Էս տարբերակի վերնագիրը որ կարդացի, մտածեցի, որ երևի դժվար մինչև վերջ ձգեմ: Շատ եմ կարդացել պատանիների՝ էս թեմայով գրած պաթոսով լեցուն ստեղծագործություններ, դրա համար «նախապաշարմունք» ունեի:ivy-ի խոսքերից
Բայց կարդացի, կարելի է ասել, մի շնչով: Ապրի գրողը, հաճելիորեն զարմացրեց: Կարևորը, որ կենդանի էր գործը: Լավ էր շարադրված, չնայած որոշ տեղեր «ավելորդաբանություններ կային»: Օրինակ էս հատվածը.
Թավով ընգծածս հատվածները լրիվ ավելորդ են: Թող ընթերցողն ինքը որոշեր, ամենավախկոտն էր, թե ուղղակի ցինիկ, թե ուրիշ բան:-Աշո՛տ, էս էլի երեխեքին Ղարաբաղի կռիվ-կռիվներից ե՞ս պատմում,- հռհռալով հեռվից ձայն տվեց համագյուղացիներից մեկը, երևի` ամենավախկոտը:
- Չէ՛, Վաչո՛, Ռուսաստան փախչող «հերոսների» վա՜յ-վու՜յից եմ պատմում…
Երեխաները սկսեցին բարձր ծիծաղել, իսկ Վաչոն գլխիկոր, արագ քայլերով հեռացավ այդտեղից. ախր ինքն էլ էր այդ «հերոսներից» մեկը:
Իմ մոտ բզիկ ա «մութ ու ցուրտ տարիներ» տերմինը, մի քանի գրառում վերև դրա մասին կարճ գրառում եմ արել: Ստեղ էլ երկու բառով խոսեմ. եթե պատերազմի մասնակիցը, էդ հերոսական օրեր կերտողը նույնիսկ ասում ա էդ տերմինը, մեկ է, էդ արտահայտությունը պետք չի խցկել գրական ստեղծագործության մեջ: Էդ տարիները խիստ վերարժեվորման կարիք ունեն, ու սենց ավարտ ունեցող պատմվածքում, որը ուզում ա ցույց տա զինվորի հերոսությունը, հայրենասիրությունը ու տենց բաները, ինքը պետք ա չլինի: Կարելի ա գրել ասենք «դժվար տարիներ»: Դժվար, բայց հերոսական տարիներ էին դրանք, ինչի ապացույցն են հենց Դուշման Վարդանը, Արշոն, Քեռին, ուրիշներ:
Ի դեպ, հեղինակին պետք է խնդրեմ, հետո ասի, կերպարն իրակա՞ն է, թե՞ չէ: Ու կապ ունի՞ Արաբո ջոկատի Քեռու հետ:
Հեղինակին ուզում եմ խնդրել, որ անկախ նրանից, թե էս մրցույթում որ տեղը կգրավի, շարունակի գրել: Բայց մի քիչ ավելի շատ իրա տեսածից, քան լսածից:
Շնորհակալություն մասնակցելու համար:
Մեջբերել
Էջանիշներ