Մե՞նք, ապրիլի 24-ին կրկին կասենք՝ քաղաքակիրթ Եվրոպան թքած ուներ և այլն, և այլն, ու չենք հիշի, որ մենք էլ էսօր թքած ունենք: Չգիտեմ, ես համ ասում եմ՝ չեմ ուզւոմ մասնավոր դպքրի, համ չեմ կարում անտարբեր մնամ, բայց նաև մտածում եմ կարելի ա նաև մի քիչ ավելի ընդհանրական բան մտածել, մի ռուս ծանոթուհի ունեմ, ուզում ենք՝ ինչ-որ բան նախաձեռնել, բայց մենք էլ գլխի չենք ինչ Մեր հավաքած փողը եվրոպական երկրների համար ինչ տի լինի, նույնիսկ եթե միլիոն էլ հավաքենք, այ եթե Հայաստանի մենակ սիրիահայերին չընդուներ,այլ նաև արաբների,դե մեզ մոտ սենց թե նենց էդքան շատ չէին գա, կրայինք մենք էլ ինչ-որ նախաձեռնություններ անել, որոնցով ռեալ օգտակար կլինեինք: Բայց ինքը քանի որ հենց րիսըրչ ա անում Սիրիայի փախստականների թեման, ահագին ծանոթներ ունի էնտեղ, օրական ուղակրում ա ծայրահեղ վիճակում գտնվող մարդկանց մասին նոր պատմություններ, մարդ չի իմանում ինչ անի, ոնց անի: Այսինքն՝եթեմեր պետությունը չի ընդւոնում, մենք մասնավոր մարդիկ ի՞նչ կարանք անենք:
Էջանիշներ