Ունիվերսալ պորտալ

[Նիկեա]

Էսօր գործից հետո պատահաբար Ջոնին տեսա։ Հավես էր։ Կարոտել էի մի տեսակ։ Իրան հաջող անելուց հետո Խաչատրյանի արձանի կողքին նստած էի ու սպասում էի։ Ավելի տաք էր քան նախորդ մի քանի օրերի ընթացքում ու հավես էր նստելն ու պատահական մարդկանց նայելը։ Որոշեցի մի քիչ կարդամ, ի վերջո էսօր իմ մոտ կարդալու օր էր։ Մի 15 րոպե հետո մի աղջիկ մոտեցավ, հարցրեց՝ կարա՞ կողքս նստի։ Չգիտեմ ոնց նկարագրեմ զգացողությունս։ Էն, որ փոքր գազանները փոքր խմբերով են ման գալիս, որովհետև տենց ավելի ապահով ա։ Առաջինը էդ մտքովս անցավ։ Մենք էրկու փոքր գազաններ էինք ու եթե իրար հետ նստեինք, մեծ գազանները կմտածեին, թե մենք միասին ենք ու հեռու կմնային։ Նստեց կողքիս ու սկզբում ուշադրություն առանձնապես չէի դարձնում, մտածում էի՝ երևի ուզում ա մենակ մնալ, դասավորել մտքերը, բայց հետո մի քիչ մտածեցի ու հասկացա, որ եթե ինքը ուզեր մենակ մնալ կնստեր կողքի նստարանին, որը ազատ էր։ Նայում էի աչքի պոչով ու սարսափելի տխուր էր էրևում։ Հարցրեց՝ կխանգարի՞ ինձ եթե ծխի։ Ասեցի, որ ամեն ինչ նորմալ ա։ Տուփից հանեց սիգարետը, վառեց ու հետո դրեց բերանը։ Ձեռքերը դողում էին ու երևի մրսածությունից չէր։ Հետո սկսեցինք մի քիչ խոսել։ Ես իմ անունը ասեցի, ինքը իրանը։ Չգիտեմ ինչի ինձ մի տեսակ մեղավոր էի զգում, չէի կարողանում ուղիղ աչքերի մեջ նայել։
- Լա՞վ ես,- հարցրեցի։
- Եսիմ, իսկ դու՞։

Իրա ձենից ոնց որ մի բան մեջս փշրվեր։ Լավ չէր ոչ մի բան երևի։

Հետո էկավ էն մարդը, ում ես սպասում էի, ու ես գնացի։ Բայց գնալուց առաջ գրկեցի իրան ու ասեցի, որ չգիտեմ ինչ ա էղել, բայց ամեն ինչ երևի վերջում լավ կլինի։ Ասեց, որ լացը էկավ։ Իրան գրկել էի ու ես էլ էի զգում, որ ուզում ա լաց լինել, բայց լաց չի լինի, որովհետև ուզում ա ուժեղ լինել։ Զգում էի, թե ոնց ա դողում, ոնց չի ուզում մենակ մնա։

Ինչ էկել եմ տուն, իրա մասին եմ մտածում։ Աչքերս փակում եմ, որ քնեմ, ինքն ա հայտնվում աչքիս առաջ ու ինչ-որ ծայրահեղ սարսափելի բան կա իրա մեջ, որ մեղքի զգացում ա առաջացնում։ Չգիտեմ, էն տպավորությունն ա, որ իրա մեջ ես տեսնում եմ սեփական թուլություններիս արտացոլանքը։ Գիտեմ, պաթետիկ ա հնչում, բայց էն տպավորությունն ա, որ ես իրան դավաճանել եմ։ Ընտելացրել եմ մեկին ու պատասխանատու չեմ էղել իրա համար։ Էն տպավորությունն ա, որ ես ինձ եմ դավաճանել։

[Նիկեա]

Մենեջերիս նենց նամակ եմ գրել, որ երևի կառաջարկի ազատման դիմումս ստորագրեմ բայց եթե անկեղծ չասեի ինչ կա, ու ինչ մտածում եմ, կպայթեի:

[Նիկեա]

Էսօր դեկանատի ծյոծյաների վրա նենց եմ մուննաթ էկել, որ էլ ասելու չի։ Վերջում էլ դուռը շխկացրեցի դեմքներին։ Գիտեմ, էդ մեկը երևի պետք չէր, բայց արդեն շատ են երես առել։ Տո շատ էլ լավ եմ արել, հասնում ա իրանց։ Բայց դրանից հետո նենց հանգստացա։ Ոնց որ վերջին 3 տարվա ընթացքում հավաքված ատելությունս դուրս թափեի ու հետո ինձ նենց թեթև էի զգում։ Մտածում եմ՝ սրանից հետո ամիսը մի անգամ գնալու եմ դեկանատում մուննաթ գամ։

2 հատ դասախոս ունեմ, էնքան լավն են իրանք։ Ու բնականաբար 2-ին էլ իմ էքստրադեբիլ կուրսեցիները չեն սիրում, որովհետև իրանք դպրոցի դասատուների նման դաս չեն անում։ Իրանք մինչև հիմա ունեցածս ամենաիդեալական ուսուցիչներն են։ Էսօր Քեչեչյանի հետ խոսում էինք կրթական համակարգից, ուսուցիչներից ու մի բան ասեց, որ մինչև հիմա ականջներիս մեջ ա։ Ասեց՝ ուսուցիչը մեկն է, ով բացում է դուռը։ Քեչեչյանը էդ ուսուցիչներից է։

[Նիկեա]

Երազիս նինձիա կրիաներին էի տեսել։ Իբր մի թագավոր կար, անկապի մեկն էր ու ինքը որոշել էր, որ կրիաները մարդկության ստրուկներն են, պետք ա ենթարկվեն։ Իսկական դեբիլիզմ։ Բայց մեկը, ում ինքնությունը ամբողջ երազիս ընթացքում պարզել չհաջողվեց, խառնում ա ռադիո ու հեռուստահաճախականությունները ու թագավորի անունից հայտարարություն անում, թե յանի կրիաները արդեն ազատ են, ինչ ուզեն կանեն։ Էս թագավորը ապուշացած լսում ա, հրամայում բռնեն համ կրիաներին, համ էլ էն ըմբոստին, ով թագավորի անունից ինքնակոչ հայտարարություններ ա անում։ Բայց արդեն ուշ էր։ Կրիաները իրանց հետևորդները ունեին՝ թագավորից ինչքան կարայի զզված մի խումբ մարդիկ, ովքեր պատրաստ էին մեռնել, մենակ թե էլ չենթարկվեին։ Ու սկսվում ա ապստամբությունը։ Մոռացա նշել, որ էդ թագավորի նստավայրը յանի Թումոյի 7-րդ հարկում էր, յանի էդ հարկ հնարավոր էր բարձրանալ մենակ բեռնատար վերելակով ու էդ հարկը դրսից չէր էրևում, որովհետև ինչ-որ կախարդանքով պաշտպանված էր, էդ պատճառով էլ բոլորը կարծում էին, թե Թումոն իրականում 6 հարկ ունի։

Երևի կարիք էլ չկա ասելու, որ ես ապստամբներից մեկն էի։ Միքելանջելոյի հետ ինչ-որ բան էի խոսում, բայց հիմա չեմ հիշում թե ինչ։ Ուղղակի ինքը կրիաներից իմ ամենասիրածն էր ու ես փոքր ժամանակ երազում էի իրան հանդիպելու մասին։ Համ էլ կարողանում էի մուչակիներով կռվել։

Ապստամբների գաղտնի շտաբը Գյումրիում էր՝ Վարպետաց փողոցի վրա։ Ու մենք Տարդիս ունեինք, որով վայրկյանապես գնում էինք Գյումրի ու հետ դառնում։ Հավես էր շատ։

Վերջնական ճակատամարտի հետո, երբ արդեն բոլորին կրած պետք ա գնանք, որ թագավորին էլ կրենք ու վերջ տանք իրա դեբիլ բռնապետությանը, մտնում ենք վերելակ, սեղմում 7-րդ հարկի կոճակը, սկսում վերև բարձրանալ ու էն պահին ու պետք ա էն վերելակների ծնգոցը լսվի ու դռները բացվեն, դուրս գանք, լսվում ա Metallica-ի Dye My Darling ու ես արթնանում եմ քնիցս զարթուցիչից պատճառով։

Ամբողջ օրս անցավ երազիցս ստացած տպավորություններով։ Չգիտեմ էլ ոնց երազիցս էներգիա էի ստանում։ Մի տեսակ հավես էր։ Իսկ մարդիկ չեն հասկանում, թե ոնց կարելի ա սենց դեբիլ երազներից էս չափ ոգևորվել։ Երևի մեկ էլ սենց էի ինձ զգացել մի քանի տարի առաջ Մարիոյի աշխարհներում Ալադինի թռչող գորգով ման գալուց, էլի բնականաբար երազում։

[Նիկեա]

Երանի թույն նկարել իմանայի։
Նենց բառադի եմ դարձել։ Էն օրը գլուխ էի գովում, որ երբեք առանց դաս անելու դասի չեմ գնացել։ Իսկ շարունակությունը չէի ասում։ Չէի ասում, որ երբ դաս չեմ արել, ուղղակի դասի չեմ գնացել։ Կամ առավոտ քնելը նախընտրեմ եմ ամեն ինչից։
Նենց տարբեր ա ամեն ինչ հիմա։ Մի տարի առաջ ամեն ինչ լրիվ ուրիշ էր։ Հիմա երևի ավելի լավ ա։ Կամ էլ չգիտեմ։
Ես աշխարհում ամենից շատ կարոտում եմ էն, որ մի տարի առաջ կարայի ինձ թույլ տալ օրվա մեջ ուղղակի 6 ժամ անկապ քայլել, փողոցում ընտրել ուղղակի ինչ-որ մեկին ու իրա հետևից գնայի էնքան մինչև կհոգնեի իրան հետևելուց։ Հիմա կարելի է ասել ընդամենը մեկ ազատ օր ունեմ ու որ սպանեն էդ օրը սենյակիցս դուրս չեմ գա։
Կամ գոնե երգել իմանայի, նկարել չգիտեմ չէ։
Պահի տակ օրվա ընթացքում հուզվում եմ։ Սենց նստած եմ իմ համար, մեկ էլ ուզում եմ լացել։
Ես խնձորի սոկ եմ լսում։
Ես արդեն տանել չեմ կարողանում ինձ սիրահարված հայացքները։ Կորեք գրողի ծոցը, խնդրում եմ։
Ես ատում եմ մեր կողքի հարևանին։ Եթե աշխարհում կա մի մարդ, որին իրոք ատում եմ, էդ ինքն ա։
Ես երեկ հասկացա, որ ունեմ էն ինչ ուզում եմ։ Բացի արձակուրդից։ Էդ էլ ու վերջ։
Տիկին Սուսաննան իմ ճանաչած ամենաթույն դեմքերից ա։
Ես հասկացել եմ, որ էս կյանքում կարևորը լիկվիդ չմնալն է։
Արևս կորցրել եմ ու ինձ տականք եմ զգում։ Տխուր ա, երբ կորցնում ես արևդ, բայց ավելի տխուր ա, երբ Արևդ ես կորցնում։ Իսկ ես իրան չեմ կորցնի։
Մեզ ապրելու համար սիրուն բաներ են պետք, թող շատ լինեն սիրուն բաները։
Բայց խոհանոցում կեղտոտ ամաններ թող չլինեն։ Ընդհանրապես, երբ են էդ ափսեները ինքնալվացվել սովորելու։
Ես չէի ուզում օրագրային գրառում անել։
Ինձ ինչ-որ բան էր պետք, բայց մոռացա թե ինչ։ Երևի էլ պետք չի։
Բարի գիշեր։
Մենք իրականում ուրախ ենք, ուղղակի հոգնած ենք մենք։

[Նիկեա]

Հիվանդ լինելը իրականում լավ բան ա․ դու լիքը կարդալու, նոր բաներ սովորելու ու Մարվելի կինոները հատիկ-հատիկ ժամանակագրական հերթականությամբ նորից նայելու ժամանակ ես ունենում։ Չհաշված որ կարող ա ջերմությունդ բարձրանա ու քեզ ինչ-որ բաներ թվան։ Տենց զանգել ասում ա՝ իսկ ես տուն եմ հասել։ Ասում եմ՝ գիտեմ։ Ասում ա՝ որտեղի՞ց գիտես։ Ասում եմ՝ նոր չխոսեցի՞նք, 15 րոպե առաջ, դու էլ ասեցիր որ տուն ես մտել, լավ ես։ Ասում ա՝ չէէէ, ես հենց նոր եմ տուն մտել։ Պարզվեց իրոք չէինք խոսել, ինձ թվացել էր։ Մնացած ամեն ինչը շատ հոյակապ ա։ Վաղվանից կսկսեմ էլի դասի գնալը։ Հուսանք էս անգամ իրոք կգնամ ու գոնե մի ամիս կանցնի մինչև հաջորդ ինքնագլուխ արձակուրդս։

[Նիկեա]

Պարզվեց արևս չեմ կորցրել։ Գործից տուն գալիս բանալիս էի ման գալիս ու միամիտ պայուսակիս գրպանից գտա։ Ասենք հազար անգամ նայել էի, թափ էի տվել պայուսակս, չկար ու չկար։ Օրվա ընթացքում անընդհատ ձեռքս տանում էի վզիս, որ խաղամ արևիս հետ, բայց չէի գտնում, հետո հիշում էի, որ կորցրել եմ ու ինձ տականք էի զգում։ Ընդհանրապես, լավ օր էր էսօր։

[Նիկեա]

Երբ տուն ունեցա, առաջին շաբաթ֊կիրակին տանս քնած եմ անցկացնելու։ Ոչ մի բան չանեմ, ոչ մեկին չտեսնեմ։ Մենակ կքնեմ։ Կքնեմ 48 ժամ ու մի բան էլ ավել։

Խեղճ էրեխա, ինչ մեծ ակնկալիքներ ունեի

[Նիկեա]

Գրողը տանի, տուն եմ ուզում։ Ես ուզում եմ լինի մի տեղ, որտեղ միշտ կկարողանամ գնալ, որտեղից ինձ չեն հանի։ Ես ուզում եմ ունենալ տուն, որի պատերին կնկարեմ ու կկպցնեմ փախած գրաֆիկներս։ Ոչինչ, թող լուսամուտներից փչի ու ձմռանը տաք չլինի, բայց թող տուն լինի։

[Նիկեա]

Ես իրոք լավ չեմ։ Ինձանից մի շաբաթից շատ պահանջվեց խոստովանելու համար, որ ես լավ չեմ, բայց լավ չեմ։ Ես զգում եմ, թե ոնց եմ մեռնում։ Ամեն ինչ էնքան վատ ա։ Կողքս ամեն ինչ հերթով փլվում ա, վազում եմ, ինչ-որ բան հազիվ մեկը մի քիչ կարգի բերում, ոտքի կանգնեցնում, մի ուրիշն ա գլխիս փլվում։ Հորս 2 տարի ա չեմ տեսել ու էլի մի տարի չեմ տեսնի։ Տխուր ա։ Էս տան հետ արդեն հազար պլան էի կազմել նոր տարվա, գարնան․ ամառվա հետ կապված, հիմա դուրս ենք գալիս էս տնից ու էս տունը դարձել ա աշխարհում ամենավերջին տեղը ուր ես ուզում եմ գնալ։ Ես նախընտրում եմ գերծանր աշխատանքային օրվանից հետո անկապ թափառել, կոլեգաներիս հետ ժամանակ անցկացնել, քան գալ տուն։ Ես իմ սենյակում ինձ իմ սենյակում չեմ զգում։ Ես էս տանը ուզում եմ ինչ-որ բան ջարդել, փշրել։ Բայց ավելի շատ ուզում եմ սպանել մեր հարևանին։ Ինքը առաջին մարդն ա, ում ես իրոք ատում եմ, ինչքան ուժ ունեմ ատում եմ։ Որովհետև ինքը ոնց որ էն չար կախարդը լինի, ով ամեն ինչ գիտի ու դիտմամբ ամեն ինչ փչացնում ա։ Գրողը տանի իրան։ Ու հիմա էլ էլի ուզում եմ փախնել էս տնից։ Էս տան պատերն էլ սկսեցին խեղդել ինձ։
Զեմֆիռան ինձ ամենաշատը դեպրեսող երաժշտությունն ա։ ՈՒ ես հիմա Զեմֆիռա եմ լսում։
Ռուբենը հետս չէր խոսում։ Ու չի խոսա էլ հետս։ Ես չէի ուզում իրան վատություն անել, իրոք չէի ուզում։ Ինքը իմ ուսանողներից ա։ 14 տարեկան տղուկ։ Զանգել էի տուն, խոսել ծնողների հետ, որովհետև իմ ասածները, իմ խոսալը իրա վրա չէր ազդում։ Էսօր Ռուբենի աչքի տակ կապույտ էր։ Էսօր Ռուբենը հետս չէր խոսում ու չի էլ խոսա։ Նենց տարօրինակ ա՝ կանոններով խաղում ես, վատ ա լինում։ Կանոններով չես խաղում, էլի վատ ա լինում։ Կարո՞ղ ա ուղղակի չպետք ա խաղալ։ Բայց կապույտ էր Ռուբենի աչքի տակ։ Ես տականք եմ, ըհն։ Մյուս կողմից էլ Արտյոմն ա։ Ինքը չի տեսնում, թե ովքեր են էն մարդիկ, որոնց ինքը իրա ըներներն ա համարում։ Երկար խոսում էինք։ Երանի գոնե ինքը մի բան հասկանա։
Սենյակը, որում ես հիմա եմ, էլ չեմ ուզում մաքրել, կարգի բերել։ Ովորհետև էս էլ իմ սենյակը չի։ Որովհետև ես ինձ ստեղ իմ տեղում չեմ զգում։ Ու իմ համար արդեն վաբշե մեկ ա թե սենյակս որտեղից կգտնեմ։ Մեկ ա էս իմ տունը չի։ Ընդհանրապես պետք ա դադարել կապվել իրերի, շենքերի, տների, սենյակների հետ։ Անգամ լամպերի հետ պետք չի կապվել։ Պետք չի կապվել։
Ես վճարում եմ մի կրթության համար, որը չեմ ստանում։ Վերջին շաբաթը, երբ կանոնավոր համալսարան եմ գնացել, քննական շաբաթ էր։ ՈՒ ցավը էն ա, որ եթե անգամ գնամ դասի, ոչ մի բան չի փոխվի․ ես վճարում եմ մի կրթության համար, որը չեմ ստանում։
Ես փորձում եմ, բայց մեկ ա խառնում եմ աշխատանքայինը անձնականի հետ։ Էսօր կոլեգաներիս ասեցի, որ ես իրանց հետ կինո չեմ գնալու ու իրանց հետ ոչ մի բան չեմ անելու, որովհետև ես չեմ ուզում իմ ազատ ժամանակը հատկացնել իրենց։ Նեղացան։ Հետո իրանցից 3-ի հետ ես քայլում էի ու չայ խմում։ Չէ դե, իրանք մի քիչ ուրիշ են, իրանք ինձ աշխատանքս չեն հիշեցնում զուտ դրա համար էլ իրանց ներկայությունից չեմ նեղվում։ Բայց գրողը տանի, ես ուզում եմ տուն գալ, լողանալ, ինչ-որ բան սարքել ուտելու, ինչ-որ հավես բան կարդալ, նայել Նարուտոյի հերթական սերիան, մեկ-մեկ նաև կինո, լիքը չայ խմել, խոսալ սիրածս մարդկանց հետ ու քնել առանց գործի մասին մտածելու, առանց տականք զգալու, որ Պողոսը էսօր տանը ծեծ ա ուտելու, չմտածելու ոչ Սուրենների, ոչ Վիվիենների մասին։
Իսկ ես երկրորդ գործ եմ ման գալիս ու ինձ թվում ա՝ գտնելու եմ, որովհետև վերջին 2 տարիների վիճակագրությունը ցույց ա տվել, որ ես դեկտեմբերին գործ եմ գտնում։ Վերջին 2 տարիների վիճակագրությունը ցույց ա տալիս, որ նոյեմբերն ու դեկտեմբերը, ինչու ոչ նաև հունվարը ամենահետույքային ամիսներն են լինում տարվա ու դրանց հետույքայնությունը տարեց տարի աճում ա երկրաչափական պրոգրեսիայով։ Ես հոգեպես պատրաստ եմ դրան, բայց ֆիզիկապես կդիմանա՞մ թե՞ չէ, գաղափար չունեմ։
Իսկ ձմեռը ցուրտ է լինելու։ ՈՒ ես գարուն եմ երազում։ Ավելի ճիշտ ամառ, բայց 2019-ի։

[Նիկեա]

Օր 3

Ես շատ կուզեի ասել, որ ամեն ինչ լավ ա, բայց էդ տենց չի։ Գործի տեղը էսօր ես ավելի շատ մարդկանց էի ատում, իսկ նրանց ում ատում էի նաև նախկինում, ատում էի ավելի շատ։ Բայց Լենան լավն ա, ես երևի անգամ սիրում եմ իրան։

Տուն գալիս զուգարանի թուղթ առա։ Մի շաբաթ ա ձգում էի էդ հանդիսավոր պահը։ Խանութի աշխատող աղջիկը տարօրինակորեն լավն էր, ջերմ։ Երևի դեռ նոր ա ու իր գործից զզվել չի հասցրել։

Հետո համարյա մի ժամ նստել էի զուգարանում։ Չէ, ոչ մի լուրջ բան չէր էղել, ուղղակի էդ մեր տան ամենամեկուսի տեղն ա։ Փոքր ա քիչ ա, դեռ մի բան էլ դուռը դրսից բացել չի լինում․ բռնակը պոկել եմ։ Երգ էի լսում հեռախոսով ու երգում, բայց չէի երգում էն երգը, որը լսում էի։ Երգածս երևի գոյություն էլ չուներ։ Հետո հեռախոսիս զարյադկեն նստեց, անջատվեց ու ես էկա էս սենյակ։

Որոշել էի գրել ինչ-որ բան, հավանաբար պատմվածք ակումբի մրցույթի համար, բայց էներգիա չկա։

Իմացա, որ ամենասիրածս երգը երկար տարիներ արգելված ա էղել ռադիոներում տարածված քաղաքային լեգենդների պատճառով, որովհետև յանի ով շատ էր լսում էդ երգը, ինքնասպան էր լինում։ Մի տեսակ անակնալ չէր։

Մազերս կտրելու եմ։

[Նիկեա]

Դեկտեմբերի 10֊ը վերջին տարիների ընթացքում միշտ հետաքրքիր ա էղել։ Ու էս 3֊րդ դեկտեմբերի 10֊ն ա, որ չեմ մոռանա։
Քանի որ մեր հարևանը շատ տականք էր, իսկ էդ լրիվ ուրիշ սերիալից ա, որը չեմ էլ ուզում պատմել, մենք ստիպված էղանք ձմեռվա կեսին ուրիշ տուն գտնել ու ուրիշ տուն ու տեղափոխվել։
Դե բնականաբար էս սեզոնին նորմալ տուն չես գտնի, որն էլ կա, թանկ ա, բայց մենք պատրաստ էինք ամեն ինչի, մենակ թե ազատվեինք մեր հարևանից։ Բայց տունը ինքը մեզ գտավ։ Ասում էին` շաաաատ թույն տուն ա, հոյակապ վերանորոգած, լիքը տեխնիկայով ու ամեն ինչով, շատ շատ շատ շատ թույն տուն ա։ Ասում էին։ Ոչ մեկը չէր ասում, որ օրինակ տունը առաջին հարկում ա ու մենք փողոցի կողքին ենք ապրելու։ Ոչ մեկը չէր ասում որ էդ վերանորոգումը ամենաքիչը 10֊15 տարվա ա։ Ոչ մեկը չէր ասում որ եթե անգամ չուզենանք, պետք ա ջեռուցենք տունը, որովհետև խողովակները կպայթեն։ Ոչ մեկը չէր ասում, որ լվացքի մեքենան էնքան հին ա, որ լվացքը քամելու ձայնը հասնում ա մինչև 4֊րդ հարկ։ Ու սարսափելի, սարսափելի, սարսափելի կեղտոտ տուն էր։ Անասուն կեղտոտ տուն։ Հետո տան տերը զգուշացրեց որ շենքի մոտ ապրող կատվին ու առհասարակ կենդանիներին ոչ տուն բերել ա կարելի, ոչ էլ անգամ կերակրել։ Ասեց` էն օրը, երբ էս տուն կենդանի կմտնի, դուք կգնաք էս տնից։ Ասեց ու ջուրը ցփնեց միաչքանի փիսոյի վրա, որ էլ չգա մեր մոտ։ Ես ամեն ինչին կհամակերպվեմ, բայց մենակ էն, որ էս տան պատուհանները ճաղավանդակներ ունեն, ինձ խեղդում են։ Էս տունը դրանից ավելի ա բանտ դառնում։ Դրան չեմ համակերպվի։ Չնայած որ էս տանը կահույքն ու դարակները էնքան շատ են, որ փչացած ականջակալներիս համար առանձին դարակ ունեմ ու մենք ունենք դաշնամուր, բայց մեկ ա, ես էս տունը չեմ սիրում։

Տխուր ա։ Մեկ֊մեկ մտածում եմ, որ սաղ կյանքս թափառելու եմ տուն գտնելու հույսով։

[Նիկեա]

2017 թվականի առաջին օրագրային գրառումս թերևս մարգարեական էր։ Այն շատ պարզ էր, հակիրճ և համապարփակ։ Ընդամենը մեկ բառ, որը սակայն գրեթե ամբողջությամբ բնութագրում էր 2017 թվականի մեծ մասը։ Եվ այդ բառն էր․

յախք։

Այո, յախք։ Հետադարձ հայացք գցելով տեսնում եմ, որ անցած տարում ավելի շատ տվել եմ քան ստացել։ Ավելի շատ կորցրել եմ, քան գտել։ Ավելի շատ հետ եմ գնացել, քան առաջ։ Նախ անցնենք էն չարածս կետերի վրայով, որ յանի պետք ա անեի, հետո հիշենք լավ բաները, հետո 2018-ի պլանները գծենք։

1. Ապրելու եմ վարձով։ Այստեղ այլ տարբերակ լինել չի կարող, ինչքան շուտ, էնքան լավ։

Այո, ես արեցի դա։ Հուլիսից ես ապրում եմ Անժելի հետ վարձով, առանց տնեցիքից ֆինանսականա կախում ունենալու։ Առանձին ապրելուց հետո տնեցիք սկսել են ինձ ավելի շատ մեծի տեղ դնել, ավելի քիչ հարցեր տալ, ավելի շուտ համաձայնել։ Մի խոսքով հուլիսից հետո ահագին փոխվել է ամեն ինչ: Բայց առանձին ապրելու կարևորագույն առավելություններից մեկը, թերևս, միշտ կմնա էն, որ ամեն անգամ ուշ տուն գնալուց հետո ստիպված չես տնեցիքին բացատրել, թե որտեղ էիր ու հետո կարաս շաբաթներով սենյակդ չհավաքես ու հանգիստ ապրես քո որջում։ Լավ, առաջին կետը արել եմ, անցնենք առաջ։

2. Գերմաներեն եմ սովորելու ու DAAD-ի լեզվի ամառային դասընթացների համար դիմեմ, արդեն 2018 թվականի ամռան։

Հա հա հա հա, խնդալս գալիս ա։ Չէ, 3-րդ անհաջող փորձից հետո ես արդեն մտածում եմ, որ էդ լեզուն իմը չի ու երբեք էլ չի լինի։

3. Չեմ կողմնորոշվում` ես հեծանիվ ուզու՞մ եմ թե՞ չեմ ուզում։ Չգիտեմ է։ Ախր մի երկու տարուց կգա էդ հեծանիվին ստեղ թողնելու կամ ծախելու ժամանակը, իսկ ես դա չեմ ոիզում։ Բայց հեծանվարշավների գնալու եմ։

Դե ես շատ զբաղված եմ առհասարակ արշավների գնալու համար։ Իսկ երբ զբաղված չեմ, էնքան մեռած եմ, որ քիչ ա հավանականությունը, թե ես ցանկություն կունենամ սենյակիցս դուրս գալու ու ինչ-որ մեկի երեսը տեսնելու, էլ ուր մնաց գնամ արշավների։ Որպես վերևի կետի ամփոփում կարող եմ ասել, որ 2016-ից մնացած հեծանվարշավի ժամանակ մեքենայի տակ ընկնելու ու մեռնելու վախը դեռ մնում ա։

4. Հավեսով կամավորություն եմ անելու։

Ամենավատը էն ա, որ ես իրոք ուզում էի կամավորություն անել, բայց ես սպառվում եմ գործի տեղը։ Օրական հարյուրավոր մարդկանց հետ շփվելուց հետո, ես էլ հավես չեմ ունենում ազատ ժամանակս էլ ուրիշներին նվիրելու։

5. Գնալու եմ վրանով սարերում կորեմ։

Հա, ըհն, արեցիր, բա չէ։

6. Բացի վրանով կորելուց, երևի օգոստոսին ինչ֊էր ժամանակով կգնամ ինչ֊էր տեղ մենակ կապրեմ։

Էս կետը կարելի է համարել մասամբ իրականացած, որովհետև ես ու Անժելը չնայած, որ նույն տանն ենք ապրում կարանք շաբաթներով չշփվենք։

Կար 6 բան, որ ես պետք ա անեի 12 ամսում։ Էդքանից ես արել եմ ընդմենը մեկը։ Երբ սենց եմ նայում ու նայում եմ, թե ինչքան քիչ գրքեր եմ կարդացել ու ֆիլմեր նայել անցած տարվա ընթացքում, ինչքան քիչ եմ աճել մասնագիտական տեսանկյունից ու ինչքան փնթփնթան կնիկ եմ դարձել, տեսնում եմ որ տարին ուղղակի ձախողել եմ ու ուզում եմ ինձ ինչ-որ նկուղում փակել ու կանոնավոր տանջել։ Բայց ինչ-որ պահի տարին, ժամանակը ու առհասարակ ամեն ինչը դուրս եկավ իմ վերահսկողությունից ու ես սկսեցի ապրել հոսանքին ենթարկվելով։ Չգիտեմ, էդ լավ էր թե վատ, բայց 2017-ը հաստատ երկար կհիշեմ։ Կհիշեմ, թե ինչ սրտի թրթիռով էի սպասում առաջին աշխատավարձիս ու ոնց էր սրտիցս արյուն կաթում, երբ էդ աշխատավարձիս զգալի մասը տալիս էի համալսարանի վարձ։ Կհիշեմ, թե ոնց 2017-ին հերթական անգամ ընեկերաթափ եղավ։ Եսիմ, ես կարծում եմ, որ ընկերները ժամանակին չեն ենթարկվում։ Կապ չունի թե ինչքան ուշ-ուշ եք տեսնում իրար, մեկ ա մնում եք ընկերներ։ Բայց հունվարից, երբ ճղվում էի համալսարանի ու աշխատանքիս միջև ու համարյա ժամանակ չունեի ինքս ինձ համար, էլ ուր մնաց մյուսների, լիքը մարդիկ դանդաղ ու աննկատ հեռացան իմ կյանքից։ Երևի վաղուց պետք ա արդեն սովորած լինեի, որ մարդիկ գնում են, հո չեն մնալու։

2017-ին ես լիքը խմել եմ ու հիմա դեպրեսվում եմ, որ օրինակ գինին ու շամպայնը առաջվա նման ինձ չեն կարողանում երջանկացնել։ Բայց հավերժ կհիշեմ Անժելի հետ ռոմ խմելը ու կհիշեմ, որ երգում էի։ Բայց թե ոնց էինք բաղնիքի դռնա դիմաց նստել ու ինչ էինք խոսում, չեմ կարողանում հիշել։ Շատ եմ ուզում, բայց չեմ կարողանում։ Անկախ հաջորդ օրվա սարսափելի գլխացավից, մեկ ա թույն օր էր։

Կհիշեմ իմ տեղափոխվելու օրը ու մեր սիրուն տունը կհիշեմ։ Բայց տականք Էմիլիային էլ եմ հիշելու, ում պատճառով մեր սիրուն տունը էլ մեր տունը չի։

Էս տարվա ընթացքում բացահայտածս էրեխեքին կհիշեմ․ Հրաչին, Նանեին, Էրիկին, Արմանին ու Վոլտերին հատկապես։

Գյումրին եմ հիշելու, թե ոնց էր գլուխս պտտվում եկեղեցու էն ամենավերևի աստիճանները բարձրանալիս, ոնց էինք Դե խաղա խաղում ու Մարիոյենց տանը խմելն ու Դիեգո Տատիան կարդալը կհիշեմ։ Հետո մեր էս տանը գինի խմելը կհիշեմ ու Անժելի ծնունդը կհիշեմ։ Չէ, անկախ ամեն ինչից շատ տարի էր 2017-ը, շատ ամեն ինչով։ Ու ես մի տեսակ ինձ էլ երեխա չեմ զգում։ Ես էս տարում մեծացել եմ մի քանի անգամ ավելի շատ քան նախորդ մի քանի տարիների ընթացքում։ Ես էս տարի դարձել եմ ավելի վատը, այո, ես դա զգում եմ։ Բայց էս վերջին երկու օրերի ընթացքում ես հասցրեցի հաշտվել ինքս ինձ հետ։ Հիմա մնում ա նենց անել, որ 2018-ը, չնայած նրան որ խոստանում է լինել կատաստրոֆիկ, ապշեցուցիչ լավը լինի։ Իսկ ի՞նչ պետք է անեմ ես։

1․ Մի ժամանակ լավ սովորություն ունեի ամիսը ամփոփելու։ Էդ մի տեսակ զգաստ էր պահում։ Ամեն ամսվա վերջում օրագրային գրառում եմ անելու ու բացթողումներից վրա աչք չեմ փակելու։ Ես եմ լինելու իմ ամենախիստ դատավորը։
2․ Շաբաթական գոնե երկու օր գրելու եմ։ Երբ չեմ գրում, ես ինձ իրոք դատարկ եմ զգում։
3․ Պետք է հնարավորինս առողջ ապրելակերպով ապրել, որովհետև նորմալ չսնվելու, նորմալ չքնելու արդյունքը մի քանի ամիս ա, զգում եմ ու ինձ հեչ դուր չի գալիս անընդհատ հոգնած լինելու զգացողությունն ու ամեն ստից քամուց հիվանդանալը։
4․ Maya եմ սովորելու ու վերջապես կարողանամ կարգին անիմացիա անել։
5․ Կամ երկրոդ գործ եմ ճարելու կամ գործս փոխելու եմ։
6․ Ապառիկս կփորձեմ մարել։
7․ Ժամանակս ու գումարս ավելի լավ կառավարել եմ սովորելու։

Էսքանը։
Սթիվեն Քինգը ասում էր, որ հրեշները գոյություն ունեն։ Ուրվականներն էլ։ Իրանք ապրում են մեր մեջ ու մեկ-մեկ իրանք հաղթում են։ Էս անգամ իմ հրեշները հաղթեցին ինձ, բայց 2018-ին տենց չի լինի։
Շնորհավոր Նոր տարի։

[Նիկեա]

Չեմ հիշում, թե վերջին անգամ, երբ եմ սենց թույն արձակուրդ ունեցել։ Էս ամենաթույն ձմեռային արձակուրդն ա, երևի էն արձակուրդից հետո, երբ հոպարս ինձ դահուկ քշել էր սովորեցնում։ Կամ կարող ա էս ավելի լավն ա։ Մի հատ պատկերացրեք․ դրսում իսկական ձմեռ ա, կես մետր ձյունով։ Ներսում տաք վառարանն ա, մանդարիններն ու խնձորները, որ թվում ա չեն վերջանա ու տնական, ոնց որ թե շատ թույն գինին, որը դեռ չեմ փորձել։ Մեկ-մեկ լինում են հյուրեր, ովքեր բնականաբար երկար չեն մնում, որովհետև ինչ-ինչ ես գիտեմ վատ զրուցակից լինել ու նենց անել որ 15 րոպե հետո ուզեն գնալ։ Մեկ-մեկ էլ ստիպված եմ լինում շփվել ախպորս ու հոպարենցս հետ, երբ մեր տուն են գալիս, բայց ընդհանուր առմամբ ես ունեմ լիքը ազատ ժամանակ։ Ես հասցնում եմ սերիալ նայել, գիրք կարդալ, պարապել հունվարի քննություններիս համար ու հանգստանալ։ Գրողը տանի, ես արդեն չեմ հիշում, թե երբ էի վերջին անգամ իրոք հանգստացել։ Իսկ հիմա զգում եմ, թե ոնց եմ դատարկվում ու լցվում նոր էներգիայով, ամեն առավոտ զգում եմ, թե ոնց եմ լիցքավորվում։ Ինձ իրոք պետք էր էս արձակուրդը ու հենց սենց արձակուրդ էր պետք։

[Նիկեա]

Մի անգամ, երբ ընկերներիցս մեկը հարցրեց, թե ինչի՞ Stranger Things-ը չեմ նայում, ասացի, որ հենց սերիալի սկզբում տեսնում եմ կարմիրով գրված Netflix-ը, վատանում եմ: Չգիտեմ ինչով ա պայմանավորված, բայց ես Netflix-ի նկատմամբ հակակրանք ունեմ: Էս զուտ ինֆորմացիա։

Քանի որ անցած տարվա անկազմակերպվածությանս պատճառով չհասցրեցի ոչ կարգին կինո, սերիալ նայել, ոչ կարգին գիրք կարդալ, էս տարի կազմել եմ ցուցակներ ու նպատակս տարվա վերջում էդ ցուցակների սաղ անունները ջնջելն ա։ Ու քանի որ հիմա արձակուրդ ա, ես որոշեցի նայել էդ ցուցակի հերթական սերիալներից մեկը։ Mindhunter: Ինչի՞ որոշեցի հենց էս նայել։ Որովհետև ընկերներիցս ոչ դեռ մեկը չէր նայել ու ոչ ոք խորհուրդ չէր տվել նայել։ Հետո, որովհետև ընդամենը մեկ սեզոն էր, 10 սերիա։ Արդեն երրորդ օրն ա, ինչ նայում եմ ու ձեռքս չի գնում արագ-արագ նայեմ վերջացնեմ։ Սարսափելի սիրուն ա։

Ես մի ձեռքիս մատների վրա կարող եմ հաշվել էն բոլոր ռեժիսորների անունները, որոնց գիտեմ։ Ես կինոման չեմ ու ինձ համար կինո, սերիալ նայելը հանգստանալու ամենահավես միջոցներից ա, ընդամենը։ Բայց առաջին սերիայի սկզբում որ կարդացի Դեյվիդ Ֆինչերի անունը, արդեն խոստումնալից թվաց։ Հիմա էլ չեմ էլ նկատում սերիաների սկզբում հայտնվող Netflix-ին ու չնայած, որ էս իմ սիրած ժանրի սերիալներից չի, նայելուց բավականություն եմ ստանում։ Ու մի քանի սիրուն կադրեր էդ սերիալից։









Հա, մի երկու բառ էլ սերիալից։ 1970-ականներ։ ԱՄՆ։ FBI-ի երկու գործակալ սկսում են բանտերով շրջել, խոսել հանցագործների հետ, որ ավելի լավ հասկանան դեռ ազատության մեջ գտնվող հանցագործներին։ Էդ բանտային հանդիպումների տեսարանները շատ թույն են։

Վերջ, էսքանը։ Գնամ հերթական սերիան նայեմ։