User Tag List

Էջ 3 23-ից ԱռաջինԱռաջին 123456713 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 31 համարից մինչև 45 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 345 հատից

Թեմա: Ունիվերսալ պորտալ

  1. #31
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Զարթուցիչ, որը չի կարողանում ստիպել քեզ բացել աչքերդ... ժամանակ, որը շատ արագ ա վազում: Շատ տաք չայ ու ծիրանի ջեմ, որ էլեկտրական լույսի տակ փայլում ա ու երևում են հացի վրա քսված ջեմի մազիկները: Շատ կծու ատամի մածուկ ու սառը ջուր, ֆենի նյարդայնացնող ձայն ու գրքերով լիքը ուսապարկ: Զարմանալիորեն դատարկ ավտոբուս: 5-րդ հարկում իտալերենի դաս: Հետո լեզվաբանության կռիս դասախոս: Ռուսաց լեզվի լսարան ու fuck-ի պատ: Տզտզոց ու նվնվոց: Ընկեր, որ քեզ լսում ու գրկում ա: Կուրսեցի, ով չի նեղանում երբ իրա հետ խոսալու ընթացքում հեռախոսի մեջ ես մտնում: Նամակ, որը կիսատ ա մնում: Աշխատանք, որը աշխարհի ամենալավ աշխատանքը չի: Անձրևանոց, որը կորցրել ես: Նախադասություն, որ ստիպված ես կրկնել անընդհատ... ժամը 05 : 10 ... Հոնքերը կիտած երկինք, 58 համարի ավտոբուս ու նամակ, էն նամակը որ կիսատ էր մնացել: 4-5 տարեկան ճուտ, որ կողքիդ նստած "Հարրի Փոթթեր"- ից հատվածներ ա անգիր ասում, ֆիլմի ռուսերեն թարգմանությունից ու հետո հարցնում ա` մուկը կմահանա եթե կատու ուտի? Խոշոր, կլոր աչքեր, որ քեզ են նայում ու դրանց մեջ դու ես երևում: Կանգառից տուն ձգվող երկար ճանապարհ ու նվնվան երկինք, անձրևի հատուկենտ պաղ կաթիլներ, ականջակալներ ու անջատող երաժշտություն: Տաք ճաշ: Գլխացավ: Քերականության դաս, որը պետք ա սովորել: Ու մառախուղ դարձած կարոտ, որ տարածվում ա բոլոր ուղղություններից ու իրենից զերծ ոչ մի քառակուսի միլիմետր չի թողնում...
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 23.02.2016, 20:50:

  2. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    kitty (24.02.2016), Mr. Annoying (23.02.2016), Smokie (19.03.2016), Զաքար (24.02.2016), մարիօ (09.03.2016), Մուշու (29.02.2016), Ուլուանա (23.02.2016)

  3. #32
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    գրողը տանի, ինչի են բոլոր ամիսները սարսափելիորեն ներվային սկսվում.... ավելի ճիշտ սարսափելիորեն ներվայնացնում են ինձ: եթե տարվա մնացած ամիսներն էլ էս ձևով սկսվեն, եսիմ.... կարող ա տարվա կեսից լրիվ հիստերիկ դառնամ: Թե ասա` ինչի ասեցի մերոնց որ աշխատում եմ.... կարող էի, չէ? ասել որ գործ եմ ման գալիս, կամ որ գործ եմ գտել... ախր Անժելը զգուշացրել էր: Բայց գրողը տանի, ինչի են վրաս գոռգոռում ու հետո անջատում? ես չեմ կարա տենց անեմ? գրողը տանի, գրողը տանի, գրողը տանի... փորձը ցույց ա տալիս որ երբ մարդիկ չեն տեսնում ատամներդ, մտածում են խխունջ ես, հենց կպնեն պատյանիդ գլուխդ ներս կքաշես ու էդ սաղ գալիս ա տևականորեն ջայլամավարի ապրելուց... հայոցի դասախոսը վհուկ ա, ինքը ինձ բացակա դրեց էսօր, գրողը իրան տանի... հեչ պետքս չի, թող կորի գրողի ծոցը իրա բոլոր շրթնատամնային ու առաջնալեզվային հնչյուններով, ձևույթներով, հնչույթներով ու մնացած բոլոր զըռթույթներով.... իտալերենը չթողեց դասին նստեմ, որովհետև 5 րոպե ուշացել էի... գրողը տանի.... լեզվաբանության վհուկն էլ անընդատ կրկնում էր որ սեղանի վրա չեն պառկում... գրողը տանի, ես սեղանի վրա չէի պառկել, ուղղակի գլուխս էի դրել... նենց ընտիր ա որ ռուսերենից ոչ մի բան չանելով ու իմ հաշմանդամ ռուսերենով 80-ներ եմ ստանում:
    Գրողը տանի... ու էսօր ես պետք ա ամփոփեի անցած ամիսը բայց հետ եմ նայում ու յախք; գրողը ինձ տանի... ես յանի պատմվածք եմ գրել որը արդեն ոչ մեկին պետք չի, որովհետև ես ուշացել եմ արդեն ու էդ ախմախ պատմվածքս ավելի ախմախ ա դարձնում... փետրվարի համար ես 2 կարևոր բան պետք ա անեի` գտնեի գործ ու գրեի պատմվածք: Գրեցի եսիմ-ինչ որը էշություն ա ու գտա գործ... ապրեմ ես... գրողը տանի: Ուրիշ հետաքրքիր ու կարևոր բան չեղավ չնայած սրանք էլ հետաքրքիր ու կարևոր չէին: Լիքը մարդկանց հանդիպեցի, ովքեր հա, հետաքրքիր էին, բայց իրանք իմ մարդիկ չէին... ու հա, ես մի օր կհավաքեմ ունեցածս փալաս-փուլուսը, մրոտած ու սպիտակ թերթերը, մատիտներս ու գրիչներս ու կփախնեմ տնից, կգնամ կդառնամ երջանիկ անօթևան: Հա, մի բան էլ ասեմ. ես բառախաղերի նկատմամաբ մոլուցք ունեմ ու դա նոր եմ նկատում... ու անօթեւան չլինել դեռ չի նշանակում որ անտուն չես: Անտուն չլինելն էլ չի ենթադրում որ դու սեփական 4 պատ, հատակ ու առաստաղ ունես... մի օր երևի անօթեւան կլինեմ ով տուն կունենա... գրողը տանի գրողը տանի գրողը տանի.... ախր ինչի են գոռգոռում ու անջատում? չեն հասկանում, որ ես էլ իրանց նման կարամ անեմ...

    լավ է... գնալու եմ թաքնվեմ բազկաթոռի հետևում ու տզզամ...
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 01.03.2016, 22:12:

  4. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    GriFFin (03.03.2016), kitty (03.03.2016), laro (02.03.2016), Smokie (22.04.2016), Այբ (02.03.2016), Զաքար (03.03.2016), Մուշու (05.03.2016), Ուլուանա (02.03.2016)

  5. #33
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հին օրագրումս հաճախ էի պատմում մարդկանց մասին, առանց որոնց չէի պատկերացնում օրս, կյանքս, ինձ ու թվում էր թե առանց իրանց ես կիսատ կլինեմ: Հիմա կարդում եմ գրածներս ու էդ մարդկանց կողքիս չեմ գտնում, բայց առանց իրենց ես լավ էլ ամբողջական եմ: Իրենց բացակայությունից առաջացած դատարկությունը ժամանակի ընթացքում ավելի լավ մարդկանցով լցվեց, չնայած հիմա հասկանում եմ, որ մի օր գուցե էս մարդիկ էլ կողքիս չլինեն: Բայց ես ուզում եմ պատմել իրենց մասին: Չէ... էս գրառումը կպատմի բոլոր էն մարդկանց մասին, ովքեր թեկուզ աննշան ազդեցություն կարող են ունենալ իմ, տրամադրությանս վրա...
    Սկսում եմ:

    Միլենան շատ չարաճճի աղջիկ է ու մինչև հիմա ճանաչածս միակ երեխան, ում հետ ես չեմ կարողանում լեզու գտնել: Ես սիրում եմ երեխաներին ու իրենք էլ երևի ինձ են սիրում: Միշտ մտածել եմ, որ եթե իրենք տեսնեն հետաքրքրված ես իրենցով, բավականաչափ ուշադրություն ես դարձնում, եթե զգան որ սիրում ես իրենց, իրենք էլ քեզ նույն ձևով կպատասխանեն: Իսկ եթե դրան գումարվում է նաև էն, որ դու տեսել ես իրենց սիրած մուլտֆիլմը, վերջ, դուք դառնում եք հավերժ բարեկամներ: Ու փորձը ցույց ա տվել, որ մեծերի դեմ "պայքարում" ամենալավ ու հավատարիմ դաշնակիցները իրենք են:
    Բայց իրա դեպքում իմ իմացած ոչ մի մեթոդ չի աշխատում: Ինքը ուզում է, որ անընդհատ խաղան իր հետ, մենակ իրեն սիրեն, լինի անընդհատ ուշադրության կենտրոնում, լռեն բոլորը, երբ ինքն է խոսում ու բոլորը իրեն նայեն: Կատաղում է, երբ ուղղում են սխալները: Մեկ-մեկ ուղղակի հավատս չի գալիս, որ ինքը 7 տարեկան ա, որովհետև չափազանց չար ու խորամանկ բաներ ա անում, որ 7 տարեկանը, համենայն դեպս իմ պատկերացրած հրեշտականման անմեղ արարածը, հաստատ չէր անի: Չէի ուզենա փնովել ինչ-որ մեկին, բայց ախր էս երեխային սխալ են դաստիարակել, եթե իհարկե դաստիարակել են: Ախր երեխայի մեջ աճում ա էն, ինչ ցանում են ու եթե մեր հասարակությունում աջ ու ձախ մոլախոտեր են, դա նաև իրենց ծնողների շնորհիվ ա: Հետո էլ ասում են` սերունդը փչանում ա:
    Ես իրոք փորձում եմ իրա հետ ընդհանուր լեզու գտնել, բայց չգիտեմ նյարդերս ինչքան կբավականացնեն դրա համար:

    Տատին, որի հետ ապրում եմ, իսկական հրաշք է: Փաստորեն մարդիկ միշտ չէ, որ մեծանալուն զուգահեռ փչանում են, դառնում կյանքից դժգոհ փնթփնթաններ:
    Սիրում եմ իրեն լսել: Տարիքի պատճառով է երևի, շատ հաճախ չի հիշում, թե ինչ է պատմել ու ինչը` չէ: Կան պատմություններ, որ լսել եմ արդեն շատ-շատ անգամներ, բայց մեկ ա շարունակում եմ ուշադիր լսել ու ձևացնել թե առաջին անգամն է: Զգում եմ, որ ինքը պատմելու, խոսելու կարիք է զգում: Էն տպավորությունն է, թե պատմելու ընթացքում վերապրում է անցած կյանքը, որ երբ երիտասարդության տարիների մասին է պատմում, էդ ընթացքում մի քանի րոպեով երիտասարդ է դառնում: Երբ պատմում է մանկության մասին, աչքերը դառնում են 8-9 տարեկանի մանկական կապույտ ու պարզ աչքեր ուղղակի 70 տարիների տխրությունն ու ուրախությունը իրենց մեջ հավաքած: Երբ պատմում է մահացած ծնողների, եղբայրների, ամուսնու մասին, փշաքաղվում եմ: Իրեն լսելիս նայում եմ ճակատին, ուսերին, բայց աչքերին վախենում եմ նայել, որովհետև ինձ թվում է, թե լաց կլինեմ: Ձայնի, պատմածի մեջ զգում եմ թե ինչքան է կարոտել ու սարսռում եմ մտածելով, որ ինքը երևի կուզենար մահացած լինել: Մի ժամանակ մտածում էի, որ ընտիր կլիներ եթե մի 80 տարի ապրեի, թոռներիսու ծոռներիս կտեսնեի, մարդկության զարգացումը, բլա բլա բլա բլա բլա բլա... բայց հիմա անգամ վախենում եմ պատկերացնել, որ գուցե էդքան ապրեմ: Ինչքան երկար ես ապրում, էնքան շատ սիրելի մարդկանց ես թողնում հետևում, իսկ ես երևի չդիմանամ: Չնայած երևի տատին էլ է փոքր ժամանակ մտածել, որ չի դիմանա...

    Թամարան համալսարանում գտածս երևի միակ ընկերն է: Շատերի խորին համոզմամբ` մենք ընկերներ ենք, բայց իրանցից ոչ մեկը իմ ընկերը չի ու էդ մի քիչ ցավալի ա: Բայց իրա հետ ուրիշ ա: Ինքը էն քիչ կուրսեցիներիցս էր, որ քիչ ա գիտեր թե ինչ ա անիմեն, հլը մի հատ էլ մանգա էր կարդում ու մի քիչ ճապոներեն էր ինքնուրույն սովորել: Ամեն ինչ սկսվեց ընդհանուր անիմեներից, հետո պարզվեց որ ահագին նման երաժշտական ճաշակներ ունենք ու բավականին շատ են նաև գաղափարական ընդհանրությունները: Ինքը ճանաչում ա իրեն, գիտի սեփական թերությունները, դրանք չի թաքցնում ու իրեն սիրում է նենց, ոնց ինքը կա: Կարող ա տարօրինակ հնչի, բայց ամենաշատը ինձ դուր ա գալիս են, որ ինքը չի ուզում ավելի լավը դառնա, կատարելության չի ձգտում: Ու ինքը ինձ հավատում է: Էդ չափազանց պատասխանատու ու պարտավորեցնող ա, բայց ինքը հավատում ա ինձ, էնքան ինչքան ես, իսկ երբ պետք ա լինում` ինձանից էլ ավելի շատ ա հավատում:
    Վերջին 2 օրվա ընթացքում իրեն անընդհատ Վարդի հետ եմ համեմատում: Մի տարի առաջ, երբ Վարդին ասում էի որ մի տարի հետո աշխատանք եմ ունենալու, ինքը ուզում էր բացել աչքերս ու հավատացնել ինձ, որ չեմ կարող, որ գործը թափած չի, ինձ ոչ մեկը աշխատանքի չի ընդունի ու որ ես չեմ կարողանա համատեղել դասերիս հետ:
    Մի ամիս առաջ, երբ Թամուշին ասեցի, որ մինչև ամսվա վերջ պետք ա գործ գտնեմ, ինչ գնով էլ լինի, ինչ արեց ինքը? Ինքը ասեց, որ բնականաբար կգտնեմ ու եթե լավ ման գամ, կարող ա միանգամից երկու հատ: ինքը էդ հենց էնպես չասեց ուղղակի ասելու համար: Ինքը դրան հավատում էր էնքան, ինչքան ես էի հավատում:
    Ամեն անգամ աշխատանքի համար զանգելիս, ինքը կողքիս էր ու գրկում էր երբ հերթական մերժումն էի ստանում: Ու ինքը վստահում ա ինձ, իսկ էդ արդեն նշանակում ա, որ ես էլ կարամ իրան վստահեմ:

    Հրանուշը, Հակոբն ու Խաչատուրը իմ քյառթանման այն կուրսեցիներն են, որոնց հետ ես շարունակում եմ շփվել: Իրենք հետազոտության համար բավականին հետաքրքիր արարածներ են: Օրինակ Հրանուշը (այսուհետև Նուշ) սովորական, դասական, կիսաքյառթ, մեծ ախպոր բռի մեջ մեծացած մուննաթադեմ աղջիկ մըն է, ում խորհին համոզմամբ իմ ու Թամարայի փոքր ախպերները դժբախտ են, որովհետև մեզանից փոքր են, իսկ մենք` դժբախտագույն, որովհետև մեզանից փոքր են: Էս ինչ-որ աքսիոմ ա, երևի, որը չի ապացուցվում ու մենակ իրա հաշվարկման համակարգի համար ա ճիշտ: Եսիմ, ես անզոր եմ հասկանալ այս ամենի ամբողջ խորությունը: Վստահություն չի ներշնչում:
    Խաչատուրի նկատմամբ իմ դրականորեն տրամադրվելուն էականորեն նպաստել ա իր` գյումրեցի լինելու հանգամանքը, իսկ ընդհանրապես` դասական իմաստով քյառթ չէի անվանի, բայց լիքը պնդացած կարծրատիպեր ունի, որոնք հազիվ թե հնարավոր է մի քանի տարում փշրել: Օրինակ` ինքը ուսապարկ չի կրում, դե բանակից էկած, մեծ տղա ա, հո էրեխա չի?
    Հակոբի մոտ քյառթությունը ամենաքիչն է նկատվում: Ես մի պահ անգամ կասկածում էի, որ ինքը գուցե ակումբցի ա, երբ տեսա որ Կակտուսը մեր ընդհանուր ֆեյսբուքյան ընկերն ա, բայց բարեբախտաբար թե դժբախտաբար` չէ, ես ակումբցի կուրսեցի չունեմ:
    Ինքը իսկական տրոլ ա ու հիմա ինչ-որ գիրք ա թարգմանում, որը ինչ-որ բանի մասին ա, երևի, բայց որը ես կվերնագրեի "Ինչպես գերել 100 սրտեր կամ աղջիկ կպցնելու մասնագիտական գաղտնիքները": Որ ասում եմ` տրոլ ա:

    Անին հոյակապ երգում ա ու երազում Հոլիվուդի մասին: Դե երազելու ավելի լավ բաներ կան, գուցե, բայց ինձ հատկապես դուր ա գալիս իր երազելը, հավատալը ու ամեն ինչ անելը, որ երազանքը կյանքի կոչի: Մենակ թե չկոտրվի, մինչև վերջ պայքարի: Ես հաստատ շատ կուրախանամ, երբ իրա երազանքը իրականություն դառնա:

    Արամը ուզում ա օգնել ինձ, որ ես տեսնեմ իմ բռնած սխալ ուղին ու կարգին քրիստոնյա դառնամ ու երբ ասում եմ, որ հանգիստ ապրի, համակերպվի իմ կիսաաթիստական հայացքների հետ, նենց ոնց ես եմ համակերպվել իրա քրիստոնեությանը, ասում ա, որ դա ինքը անել չի կարող, որովհետև իր հավատը թույլ չի տալիս մարդուն թողնել որ գնա կործանվի: Բայց ընդհանրապես ինքը լավն ա, երբ աստվածաշնչից չի խոսում: Ու հա, ինքը շատ հետաքրքիր հոբբի ունի, էլեկտրոնային գրքեր ա գողանում:

    Լուսնյակը կարծում ա թե ինքը սիրում ա ինչ-որ տղայի: Եսիմ, ինչքան ճիշտ կլինի ուրիշի զգացմունքների մասին դատելը, բայց հաստատ տենց են սիրում? եսիմ... ու ինքը իրա դեպրեսիաները չի օգտագործում: Դեպրեսվեց` վերջ, էլ չի նկարում: Ես ուզում եմ, որ ինքը իսկական նկարիչ դառնա: Ինքը նաև գրում ա, բայց քաջությունս չի հերիքում, որ ասեմ` իրենը գեղանկարչությունն ա, որ եթե շատ շատ շատ նկարի, ավելի լավ կլինի:

    Հարութը հավես մարդ ա, ում ես համարյա միշտ տալիս եմ էն հարցերը որոնք կուզենայի էդ պահին ինձ տային ու հավես ա իմ պատասխաններից կիլոմետրերով տարբեր պատասխան լսել, որը համ էլ ահագին նման են իմ պատասխաններին: Ես ասել եմ, որ ուրիշ մեկին, ով իմ եղբայրը չի, չեմ կարող եղբոր պես սիրել: Բայց մեկ-մեկ ինձ թվում ա, թե մենք քույր ու եղբայր ենք: Մի օր երևի ինքը հայտնի երաժիշտ կդառնա ու ես իրենց համերգին կգնամ:

    Մարդիկ հետաքրքիր են, միշտ: հավես ա իրանց բացահայտելը: ու եթե մի օր էս մարդիկ էլ չլինեն իմ կյանքում, ես մեկ ա իրանց շնորհակալ կլինեմ, որ թողել են ճանաչեմ իրենց:

    իսկ ես ամենակարեւոր 3 մարդկանց մասին չգրեցի...

  6. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    John (06.03.2016), kitty (06.03.2016), Mr. Annoying (06.03.2016), Smokie (19.03.2016), Զաքար (07.03.2016), Ուլուանա (07.03.2016)

  7. #34
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Սուրճի բաժակի պռունկի ամբողջ երկայնքով սահեցնում էի մատս: Բաժակը ականջիս մոտ էի պահել ու լսում էի շփումից առաջացած հավես ձայնը: Իսկ սուրճի բաժակի մեջ գինի էր...

    Քամին խաղում էր արևածաղիկների հետ: Տարուբերում էր արևածաղիկների դեղին գլխիկները, խփում իրար, խաղում տերևների հետ ու օդը լցնում արևածաղկի ձայնով ու բույրով, գույնով...

    Արևի ճառագայթները նետահարում էին պատուհանը, լույսով լցնում սենյակը լույսն էլ էր հավես... իսկ մենք խավարասեր էինք...

  8. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (13.03.2016), GriFFin (14.03.2016), Mr. Annoying (13.03.2016), Զաքար (14.03.2016)

  9. #35
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Անդրեասը հավես դեմք էր: Ասում ա` ես զարմանում եմ երբ հայերը սկսում են բողոքել ամեն ինչից, հանգիստ ապրեք էլի: Ասում ա` բողոքելուն էլ ձև կա, էն ինչ անում են հայերը 4 տարեկան երեխայի կամակորություն ա հիշեցնում` չեմ ուզում ու վերջ: Ասում ա` ձեր երկրի միակ խնդիրը հայերն են ու երևի ճիշտ ա ասում:
    Ասում էր.
    - Ես ձեր ախպարներին չեմ սիրում: Էն որ մի 15 տարի դրսում են եղել, հիմա հետ են եկել ու իբր մոռացել են հայերենը, հարցնում են` էս ինչ բանը հայերեն ոնց էր? Քեզ մի բան ասեմ` մայրենի լեզուն երբեք չեն մոռանում, ոչ մի դեպքում, եթե իհարկե իրենց ձեռքերով իրենց բերանից չեն պոկում: Բայց էդ դեպքում լիքը բաներ փոխվում են: Երբ պոկում ես մայերնիդ, կտրում բերանիցդ, սկսում ես ուրիշ լեզվով մտածել, իսկ ուրիշ լեզվով միշտ ուրիշ ձևով ես մտածում:

    Հավես էր կինոներից, գրքերից, սերիալներից ու անիմեներից խոսելը:

    - "Հարրի Փոթթերի" գրքերը ֆիլմերի համեմատ չափազանց լավն են, գրքերը կարդալուց հետո նայելն իմաստ չունի, գիտես, չէ, շուտով նոր գիրքը լույս կտեսնի... "Գահերի խաղը" երբեք չկարդաս, երակները կտրելու չափ ձանձրալի է, զարմանում եմ ինքը ոնց է հայտնի դարձել: այ սերիալը անպայման պետք է նայես... ոնց? դու "Աստղային պատերազմները" չես տեսել? կնայես անպայման... "Լուսատիտիկների գերեզմանը" էն անիմեն է, որ կարող եմ 1000 անգամ նայել ու 1000 անգամն էլ կհուզվեմ...

    Ուրախացավ երբ իմացավ, որ մեկ-մեկ գրում են.
    - Ջահել ժամանակ ես էլ էի գրում: Չնայած հիմա էլ եմ մեկ-մեկ գրում... Մեր օրերում դժվար է գրող լինել: Առհասարակ դժվար է արվեստագետ լինելով մարդավարի ապրել: Դու գիտես մեկ գրողի անուն իսկ նրա հետ նույն ժամանակահատվածում, հավանաբար նույն երկրում ապրող 1000-ի մասին ոչ մի բան չգիտես, տեսել ես մի նկարչի գործեր, իսկ էդ նույն ընթացքում 1500 նման նկարիչների գործեր ցեցն է ուտում:
    Հայտնի չլինել չի նշանակում լինել վատ արվեստագետ: Շատերի բախտը ուղղակի բերում է ու նրանք ճիշտ ժամանակին ճիշտ տեղում են հայտնվում: Էս նույն սկզբունքով շատ միջակ գրողներ դառնում են հայտնի, իսկ էդ նույն ընթացքում բազմաթիվ գլուխգործոցների մասին էդպես էլ չենք իմանում: Եթե որոշել ես գրող դառնալ, ուրեմն պետք է պատրաստ լինես ամեն ինչի, պետք է նկատի ունենաս որ գրելով հավանաբար երբեք էլ գումար չես աշխատի ու եթե գումարի համար գրես, շատ ավելի վատ կգրես...

    Ուղղակի շատ վատ ա որ ես չեմ հասցնի դասերս, եթե համ էլ իրանց մոտ սկսեմ աշխատել: Ուղղակի ես ատում եմ տոննաներով տրվող տնայինները, որոնք ոչ մի բան չեն սովորեցնում, ախմախ "London is the capital of Great Britain" մակարդակի դասերը, հիստերիկ դասախոսներին...

    Մեկ-մեկ մտածում եմ, որ ես երևի 1000 անգամ շատ ու ավելի լավ բաներ կսովորեի, եթե օրական 6-7 ժամ համալսարանում անցկացնելու փոխարեն գրադարանում գիրք կարդայի...

  10. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    John (15.03.2016), laro (17.03.2016), Mr. Annoying (15.03.2016), Smokie (19.03.2016), Զաքար (15.03.2016), Ուլուանա (15.03.2016), Վոլտերա (16.03.2016)

  11. #36
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ամփոփում ենք մարտ ամիսը:
    Հավես էր:
    Մարտի մեկն եմ լավ հիշում, ծայրահեղ դեպրեսիվ սկիզբ էր ամսվա համար, բայց մենակ սկիզբն էր էդքան սարսափելի, հետոն լավն էր:
    Կարելի է ասել, ես էս ամիս մերոնց հետ չեմ կռվել, չհաշված էն ատոմային ռումբը, որ պայթեց երբ իմացան, որ աշխատում եմ, բայց շուտով հաշտվեցին էդ հանգամանքի հետ հետո ամեն ինչ նորմալ էր: Ամսվա կեսերին կար մի ժամանակահատված, երբ ես ունեի 2 աշխատանք, բայց 2 օր պահանջվեց հասկանալու համար, որ ես դեռ բավականաչափ կոփված չեմ որ էդքանին դիմանամ ու դուրս եկա մի գործի տեղից, ինչի համար հիմա մի քիչ ափսոսում եմ, մի երկու շաբաթ պետք կգար ընտելանալու համար, հետո արդեն հեշտ կլիներ:

    Ամսվա ընթացքում ինչ-որ պահից հետո հասկացա, որ կուրսեցիներիս ավելի շատ չեմ սիրում քան սիրում եմ ու կապ չունի, որ իրանք ինձ ոչ մի վատություն չեն արել, որ ես դեռևս իրանց չսիրելու պատճառներ չունեմ, մեկ ա հիմնականում չեմ սիրում իրանց:
    Ամսվա ընթացքում մեկ-մեկ դեպրեսվում էի, ճիշտ ա, բայց մի օրից երկար չէին տևում: Ընդհանրապես, կարծում եմ, որ մի օր ես գժվելու եմ…

    Ես գիրք սկսեցի կարդալ մարտին, բա: Հետո ինչ-որ սկսածներիցս մեկը կիսատ թողեցի այլևս չշարունակելու մտադրությամբ, իսկ էն երկուսը դեռ կիսատ են ու գաղափար չունեմ թե երբ կվերջացնեմ:
    Ես անցած ամսվա ընթացքում լիքը հանճարեղ ապուշություններ եմ արել, բայց դրանցից մեծագույնը թերևս օդից ընկած մարդկանց վստահելն էր: Գրողը ինձ տանի, ինչի եմ ես էսքան ապուշ: Ես հիմարաբար մտածում էի, որ մարդիկ քեզ չեն խաբի, եթե դու իրանց հետ անկեղծ ես: Չէ մի, պոզեր… մարդիկ վատն են… տո ոչ էլ վատն են, ուղղակի ես եմ հիմար: Վերջակետ:
    Ես հեծանիվ քշել գիտեմ հիմա, բա… ու հիմա համեմատաբար ավելի քիչ մարդկանց եմ վրաերթի ենթարկում հեծանիվ քշել սովորելը էս տարվա իմ պլանների մեջ չկար, բայց շատ լավ ա: Այ եթե կարողացել եմ էս տարի նաև մեքենա վարել սովորել, տարեվերջին ինձանից գոհ լինելու պատճառ կունենամ, եթե անգամ ճապոներեն չիմանամ:
    Ու վերջին 2 շաբաթները ես ապրում եմ բացարձակապես իմ հաշվին, ու դա չափազանց լավ ա:

  12. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (05.04.2016), Cassiopeia (01.04.2016), GriFFin (05.04.2016), John (01.04.2016), kitty (01.04.2016), Mr. Annoying (01.04.2016), Smokie (22.04.2016), Զաքար (01.04.2016), Ուլուանա (01.04.2016)

  13. #37
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էսօր ես դարձա 4 տարեկան: Միշտ զարմացել եմ, թե ակումբում ինչի են շնորհավորում մարդու կենսաբանական ծնունդը ֆորումային ծնունդի փոխարեն… Էսօր Նիկեայի ծնունդն ա, ինքը ծնվեց չորս տարի առաջ էս օրը ու էդ տարիների ընթացքում լիքը աճեց, լիքը մեծացավ ու հիմա ինքը երջանիկ ա: Հիմա կյանքիս ամենամարդիկ ակումբցիներ են, ու եթե անգամ բացի իրենցից ակումբը ինձ ուրիշ ոչ մի բան տված չլիներ, մեկ ա մինչև շունչս փչելը Չուկից շնորհակալ էի լինելու…
    Ու էսօր իմ բոլոր տարեդարձներից ամենալավն էր` երկար թափառումով, ծնունդս շնորհավորող երգով, տորթով ու խնձորի պիռոգով:

    Ժամանակը վարակիչ է. վաղ թե ուշ մենք բոլորս մեծանում ու ծերանում ենք: Ժամանակը մեկ-մեկ վախենալու է, մանավանդ երբ չգիտես թե ինչ կլինի էդ 3, 5, 7, 10 տարիների ընթացքում: Բայց ժամանակը համ էլ ոնց որ խստապահանջ ու կարգապահ տնային տնտեսուհի լինի ու ամեն ինչ դնում ա իրա համար հատկացված տեղում… Տաս տարի հետո ես 14 տարեկան կլինեմ: Ժամանակը ինձ էլ վարակած կլինի ու ես սկսած կլինեմ դանդաղ ծերանալ: Ու էդ ժամանակ ես անցյալից ուղարկածս հակաթույնը կստանամ, որը երևի կծառայի իր նպատակին ու ես չեմ զառամի

    Ծնունդս շնորհավոր
    Ու որոշ մարդիկ էնքան լավն են, որ իրանց պատճառով ես էլ եմ լավը դառնում ու սկսում եմ սիրել ինձ: Ու պետք ա չափազանց շատ սիրել էդ մարդկանց, որովհետև իրանք մեր բոլոր անցած ու դեռ չեկած ծնունդների նվերներն են:

  14. Գրառմանը 14 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (05.04.2016), Cassiopeia (04.04.2016), erexa (06.04.2016), GriFFin (05.04.2016), John (05.04.2016), kitty (10.04.2016), Mr. Annoying (04.04.2016), Smokie (22.04.2016), Աթեիստ (05.04.2016), Զաքար (05.04.2016), Նաիրուհի (06.04.2016), Ուլուանա (04.04.2016), Վոլտերա (04.04.2016), Տրիբուն (06.04.2016)

  15. #38
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    վհուկային

    Ես ուզում էի գնալ-քնել, բայց հետո որոշեցի գրել օրվա տպավորություններիս մասին:
    Ես կարծում էի թե տնետուն հարցումներ անելը հոգնեցուցիչ կլինի, բայց որ համ էլ մեկ-մեկ կարա լինի ծայրահեղ էքստրեմալ, մտքիս ամենահեռավոր ծայրով էլ չէր անցնի:
    Սաղ մարդիկ գիժ են... սաղս գիժ ենք, ուղղակի գիժ ենք յուրովի... Երբ հանկարծ մտածես թե հետաքրքիր, յուրահատուկ, ինքնօրինակ կյանք ունես, քեզ թվա թե մնացածին հասու չի քո վեհ, բարձր, անմատչելի աշխարհը, գնա ու պատահական տան դուռ թակիր ու շատ մեծ ա հավանականությունը, որ էդ դռան հետևում քո համար մինչև էդ լրիվ անհայտ տիեզերք ա ու դու իրա կողքին փոքր մժեղ ես թվում: Ախր, գրողը տանի, ինչքան ապուշ եմ ես եղել... իմ համար չափազանց մեծ նշանակություն ա ունեցել թե ինչ ա կարդացել մարդը, թե ինչ ա լսում, բայց մարդը հազար անգամ ավելի խորն ա թաքնված էս ամեն ինչի հետևում: Բիթըլզ լսելն ու Գեյման կարդալը չի խանգարի ինչ-որ մեկին սրիկա լինել: Հետևաբար կարող է լինել նաև հակառակը: Մարդիկ մենակ էն չեն, ինչ կարդում ու լսում են, իրանք դրանից դուրս զգում են լիքը բաներ կամ չեն զգում ու մարդիկ սարքվում են իրանց զգացածից ու չզգացածից:

    Ես չգիտեմ, թե ով է Կարենը, ես չգիտեմ ինչ էր իրա մամայի անունը, բայց ինքը հավես գիժ էր: Ինքը մենակ էր ու չէր սիրում մենակությունը: Ինքը ուզում էր խոսել, ուզում էր որ իրան լսեին: Իրան ջղայնացնում էին տղային նվիրած սիգարետները ու "Բիլայնի" գրասենյակի աշխատողները: Ու ինքը ջանք չէր խնայում որ ինձ ծանոթացներ իմ իրավունքների հետ: Հետո ինքը ինձ զգուշացրեց որ 18-րդ բնակարան չգնամ.
    - Էնտեղ կես դրույքով գիժ ունենք,- ասեց:
    Բայց բնականաբար իմ քայլերը ինձանից անկախ ինձ 18-րդ բնակարանի մոտ բարձրացրեցին:
    Դռան առաջ տոպրակներով ու ստվարաթղթե տուփերով աղբ էր կուտակված: Իսկ դուռը սպիտակ, ներկը թափված ու երևի վերջին 10 տարիների ընթացքում նոր ներկի երես չտեսած դուռ էր: Զանգը չէր աշխատում: Թակեցի դուռը: Սկզբում երկար ժամանակ ոչ մի արձագանք չկար: Երբ ուզում էի մի անգամ էլ թակել, դռան մյուս կողմում` հատակի վրա հողաթափերի քստքստոց լսեցի: Մի քանի վայրկյան էլ ու դուռը ճռռալով բացվեց: Ինձ թվաց թե դուռը իրականում կախարդական պորտալ է ու վհուկների թագավորություն է տանում, որովհետև դուռը բացողը ոնց որ ինչ-որ հեքիաթից փախած կախարդ լիներ ու ինքը փախստականի աչքեր ուներ: Կիսաշագանակագույն-կիսասպիտակ ակնհայտորեն կեղտոտ մազերը թվում էր թե սոսնձած են գլխին: Նիհար էր ու նիհարության ֆոնին կնճիռները ավելի խորն էին դառնում: Մի քիչ դժվար էր հավատալ, որ ինքն էլ երբևէ երիտասարդ ու առողջ ա եղել: Ինքը ժամանակից էլ ավելի հին էր թվում:
    Իրան տեսա թե չէ, մարմնովս տարօրինակ սարսուռ անցավ: Ես իրանից չէի վախենում, ինքը վախենալու չէր... ուղղակի մտածեցի, որ ես ինքը կարող եմ լինել...
    Երբ ասացի թե ով եմ ու թե ինչի համար եմ եկել, ինձ ներս հրավիրեց: Բարեհամբյուր էր ու էդ ինձ համար ամենազարմանալին էր:
    Ես չէի սխալվել. դուռը իրոք պորտալ էր: Ես կյանքումս առաջին անգամ էի էդքան սյուրռեալիստական սենյակում հայտնվում: Անհայտ ծագման ինչ-որ կտորներ վարագույր էին ծառայում ու չէին թողնում որ ցերեկը ներս թափանցի: Տարօրինակ կիսամութ էր ու օդի շագանակագույն էր դարձել: Սենյակ ոտք դնելու առաջին պահից դեմքիս խփեց դուրս չհանված աղբի, երևի սատկած մկների ու ծխախոտի հոտերի խառնուրդը: Ցեցը կերել էր հատակը... Տանը էստեղ-էնտեղ տարբեր իրեր էին թափված ու ոչ մի օրինաչափություն հնարավոր չէր գտնել դրանց "դասավորության" միջև: Միջանցքը լայնանում ու համեմատաբար լուսավոր սենյակ էր դառնում: Սենյակի կենտրոնում մահճակալ էր դրված ու մահճակալի մեջ... գրողը տանի, մահճակալի մեջ դիակ էր: Սկզբում մտածում էի, որ ես ուղղակի սխալվել եմ, որ ակնոցներս ինձ դավաճանում են, բայց գրողը տանի, մահճակալի մեջ չռված աչքերով ինչ որ մարմին էր պառկած ու ինքը ինձ էր հառել իրա մեռած աչքերը: Հիմա հիշում եմ ու մտածում, որ եթե ես նորմալ մարդ լինեի, պետք ա էդ պահին շուռ գայի ու փախնեի բայց ես ոչ մի բան չէի անում... փորձում էի հնարավորինս զսպել զգացմունքներս ու տպավորություններս ու ինչքան կարող էի շուտ դուրս գալ վհուկների էդ որջից:

    - Ծխում եք?- հարցնում եմ:
    - Ես չեմ ծխում,- պատասխանում ա կախարդը:
    - իսկ տանը ծխող ունեք?
    - Ես եմ ծխում,- ու էդ պահին ես չգիտեմ վախենամ թե ուրախանամ որովհետեւ խոսողը դիակն էր: Պարզվում ա ինքը ուղղակի շատ հիվանդ էր...
    Արագ-արագ նշումներ եմ անում, վերջացնում հարցերս ու դուրս նետվում սենյակից, բնակարանից, շենքից... Ես վախեցած չէի ու ինձ դուր էր գալիս որ չեմ վախեցել, բայց հուզված էի...գրողը տանի, ինձ վերջին շրջանում ուրիշները էսքան չէին հուզել... վերջին շրջանում ես իմ մելոդրամայով եմ հիացած... բայց էդ կինը... Իրա բանականությունը առողջ չէր ու դա հասկանալու համար պարտադիր չէր հոգեբան կամ հոգեբույժ լինելը, բայց ինքը ավելի պատրաստակամ էր օգնելու, աջակցելու, քան լիքը առողջ, "նորմալ" մարդիկ... Գրողը տանի, ես իրա մասին ոչ մի բան չգիտեմ, չգիտեմ թե ինչ ա էղել, ինչի ա էղել... բայց ախր եղել ա ժամանակ, երբ ինքն էլ էր երիտասարդ, երբ կնճիռի նման ինչ-որ բաներ էին առաջանում միայն երբ լայն ժպտում էր: Ինքն էլ ա ունեցել երազանքներ, ինքն էլ գիշերը չի կարողացել քնի, երբ ինչ-որ լավ բան ա եղել կամ չի իմացել ինչ սպասի... Ինքը մի ժամանակ եղել ա իմ, քո, մյուսի նման ու ինչը կխանգարի որ մի օր էլ ես, դու, մյուսը լինենք այնպիսին ինչպիսին ինքն է հիմա:

    Հետո երկար ձգվում էր աննպատակ կամ չնպատակադրված ու անիմաստ թափառնամ ճանապարհը... ու ես էլի մտածում էի, որ աշխարհը պտտվում ա մեր շուրջ, որ մեր էգոն ա առանցքը... Ամեն ինչ, անգամ ամենաալտրուիստական գաղափարները պայմանավորված են մեր էգոիզմով ու մենք սիրում ենք մարդկանց, որովհետև ուզում ենք որ մեզ սիրեն, կամ որ մեզ վեհ զգանք, որ ապացուցենք ինքներս մեզ մեր` սիրելու համար բավականաչափ ուժեղ ու լավը լինելը: Ու երբ խղճում ենք ինչ-որ մեկին, իրա մեջ խղճում ենք ինքներս մեզ: Մենք միշտ օգտագործում ենք մեկս մյուսիս, բայց էդ օգտագործվելուն տալիս ենք լիքը ուրիշ անուններ... Ու երբ փաստացի օգտագործում ենք ինչ-որ մեկին, դրան էլ են պաշտոնական ուրիշ բնորոշումներ տալիս:

    Մենք սաղս, բոլորս գիժ ենք ուղղակի ամեն մեկս յուրովի ա գիժ...

  16. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    John (11.04.2016), kitty (11.04.2016), laro (12.04.2016), Mr. Annoying (12.04.2016), Smokie (22.04.2016), Այբ (11.04.2016), Արէա (11.04.2016), Զաքար (14.04.2016), Ուլուանա (12.04.2016)

  17. #39
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Գրառում երեկվա մասին

    Առավոտ, երբ գործի էի գնում, փողոցներում համարյա մարդ չկար: Անձրևանոցներով զինված հատուկենտ մարդիկ ինչ-որ տեղ էին շտապում ու չափազանց զբաղված էին սեփական ոտքերի տակ նայելով, որ հանկարծ ջրափոսի մեջ չընկնեն: Ես չեմ սիրում անձրևանոցներ, բայց թրջվել էլ առանձնապես չեմ սիրում, բայց ջրափոսերի միջով քայլել ուղղակի պաշտում եմ: Հավես ա էդ ժամանակ թրջվելը: Բայց դե գործի էի գնում, չէ? ու չէի կարող չըփչըփալով քայլել ուզածս ջրափոսերի միջով: Ես էլ էի զգույշ անցորդ դարձել:

    Դիմացից մի մարդ էր քայլում` 60-65 տարեկան պապի, ով շանն էր զբոսանքի հանել: Ժամը 11-ը չկար ու անձրև էր գալիս, իսկ ինքը… ինքը մի ձեռքով շան վզկապն էր բռնել ու քայլում էր, աչքերը փակ, ջրափոսերի մեջ ընկնելով ու թրջվելով ու ժպտում էր, լայն-լայն, իսկ անձրևի կաթիլները դեմքից ցած էին սահում…

    Սպասում եմ կանգառում, որ տուն գնամ: Իրիկունն ու մայրամուտը լիքը արևով են համեմված ու էդ “համեմունքի բույրը” մարդկանց դուրս է բերել իրանց որջերից: Լիքը մարդիկ են շուրջ, լիքը աղմուկ, բայց ես էդ աղմուկը ուղղակի զգում եմ, որովհետև ականջներս ականջակալներով երաժշտություն լսելով են զբաղված: Հոգնած եմ, աչքերս փակվում են ու ես ուզում եմ շուտ տուն գնալ:
    Տարօրինակ տեսարանը ստիպում է, որ հանեմ ականջակալներս հասկանալու համար թե ինչ է կատարվում: Մի մարդ պառկել էր կանգառում, էնտեղ որտեղ ավտոբուսներն են գալիս-կանգնում ու չէր շարժվում: Ասում էր, որ հոգնել ա, էլ չի կարողանում ապրել, հոգնել ա ամեն ինչից… Խռպոտ ձայնը դողում էր:
    Մարդիկ նայում ու ծիծաղում էին` դերասանություն ա անում, էս էլ փող մուրալու նոր ձև ա, բլա բլա բլա բլա բլա բլա… Չգիտեմ որտեղից հայտնվեցին երկու հաստափոր տղամարդիկ, բռնեցին էդ մարդու ձեռքերից ու ոտքերից ու մայթ շպրտեցին… շպրտեցին բառի բուն իմաստով… գլուխը կպավ աղբադույլին ու էդ մարդը սկսեց լաց լինել… Էդ անցումների մոտ կանգնած մուրացիկների լացից չէր… ինքը լաց էր լինում սեփական անզորությունից… Ինքը լաց լինել էր լինում, իսկ իրա կողքին կանգնածներից շատերը ծիծաղում էին…

    իսկ ես? ինչ էի անում ես? ոչ մի բան… նայում էի թե ոնց ա մի տղա նստում իրա կողքը ու ասում որ ամեն ինչ լավ կլինի, որ չպետք ա հանձնվել, որ ինքը ուժեղ մարդ ա… Իրականում էդ տղան էր ուժեղ, համենայն դեպս ավելի ուժեղ քան ես…


    Գրառում էսօրվա մասին

    Սաշը 6 տարեկան ու շատ համով էրեխա ա: Ինքը հայերեն չի խոսում, բայց խնդրում էր ինձ որ ես իր հետ հայերեն խոսեմ: Թուղթ ու գրիչը բերել ու գրում ա.
    - Вот, это Ա մեծատառ, а это ա փոքրատառ… Ա` արև…

    Ու ինքը սիրուն նկարում ա…

    Մենք էսօր իրար հետ գնդակ էինք խաղում: Երեխաների հետ խաղալիս պետք ա թողնես որ իրենք քեզ հաղթեն: Բայց երեխաները… իրանք ավելի լավն են:
    Երեխաները ինձ հիմնականում սիրում են, ու Սաշն էլ ա սիրում: Ինքը թողնում էր, որ իմ անկապ, թույլ ու ծուռ հարվածները գոլ դառնան, չնայած որ դրանք կանգնեցնելու համար իրենից նվազագույն ջանքեր կպահանջվեին կամ ընդհանրապես չէին էլ պահանջվի… Ուղղակի ինքը ուզում էր որ ես ուրախանամ, որովհետև ինքը ուրախանում էր ամեն անգամ գոլ խփելիս, անկեղծ ու շատ ու էլ ավելի շատ էր ուրախանում երբ դիտմամբ թողնում էր որ ես գոլ խփեմ:

    Մենք էլ ենք էրեխեքի նման. ուրախանում ենք երբ ինչ-որ մեկը, ում մենք սիրում ենք ու որի հետ “ֆուտբոլ” ենք խաղում, հաղթում ա… Ու կապ չունի որ հերթով գնդակներ ենք բաց թողնում սեփական դարպասը… Ու կապ չունի որ վերջում կարող ա մենք պարտվենք:

  18. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    John (17.04.2016), kitty (17.04.2016), laro (30.04.2016), Mr. Annoying (17.04.2016), Smokie (30.04.2016), Զաքար (18.04.2016), Մուշու (17.04.2016)

  19. #40
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Գիշերը
    տանիքներին էր պառկել,
    աստղե աչքերը
    ամպերով փակել,
    դեռ չքնած
    կատուներին
    ցանկանում էր
    մութ ձեռքերով
    ամուր գրկել:

    Գիշերը
    եռում էր
    թեյնիկի մեջ,
    սև թեյ էր դառնում,
    իսկ ես թեյի հետ
    շաքար չէի խառնում
    որ գիշերվա համը
    թեյից չգնա
    որ դառնահամը
    բերանումս մնա:

    Գիշերը
    գրկել էր
    մեր տանիքը,
    իսկ ինձ՝
    քո կանաչ
    վերնաշապիկը:


    Հ. Գ. Էսօր ես բանաստեղծություն գրեցի... եսիմ ինչքան ժամանակ չգրելուց հետո...

  20. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (25.04.2016), GriFFin (27.04.2016), John (25.04.2016), kitty (25.04.2016), Mr. Annoying (25.04.2016), Smokie (30.04.2016), Այբ (30.04.2016), Զաքար (30.04.2016), Մուշու (25.04.2016), Ուլուանա (26.04.2016)

  21. #41
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ինձ թվում ա` ես գժվում եմ: Չգիտեմ ոնց սկսվեց ամեն ինչ, բայց մի օր զգացի, որ երբ բոլորը տանը քնում են ու արթուն ոչ մեկը չի լինում ում ներկայությունը կարող եմ լսել, հեռուստացույցի ձայնը սկսում է ջղայնացնել ինձ, ականջակալներով էլ չեմ կարողանում երաժշտություն լսել: Երկու տող կարդալուց, երկու բառ գրելուց հետո տեղիցս վեր եմ թռչում, վազում խոհանոց, ջուր խմում, բաժակով ջուր հետս բերում ու հետո ավելի շատ ջուր եմ խմում, քան դաս անում: Առաջին մի քանի օրը թաղվում էի ֆեյսբուքում, մեկ-մեկ մենակության զգացողությունը էնքան սպանիչ էր դառնում, որ գրում էի վաղուց մոռացված բարեկամներին ու ընկերներին, բայց 2 բառ փոխանակելուց հետո փոշմանեմ էի ու էլ նամակները չէի կարդում/պատասխանում: Հիմա չպատասխանված 36 նամակ ունեմ: Էդքան ինչ ա գրած? չգիտեմ... չեմ էլ կարդալու երևի... Հաջորդ օրը, երբ բոլորը քնեցին, ամեն ինչ էլի սկսվեց: Զանգեցի ու խնդրեցի որ հեռախոսը չանջատի մինչև կքնեմ ու ականջակալներով քնեցի... Առավոտ դասի էի գնում, զանգեցի կուրսեցուս ու խնդրեցի, որ հեռախոսը չանջատի մինչև համալսարան հասնեմ: Մեր մոտ փիլիսոփայություն էր ու ես, սովորականի նման, նախընտրել էի առավոտ քնելը: Էսօր էլ Անժելին էի զանգել, երբ տուն էի գալիս... Ախր, եթե չեմ զանգում, ինչ-որ մեկի հետ չեմ խոսում, ինչ-որ մեկին չեմ լսում, ոչ մեկը հետս չի լինում, մոտս ներքին տագնապ ա սկսվում, ոնց որ փշերի վրա լինեմ, ամեն ինչից նյարդայնանում եմ... Սրա հակառակն էլ կա` երբ շուրջս լիքը ինձ խեղդող մարդիկ են լինում, օրինակ` կուրսեցիներ... չեմ սիրում իրանց, գրողը տանի, չեմ սիրում: Իրանց պատճառով ես ինձ տականք եմ զգում, որովհետև ես ինձ իրենցով եմ շրջապատում, որ մենակ չլինեմ, ես օգտագործում եմ իրանց: Ես տականք եմ... Իրանց խոսալուց ու խոսացածից եմ ջղայնանում, էնքան որ դասերի ժամանակ երազում եմ բաղնիքում ջրի խշշոցը լսելու մասին: Էն որ ջուրը մինչև վերջ բացում ես ու ջրի շիթը լվացարանին խփվելուց հետո փշրվում ու ցայտում ա բաղնիքի պատերին... գրողը տանի, չեմ ուզում համալսարան գնամ, չեմ ուզում դաս անեմ, չեմ ուզում որ առավոտ շուտ ինձ պաչիկով բարևեն ու գրկեն, չեմ ուզում ոչ մեկի հետ մուննաթով խոսել, չեմ ուզում, չեմ ուզում, չեմ ուզում... Չեմ ուզում իտալերեն անեմ, որովհետև ատում եմ դասախոսիս, ատում եմ: Գրողի տարածը քննության ժամանակ քիչ ա վերցրեց թեստս ու ուզում էր զրո դնել, էսօր էլ բերել ա շարադրությունս ու ասում ա, որ զրո եմ ստացել, որովհետև գուգլով եմ թարգմանել: Գրողը քեզ տանի, ախմախ, ապուշ, հիմար, վհուկ... ասում եմ որ սաղ ինքնուրույն եմ գրել, բայց չէէէէ, ինքը ամենատես ու ամենագետ ջադու ա, ասում ա` մենք բայց անցյալ ու ապագա ժամանակները չենք անցել, դու ոնց ես գրել? Գրողը քեզ տանի, մենակ ներկա ժամանակով ինչ տեքստ գրեի? Հետո էլ ասում ա` մենք էսքան շատ բառեր չենք հասցրել անցնել, ասում ա` ինչի ես անծանոթ բառեր օգտագործել? Տո դախ, նախ էդ բառերը իմ համար անծանոթ չէին, հետո էլ ինքը ոնց ա պատկերացնում օտար լեզու սովորելը, եթե փաստացի մեզ արգելում ա շարադրության մեջ մեզ անծանոթ բառեր օգտագործել, արգելում ա բառեր թարգմանել ու սովորել... Ապուշ, դախ, վհուկ... ինչի են կրթական համակարգը իրա նման զիբիլներով լցնում? չեն ուզում, որ լավ սովորենք, լավ մասնագետներ դառնանք? Ինչի են նենց անում, որ փոշմանեմ ընտրածս մասնագիտության համար:
    Հիշեցի ու էլի ջղայնացա: Հիմա որ հայոցի դասախոսիս հիշեմ, էլ ավելի եմ ջղայնանալու: Ինքը էլ բեթար ա` հայեցի վհուկ ա, հայեցի ու կանացի... ու ընդհանրապես, ինձ թվում ա էդ հայոց լեզվից ա, ոչ դպրոցում ուսուցչի հարցում բախտս բերեց, ոչ էլ ստեղ` դասախոսի... մեկը մեկից վատը ու սաղ իրար նման են, սաղին լցնել լուցկու տուփի մեջ ու... չգիտեմ ինչ անել հետո... սաղին լցնել լուցկու տուփի մեջ, հետո տուփը աղալ, ավելացնել աղ, պղպեղ, չորացրած կանաչի, մի քիչ բրինձ, հետո կաղամբի մեջ փաթաթել, տոլմա սարքել, 6 ամիս սառեցնել սառցախցիկում, հետո 3 ժամ եփել ու վերջում թափել...

    Գրողը տանի... ծանոթներիցս մեկը անընդհատ ասում ա, որ ես չպետք ա գրածներս թաքցնեմ ու տենց, ինքը մի հատ "Մտահեղեղ գրական ակումբի" մասին էր ասում: Ասեց, որ միանամ էդ խմբին ֆեյսբուքում, ստեղծագործություններս դնեմ, լսեմ քննադատությունները, որ էդ ինձ լիքը բան կտա, կօգնի... Ինչ ասեմ? հենց էդպես էլ արեցի ու հիմա հիասթափված եմ... էնտեղ էլ ա սաղ ծանոթով: Կապ չունի ինչքան վատն ա գրածդ, ինչքան պաթոսահոտ ա, խակ, անմշակ, իրականությունից հեռու շպրտված իրականություն... մեկ ա, քոմենթ կգրեն որ շատ հուզիչ էր, որ բոլոր պատկերները կենդանի էին, որ մինչև հոգու խորքը ազդվեցին, որ հեղինակը շատ տաղանդավոր ա... ինչքան ադմին, մոդեր-մուդուր ա փոստի հեղինակը, էնքան սիրաբորբ են մեկնաբանությունները... էս վերջերս էլ ապրիլի 24-ի թեմայով ինչ-որ մրցույթ էին կազմակերպել ու յախք... ես հիասթափվեցի... ախր ըտեղ գրողների միության ապագա կադրեր են աճում, ոչ թե իսկական գրողներ...

    Էսօր հինգերորդ օրն էր... իրենք ասեցին որ 3-4 օրվա ընթացքում ինձ կզանգահարեն, բայց չզանգեցին... գրողը տանի, աշխատանք փնտրելուց էլ եմ հոգնել...

    Ես հիշեցի, որ էսօր մի լավ բան ա էղել... երբ դասից հետո անջատված քայլում էի, շուրջս ոչ մի բան չտեսնելով, չզգալով թե ոնց եմ քայլերս փոխում, մի հատ էրեխա ինձ ծիրանի ցոգոլ տվեց հավես էր...

    չէ, ամեն ինչ լավ կլինի...
    մի քանի շաբաթից քչից-շատից կարգին գործ կգտնեմ...
    մի քանի ամսից վարձով կապրեմ...
    մնաց գրողի տարած 3 տարի ու 3 ամիս, ես կվերջացնեմ համալսարանը...

  22. Գրառմանը 12 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (29.04.2016), Cassiopeia (28.04.2016), John (29.04.2016), laro (30.04.2016), Mr. Annoying (28.04.2016), Smokie (30.04.2016), Աթեիստ (30.04.2016), Այբ (30.04.2016), Զաքար (30.04.2016), Մուշու (28.04.2016), Նաիրուհի (11.05.2016), Ուլուանա (29.04.2016)

  23. #42
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երեկ ես մեռնում էի, իսկ էսօր...

    Առավոտ շուտ գնացի գրադարան ու գրքերս պատվիրեցի, հետո վազեցի համալսարան ու դասի ժամանակ դաս արեցի, ինչը չափազանց հազվադեպ ա լինում: Հայոցի դասախոսս 100 չդրեց, որովհետև ինքը համոզված ա` ես հերթ եմ պահում, բայց ես կապացուցեմ, որ դա էդպես չի, սրանից հետո դաս սովորելու եմ: Իրականում ինձ թվում էր, թե ես ամեն ինչ գիտեմ: Ես ուղղակի գիտեմ էն, ինչ հիմա մեզ սովորեցնում են, բայց կան լիքը բաներ, որ մենք պետք ա ինքնուրույն վերցնենք: Էսօր առավոտ երկար փնտրելուց հետո գտա մեր կրթական համակարգի առավելությունը. ինքը շատ լավն ու իդեալական ա, որովհետև շատ վատն ա ու դեգրադացնող, որովհետև երբ լեկցիաները վատն են, առաջադրանքները` անիմաստ, դասախոսը` կռիս, ու դու որոշում ես չդեգրադացվել, ինքնուրույն բացահայտել քեզանից թաքցրած շերտերը, դառնում ես ավելի ինքնուրույն, ավելի համառ ու երբ կարողանում ես չթողնել որ համալսարանի ճահիճը քեզ իր մեջ քաշի, դառնում ես ավելի ուժեղ ու հաստատ ավելի շատ առաջ կգնաս: Իրականում ամեն ինչ դիտմամբ ա էսքան վատը սարքած, որ մենք չուզենանք կուլ գնալ ու ավելի լավը դառնանք: Ինչ անում են, մեր համար են անում
    էսօր համ գործի եմ գնացել, համ գրադարանում մի տոննա մասնագիտական գրականություն եմ կարդացել (հա, ես մոռացա ասել, որ իրականում սիրում եմ լեզվաբանությունը ու մի օր առանձին երկար կգրեմ իրա մասին ^-^ ) "Coraline" վերջացրեցի էսօր, համարյա մի ժամ ու կես անդադար հաղորդակցվել եմ տնեցիների հետ ու դաս եմ արել: Համ էլ երեկվա թարգմանածս բանաստեղծությունը խմբագրեցի: 2 նոր ալբոմ եմ լսել, ավելի ճիշտ նոր չէին, ուղղակի ես էի իրանց նոր լսում: Ու հիմա էլ օրագիր եմ գրում:

    Ես գոհ եմ իմ էսօրվանից: Երանի ամեն օրս էսքան արդյունավետ լինի:

  24. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (30.04.2016), GriFFin (07.05.2016), John (30.04.2016), kitty (30.04.2016), laro (30.04.2016), Mr. Annoying (30.04.2016), Smokie (30.04.2016), Աթեիստ (30.04.2016), Այբ (30.04.2016), Զաքար (30.04.2016), Մուշու (30.04.2016), Նաիրուհի (11.05.2016), Ուլուանա (30.04.2016)

  25. #43
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    ապրիլի ամփոփում

    Գրողը տանի, վերջացավ տարվա արդեն 4-րդ ամիսը:

    Լավ, ապրիլի մեկից հիշում եմ, որ էդ օրը Սմոքին ինձ ու ոչ միայն ինձ դաժանաբար խաբեց, իսկ ես հավատացել էի: Ամսվա սկիզբը ծանր էր բոլորիս համար. սահմանի դեպքերը մի կողմից, միջանկյալները մյուս կողմից, դրանց գումարվում էր գործ փնտրելն ու չգտնելը... ու ամիսը պարանոյիկ, դեպրեսիվ էր... ախր էս ամսվա ընթացքում ես ոչ մի բան չեմ արել ու ես ինձ չեմ սիրում: Հեքիաթս կիսատ մնաց, որը 4 շաբաթ առաջ շաբաթ օրը պետք ա վերջացրած լինեի... քննություններիս գնահատականները... ես էնքան էլ գոհ չեմ ինձանից, բայց հատկանշական ա էն, որ չպարապածս առարկաներից ավելի բարձր գնահատականներ եմ ստացել, քան նրանցից, որոնց պատճառով գիշերը համարյա չեմ քնել: Հետևություն` գիշերը պետք ա քնել...

    Հա, ես էս ամիս ոչ մի լավ բան չեմ արել: Ես էս ամիսս վատնել եմ: Ճիշտ ա... Առավոտից փորձում էի հիշել, գտնել արածս պիտանիությունները, բայց ոչ մի արդյունք:

    Բայց սենց լավ ա: Էս նշանակում ա որ մայիսս վարի չեմ տա: Արդեն որոշել եմ թե ոնց անեմ որ ժամանակս մաքսիմալ ռացիոնալ օգտագործեմ: Ու ես հունիսի մեկին ինձանից գոհ կլինեմ:

  26. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (01.05.2016), kitty (05.05.2016), Mr. Annoying (01.05.2016), Smokie (30.07.2016), Այբ (08.05.2016), Զաքար (05.06.2016), Մուշու (01.05.2016), Նաիրուհի (11.05.2016), Շինարար (01.05.2016)

  27. #44
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Պապայիս հորական կողմի միակ բարեկամը, որին շատ-շատ էի սիրում պապս էր… Պապայիս հորական կողմի բարեկամներին հիմնականում տանել չեմ կարողանում: Իրանք ախր չափազանց վատն են, չափազանց հաշվենկատ, չափազանց մտածող, չափազանց մեծամիտ: Ու ընդհանրապես, բոլոր բացասական գծերը, որ մարդը կարող է կրել, իրանց մոտ առավելագույն չափաբաժնով են ու մի քանի բացառություննեի չհաշված, մնացածը իմ համար պարզապես ազգականներ են, որոնց ես չեմ ընտրել, բայց որոնք երբևէ ոչ իմ բարեկամները կդառնան, ոչ էլ հարազատները:

    Մաման ինձ ստիպում է այցելել իրենց ամեն անգամ, երբ տուն եմ գալիս, որովհետև չի ուզում որ «հարազատներիցս» կտրվեմ: Բայց գրողը տանի, իրանք իմ հարազատները չեն: Էսօր չորս ժամ անկապ վատնել եմ իրանց վրա: Էդ չորս ժամը ես հարազատներիս հետ վա՞տ կանցկացնեի:
    Գրողը տանի… ես կարոտում եմ, չգիտեմ ում, ինչը, ինչի, բայց զգում եմ, որ կարոտում եմ… Մի ժամանակ ամեն ինչ ուրիշ էր: Մի ժամանակ ես ու ախպերս գիշերը չէինք քնում, որ վախեցնեինք մեր տանը մնացած հոպարիս աղջկան կամ որ ուղղակի դեմքին նկարեինք ատամի մածուկով, կամ որ կինո նայեինք: Մի ժամանակ մենք իրար ամեն ինչ պատմում էինք: Մի ժամանակ մենք թաքուն «դավադրություններ» էին կազմակերպում ու էնքան հմտորեն, որ երբ հարևանները մամային բողոքում էին, մաման իրանց չէր հավատում, մեզ էր պաշտպանում՝ թե իմ էրեխեքը կարգին, խելոք, դաստիարակված էրեխեք են: Մեկ - մեկ հիշում եմ շատ հին ժամանակները ու ինչքան էլ զարմանալի է, էդ ժամանակ ամեն ինչ լավ էր… էդ ժամանակ ես պատերի վրա չէի գրում…

  28. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (08.05.2016), GriFFin (07.05.2016), Mr. Annoying (07.05.2016), Smokie (30.07.2016), Այբ (08.05.2016), Զաքար (05.06.2016), Մուշու (09.05.2016)

  29. #45
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.04.2012
    Գրառումներ
    1,218
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Վերջին շրջանում երբ քնած չեմ աննորմալ շատ գործ եմ անում: Վերջին շրջանում ես միշտ հոգնած եմ: Համ քնելուց եմ հոգնում, համ չքնելուց, համ պարապելուց, համ մարդկանց հետ շփվելուց… ամեն ինչից: Ի դեպ, մարդիկ ինձանից ահռելի քանակությամբ էներգիա են խլում, վերցնում են ու հիմնականում ոչ մի բան չեն տալիս: Մարդիկ լավը չեն, ես չեմ ուզում մարդ լինել, զզվեցի արդեն:

    Ես ապուշ եմ: Չէ, ես հաստատ ապուշ եմ: Որովհետև պատրաստի ռեֆերատը թողած որոշեցի, որ չէէէ, էս նեղ մահջալին ես պետք ա իմ ռեֆերատը գրեմ… Վերջին շրջանում ես համ էլ չեմ կարողանում ինչ-որ մեկի հետ աշխատել: Կապ չունի թե ես ինչ եմ անում ու թե ինչ ա անում էդ ինչ-որ մեկը, ինքը մեկ ա ինձ խանգարում ա: Բայց մեր փիլիսոփայության դասախոսը ինձանից ավելի ապուշ ա, որովհետև դախը էսօր նոր ասում ա որ պետք ա ռեֆերատ գրենք մինչև մյուս շաբաթ: Չէ, դուք հասկանում եք? Էս մի ամիս ա լեզվաբանություն եմ գրում ու դեռ իսկի կեսը չեմ արել ու էդ մյուս երեքշաբթի օրը պետք ա վերջացրած լինեմ, հիմա էլ էս էկել ու ասում ա` գիտեք ինչ, էրեխե՛ք ջան, իմ մտքից ուղղակի թռել էր, բայց դուք պետք ա ռեֆերատ գրեք, մյուս դասին ինձ ներկայացնեք, էս էլ ձեր թեմաներն են, ընտրեք որը ուզում եք: Գրողը քեզ տանի, ուզում եմ, որ հաջորդ կյանքում քեզ Թովմասյանը լեզվաբանություն տա ու ամեն դասին լսարանից դուրս հանի ինչ ա թե իրան թվացել ա թե դու խոսում ես: Ինչի են իրան պահում համալսարանում? Ես իրանից լավ փիլիսոփայության դասախոս կլինեմ:

    Գրողը տանի, ես չեմ ուզում որ մարդիկ ինձ սիրեն: Բայց արդեն ուշ ա, ես արդեն վարժվել եմ սիրված լինելուն կամ նրան որ մարդիկ տպավորություն են ստեղծում թե իբր սիրված եմ ու ես էն անտուն կատվի նման, որին սոված ժամանակ հաց են տալիս, գնում եմ իրանց ետևից: Ուզածս շատ բան չի, մենակ խաղան գզգզված մազերիս հետ, մենակ բռնեն թաթս… բայց իրանք իրանց պարտքը արդեն կատարել են, ես արդեն զզվացնում եմ իրանց, բայց մեկ ա գնում եմ իրանց հետևից: Ու ընդհանրապես, վերջին շրջանում ես հաճախ եմ ինձ կատու զգում:

    Ինձ ձայները չեն հերիքում: Ես բացում եմ սենյակի լուսամուտը, որ աղմուկ խառնվի սենյակիս օդին, բայց էդ էլ ա քիչ: Մարդկանց ձայները հիմնականում ազդում են վրաս: Ականջակալներով երաժշտությունն էլ արդեն չի հերիքում: Հասկացել եմ. ես ականջներից “կարճատես” եմ: Ականջակալները ականջների ակնոցներն են: Երբ տեսողությունդ վատանում ա, ակնոցդ սկսում ա չբավարարել քեզ: Ու հիմա ականջակալները չեն բավարարում ինձ: Բարձրացնում եմ ձայնը մինչև վերջ, հասկանում եմ որ վնասում եմ ինձ, բայց մեկ ա ոչ մի բան չեմ զգում: Հասկանում եք? Ուզածս մեծ բան չի. ընդամենը շատ, շատ, շատ բարձր ձայն, որը չի թողնի լսեմ ուրիշ որևէ բան: Մտքերիցս ավելի բարձր բան միացրեք գլխիս մեջ:

    Ես վատն եմ…
    Ես չկամ…
    Մենք ծառ ենք…
    Մենք ագռավ ենք…

    Եթե քեզ աշխատանքի չեն ընդունում, նշանակում ա դու ավելի լավ աշխատանքի ես արժանի, շարունակիր փնտրել, որ գտնես: Էս կարգախոսով եմ առաջնորդվելու/ առաջնորդվում:

    Մի ամսով Հնդկաստանում կամավորության ծրագիր եմ գտել ու հիմա գանգոսկրիս տակ քնած դևերը արթնացել են ու ասում են որ դիմեմ քանի դեդլայնը չի անցել, բայց ես վախենում եմ, որ կարող ա դիմեմ ու հետո անցնեմ Ու ես չգիտեմ թե ինչ եմ ուզում, գրողը տանի:

    Երազումս դասարանցիներիս էի տեսել: Սարսափելի էր: Իրանք ինձ կարոտել էին, գրկել էին ու բաց չէին թողնում ու ես խեղդվում էի: Իրականում մտել էի վերմակի տակ ու բնական ա որ խեղդվում էի:

    Երաժշտության մասին:
    Վերջին շրջանում ես ոչ մի բան չեմ հավանում: Բայց երեկ տուն գալիս իմ համար նոր “խաղալիք” գտա` Iron and wine: Լավն էին իրանք: Հավես էր մենակատարի ձայնը: Սենց լսեիր, լսեիր, լսեիր անընդհատ: Լսեիր երբ մութ լիներ, ու կամաց լսեիր, որ հազիվ հասկանայիր թե ինչ ես լսում: Ու ձմեռ լիներ, որ ձայնից տաքանայիր… Ու չզգայիր թե ոնց ես քնում: Ու քո քնած ժամանակ ձմեռը ձայնի մեջ հալվեր… Բայց էսօր լսեցի իրանց կենդանի կատարումներից մի քանիսը ու ինձ դուր չէկավ: Ու հասկացա որ իրանք լավն էին, որովհետև արհեստականացված էին: Ու ես տխրեցի դրանից: Բայց ես լսում եմ իրանց, որովհետև չգիտեմ թե ուրիշ ինչ լսեմ: Որովհետև ես համ էլ ականջներով եմ կարճատես:

    Ընդհանրապես, ես կուզենայի անձրևորդ լինել, որ ինձ մասերի բաժանեին իսկ ես գայի ու էլի մի հատ դառնայի: Ինձ կտոր-կտոր անեին, 2 րոպե հետո էլի կպնեին բոլոր կտորներս իրար: Հող շնչեի ու մենակ անձրևի ժամանակ դուրս գայի օդ շնչելու… Իսկ կարող ա ես անձրևորդ եմ?


    Ես էսօր արել եմ ամեն ինչ, ինչ պետք ա անեի: Ես էսօր պետք ա սիրեի ինձ, որովհետև ես էսօր լավն էի: Ես չպետք ա դեպրեսվեի, որովհետև ամեն ինչ լավ էր լինելու ու լավ կլինի ու լավ ա… Բայց ես անկախ իմ կամքից օրվա ընթացքում մերթընդմերթ մեռնում եմ ու ոչ մի տրամաբանական բացատրություն չեմ գտնում մահերիս համար: Ես անգամ չգիտեմ ինքնասպան եմ լինում թե ինձ սպանում են, որովհետև առաջիմ հայացքից իմ մոտ հանկարծամահություն ա… Տվեք ինձ ինձանից ավելի հիստերիկ մեկին, որ ես խաղամ իրա հետ ու չզգամ, որ ես հիստերիկ եմ: Գրողը տանի, ինչի միշտ ես պետք ա լինեմ ուժեղը, լավատեսը, բարին, հիմարը… էկեք փոխվենք դերերով ու ես դառնամ կատու ով կարճատես ա ականջներով ու կիրակի օրերի անձրևաների ժամանակ անձրևորդ ա դառնում…
    Վերջին խմբագրող՝ Նիկեա: 12.05.2016, 01:52:

  30. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (12.05.2016), John (12.05.2016), kitty (12.05.2016), Mr. Annoying (12.05.2016), Smokie (30.07.2016), Զաքար (05.06.2016), Նաիրուհի (12.05.2016), Շինարար (12.05.2016)

Էջ 3 23-ից ԱռաջինԱռաջին 123456713 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ucom (ունիվերսալ հեռահաղորդակցություն)
    Հեղինակ՝ aerosmith, բաժին` Հեռահաղորդակցություն
    Գրառումներ: 1409
    Վերջինը: 26.05.2017, 22:53
  2. www.hashvich.info - առցանց ունիվերսալ հաշվիչ
    Հեղինակ՝ ed2010, բաժին` Վեբ կայքերի քննարկում
    Գրառումներ: 16
    Վերջինը: 09.02.2011, 23:40
  3. Պորտալ ստեղծելու առաջարկ
    Հեղինակ՝ Gevorg, բաժին` Վեբ
    Գրառումներ: 48
    Վերջինը: 05.12.2010, 01:42
  4. Նոր աշխատանքային պորտալ
    Հեղինակ՝ panion, բաժին` Աշխատանք
    Գրառումներ: 1
    Վերջինը: 24.02.2009, 21:58
  5. Սոֆտ Պորտալ
    Հեղինակ՝ Արամ, բաժին` Վեբ կայքերի քննարկում
    Գրառումներ: 52
    Վերջինը: 08.03.2007, 14:26

Թեմայի պիտակներ

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •