Ունիվերսալ պորտալ

[Նիկեա]

Ես երբեք չէի մտածի, որ իմ սենյակում կկարողանանք 6 հոգով քնել, բայց էդ էլ էղավ։ Չնայած ավելի շատ չքնեցինք, քան քնեցինք, բայց դե, ամեն դեպքում։ Ինչ-որ պահի հեքիաթ էի պատմում։ Մարիամը մի քիչ հուզվեց։ Մի քիչ էլ ես։ Բայց ես կարիք էի զգում մարդկանց հեքիաթ պատմելու։ Որ հեքիաթ ես պատմում, ինչ-որ պահից սկսած դու էլ ես սկսում հավատալ էդ հեքիաթին։

Խմած գինու խցանների վրա ամսաթվերը գրելու ու խցանները պահելու սովորություն ա մոտս առաջացել։ Ոնց որ լավ հիշողությունները հավաքես, սեղմես էդ խցանի մեջ ու ամեն անգամ խցանին նայելիս իրանք էլի կենդանանում են։

Արմենը շատ լավն ա։ Էդ հասկանում ես մենակ էն ժամանակ, երբ ճանաչում ես իրեն, թե չէ առաջին հայացքից անլուրջ, անկապ գյադա ա թվում, ով անընդհատ խոսում ա։ Բայց չէ, ոչ էլ շատ ա խոսում։ Ժամանակի ընթացքում դրան էլ ես հարմարվում դեռ Արսենի ծնունդի օրվանից ես ուզում եմ մի օր կարգին պատմել իր մասին, բայց երևի մի քիչ էլ սպասեմ, մի քիչ էլ իրան բացահայտեմ իմ համար, հետո կպատմեմ։ Ուղղակի նենց հաճելի ա, որ լավ մարդիկ երես չեն առնում, երբ 4 կողմից իրանց ասում են, որ իրանք լավն են։

Դախերը երջանկացել էին, որ իրենց համար ուտելիք էի սարքել։ Ընդհանրապես մարդիկ երջանկանում են, երբ իրենց համար ուտելիք ես սարքում ու երևի եթե ուզում ես որ քեզ մյուսները սիրեն, պետք ա սկսես կերակրել իրանց

[Նիկեա]

Փոքր ժամանակվանից ես անընդհատ սպասել եմ, որ ինձ հետ ինչ-որ կախարդական բան ա լինելու։
Որ շատ փոքր էի, վստահ էի, որ հայելու միջի աղջիկը ուրիշ աղջիկ ա, հայելու միջի աշխարհը ուրիշ աշխարհ ու բոլոր հնարավոր ձևերով փորձել եմ մտնել մեր տան բոլոր հայելիների մեջ։ Ոնց տեսնում եք չի ստացվել։ Հա, գուցե նմանատիպ մտքերի պատճառն էն էր, որ երբ փոքր էի, էնքան փոքր որ համարյա չեմ էլ հիշում, քնելուց առաջ պապս "Ալիս"-ն էր կարդում ու որովհետև դա տառերը սովորելուց հետո կարդալ փորձածս առաջին գիրքն էր։ Այնուամենայնիվ էն կախարդական բանը, որին սպասում էի, էդ ժամանակ տենց էլ չէղավ։

Հետո, կար ժամանակ, երբ պապիս տան պատուհանները դեռ չէին փոխել, իրենց հին, փայտե, երկշերտ ապակիներով պատուհաններ էին, որ հազար փեղկ են ունենում ու ձմռանը ամեն առավոտ ապակուն նոր պատկերներ էին նկարված լինում ու քանի որ էդ ժամանակ էլ "Ձյունե թագուհով" էի տարված, չգիտես ինչի որոշել էի, որ թագուհին հատուկ մարդ ունի, ով գիշերները պատուհաններին նկարում ա սառույցով։ Էդ ժամանակվանից ձևավորվեց գիշերները պատուհանագոգին նստելու ու դուրս նայելու սովորությունը։ Հույս ունեի մի օր բռնացնել էդ նկարչին։

Էն մասին, թե ինչքան մեծ նշանակություն ա ունեցել ինձ համար Ձմեռ պապը ու թե ոնց էի հավատում նրան, որ ամանորին հրաշքներ լինում են ու թռչող եղնիկներ իրականում գոյություն ունեն, էլ չեմ էլ խոսում։ Անգամ մանկական մղձավանջներս էին կախարդական, ինչ-որ կանաչ ու չար կախարդներ կային, ովքեր ինձ ուզում էին ուտել ու երբեմն ուտում էին։

Իմ կյանքում "կախարդական" նոր շրջան սկսվեց Հարի Փոթերով։ 10-11 տարեկան էի, որ առաջին անգամ առաջին ֆիլմը տեսա։ Սարսափելի տպավորված էի, ոնց որ հետս ինչ-որ կախարդական բան էղած լիներ։ Մոտ մի տարի հետո սկսեցի ակնոց կրել ու նենց ուրախ էի, որովհետև Հարիի նման կլոր շրջանակներով ակնոցներ ունեի ու ակնոցներիցս ինձ ավելի կախարդական էի զգում։ Էդ ընթացքում որոշեցի, որ պետք ա վերջապես կարդալ Հարիի շարքի բոլոր գրքերը։ Ռուսերնից մանկուց զզվում էի, ռուսերենը հաշիվ չէր, անգլերեն էլ էն ժամանակ նորմալ չգիտեի, հայերեն թարգմանությունն էլ կարծեմ դեռ չկար ու էդ ժամանակ ա որ ակումբը գտա։ Գալաթեայի թարգմանությունը վերջնականպես համոզեց, որ գրանցվեմ ստեղ ու ակումբում գրանցվելու պահին էլ զգում էի, որ իմ հետ ինչ-որ կախարդական բան ա լինում։ Բայց վերադառնանք Հարիին։ Որոշել էի ֆիլմերը չնայել, մինչև գրքերը լրիվ չվերջացնեմ։ Ու տենց մինչև 2014 թիվը դիմացա, Order of the Phoenix կիսատ թողեցի ու մի գիշերում սաղ նայեցի։ Դրանից հետո էլ չէի տրամադրվում, որ վերջացնեմ գրքերը երբ արդեն գիտեի թե ինչ ա լինելու վերջում։

Մի քանի օր առաջ Արմենի ու Հայկի հետ քայլում էինք Արմենենց տուն, որը մեր գործի տեղի կանգառից մի կանգառ վերև ա, որ ինչ-որ բան վերցներ ու հետո գնայինք տներով, երբ էլի սկսեցինք Հարիից ու Հոգվարթսից խոսել։ Արմենը իսկական ֆանատ ա, բայց նոր ա գրքերը կարդում։ Ինքը մի անգամ ասեց, որ ստիպելով երբեք ոչինչ չի կարդա, պետք ա հասունանա պահը կարդալու, որ անընդհատ չնայի թե գրքի վերջին քանի էջ ա մնացել, ընդհակառակը՝ չուզենա, որ գիրքը վերջանա։ Հիմա իր մոտ հասունացել ա Հարիները կարդալու պահը ու շատ տպավորված պատմում էր դետալներ, որ չէի էլ հիշում։ Տենց հավեսս տվեց, որոշեցի, որ հենց Միլան Կունդերան վերջացնեմ, Հարիներն եմ սկսելու։

Էսօր վերջացրեցի "Գաղտնիքների սենյակը" ու մոտս էլի էն զգացողությունն ա, որ հետս ինչ-որ շատ կախարդական բան ա էղել, որ հեսա դարակից հանելու եմ ցախավելս ու գնամ Քվիդիչ խաղալու։

Ուրեմն փոքր ժամանակվանից ամենաքիչը համ երկրորդ գիրքն եմ սիրել, իսկ երկրորդ կինոն ընդհանրապես չեմ սիրել։ Չգիտեմ ինչի։ Ասենք եթե 3-րդը մի 10 անգամ նայել եմ ամենաքիչը, 2-րդը երկու անգամ եմ նայել ու երկրորդ ագամից հետո էլ ցանկություն չկար մի անգամ էլ նայելու, չգիտեմ ինչի, իրոք։ Բայց էս գիրքը մահացու լավն էր։
Հեչ կապ չունի էն որ դու սաղ գիտես, որ գիտես թե վերջում ինչ ա լինելու, մեկ ա պարբերաբար սիրտդ տեղից դուրս ա հելնում, որովհետև մտածում ես՝ լավ, Հաֆլփաֆները ոնց կարան էդքան միամիտ լինեն ու հավատան թե Հարին ա ամեն ինչի մեղավորը։ Էն որ առաջին անգամ կարդալու նման ինչ-որ պահի կասկածում ես՝ կարո՞ղ ա ամեն դեպքում Փերսին ա, էդ իրան շատ տարօրինակ ա պահում ու կապ չունի, որ դու գիտես, որ էդ դեբիլը ընդամենը սիրահարվել ա։ Կամ որ գաղտնիքների սենյակով Հարին քայլում ա մտքում անընդհատ կրկնում՝ մենակ թե Ջինին ողջ լինի, մենակ թե ողջ լինի, դու էլ մոռանում ես, որ գիտես, որ ինքը սաղ ու սաղ լավ ա, մեկ ա վախենում ես, որ բա որ հանկարծ էս անգամ մեռած լինի, կարող ա վերջին անգամ կարդալուց հետո ինչ-որ բան փոխվել ա գրքի մեջ։ Սենց աննկարագրելի զգացողություն ա հիմա մոտս։ Ախր առաջին անգամ, որ կարդում էի, սենց չէի։

Մի անգամ քիչ էր մնում լիկվիդ մնայի ու Հարի Փեթերից պատմելով լիկվիդ չմնացի քիչ ա, մի հատ էլ 100 ստացա։ Ընդհանրապես, կար մի ժամանակ, երբ համալսարանում ինչ պատմում էի, Հոգվարթսոտ էր։ Հիմիկվա աշխատանքիս համար առաջին հարցազրույցին գնացել էի Գրիֆինդորի շարֆով ու Հոգվարթսից էի խոսում։ Հետո էդ շարֆը դարձավ դրոշակ, ազդանշան, որով լիքը մարդիկ գտան ինձ ու հիմա ուրախ եմ, որ կան կամ ինչ-որ ժամանակ էղել են իմ կյանքում։ Եսիմ, երևի գրող պետք ա լինել Ռոուլինգի նման, որ քո ստեղծած աշխարհը փոխի ընթերցողիդ աշխարհը, ավելի լավը դարձնի ու չնայած յեքա էշ լինելուն, իրան թվա թե հենց նոր ինչ-որ շատ կախարդական բան էղավ։ Ու երևի մեզ Հագրիդ ա պետք, ով կասի որ մենք կախարդ ենք ու անգամ ամենասարսափելի գազանների մեջ բարեկամի կտեսնի։ Ու երևի բոլորիս պետք ա Դամբլդոր, որ կասի, թե It is our choices, Harry, that show what we truly are, far more than our abilities։ Ու երևի մեզ Դոբի ա պետք, որ կփորձի փրկել մեզ, հետո էլ կհարթուկի ձեռքերը, որովհետև իրան արգելված էր փրկել մեզ։

[Նիկեա]

Ասում ա՝ մենք պատրաստ էինք ոչնչացնել ամեն սիրուն բան մենակ ապացուցելու համար, որ ոչինչ հավերժ չի։ Նենց սիրուն ա ասում, ո՞նց ա էս երգը շուտ չէի գտել։

***

Էն որ ես սարսափելի շատ եմ սիրում գործս, բայց սարսափելի շատ ուզում եմ դուրս գամ էնտեղից։ Մեր՝ իմ ու աշխատավայրիս հարաբերությունները արդեն անառողջ են։ Մի ժամանակ ես տալիս ու տվածիս չափ ստանում։ Հիմա ես տալիս, տալիս, տալիս եմ ու համարյա չեմ ստանում։ Դատարկվում եմ։ իրիկունը տուն եմ գալիս ու գլխիս մեջ վակում ա։ Ու միևնույն պահին սարսափում եմ էն մտքից, որ կարող ա մի օր էլ էնտեղ չաշխատեմ։ Ուֆ, եսիմ է։

***
Մի ժամանակ ես կարողանում էի հասցնել օրվա մեջ 15-20 ժամ երաժշտություն լսել, որովհետև ինչ անում էի, երաժշտություն լսելով էի անում, անգամ քնելիս ականջակալներս չէի հանում։ Իսկ հիմա չեմ կարողանում։ Ասենք ո՞նց կարելի ա միաժամանակ երգ լսել ու խոհանոցում ճաշ եփել ու երաժշտությունից բավականություն ստանալ։ Չէ, ճաշ սարքելը ավելի հաճելի ա դառնում, բայց երաժշտությունը մղվում ա երկրոդ պլան։ Ու հիմա օրվա մեջ գոնե կես ժամ ես ոչինչ չեմ անում բացի երգ լսելուց։ Անասելի հաճելի ա։

[Նիկեա]

Էն որ լինում են մարդիկ, որոնց մի անգամ պատահական տեսնում ես, լրիվ պատահական, լրիվ անծանոթ մեկին։ Էն որ քո հետ վաբշե կապ չունի ինքը։ Բացարձակապես։ Ու էն որ դու գիտես որ մի օր իրանց էլի տեսնելու ես, չգիտես երբ ոնց որտեղ, բայց գիտես որ տեսնելու ես։ ՈՒ էն որ գրողը տանի, էսօր առաջին անգամն էր, որ էդ կանխազգացումներիցս մեկը իրականացավ։ Էն որ մարդու հետ մի ժամ խոսալուց հետո նստում եք ավտոբուս ու էդ պահին գլխիդ մեջ սաղ մի պահ խառնվում ու դզվում ա ու դու ասում ես՝ գրողը տանի, ես քեզ ճանաչում եմ, մենք էլի ենք հանդիպել։ Ու էն որ պատմում ես ու պարզվում ա որ ինքն էլ էր հիշում, բայց ասում ա՝ էն ժամանակ ավելի փոքր էիր։ Մի խոսքով շատ թույն էր։

***

Ես հենց նոր հասկացա որ ուզում եմ սենյակիս մի պատը կապույտ լինի ու վարագույրներն էլ դեղին։

[Նիկեա]

Ես ամբողջ կյանքս նույն սկզբունքով, կանոնով, ձևով, չգիտեմ ինչ ասեմ, մի խոսքով, նույն ձևով եմ ապրել․ սկզբում սաղ քաքմեջ եմ անում, հետո ջոկում եմ որ տենց չի կարելի, սթափվել է պետք, սա փոքր երկիր է, սա մեր ու ձեր երկիրն է, էէէէ, ինչ եմ ասում․․․ մի խոսքով ամեն ինչի հերը հնարավոր բոլոր ձևերով անիծելուց հետո, վերջին պահին փրկում եմ իրավիճակը։ Ու հեքիաթների նման վերջում ամեն ինչ թույն ա լինում, երկնքից էլ երեք խնձոր ա ընկնում։ Լավ հիշեցի, մյուս անգամ, որ Լոֆթ գամ դաս անելու, հետս 3 խնձոր եմ բերելու։ Կամ 4։ Հա, ինչի՞ եմ էս ամեն ինչը ասում։ Կուսեցիներս կուսայինները գրել վերջացրել են, իսկ ես ղեկավարիս հետ չեմ ծանոթացել, էսօր նոր սկսեցի գրել, բայց 12 էջ արդեն գրել եմ ու չնայած, որ կուրսայինիս թեման իմ հետ ընդհանրապես կապ չունի, ոնց որ թե լավ ա ստացվում, խզարում եմ Ինձ թվում ա, ղեկավարս կհպարտանա ինձանով։ Կամ վաբշե շան տեղ էլ չի դնի, բայց դա չի կարևորը, կարևորը էն ա, որ ես էս ամեն ինչից հաճույք եմ ստանում։ Տարօրինակ ա։

Էսօր նաև 4 էսեյ եմ գրել։ Տարօրկինակ էր մի քանի ժամում 4 էսեյ գրել կարողանալը, որովհետև սովորաբար մեկից հետո լռվում եմ, բառերը ու մտքերը պրծնում են ու սկսում եմ անընդհատ կրկնել ինքս ինձ, բայց էս անգամ 4 իրարից տարբեր, տարբեր մոտեցումներո էսեյ գրեցի։ Տենց սիրում եմ ինձ հիմա

Մտածում եմ՝ Կարմիր գլխարկը 8ին բաց կլինի՞ գնամ մի կտոր կարկանդակ ուտեմ ու հետո վազեմ դասի։ Էդ իդեալական օրվա սկիզբ կլիներ։

ՄԻ դեբիլ բան էլ ասեմ ու գնամ մի ժամ էլ կուրսայինիս վրա աշխատեմ։ Էն որ գիշերը չեմ քնել, ոնց որ երեկը վերջացած չլինի, ոնց որ դեռ երեքշաբթի լինի, դեռ ամսի 3ը։ Ու չգիտեմ՝ էդ լավ ա թե՞ վատ։ բայց եթե դեռ ամսի 3ն ա, նշանակում ա ես մի օր շատ ունեմ պարապելու ու կուրսայինիս վրա աշխատելու ու որ ինքը ավելի թույն բան դառնա։

Համ էլ էսօր իմ ծնունդն ա, մենք դարձանք 5 տարեկան։ Հեհ։ Հետաքրքիր ծնունդ ա, ինչ խոսք։ Էականապես տարբերվում ա նախորդ երկու ծնունդներիցս։ ՈՒ վաղը Անժելի մամայի ծնունդն էլ ա։ Ոնց որ թե։ Եթե չեմ սխալվում։

[Նիկեա]

Անկեղծ ասած հաճելի ա նորմալ լինելը։ Առավոտ հելնելը, ոտի վրա մի բան ուտելը, հետո քննության վազելը։ Հետո կամ գործի կամ տուն գնալը։ Բայց հատկապես հաճելի ա տուն գնալը։ Օրը ցերեկով, երբ փողոցներում լիքը մարդիկ կան անընդհատ վազքի մեջ ու ինչ-որ տեղ շտապող։ Հաճելի ա տեսնելը, որ քո սիրած բանջարեղենի խանութը վերջապես էլի բաց ա, որովհետև նախորդ մի քանի օրերին փակ էր։ Հետո հաճելի ա նույն հացի խանութից հաց առնելը ու հատկապես հաճելի ա, երբ հացավաճառ տատին քեզ տեսնելով ասում ա, որ քունջութվ հացերը հենց նոր վերջացան, մի քիչ ուշացել եմ։ Ընդհանրապես լավն ա ինքը, ինձ թվում ա մի քանի ամսից, երբ էլ էս շենքում չապրենք, ես մեկ ա մեկ-մեկ գալու եմ իր մոտից քունջութով հաց առնեմ։ Անգամ լվացք անելն ա հաճելի, երբ մեկ-մեկ ես լվացք անում։ Հետո հաճելի ա մտածել, որ պատուհանիդ տակ ապրող միաչքանի փիսոն իրականում քոնն ա ու հաճելի ա, երբ դուք իրար հետ կաթ եք խմում ու արևոտվում եք։ Փիսոն մռռում ա ու իր մի աչքով քեզ նենց նայում, որ հալվում-ծորում ես պատուհանագոգից նորքև։ Ու ինչ հաճելի ա, որ վերջապես կարաս պատուհանդ բացես, ու քո լսած երաժշտությունը բացի սենյակիցդ մի քիչ էլ փողոց ա լցվում։

[Նիկեա]

Էրեխեքիցս մեկը իմ համար ֆիլմերի ցուցակ էր կազմել ու թղթի վրա գրած սիրուն բերել։ Հալվեցի։

Արփինեն ասեց, որ ես իրա միակ ընկերն եմ։

Արմանը ետևիցս քայլում էր ու իր սիրուն, ծորուն ակցենտով ասում, որ եթե ես մի օր գործից դուրս գամ, ինքն էլ դասի չի գա։

Բայց ես ուսանողներիս դանդաղ պատրաստում եմ նրան, որ շուտով էլ միասին չենք աշխատելու։ Տխուր ա։ Բայց նաև հաճելի ա մտածելը, որ իմ կյանքի ինչ-որ փուլում ինձ էսքան շատ էրեխեք սիրել են, որ ինչ-որ բան արել եմ իրենցից թեկուզ որոշներին օգնելու համար ու էդ որոշներից որոշներին էլ իրոք օգնել եմ։ Էրեխեքիս հետ շփվելիս աշխատանքս հազար անգամ ավելի շատ եմ սիրում ու զգում, թե ինչ կատաստրոֆիկ ծանր ա լինելու իրենց հրաժեշտ տալը։ Հետո հիշում եմ ղեկավարությանս ու թե ոնց են նենց անում, որ զզվեմ գործիցս։ Հիշում եմ, թե ոնց ա աշխատանքս աշխատանքային տարածքից բացի գրավել անձնական հարթակս էլ ու հասկանում եմ, որ որոշումս ճիշտ ա։

Մոտս նենց զգացողություն ա, որ երբ գործից դուրս գամ, կյանքս հիմնովին փոխվելու ա։ Ընդհանրապես չգիտեմ ինչի զգում եմ, որ էս տարին շրջադարձային ա լինելու իմ կյանքում։

[Նիկեա]

Երթից հետո Նալբանդյանով քայլում էի վերև, դիմացով էլի երկու ուրիշ ակտիվիստներ էին քայլում՝ մի աղջիկ ու մի տղա։ Իսկ մի էրկու քայլ էն կողմ մի ոստիկան էր քայլում։ Տղան ասաց՝ մենք ձեզ իրականում սիրում ենք, պարոն ոստիկան։
- Մենք էլ ձեզ ենք հարգում, պատասխանեց ոստիկանն ու արագ-արագ քայլեց Նալբանդյանով վեր։
Էդ ընթացքում միացրեցի երաժշտությունը, ականջակալներս դրեցի ու ես էլ արագացրեցի քայլերս։ Ոստիկանը լուսացույցի մոտ կարմիր լույսի տակ կանգնած էր, էն պահին երբ հասա, կարմիրը փոխվեց կանաչի ու առանց ընթացքս դանդաղեցնելու շարունակեցի քայլել առաջ։ պատրաստվում էի անցնել փողոցը, երբ ոստիկանը, ձեռքով պահեց ինձ ու չթողեց անցնել փողոցը։ Մի մեքենա շատ արագ անցավ փողոցը ու քանի որ ես չէի նայում մեքենայի կողմը մեծ հավանականություն կար որ մեքենայի տակ կընկնեի։

- Փողոցն անցնելիս հանեք ականջակալները,- ասաց ոստիկանը։
- Սովորաբար հանում եմ ու ավելի ուշադիր եմ, ուղղակի մտքերով էի։ Մերսի շատ։

Հետո քայլում ենք կողք կողքի։ Ես արդեն հանել եմ ականջակալներս։
- Իսկ դուք ո՞նց եք տրամադրված։ Դուք մեզ չե՞ք ատում,- հարցրեց ոստիկանը։
- Չէ, ես ձեզ հասկանում եմ։
- Չեք ձայնագրում, չէ՞։
- Չէ, ինչ եք ասում,- երկուսս էլ ժպտում ենք։
- Մենք հարգում ենք ձեզ ու ձեր քաղաքական հայացքները։ Հասկանու՞մ եք, լիքը բաներ մեզ էլ դուր չեն գալիս,- մի պահ լռում է,- խնդիրը ուղղակի նրանում ա, որ մենք բոլորս կիսում ենք համարյա նույն քաղաքական հայացները ուղղակի ես համզգեստով եմ։
- Չէ, ես հասկանում եմ Ձեզ։
- Բա էս ժամին տրանսպոր կլինի՞, որ տուն գնաք։
- Ըհն։
- Դե զգույշ կլինեք։ Լավ մնացեք։ Հուսամ մի օր ավելի լավ պայմաններում ու ավելի լավ առիթով կհանդիպենք,- ասում է պարոն ոստիկանը։
- Ավելի լավ Հայաստանում,- ասում եմ ու առաջ անցնում ոստիկանից։
- Հուսանք,- լսում եմ իմ հետևից։
- Կլինի,- վերջին անգամ շրջվում եմ, ոստիկանը ժպտում ա։ Հետ եմ դառնում ու ինչքան կարող եմ արագ քայլելով շարունակում եմ բարձրանալ։ Համարյա վազում եմ ու լաց լինում։ Թե ինչի՞, ես էլ չգիտեմ։

[Նիկեա]

Ապրիլի 13ին առաջին անգամ գործից հետո կոլեգաներիցս մի քանիսի հետ գնացի Ֆրանսիայի հրապարակ։ Ոնց որ առաջին օրն էր, երբ էդ կողմերում ճանապարհները փակել էին։ Ուրիշ բան էի սպասում, ուրիշ բան տեսա։ Օդում ընդհանրապես հեղափոխական տրամադրություն չկար։ Լիքը մարդիկ ուղղակի էկել էին, որովհետև դզում էր Մաշտոցի պողոտայի կենտրոնով քայլելը ու սելֆի անելը, հետո թոռներին ցույց կտային, ի՞նչ ա էղել որ։ Քայլում էինք, կողքներովս արևածաղկի սերմերով զինված երկու երիտասարդ անցան, մեկը մյուսին ասում էր՝ հա, ախպեր, հենց էն սկամեյկի վրա էլ կլռվցնենք։ Շատ տխուր էր գիտակցել, որ լիքը մարդիկ էկել էին ստեղ ոչ թե ինչ-որ սպասելիքների հույսով, այլ ուղղակի լռվցնելու համար։

Հաջորդ օրը գործից հետո էլի իջա Օպերա։ Մթնոլորտը, տրամադրությունը էլի նույնն էր, ոչ մի բան չէր փոխվել։ Ու էդ ամեն ինչից ավելի դեպրեսված որոշեցի, որ իմ համար աջս քաշած ապրելու եմ։

Կիրակի օրը մնացի տանը, ֆեսյբուք չմտա, ազատության ուղիղ միացումները չնայեցի, սերիալ էի գտել, բզբզում էի, ջայլամի պես գլուխս ավազի մեջ խրած սպասում էի։ Համոզում էի ինձ, որ ես լավ եմ, որ սաղ թույն ա, որ իմ ներկայությունը ոչ մի բան մեկ ա չի փոխի, որ ես շատ փոքր եմ, քիչ եմ։ Բայց սիրտս տեղից հելնում էր, չէի դիմանում, պայթում էի։ Ու մեկ էլ որ չտեսա՝ երկուշաբթի օրվանից դասադուլ, գործադուլ ա, մետրոն են կանգնացնելու, փողոցներ փակեն, չեմ կարա նկարագրեմ թե ինչ էղա։

Երկուշաբթի առավոտը մի քիչ խառն էր ու ժամը 2-ին հազիվ կարողացա հասնել կենտրոն։ Իմ սպասածից ավելի շատ մարդ կար։ Բաղրամյանը դեռ փշալարերով չէին փակել։ Մեջտեղերում ամբոխի մեջ կանգանած էինք, երբ պայթեցին նռնակները։ Իրոք վախենալու էր, բայց էդ պահին էդտեղից չէի ուզում փախնել, ոչ մեկը չէր ուզում փախնել։ Հիմա մտածում եմ՝ եթե էդ օրը ձայնային նռնակներ չլինեին ու մարդիկ չվիրավորվեին, գուցե էսքան մարդ փողոց դուրս չգար ու չլիներ էն ինչ էղավ։ Նռնակների պայթյունից հետո մարդիկ մի տեսակ ուրիշ դարձան, ավելի լուրջ, էլ լռվցնելու համար չէին մնում։

Հոդված 3ից ակտիվիստներ էկան, բուկլետներ էին բաժանում թե ինչ պետք ա անել, երբ քեզ բերման են ենթարկում կամ ոնց պաշտպանվել ցույցը ցրելու տարբեր միջոցներից։ Կեսից ես էլ սկսեցի իրենց հետ բաժանել։ Սկզբում խուսափում էի քյառթուներից, մտածում՝ դե լավ, իրանց ինչին ա պետք։ Հետո սկսեցի մտածել, որ գրողը տանի, բայց ախր հենց իրանց ա պետք կրթել, իրանցից պետք ա սկսել հեղափոխությունը։

Էդ օրը ես մնացի փողոցում։ Էդ օրը որոշ փողոցներ ու խաչմերուկներ դարձան իմը, Մոսկովյան-Մաշտոց խաչմերուկի լապտերը՝ ամենասիրածս լապտերը, անգամ աղբամաններին սիրեցի։ Էդ օրը գեյերն ու քյառթուները նույն կրակի շուրջ նստած իրար էդ կրակի մեջ չէին վառում, իրար չէին քֆրտում, ռասիզմից էին խոսում մարդիկ։ Էդ օրը որ կողմ քայլում էիր, քեզ կանչում էին որ տաքանաս կրակի շուրջ ու Ռոդեննոցում սարքած տաք-տաք պլեճ ուտես։ Մարդիկ էնքան բարի էին էդ օրը ու էդ օրվանից հետո, որ ուղղակի անհնար էր իրենց չսիրելը։
Նորայրի տանը չայ խմելուց ու տաքանալուց հետո, երբ Դատարկն ու Մարկուսը արդեն տուն էին գնացել, Մարիօյի հետ Սայաթ-Նովա- Մաշտոց խաչմերուկը փակած նստարանին կիսանստած առաջին անգամ մտածում էի, որ չեմ ուզում արտագաղթել, որ չեմ արտագաղթելու։ Ես համարյա բան չէի արել, ուղղակի մի գիշեր լիքը ուրիշ մարդկանց հետ արթուն էի մնացել, բայց ինձ համար ինչ-որ շատ-շատ կարևոր բան էի արել։ Ես ու Մարիօն խոսում էինք, որ մենք մեծ սպասելիքներով չենք էկել, որ մենք էկել ենք հիասթափությանը պատրաստ ու որ էն, ինչ լինում ա հիմա, արդեն հսկայական քայլ ա։ Side project-ի երազն էինք լսում, մտածում թե ինչ սիրուն ա կարգավորվում երթևեկությունը ու թե ինչ լավն ա, անգամ էն լուսացույցը, որ միշտ կարմիր ա ցույց տալիս ու թե ոնց ա երկնքի կապույտը փոխում երանգները։ Ու խոսում որ եթե հեղոփոխության մասին կինո նկարելու լինեմ, կսկվի ինչ-որ փողոցի լույսերի անջատվելու տեսարանով ու կվերջանա թե ոնց են վառվում էդ նույն փողոցի լույսերը։ Անքնությունը խմածության էֆեկտ էր թողել ու ես լիքը անկապ բաներ էի ասում։

Առավոտ երիտասարդականն էինք փակել։ Մենք երկրորդ գծում էինք կանգնած, երբ ոստիկանները առաջին գծից լիքը ցուցարարների հավաքեցին, լցրեցին մեքենաները ու տարան, բայց էդ պահին ոչ ոք չմտածեց հետ գնալու ու ճանապարհը բացելու մասին։

Երբ իմացա, որ ոչ պաշտոնապես մենք էլ ենք գործադուլ անում, առիթից օգտվեցի, գնացի մի քանի ժամ տուն, քնեցի։ Ավտոբուսի մեջ բոլորը ցույցերից էին խոսում, հատկապես 2 պապի էին շատ բուռն քննարկում։ Մեկը ասեց․
- էրեխա են դեռ, ջահել են, ոտի տակ կտան, կճզմեն, կկոտրեն, ափսոս են։
Ինձանից մի քիչ հեռու մի մամա էր նստած 9-10 տարեկան տղայի հետ։ Էդ պապիկների խոսակցությունից հետո էրեխեն մամային ասեց․
- Մամ, որ մեծանամ, կլնի՞ իրար հետ ցույցի գնանք։
Մաման ոչ մի բան չասեց, ժպտաց մենակ։

Իրիկունը երբ էլի կենտրոն իջա, երբ երթից հետո Նիկոլը բոլորին տուն ուղարկեց, մի տեսակ նեղվեցի։ Մտածեցի, որ էս վերջն էր։ Որ հիմա ամեն օր ավելի ու ավելի քիչ մարդ կգա, շարժումը կմարի ու մենք էլի նույն կոտրած տաշտակը կունենանք։ Չնայած,որ մենք պատրաստ էինք հիասթափությանը, բայց երևի հիասթափությունը էն բաներից ա, որին երբեք, ինչքան էլ ուզում ա պատրաստ լինես, մեկ ա պատրաստ չես։ Նավավարում մի էրկու ժամ նստելուց, մի քիչ գինի խմելուց հետո, թթվածությունս անցավ ու սկսեցի մտածել՝ իսկ ի՞նչ եթե էս ամեն ինչը թույն մտածված պլանի մի մասն ա, իսկ ի՞նչ եթե էդ պլանը էնքան հիասքանչ ա, որ ոչ մեկը դրա մասին սկի գլխի էլ չի ընկնում։ Էդ միքտը մի տեսակ հույս էր տալիս։

Դրանից հետո համարյա ամեն առավոտ գնում էի կենտրոն, ինչ-որ փողոց փակելու, հետո գործի, իրիկունն էլ գործից հետո հանրահավաքի։ Արանքում հասցնում էի լողանալ, մեկ-մեկ էլ հաց ուտել։ Մի տեսակ հավատս էլ չէր գալիս, բայց օր օրի հրաարակում քայլելը ավելի դժվար էր դառնում։ Արդեն սկսել էի ինձանից թաքուն հավատալ, որ ինչ-որ բան փոխվելու ա։

Էսօր Կարմիր գլխարկում նստած էինք, տելեգրամին հերթական նամակը էկավ։ Անկախ ինձանից բարձր կարդում եմ․ Սերժ Սարգսյանը հրաժարական տվեց։ Սաղս իրար ենք նայում, իրար չհավատալով։ Կողքի սեղանից սկսում են գորգոռալ, իրենք էլ են նույնը կարդացել։ 5 րոպե հետո Pan-ն ա գրում էդ մասին։ Ու ես փողոց եմ վազում որ Մարինեին գտնեմ, հետո գրկում ենք իրար ու երկար-երկար ծիծաղում, ծիծաղում էնքան մինչև սկսում ենք լացել։ Գրողը տանի, ես երբեք կյանքում նման զգացողություն չէի ունեցել։ Էն որ սաղ փողոցը, բոլոր բոլոր բոլոր բոլորը հետդ գոռում են, պայթում են։ Էն որ գրողը տանի, 10 օր առաջ մենք փողոց էինք ելել առանց հույսերի ու ակնկալիքների, ելել էինք որովհետև զզվել էինք անարդարությունից ու մնացած ամեն ինչից, չլսված լինելուց, սեփական երկրում ստրուկ լինելուց առանց պատկերացնելու, որ նման ավարտ կարա լինի։

Էս օրերի արդյունքում մենակ վարչակազմը չէ, որ փոխվեց։ Մարդիկ փոխվեցին։ ՈՒ իրոք փոխվեցին։ Ասենք իմ համալսարանի էրեխեքը էսօր մինչև դասադուլը սկսելը հանդիպել են ռեկտորի հետ ու պահանջել որ ՀՀԿ-ական ՈՒԽ-ն լուծարվի ու նորը ընտրվի, որ համալսարանը պահպանի իր ապաքաղաքական դիրքորոշումը ու որ ցույցերի ընթացքում բացակա էղած ոչ մի ուսանող բացակա չստանա ու քննություններին չներկայանալու համար ոչ թե լիկվիդ մնա, այլ ուրիշ օր հանձնի։ Մեր համալսարանի էրեխեքը, հասկանու՞մ եք։ Լիքը մարդիկ, հատկապես ավագ սերնդից, ովքեր թերահավատությամն էին նայում էսօրվա երիտասարդությանը, արդեն ավելի լուրջ կվերաբերվեն մեզ, որովհետև ինչ-ինչ, բայց մենք հեղափոխություն ենք արել։ Լիքը մարդիկ հասկացան, որ երբ իրոք ուզում են ինչ-որ բան փոխել, փոխում են։

Գրողը տանի ինչքան թույն էին վերջին մի քանի օրերը։ Ու անգամ էսքան գրելուց հետո մեկ ա լիքը չասված բաներ են մնում։ Բայց գրողը տանի, բառեր էլ չկան զգացմունքները արտահայտելու համար ու մեջդ մնացած էդ ամեն ինչը չի թողնում որ քնես։ Ինչ գերէմոցիոնալ էր ամեն ինչ, ինչ սիրուն էր։ Ինչքան լավն են էն մարդիկ ում հետ ծանոթացա էս ընթացքում, ում վերաբացահայտեցի էս ընթացքում։ Ես չգիտեմ, թե ինչ են զգում մարդիկ իրենց բանակի ընկերների նկատմամբ կամ պատերազմի ընկերների, բայց շատ թույն ա հեղափոխության ընկերներ ունենալը։ Ու CV-իս մեջ գրելու եմ, որ ես կարողանում եմ փողոց փակել։

Իսկ առավոտ գնում ենք մաքրություն անենք, սկսենք երկիր կերտել։

Ինչ պաթետիկ եմ, գրողը տանի։

[Նիկեա]

էս ավելի շատ ներքին հեղափոխություն էր։

Էն որ սկսում ես դասավորել դարակներդ, առանձնացնել վերջապես ամառային ու ձմեռային շորերը, հետո ըստ գույների ու երանգների դասավորել։ Էն որ լվացք ես անում ու միանգամից փռում, ոչ թե մնում ա լվացքի մեքենայի մեջ մի շաբաթ, հետո երկրորդ անգամ ես լվանում։ Էն որ աղբը միանգամից տանում թափում ես չսպասելով որ ամբողջ շաբաթվանը կուտակվի ու միանգամից թափես։ Էն որ զանգվածային բոյկոտում ես բոլոր օլիգարխիկ սուպերմարկետները ու էս անգամ հաստատ գիտես, որ վերջնական-վերջնական։ Էն որ խանութ գնալիս հետդ տոպրակ քո տոպրակն ես տանում։ Էն որ փողոցում ինչ-որ տեղ թափված աղբ ես տեսնում, անկախ քեզանից հավաքում ես։ Էն որ եթե առաջ զզվում էիր համալսարանից ու չէիր ուզում գնալ, հիմա անհամբեր սպասում ես մայիսի 2-ին, որ վերջապես դասի գնաս ու սկսես ինչ-որ բան փոխել։ Ինչ-որ բան փոխվել է ու էդ վարչապետը չի։ Մեր մեջ ա ինչ-որ բան փոխվել։

[Նիկեա]

Գրողը տանի, սիրահարվել եմ

[Նիկեա]

Ես որոշել էի ամեն ամիսը ամփոփել։ Մարտի 31-ին նստած զարգացման էի սպասում, որովհետև հավատում էի, որ ինչ-որ բան ա լինելու։ Բայց չէղավ։ Գրելու հավեսս էլ փախավ։ Հիմա արդեն գլոբալ չեմ էլ հիշում, թե ինչ էր եղել, բայց դե։ Գոնե ապրիլը ամփոփեմ, որ հետո չմոռանամ։

Ապրիլի սկիզբը նշանավորվեց Բագրատով։ Որոշել էի իրեն սիրահարվել, բայց ո՞վ ա որոշելով սիրահարվել, որ ես սիրահարվեմ։ Բագրատը էն տղան ա, ում մի անգամ ավտոբուսի մեջ էի տեսել, մի տարի առաջ։ Չէինք խոսել, մենակ իրար էինք նայել։ Հետո ինչ-որ պահից չէի դիմացել, ծիծաղս զսպել չէր եղել ու արդեն ողջ ավտոբուսն էր ինձ նայել Թե որտեղից եմ իրեն հիշում, հիշեցի ավելի ուշ։ Ինքն էլ հիշեց։ Ասաց՝ էն ժամանակ ավելի փոքր էիր, մազերդ էլ կարմիր էին։ Կարմի՞ր։ Երևի կարմրոտ։ Ինչևէ։ Մնա հետո կպատմեմ իրա մասին։ Աշխարհաքաղաքական զարգացումների պատճառով Բագրատը մղվեց երրորդ պլան։

Ապրիլի սկիզբին ծանոթացա նաև Գոռի հետ։ Դժվար ա ասել, որ ինքը քյառթու ա, ու դժվար ա ասել նաև որ քյառթու չի։ Վանաձորցի ա, ամուսնացած ա, մինչև մայիսի վերջերը երեխա կունենա, ատամնաբույժ ա ու իր կյանքը երկրորդ մեծ սերը մեքենան ա։ ՍՕԱԴ ա լսում, երբ քյառթու չի ու Սելին Դիոն։ Հավես կերպար էր, արժի մի օր իր մասին ինչ-որ բան գրել։

Հետո սկսվեց հեղափոխությունը ու ամեն ինչ, բացի փողոց փակելուց, քաղմաս չընկնելուց, հանրահավքին գնալուց, կորցրեց իր կարևորությունը։ Ամսի 10ին էր կարծեմ, Եվայի հետ քայլում էիք գործից հետո ու ես բացատրում էի, թե ինչի ա ինձ անհրաժեշտ սիրահարվել։ Ասում էի, որ ես ինձ ողջ զգալու համար սիրահարվել ա պետք։ Բայց չէ, հեղափոխությունը առավել քան հերիք ա որ քեզ ողջ զգաս, որ սկսես օդերով քայլել Էդ առաջին տաս օրերի տրամադրությունը ամեն ինչ արժեր։ Էն որ կես ժամ առաջ Բաղրամյանում ձայնային նռնակներ էին օգտագործել, իսկ մենք մայթին նստած գիրք էինք կարդում։ Լրիվ անծանոթ մարդիկ երբեք էդքան հարազատ չէին էղել։ Էդ մի քանի օրերի ընթացքում լիքը մարդկանց մեջ լիքը բան փոխվեց։ Մարդիկ սկսեցին ավելի շատ իրար հոգ տանել, ավելի շատ սիրել իրար։ Ամսի 23-ին, երբ տուն էի գնում, ավտոբուսում մի տղա ընկերոջ հետ էր խոսում։ Երկուսին էլ կարելի ա ասել գիտեի, վերջին օրերին համարյա ամեն օր տեսել էի։ Ասաց՝ կարևորը էն չէր, որ սերժը հրաժարական տվեց կամ չգիտեմ էլ ինչ, կարևորը էն որ, որ ժողովուրդը դադարեց ստրուկի նման մտածելուց, իրան ստրուկ զգալուց, որ մեկ ա ոչ մի բան չի կարա անի։

Էս հեղափոխության արդյունքում Դատարկին, Մարիօյին ու Մարկուսին ավելի շատ սիրեցի։ Էն որ ծայրահեղ հաճելի ա Լեայի փորի, դեբիլ թե դմբո լինելու, դաշտանի դիմացի պատմությունները լսելը։ Մի օր ես իրանց մասին էլ եմ ինչ-որ բան գրելու ու էդ օրը շատ մոտ ա, զգում եմ։ Ու նենց հաճելի էր էն օրը Նավավարում հոգնած-սատկած-գիշերը չքնած գինի խմելը։ Էս տարվա լավագույն օրերից էր հաստատ։

Հեղափոխության շնորհիվ նաև սկսեցի սիրել կուրսեցիներիցս շատերին, էն որ վաղը գնալու եմ կյանքում առաջին անգամ գրկեմ-պաչեմ իրանց։ Պարզվում ա իրանք իրականում լավն են, գնում կռիվ են տալիս ՀՀԿ-ական դասախոսների հետ, ռեկտորի առաջ պահանջներ դնում։ Էն որ էն պահին, երբ ես ամենաշատն էի սպասում, որ կվախենան ու փողոց դուրս չեն գա, առաջին շարքերում կանգնեցին։

Մամաս զարմացրեց։ Երեկ տատին քարոզ էր կարդում, թե չգնաս, քեզ պետք չի ու մաման սկսեց տատիի վրա ջղայինանալ, փաստարկներ բերել թե ինչի պետք ա գնամ, ինձ էլ մենակ ասեց, որ զգույշ լինեմ, մենակ չմնամ ու հաց ուտեմ

Հարցազրույցի գնացի։ Ու հավանաբար չանցա։ Բայց ինձ դուր ա գալիս էդ հարցազրույցի գնալու պահը։

Ու վերջում վերջապես սիրահարվեցի։

Հա, ու գտա էն գիրքը որը մի տարուց ավել ա փնտրում էի։

Մայիսին ես պետք ա՝ վերջացնեմ ու բարեհաջող հանձնեմ կուրսայինս, նոր տուն գտնեմ, նոր գործ գտնեմ, Հաֆլփաֆի շարֆը վերջացնեմ գործել ու նվիրեմ։ ԸՆթացքում էլ ինչ հասցրեցի, հասցրեցի

[Նիկեա]

Գրողը տանի, էսօր կյանքիս վերջին քսան տարիների ամենաբարի ու ամենաերջանիկ օրն էր։

Էն որ առավոտ շուտ ավտոբուսի ժողովուրդը գնում ա կենտրոն որ փողոց փակի։ Էն որ էն տղան, ով չաղ ծյոծյային զիջել էր կանգնելու իր տեղը ու ճխլվում էր ավտոբուսի չփակվող դռան արանքում, ժպտում էր, երբ ավտոբուսը կանգնում էր ամեն կանգառում։

Պլանի գլուխը փակել էինք առավոտ շուտ։ Մի ոստիկանական մեքենա էկավ ու երբ առանց սկանդալների, միաձայն ու լռելյայն ճանապարհ տվեցինք, մեր կողքով անցնելիս ոստիկանը ժպտաց ու պատիվ տվեց։ Գրողը տանի, հուզվում եմ ամեն անգամ հիշելիս։

Ակտիվիստներից մեկը ականջակալներով եմ ման գալիս, հեռախոսով էր անընդհատ խոսում ու ականջակալներով ավելի հարմար էր երևի, ձեռքերը ազատ էին մնում։ Մեկ էլ կողքին կանգնած ոստիկանը ասում ա՝ քաղաքացի ակտիվիստ, հանեք ականջակալները, ցույցի եք էկել։ Մի տեսակ բարի նախատինք կար իրա ասածի մեջ, մի տեսակ հաճելի էր։

Ուսին լիքը աստղիկներով, համազգեստով ու դրոշով զինվորոկան պապին, լայն-լայն ժպիտը դեմքին երթի ամենաառջևից էր գնում։

Արմենենք ասեցին, որ Բաղրամյանում քիչ են, իրանց միանամ։ Քայլում էի դեպի Օպերա, Աբովյան-Իսահակյան խաչմերուկում մի ոստիկան հեռախոսով մի ուրիշ ոստիկանի հետ էր խոսում, ասում ա․
— Ախպեր, ձեր մոտ ճամփեքը բա՞ց են, չեմ ջոկում։
— Չէ, ախպեր,- հավանաբար պատասխանում են հեռախոսի միջից։
— Բա, արա, ստեղ ոնց ա ավտո գալիս։

Բաղրամյանում նստած գիրք էինք կարդում, կուրսային անում ու քննության պատրաստվում ու կեսից, էն ամենաթույն պահին տատի-պապիները գալիս "սադրում" էին, բա թե էս գաթան կերեք, էրեխեք ջան, էս ջուրը վերցրեք, հա այ մարդ, ոչինչ որ ունեք, էս էլ վերցրեք կամ էլ՝ ապրեք դուք, ապրեք, էն ինչ մենք չկարողացանք, դու արեցիք կամ չկոտրվեք էրեխեք, չհավատաք դրանց

Մեկ էլ տեսար կողիք խանութներն ու սուպերմարկետներն էին ինչ-որ ուտելիքներ ու խմիչքներ էին ուղարկում ցուցարարներին։ Էն որ խանութում սպասում ես քո հերթին դրամարկղի մոտ, հետո հիշում որ բան ես մոռացել վերցնել, հերթի ամենավերջում կանգնածը գնում, գտնում, բերում ա ու հետո հերթի ամենավերջից քեզ են փոխանցում քո մոռացված ապրանքը կամ ասենք եթե պաղպաղակ ես առել ու հալվում ա, որովհետև 15 րոպե ա կանգնած ես, հերթում տեղը զիջում են։

Էն որ խանութի մոտ նստած տատին քեզնից հարցնում ա՝ բա էս սանիտեկի աղբարկղերը որտեղի՞ց եք բերել, չէ, եթե բան ա, եթե պետք լինի, հեռու չգնաք, մեր հայաթում 4 հատ կա, ստեղ մոտիկ ա, չենք օգտագործում, հեռու չգնաք, տանջվեք։

Էն որ մեկը կլաս ա գծում, որ էրեխեքը խաղան, մյուսը կավիճներով գետնին նկարում ա, էն մյուսները գնդակ են խաղում, պապիները նարդին բակից փողոց են բերել։ Էն որ բոլորը կատուներին են կերակրում։ Էն որ միամիտ ոտքդ մի տեղ ես խփում ու քիչ ա մնում ընկնես, չորս կողմից ձեռք են պարզում ու ձև չի ընկնես։ Էն որ ձեզ ասել են՝ 5ից փողոցները բացում ենք, փողոցները բացել եք ու մայթերով կանաչ լույսին նորմալ սպասելով ուզում եք փողոցն անցնեք, մեքենաները էլ չեն նայում, որ իրանց համար կանաչ ա, գալիս կանգնում, ճանապարհ են տալիս։ Էն տպավորությունն ա, որ ավելի համառ ու զիջող ենք դարձել։ Էն որ պարադոքսալ ու սիրուն ա սաղ։ Էն որ գրողը տանի, դու քեզ տանն ես զգում, էն որ դու սիրում ես բոլորին ու քեզ են սիրում։

Էն որ տուն գալիս, երբ արդեն կանգառից մի 500 մետր էն կողմ շենքն ա, ականջակալներդ դնում ես, Արմսթրոնգի Wonderful World-ն ա միանում ու մտածում ես՝ գրողը տանի, իրոք էլի։

Մի մամա փորձում էր զոռով լաց լինող երեխային տուն տանել։ Աստիճանների վրա ճուտը նստել էր ու արցունքների միջից ասում էր՝ մաաաաաամ, բայց ես ուզում եմ պայքարեմ։

Էն որ գալիս ես տուն, Հախվերդյան լսում ու լացում, որովհետև գրողը տանի, սա Երևանն է, այստեղ դու տանն ես ու քեզ միշտ են սպասում, իսկ դու էլ հիմար ժպիտով տեղում քարացել ես։ Որովհետև գրողը տանի, դու առաջին անգամ ուշացած ճամփորդ չես, քո գնացքը նոր ա էկել։ Ու որ գրողը տանի, իսկական սիրահարները երբեք չեն լքել։

[Նիկեա]

Օրական երեք տեղ CV եմ ուղարկելու, էնքան մինչև գործ գտնեմ։

Չորեքշաբթի ասում եմ մենեջերիս որ գործից դուրս եմ գալիս։ Մի ամիս դեռ հաստատ կպահեն, բայց գոնե հունիսի կեսերից ազատ կլինեմ։ Վերջապես։

Ավելուկ լսելու սեզոն ա էլի։

Ասում ա՝ ընդամենը ուզում եմ լսես, ուզում եմ հասնես իմ սիրած տողին։

[Նիկեա]

Մենեջերիս ասեցի, որ գործից դուրս եմ գալիս։ Հունիսի 8-ը լինելու է իմ վերջին աշխատանքային օրը։ Ասեցի, որ ուզում եմ հեղափոխել կյանքս։

Հետո Արմենին ասեցի, որ իրան եմ սիրահարվել։ Շատ լավ գիտեի, թե ինչ ա ասելու։ Ասեց, որ չի ուզում փչացնել էն սիրուն հարաբերությունները, որ ունենք հիմա։ Ասեց, որ ես էլ իրեն պետք ա փորձեմ հասկանալ․ ինքը չի ուզում հիմա հեղափոխել իր կյանքը։ Ու ասեց, որ լավ լինեմ։ Լավ եմ։

Արսենի հետ խմած խոսում էինք, որ կյանքը էնքան սիրուն ա, որ լացդ գալիս ա։ Լավն ա Արսենը, ոնց որ փոքր ախպերս լինի։

Առավոտ գնացի նոր գործի համար թեստի ու հիմա սպասում եմ, որ զանգեն ինձ, որովհետև մի տեսակ վստահ եմ, որ զանգելու են։