User Tag List

Էջ 4 23-ից ԱռաջինԱռաջին 1234567814 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 46 համարից մինչև 60 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 345 հատից

Թեմա: Ունիվերսալ պորտալ

  1. #46
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ես գիտեմ, որ շատ հաճախ ամեն ինչ մեր ուզածով չի լինում… Բայց էս անգամ ամեն ինչ իմ ուզածով է լինելու, բացարձակապես ամեն ինչ: Վերջակետ:

  2. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    kitty (23.05.2016), Mr. Annoying (22.05.2016), Smokie (23.07.2016), Զաքար (05.06.2016), Նաիրուհի (22.05.2016), Վոլտերա (22.05.2016)

  3. #47
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    վերջին 24 ժամվա ընթացքում ես ունեցել եմ 45-50 կամ ավելի շատ բաց թողնված զանգ: Սովորական, հասարակ, ոչնչով աչքի չընկնող օրերին ստացածս զանգերի թիվը չի գերազանցում 10-12-ը: Ինչով էր էսօրը էդքան յուրահատուկ? ուղղակի հեռախոսս flight mode-ի վրա էր դրած, ու ես խսսացել եմ մենակ էն ժամանակ, երբ ես եմ ուզել: Պարզապես հրաշալի է: Ու ինչի են մարդիկ զանգաբարում հեռախոսդ էն ժամանակ, երբ անջատված ա: Ես ունեմ երկու տարբերակ: Առաջինը` հոգու խորքում իրանք զգում են, որ դու չես պատասխանելու: Երկրորդ` հոգու խորքում իրանք դեռ հավատում են, որ դու կպատասխանես:
    Իսկ ինչի էի անջատել? Եսիմ: Ուղղակի զգում եմ, որ ինձ հիմա մի տեսակ քիչ մարդիկ են պետք: Կամ ավելի ճիշտ` ես հիմա մարդկանց պետք չեմ:
    Գրողը տանի: Ես ներվային, հիստերիկ եմ ու կատաղում եմ, երբ մարդիկ ինձ ներվայնացած, հիստերիկացած են տեսնում: Բայց էսօր` օրվա վերջում, էլ չէի կարողանում հանգստություն հագած շրջել: Անժելի հետ թատրոնից դուրս ենք էկել ու ես աշխարհի մուննաթագույն ձայնով բողոքում եմ որ ոտքերս, գլուխս, սիրտս ցավում ա… հետո ասում եմ, որ լավ ա, որ ոտքերս ցավում են… հետո անկապ բողոքում եմ քաքմեջ արած գնահատականներից… հետո ճառում, որ իմ բոլոր խնդիրները հոգեբանական են… Հետո… ինչ ա լինում հետո?

    Հետո սենց Անժելի հետ մենախոսելով քայլում ենք առաջ, մեկ էլ կլոր, խոշոր աչքերով, համակրելի ինչ-որ երիտասարդ կանգնեցնում ա մեզ.
    - Կներեք էլի, ձեզ մի բան ասեմ:
    Ես էդ պահին դժբախտաբար Անժելի դեմքին չէի նայում:
    - Ըհն, լսում ենք:
    - Ուրեմն ես որ փոքր էի, լիքը համակարգչային խաղեր էի խաղում ու դրանցից մեկը Մարիոն էր:
    - Ըհն,- ասում եմ փորձելով հասկանալ թե ինչն ա կապում ինձ, իրա փոքր ժամանակին ու Մարիոյին:
    - Ուրեմն էդ որ խաղում ես, պետք ա գնաս-գնաս, սնկեր ուտես, մեծանաս, անցնես աշխարհներով:
    - Հա, գիտեմ, ես էլ եմ խաղացել:
    Սկզբում այդ անձնավորության ուշադրությունը գամված էր Անժելին ուղղակի տեսավ, որ ես եմ իրան բանի տեղ դնում, փոխեց նշանակետը:
    - Ուրեմն էդ խաղի մեջ մի հատ վիշապ կար, որ սենց վերև-ներքև էր թռչում, կրակ բաց թողնում ու ես ամեն անգամ իրան չէի կարողանում հաղթել:
    -Հա, ըհն:
    - Ու հիմա հետաքրքիրը ինչն ա. անցել ա տաս տարի, բայց ես էլի չեմ կարողանում: Ուզում էի իմանալ, եթե դուք գիտեիք, ասեիք, ես էլ իրան հաղթեմ:
    Ու ես էդ պահին էլ չեմ կարողանում իրա դեմքին լուրջ նայել: Հիստերիկ ծիծաղի նոպա ա մոտս սկսում ու ես անկապ բարձր ծիծաղում եմ:
    - Ես էլ չեմ կարողանում: Էդ վիշապին հաղթել չի լինում,- հազիվ հավաքում եմ ինձ ու փորձում առանց ծիծաղելու լուրջ պատասխանել, էն դեպքում երբ ուզում էի էդ պահին ամբողջ կոկորդով գոռալ ու լաց լինել, որովհետև ես չգիտեի թե ոնց պետք ա հաղթել էդ վիշապին… որովհետև ես ինձ էդ վիշապն էի զգում:
    - Իրականում ես հարցումներ եմ իրականացնում մարդկանց հետ իրանց ռեակցիան ստուգելու համար ու ասեմ, որ քո ռեակցիան շատ պոզիտիվ էր (իմ ռեակցիան հիստերիկ էր իրականում) ու հազարից մեկն ա տենց արձագանքում էլի ( ուռռա, ուռռա, ուռռա, գոնե կմեռնեմ ինձ հույս տալով թե հազարի մեջ 999 չէի): Մի բան հարցնեմ. դուք հայ եք?
    - Հա:
    - Միշտ ստեղ եք ապրել:
    Ուզում էի ասել` չէ, մի ժամանակ կարծեմ ինչ-որ Նեվրլենդ էր, ինչ-որ ծովահեններ էին, հետո ճանապարհը կորցրեցի, բայց դե.
    - Հա, միշտ:
    - Ըմ, ես կասեի, որ դուք շվեդ եք:

    Շվեդ? Հա, շվեդ? Գրողը տանի, քիթս շվեդի էր թե հայերենիս մեջ շվեդական ակցենտն էր զռռում: Գրողը տանի, գրողը տանի, գրողը տանի, ինչի են մարդիկ գլխիս ընկնում, երբ ես ուզում եմ փախնեմ սաղից ու գոռամ ձայնալարերս կտրելու աստիճան շատ ու բարձր:

    Ինձ երևի միշտ կհիացնեն ոտքի վրա աղջիկ կպցնելու նորարարական... ու ոչ միայն, նաև պապական ու մնացած բոլոր մեթոդները:

    Հետո ես իրա համարն եմ վերցնում, որը բնականաբար ջնջվում ա հեռախոսիցս ամենակարող ու ամենակուլ flight mode-ի շնորհիվ: Ու երբ մենք հեռանում ենք, ես էլի հիստերիկանում եմ, բայց համ էլ չեմ ուզում որ Անժելը վախենա ինձանից, փորձում եմ զսպել ինձ: Հետո հիստերիկ ծիծաղի մի նոպա էլ երթուղայինում ա սկսվում ու մինչև տուն հասնելը ես սոված մարդակերի հայացքով խժռում էի ինձ թարս-թարս նայած ծյոծյային ու ինքը ակնհայտորեն վատ էր զգում իմ նայելուց: Թող վատ զգա… թող երազին էլ տեսնի թե ոնց եմ իրան կտոր-կտոր անում ու հետո աղում մսաղացով…

    Բա… ես կօգնեմ ինձ: էս անգամ մենակ ես եմ ինձ օգնելու:

  4. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (27.05.2016), Cassiopeia (27.05.2016), Chilly (27.05.2016), kitty (28.05.2016), Mr. Annoying (28.05.2016), Smokie (30.07.2016), Զաքար (05.06.2016), մարիօ (27.05.2016), Մուշու (27.05.2016), Նաիրուհի (05.06.2016), Շինարար (27.05.2016)

  5. #48
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Hello Darkness My Old Friend

    Էսօր դասարանցուս ծնունդն էր: Զարմանալի է, թե ոնց են ժամանակի ընթացքում փոխվում մարդկանց կարգավիճակները. մի ժամանակ ինքը ընկեր էր, հիմա` դասարանցի, մի օր էլ` ուղղակի մեկը ում հետ նույն դպրոցում եմ սովորել:
    Իմ ճանաչած հասակակիցներիս հետ իրենց ծննդյան օրը ամեն անգամ մի տեսակ վերապրում եմ տարիքս: Ենթադրենք ինչ-որ մեկը ինձանից մեծ ա 10 ամսով ու ինքը հիմա 19 տարեկան ա դառնում, էդ ստիպում ա ինձ ինչ-որ տեղ 19 տարեկան զգալ, չնայած որ դեռ 10 ամիս կա: Ու դրա հակառակն էլ ա լինում. երբ դու համարյա 19 ես, բայց ինչ-որ մեկ նոր ա 18 դառնում ու ես ինձ 18 տարեկան եմ զգում...
    Երեք անգամ զանգեցի, չպատասխանեց: Իրականում շատ էլ ուրախ էի, որովհետև իր ծնունդը շնորհավորելը ինձ համար ուղղակի պարտականություն էր, ձևականություն որ պետք էր կատարել, ոչ ավել: Հետո արագ-արագ հանվեցի ու տնից դուրս էկա. Արուսի հետ հայոց պետք ա պարապեինք: Միասնական քննությանը մնացել ա 3 օր, իսկ մենք նոր ենք գլխի ընկնում որ կարելի էր միասին պարապել:
    Լվացվելիս էլի դասարանցուս հիշեցի ու սկսեցի մտածել, թե ինչ կզգամ երբ հասակակիցներիցս որևէ մեկը մահանա: Դե եթե ծնվում ենք, ուրեմն պետք ա նաև մեռնենք ու եթե ծնվելու համար զանգում շնորհավորում են, մեռնելու համար ինչի չեն զանգում: Կամ կարող ա զանգում են: Ենթադրենք գոյություն ունի հանդերձյալ կյանք կոչվածը ու էնտեղ հարգի է մեռածդ օրը քեզ շնորհավորելը: Գիշերը 12-ին զանգում են քեզ ու` շնորհավորում եմ մահվանդ 18 տարին: Քեզ երջանկություն, առողջություն ու լիքը շաբլոն մահկանացու բաներ եմ ցանկանում: Հետո հիշում եմ, որ կարևորը չուշանալն է, ինչ-որ դռան հետևում կողպում եմ բոլոր անկապ մտքերիս ու տանից դուրս գալիս:

    Պարապմունքը հավես անցավ: Ինձ միշտ զարմացնում ա էն, թե ինչքան հավես կարող է լինել ինչ-որ բան սովորեցնելը: Մինչև էս օրը, մտքովս չէր անցել, որ խոնարհումը իրականում կախարդական թուրմ ա, որը բայերի վրա լցվելով` կերպարանափոխում ա դրանք: Կամ որ, ընդհանրապես, բայերը կարող են լինել չեզոք ու սեռաճկուն ( սեռափոխական տերմինը մոռացել էի, ես էլ նոր տերմին մոգոնեցի): Հետո սկսեցի մտածել` ինչ կստանայի եթե հայոցի բանավոր քննության ժամանակ սենց պատասխանեի: Չեմ կարծում, որ Ասատրյանը կգնահատեր քերականության ասպարեզում իմ ստեղծագործական պոռթկումները:

    Ու ընդհանրապես, եթե ես որոշել եմ սովորել, պետք ա պեղեմ նաև մարդկանց որոնց կկարողանամ սովորեցնել սովորածս: Ես ինձ հիմա դասատու եմ զգում:

    Իրիկունը, երբ տուն էկա, որոշեցի մի անգամ էլ զանգել դասարանցուս: Էս անգամ պատասխանեց: Ամբողջ կոկորդով, ինչքան հնարավոր ա վատ երգում եմ, ինչքան հնարավոր ա ժամանակ ձգելով, որովհետև ես չգիտեմ թե ինչ եմ իրան մաղթելու, որովհետև ես իրան մաղթելու ոչ մի բան չունեմ: Հետո խոսում ենք եղանակից, քննություններից, արձակուրդներից ու զգում եմ, որ ուղղակի խոսում ենք... ու մտքումս ավտոմատ էն երգն ա միանում, էն որ շատ եմ սիրում...
    - Սուրենենց հիշում ես,- հարցնում ա:
    - Հա, հիշում եմ, ինչի?
    - Վերջին զանգից մի օր առաջ ավտովթար ա էղել: Շատ արագ են քշել, ժամանակին չեն արգելակել ու խփվել են ծառին: երեքն հոգի ծանր վնասվածքներ են ստացել: Սուրենն ու իրանց դասարանից էլի մի տղա մահացել են:

    Հետո էլի ինչ-որ բաներ ա ասում: Հետո ասում ա որ կարոտել ա ինձ: Ասում եմ, որ կհանդիպենք շուտով: Անջատում եմ...

    Սուրենը մահացել է: Ինքը էլ չկա... չէ, ոնց կարող է... Լավ, մենք երբեք մտերիմ չենք եղել: Իրա մասին գիտեմ էն, որ ձախլիկ ա, կապույտ աչքեր ունի ու պարտվել չի սիրում... Ձախլիկ էր, կապույտ աչքեր ուներ ու պարտվել չէր սիրում: Ձենը գլուխն էր գցում, հենց խաղալիս ինքն էր պարտվում ու եթե ինքը պարտվել էր, նշանակում ա ինչ-որ մեկը դաղալություն էր արել: Չէ, գրողը տանի, ես չեմ ուզում գրել իրա մասին, որովհետև երբ ինքը ողջ էր, ես իսկի չէի էլ հիշում իրա գոյության մասին: Երբ ինքը ողջ էր, ինքը համարյա գոյություն չուներ: Իսկ հիմա, երբ գրում եմ, ինքը չափազանց մտերիմ, չափազանց հարազատ մեկն ա թվում, ում կորուստը ցավեցնում ա, սարսափելի ցավեցնում: Առավոտ մտածում էի թե ինչ կզգամ, երբ հասակակիցներիցս ինչ-որ մեկը մահանա: Մտածում էի, որ կսկսեմ ծերանալս զգալ, որովհետև, գրողը տանի, էդ մահ կոչվածը ինչ-որ զառամած, ձեռնափայտով պապի տեսքով էր պատկերանում: Որովհետև չէի պատկերացնում... հիմա ես վախենում եմ մեռնելուց...
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 04.06.2016, 22:13:

  6. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Mr. Annoying (05.06.2016), Smokie (30.07.2016), Աթեիստ (04.06.2016), Զաքար (05.06.2016), Մուշու (06.06.2016), Նաիրուհի (05.06.2016), Ուլուանա (06.06.2016), Վոլտերա (04.06.2016)

  7. #49
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Գրելու մասին

    Գրելու մասին եմ գրելու:

    Ես սիրում եմ գրել ու ինձ ինչ հիշում եմ, միշտ գրել եմ: Փոքր ժամանակ լիքը նամակներ էի գրում տատին ու պապին… Հետո մի քիչ մեծացա ու սկսեցի ինչ-որ պատմություններ գրել, լիքը տառասխալներով, առանց որևէ կետադրական նշանի ու օգտագործելով կարդացածս հեքիաթների ու սահմանափակ գրքերի հերոսների անունները: Ազնիվ խոսք, մենակ անուններն էին փոխ առնված բայց մեծերը մտածում էին թե ուղղակի պատմում եմ էն, ինչ կարդացել եմ ու բավականաչափ ուշադրություն չէին դարձնում իմ իմ փայլուն ստեղծագործություններին: ես էլ իրենցից նեղաա ու սկսեցի թաքուն օրագիր գրել: Մինչև հիմա հինգ անգամ վառել, պատռել կամ էլ այլ մեթոդներով թղթե օրագրեր եմ ոչնչացրել:

    Մի ժամանակ տանել չէի կարողանում, երբ ինչ-որ մեկը կարդում էր գրածներս: Իսկ հիմա դա ինձ դուր ա գալիս: Հավես ա գրածիդ մասին տարբեր կարծիքներ լսել: Հավես ա, երբ նույն գործի մասին մեկը ասում ա, որ պետք ա վառել, իսկ մյուսը հավանում ա: Հավես ա, երբ քեզ ասում են, որ էնքան էլ դուր չէկավ ու թե ինչի: Ու մի օր ես գրող կդառնամ:

    Գրելիս ես մեծագույն հաճույք եմ ստանում: Կապ չունի ինչ եմ գրում. նամակ ինչ-որ մեկին, պատմում եմ թե ինչ եմ անում, ինչ-որ դեպքի մասին եմ հիշում, որի մասին վաղուց մոռացել էի թե նկարագրում եմ պատի տակ կծկված կատվին ու ինձ հոգեպես բավարարված եմ զգում, երբ վերջացնում եմ: Գրելը չափազանց շատ էներգիա ա խլում, համենայն դեպս ինձանից ու երեք ժամ անընդահ գրելուց հետո ավելի սպառված եմ ինձ զգում, քան երեք ժամ քայլելուց հետո կզգայի, բայց անգամ էդ հոգնածության զգացողությունն է հաճելի: Ինձ ավելի… ավելի լիքն եմ զգում, ավելի ուժեղ:

    Ես սիրում եմ բոլոր հերոսներիս: Բոլորին անխտիր: Էն տպավորությունն ա, որ իրանք իմ երեխաներն են կամ չգիտեմ… ես ինձ պատասխանատու եմ զգում իրենց առաջ ու ամեն անգամ, երբ ինչ-որ բան, ինչ-որ մեկին կիսատ եմ թողնում, խոստանում եմ, որ անպայման վերջացնելու եմ իրենց, ամբողջականացնելու: Էն բոլոր հերոսները, որ ծնվում են գլխումս, բայց ես իրանց մարմին ու ձև չեմ տալիս, կարծես հետևեն ինձ ու երկար ժամանակ ոչինչ չգրելու դեպքում սկսում եմ ինձ վատ զգալ: Այ էդ ժամանակ ներսս սկսում ա դատարկությամբ լցվել: Ու ես երևի հիվանդագին կապվում եմ իմ հորինած հերոսներին: Էնքան, որ մինչև հիմա երկու անգամ եմ ինչ-որ մեկին գրելով սպանել ու չափազանց վատ էի զգում, որովհետև ես հորինել էի իրեն քիչ ա, ես էլ սպանում էի: Ընդհանրապես գրելը, համենայնդեպս ինձ համար, նման ա ուրիշ տիեզերք ստեղծելուն, մի աշխարհ, որտեղ ամեն անգամ, երբ ինչ-որ մեկը կարդում է պատմվածքդ, քո հորինած մարդիկ ապրում են էն կյանքը, որը դու ես իրանց համար որոշել: Ու չեմ ուզում, որ ամեն անգամ, երբ կարդան իրանց մասին ու իրենք հերթական անգամ ապրեն նույնը, տանջվեն: Ես չեմ սիրում իրենց տանջել, բայց դե մեկ-մեկ ստիպված եմ…

    Ու սիրում եմ առաջին դեմքով գրել: Ամեն ինչ ավելի անկեղծ եմ թվում, ամեն ինչ ավելի լավ ու ավելի շատ եմ զգում: Կարող եմ դառնալ ինչ ուզեմ. թոշակի հույսին մնացած պապի, ձեռքերը առանց լվանալու հաց ուտող հինգ տարեկան տղա, անտեր կատու, լուսամուտի անկյունում բնակություն հաստատած սարդ… Կարող եմ մեռնել ու հարություն առնել, անտեսանելի դառնալ ու թռչել:

    Ինձ թվում ա հեղինակը իր անհատականությունը, բնավորությունը, նախասիրությունները բաժանում է իր հերոսների մեջ ու ցանկացած, անգամ աննշան գործ, հեղինակից ինչ-որ մասնիկներ է իր մեջ պահում, թեկուզ բոլորը, այդ թվում նաև հեղինակը, վստահ լինեն թե ամեն ինչ հորինված է:

    Ու ես մի ընկեր ունեմ, մի շատ լավ ընկեր… Չէ, ինքը իմ հորինածներից չի, ինքը իրականում գոյություն ունի… Ինքը միշտ գրական առաջադրանքներ ա տալիս ինձ ու ես գրում եմ բաների մասին, որոնք երբեք պատմվածք չէի դարձնի: Իրա շնորհիվ գրելը ոչ թե հոբբի, այլ ինչ-որ լուրջ բան ա դարձել: Ինքը ամեն տեղ ա, բայց գրածներիս մեջ շատ քիչ ա երևում ու ինձ հատկապես էդ ա դուր գալիս: Ինձ դուր ա գալիս էն, որ գրածներիս մեջ մենակ ես կարամ իրան գտնեմ կամ էլ ամենաշատը ինքն իրեն տեսնի: Ինքը համ էլ իմ մուսան ա…

  8. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    kitty (24.06.2016), Mr. Annoying (12.06.2016), Smokie (07.08.2016), Զաքար (08.07.2016), Նաիրուհի (12.06.2016), Ուլուանա (13.06.2016), Վոլտերա (12.06.2016)

  9. #50
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Գրառում նարինջ լինելու, Ջաքի անունով աղջկա ու մենակ ինքդ քոնը լինելու մասին

    Մի քանի օր առաջ մի քանի րոպեով ես նարինջ էի: Հա, ես նարինջ էի ու ինձանից հարցազրույց էին վերցնում ու ես ասում էի, որ ոչ մի մանդարինից, ինչքան էլ ինքը լավը լինի ու մանդարին լինի, երբեք նարնջի հոտ չի գա…

    Մենք նոր շուն ունենք՝ Ջաքին… ինքը աղջիկ ա ու ես դեռ չեմ համակերպվում իր անվան հետ: Իսկ ինքը համկերպվել ա: Կհամակերպվեմ ինչի՞, ո՞վ ա ասում թե աղջիկը պետք ա աղջկա անուն ունենա…

    Ինքը կլոր ա, փափուկ ու մոխրագույն… այ, երբ էս գրում էի, մտածեցի, որ ինքը նման ա վառված սպիտակ թղթի մոխրի… Հա, ինքը ոնց որ հենց մոխիր էլ լինի, տաք, փափուկ ու… մոխրագույն մոխիր: Ջաքին մոխրիկ ա: Ես չեմ ուզում իրան սիրել: Որովհետև ինքը ինձանից շուտ կմեռնի, ամենայն հավանականությամբ, իսկ ես չեմ ուզում հերթական անգամ ընկեր կորցնել: Մենք հաճախ չենք զգում, թե ոնց են ինչ-որ բաներ, ինչ-որ երևույթներ, մարդիկ, կենդանիներ մեր կյանք ներխուժում, բայց երբ գնում են, զգում ենք: Ինչի՞: Եթե իրանց գալը չենք զգացել, թող գնալն էլ չզգանք: Թող հանգիստ ու հեշտ ապրենք: Բայց կյանքը անարդար ա, չէ՞, ուրեմն ամեն ինչ ճիշտ ա: Ու երևի ավելի անարդար ա էն, որ շանդ մահից հետո նոր շուն էս պահում իմանալով որ ինքն էլ ա մեռնելու…
    Ջաքին արդեն հասցրել ա փախցնել-պահել կոշիկներս, իսկ Բոբին բերում էր… ես անընդհատ, ինձանից անկախ զուգահեռներ եմ անցկացնում երկու շների միջև… իրանք էնքան տարբեր են, բայց համ էլ նման են: Իրանք երկուսն էլ սիրում են ինձ, իսկ ես դեռ վախենում եմ էս երկրորդին սիրել: Ես չեմ ուզում, որ ինքը գլուխը ոտքերիս դնի, երբ ամռանը գիշերները բակում կնստեմ ու չեմ ուզում, որ ուրբաթ օրերին, երբ տուն գամ, ինքը ինձ ընդառաջ վազի, կանգնի հետևի թաթերի վրա, դիմացի թաթերը դնի վրաս, կանգնի, համարյա ինձ հավասարվի ու լեզուն դուրս հանած սպասի որ իրան գրկեմ, խաղամ հետը: Չեմ ուզում, չեմ ուզում, չեմ ուզում: Որովհետև ամեն անգամ կհիշեմ հին շանս:
    Հոպարենց տուն պետք ա գնայի ու Ջաքին չէր թողնում տանից դուրս գամ, գլուխը դրել էր ոտքերիս ու ինձ էր նայում: Ես զգում էի, որ մի քիչ էլ ու կսկսեմ արդեն սիրել իրան, դրա համար էլ վազելով փախա:


    Սոֆի Զելմանի… իրան էսօր եմ գտել, լավն ա ինքը… Հանգիստ ա: Իսկ ես ուզում եմ հանգիստ լինել… միակ բանը որ հիմա ուզում եմ:


    Երեկ մտածում էի, որ ամռանը կգնամ բարեկամներիս մոտ, թող երեսս տեսնեն, ի՞նչ ա էղել, բայց հետո՝ չէ, ես որոշեցի, որ էս ամառ մենակ իմն եմ լինելու: Հաստատ հետաքրքիր ա, երբ դու մենակ քոնն ես:

    Ու լավն ա Քոհեն պապին: Ինձ թվում ա ինքը ամեն ինչ վաղօրոք ու դիտմամբ արել ա ինձ լացացանելու համար…


    When you've fallen on the highway
    and you're lying in the rain,
    and they ask you how you're doing
    of course you'll say you can't complain --
    If you're squeezed for information,
    that's when you've got to play it dumb:
    You just say you're out there waiting
    for the miracle, for the miracle to come…
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 24.06.2016, 21:07:

  10. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    John (25.06.2016), kitty (24.06.2016), Mr. Annoying (24.06.2016), Smokie (07.08.2016), Զաքար (08.07.2016), Ուլուանա (24.06.2016)

  11. #51
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Նամակ

    Ողջույն, զավակս: Հա, հա... ես էսօր որոշել եմ նամակ գրել ապագա երեխայիս, որը կարող ա հանգամանքների բերումով մի օր գոյություն ունենա:
    Ես չգիտեմ, թե դու ով կլինես կամ դուք ովքեր կլինեք, բայց ուզում եմ քեզ/ձեզ գրել էն ժամանակ, երբ դեռ չկաք ու ես էլ դեռ շատ չերեխա չեմ: Ասեմ ինչի եմ քեզ/ձեզ գրում: Որովհետև ես կուզեի խոսել ծնողներիս հետ էն ժամանակ, երբ դեռ իրանք դախ 18 տարեկաններ էին: Հիմա իրանք չափազանց չափազանց չափազանց հեռացել են իրենցից ու երևի մոռացել թե ինչպիսին էին կամ կարող ա եսիմ, կարող ա իրոք իրանց ժամանակները ուրիշ էին ու քանի որ ես վախենում եմ մի օր կյանքի հորձանուտում /ինչ էլ բառ էր, բայց ուրիրշ բառ չեմ մտածում հիմա/ որ մի օր կարող ա սպանեմ կամ քնեցնեմ իմ մեջ եղած դախին, փորձում եմ ամեն կերպ ապահովագրել ինձ դրանից: Էս նամակները, որոնք ես տարբեր ժամանակահատվածներում գրել եմ, մի տեսակ հորկրուկսներ ոնց որ լինեն, որոնց մեջ ես իմ հոգու մի մասն եմ պահում: Դու հաստատ գիտես թե ինչ ա հորկրուկսը, որովհետև եթե դու մի օր գոյություն ունենաս, կամ դուք գոյություն ունենաք, մենք միասին կկարդանք Հարի Փոթերի բոլոր գրքերը, անգիր կանենք բոլոր հմայախոսությունները ու շատ խմած ժամանակ կարող ա քվիդիչ էլ խաղանք:
    Երբ դուք բավականաչափ մեծանաք, միասին կկարդանք օրագրերս: Էն թաքուն օրագիրս էլ կկարդանք: Ես կպատմեմ բոլոր ժամանականերում արած ու չարածս ապուշությունները, նորմալ ու աննորմալ սերերիս, վախերիս, նպատակներիս մասին: Իսկ եթե անգամ չպատմեմ էլ, դուք կկարդաք էս ու ես ուզած-չուզած կպատմեմ:
    Ասում են՝ բնավորությունը գեների հետ կապ չունի, բայց կոտոշներս վկա, կապ ունի, հետն էն էլ ոնց ունի: Ու ամենայն հավանականությամբ դուք էլ եք կոտոշավոր լինելու: Հիմա որ դա ինձ ուրախացնում ա: Ինր խոսք, ես հպարտ եմ ձեզանով: Երբեք չէի մտածի, որ մի օր նամակ կգրեմ չունեցածս էրեխեքին ու կասեմ թե հպարտ եմ իրանց կոտոշներով: Բայց հա...

    Ես լիքը էշություններ եմ արել, իսկ դա նշանակում ա, որ դուք ունեք լիքը էշություններ անելու հնարավորություն, անսահմանափակ էշություններ անելու հնարավորություն: Բայց ես համ էլ հետո լիքը հեքիաթներ եմ հորինել, դուք կարիք չկա որ հեքիաթ հորինեք: Իսկ եթե հորինելու էլ լինեք, ինձ էլ ասեք, կարող ա կարողանամ օգնել: Վերջիվերջո ձեր մաման ժամանակին ուզում էր գրող դառնալ ու կդառնա...

    Հետո ինձ դուր ա գալիս եզրով քայլել: Հասկացեք էդ ուղիղ ու փոխաբերական իմաստներով: Ինձ դուր ա գալիս քայլել, երբ գիտեմ, որ եթե ընկա, կտոր-կտոր կլինեմ: Էդ պահին թվում ա թե սիրտս 60 անգամ ավելի արագ ա աշխատում ու դրանից ես ինձ 60 անգամ ավելի ողջ եմ զգում: Բայց էդ չի նշանակում, որ դուք պետք ա իմ օրինակին հետևեք: Դուք պետք ա խելացի ու շրջահայաց լինեք:

    Եթե մի օր դուք գոյություն ունենաք ու կարդաք էս, կնշանակի որ ես դադարել եմ թափառական լինելուց ու վերջապես գտել եմ տունս: Ուես կփորձեմ էնպես անել, որ դուք ձեզ տանն զգաք:

    Նենց տարօրինակ զգացողություն ա. դուք չկաք, գոյություն չունեք, դեռ... ու կարող ա ընդհանրապես չլինեք էլ... բայց ես ուզում եմ ասել, որ ձեզ սիրում եմ:

  12. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (01.08.2016), kitty (01.07.2016), laro (29.06.2016), Mr. Annoying (29.06.2016), Smokie (21.08.2016), Զաքար (08.07.2016), Ուլուանա (04.07.2016)

  13. #52
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Ալբան

    Ալբան մեր համալսարանում կամավոր էր: Սեպտեմբերից դեկտեմբեր մեկ-մեկ մոտը իսպաներենի էի գնում: Տանը հիմնականում ոչ մի բան չէի անում, որովհետև անելու բան էլ չկար, բայց ինքը գոհ էր ինձանից, ասում էր` զգում եմ լեզուն:

    Ալբա արևածագ է նշանակում ու Ալբան հենց արև էր: Միշտ էներգիայով լեցուն ու գունավոր: Հայերեն էր սովորում ու մեր դասի ընթացքում մենք իրան էնքան հայերեն էինք սովորեցնում, ինչքան ինքը մեզ իսպաներեն:

    Առավոտ շուտ էին լինում մեր դասերը ու ինքը մեր համար միշտ մանդարին, կոնֆետներ կամ չայ էր բերում: Ինքը հավանել էր Հայաստանը: Ասում էր` ինչ-որ բան իր հայրենի քաղաքին է հիշեցնում, որի անունը հիմա ես չեմ հիշում: Մեկ-մեկ ընտանիքից էր պատմում ու ես մտածում էի` տեսնես բոլոր կարոտած մարդիկ են իրենց տան, ընտանիքի, սիրելիների մասին նույն աչքերով խոսում: Հա, մարդիկ աչքերով են խոսում, համենայնդեպս, Ալբայի նման մարդիկ:

    Դեկտեմբերին լրանում էր իրա կամավորության ժամկետը: Վերջին դասի օրը համալսարանի բոլոր կամավորները New Year party էին կազմակերպել: Լավն էին մեր կամավորները, սկզբում մի քիչ ամաչկոտ, կաշկանդված, բայց հետո երգում ու պարում էինք` պատրաստել ենք մենք նոր տարվա հանդես, նոր տարվա հանդես, նոր տարվա հանդես... Հետո էլ մեր կամավորների մայրենի լեզուներով էինք երգում: Հավես էր: Ալբան մեզ համար տորտիլիա էր սարքել:

    Բայց ինքը չգնաց Հայաստանից, մնաց էստեղ ու հիմա աշխատում ա: Փաստորեն ինքը իրոք հավանել էր Հայաստանը:

    Արդեն երկու շաբաթ ա, ինչ վերսկսել եմ իսպաներենիս դասերը: Հին ու բարի ժամանակների նման մենակ ու ինքնուրույն, բայց ահագին առաջ եմ գնացել: Իմ գիտելիքները պետք ա որ առավելագույնը A2 մակարդակի լինեին, բայց Նաիրուհու երեկ շեյր արած իսպաներեն հոդվածը կարդում ու հասկանում էի, էն օրն էլ սոված գայլերի մասին ինչ-որ կարճ պատմվածք էի կարդում: Անծանոթ բառերը ահագին են, բայց կարևորը հասկանում եմ:

    Եսիմ, ուղղակի կարոտել եմ Ալբայի "օլա չիկաս"-ին:
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 02.07.2016, 15:37:

  14. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (01.08.2016), John (03.07.2016), kitty (02.07.2016), Mr. Annoying (02.07.2016), Smokie (21.08.2016), Զաքար (08.07.2016), Մուշու (16.07.2016), Նաիրուհի (17.07.2016), Ուլուանա (04.07.2016)

  15. #53
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ոնց որ լիքը մարդիկ հավաքված լինեն գլխումս ու ուղեղիս միջուկը կրակի տված շուրջը պարեն: Այ էդ զգացողությունն ա: Որոշել էի էսօր գրել բոլոր էդ մարդկանց, դեմքերի մասին, գրելով փորձել իրանց հանել գլխիցս, բայց մենակ Ալբայի մասին գրեցի ու զգացի, էլ չեմ կարող, էլ հավես, էներգիա չունեմ:

    Ինձ վերջացած, սպառված եմ զգում: Ոնց որ դատարկ պլաստիկ շիշ լինեմ: Դրսից ամեն ինչը` մարդիկ, ձայները, ակնջակալներիցս եկող երաժշտությունը, լույսը, արևը, եղանակը, գույները... ամեն ամեն ինչը ճնշում ու դեֆորմացնում ա ինձ: Ես ներսից դատարկ եմ, ես հակազդել չեմ կարող ու ենթարկվում եմ իրանց: Ու իրանք ճնշում, ծռում-թեքում են ինձ, մեկ դեմքիս ժպիտ են գծում, ծիծաղելուն նման ձայն ստիպում որ հանեմ, հետո բաց են թողնում ու ես վերականգնվում եմ: Պատերս հեռանում են իրարից ու դրանց միջև եղած տարածությունը լցվում ա դատարկությամբ ու չգիտեմ որն ա ավելի սարսափելի: Չգիտեմ` երբ ա ավելի շատ ցավում` էն ժամանակ երբ ինձ ստիպում են զգալ ինչ-որ բաներ կամ մտածել թե զգում եմ թե էն ժամանակ երբ բացի ներքին դատարկությունից ուրիշ ոչ մի բան չեմ զգում:

    Ես ինձ անպետք ու... ու... ու չեմ հիշում էն մյուս բառը... հիշեցի, ես ինձ անպետք ու անօգտակար եմ զգում: Մխիթարվում եմ մտածելով որ ես միակը չեմ էդ զգացողությամբ:

    Հոգնած եմ երևի, բայց հոգեպես եմ հոգնած: Էսօր Ազգային գրադարանից ոտքով մինչև տուն եմ էկել: Որոշել էի էնքան հոգնել, որ տուն հասնելս ու քնելս մեկ լինի: Բայց չէղավ: Բայց ես հոգնած եմ... Բայց էնքան էներգիա ունեմ, որ երևի մի երկու անգամ էլ կանցնեի էսօրվա անցածս ճանապարհը:

    Սկզբում սարսափելի շոգ էր, հետո եղանակը կտրուկ փոխվեց: Ու քամին ալիքներ էր նկարում լճի մակերևույթին...

    Գրողը տանի, վերջ եմ ուզում, ուզում եմ վերջացնել էն, ինչ կիսատ ա, որ դրանք չխանգարեն էն ամենին, ինչը պետք ա սկսեմ, բայց իմ դրած բոլոր վերջակետերը բազմակետեր են իրականում: Հանգստություն եմ ուզում: Տուն եմ ուզում...

  16. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    kitty (05.07.2016), Mr. Annoying (03.07.2016), Smokie (22.08.2016), Զաքար (08.07.2016), Շինարար (02.07.2016)

  17. #54
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    օրագրային գրառում, որը մենակ ես եմ լրիվ հասկանալու ու կարող ա մոռանամ թե ինչ էր նշանակում ինչը: Բայց դա կարևոր չի: Այսպես ուրեմն... Ես երեկ էի ուզում գրել: Ես պետք ա երեկ գրած լինեի, որովհետև էսօր արդեն որոշ բաներ մոռացել եմ: Բայց ես հիշում եմ, որ եթե իմ քիթը Բուրատինոյի քթից չի, դա դեռ չի նշանակում, որ ուր ուզեմ քիթս կմտցնեմ ու դա տրորման չի ենթարկվի (տրորման չենթարկվել, չէ մի, Թամուշը, կարդար կասեր` լեզվաբանում եմ: Զարմանալիորեն կարոտել եմ էդ դախին, ինձանից նման բան չէի սպասում ու թողել թռել ա Մարտունի, այսինքն մինչև սեպտեմբեր էլ իրան չեմ տեսնի): Վերադառնանք մեր ոչխարներին: Մի ժամանակ երկու ընկերներ ունեի, որոնք սիրահարված էին իրար ու ես իրանց Վալենտինն էի, ՎալենԾինը, ավելի ճիշտ: Հիմա իրանք իրար տեսնել չեն ուզում ու էլ իմ ընկերները չեն: Ցավալի ա, բայց փաստ: Իսկ երկու տարի առաջ ես իրանց հետ դպրոցում գինի կխմեի: Հա ժողովուրդ, հա, իրանք մի ժամանակ իմ էն մարդիկ էին, որոնց հետ ես պատրաստ էի գինի խմել: Ու քանզի ես վատագույն խմողն եմ, բաժակից հոտ քաշելուց հետո հարբած դասի էի նստում: Իրանք էն մարդիկ էին, որոնց հետ ես սովորեցի գինի սիրել:
    Բայց էս անգամ ամեն ինչ ուրիշ ա լինելու, որովհետև էս անգամ ամեն ինչ ուրիշ ա: Որովհետև Իրանք իրանք չեն ու ես էլ էն եսս չեմ: Ու հանգամանքներն էլ էն հանգամանքները չեն:

    Ես մի ընկեր եմ գտել ու արդյունքում մի ուրիշ ընկեր մի քիչ հեռացել ա: Բայց ես որոշել եմ չկորցնել իմ մարդկանց: Զզվելի բան ա, երբ քո մարդիկ գնում են: Դրանից քո կյանքը դատարկ ա դառնում: Դու ես ավելի դատարկ դառնում: Ու էդ դատարկությունը մենակ ուրիշ մարդիկ կարան լցնեն... ուրիշ մարդիկ պետք ա դառնան քո մարդիկ, եթե չես ուզում դատարկ մնալ, իսկ ինձ համար ավելի հեշտ ա պահել իմ մարդկանց քան, գտնել ուրիշ իմ մարդկանց: Ու համ էլ... ես ուղղակի չեմ ուզում կորցնել... էդ անդամահատվելու նման պահ ա: Եսիմ, կարող ա շատ մեծամտական հնչի, բայց ես մտածում եմ, որ իմ մարդիկ առանց ինձ լավ չեն լինի, նենց ոնց ես առանց իրանց լավ չեմ լինում: Ինչքան շատ օգտագործեցի "իմ մարդիկ" արտահայտությունը:

    Մարդիկ իրանց բույրերը ու գույները ունեն:
    Ամենաուժեղը ես մամայիս հոտն եմ զգում: Մեջքով կանգնած լինեմ, ու ինքը անձայն սենյակ մտնի, ես հաստատ կզգամ որ էդ ինքն ա: Բոլոր մարդկանց հոտերը չեմ զգում, բայց ումը զգում եմ, ուրիշինին նման չի: Ու ես սիրում եմ էն մադկանց բույրը, որոնց ես սիրում եմ: Էդ մարդու, իրա բնավորության, նպատակների, ներքին ու արտաքին ուժերի, խելագարության բույրն ա: Ու որ մարդկանց գրկում եմ, մի պահ իրանց բույրն էլ եմ զգում, հավես ա: Ու ես էլի եմ ասել, որ մարդկանց գրկել սիրում եմ: Իրանք ինձ էներգիա են տալիս: Ես ինձ մի տեսակ լավն եմ զգում: Չգիտեմ, ավելի բարի եմ դառնում:
    Վերադառնանք գույներին: Մարդիկ գույներ էլ ունեն: Չեմ հիշում էս էլի ասել եմ թե չէ, բայց հա, մարդիկ գունավոր են: Ինչ-որ մեկը կարա լինի կապույտ, սպիտակ ամպերով, բայց էդ մի գույն ա, ոչ թե սպիտակ ու կապույտ... դա էդ մարդու գույնն ա ու ես սիրում էն մարդկանց գույները որոնց սիրում եմ: Մի ճչան մանուշակագույն կա, ես իրան բարևելիս "ողջույն" եմ ասել ու թաթիկով արել, հիմա մտածում ա թե վերջ, մենք ախպերներ ենք ու ես ինձ մի կերպ պահում եմ որ իրան չուղարկեմ գրողի ծոցը: Որովհետև ես էսօր բարի եմ

    Հա, էսքանը ասում էի, որ ասեմ` ինձ թվում ա ես վերջապես գտել եմ իմ գույնը, ավելի ճիշտ հասկացել եմ թե ես ինչ գույնի եմ, երևի դեղին եմ ու տեղ-տեղ կանաչ: Բաց դեղին ու բաց կանաչ:

    Էլ ինչ էի ուզում ասել? Այ, մոռացա:

    Հաաաա, ես որոշել եմ թե ինչպես եմ ծախսելու ամռանս 1248 ժամը ու ամեն ինչ անելու եմ որ գոնե էս անգամ ամեն ինչ իմ որոշածով եմ անելու: 156 ժամում որոշել եմ վեբ ծրագրավորում սովորել, լավ ա, չէ? Գիտեմ որ կարող ա գերագնահատել եմ ինձ: Ի վերջո ես մի տկար լեզվաբան եմ, հետն էլ ապագա...

    Ու շատ եմ գրելու... Ամռանը ես իսկական գրող եմ լինելու: Կամ կփորձեմ...

    Իսկ վաղը վերջին օրն ա: Վաղը պետք ա դնել մի վերջակետ, որը ըստ էության բազմակետ ա:

  18. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Mr. Annoying (07.07.2016), Զաքար (08.07.2016), Ուլուանա (08.07.2016)

  19. #55
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    10.06.2016

    - Դու եվրոպայի առաջնությունը նայելու ես?
    - Եսիմ, եթե հավես ունենամ, կնայեմ:
    - Դու պետք ա նայես, որովհետև ինձ թվում ա եզրափակիչը իրար հետ ենք նայելու ու էս անգամ դու չես կարողանա կեսից թողնել, թռնել:

    23.06.2016

    - Ասա, որ ես ավելի լավ բան եմ մտածել, քան դու:
    - Ու ավելի դաժան:
    - Ինչի դաժան?
    - Որովհետև ես ասում էի վերցրու էս սղոցն ու ձևացրու թե ձեռքդ անդամահատում ես, իսկ դու ասում ես` վերցրու ու անդամահատի ձեռքդ:
    - Մենք էլի ձևացնում ենք, ուղղակի երկար ժամանակով:

    08.07.2016 կամ արդեն 09.07.2016-ի առավոտ

    - Դու եղել ես իմ ամեն ինչը, մենակ վերջում կինս չլինես:
    Ժպտում ա, գրկում եմ:

    10.07.2016

    Հաղորդագրություն եմ ստանում. (Ցերեկը ուղարկած հաղորդագրությունս դեռ անպատասխան էր ու երևի լավ որ որ պատասխան էլ չկար):

    - Նիկի ? կհամենաս էսօր ֆուտբոլի եզրափակիչը նայելու?
    - Չես նեղանա, չէ? եթե չգամ:
    - Չէ, իհարկե չեմ նեղանա:
    - Բայց կգրես, եթե ինչ-որ բան փոխվի:


    Հ. Գ. Եսիմ, էս գրառումը երևի ամփոփում ա վերջին մի ամիսը: Ու կյանքիս վերջին մի ամիսը ոնց որ Եվրոպայի առաջնությունը լիներ: Մի տեսակ չէի հավատում, որ կարող ա Պորտուգալիայի հաղթանակով պրծնի: Ընթացքում լիքը հետաքրքիր բացահայտումներ ու անմոռանալի պահեր էղան, բայց եզրափակիչը սրտովս չէր մի տեսակ:

    Հ. Հ. Գ Ես դախացել եմ ու ոչ մայիսի ամփոփումն եմ գրել, ոչ էլ հունիսի, բայց եսիմ... ու հիմա որ հետ եմ նայում, որևէ բան չեմ էլ հիշում, որ գրեմ:

  20. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (11.07.2016), kitty (11.07.2016), Mr. Annoying (12.07.2016), Smokie (23.07.2016), Զաքար (21.07.2016)

  21. #56
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Տանը ինձ անակնկալ էր սպասում, բավականին մեծ ու բավականին տհաճ անակնկալ: Ուրեմն էս ախպերս ստանձնել ա մեր խոհանոցի վերանորոգման աշխատանքները: Չէ, դուք հասկանում եք, անորոշ ժամանակով ես չեմ կարողանա եփել, թափել, պատրաստել, տարբեր փորձարկումներ անել, չեմ կարողանա մինչև լույս խոհանոցում նստած կինո նայել ու չայ խմել:

    Սաղ հեչ, էսօր ես ուշաթագնաց մարդուն օգնություն եմ ցույց տվել: Ինչ մեղքս թաքցնեմ, որ ինքը հանկարծ ամբողջ հասակով փռվեց գետնին, ահագին վախեցել էի, սրտիս զարկերի ձայնը կողքից կլսվեր, բայց ինձ կարողացա բուռս հավաքել ու իրան ուշքի բերեցի: Սկզբում նենց հպարտ էի ինձանով: Հիմա հասկանում եմ, որ արածս առանձնապես մեծ բան չէր, տարական գիտելիքներ ունեցող ցանկացած մեկը կաներ դա, կյանք չեմ փրկել, բայց եսիմ, անսովոր էր:

    Ես առհասարակ կենսակերպով խավարասեր եմ: Բայց չգիտեմ ինչի լույսի պահանջ եմ զգում: Ինձ շատ արև ա պետք: Սենյակիս վարագույրները փոխեցի, անկողնուս ծածկոցն էլ ու հիմա սենյակս լուսավոր ու արևագույն ա: Առավոտ, երբ արթնանաում եմ բացում եմ վարագույրները, պատուհանը, որ արևը ամբողջ ուժով սենյակ լցվի ու սրևոտի պատերը, հատակը, առաստաղը: Եղանակն էլ նենց լավն ա, հենց էն ա ինչ ես եմ ուզում, ոչ շոգ ա, ոչ ցուրտ:

    Միշտ կարծում էի, թե բարեկամների հարցում բախտս ամենաքիչն է բերել կամ ընդհանրապես չի բերել, բայց պարզվում ա ես խելքը գլխին բարեկամներ էլ ունեմ: Էսօր էդ իրանցից մեկին եմ գտել. Գոհարը համարյա հորքուրիս աղջիկն ա: Ու ես հիացած եմ իրենով: Ինքը երեք երեխա ունի, չէ, ավելի ճիշտ դասավորեմ միտքս. ինքը միանգամից եռյակ ա ունեցել: Մի երեխայի պահելը հեշտ չի, էլ ուր մնաց երեք փոքր, երկու տարեկան ճտերին պահելը ու էնպես անելը, որ իրենցից ոչ մեկը ուշադրության պակաս չզգա, որ հանկարծ իրենց չվնասեն, որ իրար չվնասեն: Ու ես զարմացած եմ, թե ինքը ոնց ա հասցնում ժամանակ գտնել իր արտաքինին, տան մաքրությանը հետևելու համար: Ոնց ա ինքը միշտ էդքան սիրուն ու լավը: Ոնց երբեք չի ջղայնանում:

    Իսկ իրա ճուտիկները մեկը մեկից լավն են: Էկել էին ու ուզում էին երեքին էլ միանգամից գրկեի: Ու նենց հավես են բլբլում, բա ժպտալը:

    Երեկ խոստացա, որ կզանգեմ ու տենց էլ չզանգեցի, տականք եմ, գիտեմ, բայց կներեն ինձ: Ուղղակի ժամանակը խայտառակ արագ ա թռչում ու ես ոչ մի բան չեմ հասցնում անել:

    Ու ես որոշել եմ ամեն օր օրագիր գրել: Ընդհանրապես միակ բանը որ մինչև հիմա որոշածներիցս անում եմ էդ օրական երեք ժամ գրելն ա:

    Երեկ ես երևի մի քիչ դեպրեսված էի, բայց էսօր էլ չէ, էսօր ես անգամ երջանիկ եմ: Էսօր ես սիրում եմ ինձ:
    Չգիտեմ, կամ ես իրոք լավն եմ կամ էլ մարդիկ են մոլորության մեջ կամ էլ ինձ ուղղակի թվում ա, բայց ոնց որ թե բոլորը ինձ սիրում են
    Մնացածի մասին հետո կգրեմ

  22. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (12.07.2016), kitty (12.07.2016), laro (12.07.2016), Mr. Annoying (13.07.2016), Smokie (01.09.2016), Զաքար (21.07.2016), Ուլուանա (12.07.2016)

  23. #57
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էսօր գրելը սկսեմ ակումբում օրագիր գրելուց:

    Մարդիկ ինձանից չափազանց շատ ժամանակ են խլում: Երեկ քնելուց առաջ համարյա մի ժամ մտածել եմ թե ինչ եմ անելու ու երբ, որ մաքսիմալ արդյունավետ լիներ էսօրս, բայց չգիտես որտեղից հայտնվեցին ինչ-որ մարդիկ, ովքեր խլեցին ժամանակիցս հսկայական կտոր ու սաղ պլաններս խառնեցին: Ու ոչ մի բան չեն տալիս ախր:

    Ես արդեն երկրորդ օրն ա, ինչ վեբ ծրագրավորում եմ բզբզում: Եսիմ ինչ լուրջ բաներ չեմ անում, բայց հավես ա: Արդեն որ կոդը տեսնում եմ, սկսում եմ պատկերացնել, թե ինչպիսին դա կտեսնեին սովորական մահկանացուները ու լավ էլ պատկերացնում եմ: Ընդհանրապես ծրագրավորում սովորելն էլ ա լեզու սովորել, լեզու առանց քերականության բայց իրա օրենքներով: Եսիմ, ինձ հլը որ դուր ա գալիս:

    Մի հատ իսպաներեն սերիալ էի գտել, առաջին սերիան անգլերեն սուբտիտրերով նայեցի, տեսա՝ չեմ կենտրոնանում, հաջորդ հինգ նայեցի իսպաներեն տիտրերով, իսկ հիմա ընդհանրապես առանց տիտրերի եմ նայում: Նենց չի, որ լրիվ, ամեն ինչ հասկանում եմ, ուղղակի ինձ հերիք ա ինչ հասկանում եմ, մնացածն էլ քիչ-քիչ կհասկանամ:

    Ու ընդհանրապես, սովորելու էնքան շատ բան կա, որ ինձ թվում ա երբեք չեմ հասցնի սովորել էն ամենը ինչ ուզում եմ սովորել:

    Որոշեցի գրողի ծոցը ուղարկել տասներեք տարեկանից կիսատ մնացած ախմախագույն սերիալը ու հանգիստ խղճով մուլտիկ նայել: Հա, էս ամառ ես մենակ մուլտիկներ եմ նայելու, ավելի ճիշտ՝ հիմնականում: Հիմա էս սերիալն եմ նայում, ոնց որ թե լավն ա: Կարևորը՝ թեթև ա, չի դեպրեսում, լավն ա մի խոսքով:

    Ես սիրում եմ մարդկանց հետ գրքեր կարդալ ու դա նոր եմ իմանում: Էսօր «Փոքրի Իշխանը» կարդալու օր ա, էս քանի օրը կիսատ գրքերս վերջացնեմ ու «Ջերալդի խաղը» կսկսենք: Ու էն գիրքն էլ, որ հիմա եմ կարդում, էլի հեռակա ինչ-որ մեկի հետ եմ կարդում, դրա համար էլ մի տեսակ չեմ ուզում շուտ վերջացնել: Էն գրքերը, որոնք կարդում եմ ինչ-որ մեկի հետ, ինձ համար առանձնահատուկ են դառնում, դառնում են ավելի կարևոր էն մարդկանց նման, որոնց հետ կարդացել եմ դրանք:

    Ստենդալ եմ կարդում, ինչ-որ «Պարմի մենաստանը»: Ինչի՞: Ես Րաֆֆուց համարյա ամեն ինչ կարդացել եմ, անգամ նամակներն ու բանաստեղծությունները, վստահ լինելու համար, որ իրոք իրան չեմ սիրում: Ստենդալի դեպքում էլ ա նույնը. ես վստահ եմ, որ իրան չեմ սիրում, ուղղակի իրանից ոչ մի բան չեմ կարդացել:

    էլ ի՞նչ էի ուզում ասել: Հա՜… էսօր վերջապես նամակներ կգրեմ էն մարդկանց, որոնցից փորձել եմ թաքնվել, բայց ովքեր ոչ մի կերպ չեն թողնում ապրեմ առանց իրանց ու ես սիրում եմ իրանց:

  24. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (13.07.2016), kitty (14.07.2016), Mr. Annoying (14.07.2016), Smokie (01.09.2016), Զաքար (21.07.2016), Ուլուանա (14.07.2016), Վոլտերա (15.07.2016)

  25. #58
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ոնց որ նույն կինոյում խաղամ, ուղղակի էս անգամ իմը ուրիշ դեր ա: Ու ուրիշն ա խաղում էն դերը, որ առաջ ես էի խաղում ուրիշի հետ: Ու ես գիտեմ, թե հիմա ինչ ա զգում էն ուրիշը, ով իմ դերն ա խաղում, ես գիտեմ թե ինքը ինչ ա ասելու, ինչ ա անելու: Ու հիմա, երբ իմ դերը փոխվել ա, ես հասկանում եմ էն հին ուրիշին, ում դերը հիմա ես եմ խաղում, հասկանում եմ թե ինչ էր ասում, ինչի էր ասում: Ու հիմա ես եմ որոշելու` կինոն լինի նենց, ոնց առաջին տարբերակում էր, ուղղակի իմ դերը փոխվի թե ընդհանրապես կինո չլինի: Ու ես չգիտեմ, թե ինչ եմ ուզում: Ավելի ճիշտ գիտեմ, թե ինչ չեմ ուզում. տականք լինել հաստատ չեմ ուզում:

  26. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (16.07.2016), kitty (16.07.2016), Smokie (01.09.2016), Մուշու (16.07.2016)

  27. #59
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Շատ-շատ հեռվից, հավանաբար թունելի մյուս կողմից ինձ էին կանչում: Լսում էի, որ անունս են տալիս, բայց ոչինչ տեսնել չէի կարողանում: Մութ էր, սարսափելի մութ: Ես իսկապես ուզում էի ձայնի ուղղությամբ գնալ, զգում էի որ ախր շատ ծանոթ ա էդ ձայնը, բայց ոնց որ կաթվածահար էղած լինեի: Հետո հանկարծ լուսացավ: Ոնց որ թափանցիկ ու կեղտոտ պլաստմասայի հետևից նայեի. ամեն ինչ մի տեսակ լղոզված էի տեսնում: Գլուխս թվում էր թե դատարկ է ու դրսի ճնշումից գանգատուփիս պատերը ներսից իրար են կպնում, ճնշում ակնագնդերիս ու որ հիմա ուր որ է աչքերս ցավից դուրս կթռչեն: Ականջներումս էլ տարօրինակ ու տհաճ խշշոց էր: Հետո փորձեցի քայլել ու… ու պարզվեց, որ ես ինչ-որ թափանցիկ գնդի մեջ եմ: Զգում էի, թե ամեն անգամ քայլ անելիս ոնց եմ ոտքս գնդի կոր պատերին դնում, ոնց է գունդը սկսում պտտվել ու ես էլ գնդի հետ առաջ էի գնում: Գնդի թափանցիկ պլաստմասայի հետևից նայում էի աշխարհին ու զգում հերթով բոլոր պտույտներս էնքան, մինչև գլուխս սկսեց պտտվել, պտտվել, պտտվել, սիրտս սարսափելիորեն խառնում էր ու ես ընկա գնդիս պայմանական հատակին: Միակ բանը որ ուզում էի, էդ գրողի տարածից դուրս գալն էր: Հասկանալու համար թե ինչպես էի դրա մեջ հայտնվել, 3 ժամ հետ գնանք կամ ավելի ճիշտ` մի քանի տարի:

    Ես հինգ մորքուր ունեմ ու 13 մորքուրի երեխա: Իրանցից ոմանք հենց մորքուրի էրեխա են, բայց էդ 13-ի մեջ ես ախպերներ ու քույրեր էլ ունեմ: Ու բանը կայանում էր նրանում, որ էդ ախպերներիցս մեկին ամսի 19-ին բանակ էին տանելու:

    Արդեն լույս 19-ի գիշերն ա, ժամը ուղիղ 3-ը: Մենք` ես ու ախպերս դեռ խոհանոցում նստած ենք ու փորձում ենք էնպես ծիծաղել, որ տնեցիները չարթնանան: Էնքան էլ լավ չի ստացվում, բայց ամեն դեպքում փորձում ենք: Ու էդ պահին չգիտեմ ինչ դև ա մտնում մեջս ու գլուխս լցնում էն մտքով, թե քանզի առավոտ ախպերս բանակ ա գնում, պետք ա էսօր օգտագործել վերջին առիթն ու իրա հետ պայթելու աստիճանի խմել: Ինձ թվում ա սաղ մեղավորը նախորդ օրը պապիս հետ խմած 5 բաժակ տնական թթի օղին էր, որը դեռ լրիվ օրգանիզմիցս դուրս չէր եկել ու հիվանդագին մտքեր էր հարուցում: Բայց դե ինչ? Կար միտք, որը բարձրաձայնվելուց հետո հավանության էր արժանացել ու մնում էր մենակ իրագործել:

    Ու մենք խմեցինք: Մի շիշ օղի, 2 հոգով ու վերջին երեք բաժակը մենակ խմեցի, որովհետեւ իրա սիրտը արդեն խառնում էր, իսկ ես սկսել էի երգել ու մլավել: Նենց տարօրինակ ա. ես հիշում եմ համարյա ամեն ինչ, էն դեպքում երբ նախկինում ավելի քիչ խմած ժամանակ շատ բաներ մոռացել եմ: Հիշում եմ ասածս բոլոր կենացները: Հիշում եմ, որ ասում էի` ինչքան էլ խմեմ, մեկ ա չեմ ասելու թե ես խմած չեմ, հիշում եմ կոտլետի վրա խտացրած կաթ ու կեչուպ քսելը ու որ ուտելուց հետո ասում էի թե անմոռանալի համ ուներ: Հիշում եմ, որ ամեն ինչից երկու հատ էի տեսնում:

    Հետո մի պահից սկսած մտքերս մենակ մի առանցքի շուրջ էին պտտվում. երկար-երկար թափառումներ ու թիթեռնիկի էֆֆեկտ, լիքը շոկոլադ որ միշտ վերջանում էր, անկապ հարցեր բարի ծաղկակաղամբի ու չար թզուկի մասին ու մադմուազել Նուար թե Նոիր: Դեղին փուչիկներ ու խնձոր: Ու մեկ էլ հոպ` քեզ բռնացնում ես էն ժամանակ երբ արդեն սիրահարված ես, չնայած երևի էն թիթեռնիկի էֆֆեկտի ժամանակից էիր սիրահարվել: Հետո… Հետո Հաղթական Կամարն էր թե Հաղթանակի կամուրջը? բալի համով չուպաչուպս ու կաթնածիր ծիրկաթին... Հունվարի 10-ին նոր տարի ու բաղնիքի դուռ, որ նենգաբար փակված մնաց, մինչև փրկարարները չեկան ու դուռը բացեցին, որովհետև բարեբախտաբար մինչև էդ գազի արտահոսք էր էղել ու խոհանոցի լուսամուտը բաց էր, թե չէ չէին կարողանա տուն մտնել ու ես կմնայի բաղնիքում բանտարկված: Հետո անվերջ ուզում-եմ-որ-լավ-լինեսներ ու առավոտ գիշերը մրսելուց մնացած գլխապտույտ ու սրտխառնոց: Հետո գծավոր գուլպաներ ու 21 օր: Հետո գարուն` Սունդուկյանի այգում նստած, նամակ, պատմվածք, շոկոլադ, ականջօղեր ու շրթներկ: Հետո մարտ: Մարտի 11-ին էլ էր նոր տարի, էս անգամ ացտեկների տոմարով, երբ վերջանում էին տարվա ոչ մի եղանակի չպատկանող 5 օրերը ու ծագող արևի հետ նոր օր էր սկսվում… 5 փորձ… Անընդհատ, ամեն վայրկյան մենակ չլինելու, քո ինչ-որ մեկին մաշկիդ տակ կրելու սարսափելիորեն հաճելի զգացողություն: Հիստերիայի նոպաներ, դեպրեսիաներ, երջանկություն: Նավասարդը ասում էինք թե միասին կնշենք ու կստացվեր որ ճանաչում ենք իրար արդեն 3 տարի, ամենաքիչը… Գրական առաջադրանքներ մեկը մեկից տարբեր, մեկը մեկից դախ… Քնելուց առաջ զանգել ու չխոսել, չխոսել ժամերով, մինչև քնելը… Հետո? Հետո ես զգում եմ, որ մտքերով վաղուց հեռացել եմ ախպորս կողքից ու որ մեկ լացում եմ, մեկ ծիծաղում ու ինքն էլ է հարբած էնքան ինչքան ես ու ինքն էլ հետս համ լացում է համ ծիծաղում:
    Հետո ախպերս ինձ տանում ու շպրտում ա անկողնուս վրա, բայց ես որոշում եմ բազմոցին քնել: Թարս հագնում եմ գիշերանոցս, էլի անկապ ծիծաղում ու պառկելուց 1 րոպե հետո ես արդեն քնած էի: Ասում են` քնած ժամանակ էլ մեկ լացել եմ, մեկ ծիծաղել, բայց ավելի հաճախ ուղղակի մլավել եմ… մյաու…

    Երեք ժամ հետո լուսանում է, ինձ զոռով արթնացնում են: Ես զգում եմ ինձ վերը նկարագրված իրավիճակում: Ու ես սարսափելի շատ զզվում եմ ինքս ինձանից: Անգամ հետ տալուց հետո ամբողջ օրը սիրտս խառնում էր, բացի խնձորից ու սալորից էդպես էլ ուրիշ բան չկերա էդ օրը, որովհետև մնացած ամեն ինչի տեսքից անգամ վատանում էի: Ու ես երբեք, ոչ մի դեպքում ոչ մի գրամ ալկոհոլ էլ չեմ օգտագործի: Ու… ու ինչի եմ գրում էս ամենը? Եսիմ, ուղղակի քունս չի տանում...
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 22.07.2016, 02:35:

  28. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    John (22.07.2016), kitty (22.07.2016), Micke (22.07.2016), Mr. Annoying (22.07.2016), reminilo (23.07.2016), Smokie (01.09.2016), Զաքար (22.07.2016), Մուշու (25.07.2016)

  29. #60
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էկեք խմենք պատճառների կենացը: Սեփական սխալները, սեփական թերությունները տեսնելու պատճառների… պատճառների, որոնք մեզ փոխում ու ավելի լավն են դարձնում: էն պատճառների, որոնք մեզ ստիպում են կարդալ գրքեր, որոնք երբեք երևի չկարդայինք, լսել երգեր, որոնք հազիվ թե հատուկ փնտրեինք լսելու համար, անընդհատ նայել նույն կինոն կամ մուլտիկը, նայել էնքան մինչև ամեն ինչ անգիր կանենք: Էն ամենի, որոնց պատճառով մինչև կոկորդը ինչ-որ խառը գործերի մեջ թաղված փորձում ենք ինչ-որ բան սովորել, ինչ-որ նոր բան: Սխալվելու, փախնելու, կորելու, դեպրեսվելու ու երջանիկ լինելու, ժպտալու, անկապ բարձր ծիծաղելու ու անկապ անձայն լաց լինելու պատճառինը… Էն ամենի, ինչը պատճառ դարձավ ավելի ուժեղ դառնալուն, ինքդ քեզ հաղթելուն, ումից ումից, բայց քեզանից չփախչելուն… էլ ոչ մեկից չփախչելուն: Էն, որ ստիպեց էլի բանաստեղծություն գրել, թեկուզ որ էդ էղավ միակը: Ես զզվում էի գարեջրից, բայց խմեցի, էդ պատճառի կենացն էլ… Թափառումների ու էդ թափառումների պատճառով մաշված կոշիկների պատճառի կենացը, որովհետև իմ մաշված ու հին կոշիկները հիմա իրանց մեջ պահում են կիլոմետրերով ձգվող կանաչ լուսացույցներով ճանապարհ ու դրանից իրանք ավելի թանկ են դառնում, քան աշխարհի բոլոր նոր ու չհագած կոշիկները միասին վերցրած: Շրջազգեստ հագնելու պատճառինն էլ: Ու հա, ես առանց շաքարի թեյով կխմեմ թեյը առանց շաքարի խմելու պարճառի կենացը:

  30. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Areg ak (22.07.2016), kitty (22.07.2016), Mr. Annoying (22.07.2016), reminilo (23.07.2016), Smokie (23.07.2016), Զաքար (22.07.2016), Ուլուանա (22.07.2016), Վոլտերա (22.07.2016)

Էջ 4 23-ից ԱռաջինԱռաջին 1234567814 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ucom (ունիվերսալ հեռահաղորդակցություն)
    Հեղինակ՝ aerosmith, բաժին` Հեռահաղորդակցություն
    Գրառումներ: 1409
    Վերջինը: 26.05.2017, 22:53
  2. www.hashvich.info - առցանց ունիվերսալ հաշվիչ
    Հեղինակ՝ ed2010, բաժին` Վեբ կայքերի քննարկում
    Գրառումներ: 16
    Վերջինը: 09.02.2011, 23:40
  3. Պորտալ ստեղծելու առաջարկ
    Հեղինակ՝ Gevorg, բաժին` Վեբ
    Գրառումներ: 48
    Վերջինը: 05.12.2010, 01:42
  4. Նոր աշխատանքային պորտալ
    Հեղինակ՝ panion, բաժին` Աշխատանք
    Գրառումներ: 1
    Վերջինը: 24.02.2009, 21:58
  5. Սոֆտ Պորտալ
    Հեղինակ՝ Արամ, բաժին` Վեբ կայքերի քննարկում
    Գրառումներ: 52
    Վերջինը: 08.03.2007, 14:26

Թեմայի պիտակներ

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •