Ունիվերսալ պորտալ

[Նիկեա]

***

Իմ նոր հոբին գիշերը ժամը 12-ին Մասիվի փախած այգիներում ծիտիկներին ու ծղրիդներին լսելն ա։ Ավելի աստվածային զգացողություն չգիտեմ որը կարա լինի։
***

Նախագահականի մոտի ոստիկանները ուրախ, բարի, ժպիտները մինչև ականջները ձգած մի խումբ տուրիստների փորձում էին անգլերենով ինչ-որ բան բացատրել։ Լեզուները բերանում հազար տակ պտտվում էր, բայց բոլորը ծիծաղում էին, բոլորը ուրախ էին։

***

Մնում ա Գոշի լիճ գնալը լինի։ Էդ էլ ու էս տարվանից էլ հրաշքներ չեմ ուզի, սիրտս էդքան շատ լավ բաներին չի դիմանա։

***

էրեխեքիցս էրկուսը նենց ուրախացան, որ գործից դուրս եմ գալիս, ասեցին՝ դու ավելիին ես արժանի։ Հուզվեցինք։ Իրանցից մեկը անգամ իմ համար գործ ա ման գալիս

[Նիկեա]

Առավոտ սովարականի նման դասի չգնացի, որովհետև, ոնց ասեմ, ոչ մի մոտիվացիա չկա համալսարան գնալու համար։ Կեսօրին տնից դուրս էկա, որ գնամ գործի, բակում միջին վիճակագրական քյառթու ցմփորիկով ձյաձյան էս երգը լսելով նիվայի վրա գործ էր անում ու հետն էլ քթի տակ երգում come and get your love, come and get your love, come and get your love։ Էնքան անհավանական ու դրական էր ամեն ինչ։ Էն որ եթե գործից ուշանալու չլինեի, կսպասեի որ լսեմ, թե ոնց ա “լա լա լա լա լա լա լա”-ների պահը երգում։

Ավտոբուսի պատուհանից դուրս էի նայում։ Կանգառում սպիտակ-սպիտակ մի պապի էր կանգնած։ Էն որ ոտքից գլուխ սպիտակ էր հագել, սպիտակ բոթասներ, սպիտակ շալվար ու վերնաշապիկ, սպիտակ թրաշ ու մազեր։ Հագին էլ ծիածանագույն պիջակ կար ու բաց վարդագույն փղիկներով պայուսակ էր բռնել։ Նենց սիրուն էր ամեն ինչ։ Ոնց որ հեռուստացույցի էկրանը մի կողմ հրած ու ինչ-որ մուլտֆիլմից դուրս էկած լիներ։

Ու հիմա մտածում եմ, թե ինչքան սիրուն մարդիկ են էղել, շուրջս, որ տենց էլ չեմ նկատել։

[Նիկեա]

Draw your future. Սենց դեբիլ վերնագրով դաս էինք անցել նախորդ կիսամյակում։ Մոտ էրկու ժամ առաջ չգիտես ինչի էս հիշեցի։ Ամբողջ երկու էջ խոսվում էր էն մասին, որ նպատակներիդ, երազանքներիդ հասնելու համար պետք ա վիզուալիզացնես ամեն ինչ ու հեղինակը առաջարկում էր նկարել էդ երազած ապագան ավելի լավ պատկերացնելու համար։

Վաղը "նկարելու եմ" ապագաս, թե ինչ պետք ա անեմ, որ հասնեմ էն ամեն ինչին, որին ուզում եմ հասնել, կարճաժամկետ ու երկարատև պլաններ կգծեմ, ժամկետներ կսահմանեմ, թե ինչ ու ինչքան ժամանակում պետք ա սովորեմ ու էս անգամ զգում եմ, որ գրած-գծածներս թղթի վրա չեն մնալու։ Սկսելու եմ նկարել ապագաս, բայց ոչ թե թղթի վրա ու զուտ ամեն ինչ ավելի լավ պատկերացնելու համար, այլ ամեն օր ինչ-որ նոր բան անելով ու նոր բան սովորելով, ամեն օր ավելի շատ ապրելով։

[Նիկեա]

Աստվածներ, ինչ խառը ժամանակներ են։ էն որ չգիտեմ թե վաղը կյանքս ոնց կփոխվի, ուր կգնամ, ինչ կանեմ։ Ոնց որ միամիտ մի ալիքի վրա հելած լինեմ, իսկ էդ ալիքը գնալով մեծանում, մեծանում, մեծանում ա ու ես վստահ չեմ որ ինձ չի խփի ափի ժայռերին, բայց դեռ ոտքի վրա կանգնած եմ։


***

Իրար հետ գործ էինք անում ու երգ լսում։

— Տենց էլ փլեյլիստ չսարքեցիր իմ համար,- ասեց Արմենը։
— Մինչև գործից դուրս գալս կսարքեմ։
— Հա բա չէ։

Մտածեց ցրում եմ։ Դե արի ու բացատրի, որ 210 երգ արդեն քաշել ես, մնում ա ևս 490-ը ու իր փլեյլիստը պատրաստ կլինի։

***

Գրողը տանի, հունիսի 8֊ին ամեն ինչ փոխվելու ա, զգում եմ։ Ու փշաքաղվում էդ փոփոխությունների մտքից։
Ինձ ասել են, որ լավ տի ըլի, ես էլ ամեն ինչ անում եմ որ տենց էլ ըլի։

[Նիկեա]

Ես մի ընկեր ունեմ, մեկ-մեկ թվում ա՝ ինքը մեծ ես եմ։ Իր հետ խոսելիս ոնց որ մեծ տարբերակիս հետ խոսամ, ինքս իմ փորձից ինձ խորհուրդներ տամ։ Ուղղակի ինքը աշխարհի ամենաբարի ու ամենահասկացող արարածն ա, ես՝ ամենադախ։

[Նիկեա]

էրեխեքս ինձ հիշում էին ասածս դեբիլությունների պատճառով։ Հատկապես, երբ սկսում էի համոզել որ արևը կանաչ ա։
Էսօր մեկը ասում ա

— Ո՞նց գնում եք, բա առանց Ձեզ ո՞նց ա լինելու։
— Սովորականի պես, ոչ մի բան էլ չի փոխվելու։
— Ո՞նց սովորականի պես, մի կապտականաչ արև էլ ստեղ չի լինի,- ասեց ու հուզվեց։ Ես էլ հուզվեցի։

Ինձ թվում ա՝ ես լքում եմ ինձ սիրող մարդկանց։ Ինձ թվում ա՝ իմ աշխատանքից դուրս գալով ես դավաճանում եմ էրեխեքիս։

[Նիկեա]

Անսահման տխուր են էս հրաժեշտները, անսահման տխուր։ Էն որ ինձ թվում ա՝ մինչև լույս տխրությունից կմեռնեմ ու դիակս մինչև առավոտ տխրությունից կքայքայվի, փոշի կդառնա։

[Նիկեա]

Իսկ ես արդեն գործազուրկ եմ։ Վերջին աշխատանքային շաբաթս էնքան հագեցած էր, բոլորը ինձ սիրում էին, բոլորը տխրում էին որ գնում եմ։ Հետո նոր տուն տեղափոխվեցի։ Նենց աստվածային տուն ա, չեք պատկերացնի։ Փոքր, ջերմ, առավոտները ծիտիկների ծլվլոցից եմ արթնանում, կողքի բանջարեղենի խանութի կինը աշխարհի ամենաբարի ու քնքուշ արարածն ա, մեր կանգառից մինչև էն մյուս բանջարեղենի խանութ էղած ճանապարհին լիքը բալի ծառեր են աճում ու երբ առավոտ ժամը 6-ին ես էդ կողմերով քայլում, մենակ օդի հոտից սկսում ես քեզ երջանիկ զգալ, որ ապրում ես։ Հետո Հայկի ծնունդն էր։ Մենք պայմանավորվել ենք, որ մի օր երբ ինքը օկագե դառնա, միասին ռամեն կուտենք։

Իմ ընտանիքը գնալով ընդլայնվում ա․ արդեն ունեմ երկու սենյակային բույս ու սև-սև կատու։ Իրանք տունս մի տեսակ ավելի լիքը ու ավելի իսկական են դարձնում։ Իրանց հետ տունս սկսում ա շնչել ու էն տպավորությունն ա, որ ապրում եմ ոչ թե տան մեջ, այլ տանս հետ։

Լեհերեն եմ սովորում։ Էսօր պատահական ինչ-որ լեհական կինո էի նայում ու կեսից ջոկեցի, որ միշտ չի, որ տիտրերը կարդում եմ, ահագին բան հասկանում եմ, նենց թույն էր։ Սկսել եմ առանձին փլեյլիստ հավաքել ֆիլմերից գտածս սիրուն երգերից։

Սենց էլի, ասեցի պատմեմ։

[Նիկեա]

Չգիտեմ ջրին ու կրակին հնարավոր ա անվերջ նայել թե չէ, բայց անվերջ կարելի ա նայել, թե ոնց ա փիսոդ վազում տուն մտած խավարասեր թիթեռի հետևից, թե ոնց ա իրար խառնված վազում սենյակի մի ծայրից մյուսը, երբ խեղճ թիթեռը միամիտ կպնում ա պոչին։

Էն օրը, երբ պետք ա գնայի իրեն վերցնելու անընդհատ մտածում էի՝ իսկ ես պատրա՞ստ եմ էդ պատասխանատվությունը կրելուն։ Վախենում էի։ Բա որ հանկարծ երբ տանը չլինեմ պատշգամբից ընկնի ու մեռնի, բա որ հիվանդանա։ Բա որ ես տանը չլինեմ, կերամանի միջի ուտելիքը վերջանա ու ինքը սոված մնա։ Հետո որոշեցի, որ եթե սպասեմ պատրաստ դառնալուն, երբեք էլ չեմ դառնա։ Կորդեգրեմ իրան ու մենք իրար հետ կմեծանանք։

Շենքի բակում կանգնած սպասում էի, որ էդ աղջիկը ձագիս ներքև իջացներ։ Նենց հուզված էի, իրոք։ Ոնց որ ծննդատան միջանցքում սպասելիս լինեի։ Երբ լսեցի փիսոյի մլավոցը, մի տեսակ փշաքաղվեցի։ Նենց լացակումած էր մլավում տնաշենը, որ վախենում էի գրկեմ, բայց սկզբում էկավ գիրկս, հետո բարձրացավ ուսիս ու ծենը կտրեց։ Կնեղվեի, եթե գար մոտս ու էլի լացեր։ Կմտածեի՝ ինձ չի սիրում։ Բայց էն, որ խելոք նստեց ուսիս, հույս տվեց, որ ամեն ինչ լավ կլինի։

Երբ տուն հասանք, սկզբում թաքնվել էր մահճակալիս տակ ու դուրս չէր գալիս։ Ուտելիք լցրեցի ու մոտ դրեցի։ Լուրջ չգիտեմ ոնց նկարագրել էն պահը, երբ ինքը դանդաղ ու զգույշ գլուխը դուրս հանես մահճակալիս տակից ու կանաչավուն աչքերը ճպճպացրեց։ Գժվելու չափ սիրուն էր։ Էլ չէի վախենում, որ չեմ կարողանա հոգ տանել ձագիս մասին նենց ոնց պետք ա։

Գիշերը փռվել էր ուղիղ մահճակալիս մեջտեղում նենց, որ որ կողմում էլ պառկեի, նորմալ չէի քնելու։ Հետո ժամը մեկ արթնանում էր, պահանջում որ խաղամ հետը։ Ու չէի կարողանում ջղայինանալ իրա վրա։ Ո՞նց ջղայինանաս, երբ էկել ա, դունչը դնչիդ դրել ու թաթով դեմքիդ ա խփում։ Կամ երբ վզիդ վրա կուչ ա գալիս ու սկսում ականջդ կծոտել։ Հետո երբ տեսնում ա, որ արհամարում ես իրեն սկսում ա վազվզել վրայովդ։ Հետո գալիս ա, գլուխը դնում ափիդ մեջ ու հասկացնում, որ սիրես իրեն։

Հիմա արդեն գիշերները հանգիստ քնում ենք։ Երբ գիշերը ուզում ա կողքիցս գնա, առաջվա նման չի վազվզում, նենց զգուշ ա քայլում, որ իրա հոգատարությունից փշաքաղվում եմ։ Հա, դեբիլ բան եմ ասում, բայց ինձ թվում ա՝ ինքն էլ իմ մասին ա հոգ տանում ու մենք իրար հետ իդեալական ընտանիք ենք։ Ի վերջո ամեն կախարդ պետք ա սև-սև կատու ունենա։

Հա, մոռացա ասել, որ փիսոյիս անունը Կիիտոս ա։ Kiitos ֆիններենից նշանակում ա շնորհակալություն։ Ստացվում ա, որ ամեն անգամ տուն գնալիս ու իրեն կանչելիս, ես համ էլ շնորհակալություն եմ հայտնում, որ ինքը կա իմ կյանքում։

[Նիկեա]

Իմ կյանքում կան մարդիկ, որոնց հետ մեր հարաբերությունները շատ յուրահատուկ են։ Լուրջ։ Յուրահատուկ․ ուրիշ չգիտեմ թե ինչ բառով բնորոշել։

Անին կուրսեցիս ա։ Մի տարի ԵՊՀ-ում ա սովորել, ռոմանոյում չի դիմացել, էկել ա մեր մոտ՝ չիմանալով որ մրից հելնում, մրաջուրն ա մտնում։ Ինքը նման ա սովորական, միջին վիճակագրական Բրյուսովում սովորող աղջկա, բայց համ էլ նման չի։ Քանի որ արդեն մի տարվա ուսանողության փորձ ուներ, որոշեցինք, որ ինքը կլինի մեր ավագը ու ինչ խոսք, շատ թույն ավագ ա։ Գերազանցիկ բաներ չունի, հավեսը տվեց՝ կսովորի, չէ՝ էշը ցեխից կհանի։ Գնահատականի համար երբեք կռիվ չի անում, բայց շատ ա նեղվում, երբ օրինակ Լուիզան, ով տիպիկ բլանդինկա ա, առանց որևէ բան անելու իրենից բարձր ա ստանում։ Ես էլ կնեղվեի, եթե համալսարանի ու համալսարանի հետ կապված ամեն ինչի վրա թքած չունենայի։ Բայց Անիի մեջ ամենաշատը ինձ դուր ա գալիս թե ոնց ա ինքը երազում ու թե ոնց ա վերաբերվում իր ընկերներին։ Առաջին կուրսից մենք բավականին մոտ ենք էղել, բայց չէի ասի թե ընկերներ էինք, բայց տեսնելով թե ինքը ոնց ա հոգ տանում իր ընկերների նկատմամբ, մտածում էի որ հաճելի կլիներ իր նման ընկեր ունենալ։ Էն որ լինում էն մարդիկ, որ քեզ չեն լքի, անգամ եթե դու ծայրահեղ սխալ ես, էն որ կխորտակվեն հետդ ու չեն գնա։ Անին այ էդ մարդկանցից ա։

Անիի երազանքների մասին չեմ պատմի։ Ինձ թվում ա իրավունք չունեմ, բայց պետք ա տեսնեք, թե ոնց են փայլում աչքերը դրանց մասին խոսալուց։ Ուղղակի երբ Անիի ոտքերից քաշում են, փոխանակ ավելի բարձր թռչելուն, խելոք կանգնում ա գետնին։ Հազար անգամ խոսել ենք իր երազանքներից ու հազար անգամ իրեն համոզել եմ, որ ամեն ինչ կարա անի, ամեն-ամեն ինչ, մենակ պետք ա չհանձնվի։ Որովհետև ախր, գրողը տանի, միանգամայն իրականացնելի երազանքներ են դրանք։ Ու ես էլ եմ մի տեսակ մոտիվանում, երբ դեբիլ բաներ եմ ասում ու դրանից Անին ոգևորվում ա։ Իրականում ինքը էն քիչ պատճառներից ա, որ չեմ ափսոսում համալսարանում սովորելուս համար։ Եթե ճիշտ ա էն, որ մենք բոլորս ինչ-որ առաքելություն ունենք, ուրեմն համալսարանում իմ առաքելությունը Անիին "երազել տալն" է։

Հիմա Անիի կյանքում մի քիչ խառը ու բարդ շրջան ա։ Ու մենք էլի սաղ օրը իրար հետ ենք խոսում։ Եսիմ, մի տեսակ մենք միասին կիսում ենք մեր դժվարությունները։ Էն որ չգիտեմ ոնց, լուռ, առանց պայմանավորվելու մենք որոշել ենք իրար հետ կիսել հենց դժվարությունները։ Երևի դրանից են մեր հարաբերությունները յուրահատուկ դառնում։ Ու մի տեսակ թերապեվտիկ են մեր զրույցները երկուսիս համար էլ, եսիմ։

[Նիկեա]

Անձրև էր գալիս, կատուս քնել էր մահճակալիս, գլուխը ոտքիս դրած, սեղանին դարչինով թեյն էր սառում, ես էլ երգ էի լսում վարդագույն լիմոնադի մասին ու մտածում, որ երջանիկ եմ։

[Նիկեա]

ես մի ընկեր ունեմ, ով կարծում ա, թե ընկերներ չունի։ Մի անգամ տենց անկապ քայլում էինք ու խոսում ու ինքը ասեց՝ այ ես օրինակ ընկերներ չունեմ, իսկ դու պարտավոր ես ունենալ։ Հիմա կիսադեպրեսված տանը նստած մտածում եմ՝ արդյո՞ք ես ընկերներ ունեմ։ Մի տեսակ ոնց որ չէ։ Բայց երևի պարտավոր եմ ունենալ։

[Նիկեա]

Իրականում մենք մենակ մնալուց չենք վախենում։ Մենք վախենում ենք որ կմնանք ինքներս մեզ հետ ու սեփական մտքերը խլացնող աղմուկ չի լինի։ Ու պետք ա փորձել ոչ թե մենակությունը լցնել ուրիշ մարդկանց ներկայությամբ, այլ աշխատել քո վրա, որ ինքդ քեզ համար էլ վախենալու չլինես։

[Նիկեա]

Մի տեսակ հաճելի ա, որ ընկերներդ գիտեն որ բոլոր անհասկանալի իրավիճակներում կարան քո տուն գան։ Բայց հիմա ուրիշ բանի մասին եմ պատմելու։

Գիշերը 2։20 էր, կիսադեպրեսված պառկել էի քնելու։ Ուզում էի ինչ-որ մեկի հետ խոսել, բայցչէի ուզում ինչ-որ մեկին անհանգստացնել, հետո նաև գիտակցում էի, որ քիչ ա հավանականությունը թե էդ ժամին ինչ-որ մեկը կարձագանքեր, իսկ առավոտ չէի ուզի ինչ-որ մեկի հետ խոսել։ Էդ պահին Արսենը գրեց, թե Մերիի հետ քաղաքում ենք, կարո՞ղ ա գաս։ Ասեցի լավ, կես ժամից ըտեղ եմ, բայց ոտքով եմ գալու։ Տենց արագ հագնվեցի, տնից դուրս էկա։ Գիշեր, Զեյթուն։ Մենակ ես էի ու ինչ-որ Շումախերներ։ Արագ-արագ քայլելով հասնում եմ Հաղթանակի զբոսայգի։ Արսենն ու Մերին են զանգում, իմանում որ այգում եմ ու չեն անջատում մինչև այգուց դուրս գալս։ Հետո հանդիպում ենք օպերայում։ Անկապ սկսում ենք խոսել, էսօրվա ֆուտբոլը քննարեկել, հետո “Այլ կերպ” ենք խաղում։ Արսենենց հետ իրենց ընկերներից մեկն էր՝ Մարինեն, մե հիանալի անձնավորություն ու տենց շատ թույն էր գիշերը 4ին կասկադում լինելը։ Հետո ինչ-որ գերմանացի տուրիստներ էկան, իրենց հետ Արսենի ծանոթներից մեկն էր, առաջարկեցին իրենց միանալ, բայց չգնացինք, որովհետև ուրիշ պլաններ ունեինք, ճոճանակ էինք ուզում։ ՈՒ քանի որ մեր իմացած ամենամոտ ճոճանակը Թումոյի այգում էր, քայլեցինք դեպի Թումո։ Բայց մինչև հասանք արդեն լույսը բացվեց։ Այգում խոտերն էին ջրում ու ահագին ման էկանք մինչև չոր տեղ գտանք։ Տնից դուրս գալիս հետս 2 ծածկոց էի վերցրել մտածելով որ կարող ա մրսենք։ Տենց ահագին ուրախացան։ Հետո խոտերին քնած էինք մեկ էլ հանկարծ ցրտեց ու խոնավացավ․ այգին ջրելով հասել էին մեր հատվածին ու մինչև հասակցանք ինչ ա տեղի ունենում ու փախանք, արդեն թրջվել էինք։ Որոշեցինք որ ավելի լավ ա գնանք իմ տուն, գոնե մի էրկու ժամ նորմալ քնենք։ Ռոլտն առանք, որովհետև ամբողջ գիշեր քայլել էինք ու սոված էինք ու տանը գազի հետ կապված ինչ-որ խնդիր կար ու ես միայն էլեկտրական թեյնիկով էի կարող ջուր տաքացնել։ Բայց երբ տուն հասաք, պարզվեց որ գազի հետ էլ խնդիր չկա, նորմալ ուտելիք ու թեյ սարքեցինք, խմեցինք։ Նենց հավես էր։ Արսենը ասում ա՝ վայֆայիդ ֆասվորդը Rubeus Hagrid ա, բանալինդրիդ կապոցի վրա՝ սսկախարդական փայտիկ, կոմպիդ անունը՝ Դոբբի ա, էն էլ Գրիֆինդորի շարֆն ա, կախարդական ա մի տեսակ։ Ու ես էլ սկսեցի մտածել, որ իրոք կախարդական ա մի տեսակ։

[Նիկեա]

Չգիտեմ, վերջին 3-4 տարիների ընթացքում ես չեմ ընդունել, որ տատիս հիվանդ ա։ Սկզբում ես ամենաշատն էի հավատում, որ լավ կլինի։ Ու սկզբում ամեն ինչ դրան էլ գնում էր։ Հետո մի պահ վիճակը կտրուկ վատացավ։ Բոլորը հույսները կտրել էին, իսկ ես էլի հավատում էի, որ տատիս կլավանա։ Ու տենց էլ էղավ։ Ու հետո երբ հանկարծ իր վիճակը էլի վատանում էր, ես սպասում էի, ես գիտեի, ես վստահ էի, որ կլավանա։ Ես հարմարվել էի իր առողջական վիճակի փոփոխություններին։ Առողջական վիճակի փոփոխություններին, ոչ թե հիվանդությանը։ Որովհետև երևի տենց ավելի հեշտ էր։

Բայց էսօր ես ընդունեցի, որ տատիս հիվանդ ա։ Թափված մազերն ու ատամները ստիպեցին, որ ընդունեմ։ ՈՒ պայթած մազանոթներից առաջացած հսկայական կապտուկներն ու անքնությունից աչքերի տակի պարկերը, դուրս ցցված այտոսկրերն ու սրացած քիթը։ Ու գրողը տանի, անգամ ես էլ ուժ չունեմ հավատալու, որ ամեն ինչ լավ կլինի։