User Tag List

Էջ 20 23-ից ԱռաջինԱռաջին ... 101617181920212223 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 286 համարից մինչև 300 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 345 հատից

Թեմա: Ունիվերսալ պորտալ

  1. #286
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    իմ համար հանգիստ նստած հաշվում էի թե ինչքան ժամանակ ա ոչ մի տեղ CV չեմ ուղարկել, մեկ էլ զանգեցին էլի հարցազրույցի կանչեցին հիմա համարյա վստահ եմ որ գնամ, ինձ գործի են ընդունելու ու համարյա վստահ եմ որ ես դա գրաֆիկիս մեջ ճխտելու ձև կգտնեմ բայց եսիմ, դա ինձ պե՞տք ա։ ասենք եթե սիվիս թարմացնեմ ու էս նոր գործիս տեղերը ավելացնեմ, ոչ ոք չի հավատա, որ 24 ժամում էդքանը տեղավորում եմ։ ու հետաքրքիր էր թե շաբաթական քանի ժամ եմ աշխատում, հաշվեցի, միջինում մոտավորապես 115 ժամ ա ստացվում։ փաստորեն չեմ չափազանցնում, երբ ասում եմ որ իմ կյանքում բացի աշխատանքից ուրիշ բան չկա
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 11.05.2019, 20:03:

  2. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (13.05.2019), Smokie (24.09.2020), Շինարար (11.05.2019)

  3. #287
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ֆարզանը իմ իրանցի ընկերն ա ու նա հաճախ ա պատմում Իրանից։ ամեն անգամ էդ պատմությունները լսելիս մտածում եմ, որ հա, քաքի մեջ ենք, բայց ինչ լավ ա գոնե թեոկրատական քաքի մեջ չենք։ ու նա մի տեսակ նենց ա տխրում շիրազը հիշելիս, նենց ա տխրում։ էդ շատ նման ա իմ տխրելուն, երբ կարոտածս մարդկանց եմ հիշում։ հա, ու իր տխրելուց իմ տխրելն էլ ա գալիս, ոչ թե որովհետև ինչ-որ վեհ զգացմունքներ, ապրումակցել ու բլաբլաբլա, չէ, զուտ որովհետև ինձ ա հիշեցնում, իմ համար եմ տխրում։

    նա հավանաբար մտածում էր, թե ցրում եմ իրեն։ ու 20 օր առաջ էսօրվա համար խնդրել էր որ ազատ լինեմ ու ընկերների հետ համերգի գնամ։ էնքան նախշուն ու պայծառ էին։ ու մի տեսակ էնքան հավես էր պարսկերեն ծանոթ բառեր լսելով մոտավոր գուշակել թե ինչ են խոսում, մինչև հետո Ասիեն հայերեն կթարգմաներ։ Ասիեն շատ նախշուն էր, շատ-շատ-շատ։ ու ստեղ արտաքինը բնավ կապ չունի։ մարդը մաշկով էր երաժշտությունը զգում ու եթե մի օր խլանամ, իր հետ արժի համերգի գնալ, որ նա լսի երաժշտությունը, իսկ ես՝ դեմքին նայելով կարդամ։
    - դու՞ էլ ես երաժիշտ,- հարցեց։
    - չէ, ես ուղղակի սիրում եմ երաժշտությունը։
    շատ-շատ ա սիրում։
    - հա, երաժշտությունը լրիվ ուրիշ աշխարհ ա, ուրիշ իրականություն,- Ասիեի աչքերը փայլում էին։
    - ըհն։ երևի մենակ նախանձում եմ էն մարդկանց ովքեր կարողանում են երաժշտություն ստեղծել,- ու հա, իրոք նախանձում եմ։
    - իսկ ես նախանձում եմ էն մարդկանց, ովքեր կարողանում են երաժշտությունը վայելել առանց դա ստեղծելու տեխնիկան վերլուծելու։

    երբ ֆարզանին պատմում էի գրաֆիկս, սկզբում մտածում էր թե կատակ եմ անում, հետո վերջապես հավատաց։ ասում ա՝ ես հենց նոր հավատացյալ դարձա, բայց ոչ թե աստծուն եմ հավատում, այլ քեզ, էսքանից հետո քո գոյությունը ավելի անհավանական ա։

    համերգից հետո ու հրաժեշտ տալուց առաջ ինձ էնքան մեղավոր էի զգում ամբողջ 20 օր էս օրը էս տեղում չլինելու համար պատճառներ մտածելու համար։ իսկ պարզվեց որ նրա ընկերները էնքան լավն են, որ անգամ դաշնակահարի քնած լինելը չզգացվեց։ ու ինձ հրաժեշտ տալիս էլի մի անգամ ասեցին որ քնեմ։ (չնայած կարծում եմ ինձ նայելով չես ասի թե վերջին անգամ քնել եմ 53 ժամ առաջ։)

    տանը պարզվեց գարեջուր ունեմ, ինչից ուրախացա։ պաստա սարքեցի, որը սպասածիցս մի քանի անգամ ավելի համով էղավ ու մի անգամ էլ ուրախացա։ իսկ հիմա պատշգամբի բաց դռնից լսում եմ հարևաններիս խոսակցությունները հարևաններիս ու գուցե իմ մասին, խմում եմ գարեջուրս, ուտում պաստաս, մտածում էն մասին թե ոնց են մարդիկ դառնում ընկերներ, թե ինչ լավ ա, որ մենք ընդամենը առաջին պետությունն ենք որ քրիստոնեություն ա ընդունել, մտածում եմ որ գարեջրի շշի բացելու ձենը աշխարհում ամենասիրուններից ա։ մտածում եմ որ էսօր խոսել եմ ուղիղ 44 մարդու հետ իսկ դպրոցի գրադարանի քարտիս համարը 47 էր ու էս էրկու մտքերը իրար հետ հեչ կապ չունեն։ մտածում եմ վաղը առավոտ Մարիետին տեսնելու մասին։ ու որ Մարիետը շատ սիրուն անուն ա։ ու նաև մտածում եմ, որ… չէ, էս մեկը չեմ ասի։

  4. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Progart (13.05.2019)

  5. #288
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ավելուկը մի երգում ասում ա՝ ինձ մի օր վերցրել են ու տեղը չեն դրել։ հիմա ինձ հենց տենց էլ զգում եմ։ ու ուզում եմ անձնագիրս վերցնել գնալ կորելու, բայց փոխարենը անձնագիրս եմ կորցրել ու հիմա ինքս ինձ ինքնությունս հաստատող փաստաթուղթ էլ չունեմ։

  6. #289
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    մեր ընտանեկան ալբոմներում լուսանկարները երկու, երբեմն անգամ երեք ու չորս շերտով են դրված․ հաջողված լուսանկարների տակ միշտ չհաջողվածներն են: իմ՝ ընտանեկան լուսանկարների ալբոմները նայելը ժամեր ա տևում, որովհետև ես ժամերով ուսումնասիրում եմ բոլոր չհաջողված նկարները ոչ միայն որովհետև դրանք հիմնականում իմ արածներն են, այլ էդ «չհաջողված» օրերի բոլոր դետալները վերականգնելու, ժամանակի միջով մի անգամ էլ ճամփորդելու համար։ որովհետև էդ «չստացված» նկարները էնքան անկեղծ են։ էնքան անկեղծ, որ ամեն անգամ նայելիս հուզվում եմ։ էն ժամանակ մի խցիկ ունեինք, որ հիմա մեռնեմ չեմ հիշի թե ինչ խցիկ էր։ ժապավենով էր ու դե ժապավենը խնայում են, ամեն դեբիլ բան հո չեն նկարի։ ու մաման էլ էր խնայում։ բայց ես միշտ թաքուն ցրում էի էդ խցիկը ու անկապ բաներ նկարում, անկապ քարեր, խաղալիքներիս, խոտեր։ ու նկարում էի քիչ-քիչ, որ մաման չնկատեր։ դե հետո ժապավենը երևակում էին ու փորձում հասկանալ թե էդ ինչ քարերի, ծառերի ու խաղալիքների նկարներ են։ ու դե կամ ես պետք ա արած լինեի կամ ախպերս։ ու դե բոլորն էլ գիտեին որ ես եմ։ ու դե ոչ ոք բնականաբար չէր ջղայինանա, եթե թաքուն խցիկը ցրելու ու նկարելու փոխարեն անեի բացահայտ, բայց չգիտեմ, երևի մտածում էի, որ իմ նկարածը կարևոր չի ու չունի էն արժեքը, ինչ մյուս նկարները։ ու էլի շարունակում էի թաքուն նկարել։ չգիտեմ՝ մաման զգո՞ւմ էր թե ինձ ինչքան ա դուր գալիս նկարելը թե՞ ուղղակի հենց էնպես մի անգամ խնդրեց որ նկարեմ իրան, ախպորս ու քրոջս։ ու էդ պահը էնքան հուզիչ էր ինձ համար։ էդ առաջին անգամն էր, երբ մաման ինձ խցիկ էր վստահում ու առաջին անգամ ես թաքուն չէի նկարելու ու առաջին անգամ նկարածս բացի ինձանից ուրիշների համար էլ էր կարևորություն ունենալու։ դրանից հետո խցիկն ավելի հաճախ էր ինձ մոտ հայտնվում ու ավելի հաճախ էի նկարում։ բայց դե ես չէի ասում, հիմա էլ չեմ ասում, որ նկարում եմ ու մարդիկ չէին հասցնում դիրքավորվել ու իմ արած նկարները «հաջողված» չէին լինում։ իսկ հետո խցիկը փչացավ։

    մեր ընտանեկան լուսանկարների ալբոմները թերթելիս ես չհաջողված նկարները ջրի երես եմ հանում, որ հաջորդ անգամ, երբ մաման մեզ կարոտած հերթական անգամ նայի էդ նկարները, էն չստացվածներն էլ տեսնի։ ու ես իրոք չգիտեմ, դա անում եմ որովհետև կարևորում եմ որ մաման լավ բանե՞ր հիշի ու ուրախանա թե՞ որ տեսնի իմ արած նկարները ու որ դրանք երկրորդ, երրորդ, չորրորդ շերտերում չմնան։ ու կարծում եմ՝ սա նույնպես արտահայտվելու պահանջի ու ձևի մասին ա։

  7. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (22.05.2019), laro (24.05.2019), Գաղթական (17.05.2019), Ուլուանա (22.05.2019)

  8. #290
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ես երկար մտածում էի թե ինչի են ինձ էդքան հեշտությամբ աշխատանքի վերցնում։ ու հաստատ գիտեի, ամենասկզբից էլ, որ պատճառը իմ մասնագիտական որակները չեն, որովհետև նախևառաջ ես չունեմ որևէ մասնագիտություն ու հետաքրքիր էր, թե ինչի՞ էլի, ինչի՞ էին նախապատվությունը ինձ տալիս։ ու անհատական էքսպերիմենտ էր հարցազրույցների գնալը, որ գտնեմ էդ ինչի՞-ի պատասխանը։ ու էսօրվա հարցազրույցից հետո, սկսեցի մտածել, որ մարդիկ ուղղակի հուզվում են իմ՝ թումոյի մասին պատմելիս հուզվելուց։ իրոք, չգիտեմ ինչի, բայց համարյա վստահ եմ, որ դա ա ազդում իրենց ինձ առնվազն հաջորդ փուլին կանչելու վրա։

  9. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (03.06.2019), laro (24.05.2019), Varzor (22.05.2019)

  10. #291
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    համարյա մի տարի առաջ տեղափոխվեցի զեյթուն։ համարյա մի տարի առաջ սկսեցի լրիվ մենակ ապրել։ մի անգամ առավոտ 6ին խանութ գնալիս ու բալոենների տակով անցնելիս մտածեցի՝ ինչ ափսոս որ մի տարի հետո ստեղ չեմ լինի ու չեմ տեսնի փողոցի ողջ երկայնքով ծաղկած բալենիները։ դե էն ժամանակ կրթա/արտագաղթելու, փախնելու, հեռվում, ստեղ չլինելու ու չլինելու մասին էի մենակ մտածում։ անցավ մի տարի։ ու ես էսօր, նոր, 15 րոպե առաջ ջոկեցի որ տենց էլ չտեսա թե ոնց ծածկեցին բալենիները։ ջոկեցի որ ես էլ չեմ զգացել ստեղ չլինելս ու չլինելս։ ինչ-որ առումով մեռած, ոչ ողջ վիճակս։ ու եսիմ, ցավաց։

  11. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (03.06.2019), laro (24.05.2019), Varzor (24.05.2019)

  12. #292
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    գործից դուրս գալուց անմիջապես առաջ դատարկի թվիթն էի կարդում ուրախանալու տեղերի մասին։ ու մտածում էի, որ ես ունեմ ընկերներ, որոնց հետ ուրախանալու ենք գնում։ ու որ երբ արմենն ու հայկոն դեռ բանակ չէին գնացել, էդ տեղը կոնդ հաուսն էր։ հետո հիշեցի որ էսօր, երբ թեյ էի խմում, էդ պահին զանգեց հայկոն ու ու իմ ալո-ին պատասխանեց՝ թե՞յ ես խմում հարցով։ ու ես ուրախացա։ ու երբ դա հիշեցի մտածեցի որ երևի պետք չի ընկերների հետ ուրախանալու համար ինչ-որ տեղ, որովհետև ես ու հայկոն 7 րոպե ուրախացանք հեռախոսակապում, եթե դա դիտարկենք որպես տեղ։ հետո հիմա սովորաբար էդ ուրախանալու տեղը մերիենց տունն ա, որովհետև իմ հարևանները չափազանց հիստերիկ են իսկ մենք չափազանց ծեր ծխի ու աղմուկի համար։ հետո հիշեցի էն օրը, երբ մեր հերթական ուրախանալուց հետո, երբ աշխենն ու արսենը տուն էին գնացել ու ես ու մերին իրենց մութ խոհանոցում նայում էինք դիմացի շենքին, պատահական երգեր լսում պատահական փլեյլիստերից ու երբ հասկացանք որ երգերը առաջ տալը անիմաստ ա․ մեկ ա ամեն հաջորդ երգը նույնքան դեպրեսիվ ա լինելու, եթե ոչ ավել, ինչքան նախորդը, դադարեցինք։ ու սկսեցինք ոչ էնքան ուրախ բաներից խոսել ու մենք արդեն ոչ էնքան ուրախ էինք։ ու երբ վերջացավ դեմիեն ռայսի animals were gone երգը ու մի քանի վայրկյան դադար էր մինչև հաջորդ երգի միանալը, ասեցի՝ կլինի՞ հաջորդ անգամ հավաքվելիս պիցցա սարքենք ու բանանի ֆրեշ ու լինենք ուրախ ու խոսենք ուրախ բաներից ինչպես սովորական, ուրախ մարդիկ։ մերին ծխախոտի վերջինծուխը դուրս փչեց ու հանգցրեց մոխրամանում։ հետո միացավ կոհենի blue raincoat-ը։ հետո հիշում էի աշխենին ճանապարհելիս ուս ուսի ու գլուխ գլխի տված նստած երգ լսելը։ հետո արսենի ծնունդից հետո երբ բոլորը գնացել էին, էլի էմոցիոնալ ու զգայուն թեմաներից խոսելն ու բացվելը, պատշգամբում, ուղիղ բետոնին նստած ու որ անձրև էր գալու։ ու մեր մնացած բոլոր-բոլոր ուրախանալու օրերը։ ու միշտ, ինչ որ պահից մենք բոլորով սկսում ենք չուրախանալ։ ոնց որ հենց դրա համար էլ հավաքված լինենք։ մյուս գործիս քայլելու ճանապարհին ամբողջ ընթացքում էս մտքրեն էին գլխիս մեջ։ ու որ երևի մի օր պետք ա կինո նկարել էն մասին թե ոնց են մարդիկ ուրախանում։ կամ գուցե կա էդ կինոն ու պետք ա գտնել ու նայել։ նայել ու գուղե սովորել ուրախանալ՝ առանց վերջում չուրախանալու։ ու հենց էդ ժամանակ դատարկը հանդիպեց բաղրամյանով ներքև իջնելիս։ ու սոնան։ ու էնքան հաճելի էր հենց դատարկին էդ ժամանակ հանդիպելը։ նա ասեց՝ քիչ աշխատի։ ասեցի, որ ուզում եմ, բայց դեռ դրան պատրաստ չեմ։ դե ես փախած եմ ինձանից։

  13. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    laro (27.05.2019), Varzor (25.05.2019)

  14. #293
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    էսօր մի խումբ մարդիկ, ովքեր ինձ իրենց ինչ-որ մարդկանց ծանոթացնելիս ասում են թե ընկերներ ենք, բայց ես արդեն դրանում խիստ կասկածում եմ, որովհետև նրանք բացակյում են կյանքիս բոլոր կարևոր իրադարձություններում, ասում էին՝ հետ բեր ֆեյսբուքը, չես ուզում, լավ ֆեյք բացի։ ասեցի, որ խնդիրը սկզբունքային ու գաղափարական ա ու որ երբեք ֆեյսբուք չեմ վերադառնա։ դե խնդիրը էն չէր, որ նրանք անչափ շատ զգում էին ինձ հետ կապը պահելու պահանջը։ ուղղակի ես պատահմամբ իմացա, որ իրենք էսօր հավաքվում են ու եթե լինեի ֆեյսբուքում մեծ ա հավանականությունը որ գուցե ես էլ կիմանայի էդ մասին։ բայց դե առնվազն ունեին համարս ու գիտեին մեյլս ու առնվազն 3-ի հետ նույն տեղում ենք աշխատում, ասելը առանձնապես ջանքեր չէր պահանջում։ եսիմ, եթե ինչ-որ մեկի հետ հեշտ շփման ուղիները բացակայում են մենք փորձում ենք էլ չշփվե՞լ էդ մարդկանց հետ։ ո՞նց էղավ, որ լիքը մարդիկ տելեգրամ էկան, որոշները առավոտներն ու իրիկունները ստուգում են մեյլերը ու իրենք են մեյլեր գրում։ երևի որովհետև կարևորու՞մ են մեր շփումը ու խոշոր հաշվով ֆեյսբուքի բացակայությունը ոչինչ չփոխեց մեր հարաբերություններում։ իսկ էն հարաբերություններում, որտեղ փոխեց/փոխում ա ու մարդիկ նեղվում են որ իրեն հետևից էլ չեմ վազում, գնալով ավելի շատ եմ բացակայում իրենց կյանքից, օքեյ, ես նախընտրում եմ ժամանակ ու էներգիա չծախսել նման հարաբերություններում։ թող իմ կյանքում լինեն քիչ մարդիկ, բայց իրենց համար ընդմիջման ժամանակ հալդիի էն կողքի տեղից խաչապուրիներ առնելն ու այգում ուտելը լինի էնքան կարևոր, ինչքան իմ համար ա։ ի վերջո, մենակ էդ մարդկանց ներկայությունն ա քիչ թե շատ խլացնում շարունակական մենակությունն ու լռությունը։ իսկ էն՝ հեշտ մարդկանցից, ավելի մենակ ու ավելի լուռ եմ դառնում։ ու չէ, ես լրիվ չեմ խզում կապերը, զուտ հավասարեցնում եմ էն ինչ կա կշեռքի երկու նժարներին․ ես կլինեմ մյուսների համար էնքան, ինչքան իրանք կան իմ համար՝ քիչ, շատ-շատ քիչ։

  15. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Varzor (29.05.2019)

  16. #294
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    երեկ առավոտ երբ արթնացա ու չուզելով ինձ պոկեցի անկողնում ու երբ ատամներս էի լվանում, ինձ հարցնում էի՝ չէ, բայց իրոք, քեզ սա պե՞տք ա, ինչի՞ ես սենց անում։

    ես փոքր ժամանակվանից ու միշտ, չեմ էղել էն էրեխեն, ում ամեն ինչ հեշտությամբ ա տրվել։ չէ։ ես ոչ խելացին էի, ոչ էլ ընդունակը։ բայց տրվել ա, որովհետև վիզ եմ դրել, փորձել եմ, չի էղել, էլի եմ փորձել ու տենց էնքան, մինչև ստացվել ա։ ու ոնց շատ փոքր էրեխեքի դեպքում ա լինում, ես դա անում էի ոչ թե գիտակցելով որ դա ձեռքբերում ա, ապրեմ ես, այլ անում էի դա, որ գոհացնեմ ծնողներիս, տատիս-պապիս, ընտանիքիս, որ գլուխս շոյեն։ ու քանի որ իրենց շատ էին, պետք էլի լիքը տարբեր բաներ անել շոյված լինելու համար։ արդյունքում չնայած որ իսկզբանե ոչ խելացի էի, ոչ էլ եսիմինչ ընդունակ, լիքը հմտություններ աճեցին ու զարգացան։

    դպրոցում էլ, էլի ոչ էն ամենախելացին էի, ոչ էլ ամենաընդունակը, բայց ինձ ամեն ինչ տրվում էր։ չկար առարկա, որից ես ուժեղ էի, ես բոլոր առարկաներից ու ամեն ինչից գլուխ կհանեի։ բոլոր առարկաների համար հմտությունները հավասար մակարդակում էին ու տենց հավասար էլ զարգանում էին։ քիմիայի խնդիրներ լուծելը անգլերենի ուղղակի խոսքը անուղղակի դարձնելու պես բան էր։ ու ինձ ահավոր դժվար էր 9 10 11 ու անգամ 12-րդ դասարաններում ինչ-որ բան որոշելը։ ինչպես կարելի ա ենթադրել համալսարանը թողնելու հանգամանքից, էնքան էլ լավը չէր ընտրությունս։ բայց երբ, գլուխ գովալ չլինի, գիտես, որ ինչ էլ փորձես, լինելու ա, դժվարությամբ, բայց մեկ ա գիտես որ վիզ դնես, կստացվի ու քեզ ամեն ինչ հետաքրքրում ա, ո՞նց մի բան ընտրես։

    էդ ամեն ինչով հետաքրքրված լինելու մասին անգամ սիվիս ա վկայում․ մի աշխարհ տեղում եմ աշխատել, բայց երբեք նույն աշխատանքը 2 անգամ չեմ արել, սկի նման աշխատանքներ չեն էղել։ ու հիմա էլ, ունեմ 4 աշխատանք, 4-ն էլ իրարից ծայրահեղ տարբեր, 4-ն էլ հավասարապես լավ են ստացվում մոտս ու ֆիզիկական հոգնածությունը չհաշված, ես ինձ լավ եմ զգում։ որ հարցնում են՝ լավ բա ինչի՞ ես տենց անում, ասում եմ՝ դե ավելի հեշտ ա երբ մենակ գործնական խնդիրների ժամանակ ունես ու կյանքումդ մենակ գործնական խնդիրներ են, ամեն ինչ լուծելի ա ու ամեն լուծած խնդրից ինքնագնահատականդ բարձրանում ա։ ու չեմ խաբում։ մի անգամ ասել եմ՝ դե ես ինձնից փախած եմ։ մի անգամ էլ, որ պատրաստ չեմ մի տեղում ու քիչ աշխատելու։ ու երբեք չեմ ստել։

    իրականում, ես երեկ հասկացա, որ ինձ էլի 10րդ դասարանցի եմ զգում, ով պետք ա ընտրի։ իսկ էդ ընտրությունը էնքան սարսափելի ա։ ես հասկանում եմ, որ հո սաղ կյանքս սենց չեմ լինելու, սենց հեղհեղուկ ու անկայուն։ հո միշտ սենց հորիզոնական չեմ տարածվելու։ մի օր պետք ա լինելու կայունանալ, արմատներ գցել ու սկսել ուղղահայաց աճել։ բայց ախր ոնց ընտրեմ, գրողը տանի։էդ ոնց որ 4 տղայի հավանես ու ստիպված լինել էդ չորսից մեկին ընտրել, որովհետև վիձիծյե լի, լուրջ հարաբերություններ են պետք։ ու էդ լրջությունն ա վախեցնում, սխալվելու հնարավորությունների կտրուկ քչանալը։ ոնց որ էդ լուրջ ընտրությունը խաղի միջի էն կիսավատ/կիսալավ սնկերից լինի, որ ուտում ես, ուժեղանում ես, բայց կյանքերիդ ու հավաքած միավորներիդ կեսը տանում ա։ իհարկե դու կարաս նոր միավորներ հավաքես, որովհետև հիմա ավելի ուժեղ ես, բայց համ էլ կարաս արագ կրվես, որովհետև քիչ կյանքեր ունես։

    մի կոզմից սարսափեցնում ա կայունանալու, արմատներ գցելու հեռանկարը, մյուս կողմից էլ չեմ էլ ուզում շարունակել սենց ինքնասպառել ռեսուրսներս ու քանի չեմ որոշել թե ով եմ լինելու, սենց կշարունակեմ փախած ման գալ ինձանից։ ինչևէ։

    ttps://youtu.be/J3m6et00DfQ

  17. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (03.06.2019), laro (30.05.2019), Varzor (29.05.2019)

  18. #295
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ես երկար գրառում էի արել, որը ջնջվեց։ մի խոսքով, ծանոթացեք, նա ռումն ա, գաման կամ էլ ուրին, ես դեռ չեմ որոշել։ երեկ երբ տուն էի քայլում, ինչ-որ մեկը, ումից դեռ զզվում եմ ինչքան ուժ ունեմ, ձագին տշեց ուղիղ տքերիս դիմաց։ ես մուննաթ էկա, բայց կռիվ չարեցի։ դե ես կռիվ անել չեմ սովորում։ ու քանի որ երկուսս էլ տշված էինք, իսկ տշվածներին տշվածները հասկանում են, չկարողացա փողոցում թողնել։ կստացվեր, որ ես էլ իրան տշեցի։ ամբողջ ճանապարհին գիրկս էր, դե որովհետև էրկու ամսեկան էլ չի լինի, սկի նորմալ ատամներ չունի ու ավելի շատ չոչ ա անում քան քայլում ա։ սիրտը ուղիղ ափիս մեջ էր խփում ու ձեռքով զգում էի մեքենաների բոլոր ազդանշանների ու լույսերի ազդեցությունը իր վրա։ մի պահ, երբ ձեռքերս հոգնել էին, դե հեշտ չի բարձրանալը ուլնեցիով, երբ մեջքիդ ծանր ուսապարկ ա, գրկիդ շուն, դու էլ մի ժամ առաջ գինի էիր խմում (ուղղակի էս վերջերս քանի որ համարյա չեմ խմում, մի բաժակից թուլացել էին ձեռքերս)։ ու երբ դրեցի նստարանին, երկու րոպեով հանգստանալու համար, նա ինձ նենց լքված ու հուսահատ նայեց, նենց լքված ու հուսահատ։ իսկ ես էդ պահին արդեն հաստատ գիտեի, որ ինչ էլ լինի, չեմ թողնելու իրեն։

    տանը, մինչև կգտնեի անջատիչն ու կմիցնեի լույսը, էլի սիրտը սկսեց արագ խփել։ հետո ուշադիր չորս կողմն էր նայում՝ չհասկանալով թե էս ուր ա ընկել։ մածուն ու թթվասեր չկերավ, թթվասերից մենակ հոտ քաշեց։ երշիկ էլ չկերավ։ ու ես չգիտեի ինչ անել։ գրեցի նարեկին։ նարեկը իմ սենսեյն ա, ով շների մասին ամեն ինչ գիտի։ ասեց որ ավսյանկա տամ։ ասեց որ չվախենամ, չի մեռնի եթե մանկական օճառով լողացնեմ։ ու ասեց որ լողացնեմ նոր կերակրեմ։

    ջրի տակ նենց հանգիստ էր կանգնել, մենակ գլուխը լվանալիս էր սկզբում փրձում դուրս պրծնել, հետո համակերպվեց։ լողանալուց հետո պարզվեց, որ ոչ թե մուգ մոխրագույն ա, համարյա սև, այլ սպիտակ-սպիտակ ա։ ֆենից վախեցավ, բայց էլի թողեց որ չորացնեմ։ հետո մի քիչ ավսյանկա կերավ,շատ քիչ ու ես մտածում էի արդեն, որ երևի հիվանդ ա, որովհետև շատ թույլ էր ու անջատված։ նարեկը ասեց, որ չանհանգստանամ, դեռ չի սովորել ինձ ու տանը, վաղը ամեն ինչ տեղը կընկնի։

    ամբողջ գիշեր կողքիս քնած էր։ լուսադեմին իջավ անկողնուց գնաց ջուր խմեց ու հետո էկել նվնվում էր, որովհետև չէր կարողնում բարձրանալ։ հետո ես աշխատանքի պետք ա գնայի ու երբ դուռը հետևիցս փակում էի, էլի էն լքված ու տխուր հայացքով էր նայում։ բայց ցերեկը ընդմիջմանս ժամին հետ գնացի տուն ու նա ուրախացավ։ հետո իրիկունը գործից հետո էլի տուն գնացի, սովորարաբար մինչև 8-ը սպասում եմ օֆիսում ու ինչ-որ բաներ բզբզում, որովհետև իմաստ չունի, մեկ ա 8ից էլի գործի եմ հոսթելում։ ու էս անգամ որ գնացի, պարզվեց համարյա լրիվ կերել ա թողածս ավսյանկան։ իր համար նորը սարքեցինք, իսկ իմ համար ձու խաշեցի ու ձվի հոտը դուրը էկավ։ իսկ ես հիշեցի իմ ամենաառաջին շանը, էն որ միշտ իմ հիշողություններում ավելի մեծ ա քան էն ժամանակ ես ու թե ոնց էր նա հավերից ձվեր գողանում։ հետո հիշեցի որ երկուսն էլ նույն անցեղ շներն են։ ուղղակի իմ բելկան լրիվ-լրիվ էր սպիտակ՝ հետևի ձախ ոտքին շագանակագույն կետիկներով։ հետո գուգլեցի՝ արդյոք չի մեռնի շունս եթե իրեն ձու տամ, որովհետև նարեկին արդեն էնքան բաներ էի հարցրել, որ ամաչում էի։ պարզվեց չէ։ ու ուրախացա, որովհետև ստացվում ա, բացի ավսյանկայից, ձվերն էլ ենք կիսելու։ էս անգամ աշխույժ էր, թրվռում էր, քաշում ոտքերիցս, տանում կոշիկներս, կրծում մատներս ու ես էլ չէի մտածում թե հիվանդ ա։ համարյա 8ին երբ տնից դուրս էի գալիս, էլ տխուր-տխուր չէր նայում, որովհետև արդեն գիտեր որ գալու եմ։

    ես էլ հիմա սպասում եմ մենեջերս էրևա էս կողմերում, ասեմ, որ իմ կյանքում նոր էակ ա հայտնվել, ով չի ասում՝ լսի գիշերները մի աշխատի, հոգնում ես, քեզ պետք չի, բլա բլա բլա բլա, բայց կարիք ունի, որ ես գիշերները տանը լինեմ ու ես դրա կարիքը ունեմ, ու որ դուրս եմ գալիս։

    հա, անդրանիկը հավանաբար կուրախանա, երբ ասեմ էս մասին։
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 30.05.2019, 22:25:

  19. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (03.06.2019), John (30.05.2019), laro (01.06.2019), Mr. Annoying (03.06.2019), Thom (01.06.2019), Tiger29 (30.05.2019), Նաիրուհի (25.06.2019), Տրիբուն (30.05.2019)

  20. #296
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ես երկար ժամանակ մտածել եմ, թե 3 տարի առաջ ավելի լավն էի քան հիմա, բլա բլա բլա բլա բլա։ էսօր մտածում եմ, չէ, էսօր վստահ եմ, որ հիմա ինչ կամ, երբևէ էղածս լավագույն տարբերակն ա։ ու ես ավելի լավն եմ դարձել թե անձնական, թե աշխատանքային, թե հանրային մակարդակներում։ ավելի ինքնուրույն եմ, ավելի ազատ, ավելի անկախ, ավելի գաղափարական ու սկզբունքային ու հիմիկվա գաղափարներս ու սկզբունքներս են ավելի լավը, ավելի պրոդուկտիվ եմ, ավելի համառ, ավելի բաց, ավելի ուղիղ, ավելի ուժեղ։ ու կարծում եմ, շարունակական նույն շրջանները անելու փոխարեն վերջապես առաջ եմ շարժվում։

  21. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (31.05.2019), laro (01.06.2019), Varzor (30.05.2019), Տրիբուն (30.05.2019)

  22. #297
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    երկու տարի սպասում էի մի սերիալի, որը ասում էին 10 սերիա պետք ա լինի, արդյունքում էղավ 6 ու որը մի գիշերում նայեցի։

  23. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Varzor (02.06.2019)

  24. #298
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ուղիղ երկու օրից լրանում ա թումոյից դուրս գալուս մի տարին, ուղիղ 3 օրից՝ էս տուն տեղափոխվելուս, մենակ ապրելուս մի տարին ու էսօր շանս բժշկի տանելիս մտածում էի, որ չնայած ես տան գաղափարը հետս ման եմ տալիս ու ես եմ իմ տունը ու քանի ես իմ տունն եմ, ամեն տեղ էլ տանն եմ, սկսեցի մտածել, որ ես վերջապես ինձ տանն եմ զգում։ էս էն մասիվի տանը էղած ժամանակ տանը լինելու զգացողությունը չի։ ոչ էլ պապիս տանը աօրած ժամանակվա տանը լինելու զգացողությունը։ էս էնքան լիարժեք ա, էնքան ամփոփ, էնքան ինձնից կախված։ հասկանու՞մ եք, ես գիտեմ, որ մեր շենքում կա 12 էրեխա, 7-8 տարեկանից ցածր ու ես գիտեմ իրենց մի մասի անունները, իրենց միշտ խաղում են Այլինի հետ։ էսօր դրամաանակս թողել էի տանը ու խնդրեցի, որ իր հետ մնան, մինչև կբարձրանամ ու կիջնեմ ու գրողը տանի, էդ էնքան հաճելի էր։ էնքան հաճելի էր բակի էրեխեքին կարողանալ ասելը, որ շանդ պահեն։ հարևանիս խռմփոցը էլ վրես չի ազդում։ երբ իմ սառնարանը փչացել էր ու տանը փչացող ապրանքներ կային էն մի հարևանս առաջարկեց իրենց սառնարանում պահել ամեն ինչ ու ասեց, որ չքաշվեմ, եթե իրիկունը ուշ տուն գամ ու ինձ բան պետք լինի։ դե իհարկե ես քաշվեցի, բայց մեկ ա հաճելի էր։ էն մյուս հարևանը, էն որ ամուսինը խռռացնում ա, ու էն որ անընդհատ բողոքում էր թե տանը աղմուկ եմ անում, էն օրը երկար խոսում էր հետս ու իրոք ծանր էր տանում 36 ժամ անընդմեջ աշխատելս ու մի գործի տեղից մյուսը վազելս։ բանջարեղենի խանութի էն սիրուն, սպիտակ մաշկով ծյոծյան գիտի, որ խնձոր, բանան ու սունկ եմ շատ սիրում։ ու նկատել ա, որ երբ 11-ից հետո եմ առևտուր անում, բոլոր մի հատիկով մնացած բանանները հավաքում եմ։ դե առավոտ դրանք էլ ուտելի չեն լինի, իսկ երբ ես եմ առնում, մինչև առավոտ դրանք չեն էլ մնում։ սևակի փողոցի բալենիների ու բալերի հոտերը էնքան հաճելի են, որ չգիտեմ, ամեն առիթ օգտագործում եմ էդ ծառերի մոտով քայլելու համար։ հիմա արդեն շուն ունեմ ու դա նշանակում ա որ ճանաչում եմ մոտիկ ապրող բոլոր շներին ու շների տերերին կամ ման տվող մարդկանց ու դա էլ ինչ-որ համայնք ա, բավականին լավ համայնք (չգիտեմ, ի տարբերություն կենտրոնի շների տերերի ստեղ ավելի պակաս հիստերիկ են մարդիկ, մտածում էի պետք ա հակառակը լիներ)։ ու Այլինը բարի անասնաբուժ ունի, ով կարողանում ա հավաստիացնել թե անհանգստանալու ոչինչ չկա։ ու Անժելն ա ստեղ, ձեռքի հեռավորության վրա, ու որ հենց մեռնելու լինեմ, նա կգա, չի թողնի։ ու նարեկն ա ստեղ, էլի ձեռքի հեռավորության վրա, ով միշտ կօգնի ու ում վրա կարելի ա հույս դնել։ հայկոյենց տունն ա ստեղ, ու ոչինչ որ դամբուլը բանակում ա։ ստեղ շնորի բոլոր ոհմակներն են ծանոթ ու որ ինձ ուրիշ շան հետ տեսան, չհիստերիկացան, չուզեցին բզիկ-բզիկ անել խեղճ ձագիս, հակառակը՝ էկան որ ծանոթնանան։ ու ստեղ ես օդային հարևան ունեմ, ով բացարձակ գաղափար չունեմ թե ով ա ու ինչ, բայց իր տան լույսը վառվում ա, իր պատշգամբում սիրուն ծաղիկներ կան ու հաճելի ա իր ներկայությունը, թեկուզ մենակ լուսային արտահայտությամբ զգալը։ ու ես մի սենյակային բույս ունեմ, ով երևի ինձնից էլ համառ ա ու ինչ ուզում ա լինի, չի չորանում, աճում ու աճում ա։ ու ես, բացի ինձնից էլի տուն ունեմ, որը տուն չի լինի, եթե տանը չլինեմ։ վախենում եմ ասել, թե երջանիկ եմ, որովհետև միշտ էդ հայտարարությունից հետո քաքի համը հելնում ա, բայց էնքան խաղաղ եմ։

  25. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    John (07.06.2019), laro (07.06.2019), Varzor (06.06.2019), Ուլուանա (06.06.2019)

  26. #299
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    էն քանի օրը որ սփյուռքը չկար, ես էլի ինքնավերլուծությամբ էի զբաղվում, շերտ-շերտ նայում էի ինձ։ ու էլի ահագին բաներ ընդունեցի իմ մասին։ ընդունեցի, որ միշտ-միշտ մտածել եմ երկրից գնալու մասին, ոչ թե որովհետև դրսում ավելի լավ ա, ոչ թե որովհետև կրթությունն ա ավելի լավ, պայմաններն են ավելի լավ կամ չգիտեմ էլ ինչ, այլ զուտ որ մերոնցից հեռու լինեմ։ ու ուրիշ ոչ մի պատճառ չկա։ որովհետև ես գիտակցում եմ, որ ուրիշ ոչ մի տեղում ավելի լավ չի, որովհետև ինչ էլ շուրջս լինի, խոշոր հաշվով իմ ներսի վիճակը դա չի փոխում ու երբ ներսումս ամեն ինչ լավ ա, կապ չունի որտեղ եմ, ես էլ եմ լավ։ ու ես գիտեմ, որ աշխարհում ամենալավը ես ինձ ստեղ եմ զգում ու ոչինչ որ քաքի մեջ ենք, բայց էդ քաքից դուրս չենք գա, եթե վերցնենք ու գնանք։ ու ինձ ահավոր հաճելի ա շուրջս հայերեն լսելը։ չեք պատկերացնի է թե ինչքան հաճելի ա։ պաթոսահայրենասիրական կհնչի, բայց ավտոստոպելիս տարբեր գյուղերում ու քաղաքներում շուրջս տարբեր բարբառներ լսելուց ուղղակի երջանկանում եմ։ ու ուրախանում եմ երբ գյումրիում հետս միշտ իրենց բարբառով են խոսում ու ես էլ մեր բարբառով եմ սկսում խոսել, չնայած իմ բարբառը մի քիչ խառն ա, որովհետև ես մեծացել եմ 4 տարբեր բարբառներ լսելով ու ինչ-որ խառը բան ա ստացվում։ ու նեղվել էի, երբ գորիսում հետս իրենց բարբառով չէին խոսում, բայց դե երևի մտածում էին՝ չեմ հասկանա։ ու երևի ճիշտ էին մտածում։ ու ինձ ահավոր հաճելի ա լսելը թե մարդիկ ոնց են պատմում իրենց գյուղի, քաղաքի, փողոցների, սարերի, տան, պապերի գաղթի, ընտանիքի, էրեխեքի ու թոռների մասին։ ու ես ստեղ ինձ էնքան իմ տեղում եմ զգում։ ստեղ ես էնքան պետք եմ։ իրոք։ եթե ինչ-որ տեղում ինչ-որ նշանակություն ունեմ ուրեմն էդ ստեղ ա, ուրիշ տեղում ու ուրիշ մարդկանց ես պետք չեմ։ ու էն, որ չեմ ուզում մերոնք կառավարեն ինձ, չեմ ուզում վատ հարաբերություններ ունենալ ընտանիքիս հետ չպետք ա ստիպի թողնել ու գնալ ստեղից։ ու նենց, ոնց ազատությունս են ընդունել ու համակերպվել դրա հետ, տենց կընդունեն նաև անկախությունս։

  27. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (16.06.2019), Ruby Rue (09.06.2019), Ուլուանա (17.06.2019)

  28. #300
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    կարճ վերջին շրջանի մասին պատմեմ, անցնեմ գործի։

    երևակել եմ փետրվարից նկարած ժապավեններս։ pan100-ը, որը push էի արել 800-ի ու որը թորոսը հույս չէր տալիս թե երևակելուց հետո մի բան կստացվի, իրականում ամենից հաջողված ժապավենն էր։ առաջին գունավոր ժապավենիս սկզբի նկարենրը չկային, մարիամին ու անդորրին էի նկարել ֆեմ գրադարանում։ բայց դե ոչինչ, էլի կնկարեմ։ էս անգամ կլինեն։ հա, ֆլիքրի հղումն էլ եմ դնում, մարդ ես, մեկ էլ տեսար ինչ-որ մեկին հետաքրքրեց։

    քրոջս ու ծնողներիս հետ էլի կռվեցի։ քուրս էկել էր տուն, նեղվել շանս գոյությունից ու խեղճին տնից դուրս հանել։ դե տնեցիք միանշանակ իրա կողմից էին։ ես էլ միանշանակ էլի հիստերիկացել էի։ նենց որ չէի ջոկել թե ոնց եմ ջերմաչափը ջարդում ու վնասում ձեռքս։ մի օր հուսամ վերջնականապես կհամակերպվեն իմ վրա ազդեցություն չունենալու մտքի հետ ու ոչ իմ նեռվերը կքայքայեն, ոչ էլ իրանց։ քրոջս բախտը բերեց․ շանս գտա, թե չէ չգիտեմ ինչ կանեի, կխաչեի հավանաբար ու հետո կվառեի։

    հա, հետո շունս ջարդել ա ակնոցներս ու ես հիմա առանց ակնոցի եմ։ պարզվում ա՝ հավանականությունը որ ես իմ -7,5 կարճատեսությամբ ինչ-որ մեկին կճանաչեմ, ավելի մեծ ա, քան էն որ նորմալ տեսողությամբ մարդիկ կճանաչեն ինձ առանց ակնոցի տեսնելու պարագայում։ շատ հետաքրքիր փորձառություն ա, վերջին 10 տարվա ընթացքում էսքան երկար առանց ակնոցի չէի էղել։

    հուլիսից կունենամ 3 գործ, օգոստոսից՝ 2, կաշխատեմ մեծամասամբ տանից, շանս դաստիարակելու շատ ժամանակ կունենամ։ անհամբերությամբ եմ սպասում օգոստոսին, որ էլ էս քաղքենի ու կեղծ կոլեգաներիս բարբաջանքները չլսեմ։ քայքայվում եմ իրենց ներկայությունից։
    էս վերջերս պարբերաբար մտածում եմ երևանից գաղթելու մասին։ օրինակ կարամ մի էրկու տարի ապրեմ դիլիջանում։ մեկ ա, աշխատանքս տանից ա ու աշխարհագրական կոորդինատները կարևոր չեն, դիլիջանում ոչ մեկին չեմ ճանաչում, փոքր, խախանդ, ձանձրալի քաղաք ա։ ու երևի տենց էլ կանեմ։

    էլ ինչ ասեմ։ եսիմ, չգիտեմ։
    գնալով ավելի եմ մարգինալացվում ու երևի երևանից գնալն էլ դրան ավելի կնպաստի։ մի խոսքով, էսքանը։

  29. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    StrangeLittleGirl (02.07.2019), Varzor (21.06.2019), Նաիրուհի (25.06.2019), Ուլուանա (22.06.2019)

Էջ 20 23-ից ԱռաջինԱռաջին ... 101617181920212223 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ucom (ունիվերսալ հեռահաղորդակցություն)
    Հեղինակ՝ aerosmith, բաժին` Հեռահաղորդակցություն
    Գրառումներ: 1409
    Վերջինը: 26.05.2017, 22:53
  2. www.hashvich.info - առցանց ունիվերսալ հաշվիչ
    Հեղինակ՝ ed2010, բաժին` Վեբ կայքերի քննարկում
    Գրառումներ: 16
    Վերջինը: 09.02.2011, 23:40
  3. Պորտալ ստեղծելու առաջարկ
    Հեղինակ՝ Gevorg, բաժին` Վեբ
    Գրառումներ: 48
    Վերջինը: 05.12.2010, 01:42
  4. Նոր աշխատանքային պորտալ
    Հեղինակ՝ panion, բաժին` Աշխատանք
    Գրառումներ: 1
    Վերջինը: 24.02.2009, 21:58
  5. Սոֆտ Պորտալ
    Հեղինակ՝ Արամ, բաժին` Վեբ կայքերի քննարկում
    Գրառումներ: 52
    Վերջինը: 08.03.2007, 14:26

Թեմայի պիտակներ

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •