User Tag List

Էջ 23 23-ից ԱռաջինԱռաջին ... 131920212223
Ցույց են տրվում 331 համարից մինչև 345 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 345 հատից

Թեմա: Ունիվերսալ պորտալ

  1. #331
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    տատիս մասին ամենավառ հիշողությունը էն ա, թե ոնց ա ճշմարտության հետ աղերսներ չունեցող բաներ ասում մենակ պապիս ընդիմանալու համար։ ու թե ոնց էր ամեն անգամ հորս պաշտպանում, երբ պապս բարկանում էր հորս վրա։ հերս իր համար միշտ իդեալական, օրինակելի, սուրբ զավակ ա էղել, հպարտության առարկա, ազգի պարծանք։ (ու ես սաղ ջոկել եմ, էս սաղ հորս քայլվածքից էր գալիս։ մինչև 2014-ի վիրահատությունը սենց շատ հպարտ էր քայլում, գլուխտ բարձր, խրոխտ հայացքը դեպի պայծառ ապագան ու նայելիս կթվար թե մենք՝ նվաստ մահկանացուներս հավիտյանս հավիտենից պարտական ենք իրեն։ իսկ ես միշտ մեջքս ծռած եմ քայլել, ոտքերս թեք դնելով, առանց շուրջս նայելու ու հայացքս բոլորից փախցնելով։ դրա համար էլ ես խեղճ եմ, հերս՝ զոռբա։)

    պապիս մահից հետո հերս էլի սուրբ էր, բայց հրեշը արդեն մերս էր։ ես իրոք, ամբողջ հոգով տխրում եմ մորս համար։ մորս երբեմն պաշտպանողը պապս ա էղել, իսկ իր հարազատ ծնողները նախընտրում էին չխառնվել իրանց աղջկա ընտանեկան գործերին, դե հո չէին դժբախտացնելու աղջկան ու թոռներին։ թող կռվեն էլ, բարիշեն էլ, ժամանակի ընթացքում կամաց-կամաց կհասկանան իրար։

    պապիս մահից հետո մերս էդ պաշտպանողն էլ չուներ։ դե կասեք՝ բա դու՞ք։ 2 յեքա էրեխա էիք, չէի՞ք ֆայմում ինչ-որ բան անել։ բայց ֆայմելը կապ չունի, որովհետև մորս դաստիարակածով անկախ էն ամենից ինչ կաներ հերս, թե ոնց կվարվեր մորս հետ, երբեք չէր դադարի մեր հերը լինել ու մենք պետք ա հարգեինք ու սիրեինք իրեն։ մերս մեզ հավատացրել էր, թե ինքն իրեն կարա պաշտպանի ու դրա համար մեր կարիքը չունի։ ու ամեն անգամ, երբ հերս մորս հետ կռվում էր, բոլոր իմաստներով հողին հավասարեցնում ու գնում լակած շնթռկելու, գալիս էր տատս ու շարունակում հորս գործը։ ասում, ու մի քանի անգամ, որ էն վիճակը, որում հիմա մենք ենք, սաղ մորս մեղքով ա։ այո, որովհետև նա լավ կին չի ամուսնու, իր թառլան տղու համար։ այո, իհարկե, մերս լավ կին չէր, որովհետև ամեն անգամ երբ կարար թքեր տղուդ վրա, գնար ու մի բան էլ դատի տար, չի արել։ լավ կին չէր, որովհետև տարիներ շարունակ սաղ ընտանիքիդ անդամների կողմից անվերջանալի վիրավորանքներ ա կուլ տվել։ լավ կին չէր, որովհետև էդ ամենով հանդերձ, երբ անգամ դու սևացնում էիր էդ թառլան տղայիդ անունը, ինքն էր միակ պաշտպանողը ու ձեզ պարզերես անողը։ այո, մերս լավ կին չէր։ մերս մինչև հիմա լավ կին չի։ իսկ այ տատս։ տատս հեքիաթ ա։

    հիմա երբ ծերացել ա, վերջապես իմաստություն ա իջել աչքերին։ վերջապես տեսնում ա, որ իր տղան այլևս սուրբ չի։ չնայած խիստ կասկածում եմ, թե եթե հերս պարտքերի տակ չճռռար ու առաջվա նման փող աշխատեր, տատիս հասներ էդ իմաստությունը։

    տատս կռված ա հորս հետ։ էս 2 շաբաթ ա չեն խոսում։ ու նա գիտի որ իմ ու հորս հարաբերությունները լարված են ու ամեն օր զանգում ա։ իրեն սկսել ա հանկարծ հետաքրքրել թե ոնց եմ ես, ի՞նչ եմ անում, ի՞նչ եմ կերել, լա՞վ եմ։ հետո երբ ստանում ա իր հարցերի պատասխանները, սկսում ա ընտանեկան տրավմաներիս վրա աղ լցնելով մանիպուլացնել ինձ, որ ես էլ հորս հետ չխոսամ, որ մարդու տեղ չդնեմ, որ դառնամ հորս հետ պատերազմում իր դաշնակից։

    տատս չգիտի, որ հորս մարդու տեղ դնելու միակ պատճառը մերս ա։ որովհետև մերս կնեղվի եթե հորս չբարևեմ։ կնեղվի ու կնեղանա ինձնից։ տատս չի ջոկել, բայց ես ջոկել եմ, որ մերս շաաաաաաատ վաղուց մեր ու ամուսնու մեջ ընտրություն կատարելիս ամուսնուն ա ընտրել ու իր ընտրությունը հարգելը իր հետ կապը պահելու միակ ձևն ա։ իսկ ես մորս անտանելի շատ եմ սիրում մեր՝ թեկուզ քիչ շփումը կորցնելու համար։ ու կապ չունի որ մենք ընկերներ չենք ու երբեք չենք լինի։

    տատս դեռ չի ջոկել, որ 30-40 տարի ուշացել ա։ չի ջոկել նաև, որ իր տղային մեծամասամբ ինքն ա սենց սարքել՝ դաստիարակելու փոխարեն սրբացնելով։ որ լիքը վատ սերմեր ա դրել մեջը որոնք հետո բարենպաստ պայմաններում սկսել են ծլել-ծաղկել ու դե բույսերը աճում են ամբողջ կյանքի ընթացքում, դրա համար էլ հերս երբեք ավելի լավը չի դառնա, այլ հակառակը։

    տատս չի ջոկում թե ինձ ինչքան տհաճ ու զզվելի ա հորս հետ շփվելը։ ինքը երբեք չի հասկանա թե ինչ եմ զգում ես, երբ զանգում եմ մորս ու մեկ էլ հեռախոսը ինքն ա վերցնում ու էդ պահին ես սկսում եմ աղոթել, որ երբեք, ոչ մի պարագայում հերս մորիցս երկար չապրի, որովհետև էդ դեպքում ամեն օր ա հեռախոսը ինքը վերցնելու ու ամեն օր եմ իր հետ խոսելու։ տատս երբեք չի ջոկի, որ ամեն անգամ հորս հետ խոսելուց հետո ուզում եմ մաշկս վրայիցս քերեմ, որովհետև չեմ ասել թե ինչքան եմ զզվում իրենից, որովհետև կեղծել եմ ինձ ու կշարունակեմ կեղծել քանի ինքը ողջ ա։ ու տատս նաև չի ջոկում, որ ինձ մի քանի անգամ ավելի զզվելի են իր էժան մանիպուլացիաները։ որ դրանցով կորցնում եմ իր նկատմամբ մնացած հարգանքի վերջին, ամենավերջին կաթիլները։

  2. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (24.08.2020), boooooooom (21.08.2020), Cassiopeia (22.08.2020), Sambitbaba (21.08.2020), Smokie (24.09.2020), Varzor (22.08.2020), Աթեիստ (23.08.2020), Նաիրուհի (22.08.2020), Ուլուանա (22.08.2020)

  3. #332
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    իմ պատկերացրած իդեալական ապագայում մենք մի օր տավուշի կամ լոռու կողմերը ինչ-որ հողատարածք ենք առնում ու ըտեղ սկսում տուն կառուցել, որ երբ ծերանանք ու թոշակի անցնենք, թողնենք քաղաքն ու փոշին ու գնանք սարերում հանգիստ ապրելու։

    տունը հողատարածքի մի մասն ա զբաղեցնում, իսկ մնացածը այգին ու բանջարանոցն են։ ու դե տան մոտ սիրուն պարտեզ սիրուն ծաղիկներով։ տնից ոչ շատ հեռու էլ մեղվի փեթակներն են։ դեռ չեմ հասկանում թե որտեղ պետք ա լինի հավաբունը, որ գարնանը նոր ցանած կանաչիների սերմերը չքչփորեն ու ուտեն, բայց հավեր էլ եմ ուզում։ 2 շուն ու 2 կատու ունենք, որ ազատ վազվզում են բակում ու իրար չեն ուտում։ ես ու բիձես գարնանը էտում ենք ծառերը, պատվաստում, կանաչիներ ու ինչ-որ բանջարեղեններ ցանում, ամռանը ջրում ու մշակում, աշնանն էլ հավաքում ենք բերքն ու մրգերից գինիներ, լիկյորներ, չրեր սարքում, լիքը համով պահածոներ։ էն մեղրն ենք քաշում ու սիրուն բանկաներով ու շշերով ամեն ինչ մեր մառանում դասավորում։ էդ նույն մառանում պահում ենք համ էլ չորացած խոտաբույսերը, արկղերով խնձորներն ու տանձերը։ Իսկ ձմռանը նստում ենք բուխարիի մոտ ու հեռուստացույցի ձայնը շատ բարձրի վրա դրած լուրեր լսում, որովհետև արդեն ծեր ենք ու խուլ։ երբեմն մեր թոռներն են մեզ հյուր գալիս, հազվադեպ մենք ենք հյուր գնում, որովհետև ծեր ենք ու երկար ճանապարհից հոգնում ենք։ կյանքում համարյա ոչինչ էլ չի կատարվում։ ամենավատ բանը դառնում ա կարկուտը, որ փչացնում ա բերքը։ կամ տակառում գինու թթվելը։ իսկ ամենալավը չկա, մնացած ամեն ինչը լավն են։
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 22.08.2020, 21:27:

  4. Գրառմանը 15 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (24.08.2020), boooooooom (23.08.2020), CactuSoul (23.08.2020), Cassiopeia (23.08.2020), Freeman (22.08.2020), John (23.08.2020), Sambitbaba (13.09.2020), Varzor (25.08.2020), Աթեիստ (23.08.2020), Արէա (23.08.2020), Արշակ (16.09.2020), Բարեկամ (24.08.2020), Դեղին մուկիկ (22.08.2020), Նաիրուհի (22.08.2020), Ուլուանա (23.08.2020)

  5. #333
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ամեն անգամ երբ երկնքին եմ նայում ու փորձում համաստեղությունները իրարից տարբերել, հիշում եմ թե ոնց էինք ես ու ախպերս լակոտ ժամանակ արթուն մնում մինչև եսիմ երբ ու երկնքին նայելով համաստեղություններ հորինում ու զարմանում եմ թե ի՞նչ էղավ, ինչի՞ էլ առաջվա նման մոտ չենք։

    իսկ մենք իրոք շատ մոտ էինք։ թիմ էինք ու դա լավագույն ու ամենահուսալի թիմն էր, որի կազմում երբևէ էղել եմ։ հոպարիս էրեխեքը միշտ լակոտություններ էին անում ու երբ նեղանում էին, մեծերին պատմում էին մեր ավազակությունների մասին։ ու ես ու ախպերս մի անգամ պլան էինք մտածել, թե ոնց տանենք կորցնենք հոպարիս մեծ աղջկան, որովհետև ամենախաբարբզիկը ինքն էր։ բայց էդ ժամանակ աշուն էր արդեն, լիքը անձրևներ էին գալիս, իսկ ինքը թեթև քամուց հիվանդանում էր ու ես ախպերս որոշեցինք, որ ոչինչ, կտանքենք կորցնելու երբ գարուն գա ու եղանակները տաքանան։

    իսկ մենք խաբարբզիկ չէինք, մեր գաղտնիքները երբեք մեծերը չէին իմանում։ մենք միշտ մեկս մյուսի մեջքը պահում էինք։ ու չնայած լիքը ծեծում էինք իրար, բայց էդ մենակ մեր գործն էր ու մեր խնդիրները մենք էինք լուծում։

    7-8 տարեկանում ինչ-որ անկապ պարանոյա էր սկսվել ու ես վախենում էի ցանկացած տարածքում մենակ մնալուց։ ախպերս գիտեր ու միշտ հետս էր։ ինքը մեծերի նման չէր հարցնում թե ինչից եմ վախենում, չէր ասում որ վախենալու ոչ մի բան չկա, ուղղակի միշտ հետս էր։ մեր սենյակը փոքր էր ու մահճակալները դեմ դիմաց էին դրված։ հիշում եմ, թե ոնց էինք քնելուց առաջ մեզնից մի քանի անգամ ծանր մահճակալները հրում-քաշում, կպցնում իրար, որովհետև տենց քնելը ավելի ապահով էր։

    ախպերս նաև միակ մարդն էր մեր ընտանիքում, որ գիտեր սուիցիդալ մտքերիս մասին։ վատ էլեկտրական թեյնիկ ունեինք ու մի անգամ դրանով հոսանքահարվել եմ ու ախպերս էկել, լաց լինելով հարցնում էր՝ դիտմա՞մբ եմ արել, հա՞։ ես իրան չեմ սիրում, դրա՞ համար եմ ուզում մեռնել ու չէր հավատում, որ չէ, ուղղակի թեյնիկն էր վատը։

    իսկ մի անգամ դախ դանակով խակ խնձորից ծաղիկներ էի որոշել սարքել։ դանակը ինձնից մեծ էր ու շատ սուր, խնձորն էլ ամուր էր, ու ես էլ չհասկացա թե ոնց արեցի, որ դանակը խնձորի մի կողմից մտավ, մյուսից հելավ ու մտավ դաստակիս մեջ ու ես չէի ջոկում՝ հիմա էս ձեռքիս մխված խնձորը հանե՞մ թե ինչ անեմ։ ախպերս էլ չէր ջոկում, լաց էր լինում ու գոռում թե ինչ արեցիր, ինչ արեցիր։ լուրջ բան չկար, երակս չէի կտրել, բայց ախպերս մի քանի օր հետս չէր խոսում։ հետո էլ ինձ ֆուտբոլ խաղալու չէր կանչում։ իսկ ես դե զզվում էի ֆուտբոլից ու մենակ իր համար էի գնում։ իսկ հետո ինքը ուներ նոր ընկերներ։

    մեր տան պատշգամբից էրևացող համաստեղության համար միշտ կռիվ էինք անում, ես ասում էի՝ չէ, էդ կարիճն ա, նայի պոչը։ ինքն էլ ասում էր՝ կարիճ չի, օրիոնն ա, ու պոչ չի, ձեռքի թուրն ա։ էս տան պատշգամբից էլ ա էդ նույն համաստեղությունը էրևում։ նայեցի, օրիոնն էր։ ու ուզում էի գրեի՝ լսի, հիշու՞մ ես էն համաստեղությունը, դու ճիշտ էիր, կարիճը չի մեկ էլ գիտես, չէ՞, որ մենք դեռ նույն թիմից ենք, բայց փոխարենը էկա ստեղ ու ստեղ եմ գրում իրեն գրելու փոխարեն։
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 13.09.2020, 04:01:

  6. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (13.09.2020), Cassiopeia (13.09.2020), Mr. Annoying (25.09.2020), Sambitbaba (13.09.2020), Varzor (13.09.2020), Աթեիստ (13.09.2020), Արէա (13.09.2020), Արշակ (16.09.2020), Դեղին մուկիկ (13.09.2020), Նաիրուհի (13.09.2020), Ուլուանա (13.09.2020)

  7. #334
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    հուզիչ ու միաժամանակ վախենալու ա հասկանալը թե ինչքան շատ եմ ազդում քրոջս վրա։

    էսօր լրանում ա 11-րդ օրը ինչ միասին ենք ապրում ու քույրս առաջին անգամ հարցրեց թե ինչո՞վ եմ սարքել թեյը, աղացա՞ծ դարչին եմ գցել թե՞ փայտիկներից։ էն առաջին օրերին ընդհանրապես չէր խմում։ հետո ուղղակի, ինձ ընկերակցելու համար։ հետո խոսում էինք, որ մի օր պետք ա անպայման չինական ավանդույթներով թեյախմություն կազմակերպել։

    առաջին երկուշաբթի օրը 5 րոպեն մեկ 15 անգամ գրում էր, թե երբ տուն կհասնեմ։ երբ տուն էկա, երկար ճառում էի, որ իմ մասին անհանգստանալ պետք չի, որ մինչև իր՝ իմ հետ ապրելը, ես ավելի ուշ էլ եմ տուն էկել ավելի վախենալու փողոցներով ու տես, դեռ ողջ եմ, բան չի էղել։ որ պետք չի նյարդերը էս տարիքից էսքան քայքայել, որովհետև հետո հաստատ լինելու են լիքը առիթներ։ լաց էղավ։ ասում էր՝ ես ձեր նման չեմ, նկատի ունենալով ինձ ու ախպորս։ հա, արևս, դու մեր նման չես, դու չես վախենում որ մարդիկ զգացմունքներդ կտեսնեն։ դու մեզնից քաջ ես էղել ու կանգնել հորս առաջ մեզանից շատ փոքր տարիքում։ իսկ մենք միշտ լուռ վերմակի տակ ենք մտել ու ծպտուն չենք հանել։ դու էնքան ուժեղ ես էղել, որ 15 տարում մեր հորը ոչ մի անգամ հայր/ պա ու իր հայրությունը մատնանշող այլ ձևակերպմամբ չես դիմել ու դա դարձել ա լավագույն ու էս պահին միակ պատիժը իր համար։ ու երանի, երանի մեր նման երբեք չդառնաս, միշտ էդքան ջինջ ու մաքուր մնաս։ ու ես չգիտեի, թե ոնց բացատրեմ, որ մեր նման չլինելը իր՝ ամեն ինչին կրած լինելու մասին ա։

    հաջորդ օրը թթված էր ու չհարցրեց թե երբ եմ գալու։ իսկ դրանից հետո երբ օֆիսից դուրս էի էկել, գրեց՝ շու՞տ ես գալու, պաղպաղակ կբերես թե՞ մենք գնանք առնենք։ ասեմ որ հավանել էի հարցի դիվանագիտական ձևակերպումը։ բալիկը արագ ա սովորում, միանգամից 2 ճագար ա խփում մի հարցով։ էդ օրվանից ամեն օր ժամը 8-ի կողմերը ինչ-որ բան ա ուզում որ հետս բերեմ ընթացքում նրբորեն ճշտելով թե ուր եմ։ սպասում եմ թե ի՞նչ ա հորինելու երբ ձանձրանա էս տակտիկայից։

    հետո հարցնում էր՝ թե ինչ եմ արել մազերս։ դե հասկանում եք, տատս ջանք ու եռանդ չի խնայել ու գանգուր մազեր ունենալու համար կոմպլեքսներ սերմանել էս էրեխու մեջ ու նախշուն խուճուճները փչացրել ա մազերը ուղղելով։ ասեցի որ՝ դե ոչինչ, կդզենք։ ասում ա՝ դու սաղ ուզում ես դզել։

    անգամ երաժշտական ճաշակի վրա եմ ազդում, դանդաաաաաաաաղ, բայց ստեղ ընդհանրապես հույսեր չունեի էլի։

    մենակ նեղվում եմ, որ հիմա էլ նեղվում ա մորս կարոտելով ու մորս մասին անհանսգտանալով։ որովհետև դե հիմա ստեղ ա ու հորս վրա խոսող չկա։ իսկ հերս նեղվել ա, որ մենք իրեն չենք զանգում։ հըըըըըըըըմ, տեսնես հիշու՞մ ա իմ ու ախպորս վրա հեռախոսը անջատելը, երբ մենք ամիսներով փորձում էինք իր հետ կապ հաստատել։ չէ, չէ՞, դժվար։ այ սենց միստիկ բան ա հիշողությունը։ ոչ միայն մարդկանց մասին ունեցած վատ հիշողություններն են ջնջվում, այլևս սկսում ես մոռանալ թե ինչ փթիր ես էղել ժամանակին։ բայց մաման երևի հիմա ավելի հանգիստ ա։ դե որովհետև զավակներից գոնե մեկը հայրական ճիրաններից մասնակի ազատվելու համար ստիպված չեղավ մինչև չափահաս դառնալը սպասելը ու գուցե ավելի քիչ տրավմատիզացված լինի, քան նախորդ երկուսը։

  8. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (15.10.2020), Sambitbaba (23.09.2020), Smokie (24.09.2020), Varzor (24.09.2020), Ուլուանա (24.09.2020)

  9. #335
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ալենը էն կոլեգաս էր, ում միշտ վերելակում էի հանդիպում։ բարև, ո՞նց ես։ ու մեր գործերը երբեք չէին հատվում ավելի շատ խոսելու համար։ բայց էն որ հեռվից տեսնում ես ու գիտես որ ձերոնցական ա։ այ տենց էր։ մի անգամ վերելակում մարիամը զանգեց, ու դե մենք ներքին կատակ ունեինք, որ մարիամին հիսուս էինք ասում, ու երբ ասեցի՝ հա, հիսուս, սկսեց խնդալ։ հետո պարզվեց որ մեր հիսուսը իր մոտ ընկեր մարիամն ա։

    վերջին անգամ տեսել եմ 2 տարի առաջ էս վախտերը, իրիկունը ամիրյանով քայելիս, ես գնում էի պաղպաղակ ուտելու, ինքը՝ տուն։ հետո համոզեցի որ չէ, դեռ շուտ ա, արի գնանք պաղպաղակ կուտենք։ ու հետո քայլում էինք ու անկապ խոսում։ միամիտ պարզեց որ մարդիկ կարծում են, գրեթե համոզված են որ ինքը գեյ ա ու ժամերով խնդում էր։ հետո հաջող անելուց՝ շուշուտ հանդիպենք, հավես ա։ իհարկե չհանդիպեցինք։

    հետո մի անգամ էլ ավտոբուսում տեսա, բայց իգնոռեցի որովհետև իր էն չսիրած ընկերոջ հետ էր, իսկ ես հավեսը չունեի ու վաբշե տրամադրություն էլ չունեի ինչ-որ մեկի հետ խոսելու։ ու երեկ զոհվածների ցուցակում կարդում եմ նաև իր անունը։ ես սկի չգիտեի էլ է, որ ծառայում ա։ ես սկի չգիտեի որ իր մասին էլ պետք ա անհանգստանալ։ ու ես չէի անհանգստանում իր մասին։ ու հիմա մեղավոր եմ զգում ինձ ամեն ինչի համար։

    սիրտս պայթում ա ատելությունից, բարկությունից ու անզորությունից։ ու որ չունեմ անգամ բավականաչափ քաջություն ալենի հուղարկավորությանը գնալու համար։

  10. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (15.10.2020), boooooooom (10.10.2020), Cassiopeia (08.10.2020), Rammstein (09.10.2020), Sambitbaba (08.12.2020), Smokie (09.10.2020), Աթեիստ (09.10.2020), Նաիրուհի (09.10.2020), Ուլուանա (08.10.2020)

  11. #336
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    հայերեն լսելու չհագեցող պահանջ ունեմ։ առավոտից մանսուրյան էի լսում։ դե մանսուրյանը հայերեն ա։ հետո հախվերդյան։ հները։ ընդհանրապես ես 90-ականների հախվերդյանին ահավոր շատ եմ սիրում։ հետո էս միացավ։

    ես էլի եմ ասել, բայց էս երգը հավերժ հիշեցնում ա թե ոնց էինք 2019-ի փետրվարին, արսենի ծնունդը նշելիս մեր տան բալկոնում ես արսենն ու մերին զռռում։ ((արսենի) ծնուդներին ընկերովի զզռալը հին ու բարի ավանդույթ ա, որ միշտ պահում ենք ։Դ )

    հիմա սահմանում կանգնած բոլոր ընկերներիցս, ծանոթներիցս, բարեկամներիցս, ամենաշատը արսենի համար եմ անհանգստանում։ ինձ ահավոր ցավոտ էր գիտակցելն ու ընդունելը, որ պատերազմի ժամանակ մեռնում ենք բոլորս ու երբ էս սաղ վերջանա, մենք չենք լինի էն ինչ կայինք։ ու ինձ ավելի ցավոտ էր իմ հին արսենի կորուստը քան ինքս իմ։ ինչքան էլ ինքս ինձ համոզեմ, որ ես հիմա արսենի ու մյուսների թիկունքին եմ կանգնած ու եթե անեմ էն, ինչ լավ եմ անում, ու ավելի լավ, քան սովորաբար, մեկ ա շարունակում եմ ինձ մեղավոր զգալ կողքին կանգնած չլինելու համար։

    տխուր ա նաև գիտակցելը որ երբ պատերազմը վերջանա, լիքը բան իրոք էլ չի լինի։ ու պետք ա սաղ զրոյից կառուցել, հիմքից քարը քարի վրա դնելով։ ու որ ոչինչ երբեք էլ առաջվանը չի լինի։ բայց հայկո ջան, չէ, սերը միակ բանն ա, որ էս պատերազմից չի գնա։

    անընդհատ հիշում եմ ստեփանակերտցի էն պապիին, ով ասում էր որ մարդկանց երջանիկ լինելու համար սեր ու խաղաղություն ա պետք, որ պատերազմի ժամանակ սեր կար, դրա համար կրեցինք։ պատերազմի ժամանակ սեր կա։ երանի իմանայի, որ էդ էսքան շատ ա, էն ժամանակ, երբ դեռ պատերազմ չկար։ ու իմ մարդիկ ջոկեին, թե ինչքան շատ են սիրված։
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 19.10.2020, 18:28:

  12. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (19.10.2020), boooooooom (25.10.2020), Cassiopeia (20.10.2020), Freeman (19.10.2020), Sambitbaba (08.12.2020), Smokie (20.10.2020), Varzor (26.10.2020), Նաիրուհի (21.10.2020)

  13. #337
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հայկը հուլիսին ա զորացրվել։ Հայկի սաղ վաշտի տղաները զոհվել են էս անտեր պատերազմի ընթացքում։ դեմբելով ցույց էր տալիս թե ոնց ա գրանցել Դավոյի անունը ու մնացած անունների մասին ասում, որ իրենք սաղ զոհվել են։ Էլ չկան։ Կային։ հիմա էլ չկան։ Ու ես չգիտեի, ինչ ասել, ոնց ասել, ոնց մխիթարել։ Թևի վրա կուչ էկած կրճտացնում էի ատամներս որ իր մոտ լաց չլինեմ։ ու հիմա Դավոյին էլ են տանում առաջնագիծ։ ես Դավոյին չգիտեմ բայց գիտեմ Հայկին։ Կլինի՞ գոնե Դավոյին ոչ մի բան չլինի։ Կլինի՞ գոնե ինքը հետ գա։ Կլինի՞ արդեն վերջանա էս անտեր պատերազմը։
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 22.10.2020, 01:15:

  14. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (25.10.2020), Cassiopeia (22.10.2020), Sambitbaba (08.12.2020), Smokie (07.12.2020), Varzor (26.10.2020), Ուլուանա (22.10.2020)

  15. #338
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    հայելու մեջ նայում եմ ինձ ու ոնց որ հայելուց պապս ինձ հետ նայի։ Կնճիռներ դեռ չունեմ ու մեր աչքերի ձևն էլ տարբեր ա, բայց հայելուց նայողի հոգնածությունն ու ցավը էն ա, ինչ տեսնում էի պապիս աչքերում ու կնճիռներում։

    պապս էնքան շատ էր ասում՝ ցավդ տանեմ։ ու ես միշտ փորձում էի հասկանալ՝ ո՞նց են ուրիշի ցավը տանում։ հիմա նայում եմ ընկերներիս ու ամեն ինչ կանեի իրանց ցավի գոնե կեսը տանել կարողանալու համար։ բայց ո՞նց են ուրիշի ցավը տանում։
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 22.10.2020, 01:36:

  16. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (22.10.2020), Freeman (22.10.2020), Sambitbaba (08.12.2020), Smokie (07.12.2020), Աթեիստ (22.10.2020), Նաիրուհի (30.10.2020)

  17. #339
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    առավոտ շուտ գյուղից եմ գալիս ու բոլորը պատերազմից են խոսում։ դե հրադադար ա, էս անգամ Ամերիկան ա ասում։ տո չէ, դա ոնց կարա դուխ անի Ամերիկայի գլխից թռնի։ Չէ, պահելու են էս։ միջին տարիքի մի տղամարդ քմծիծաղ էր տալիս։ Չե՞ս հավատում, հարցնում էր կողքի նստածը, այ կտեսնես։

    9-ի կողմերը ինչ-որ բան կարդաց ու հիստերիկ ծիծաղ բռնեց։ ասում էր՝ էս էլ խախտեցին, ժողովուրդ, բա հո չէին պահելու։ Հետո ընթացքում խոսքի մեջ ասեց, որ իր տղան էլ ա առաջնագծում։ Ախպերն էլ 2 օր առաջ գնաց։ Բա դու ինչի՞ չես գնում։ Դե չեն տանում, այ ախպեր։ Առողջ տղամարդ ես, քեզ ինչ ա էղել, ինչի՞ չեն տանում։ Դե հիմա չեն տանում։

    Հետո ամբողջ ընթացքում համարյա բոլորը լուռ էին։ Տեղ հասանք, նստարանի կողքից վերցրեց ձեռնափայտը որ մինչև էդ ոչ ոք չէր նկատել ու կաղալով, դժվարությամբ իջավ ավտոբուսից։ Չեն տանում։

  18. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (26.10.2020), Cassiopeia (26.10.2020), Sambitbaba (08.12.2020), Smokie (07.12.2020), Varzor (26.10.2020), Աթեիստ (26.10.2020), Նաիրուհի (30.10.2020), Ներսես_AM (26.10.2020), Ուլուանա (29.10.2020)

  19. #340
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    հերս ինապլանիծյան ա, ով 10-15 տարի առաջ ուրացել ա հայաստանի քաղաքացիությունը և ձեռք բերել այդքան սպասված ռուսական անձնագիրը, բայց ամեն անգամ իր պարտքն ա համարում ասել, որ մեր հայ ազգը, որ մենք, որ մեր երեխաները, ոսկի են, ոսկի։ հետո ասել, որ պուծենը, նա նուժիկ է։ վստահ եմ, որ պատերազմից հետո ավելանալու ա էն, որ նիկոլը, նա չկարողացավ պահել խաղաղությունը։

    որ պատերազմը նոր էր սկսվել, հերս չէր թողնում ախպորս գալ երևան, վախենալով, որ հանկարծ փողոցից կբռնեն ու առաջնագիծ կտանեն։ (ախպերս օգոստոսին ա զորացրվել ու եթե չկամավորագրվի, ոչ մեկ իրեն չի տանի ոչ մի տեղ)։

    երեկ հորս հոպարի տղուն են տարել։ իրենից մի 4 տարի ա փոքր, էլի անհաջող դեմք ա։ որոշել էր, որ չկա գնալու, էս իր պատերազմը չի ու դե բնականաբար ոստիկաններն էին գնացել հետևից։ հիմա հերս վախեցել ա, որ եթե իրանց գյուղում են ոստիկանները գալիս ու մարդկանց բռնի ուժով տանում առաջնագիծ, ուրեմն ըտեղ ապահով չի ու ախպորս ուղարկել ա մեր մոտ։ հետո ինձ զանգել ու ասում ա, որ տնից դուրս չթողնեմ։ ու հերս չի խորանում վաբշե, որ կա օրենք, որ չի թողնում էս տարի զորացրվածներին հետ կանչել։ որ էդ ոստիկանները գնացել էին, որովհետև դվայոռնի ախպերդ բանի տեղ չէր դրել ծանուցումը, շատ լավ են արել, պետք ա վզակոթին մի հատ էլ խփած լինեին։ ինքը վաբծե չի էլ ջոկել, որ իրան չեն կանչի, որտև ինքը հհ քաղաքացի չի այլևս, բայց մեկ ա քաքցեռ ա էղել։

  20. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (03.11.2020), Cassiopeia (29.10.2020), Sambitbaba (08.12.2020), Աթեիստ (29.10.2020), Նաիրուհի (30.10.2020)

  21. #341
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    37-րդ օրն ա արդեն։

    մահճակալս պատուհանի տակ ա։ պատուհանից դուրս երևում են Մարսն ու 4-րդ հարկից հարևանի երեխային բարուրելու շորերը։ 37 օր ա ամեն գիշեր նայում եմ թե ոնց ա մաման հավանաբար 10-ին երեխային քնեցնելուց հետո ծրարները լվանում ու լուսամուտից փռում։ էդ պրոցեսին հետևելը սկսել եմ ինչ էս տուն ենք տեղափոխվել։ տպավորություն ա թե էդ մոլորակի վրա միակ բանն ա, որ պատերազմի սկսվելուց ի վեր չի փոխվել։

    էս 37 օրերի ընթացքում ամենաքիչը 37 անգամ մտածել եմ՝ բայց կարո՞ղ ա էս երազ ա։ որովհետև ո՞նց կարա էսքան աբսուրդ լինի։ հետո էկել եմ, լուսամուտիցս դուրս նայել ու լվացքը իր տեղում էր։ էդ լվացքով եմ որոշում որ չէ, էս երազ չէր։ քնում ու արթնանում եմ էդ երեխայի բարուրի ծրարներին նայելով ու հուսալով որ հաջորդ կլոր թվով օրը կլինի պատերազմի վերջինը։

  22. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (03.11.2020), Cassiopeia (02.11.2020), Freeman (03.11.2020), Sambitbaba (08.12.2020), Smokie (07.12.2020), Varzor (02.11.2020), Բարեկամ (03.11.2020), մարդ եղած վախտ (03.11.2020), Ուլուանա (03.11.2020)

  23. #342
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ես ունեմ 10 զարմիկ մենակ մորս կողմից, բոլորին սիրում եմ (դե մորական կողմ վերջիվերջո) բայց իրենցից 2-ի հետ միշտ ավելի մոտ եմ էղել, քան մյուսների։ էնքան մոտ, որ իրենց մասին խոսելիս ասում էի՝ ախպերս ա, իսկ մնացած զարմիկներիս մասին՝ դե մորքուրիս տղան ա։ ու իրենցից մեկը տիգրանն էր։

    տիգրանի մասին միշտ ասում էին, թե ինքը աստծու պահած էրեխա ա որովհետև հազար անգամ իրոք մեռնելուց էր պրծել, առանց քերծվածքների, առանց կապտուկների, առանց ոչ մի բանի ու դե երբ մորքուրս ձմռանը կջղայինանար թե՝ այ տղա ինչի՞ ես տկլոր դուրս էկել, կասեր՝ ինձ գրող չի դիպի, մրսելուց չեմ մեռնի։

    դե մենք մեծացել ենք միասին։ տատիս ու պապիս տան կողքին վագոն-տնակ կար, որտեղ ձմեռները պապս գարի ու ցորեն էր ամբարում, իսկ ամառները մենք էդտեղ ապրում էինք բառի բուն իմաստով։ հին թախտ ունեինք ու հին փոքր կլոր էկրանով հեռուստացույց ու ամբողջ գիշեր ինչ-որ անկապ սարսափ ֆիլմեր էինք նայում։ փոքր ժամանակ շատ վախկոտ բալիկ էր ու հիշում եմ թե underworld-ը նայելիս ոնց էր վախից կրծում ձեռքի տակ ընկած փայտե շերեփը իսկ ես ու մյուս զարմիկս բարձր կչկչում էինք տեսարանից։

    մենք պապիցս գարեջուր էինք ցրում ու իրենց մառանի տանիքին խմում։ իսկ երբ փոքր լակոտ ես բավականին դժվար ա մի շիշ գարեջրից հետո տանիքից իջնելն ու անձայն տուն մտնելը։ արթուրը՝ տիգրանի ախպերը, 2 տարի փոքր էր իրենից։ ու մենք մի անգամ ուղղակի լիմոնադ էինք տվել իրեն գարեջրի փոխարեն իսկ արթուրին թվացել էր թե ինքը հարբած ա, ինչ-որ անկապ բաներ էր անում, որ կողքից շատ խնդալու էին ու մեռել էինք։

    մենք անտառներում եղևնու կոներ էինք հավաքում։ տենց, անկապ, ոչ մի իմաստ չուներ կոներ հավաքելը, զուտ ինձ դուր էին գալիս կոների ձևը։

    մի անգամ գյուղի հետևի անտառները գնալու փոխարեն դիմացի սարն էինք մագլցում, որ հեռվից ուղղակի անկապ բլուր էր թվում ու դե մտածում էին մի կես ժամում կբարձրանանք բայց պարզվեց՝ մեզ նայող լանջը ավելի լեռ ա քան բլուր։ ու դե ես սարեցի եմ չէ, առաջ ընկած գնում էի, իսկ տիգրանը միշտ հետ էր ընկնում հետ մնացած մեր զարմիկներին օգնելու համար։ ինձ էլ ասում էր՝ հա, դու տենց գլուխդ տնկի գնա։ նենց ստացվեց, որ էդ օրը պոկեցի բոթասս։ տիգրանը հանել էր իր բոթասները ու ստիպում էր, որ ես հասնեմ։ ու քանի որ շատ էր ստիպում ճանապարհի մնացած կեսը իր կոշիկները կիսովի հագանք։ արդյունքում երկուսիս ոտքերին էլ կոշտուկներ էին էղել։

    տիգրանը չէր թողնում իրեն նկարել, որովհետև քիթը մեծ էր, ինքն էլ նեղվում էր ու բոլոր նկարներում ձեռքով փակում էր դեմքը։ բայց իր խոշոր քիթը ահավոր սազում էր խոշոր դեմքին ու երբ ամեն անգամ ասում էր թե վիրահատելու եմ, ես համոզում էի, որ չէ էլի։

    մի անգամ էն մյուս մորքուրս ասեց թե ես ախր շատ տղավարի եմ, պետք ա լինել կանացի ու կանացին դարձավ բերանի ծամոն։ վայ ինչ կանացի ես էսօր, լսի դու երբեք չես կարա իմ չափ կանացի լինես, իմ քիթը քեզնից կանացի ա, վայ ինչ կանացի ես մազերդ խուզել։

    մի քանի տարի առաջ մորքուրենքս որոշեցին արտագաղթել ռուսաստանները։ տիգրանին ամիսներ շարունակ համոզում էին վերջը համոզվեց, գնաց հետները, բայց մի շաբաթ հետո հետ էկավ։ ես ուրիշ տեղ ապրողը չեմ, դուք կապրե՞ք, դուք գնացեք, ես բան ասել եմ։ տատը ասում էր՝ այ բալա, սաղ թողնում փախնում են էս քամբախ գյուղից։ ասում էր՝ հա թող փախնեն, ես մնում եմ։ հետո երբ էկավ տիգրանի բանակ գնալու ժամանակը, մորքուրենքս էլ հետ վերադարձան։

    տիգրանի բանակ գնալուց հետո հետը համարյա չեմ խոսել։ դե սկզբում հեռախոս չկար մոտը։ հետո պետք էր զանգել, իսկ ես զանգել չեմ սիրում։ ու ես միշտ մորքուրիցս էի իմանում թե ոնց ա ինքը։ հուլիսին ամենաշատը էդ մորքուրիս մասին էի անհանգստանում․ 2 տղա ունի, 2-ն էլ բանակում, ինքն էլ գերէմոցիոնալ։ իսկ սեպտեմբերին արդեն հանգիստ էի իր համար։ դե փորձ ուներ։

    արթուրը պատմում էր թե ոնց ա ամեն իրիկուն տիգրանը իրեն զանգել ու ասել որ չվախենա, թե իրենց մոտ կամաց-կամաց բարելավում են դիրքերը, սաղ թույն ա։ բայց որ ամենակարևորը չվախենա ու երբեք չմտածի անգամ փախուստի մասին։ ասել ա՝ եթե իմանամ որ մինչև վերջ կանգնել կռվել ու դրանից զոհվել ես, մի կերպ կապրեմ, բայց որ իմանամ դու փախել ես ու քո պատճառով մարդիկ են մեռել, կմոռանաս որ ախպեր ունես։

    տիգրանի հոգեհանգստին էկել էր իր ծառայակից ընկերոջ մայրը ու պատմում էր, թե գուրգենը պատմել ա թե ոնց ա տիգրանը իրան ու էլի 2 ընկերներին փրկել՝ գնդակոծության ժամանակ վիրավոր զինվորներին խրամատի մեջ լցված հողի տակից փորել հանելով ու մեկ-մեկ բոլորին ապահով տեղ տանելով։

    արթուրն ասում ա, որ վերջին անգամ իր հետ խոսելիս ու դուխ տալիս վերջում ասել ա՝ լսի, չմտածես, ընկերներս խոսք են տվել որ եթե ինձ բան լինի, դիակս անտեր չեն թողնի, բայց ինձ բան չի լինի, ինձ գրող չի դիպում։

    իսկ հաջորդ առավոտ մահացել ա՝ մեջքով արկի բեկորներից ընկերներից մեկին պաշտպանելով։ հուսամ շատ չի տանջվել էդ ժամանակ։ ասում են չի տանջվել։ ու մտածում եմ՝ եթե երկար տանջվեր, դժվար թե ժպիտը տենց սառեր դեմքին ոնց սառել էր։

    ես կյանքում 3 անգամ եմ դիակ տեսել՝ պապինս, տատինս ու տիգրանինը։ պապինս հենց մահվան օրն էր, տպավորություն էր թե հանգիստ քնած ա ուղղակի սառն էր։ տատիս դեմքը ուռել էր մի քիչ, ոնց որ ինքը չլիներ ու էդ ինձ համար շոկային էր։ ասում էին՝ իր ընդունած քիմիաթերապիայի կուրսերից ա։ տիգրանի դիակը տուն էր հասել մահվանից 10 օր հետո ու իր կապտած դեմքը աչքիս առաջից չի գնում։ Դե հուղարկավորեցին փակ դագաղով՝ ընդամենը մի պահ բացելով որ մորքուրս վերջին հրաժեշտը տա ու ես մտածում էի՝ ինչքան բախտավոր են էն մարդիկ, ովքեր գտնում են իրենց զոհված հարազատների մարմինները ամբողջությամբ ու կարան վերջին անգամ տեսնեն դեմքը։ ոչինչ որ հետո դեռ երկար աչքիդ առաջ ա լինելու։

    որ ասում էին՝ մահվան հոտ, մահվան հոտ, ինձ թվում էր թե էդ գերեզմանոցից էկող խոնավ հողի հոտն ա։ մինչև երեկ չէ առաջին օրը։ հիմա էդ հոտը ինձնից եմ առնում, ինչ անում եմ, չի անցնում։ ու մտածում եմ՝ բա ի՞նչ ասի էն զինվորը ով մի քանի կմ ախպորս դիակը գրկած նահանջել ա, որովհետև խոստացել էին թե եթե իրենցից մեկին ինչ-որ բան լինի, դիակը անտեր չեն թողնի։ ո՞նց ա ինքը մաքրելու իրենից պատերազմի ու էդքան մահերի հոտը։

  24. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (15.11.2020), CactuSoul (23.11.2020), Cassiopeia (14.11.2020), Freeman (14.11.2020), Mr. Annoying (17.11.2020), Sambitbaba (08.12.2020), Varzor (14.11.2020), Աթեիստ (14.11.2020), Բարեկամ (14.11.2020), մարդ եղած վախտ (14.11.2020), Նաիրուհի (20.11.2020), Ներսես_AM (15.11.2020), Ուլուանա (15.11.2020)

  25. #343
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    մեր գյուղին շատ մոտ ռուսական զորամաս ա տեղակայված ու մի երեսուն տարի ա խոսում են էն մասին թե գյուղի տեղում ռազմական օդանավակայան են կառուցելու ու բնակիչներին տեղահանեն։ էդ հեռանկարը հաշվի առնելով միշտ մեր մոտից ներքին ու արտաքին գաղթը շատ-շատ ա էղել։

    բայց ամեն անգամ երբ տատս բացում էր տները ծախել ուրիշ տեղ գնալու թեման, պապս ասում էր՝ դու գնա, ես չեմ գալիս, սաղդ էլ գնաք, գյուղում մենակ ես մնամ, ես ստեղից գնացողը չեմ։ ու ես միշտ պատկերացնում էի թե ոնց ենք ամբողջ գյուղում մենակ ես ու պապս մնացել, ոնց ա առավոտները արթնանում, վառարանը վառում ու բոլոր տների միջից մենակ մեր ծխնելույզից ա ծուխ դուրս գալիս ու թե ոնց ա գիշերը ամբողջ գյուղում մենակ մեր լույս վառվում։ դե հո տունը դատարկ չէինք թողնի։

    առավոտ շեֆիս հետ քննարկում էինք թե ինչ ենք անելու, վերջում հարցնում ա՝ կարա՞մ քո վրա հույս դնեմ թե՞ դու էլ ես ծրագրում արտագաղթել։ ասում եմ՝ միշտ կարաք, ես ստեղից գնացողը չեմ։

    դե հո տունը դատարկ չենք թողնի։ պետք ա տանը մեկը մնա, որ տունը լուսավոր ու տաք պահի, որ երբ մեկը ձմռանը գիշերվա կեսին մրսած որոշի հետ դառնալ, գտնի թե ուր ա պետք գնալ։

  26. Գրառմանը 12 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (19.11.2020), boooooooom (17.11.2020), CactuSoul (23.11.2020), Cassiopeia (17.11.2020), erexa (03.03.2021), Sambitbaba (08.12.2020), Smokie (27.11.2020), Բարեկամ (17.11.2020), մարդ եղած վախտ (17.11.2020), Նաիրուհի (20.11.2020), Ներսես_AM (17.11.2020), Ուլուանա (17.11.2020)

  27. #344
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ամեն տարի երկաաաաար ամփոփում էի տարին ու գալիք տարվա համար անելիքներ գրում։ էս տարի կլինեմ կարճ՝ 2020-ը քաք էր, 2021-ի միակ նպատակս մի տեղում աշխատելն ա, նորմալ մարդու նման երկուշաբթիից ուրբաթ, հանգստյան օրերով ու ժամերով, առնանց 24/7 ոռահան լինելու։ այսքանը։ շնորհակալություն ուշադրության համար։

  28. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (06.12.2020), boooooooom (06.12.2020), Cassiopeia (06.12.2020), Sambitbaba (08.12.2020), Աթեիստ (06.12.2020), Արէա (06.12.2020), մարդ եղած վախտ (06.12.2020)

  29. #345
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    հադրութի կողմերից տեղահանված մի ընտանիք կա, 3 տղա մի աղջիկ ունեին։ մեծ տղան պատերազմի առաջին օրերին զոհվել ա, միջնեկը անհետ կորած ա ու դեռ լուր չունեն, իսկ փոքրը 17 տարեկան ա, հաշմանդամություն ունի, գամված ա անկողնուն, լրիվ պարալիզացված ա։ աղջիկը ամուսնացած ա, ամուսինն էլ վիրավոր:

    զանգել էի, որ ճշտեմ թե ինչի կարիք ունեն, իսկ էդ կնոջը թվացել էր թե միջնեկ տղայից նորություն ունեմ։ հետո ասում էր՝ դե իրանց տալիս են ինչ պետք ա, յոլա գնում են։ համարյա զոռով խոսացնելու ընթացքում նոր իմացել եմ, որ ինքն էլ շաքարային դիաբետ ունի, դեղեր դե չունեն, բայց որ լինեին, լավ կլիներ, որովհետև իրեն էնքան էլ լավ չի զգում ու դե պետք ա փոքր տղային ու ամուսնուն կարողանա խնամել։ քանի օր ա անցել ա, բայց ինչ խոսել եմ հետը, բայց ձենը ականջներիս մեջ ա։

    պատերազմի էն առաջին օրերից մի հատ սայդ փրոջեքթ ունեինք, շեֆիս նախաձեռնությամբ, որ սփյուռքից մարդկանց համոզեինք գային ինչ-որ ժամանակով հայաստանում իրենց մասնագիտությամբ կամավորություն անեին, մենք կազմակերպություններ ու պրոյեկտներ գտնեինք իրենց համար, որ համ իրենք տեսնեին որ ստեղ էլ անելու բան կա, կամ բացի դոնեյթ անելուց ուրիշ կերպ էլ օգնեին ու դե շեֆս ռոմանտիկ ա, իրան թվում էր, թե եթե մարդիկ գան, տեսնեն թե ոնց ա ստեղ, հետո սրտները չի տանի տաք եվրոպաներում նստել ու հանգիստ ապրելը, պարբերաբար կգան, կգնան, ավելի շատ գործ կանեն։

    որ պատերազմը դեռ չէր վերջացել, սաղ թնդում էր, օրեր կային երբ 50+ հոգի ափլիքեյշըն էր լրացնում, թե գանք, օգնենք, փրկենք մեր հայրենիքը, շաբաթական 168 ժամ կաշխատենք։ պատերազմը պրծավ, հիմա սկի ոտերներին չի մեր գրած մեյլերին պատասխանել որ ջոկենք գալի՞ս են չե՞ն գալիս։ դե պատերազմը պրծել ա, էլ մեզ փրկել պետք չի, ջոկու՞մ եք։ հետո շատ դժվար ա սիրել պարտված հայրենիքը։ այ որ հաղթած լինեինք, վազելով կգային։

    ու էսօր էկել ա մի չեխ աղջիկ, ով զուտ evs ա անում հայաստանում ու ասում ա՝ կլնի՞ ես ձեր համար կամավորություն անեմ, ոչինչ որ ես հայ չեմ, ուղղակի իմ կազմակերպությունում ես լիքը ժամանակ ունեմ, չեմ ուզում անկապ գնա։ ու օբշի էս ամեն ինչից լացս գալիս ա։

  30. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (08.12.2020), Sambitbaba (09.12.2020), Smokie (08.12.2020), Varzor (10.12.2020), Աթեիստ (08.12.2020), Բարեկամ (09.12.2020), մարդ եղած վախտ (08.12.2020), Նաիրուհի (08.12.2020)

Էջ 23 23-ից ԱռաջինԱռաջին ... 131920212223

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ucom (ունիվերսալ հեռահաղորդակցություն)
    Հեղինակ՝ aerosmith, բաժին` Հեռահաղորդակցություն
    Գրառումներ: 1409
    Վերջինը: 26.05.2017, 22:53
  2. www.hashvich.info - առցանց ունիվերսալ հաշվիչ
    Հեղինակ՝ ed2010, բաժին` Վեբ կայքերի քննարկում
    Գրառումներ: 16
    Վերջինը: 09.02.2011, 23:40
  3. Պորտալ ստեղծելու առաջարկ
    Հեղինակ՝ Gevorg, բաժին` Վեբ
    Գրառումներ: 48
    Վերջինը: 05.12.2010, 01:42
  4. Նոր աշխատանքային պորտալ
    Հեղինակ՝ panion, բաժին` Աշխատանք
    Գրառումներ: 1
    Վերջինը: 24.02.2009, 21:58
  5. Սոֆտ Պորտալ
    Հեղինակ՝ Արամ, բաժին` Վեբ կայքերի քննարկում
    Գրառումներ: 52
    Վերջինը: 08.03.2007, 14:26

Թեմայի պիտակներ

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •