Մենակ թափառելիս ավելի շուտ ես հոգնում, ավելի շատ ես մրսում, ոտքդ որպես կանոն ոլորում ես ու սկսում անկապ փիլիսոփայել... օրինակ սկսում ես մտածել, որ երբ ուղեղդ շատ հոգնի մտածելուց, էնքան հոգնի, որ գանգատուփդ տաքանա, կարող ես անջատել էդ ու սկսել մտածել ոտքերով, թողնել որ ոտքերդ քեզ առաջ տանեն էնքան մինչև ուղեղդ կհովանա: Ուղղակի կանջատես քեզ, կդատարկես ու առաջ կգնաս... միշտ էլ հնարավոր է առաջ գնալ, կապ չունի խոշոր քայլերով ես գնում թե ոտքերդ հազիվ քարշ տալիս, արագ ես գնում թե դանդաղ, քամուն հակառակ թե համընթաց, սահել-ընկնելով թե վազելով... Ցուրտը առհասարակ լավ է ուղեղի, զգայարանների համար, ստիպում է զգալ, որ ձեռքերդ էն աստիճանի էն սառել, որ չես կարողանա բռունցք անել, կարող ա փշրվեն մատներդ... էդ ժամանակ, երբ երակներում արյունը բյուրեղանալու չափ սառում են մատներդ ուղեղդ միանում է վերջապես ու դու հասկանում ես որ ձեռքերդ պետք է գրպաններդ դնես, ցուրտը խանգարում է բթացմանը: Հետո էդ նույն ուղեղը կարգադրում է տուն գնալ: Հետո տուն ես հասնում ու ձեռքերդ տաք ջրի տակ պահում ու էլի ծակ փիլիսոփայում էն մասին, որ հիշողությունների ծորակից միշտ տաք հիշողություններ են հոսում, ջերմացնում քեզ, բայց ժամանակի ծորակ էլ կա, սառը ժամանակի ծորակ... ու որ չվառես ինքդ քեզ, կամ չփայտացնես ձեռքերդ պետք է հավասարակշռես էդ երկուսը, բայց մինչև սովորես հավասարակշռել, մի երկու անգամ պետք ա վառես ձեռքերդ մի երկու անգամ էլ սառես ձմեռվա կեսին... բա:
Իսկ հետո չայ ես խմում հիշելով որ էսօր բացի պարապելուց դու ոչ մի բան էլ չես արել...
Էջանիշներ