1. Հանուն ինչի՞
Ցուրտ ձմեռային գիշեր էր: Փողոցները գրեթե դատարկվել էին, ամենուր քամու սվոցն էր միայն լսվում: Գինետնից տուն էր վերադառնում Կարոն: Արդեն երկար տարիների փորձ ունեցող արբեցող, որի բերանից միշտ փչում էր ալկոհոլի և ծխախոտի միախառնված տհաճ հոտը: Այդ սապատավոր մարդուկը միշտ արբած էր, միշտ ագրեսիվ: Նա համարյա չէր աշխատում, իսկ հնամաշ տաբատի կարած գրպաններից անընդհատ գումար էր փորձում գտնել: Իսկ գումար ի վերջո գտնում էր քաղաքի «աղաների» մոտ որևէ աշխատանքի դիմաց, կամ էլ…
Պարտքերի մեջ խրված այդ արբեցողը ուներ գեղանի կին և չորս փոքրիկ, որոնցից մեկը նոր էր լույս աշխարհ եկել՝ առանց տատմոր միջամտության: Կինը՝ Լուսինեն գեղեցիկ, սպիտակամաշկ գեղանի էր, որն ամուսնացել էր ոչ թե արբեցող, այլ նրբաճաշակ, գեղեցիկ դիմագծերով, առույգ, աշխատող երիտասարդի հետ, որը հակապատկերն է այս «սապատավոր մարդուկի»: Կարոյի չորս երեխաներից ամենափոքրը ՝Արայիկը, լինելով դեռ նորածին, արդեն չէր սիրում հորը, քանի որ ամեր օր պարտաճանաչ աշակերտի նման բղավում ու քոթակում էր իր եղբորն ու քույրերին: Իսկ երբ մտներ տուն ու հանկարծ Լուսինեն տանը չլիներ, իսկական վայնասուն էր տանը սկսվում, իսկ տունն էլ տան նման չէր, մի իսկական փայտե խրճիթ, որի դուռը համարյա գոյություն չուներ և ամեն վայրկյան կարող էր քամու ուժեղ հարվածից ահագին ձյան կույտ ներս խուժեր իրենց «բնակարան»: Իսկ ո՞ւր էր իրենց բնակարանը, թեկուզ համեստ, բայց գոյություն ուներ: Իսկ ո՞ւր է այն Կարոն, որ սիրում էր առաջնեկին օդ թռցներ, Լուսինեի ճակատը համբուրեր տնից դուրս գալուց առաջ, հոգատար և սիրելի:
Խաղի հանդեպ ունեցած մոլուցքն էր, որ նրան այսօր դարձրեց հարբեցող և խղճուկ, նա կարող էր ավելին ունենար, բայց ա՜խ Կարոյի պարտքերը, նա կանգ չէր առնում ոչնչի առաջ, կուրացել էր և չարացել, ա՜խ Կարոյի մոլուցքը...
Կարոն ծեծում էր դուռը, դռան դիմաց լցված էին տարբեր անպետք իրեր, որպեսզի քամուց այն չբացվեր և սառնամանիքի չվերածեր խրճիթը: Լուսինեն դռան դիմացից վերցնում է մի քանի բան և կիսաբացում դուռը, այն չափ որ Կարոն կարողանար իր փոքրամարմինը խցկեր դռան արանքից: Երկու հրաշք քույրերը վազում են հորն ընդառաջ և գրկում նրա բարակ և ոսկրացած ոտքերը: Կարոն մի պահ լռում է և հետո ձեռքով այնպես հրում այդ փոքրամարմին հրաշքներին, որ ամեն մեկը ընկնում է մի կողմ: Եղբայրը և մայրը վազում են փոքրիկները, իսկ Կարոյին հանգստացնել հնարավոր չէր, նրան ոչինչ չպետք է ասվեր, և ոչ մի պատասխան չպետք է տար Լուսինենեն, այլապես ամեն ինչ գլխին կթափվեր:
Կարոն ինչպես միշտ նստում է թախտին և արդեն ամենօրյա «տխուր երգն» է լսում, ուղղակի երգի բառերը միշտ նույնն էին, լացով և ողբով ողողված՝ երեխաների կատարմամբ:
-Ձեններդ չլսե՛մ, հավի ճտեր:
Լացի աղաղակները ավելի էին սաստկանում, քանի որ նրանք սոված էին, ուտել էին ուզում, իսկ Կարոն չգիտես ինչու շարունակում էր մտածել միայն իր մասին: Նրա օրվա սնունդը ծխախոտն էր, իսկ ջուրը ՝օղին կամ գինին: Լուսինեի վաստակած օրվա չնչին գումարը, որը ձեռք էր բերում ուրիշի տները մաքրելով կամ հող մշակելով՝ Կարոյի վաստակն էր, նա պարտավոր էր նրան ապահովել գումարով, այլապես ծեծելով և շան նման սատկացնելով էր գումարը ստանում:
Երեխաները շարունակում էին իրենց ողբը, երբ Կարոյի համբերության բաժակը լցվեց, նա արագ քայլերով մոտեցավ սեղանին , որի ծայրին դրված էր ճրագը, (ո՞վ է հիմա ճրագ վառում, ո՞վ պետք է վճարեր հոսանքի համար): Ձեռքով այնքան ուժգին է հարվածում սեղանին, որ հազիվ ոտքերի վրա կանգնող սեղանը փլվում է հատակին, իսկ ճրագը և ապակին փշրվում են, նավթը իր հետ փթած հատակը կրակին տալով արագորեն սկսում է տարածվել: Լուսինեն վազում է երեխաներին փրկելու, բայց սայթաքում է ընկնելով՝ գլուխը հարվածում է հատակի անպետք իրերին: Երեխաները՝ մոռացած իրենց քաղցը խնդրում էին իրենց մորը աչքերը բացել, բայց մայրը ուշագնաց էր: Կարոյի մթագնած ուղեղը դեռ չէր արթնացել, նա մեկ նայում էր Լուսինեին, մեկ երեխաներին և արագ տարածվող կրակին: Նա կարծես խելագարվել էր, նա միայն բարձրաձայն ծիծաղում էր և ոչինչ չանում, միայն տեսնելով ուժգնացող կրակն, որն իր երախն էր առնում փոքրիկներին և նրանց սաստկացող լացի ձայները, նա արթնանում է, բայց արդեն շատ ուշ էր , կրակը իրեն էր հասել և նա միայն ուժ գործադրելով կարողացավ դուրս պրծնել նրա ճիրաններից:
Երեխաների ձայնը և նրանց կանչը շարունակում էր Կարոյի ականջներում զնգալ և լսում էր թե ինչպես էին գոռում «պապա՜, օգնի՜ր», նույնիսկ այն փոքրիկ մանչուկն էր աղերսում իր թլոշ և մանկական ձայնով: Բայց ձայները շարունակվում էին, իսկ քիչ անց՝ աստիճանաբար հանգեցին:Օգնությունը ուշացել էր:
Կարոն կծկված ընկել էր գետնին, նա ամուր փակել էր իր ականջները, որտեղից լսվում էր միայն երեխաների աղերսող ձայները: Մի՞թե նա դա էր ուզում, մի՞թե նա ազատվեց այն բեռից, որ մշտապես խանգարում էր իրեն: Նա հիմա ավելի սուզվեց, նա ավելի խորտակվեց, նա չուներ ոչինչ, նա չուներ ոչ մեկին, հիմա այն խրճիթն էլ չկար, իր անկողինն էլ հիմա դարձավ փողոցի նստարանները և որտեղ պատահի: Նա հիշում է Լուսինեի ժպիտը և լացը, նա հիշում է երեխաների խաղը և մահը, իր բնակարանը և խրճիթը, իր անցյալը և ներկան, ի՞նչ արեց, ինչո՞ւ կործանեց իրեն և իր ընտանիքը, հանուն ինչի՞:
Մեջբերել
Էջանիշներ