Դրամահավաքների հակառակ կողմը

[Ruby Rue]

Լավ թեմա ես բացել, Ռուբ: Ես որ տեսնում եմ էդ դրամահավաքները, ամոթից բերանս փակում եմ, որովհետև մյուս կողմում մարդ ա՝ իրա ցավով, իրա համար դա վերջին հույսի նման բան ա: Բայց շատ հաճախ ոչ մի ինֆորմացիա չի լինում. ի՞նչ հիվանդություն ա, ինչի՞ համար են փող հավաքում, ինչքա՞ն ա հավանականությունը, որ օգուտ կլինի: Շատ ժամանակ ուղղակի փող են հավաքում նույնիսկ նենց հիվանդությունների դեպքում, որոնք Հայաստանում էլ ա հնարավոր բուժել կամ ամբողջ աշխարհում հնարավոր չի: Էղել են դեպքեր, ամոթ էլ ա ասելը, մարդիկ իրավիճակն օգտագործել են փող աշխատելու համար (նույնիսկ հիվանդի մահվանից հետո):

Անձամբ ես զգուշանում եմ դրամահավաքներին գումար տրամադրելիս: Մինչև հիմա հենց առողջական նպատակներով կազմակերպված դրամահավաքներից երկուսին եմ գումար տրամադրել: Չեմ ուզում մանրամասների մեջ խորանալ, բայց երկու դեպքում էլ վստահ չեմ՝ ճիշտ եմ արել, թե չէ:

Խնդիրը նաև էն ա, որ հաճախ մարդիկ կարող են առանց վիրահատության էլ հանգիստ ապրել, իրենց կյանքին վտանգ չի սպառնում, բայց ուզում են օրինակ քայլել, չնայած բժիշկներն ասում են, որ հնարավոր չի: Օրինակ` չքայլող մարդն իր գլուխը մտցնում է, որ ինքը քայլելու է, ու ես չեմ կարծում, որ իրեն ասելը, որ ինքը չի քայլելու, հուսախաբ անել է: Դա ընդամենը ճշմարտություն է, որն ընդունելը իրեն կօգնի լիարժեք ապրել ու հասկանալ, որ կյանքը չի վերջացել: Օրինակ` քայլելու համար $50,000 հավաքող մարդը, որի վիրահատություններն անարդյունք են մեկ է անցնելու, կարող է $2000 կամ ավելի քչով թույն մոտորասայլակ գնել ու հանգիստ ապրել` համակերպվելով չքայլելուն:

Ճիշտ եք ասում, բայց դրամահավաքին մասնակցելը աշխատանք չի, որ ավելորդ ժամանակ տրամադրես: Հիմնականում պահի էմոցիայի տակ , եթե կարողությունդ էդ պահին ներում ա, մասնակցում ես, բայց մեկը ես իմ չնչին մասնակցության համար չեմ նստի դնեմ լուրջ րիսըրչ անեմ, ժամանակ ծախսեմ, թե էդ հինգ ֆունտ փոխացնեմ, թե չէ: Միշտ ի նկատի ես ունենում, որ մեկ-մեկ կարա անիմաստ անցնի, մեկ-մեկ էլ նպատակային: Համարյա ցանկացած դրամահավաքի դեպքւոմ կա մեդալի հակառակ կողմը:

Էդ բուժման նպատակով հավաքողներն էլ մեծ մասամբ սոցիալական ծանր պայմաններում են ամեն դեպքում, չեմ իմանում, լավ օրից չի, եթե մանավանդ անաշխատունակ են՝ Հայաստանի պայմաններում, մտածում ես՝ ինչ կլինի, թող լինի:

Հիմնականում դրամահավաքի գումարը գոյանում ա փոքր նվիրատվությունից, երբ տվողն ուղղակի փոքրիկ մասնակցություն ա ունենում: Էդպես մարդն իրեն ավելի քիչ խաբված կզգա կամ կմոռանա էդ գումարի մասին: Իսկ անաշխատունակության պահով. դրամահավաք իրականացնող շատ մարդկանց ու նրանց ընտանիքի անդամներին աշխատանք էլ են առաջարկել, բայց իհարկե, մերժում են ստացել: Իսկ սոցիալապես անապահով մարդկանց պարագայում միշտ պատրաստ եմ եղել մարդկանց աջակցել, որ կարողանան պետպատվերի շրջանակներում Հայաստանում իրենց անհրաժեշտ բժշկական օգնությունը ստանան: Բայց Հայաստանում էս ոլորտն ահավոր վիճակում ա. ամբողջ առողջությունդ էլ վատնես, կարող ա չկարողանաս քեզ հասանելիք պետպատվերից օգտվել:
Ռուֆը ճիշտ ա ասում, հաճախ փաստաթղթերի բացակայության դեպքում դրամահավաքները մուրացկանության են վերածվում, իսկ ես չեմ սիրում, որ իմ խղճի հետ խաղում են: Ինձ, օրինակ, պետք է որ դրամահավաքը լինի հիմնավորված ու համոզված լինեմ, որ արդյունավետ կլինի: