Ունիվերսալ պորտալ

[Նիկեա]

Երեկ մորքուրիս վեց տարեկան տղան հարցրեց, թե ես ո՞նց եմ տեսնում առանց ակնոցի… ու իրոք, ո՞նց եմ տեսնում ես առանց ակնոցի: էս հարցը երևի ամենադժվար հարցերից է, որ երբևէ ինձ տվել են ու երևի կշարունակեն տալ:

Առանց ակնոցի… Ակնոցներ սկսել եմ կրել ուղիղ ութ տարի առաջ, երբ նոր էի տասնմեկ տարեկան դարձել ու էդ ժամանակ Հարրի Փոթթերը իմ կուռքն էր (ինչի՞ մենակ էդ ժամանակ, հիմա էլ, որ դեպրեսվում եմ, մի օրում նայում եմ բոլոր յոթ սերիաները): Բնականաբար առաջին ակնոցս կլոր շրջանակով էր ու ես հենց ամենասկզբից սիրեցի իրանց: Հիմա իրանք իմ մարմնի մի մասն են դարձել էնքան, որ մեկ-մեկ արդեն ինքս եմ ինձ հարցնում՝ ես քնելիս հանու՞մ եմ ակնոցս: Բայց չէ, իրոք, ո՞նց եմ ես տեսնում առանց ակնոցի:

Լինում է, չէ՞, որ ուժեղ անձրև է գալիս ու դուք լուսամուտի մոտ կանգանծ դուրս եք նայում: Թաց ապակուց էն կողմ աշխարհն ու ամեն ինչ մի տեսակ լղազված է թվում, ոնց որ ամեն ինչ լուծվի անձրևի մեջ: Առանց ակնոցի տեսնելը շատ նման է էդ թաց ապակու միջով նայելուն, բայց թաց ապակու միջով նայել չի:

Առանց ակնոցի… Առանց ակնոցի էլ է երկինքը կապույտ, ամպերը՝ սպիատակ, ուղղակի մենակ էդքանը. երկինքը կապույտ է, ամպերը՝ սպիտակ, իսկ ամպերի մեջ թաքնված շունը, արջը, վիշապն ու դինոզավրը չկան, առանց ակնոցի ամպերը ուղղակի ամպեր են, լավագույն դեպքում հսկայական սպիտակ, փափուկ բարձեր: Իսկ գիշերը երկինքը համարյա սև է, լրիվ սև, լուսինը՝ հեռու հեռվում վառված լամպ, որ հազիվ է լույս տալիս, իսկ աստեղ ու համաստեղություններ չկան, չեն կարող լինել, համենայն դեպս ոչ քեզ համար, որովհետև դու առանց ակնոցի ես:

Առանց ակնոցի անտառը ուղղակի ինչ-որ կանաչ կուտակում է ինչ-որ կանաչ լանջի վրա: Էդտեղ չկան ու չեն կարող լինել սոճիներ, եղևնիներ, բարդիներ, սոսիներ ու կեչիներ, էդտեղ ուղղակի ծառեր են և վերջ:

Առանց ակնոցի գետնին մրջյուններ չկան, ուղղակի գոյություն չունեն մրջյունները էդ դեպքում, մյուս միջատներն ու մոծակներն էլ, հատկապես մոծակները, որովհետև իրանք սկսում են գոյություն ունենալ մենակ էն ժամանակ, երբ քեզ կծում են:

Առանց ակնոցի մարդիկ, դեմքերը… առանց ակնոցի մարդիկ դեմքեր չունեն, մեկի դեմքը խառնվում է մյուսին ու ոչնչով չեն տարբերվում մեկը մյուսից, դեմքերի վրա հալվում ու իրար են խառնվում ամեն ինչ, բոլոր դիմագծերը, քիթը լուծվում ու հավասարվում է ճակատին, իսկ աչքերը դառնում են գլխի վրա բացբած ինչ-որ անցքեր: Առանց ակնոցի բոլոր մարդիկ իրար նման են, առանց ակնոցի բոլոր մարդիկ նույնն են:

Առանց ակնոցի տեսնում եմ էնպես, ինչպես առանց ակնոցի բոլոր մարդիկ, ուղղակի էդ մարդկանցից շատերը կարճատես չեն ու ոչ էլ հեռատես են, ու ոչ մի ակնոց չի օգնի իրենց: