Ունիվերսալ պորտալ

[Նիկեա]

կանգառում կես ժամ կանգնելուց հետո ծանոթներիցս մեկին տեսա, ով ծանոթացրեց իր երկու ծանոթների հետ, որոնք մեկը մեկից թույն դեմքեր էին՝ Մերին ու Հակոբը։ Նույն կանգառում կանգանած էի մի 15 րոպե հետո մեկ էլ տեսնեմ Թուֆեյսը իր երկու ընկերների հետ, որոնք էլի ոնց պարզվեց մեկը մեկից լավն էին։ Էսքանից հետո, երբ 45-50 րոպեում ծանոթանում ես 4 պատահական մարդկանց հետ ու չորսն էլ լավն են լինում, էլ հավատդ չի գալիս, որ վատ մարդիկ էլ են վաբշե լինում։ Եսիմ։

***

Վերջը որոշեցի քայլել տուն։ Արսենի ու Հայկի հետ էի խոսում։ Անհանգստացան, որ գիշերվա հազարին մենակ քայլելու եմ ինչ-որ փախած ճամփեքով։ Նենց տարօրինակ էր, որ ինձ համար անհանգստանում են։ Ու տարօրինակ ա, որ մարդիկ անհանգստանում են քեզ համար, երբ դու գիշերվա հազարին մենակ քայլում ես դրսում, բայց չեն անհանգստանում, երբ ամբողջ գիշեր դու մենակ ես մնում ինքդ քեզ հետ։

***

— Էս ժամին էսքան մարդ ու՞ր ա գնում։
— Կամ տուն, կամ սիրածի տուն։

[Նիկեա]

Աշխատանքի համար CV֊իս վաղուց մի տեղ էի ուղարկել, էսօր զանգեց մենեջերը, բա թե` դուք մեզ մոտ CV էիք ուղարկել։ Զանգել եմ ասելու, որ մենք ձեզ չենք ուզում աշխատանքի վերցնել, որովհետև դուք բավականին խոստումնալից ռեզյումե ունեք ու ավելի լավ աշխատանք կարող եք գտնել։

Ահավոր մոտիվացա։

[Նիկեա]

Լաց լինելու անսահման պահանջ եմ զգում, ոնց որ հոգիս հիվանդ լինի։

[Նիկեա]

- Յոլա գնալ արտահայտությունը լսած կլինես։
- Հա իհարկե։
- Իսկ գիտե՞ս թե ինչ ա նշանակում "յոլա"
թուրքերենում։
- Ի՞նչ։
- Յոլա նշանակում ա ճանապարհ։ Այսինքն մենք բոլորս ճանապարհ ենք գնում ու ոչ մի վատ բան չկա դրա մեջ։ պետք ա ուղղակի գնահատել ճանապարհը։

Լռեցինք։

- Դե ուրեմն խմենք էն բոլոր յոլաների կենացը որ նոր պետք ա գնանք։

Էն պահին երբ մեր գարեջրի շշերը իրար կպան ու արձագանքը տարածվեց, հրապարակի ժամացույցը ասեց որ գիշերվա ժամը մեկն ա ու էդ նույն պահին անջատվեց նաև քաղաքի գլխավոր լուսավորությունը։ Իսկ երկնքում լուսինը դեռ կարմիր էր։

[Նիկեա]

երևի իրոք ես բավականաչափ ուժեղ չեմ ինչ-որ մեկից օգնություն խնդրելու համար։

[Նիկեա]

Փոքր ժամանակ երազում էի շատ մեծ տուն ունենալու մասին որ բոլոր նրանք ում սիրում էի, հետս ապրեին ու ես ոչ ոքի չկարոտեի: Գերեզմանատանը ինձ բռնացրեցի էն մտքի վրա, որ իմ սիրած մարդկանցից շատերը արդեն միասին են ապրում գերեզմանատանը:

Հուլիսը մարդաթափի ամիս էր: Մի մասը գնաց դրսում սովորելու ու կամավորություն անելու, մի մասը գնաց բանակ ու իրանցից որոշները անգամ նեղություն չտվեցին իրենց ասել՝ գիտե՞ս վաղը գնում եմ ու առաջիկա երկու տարիների համար անհասանելի եմ լինելու: Հետո տատիկս մահացավ:

Ընդհանուր առմամբ ամեն ինչ ահավոր ա, ես էլ էներգիա չունեմ, էլ չեմ ձգում: Ես հոգնել եմ մարդկանց գնալուց ու հավերժական անորոշ հրաժեշտներից ու իմ արժեքային համակարգի վրայով անցնել փորձող մարդկանցից:

Ու երաժշտությունը միակ բանն ա, որ առավոտ ստիպում ա բացել աչքերս, իսկ գիշերն էլ՝ փակել:

[Նիկեա]

Երեկ 12-րդ հարկում ինչ-որ ծնունդ կար, լիքը էրեխեք էին էկել փուչիկներով ու ծաղիկներով զինված։ Ընդունարանում սպասում էին։ Էրեխեքից մեկի ձեռքից թելը դուրս պրծավ ու կապույտ փուչիկը թռավ վերջ, կպավ սյուներից մեկին ու մնաց։ էրեխեքն թռնում էր, բայց չէր հսնում թելին։ Մաման էլ խիստ զբաղված էր հեռախոսով խոսելով որ փուչիկը իջացներ։ Գնացի, իջեցրեցի ու տվեցի իրան։ Էրեխու աչքերը փուչիկը պես կապույտ ու կլոր էին։ Աշխարհի ամենաուրախ ժպիտով ասեց շնորհակալություն ու փուչիկը վերցրած վազեց մամայի մոտ թե բա՝ մամ, մամ, էն քուրիկը փուչիկս տվեց։ Ու ես էդ պահին մտածում էի, որ իմ երազանքների աշխատանքն ա էրեխեքից փախած փուչիկները իրենց վերադարձնելը։

[Նիկեա]

Ինձ թվում ա՝ ես բուժվում եմ։

[Նիկեա]

Որ նոր էի իմ էս տուն տեղափոխվել, երկու սենյակային բույս առա։ Երկուսի անունն էլ վաճառող տատիկը ասեց, բայց չմտապահեցի։ Ասեց, որ էն մեկը՝ փոքրը, ասում են երջանկության ծաղիկն ա։ Ես էլ ոգևորվեցի։ Որովհետև էդ ժամանակ իրոք երջանիկ էի ու ինձ համար շատ սիմվոլիկ էր երջանկության ծաղիկ ունենալը։ Էդ նշանակում էր, որ իմ փոքր երջանկության հետ երջանկության ծաղիկս էլ ա աճելու ու մեծանալու։

Անցել ա համարյա 2 ամիս։ Էն մյուս դեբիլ ծաղիկը մեծացել ա ու էլ իր ամանում չի տեղափոխվում, իսկ երջանկությունս չորանում ա։

[Նիկեա]

Մոտս էն զգացողությունն ա, որ հետագա կյանքս կախված ա էն ամեն ինչից ինչ լինելու ա օգոստոսի վերջին մի քնաի շաբաթվա ընթացքում։ Էս շաբաթ օրվանից 3 հարցազրույցի եմ գնացել ու էս շաբաթ դեռ 3 հարցազրույցի էլ պետք ա գնամ։ Ռեանիմանիայի ժամանակ կամավորություն եմ անելու ու եթե փառատոնին գնաք, իմ թարգմանած տիտրերով եք նայելու անիմացիաները։ Ու հավանաբար ամեն ինչ լավ կլինի։ Էներգիաս կամ վերականգնվում ա կամ էլ հերթական ալիքն ա, որը շուտով էլի կհանգի։ Չգիտեմ։ Բայց զգում եմ, որ լավ բան ա լինելու։ Ուզում եմ, որ լավ բան լինի։

***

Ես սովորություն ունեմ Հալդի գնալիս հետս նարինջ տանել։ Էսօր էլ ուրիշ աշխատող էր, ում էլի էսքան ժամանակ դեռ չէի տեսել։ Նարնջից ահավոր շատ ուրախացավ։
— էս շոգին սիրուն նարինջները որտեղի՞ց եք գտնում, սուպերմարկետի՞ց թե՞ աճեցնում եք։
— Իրականում շատ կուզեի նարնջի ծառեր ունենալ, բայց չէ, խանութից
— Երբ ա ձեր ծնունդը։
— Սեպտեմբերի 16-ին։
— Ես ամեն տարի սեպտեմբերի 16-ին անգամ եթե չտեսնեմ ձեզ, ձեզ նարնջի ծառեր կմաղթեմ։

Մի օր ես կունենամ նարնջի ծառեր։

[Նիկեա]

Առավոտ մեռնելով եմ հելնում, բայց երբ շուտ եմ արթնանում ու օրվա կեսը չէղած մի աշխարհ բան արած եմ լինում, հպարտանում եմ ինձնով։ Հետո նենց չի, որ շուտ արթնանալուց աշխատունակությունս ընկնում ա, ուղղակի ես սիրում եմ առավոտները երկար քնել։ Բայց երևի ես կշարունակեմ էս ռիթմով ապրել։ Դաջվածքիս տեղը լրիվ լավանա, կսկսեմ առավոտները վազել ու հավանաբար նաև մարզասրահ գնալ։ Հիմա ուղղակի չեմ ուզում անկապ քրտնի, հետո կտրուկ շարժումներ անելուց էլ մի թեթև ցավում ա։ Կդիմանամ 2 շաբաթ։

Առավոտվա հարցազրույցս հավես անցավ։ Իրենք օֆիսում մեծ, հսկայական կապույտ աչքերով հասկի ունեն, որ էկել նստել էր կողքս ու իրար հետ խաղում էինք մինչև ինձ հարցազրույցի կկանչեին։ Հետո տանս ահավոր մոտ ա։ Սրանից բացի կա ևս 2 փուլ։ տեսնենք էս անցնում եմ, թե՞ չէ։

Բայց վաղվա հարցազրույցին ավելի սրտատրոփ եմ սպասում։ Ես գիտեմ, որ էդտեղ աշխատավարձս շատ քիչ ա լինելու ու հազիվ ծերը ծերին եմ հասցնելու, բայց ուզում եմ, որ էդ լինի։ Ահավոր, անտանելի շատ եմ ուզում։ Իսկ հիմա մեջիս սատանան արթնացել ա ու ասում ա՝ Ռենդերֆորեսթի ինթերնշիփի համար էլ դիմի։ Ուֆ աման եսիմ է, չիդեմ։

Չգիտեմ լավ ա թե վատ, բայց ես հույսս էլ ոչ մեկի վրա չեմ դնում, ոչ մեկից ոչ մի ակնկալիք ու սպասելիք չունեմ։ Ոչ մեկից, բացի ինձանից։ Ու օգնություն էլ ոչ մեկից չեմ խնդրում։ Ու թող ես տափակ լինեմ, բայց ինձ վեհ եմ զգում դրանից։ Էս ամեն ինչի արդյուքնում ես լիքը աճել եմ, իսկ աճը ամենակարևորն ա, ի վերջո ես որոշել եմ բույսի նման ապրել՝ աճել արևին ձգտելով մինչև չորանալս։ Չնայած զգում եմ, որ էս էվոլուցիայի արդյունքում կակտուս եմ դառնում, արդեն ինչ-որ փշեր ունեմ։

[Նիկեա]

Օգոստոսի և ամռան մասին ընդհանրապես։

Երևի սկսեմ օգոստոսը ամփոփելուց։
Ամսվա սկզբին գործից դուրս էկա։ Ոչ թե դուրս էկա, այլ ուղղակի մի օր վերցրեցի ու էլ աշխատանքի չգնացի։ Այո, էդ երևի անպատասխանատու արարք էր կոլեգաներիս նկատմամբ ու կարող ա նաև դավաճանություն, բայց ես արեցի դա ու չեմ ափսոսում։ Ու չեմ ափսոսում, որովհետև երբեք պետք վատ իրավիճակին հարմարվել պետք չի, ինչ է թե դու էդ պահին այլընտրանք չունես, որովհետև այլընտրանք միշտ կա։ Իսկ եթե իրոք չկա, նշանակում ա դու պետք ա ստեղծես քո այլընտրանքը։ Ես էլ ստեղծեցի։ Երկու օր հետո արդեն ուրիշ գործ ունեի։ Դրանից հետո հարցազրույցների շարան էր։ Համարյա ամեն օր ինչ-որ տեղում ինչ-որ աշխատանքի, կամավորության, ինթերնշիփի համար հարցազրույցի էի։ Արդյունքում հիմա ես ունեմ երկու աշխատանք ու մի կամավորություն։ Արդյունքում ես 72 ժամվա ընթացքում քնում եմ 8-10 ժամ, բայց ինձ մի տեսակ հզոր եմ գզում, որովհետև ամեն ինչ կամ համարյա ամեն ինչ հսցնում եմ։

Օգոստոսը էն ամիսն էր, երբ ես համարյա չկարդացի ու ոչ մի ֆիլմ չնայեցի։
Օգոստոսը մարդկանց զանգվածային գաղթի ամիսն էր, ու էդ գաղթը համ ներգաղթ էր, համ արտագաղթ։ Եթե հաշվեմ թե քանի հոգի ինձ կմնա էս ամսվանից գոնե առաջիկա կես տարվա համար, երևի ամենաշատը 3-ը։ Իսկ մնացածները ոնց էկան, նենց գնացին։

Ոտքս վնասելու ու էդ նոր փորձառությունն էլ ձեռք բերելու ամիս էր։
Ուզում էի գրել՝ օյաղ ամիս էր, հետո հիշեցի, որ ամսվա սկզբում երկու օր խմել եմ, բայց դե շատ քիչ։ նենց որ հա, կարելի ա ասել օյաղ ամիս էր։ Երևի էմոցիոնալ տեսանկյունից ավելի կայուն էր, քան նախորդը, բայց էլի էմոցիաներով գերհագեցած էր։

Իսկ էս ամառը․․․ ես պատրաստ չէի էսքան բան միանգամից զգալ։ Հունիսից ինչ-որ էմոցիաների հողմապտույտ ինձ վերցրել ու պատերին էր տալիս։ Թումոյից դուրս գալը, տունս փոխելը, գործ գտնելը, հետո երկրորդ գործ գտնելը, հետո երկրորդ գործից դուրս գալը, որովհետև հեչ իմը չէր, հետո տատիկիս մահը, հետո էն մյուս գործիցս էլ դուրս գալը, նոր գործ գտնելը, անընդհատ հարցազրույցները ու մի տեղից մյուսը վազվզոցները, մարդկանց առանց մի բան ասելու գնալը։ Ամեն ինչ ահավոր շատ էր։ Ես պատրաստ չէի սրան։ Ու հիմա ես համարյա սպառված գոյությունս եմ քարշ տալիս ամբողջ հոգով հավատալով որ դեկտեմբերին հավանաբար ամեն ինչ ուրիշ կլինի ու ավելի լավ։ ՈՒ ես ուղղակի հիմա չունեմ բավարար պայմաններ իմ խնդիրները լուըծելու համար։ ՈՒ զուտ պետք ա սպասել, որ էդ պայմանները հայտնի դառնան։

Իսկ առջևում հավանաբար կյանքիս ամենադեպրեսիվ աշունն ա։

[Նիկեա]

Մի տեսակ ակումբում գրելս էլ չի գալիս։ Ինձ էլ վստհ չեմ զգում։ Որովհետև մարդիկ ինձ ճանաչում են ու ես առաջվա նման հանգիստ չեմ կարա տզտզամ։ Ու ոչ մի տեղում գրելս էլ չի գալիս։ ՈՒ երևի սկսեմ էլի թղթի վրա գրել։

[Նիկեա]

Վաղվանից հետո կյանքս հավանաբար կբաժանվի 2018-ի սեպտեմբերի 6-ից առաջի ու սեպտեմբերի 6-ից հետոյի։ Ու ես գիտեմ, որ վաղը ուրիշ կարգավիճակում եմ լինելու, վաղվանից ուրիշ եմ լինելու ու վաղվանից նոր բան ա սկսվելու իմ կյանքում։ Լրիվ նոր փուլ։ Ինչ-որ առումով ես էսօր մեռնելու եմ ու վաղը ավելի ուրիշ ծնվեմ։

[Նիկեա]

Առավոտ արթնացա ու գնացի վազելու։ Պարզվում ա՝ իմ փլեյլիստերից մեկը իդեալական ա վազելու համար, ահավոր մոտիվացնող, տեղ-տեղ պարային, իսկ ես չգիտեի էդ մասին։ Իմ սիրած շենքերի մոտով էի վազում ու հավես էր, լրիվ իդեալական վազելու տեղ մի խոսքով։

Հետո իմ համար նախաճաշ սարքեցի ու էլի ուտելիք՝ հետս գործի տանելու համար։ Կիսատ թողած թարգմանությունս վերջացրեցի, թեդ նայեցի, ոգևորվեցի, որովհետև էդ կինը ասում էր, որ պետք ա լինել դոմիոյի առաջին քարը ու ընկնել, որ մյուսներն էլ տեղից շարժվեն։

Գնացի լիկվիդս ստանալու։ Ապսուրդ ա որ ես իտալերենից լիկվիդ եմ։ Դե մենակ քննություններին էի գնացել, դասախոսս էլ քանի որ ինձ չէր ճանաչում, մտածել էր հաստատ արտագրել եմ, արդյունքում լիկվիդ։ Էս անգամ գնացի, բարձր ու զիլ ձայնով ու վստահ տոնայնությամբ պատասխանեցի, լիկվիդս ստացա, վերջում էլ դասախոսիս ասեցի, զուտ իր իմացության համար, որ պատրաստվում եմ համալսարանից դուրս գալ ու կարայի էս լիկվիդը չհանձնեի ուղղակի որ իր մոտ ստեղծված թյուր պատկերացումները ցրեմ, էկա։

Հետո գնացի դեկանատ։ Որ ասեցի ուզում եմ դիմում գրեմ, դուրս գամ, մի հատ չհարցրեցին էլ ինչի, երկար մտածե՞լ եմ էդ մասին, հաստա՞տ, հետո չե՞մ փոշմանի։ Իհարկե դա իմ մոտ ոչ մի բան չէր փոխի, բայց իրենց վերաբերմունքը ևս մեկ անգամ ապացուցեց, որ էդ բուհում ուսանողը արժեք չէ։ Այնինչ պետք ա լիներ։ Բայց չէ։ Ու էդ պատճառներից մեկն էր դուրս գալուս։

Հիմա ես ազատ եմ։ Հիմա ես առավոտները սովորելու լիքը ժամանակ ունեմ։ Վայ, նենց հանգիստ եմ, չեք պատկերացնի