հառելով որդիների նկարին, որոնք կարծես անհոգ մանկական ժպիտով նայում էին հոր աչքերին: Հուզվեց, բայց ուժերը հավաքելով, կոկորդում խեղդելով արցունքները՝ վեր կացավ և դուրս եկավ տնից: Տնից, որտեղ մի քանի ամիս առաջ խինդ, ծիծաղ և ուրախություն կար:

    Դուրս եկավ, նայեց կնոջը, որը նույնն էր զգում, ինչ նա: Նրանք երկուսով լուռ էին: Թվում էր, թե չէին խոսում, կռված էին իրար հետ: Բայց երկուսն էլ վախենում էին խոսել, որպեսզի ցույց չտային իրենց մեջ եղած թախիծը:
    Հակոբը հագավ իր հնամաշ կոշիկները և դանդաղ քայլերով մտավ այգի: Մոտեցավ որդիների տնկած ծառերին և սկսեց ցածր զրուցել նրանց հետ, որպեսզի Լուսինեն չլսի, չտխրի:

    Այնպես էր խոսում, կարծես իր առջև կանգնած էին որդիները: Ծառերը լուռ լսում էին տխուր հոր խոսքերը, բայց ափսոս, չէին կարողանում պատասխանել: Քամին մեղմ շարժում էր ճյուղերը և ստեղծվում էր տպավորություն, որ նրանք պատասխանում էին Հակոբի մենախոսությանը: Արևն էլ մեկ ամպերի տակ էր մտնում, մեկ դուրս գալիս՝ աչքով անելով նրան: Հակոբի բառերը աղոթքի էին նման. ամեն տառ, ամեն վանկ ուղղված էր Աստծուն:
    Լուսինեն մեծ խնամքով էր պահում որդիների նամակները, որոնք լույս էին տալիս այդքան ճնշող մթության մեջ: Ամեն երեկո նա խնամքով հանում էր պահված նամակները և կարդում Հակոբի համար: Այդ նամակում գրված բառերը հոր համար մեղեդի էր թվում՝ Տերունական աղոթք:

    Զրույցը ավարտելուց հետո նա եկավ, նստեց սեղանի մոտ: Մայրը ձու էր խաշել, հաց թխել: Մի կտոր պոկեց կնոջ մաշված, բայց այդքան սուրբ ձեռքերով թխած հացից և կերավ:
    Ծամում էր, բայց չէր կարողանում կուլ տալ: Թվում էր, թե այդ փոքրիկ հացի կտորը ժայռաբեկոր լիներ: Մտածում էր, թե արդյո՞ք որդիները սոված ու ծարավ չէին: Ի՞նչ աներ խեղճ հայրը, ախր շատ հեռու էին որդիները:
    Լուսինեն նստած նայում էր ամուսնուն: Նա հայացքով փորձում էր ուժ տալ նրան: Ուզում էր հույս ներշնչել, որ որդիները ողջ և առողջ կվերադառնան:
    Նույնիսկ բակի շունը չէր հաչում: Նա զգում էր այդ թախծոտ լռությունը և չէր համարձակվում խանգարել այն: Սեղանի կողքին նստած մեկ նայում էր Հակոբին, մեկ Լուսինեին և ուզում էր մխիթարանքի խոսքեր ասել, բայց չէր կարողանում:

    Վաղուց չունեին նրանք որդիներից լուր: Թվում էր, թե ժամանակը կանգ էր առել: Վահագին քիչ էր մնացել, որ զորացրվեր:
    Ամեն անգամ սրտի տրոփյունով նրանք նամակի էին սպասում, բայց նամակ չկար ու չկար:
    Անցավ ևս մեկ ամիս: Դրսում գեղեցիկ աշուն էր: Գույնզգույն մրգերը կախվել էր ծառերից, կարծես տոն լիներ: Սովորականի նման նրանք զբաղված էին իրենց առօրյա գործերով: Հանկարծ շունը սկսեց տարօրինակ հաչալ և ուրախ թռչկոտել: Սկզբում չէին հասկանում, թե ինչու, բայց և շեմին տեսնելով զինվորական համազգեստով Վահագին՝ իսկույն հասկացան: Մի պահ թվում էր, թե երազ էր, շատ երկար սպասված երազ: Հակոբի ծնկները չէին ենթարկվում իրեն: Նա քարացել էր և նույնիսկ չէր կարողանում խոսել:

    Լուսինեն վազեց դեպի որդին և գրկեց նրան: Նրանց մի մասը, մի ճրագը եկավ: Հակոբի աչքերից թափվում էին արցունքները: Նա կարծես բաց թողեց իրեն այդքան խեղդող թախիծի մի մասը: Վազեց դեպի որդին: Մայրը այնպես ամուր էր գրկել՝ վախենալով կորցնել այդքան սպասված երազը: Հակոբը փարվեց որդուն: Երկար ժամանակ նրանք մնացին կանգնած: Վահագը զգաց այն կարոտի արժեքը, որը կար ծնողների մեջ: Մեղմիկ քամին փչում էր, շարժում ծառերը՝ ստեղծելով տպավորություն, թե ծափահարում էին հայ քաջ զինվորին: Նորից շունչ առավ Ղազարյանների օջախը: Որդին պատմում էր իր ծառայությունից: Մայրը և հայրը լուռ նայում էին որդուն, բայց չէին լսում: Նրանք նույնիսկ վախենում էին հայացքը թեքել նրանից:
    Վահագը ագահաբար կուլ էր տալիս հայրական օջախի համով ուտելիքը: Նա կարոտել էր ամեն ծառի, քարի: Նա նույնպես լուր չուներ իր կրտսեր եղբորից:

    Հակոբը դեռ ուշքի չէր գալիս: Այդքան իրեն տանջող լարվածության մի մասը դուրս էր եկել միջից: Ուրախություն կար նրա աչքերում, մի շատ սպասված ուրախություն: Գառ էր մորթելու, մատաղ էր խոսք տվել Աստծուն: Հարևանները մեկիկ-մեկիկ գալիս էին և աչքալուսանք տալիս նրանց: Ուրախությունը ամբողջ գյուղինն էր: Նույնիսկ գյուղի ջահել աղջիկները գալիս, հեռվից նայում էին թիկնեղ, մանկական կազմվածքը կորցրած Վահագին: Շատ էր փոխվել նա: Դարձել էր ամրակազմ, ուժեղ մի երիտասարդ:
    Հոր հետ գրկախառնված՝ նրանք մտան այգի: Նույնիսկ ծառերն էին ուրախացել Վահագի գալուստով՝ խոնարհելով իրենց գլուխները, հյուրասիրում էին նրան իրենց բարիքները:

    Հակոբը այնպիսի ուրախությամբ էր որդուն պատմում այգու մասին, կարծես նա հյուր էր այդ տանը: Խեղճ հայրը խելագառվել էր: Վահագը հասկանում էր ամեն բառ, ամեն նախադասություն և ժպտալով լսում էր հորը: Նա նկատում էր, թե ինչքան էին հալումաշ եղել ծնողները: Հիմա նրանք երեքով գիտեին, որ կգա մի օր, շունը անհանգիստ կհաչա, ծառերը կծափահարեն և նույն ձևով շեմին կանգնած կլինի նրանց օջախի հաջորդ ճրագը՝ Միսակը:

  16. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (11.10.2015), GriFFin (06.10.2015), Malxas (07.10.2015), Sambitbaba (11.10.2015), Smokie (16.10.2015), Աթեիստ (06.10.2015), Մուշու (05.10.2015)

  17. #9
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    7. Ճերմակ վարդեր

    Գարուն… 20-րդ դար… 27-ամյա Հունանը Սովետական Միությունում երիտասարդությունն էր վայելում իր սիրելիի`Աննայի հետ: Նրանք զբոսնում էին այգում, հիանում գարնանաբեր թռչուններով, իրար սեր խոստովանում և խոստանում, որ հավետ վայելելու են միմյանց ներկայությունը: Նրանք սիրում էին ծաղիկների թերթեր հաշվել, ամեն հանդիպմանը Հունանն Աննային սպիտակ վարդ էր նվիրում, քանզի Աննան խենթանում էր սպիտակ վարդերի համար…

    Հունանը կիրթ և հայրենասեր օջախի ժարանգ էր: Ի ծնե իր մեջ սերմանված էր սիրել հայրենիքը, ինչպիսին էլ, որ նա լինի… Նրա մայրը սովորեցրել էր սիրել ընտանիքը, ընկերներին, սիրելիին և հայրենիքը: Կապուտաչյա և բարձրահասակ երիտասարդ էր, ով սիրում էր մարդկանց ժպիտները և ականատես լինել երջանկությանը: Եվ իհարկե նա հայ էր… Մեծատառով հայ…
    Իսկ Աննան գեղեցկադեմ և նրբակազմ աղջնակ էր, ծնված Սովետական Միության մի հեռավոր գյուղում` հասարակ քարտաշի ընտանիքում: Մեծացել է`հասկանալով կյանքի բոլոր խրատները, հաղթահարել բոլոր դժվարությունները:
    Սիրահարներն քնում և արթնանում էին` մտածելով միմյանց մասին, մտովի կերտում էին իրենց ռոմանտիկ ապագան, սակայն…Սակայն վրա հասավ 1941 թվականը, երբ ֆաշիստական Գերմանիան` խախտելով 1939թ. Կնքված միմյանց վրա չհարձակ-վելու մասին պայմանագիրը, պատերազմ սկսեց ԽՍՀՄ-ի դեմ:

    Հունանը` որպես հայրենասիրական ոգով առաջնորդվող հայրենիքի զավակ, կա- մավոր զորակոչվեց ռազմի դաշտ…
    Աննան դժվարությամբ համակերպվեց այդ փաստին` քաջ գիտկացելով, որ հայրե-նիքն էլ է նույնպես Հունանի սերը…
    Հրաժեշտի ժամանակ Հունանն Աննային նվիրեց յոթ սպիտակ վարդ, իսկ Աննան իր լուսանկարը և ասաց. «Սիրտս, այս նկարը դաշտերը տար, թող այն քեզ ազատ պահի փորձանքից…»: Այդ խոսքերին, հրաժեշտին և վերջին համբույրին ականատես եղան վարդերը և լուռ օրորվեցին…

    Տղան գնաց` աղջկան թողնելով այն հույս ու հավատով, որ վերադառնալու է… Տղան գնաց` ինքն էլ վստահ լինելով, որ կվերադառնա… Տղայի ընտանիքը լացով, սակայն մեծ հպարտությամբ էր ճանապարհում որդուն, քանի որ քաջ գիտակցում էին, որ իրենց որդին ազգին արժանի զավակ է մեծացել և անգամ պատրաստ է զոհվել հանուն հայրենիքի, քանզի կարևոր է, երբ մարդ պատրաստ է լինում ապրել հայրենիքի համար, սակայն էլ ավելի կարևոր է և գովասանքի արժանի, երբ մարդ պատրաստ է զոհ գնալ հայրենիքի համար…

    Տղան զորակոչվում է ռազմի դաշտ, իսկ աղջիկն ամեն առավոտ զմայլվում էր վարդերի բույրով, հիշում տղային, կարոտում, հուզիչ և ռոմանտիկ նամակներ ուղարկում, թաց աչքերով և կարոտագին սրտով ընթերցում սիրելիից ստացված նամակները` ապրելով այն հույսով, որ տղան վաղ թե ուշ ողջ և առողջ վերադառնալու է ռազմաճակատից:

    Տղան ապրում էր սերը սրտում և քաջ գիտակցում, որ իր վերադարձի խոստումն այդպես էլ ավարտին չի հասնի, քանի որ պատերազմական իրավիճակն արդեն սրվում էր, իսկ իրենց սերն` էլ ավելի խորանում…Տղան աղջկա կարոտն առնում էր լուսանկարից, իսկ աղջիկը` վարդի թերթերից… Ծաղիկների թերթերում էր աղջիկը որոնում տղայի հայացքը, քանզի այդ թերթերով էին ներշնչված տղայի ամեն համբույրը, նրանք էին ունկնդիր եղել սիրահարների հառաչներին… Ամեն երեկո աղջիկը վարդի թերթերը ձեռքում մեղմաձայն աղոթում էր տղայի վերադարձի համար, աղոթելիս ակամայից թերթերն այնպես էին խշշում, կարծես նրանք էին աղոթում ու լալիս, կարծես թերթերն էին Աստծուն դիմում իրենց սիրելիի վերադարձի համար, կարծես նրանք էին տառապում այդ կարոտից, սակայն ինչո՞ւ ոչ, չէ՞ որ նրանք են ականատես եղել հրաժեշտի:

    Տղան պակաս չէր տանջվում, սակայն գիտեր, որ հայրենիքն էլ է նույնպես իր սերը և պետք է, թեկուզ կյանքի գնով, բայց պահել և պաշտպանել: Տղան վերցնում է աղջկա լուսանկարը և թողնում ամակագրություն. «Այս աղջկա համար, հայրենիքի համար արժի, որ մարդ կռվի և մահանա…Սիրում եմ ձեզ…», դնում գրպանը և թաց աչքերով պառկում քնելու…

    Պատերազմական իրավիճակը գնալով սրվում էր, ռազմի դաշտում տղաներն էլ ավելի էին մտերմանում, երեկոները հավաքվում էին խարույկի շուրջ, լացակումած և թախծոտ աչքերը սևեռում դեպի իրենց հարազատ իրերը և ջերմ զրույցի բռնվում… Հունանը լուսանկարը պահում էր ծոցագրպանում, որպեսզի մոտ լինի սրտին և զգա նրա բաբախյունը… Իսկ այդ ընթացքում աղջիկն այցելում էր այգի, իրենց այգին` սիրո պուրակը` ձեռքերում վարդի թերթերը:Սրտում կարոտ էր, անիծված կարոտ, որն անգամ թույլ չեր տալիս արցունքներին հոսել աչքերից և թեթևացնել սրտի, հոգու ցավը: Նա համակերպվել էր տղայի որոշման հետ, չէ՞ որ հայրենիքն էլ է նույնպես իր սերը:
    Տղայի ծնողները տխուր էին և կարոտում էին զավակին, սակայն հպարտ և այն զգացումով, որ կարողացել են արդարեցնել իրենց ուսերին դրված ծնողական ճիշտ դաստիարակության առաքելությունը:

    1943թ. … Աշնան սկիզբ… Զինվորներին հրամայվեց անցնել հակառակորդի տարածքով անցնող կամրջակը և ապաստանել գետի մյուս ափին: Զինվորների մեջ էր նաև Հունանը, ով մեկ վայրկյան անգամ չէր վարանում կատարել հրամանը: Տղաները ճանապարհ ընկան` վստահ լինելով, որ հետ են վերադառնալու… Քայլեցին նրանք յոթ օր շարունակ, վերջապես յոթ օր անց վաղ առավոտյան նրանք հասան կամրջակին: Արևոտ եղանակ էր, գետը վարար քչքչում էր, հասան նրանք կամրջակին և նկատեցին ֆաշիստական նշանով ռազմական մեքենան, որի վրա հրանոթ էր ամրացված… Խուճապի մեջ ընկան երիտասարդ զինվորները, սակայն… Սակայն պետք էր կողմնորոշվել և ճիշտ քայլ ձեռնարկել: Հունանը անորոշությունից նյարդային շարժումներ էր անում, և հանկարծ միտքը եկավ ծնողների ասածները, նա դեն նետեց զենքը և ասաց. «Երբ ինձ տեսնեք կամրջի կենտրոնում, արագ կանցնեք կամուրջը»…

    Տղաները վախեցան, սակայն համաձայնվեցին, քանի որ գիտեին իրենց միջից Հունանն ուներ ճկուն միտք… Հունանը վազեց և կանգնեց կամրջակի մեջտե-ղում, հրանոթը հարվածեց տղային, և նա ընկավ` ծոցում մի լուռ լուսանկար… Հոսեց արյունը` ներկելով մայր հողը` ծոցում մի լուռ լուսանկար, էլ չզգաց լուսանկարը տղայի սրտի բաբախյունը… Սկսեց անձրև տեղալ, շաղաղվել:
    Տղայի հերոսական մահվան լուրը հասավ նրա սիրած աղջկան և ընտանիքին,վերք թողնելով նրանց սրտին…
    Անտառում թաղման ժամանակ տղայի ծոցագրպանում զինվորները գտան լուսանկարը…

    Աշուն… Սիրո պուրակ… Մի հուսահատ աղջնակ` ձեռքում վարդի թերթերը: Աղջիկը լալիս էր, ողբաձայն լալիս, ավաղ տղային ետ բերելն անհնարին էր: Քամուց օրորվում էին այգու ծաղիկները, կարծես նրանք էլ էին լալիս…
    Աղջկան մոտեցավ մի զինվոր, տվեց լուսանկարը և լռաձայն հեռացավ… Աղջիկը սկսեց լսել լռության ձայնը և էլ ավելի սկսեց լացել, լալիս էր, սիրո և կարոտի արցունքներ էին թափվում աչքերից, իսկ պատճառը` զուտ երկու նախադասություն էր. «Այս աղջկա համար, հայրենիքի համար արժի, որ մարդ կռվի ու մահանա… Սիրում եմ ձեզ…»:

  18. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (11.10.2015), GriFFin (06.10.2015), Malxas (07.10.2015), Sambitbaba (11.10.2015)

  19. #10
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    8. Վերջին նամակը

    Ամեն բան ավարտվում է տրամաբանական ավարտով ու սկսվում ոչ այնքան տրամաբանական սկզբով, մենք չգիտենք թե որտեղից է սկիզբ առել ամեն բան, ցանկացած բան, որ կատարվում է մեզ հետ, մենք գիտենք միայն այն ինչ հիշում ենք, սակայն իրական սկիզբ կարող է համարվել միայն այն ինչն անհնար է մտաբերել: Այն կատարյալ սկիզբը, որ տեղավորվում էր իմ հիշողության սահմաններում և որը կատարելապես կարող էր ինձ համար սկիզբ համարվել սկսվեց մի օր, որն իր բոլոր հատկանիշնորով նման էր մնացյալ օրերին, այնքան նման որ անհնար էր ինձ համար պատկերացնել դրա և մյուս օրերի տարբերությունը, սակայն շուտով տարբերությունը դարձավ ակնհայտ, հենց այդ տարբերությունն էր, որ ինձ դարձրեց այլ մարդ, որն ինձ թույլ տվեց նկարել մի ապագա, որը սակայն նկարում էի ուրիշի ներկերով ու ինձ համար պատկերում էի ուրիշի ապագան:

    Ես կարողացա խաբել միայն իքնս ինձ, բայց ուրիշներին ոչ, քանի որ այս կյանքում ամենադյուրին բանը ինքդ քեզ խաբելն է, բայց շրջապատին որն ամեն կերպ փորձում է նայել իրականությանը բաց աչքերով, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ իրականություն գոյություն ունենալ չի կարող, անհնարին է, բայց չէ որ մարդկանց դուր է գալիս վազել անհնարինի հետևից չէ, որ այն ինչն անհնարին է մյուսների համար էգոիստական բոլոր բնազդներով պիտի իրականանա հենց քո համար, բայց ինչպես հասկանալ իրականնալիի ու անիրականի մեջ գոյություն ունեցող սահմանը, ով է որոշում ում համար ինչն է իրականնալի կամ ոչ: Քանզի ոչ ոք չվորոշեց թե ինչն էր անիրական ինձ համար ես որոշեցի, որ իրական կդարձնեմ այն ամենն ինչ կանցնի իմ ցնորված մտքով, հենց այս կերպ սկսվեց իմ խաբեությունը ինքս իմ հանդեպ , հենց այս կերպ ես վերցրեցի ուրիշի ներկերն ինձ համար ապագա նկարելու պատրանքով: Իմ ամբողջ պատմության ընթացքում դու կլինես լուռ և որևիցե երկխոսություն չի լինի հենց այնպես ինչպես եղավ իրականում, չնայած որ իմ պատկերացումներում դու միշտ խոսում էիր , խոսում էիր երկար ու հստակ, կազմում էիր պարզ ու գեղեցիկ այնպիսի նախադասություններ, որոնց ես սիրահարվում էի, սակայն որոնք բնավել քոնը չէին այլ իմ հորինվացքները, որոնց ես այնքան էի իրականության շունչ հաղորդում, որ անհնար էր դառնում տարբերակելը դրանք իրականությունից ու դրանց չհավատալը:

    Իմ սովորական դպրոցական օրերից մեկն էր, երբ քեզ տեսա իսկ թե ինչ եղավ քեզ տեսնելուց հետո բարդ է բացատրելը , որովհետև մարդկային լեզուն չի կարող գտնել այնպիսի բառեր որոնք կբնութագրեն այդ պահը, գերբնական էր երևի, գերբնական ինձ համար, սակայն քեզ համար երեկվանից ու դրան նախորդող ու հաջորդող օրերից էլ ավելի բնական:

    Այդ պահից ի վեր ես ամեն անկյունում փնտրում էի ոչ թե քեզ, որ ևս մեկ անգամ տեսնեմ. այլ մի որևիցե հայելի որ տեսնեի ինձ, հասկանալու համար արդյոք դու կկարողանաիր սիրել ինձ ճիշտ նույնքան որքան որ ես քեզ, ապարդյուն իմ բոլոր փորձերից հետո ես ավելի ու ավելի էի ցնորվում, որովհետև հասկանում էի, որ ոչ միայն ես այլև մարդկային որևէ արարած չէր կարող արժանանալ քո սիրուն և ոչ թե նրա համար, որ դու բնության կատարյալ հրաշք էիր այլ նրա համար, որ ես էի քեզ ընդունում որպես բնության կատարյալ հրաշք, քեզ տեսնում էի այդպիսին ամբող աշխարհում գոյություն ունեցող միլիարդավոր մարդկանցից միայն ես, սակայն դու այդ նույն աշխարհում գոյություն ունեցող միլիարդավոր մարդկանցից մեկն էիր ով ինձ ընդունում ու տեսնում էր ոչ միայն այնպիսին ինչպիսին որ ես կայի այլ երևի ավելի գառշելի: Հենց այդպիսի անհավասար պայմաններում որտեղ տեղավորվում էին իմ ահռելի զգացմունքներն ու քո անտարբերությունը, որտեղ ես գտելի իմ անհավանական աշխարհի բոլոր հավանական կողմերը, որտեղ տեղ էր գտել իմ հեքիաթը , այն հեքիաթը որտեղ հերոսների խիստ պակաս կար, քանի որ այնտեղ միայն ես ու դու էինք, իսկ երբեմն էլ միայն դու, որտեղ բոլոր դերերը բաշխված էին այնքան սխալ և մենք խաղում էինք այնքան աննկատ, որ ես չէի հասցնում նկատել, որ այդ դերերը իսկապես սխալ էին սակայն շարունակում էի խաղալ , որովհետև ամենասարսափելի բանն է հասկանալ որ ապրում ես ուրիշի փոխարեն, խաղում ես ուրիշի դերը, իսկապես հասկանալ ու դադրեցնել խաղը բարդ է:

    Միանշանակ հասկանալով դժբախտության իմ չափաբաժինը շարունակում էի սիրել այդ չափաբաժինը շարունակ ավելի մեծացնելով ինձ համար և ես բնավ էլ չէի ցանկանում ինձ համար կերտել տառապող աղջկա կերպարն այլ ուղղակի չէի ցանկանում հանձնվել, իմ երազանքները կնեղանային ինձանից, իսկ ես պաշտում էի նրանց, ես չէի ցանկանում նեղացնել այս աշխարհում ոչ ոքի և ոչնչի, մինչդեռ աշխարհը ջանք չէր խնայում ինձ նեղացնելու հարցում, ամեն անգամ քեզ տեսնելիս, ուրիշի կողքով քայլելիս, ժպիտդ, շարժուձևդ տեսնելիս ու հեռավորությունըմեր միջև զգալիս կյանքը ինձ ավելի ու ավելի էր նեղացնում և այդպես տարիներ շարունակ, ես չէի խռովում սակ այն, թեև կարծելով որ անարդար է, բայց առհասարակ պետք չէ կարծել, որ այս կյանքն անարդար է, ուղղակի երբ արդարությունը սկսում է խոսել մենք արդեն խլացած ենք լինում արդարություն աղաղակող բարձր ճիչերից:

    Ժամանակը չզլացավ իր արագ քայլերը վերածել վազքի ու աննկատորեն առաջ անցնել՝ թողնելով իմ մեջ կասկած, կասկած այն երևույթի հանդեպ, որը կոչվում է կյանք ու այդ կյանքում գլխավոր դեր խաղացող սիրո հանդեպ, ես լցվեցի մեծ կասկածով արդյոք այն ամենն ինչ ես տեսնում եմ, ինչ զգում եմ կատարվում է, արդյոք գերբնական երևակայությունն է որևիցէ խենթի ով ջանք չի խնայել իր երևակայության մեջ տեղավորել այսքան դաժան պատկերներ, այսքան անհասկանալի ու անբացատրելի երևույթներ, որոնք կատարվեցին ինձ հետ այս մի քանի տարիների ընթացքում ու դեռ շարունակում են կատարվել ու ես աղոթում եմ միայն մի բանի համար որ իսկույն մեռնի այն խելագարի երևակայությունը, ով երևակայում է իմ կյանքը: Իսկ եթե սա ուղղակի իմ երևակայությունն է ու ուրիշին մեղադրել պետք չէ, իսկապես սա հենց իմ ցնորքն է, իմ խելագարությունը սա իմ սերն է որը կրկնապատիկն է հանդեպ աշխարհի չափսերի դրա համար աշխարհը անընդհատ սեղմվում է ու նեղություն կրելով վռնդում է ինձ, ես կգնամ, կտեղափոխվեմ մեկ այլ մոլորակ որի չափսերը կհերիքեն որ տեղավորվենք ես ու իմ սերը ես կգնամ այս աշխարհից:

  20. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (12.10.2015), GriFFin (06.10.2015), Malxas (07.10.2015), Sambitbaba (11.10.2015), Smokie (17.10.2015)

  21. #11
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    9. Թունել

    …Տասնվեցերորդ հարկի բաց պատշգամբից երևում է Նարեի անտարբեր դեմքը: Փակվել է սենյակում, իբր՝ տեսեք-տեսեք՝ ես էլ մենակ լինել գիտեմ, և ոչինչ չի անում: Մեկը լինի, հարցնի՝ դուռդ ո՞ւմ առաջ ես փակել, և կամ ո՞ւմ է պետք մենակ ապրելդ, եթե ինքդ քեզ հետ խաղաղ չես: Ի վերջո մարդ ինքն իրենից չի կարող փախչել ո՛չ բազմության մեջ, ո՛չ դատարկ բնակարանում: Ո՛չ մի անգամ:

    Նարեն մենակ է ապրում: Աշխատում է հիվանդանոցում, մարդկանց կյանքեր է փրկում: Մի տես է՝ ի՜նչ էլ բառ է՝ փրկել: Մի օր մեկը չեկավ իրեն փրկելու: Բայց չէ՞ որ մեզ բոլորիս էլ պետք է ինչ-որ մեկը, ով կփրկի մեզ: Մենակությունից: Մարդկությունից: Կործանումից: Եվ, գրողը տանի, ի՞նչ կարևոր է, թե ինչից: Նարեն մենակ է ապրում, և ընդհանրապես նշանակություն չունի այն, որ նա ունի և՛ հայր, և՛ քույր, և ամեն բան, որ հնարավոր է ունենալ: Մեկ տարի առաջ էր.
    -Ի՞նչ առանձին բնակարան: Ես հե՞չ: Բա քո՞ւյրդ: Ի՞նչ կա քո առանձին բնակարանում, որ չկա մեր կողքին: Ի՞նչ կա քո երազած մենակության մեջ:
    -Ես մենակ եմ ձե՛ր կողքին, հա՛յր, և դա է պատճառը, որ լքում եմ ձեզ: Որովհետև, գիտե՞ս, ավելի հեշտ է մենակ լինել մենակության մեջ, քան մարդկանց կողքին:
    -Դու չես ապրում, դու վատնում ես կյանքդ փիլիսոփայելով: Քեզ ի՞նչ կա, ջահել ես, հեռանալը հեշտ է:
    -Հեռանալը հեշտ է, երբ ինքդ ես հեռանում, և ոչ թե հեռանում են քեզնից: Երիտասարդ թե ծեր՝ կապ չունի: Մեզ միշտ լքում են: Մեր օրերը: Մեր ապրումները: Մեր մարդիկ: Ի՞նչ կարևոր է: Վերջում, միևնույնն է, կործանվում ենք: Ուրիշ ճանապարհ չկա:

    Մի քանի օր հետո տեղափոխվել էր և էլ ոչ հորն էր հանդիպել, ոչ քրոջը: Օրերը հոսել էին միապաղաղ, անհետաքրքիր, անմարդ, մինչև մի օր…Հիվանդանոց մի երիտասարդ էին բերել: Վիճակը ծանր էր, բայց հույս կար: Առհասարակ հույս միշտ էլ կա: Ամեն տեղ ու ցանկացած դեպքում: Հույսը չի մեռնում վերջում: Հույսը ապրում է այնքան, որքան ապրում է մարդը:
    -Հը՞ն, բժի՛շկ, կապրե՞մ, այսինքն՝ մոլորակը դեռ երկա՞ր կհանդուրժի ծանրությունս:
    -Եթե ուզում ես, ուրեմն՝ ինչո՞ւ չէ:
    -Եվ ի՞նչ պիտի անեմ դրա համար:
    -Մի քիչ հաճախ ժպտա:

    Սա ասել էր իմիջիայլոց, հենց այնպես, մտքով էլ չէր անցել, որ իր այդ խոսքով ավելին էր արել, քան իր դատարկահամ բոլոր դեղերը միասին:
    …Ամեն ինչ սկսվեց այդպես: Անցավ ու միանգամից: Վիրահատության նման: Սկսեցին հանդիպել, հետո՝ նաև կարոտել իրար: Մի օր նստած էին այգում.
    -Տարօրինակ է, գիտե՞ս:
    -Ի՞նչը:
    -Երեկ գիշեր երազ տեսա. Երկար թունել էր, վերջում՝ լույս: Քայլում էի դեպի լույսը, մեկ էլ տեսնեմ՝ հասել եմ քեզ: Եկել էիր փրկելու: Երա՞զ էր թե՞…
    -Մարդկանց փրկելը քո գործն է և ոչ թե իմ,- ասաց ու ծիծաղեց:

    Նարեն լռեց, նորից լռեց իր մեջ:
    -Ինչո՞ւ տխրեցիր:
    -Հեչ, հենց այնպես:
    -Մի քիչ հաճախ ժպտա,- նորից ծիծաղեց:
    «Ես ժպտում եմ: Մի՞թե չես տեսնում: Ժպտում եմ, ինչպես երբեք: Քեզնից է: Ժպտում եմ, ինչպես ոչ ոքի: Չե՞ս հավատում: Դո՞ւ էլ: Երբեմն նույնիսկ մենակ չեմ արդեն: Դու օգնում ես, որ ապրեմ: Չե՞ս հասկանում: Ախր…Ախր ինչպե՞ս չես հասկանում, որ… Որ հազիվ սկսել եմ շնչել…», - Նարեն մտածեց ու լռեց: Նորից լռեց:
    Հաջորդ անգամ այգին առաջվանը չէր.
    -Քեզ համար ոսկե ձուկ եմ բերել:
    Նարեն զարմացավ.
    -Ես երազանքներ չեմ պահում:
    -Ուրեմն սկսիր այսօրվանից:
    …Ամեն ինչ ավարտվեց, ինչպես սկսվել էր: Հեշտ ու անսպասելի: Վիրահատության նման: Այլևս չհանդիպեցին:

    ***
    …Արդեն երեք օր է Լուիին չի կերակրել: Հիշեց, մի գդալ կեր լցրեց, նստեց կողքին ու սկսեց էլի.
    «Քո անունը միակն է, ինչ մնացել է ինձ նրանից: Ինչո՞ւ ես զարմանում: Հա՜,ենթադրենք բարև: Սովա՞ծ էիր: Քեզ լավ չեմ նայում, հա՞: Գիտեմ, Լուի՛, գիտե՛մ: Ես քեզ չեմ սիրում, մի՛ նեղացիր: Ես հասկանում եմ, որ դու եկար փոխարինելու նրան:Կյանքում կա՛մ մեզ են փոխարինում ուրիշներով, կա՛մ փոխարինում ենք ինքներս: Դա անխուսափելի է: Ոչ մեկս հավերժ չենք: Ոչ մեկի կյանքում: Չե՞ս հասկանում: Ոչի՜նչ: Դու կեր, սոված ես: Մտածում էր՝ պիտի իր մասին երազեմ քեզ հետ, չգիտեր, որ ինձ ավելի հեշտ էր իր կողքին երազելը: Որտեղի՞ց իմանար: Ես միշտ լռել եմ իմ երազների մասին: Ասում են՝ բարձրաձայն ես, չի կատարվի: Սնահավատությո՞ւն է: Գիտե՜մ: Բայց մեկ-մեկ այնպես ուզում ենք հավատալ ստերին: Ինչո՞ւ: Չգիտեմ: Վերջացրի՞ր: Էլի՞ ես ուզում: Կտամ, այսօր բարի եմ: Բայց քիչ է միայն երբեմն բարի լինելը: Բարությունը պիտի մշտապես լինի, իսկ մեզ, գիտե՞ս, բարի են դարձնում լավ մարդիկ: Լավ մարդկանց կարիք ունենք բոլորս, և հատկապես նրանք, ովքեր իրենց այդպիսին չեն կարծում: Բայց ես մենակ եմ, և նույնիսկ դու չես կարողանում կիսել մենակությունս, և ես չեմ կարողանում բարի լինել նույնիսկ քո նկատմամբ: Ինչո՞ւ ես լռում: Ասա՛, որ սխալ եմ: Ինչո՞ւ չես ասում: Ես էլ լռեցի: Տեսա՞ր ավարտս: Ամեն ինչ լսում ես, ընդունում ու լռում: Մարդ ինչքա՜ն բան կարող է սովորել քեզնից: Լսում ես ու լռում: Բայց… Մինչև ե՞րբ: Մինչև ե՞րբ ինձ պիտի ստիպես հիշել նրա մասին՝ այնպես, երբեմն, ենթագիտակցորեն: Անիմա՛ստ կենդանի: Վերցրո՛ւ, ամբո՛ղջը կեր, գուցե այդ դեպքում ներես իմ սերը, որն այդպես էլ քեզ չտվեցի…»

    ***
    Առավոտյան տասնվեցերորդ հարկի բաց պատշգամբից երևում էր Նարեի անտարբեր դեմքը… Ջրավազանում այլևս ոչ մեկ չէր լողում:

  22. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (14.10.2015), Malxas (07.10.2015), Sambitbaba (12.10.2015), Smokie (17.10.2015)

  23. #12
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    10. Դարչնագույն
    (դրոմոս1)

    Այսօր էլի զուգարանում եմ արթնացել, ընդհանրապես արդեն քանի օր է նույն տեղում եմ արթնանում, նույն հատակին, նույն սալիկների վրա, նույն խոնավության, նույն մտքերի մեջ։ Մեր տան իմ ամենասիրելի անկյունում եմ, գիտեմ` տարօրինակ է հնչում, որ զուգարանը կարող է ինչ–որ մեկի սիրելի անկյունը լինել, բայց փաստորեն լինում է. արդեն քանի տարի է բոլոր մտքերս ու երազանքներս հենց այս պատերի արանքներում են հորինվում, չեք էլ պատկերացնի, թե քանի անգամ եմ բոլոր չիրականացած նպատակներս ու դեպրեսիաներս խցկել պատերի արանքներում ու հրել ներս, որ հետո նորերն ավելացնեմ` նոր հիմար մտքեր, դեպրեսիաների նոր չափաբաժիններ։ Ու չեք էլ պատկերացնի երևի, թե քանի անգամ եմ դեռևս մանկությունից սկսած նստել էս հատակին ու արցունքներից շրջանակները հաշվել, լսել ծնողներիս գոռգոռոցներն ու մատներս խլանալու աստիճանի մտցրել ականջներիս մեջ, մենակ թե չլսեմ, քանի անգամ եմ դուռը ներսից փակել ու գլուխս ափերիս մեջ առել, որ հեռու փախչեմ այս ամենից, հեռու, հեռու՜։ Դռան շխկոցների հաշիվս կորցրել եմ արդեն ու պատերին տվածս բարևների հաշիվն էլ եմ կորցրել, այստեղ կարդացածս գրքերի ու վերջացրածս նոթատետրերի, գրածս մտքերի ու նկարածս նկարների, էս պատերին հազար ու մի պատկերներ ու տողեր եմ թողել, գրել ու ջնջել, ներկել ու գծագրել, քանի հրաժեշտից հետո եմ ինքս ինձ փորձել խեղդել այս լոգարանի ջրերի մեջ։

    Հիմա պառկած եմ այդ նույն զուգարանի հատակի մոխրագույն սալիկներին, ոտքերս վերև եմ պարզել ու հենել պատին, գրիչի ծայրով խզբզում եմ կողքիս դրված թղթի կտորին ու նայում շալվարիս տակից երևացող գուլպաներիս` մեկը կապույտ է, մյուսը` մանուշակագույն։ Հիշում եմ, որ երբ դեռ ծնողներիս հետ էի ապրում, իրենցից էի նեղվում ու փակվում էի զուգարանում. սա աշխարհի ամենահանգիստ ու խաղաղ վայրն է ինձ համար արդեն շատ վաղուց` տանից ձայները չեն լսվում, իսկ անկյունի բաց պատուհանից մաքուր օդ ու կողքի համեմունքների խանութից դարչինի հոտ է լցվում ներս ու տարածվում, սիրում եմ դարչինի հոտը, գարնանը դրան է խառնվում նաև նշի ծառի բույրն ու իմ դրախտն ամբողջանում է։ Մի տեսակ ապահովություն եմ զգում, երբ ներսում եմ, ինձ ոչ մեկը չի կարող դիպչել կամ խոսել հետս, փակ դռնից այն կողմ ինչ էլ լինի ես հեռու եմ, փախչելու մի տարբերակ է ու չի հետաքրքրում, թե դռնից այն կողմ ինչեր են կատարվում։ Նայում եմ ինձնից աջ` դռանը փակցրած ֆիզիկական քարտեզին ու շարունակում քթիս տակ մռթմռթալ սիրածս խմբերից մեկի երգի բառերը «Non! Rien de rien, Non! Je ne regrette rien»։ Արդեն երկար ժամանակ է, ինչ ուզում եմ քարտեզի վրա իմ աշխարհամասը գտնել, իմ քաղաքն ու իմ տունը, իմ մարդկանց եմ ուզում գտնել, բայց մաշված ու խունացած քարտեզս լռում է, մեջս ավելանում է դարչինի բույրն ու ես շարունակում եմ երազել այն եղանակի մասին, որ կօգներ ինձ թրթուրից թիթեռի վերածվել, իմ քաղաքն եմ ուզում, իմ երազանքների դարչնագույն քաղաքը, որտեղ ամենուր կլինի դարչինի հոտը, իմ դարչնագույն մարդկանց եմ ուզում, իմ քարտեզի անկյունը։

    Նայում եմ մոխրագույն ծաղկամանի մեջ դրված փոքրիկ կակտուսիս ու ձեռքի կիսաշրջանաձև շարժումով մատներս տարուբերում լվացարանի եզրերով մինչև եռման ջուրը շարունակում է վեր բարձրանալ լոգարանում։ Թմրեցնող, տաք գոլորշի է բարձրանում ու խառնվում դարչինի հոտին։ Վեր եմ կենում ու շորերով մտնում ջրի մեջ։ Կուլ եմ տալիս բերանիս դառնահամը, մտքումս խոսում ինքս ինձ հետ ու լսում ջրի վերջին կաթկթոցները. «ուղղակի մտածի՛ր ազատության ու անսահմանության մասին, փակիր աչքերդ ու իմացիր, որ ընդամենը մի քանի վայրկյան ու կզգաս, թե ինչ է իսկական անսահմանությունը, կիմանաս, թե ինչ է ոչինչ չզգալը, ո՛չ մի ցավ, ո՛չ մի արցունք, թե ինչ է ոչ մեկին չսիրելը, ազատ ու աննպատակ լինելը, քամու պես թեթև ու դարչինի հոտի պես անկաշկանդ լինելը, հաճելի է չէ՞, միթե՞ դրա մասին չես երազել ամբողջ կյանքումդ, ուրեմն քաջություն ունեցիր չշնչելու մի քանի վայրկյան և վերջապես կզգաս անվերջության ու անմահության բերկրանքը, կզգաս, որ ընդմիշտ երջանիկ ես»։ Մտովի հաջողություն եմ մաղթում անկյունից վրաս նայող կակտուսիս, փակում եմ աչքերս, շունչ, արտաշունչ ևս մեկ շունչ...։
    _______________________________________
    1Դրոմոս – հունարեն բառ է(Δρόμος), նշանակում է` միջանցք, ճանապարհ։ Հնագիտական տերմին է, որը էնեոլիթի և վաղ բրոնզի դարաշրջաններում կառուցված դամբարանների մուտքի միջանցքի նմանվող հատվածն է եղել և մուտքի դեր է կատարել, հաճախ նաև ունեցել է սանդուղքի տեսք։ Գրականության մեջ այն փոքրածավալ, արձակ ստեղծագործության ժանր է, որի հիմնական բնորոշիչ հատկանիշներն այն են, որ գործողությունները հիմնականում տեղի են ունենում փակ տարածություններում` միջանցներ, դատարկ սենյակներ, տուփեր, դարակներ(սա կոչվում է փակ տարածության էֆֆեկտ), գրված է հիմնականում առաջին դեմքով, հերոսը մեկն է, առավելագույնը` երկուսը, կամ ընդհանրապես բացակայում է, ստեղծագործության ծավալը չի գերազանցում երկու էջը։ Դրոմոսներում հիմնական շեշտը դրված է պատկերացումների, սիմվոլների, գույների, ձայների ու հոտերի վրա, սովորաբար գիտակցությունն ու երթագիտակցությունը խառնված են, գերակշռում են ինքնազրույցներն ու մտքերի տարափները։ Արտահայտված սյուժեն բացակայում է։ Նմանատիպ ստեղշագործությունները կոչվում են դրոմոսներ, որովհետև գրված են ըստ հեղինակների միջանցքային ու սանդուղքային հիմքի վրա, այսինքն՝ շատերի համար անկարևոր մանրուքների մասին:

  24. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (15.10.2015), Malxas (07.10.2015), Mr. Annoying (20.10.2015), Sambitbaba (12.10.2015), Smokie (17.10.2015), Մուշու (20.10.2015)

  25. #13
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    11. Ամենալավ պատմվածքը

    Ո՞վ ասեց, թե գրելու համար ձեռքի տակ անպայման սուրճ պետք է լինի, կամ ծխախոտ: Առանց թուղթ ու գրիչ էլ կարելի է գրել: Հերոսներդ նույնն են լինելու , որտեղ ուզում ես գրիր, ինչ միջոցով ուզում ես ճակատագրեր ստեղծիր՝ նրանք նույնն են:

    Բժիշկը դեղատոմս գրելուց հետո անփութորեն հայտարարեց, որ սուրճը այլևս իմ կյանքում ոչ մի տեղ չպետք է ունենա ու բացատրեց առողջ մարդու սննդակարգը: Մեր ամենամեծ դժբախտությունը հենց այստեղից է գալիս՝ ճիշտ սննդակարգին նայում ենք վախով, հետո էլ նվնվում, թե բժիշկը զրկել է մեզ այս կամ այն ուտելու վատ սովորությունից: Հիմա գրում եմ առանց սուրճ, առանց թուղթ ու գրիչ՝ համակարգչով ավելի հարմար է:

    Գրում եմ այն մասին, թե ինչպես չեմ գրում պատմվածք, կամ ինչպես որոշեցի չգրել պատմվածք, ինչպես ոչ մի հերոս չգտա ու չապրեցի նրա հետ, նրա փոխարեն, չխոսեցի նրա անունից, իմ ցավերն ու ասելիքները նրա բերանով չասեցի: Երևի սպասում եք, որ հիմա գտնելու եմ մի խեղճ գյուղացի, ում բերելու եմ քաղաք, պայքարի հանելու տեխնոլոգիական առաջընթացի, նորաձևության, մարդկանց անուշադրության ու ծաղրի հետ, վերջում էլ ինչ-որ արժեքների մասին երկար խրատներ քարոզելու մարդկանց: Կամ գտնելու եմ, ավելի ճիշտ կլինի ասել, երևակայելու եմ, որդեկորույս մի մոր ու սգալու նրա փոխարեն, հետո վրեժ լուծելու կյանքից՝ նրան տառապանքների մեջ թողնելով, կամ ինքնասպանության տանելով:

    Սրանք պատմվածքներ չեն, սրանք կյանքից, ինչ որ մեկի կյանքից հատվածներ են, որտեղ մենք սովոր ենք լուրջ ու գրողական դեմքով քթներս խոթել:

    Գիտե՞ս ինչ է նշանակում կյանքեր ստեղծել ու դրանք կառավարել քո ուզած ձևով, վարվել նրանց հետ ստրուկի պես, չարացնել կամ բարիացնել, հերոսացնել կամ հավասարեցնել գետնին: Սրանք գրողների մեծ ուրախություններն են, թաքուն վախերը, անմեղսունակ հաճույքները: Յուրաքանչյուր հերոսիդ միջոցով դու փոխվում ես՝ երիտասարդանում կամ ծերանում, մանկանում կամ մահանում: Նրանց ապրեցնելու տենչը իրականում քո ապրելու ծարավն է: Նրանց փոխարեն ժամադրության գնալը քո չգնացած ժամադրություների թաքուն պահված հուշերն ու կարոտներն են, նրանց ապրած սերերը ու սիրած յարերը քո կորցրած կյանքի մի մասն են: Ամեն առավոտը քո երազած առավոտի պես է, երբեմն հենց քո՛ իրական առավոտի՝ նրանց ցավեցնելու ու տանջելու համար:

    Սարսափելի շատ միտք ու թեմա կա պատմվածք գրելու համար, բայց դրանցից ոչ մեկով չեմ ուզում ասելիք ասել:Հնարելու կարիք չկա, մարդիկ հոգնել են սուտ կերպարներից, բարի տատիկներից ու հարուստի տղաներից: Մարդկանց իրականության մեջ ավելի շատ ձգող բաներ կան: Բայց ոչ մի կերպ ուղեղս թույլ չի տալիս ձեռքիս գրելու թալանչի ու անբարո հոգևոր և քաղաքական այրերի մասին, սուտ կոչումների, անարժաններին պատվավորների կոչումներ տալու, ծեծված ազատամարտիկների, չեղած, բայց երազած անկախության մասին, երգվող հայրենիքի պաթոսի մասին: Ո՞ր մեկի մասին գրես, ու՞մ ցավը ծեծես, ու՞մ ծաղրես ու նվաստացնես կամ դրանով ի՞նչ կփոխես...

    Բժիշկս երկար նայեց դեմքիս, հարցրեց տարիքս ու առողջ սննդակարգ նշանակեց: Հա, ի՞նչ կա որ, ես էլ չեմ խմի գազավորված ոչ մի ըմպելիք, շոկոլադ չեմ ուտի, ուտելուց հետո կքայլեմ, քնելուց առաջ ոչինչ չեմ ուտի: Ում ասում եմ վախեցած , նեղսրտած, ցավակցող դեմքով ինձ են նայում, բայց ես գիտեմ, որ երբ մի ամսից ավելի լավ կզգամ ինձ իմ ճիշտ սնվելու շնորհիվ, նույն դեմքով կնայեմ նրանց հազիվ քարշ եկող մարմիններին: Մի քիչ համբերություն է պետք:

    Չկա ավելի սարսափելի ալերգիա, քան էկզեմա կոչվածը: Ընկերներիս կատակով ասում եմ ՝ էկզեման հրաշքներ է գործում:Եվ, իսկապես,մի գիշերվա ընթացքում մարմնիդ որևէ հատվածում ուժեղ քորից հետո կարող ես հայտնաբերել այս եռացող ալերգիան: Իմ դեպքում, երևի, լավ տնտղել էր, թե որտեղ կարող է հայտնվել ինձ տանջելու համար՝ ձեռքերիս: Հիմա ես գրում եմ եռացող ձեռքերով, ցավ եմ զգում, մատներս հազիվ են փակվում ու բացվում, բայց որոշել եմ ավարտին հասցնել իմ պատմվածք չգրելու պատճառները:

    Եվ ինչի՞ մասին գրեմ, իրոք: Հիվանդությամբ տառապող մարդկա՞նց մասին, ովքեր մի օր մահանալու են: Ախր ու՞մ են պետք մահերը, ո՞վ է ցավելու, ո՞վ է մինչև հոգու խորքը ապրելու իմ գրած մահը, եթե ոչ ես: Ոչ մեկին հարազատ չի լինի իմ հերոսը, ով միգուցե պատերազմի դաշտում կզոհվի, կամ փողոցով անցնելիս գլխին ինչ որ բան կընկնի, իսկ այդ ընթացքում տանն իրեն սպասող կինն ու աղջիկը ընթրիքի սեղան կպատրաստեն:

    Կարոտի՞ մասին գրեմ: Թե՞ գնացող, եկողի, դավաճանների, որոնք միշտ նույն նկարագիրն են ունենում, որոնք միշտ դավաճանում են չսիրելով: Հոգատարների մասին կգրեի, ովքեր, երբ տեսնում են քեզ հազալիս, դեղը վերցրած վազում են մոտդ, ժամերով նստում, ստիպում թեյ խմել, սպասում որ քնես՝ գնում: Անցած սերերի, չապրած դժվարությունների,չտեսած քաղաքների, կորցրած ընկերների, անցյալի ու ներկայի մասին գրելը վաղուց մարդկանց չի նստեցնում գրքերի առաջ: Ինչի՞ մասին գրես, երբ կողքովդ կյանքը՝ ամենամեծ գրողը, իմ ու քո գրողը, ամեն օր մի նոր պատմվածք է տալիս, որտեղից դու կարող ես սովորել այն, ինչը ոչ մի գրքում չկա: Կամ էլ կա, բայց դա քոնը չէ:

    Ամենալավ պատմվածքը ինձ երեկ պատմեցին:

    Մարդը մտավ եկեղեցի իր հոգսերն ու խնդիրները Աստծուն պատմելու, խնդրելու ու շնորհակալ լինելու: Նայեց մարդկանց դեմքերին՝ աղերսող ու մեղավոր և դիմեց Աստծուն.

    - Իսկ դու՛ ինչպե՞ս ես, տեր:

  26. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (18.10.2015), enna (04.10.2015), GriFFin (06.10.2015), Malxas (07.10.2015), Mr. Annoying (20.10.2015), Sambitbaba (12.10.2015)

  27. #14
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    12. Ինքնասպանը

    Սրճարանում ծուխ էր, սովոր էի, ծխողների հատվածում էինք նստում, բայց այդ օրը ոչ մի հատիկ չծխեցիր: Զարմանալի էր պասիվ ծխողի դերում չհայտնվելը, բայց դու այնքան հանգիստ էիր, համենայն դեպս, արտաքնապես, որ ես շտապեցի ցրել ներսումս ծիլեր տվող մոլախոտային հոգեբանություն ունեցող կասկածներս:
    Դու ծովի պես խաղաղ էիր, ես քեզ այդպիսին շատ քիչ էի տեսել: Ամեն դեպքում, այժմ չեմ էլ մտաբերում, թե դրանից առաջ խաղաղվելու էլ ի՞նչ առիթ է եղել:
    Այդ օրը հիշում եմ. հագել էիր բաց կապույտ (աչքերիս գույնի) վերնաշապիկ, իսկ ես, ինչպես միշտ թռվռուն կիսարջազգեստով էի ու դեմքս չլքով ծիծաղով: Շատ հաճախ էիր մականունների պես ինչ-որ բաներ կպցնում ծիծաղիս. «վայ, քո զինաթափող ժպիտը...»:

    Միշտ նստում էինք լայն ու պատի ամբողջ երկարությամբ ձգվող պատուհանի առջևի սեղանին ու նայում դուրս: Երեկո էր: Անձրևի շիթերը ծածկել էին պատուհանը...հեռվում աղոտ նշմարվում էին լուսամփոփները: Մեր սիրած եղանակն էր...
    -Դուրս գնա՞նք, - դու էիր:
    Ես ուրախ թռա տեղիցս. դու, անձրև, գիշեր...
    Մենք դուրս եկանք: Սպասվածից ուժեղ էր անձրևը, թրջվելու համար մի հատ ենք...
    Դու լռում ես: Ինձ նեղում է լռությունիդ:
    Առաջ ես անցնում, հետո միանգամից շրջվում ու գրպանիցդ հանում ես փոքրիկ պսպղուն օղակ...մատանի: Սիրտս թրթռում էր, իսկ դու հայացքդ փախցնում էիր ինձնից: Ամեն ինչ անսպասելի էր ու առավել անսպասելի լռությանդ հաջորդած երկու բառը.
    -Այսօր նշանվեցի:

    Այդ օրը ես առաջին անգամ մահացա: Առաջին անգամ առանց հոգեհանգստի, առանց դագաղի մեջ հողում փտելու մահացա: Մեռնել , թուհ, որքան զզվելի էր...ֆիզիկապես կանգնած էի դիմացդ, թրջված մինչև ոսկորներս, աչքերումս վառված կայծերի լույսը միանգամից հանգած, կանգնած էի, գլուխս պտտվում էր , անզգայությունը մի այնպիսի թափով եկավ ՝ քիչ մնաց պարզապես փլվեի ջրափոսի մեջ...
    Թող այդպես լիներ: Միայն թե դեմքս չողողվեր հիմարավուն ինչ-որ արտահայտությամբ, իբր թե ոչինչ չեմ հասկանում: Բայց, իսկապես, ես ոչինչ էլ չէի հասկանում:
    Դու օղակը կրկին գրպանդ էիր դրել: Մի ծխախոտ վառել. Ինքս էլ չգիտեմ՝ ո՞նց հաջողեցրեցիր կրակը վառել այդպիսի անձրևի տակ: Վառել ու ծխում էիր: Մի տեսակ ինձ միշտ թվացել է ՝ ձեր՝ տղաներիդ գործը մի փոքր ավելի հեշտ է, չէ՞ որ ցանկացած պահի կվառեք ու կվայելեք մի սիգարետ: Դու իսկապես վայելում էիր, դու կուլ էիր տալիս ամեն ինչ... ինձ թվում է ինքս էլ կուլ գնացի քեզ, իմ թաց աչքերով, իմ դառը ծիծաղով, թրջված հագուստով...

    -Դու ինձ ո՞նց ներես: Հա, չեմ էլ ասում, որովհետև էդ անհնար է: Մենք Էյնշտեյնին էդպես էլ չհասկացանք, էդ գրողի տարած հարաբերականության տեսությունը: Մենք ուզում էինք հասկանալ, ամեն դեպքում: Ես մտածում էի դրանից դժվար բան չկա, բայց ինքս ինձ ես չհասկացա: Խնդրում եմ, մի հարցրու ոչ մի բան, դու գնա տուն, - հետո միանգամից ավելացրեց, - ես կուղղեկցնեմ տուն (դեմքս ծամածռվել էր, ես սովոր չէի այդ կարգի քմծիծաղի), լսիր, չներես ինձ: Գիտեմ, չես ների, չներես... դու ի զորու չես: Ես ինձ չեմ հասկանում...չեմ հասկանում... черт... ինչքան բան փոխեցի, ապուշի մեկը: Ապո՜ւշ:
    Ես աչքերս չռած նայում էի նրա սպիտակավուն, հյուծված դեմքին: Նա այնքան գեղեցիկ էր: Ես հիշում եմ ՝ չկար ու չկա մեկը, ով ծխելուն վերաբերվեր կնոջ պես... նրան շոյեր, զգար: Իսկական արվեստ էր:

    Ջրերի մեջ ոտքերս թրջելով հասա տուն : Հասա, իսկ դրանից առաջ ոչինչ էլ չհարցրեցի: Ոչ մի խոսք: Լսեցի նրան, շրջվեցի ու տուն: Հետո ես ինձ չպիտի ներեի, չպիտի ներեի, որ չապտակեցի նրան, չպիտի ներեի, որ գիշերվա կեսին մի լավ լաց լինելով հասա տուն, որ մի քանի ամիս շարունակ չկարողացա նորմալ սովորել, որ ամեն ինչ թողեցի...
    ...Մի քանի տարի առաջ էր: Մոտավորապես սեպտեմբերը: Դասախոսությունիցս անմիջապես հետո մի քանի ուսանողի հետ վազեցի գրքիս շնորհանդեսին, ամենավերջինը ես ներկայացա: Ես երջանիկ էի, մոտավորապես հինգ տարվա աշխատանքս լույս էր տեսնում: Բոլոր ընկերներս, ուսանողներս անհամբեր սպասում էին... և ահա...

    Աստիճանների վրա տարիների միջից նայող ինչ-որ կերպարանք էր: Նա՞: Մի՞թե: Փոքրիկ տղայի ձեռքը բռնած կանգնած էր, չէ, նա չէ...
    Բայց հաջորդ վայրկյանին կերպարանքը մոտենում ու ասում է.
    -Բարև... ինչպե՞ս ես, - հետո ժպտալով շոյում է երեխայի գլուխն ու շարունակում, - տղաս է, Ռոբերտը, ծանոթացիր:
    Ես ի սրտե ժպտում եմ: Ի սրտե...
    -Եկել ենք ստորագրությամբ գիրք ստանալու, - ասում է նա:
    Ես խնդրում եմ հետևել ինձ:

    Ահա սպասված վայրկյանը, բոլոր կողմերից մոտենում ու խնդրում են ստորագրել գրքիս մեջ:
    Առաջին էջում մեծատառերով գրված էր.
    «ՆՎԻՐՎՈՒՄ Է ԱՆՑՅԱԼԻՍ ԱՐՏԱՑՈԼԱՆՔԻՆ: ՄԱՐԴՈՒՆ, ՈՒՄ ՇՆՈՐՀԻՎ ԱՅՆ ԵՄ ԻՆՉ ԿԱՄ»:
    Ու մոտենում է նա, մեկնում գիրքը, լուրջ-լուրջ նայում աչքերիս, բառ չի ասում:
    Ես գրում եմ անունս , անունս - ստորագրության փոխարեն:
    Տղան հոր ձեռքից վերցնում է գիրքը ու երկուսով հեռանում են: Ձուլվում մթին, իմ անցյալը ձուլում մթին:
    Ու սարսափելին այն էր, որ ես չէի զգում ոչ մի բան... ոչինչ:

    Եվ ահա, մի քանի օր անց զուտ պատահականորեն իմանում եմ, որ Սեպտեմբերի 25-ին վրաերթի է ենթարկվում: Շնորհանդեսի օրը: Վրաերթ, մահ... տղան ծանր վնասվածքներով տեղափոխվում է հիվանդանոց: Ես չգնացի տղայի մոտ: Չէի կարող:
    Իսկ գերեզմանոցում մարդ չկար: Մի փունջ երիցուկ էի վերցրել ՝ շաղ տվեցի...
    Ֆիզիկական մահ...ախր նա դեռ այն երեկոյից ինքնասպան եղավ իմ մեջ: Առանց վախի: Նա վախկոտ չէր...
    Ցավն այն էր, որ երկու մահով էլ մահացավ...

    -Աստված լուսավորի հոգիդ,- ասում եմ, սառը օդը խփում է դեմքիս, -քեզ այլևս չեմ փնտելու... պարզապես չեմ կարող:
    Գնում եմ... թողնելով անցյալ,հիշողություններ, մի փունջ երիցուկ...

  28. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (18.10.2015), Malxas (07.10.2015), Sambitbaba (12.10.2015)

  29. #15
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.09.2015
    Գրառումներ
    73
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    կարդացի 1-ին պատմվածքը; սարսափելի է; սարսափելի էր նկարագրությունը; հեղինակը ունեցել է ինչ որ պատկեր աչքի առաջ;
    "կարոյի պատկերը -4 երեխա- լուսինեն․․․ գինետուն, ամենուր սուր քամի․․․ հարբեցող,ծխող, պարտքերի մեջ թաղված․, տատմեր, ագրեսիվ-չարացած, ականջներում զնգալ, թլոշ,տատմեր, ողբ, ճիրաններ, աղիողորմ․․․ մահ․․․ ու հիշողությու, -"հանուն ինչի՞" "
    սիրելի իմ հեղինակ;էսքան խտացված է վատը, որ էլ հնար չկա․․․ կարդալու; նույնիսկ կասեի շատ վատը ներկայացված է "ահավոր վատ" բնորոշիչներով;
    նույնիսկ Գիքորի, Մարոյի մեջ եթե շատ փնտրենք ինչ որ պոզիտիվ բան կգտնենք; - թեկուզ Լոռվա սարերը,ձորերը, որ հետո ուզում ես գնալ ու տեսնել էտ տեսարանը քո աչքով․․․
    երևի տարքիցդ է անչափ խտացված գույները;
    մի նկատառում միայն; մի քիչ չափավոր սիրելիս․
    իմիջայլոց, ասեմ քեզ, որ անցիալ շաբաթ կարոյակրեպ մի տիպաժի հանդիպեցի ես; ավելի կյանքին կպած կարո էր, ալկաշ ու շուստրի․․․
    ․․․․․․․․
    պոզիտիվ մտցրա գրվածքիդ մեջ; էտ պես չի լինում կյանքում; ամեն ինչում ու ամեն տեղ-
    "Ցուրտ ձմեռային գիշեր․․․ Փողոցները գրեթե դատարկ․․․ ամենուր քամի․․․"
    մի փոքր հույս; թեկուզ անիրականանալի, հիմար, տափակ․․․ բայց հույս․․․

    Հաջողություն եմ մաղթում քեզ․

  30. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (04.10.2015), Sambitbaba (12.10.2015), Smokie (19.10.2015)

Էջ 1 24-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Գրառումներ: 115
    Վերջինը: 22.12.2018, 23:51
  2. Պատանեկան գրական նախագիծ 3
    Հեղինակ՝ ivy, բաժին` Ժանրային մրցույթներ
    Գրառումներ: 201
    Վերջինը: 26.06.2018, 01:01
  3. Պատանեկան գրական նախագիծ
    Հեղինակ՝ ivy, բաժին` Ժանրային մրցույթներ
    Գրառումներ: 319
    Վերջինը: 10.07.2015, 14:01
  4. «Հայ ասպետ» պատանեկան ինտելեկտուալ հեռուստաշոու
    Հեղինակ՝ Ձայնալար, բաժին` Հեռուստատեսություն, Ռադիո, Տպագիր մամուլ
    Գրառումներ: 39
    Վերջինը: 09.08.2012, 21:44

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •