Ունիվերսալ պորտալ

[Նիկեա]

ես մտածում եմ, որ հետք թողնելու հակումն ու ցանկությունը էկել ա շատ փոքր ժամանակվանից։ բայց չգիտեմ ինչից։ դեռ չեմ ջոկում։ երբ դեռ մեր տունը կառուցում էին ու նոր էի գրել սովորել ու պապիս տանն էինք ապրում բոլորով, պատերին, նենց տեղերում որ մերոնք չեն տեսնի, ասենք մահճակալի տակ, ինչ-որ բաներ էի գրում, որովհետև գիտեի որ ես մի օր էլ ըտեղ չեմ ապրելու, բայց ուզում էի, որ հետո մարդիկ իմանան, որ ես ըտեղ էղել եմ։ բայց երբեք անունս չէի գրում։ չգիտեմ՝ որովհետև անու՞նս չէի սիրում թե՞ ուղղակի ինչ-որ ուրիշ պատճառով։

ու հիմա էլ, ես ուզում եմ հետք թողնել, նշանակություն ունենալ, որ երբ չլինեմ, մարդիկ իմանան որ ինչ-որ ժամանակ էղել եմ։ ինչ-որ բան եմ արել։

իհարկե հետո պապիս տունը վերանորոգեցին ու թողածս հետքերը կորան։

[Նիկեա]

տանը ամեն տեղ իմ ադյալներն են․ մեկը խոհանոցում, մեկը բազմոցին, մեկն էլ անկողնուս վրա, որովհետև կարևոր ա տաք փաթաթվելն ու չմրսելը։
ռումմեյթս գնաց քնելու, որ առավոտ կարողանա արթնանալ։ նույն պատճառով ես էլ պետք ա քնեմ, բայց քնելուց առաջ պետք ա գրել։

չգիտեմ, ես ուզում եմ ասել, որ մահճակալս նայում ա պատուհանին, իսկ պատուհանի տակ ծառ ա ու քամին ինչ-որ տոպրակ ա քշել հասցրել ամենաբարձր ճյուղին ու հիմա էդ տոպրակը փորձում ա ազատվել ծառից, բայց իր փորձերից պատռվում ա։ ու տոպրակին հավանաբար պետք ա ասել, որ եթե անգամ ծառից ազատվի, քամուց երբեք չի ազատվի։ բայց ես տոպրակի ծառի ու քամու մասին երևի չեմ ուզում գրել։

ռումմեյթս պատմում էր իր ընկերուհուց ով չինաստաններից հազիվ հայաստան ա էկել։ ասում ա՝ ջոկու՞մ ես ուր էլ լինես դրսում, դու միշտ ընդեղից չես լինելու, երկրորդ ես լինելու, օտար։

տուն գալիս տաքիսիի վարորդին զանգ էկավ։ առանց նայելու մուննաթով պատասխանեց՝ ալո։ էն դասական, ավանդական մուննաթով որով բոլորս կպատասխանեինք եթե գիշերը 12-ին 15 պակաս, երբ ղեկին ենք, մեզ զանգեին։ հետո միանգամից ձենը փոխվեց՝ հա բալես։ կգամ։ ոչինչ մենք 5 րոպե ուշ կշնորհավորենք, ոչինչ։ դե կսպասեք ինձ։ հետո՝ կներեք։ էս վերջինը ինձ էր ուղղված։ երևի ինչ-որ մեկի ծնունդն էր ու երևի նա շտապում էր, բայց նա նույն կերպ հանգիստ վարում էր մեքենան։ կարևորը իրեն սպասելու էին։

երբ ռուբին ասեց՝ բրենդոն սենդերսոն, սենց ինչ-որ թիթեռներ սկսեցին ներսում թրվռալ։ հեսա ասելու ա՝ միսթբորն։ ու ասեց։ ու ես ոգևորված լսում էի, թե ոնց ա ռուբին պատմում թե ինչ ա ուզում տատու անի ու թե ինչ կապ ունի դա էդ կախարդական ու հիասքանչ աշխարհի հետ։ ես պաշտում եմ, որ մարդիկ խոսում են իրենց սիրած բաներից, սենց փայլուն աչքերով, մեծացած բիբերով, հուզված։ հասկանու՞մ եք թե ինչքան կարևոր ա երբ մարդիկ ձեզ պատմում են իրենց սիրած բաներից։ գրքերից։ գրողներից։ երգերից։ աշխարհներից։ ու ռուբիի պատմելուց ես ավելի շատ սիրեցի վինին, սենդերսոնին, ու էն աշխարհը, որը մեր համար սարքել ա սենդերսոնը։ հուզիչ էր, անչափ հուզիչ։ իսկ հետո մենք խմեցինք սենդերսոնի կենացը։

մետրոյում դիմացս երկու, իմ համեստ հաշվարկներով 60-ն անց տղամարդ էին նստած։ մեկը հեռախոսի մեջ էր մտած ու կարծես թե չաթվում էր, որովհետև շատ դանդաղ թայփ անելու էր նման, իսկ մյուսը ուշադիր նայում էր նրա էկրանին։ ամեն անգամ երբ էս չաթվողը թեքվում էր, էս նայողն էլ էր գլուխը թեքում, թե յանի ինքը չէր։ թայփ անողը ծպացնում էր ու էլի շարունակում ման գալ տառերի տեղը ստեղնաշարի վրա, իսկ նայողը էլի սկսում էր ակնապիշ ու լարված նայել էկրանին։ թայփ անողը նորից գլուխը բարձրացնում էր, նայողը թեքում էր հայացքը, իսկ էս թայփ անողը ծպացնում էր։ ու սենց, ամեն 3 րոպեն մեկ։ ինչ-որ չապլինյան կատակերգությունից ոնց որ լիներ։ վերջին անգամ երբ էս թայփ անողը շրջվեց, նայողը վեր կացավ ու դուրս էկավ մետրոյից, որովհետև հրապարակի կայարանում էինք ու դռները դեռ չէին հասցրել փակվել։ ու ես ամբողջ օրը մտածում էի, որ նա իր կանգառում չիջավ, իջավ շուտ, որովհետև արդեն երևի ամաչում էր իրեն շարունակաբար էշի տեղ դնելուց։

առավոտ քրոջս քնից հանեցի, խուտուտ տալով ու նեռվերը ուտելով, բայց չջղայինացավ, որովհետև արթնացնում էի, որ հրաժեշտ տամ մինչև գնալս ու ես մտածում էի թե ինչքան բան են մեզ ներում մենակ էն պատճառով որ գնալու ենք ու որ չէին ների, եթե մնալու լինեինք։ տնից դուրս գալիս սառը քամին խփեց դեմքիս։ երևանում քամին, օդը, սառնությունը երբեք էդքան սուր ու զգալի չեն։ ու ես մեր մոտի սաստիկ ցուրտը ավելի եմ սիրում, նա համառ մրցակից ա, իր մեջ պայքար կա։ էն որ մինչև գարուն մրցում եք իրար հետ, թե ով ա ավելի ուժեղ, հետո էլ մինչև համարյա ամառ եք մրցում։ թե չէ երևանի ցուրը ի՞նչ։ ինչ-որ տեղից քամին ինչ-որ տոպրակ էր ճարել ու քշում էր ու դա շատ նման էր american beauty-ի էն տոպրակին։ կարող ա հենց ինքն էր։

[Նիկեա]

տերեփուկ

ես ձեզ ուզում եմ պատմել իմ չայի մասին։
2016-ի ձմեռն էր, երբ ես իմացա, որ աշխարհում գոյություն ունի կապույտ չայ։ հենց կապույտ գույնի ա դառնում չայը։ ու երբ լիմոն ես գցում մեջը, դառնում ա մուգ մանուշակագույն ու որ հարցնեն էդ ինչ չայ ա կարաս ասես՝ դիփ փարփլ։ ու ես անհույս երևանի բոլոր թեյի խանութներում ընկած կապույտ թեյ էի ման գալիս, որը կդառնար դիփ փարփլ։ բնականաբար էդ չայը չկար։
փարպեցի-թումանյանի խաչմերուկի ջեմինին կիմանաք։ էն որ համով կրեպ ունեն։ հույսս կտրած մտա նաև էդ խանութ՝ վստահաբար իմանալով որ հաստատ չունեն ու արդեն կասկածելով որ աշխարհում կապույտ չայ գոյություն չունի։
— կապույտ չայ չունեք, չէ՞։
— չէէէէէ, բայց ունենք կապույտ ծաղիկներով չայ։
հետո անչափ բարի ու անչափ սիրուն կնճիռներով աշխատողը ինձ ցույց տվեց էդ չայը։ դե դա էն չէր ինչ ես էի ուզում։ ու քանի որ ես համառ եմ, էշից էլ, ես չառա էդ չայը ու դուրս էկա խանութից։

լուսին ու վեց պենսանոց գրքում մոհեմը պատմում ա, որ թայլանդում կա մի ծաղիկ, որը մենակ թայլանդում ա աճում ու դրանից մի անգամ հոտ քաշողը քուն ու դադարը կորցնում ա, մինչև հետ չգնա թայլանդ։ կապ չունի թե աշխարհի որ ծերում ա, էդ ծաղկի հոտը միշտ հետ ա կանչում։

էն պահին, երբ ես էդ չայից հետ էի քաշում, ես գիտեի, ես հաստատ գիտեի, որ մի օր հետ եմ դառնալու։ բայց էդ պահին ես համառ էի, էշից էլ համառ՝ գնելու համար մի բան, որը իմ փնտրածը չէր։

իսկ դե հետո միշտ մի բան խանգարում էր։ կամ փող չկար, կամ հավես՝ թումանյան-փարպեցի խաչմերուկ հասնելու համար։ բայց ստացվեց էնպես, որ մի օր, ուղիղ մի շաբաթ առաջ ես հայտնվեցի էդ խաչմերուկում։ ոնց որ հոտի հետքերով գնացած լինեի։ նույն բարի ու սիրուն կնճիռներով վաճառողն էր, խանութում նույն հոտն էր ու անգամ չայն էր նույն տեղում դրած։ ոնց որ ժամանակը 2016-ի դեկտեմբերի, կամ ավելի շուտի, վրա կանգանծ լիներ, բայց ոչինչ չէր փոխվել խանութում։ ու ես վերջապես առա էն չայը, էն կապույտ ծաղիկներով չայը։

հաջորդ առավոտ, երբ խմում էի, ջոկեցի որ ինչ-որ անչափ ծանոթ ա համը, հետո ծաղիկներին էի նայում ու հասկացա որ տերեփուկ ա։ նենց հաճելի էր։ որ փոքր էի, պապս ինձ լիքը բաներ էր սովորեցրել լիքը բույսերի մասին, որոնք մեծամասամբ դե չեմ հիշում արդեն։ բայց էդ պահին տերեփուկը ճանաչելը էնքաաաաան հավես էր։ մանկությանդ ընկերոջը ճանաչելու նման երևի, բայց վստահ ասել չեմ կարող, որովհետև ես մանկության ընկերներ չունեմ։ ու հա, ինչ-որ իմաստով էդ բույսերն էին ընկերներս, որոնց մեծ մասին հիմա մոռացել եմ։

իսկ չայը աստվածային համ ունի։ ուղղակի աստվածային։ ու կապ չունի որ դա էն չէր ինչ ես էի ուզում էն ժամանակ, որովհետև դա էն ա, ինչ պետք ա հիմա։

[Նիկեա]

ես երևի լիքը պատմել եմ, որ մեծացել եմ տատիս ու պապիս տանը, մինչև կկառուցեին մեր տունն ու 150 մետր աջ կտեղափոխվեինք, կամ ձախ, կախված նրանից մեջքո՞վ եք նայում մեր տանը թե՞ դեմքով։

պապիս տանը, իմ սենյակի հատակին մի փոքր, մի գրչի հաստության անցք կար, որտեղ ճակատագրի հեգնանքով կամ չգիտեմ ինչի հեգնանքով, ընկնում էին բոլոր ամենասիրելի գրիչներս ու կորում անդարձ, որովհետև դե հանել չէր լինի։ պապաս ու հոպարս պատմում էին, թե ոնց են լակոտ ժամանակ իրենց մահճակալի տակ, հատակի վրա անցք բացել, որ ծխախոտի մնացորդները էնտեղ գցեն։ ու թե ոնց ա պապս ջղայինացել, երբ իմացել ա, որ իր երկու թառլան տղերքը ծխում են։ ու դե էդ օրվանից հետո էլ էդ անցքը պետք չի էկել, որովհետև կարիք չկար թաքցնելու էն ինչ արդեն հայտնի էր։

ու ես չգիտեմ ինչի նստած մտածում եմ էդ անցքում կորած բոլոր սիրուն գրիչներիս ու էն մասին թե ինչի են մարդիկ բարկանում երբ իրենց երեխաները անում են էն, ինչ սովորել են հենց իրենցից։

[Նիկեա]

ես ինչ-որ հարցեր էի գտել տարվա ամփոփումը երկար բարակ չգրելու։ բայց արհեստական էր մի տեսակ։ ու ոչինչ, թող էլի լինի ավանդական-երկար-բարակ ամփոփում։

չքնաղ տարի էր իրականում։ ինքնաբացահայտվելու, ինքնաճանաչվելու ու ինքնասիրվելու։ սկիզբը կրտիկական էր, երբ լինելն առհասարակ բարդ էր, էլ ուր մնաց լավ լինելը։ ինչ-որ պահի, ես հասկացա որ թռած եմ ինքս ինձնից, որ ես տան էն անդամն եմ, ում չտեսնելու համար գիշերվա հազարին եմ տուն գնում։ չեմ ուզում տուն գնալ։ բայց դե մեկ ա, նա ինձ միշտ սպասում էր։

6 գործի տեղ փոխելու ու 4 տեղում միաժամանակ աշխատելու տարի էր, երբ բոլոր շեֆերս կարծում էին, թե ես 2 տեղում եմ աշխատում ու հիանում իմ դեդլայնները ու ամեն ինչ հասցնելով։ երբ բա ձեր օֆիսը բաղրամյանում չէ՞ր հարցին կոմիտասից էն մյուս գործի տեղ գնալիս պատասխանում էի՝ դե մենք 2 օֆիս ունենք, էսօր էն մեկում էի։ 2 օրը մեկ 4 ժամ քնելու ու քնելուց առաջ ատամները լվանալու, չքնելու, հետո էլի ատամները լվանալու ու գործի գնալու ու երազներ դադարել տեսնելու տարի էր։ բայց հիասքանչ էր, ամեն ամեն ամեն ինչը։

տպավորություն ա, թե ինչ, որ էղել ա, ամեն մեկը, ում թեկուզ 15 րոպեով եմ տեսել, միամիտ, փողոցն անցնելիս, ունեին կարևոր նշանակություն ու պատահական չէր էդ օրը էդ փողոցն անցնելիս հենց իրեն տեսնելը։ ամեն ինչ էնքան սինխրոն էր, էնքան իրար կպած, էնքան սիրուն, որ էդ սիրունությունից, չգիտեմ, կարելի ա մեռնել, բայց ինչ-որ պարադոքսով ապրելդ ա ավելի շատ գալիս։

ու խիտ էր, ահավոր խիտ տարի, որ մեկ-մեկ, որոշ դեպքեր թվում են մի քանի տարի առաջվա, բայց չէ ախր, էս տարի էր, էս ամեն հիասքանչ ու չքնաղը վերջին 364-ից էլ քիչ օրերին ա կատարվել։

տարին սկսեցի օյաղ՝ օրացույցում ամբողջ տարվա համար խմելու 5 առիթ նշած։ սկսեցի բուսակեր։ ու տիեզերագնաց դառնալու հստակ մտադրությամբ։ ու էս տիեզերագնաց դառնալը լուրջ էի ասում։ բայց դե դա էլ էր փախուստի տարբերակ ու ես տարին սկսում էի փախչելու հակումներով։ որովհետև երբ դու բուսակեր ես, չես խմում ու ուզում ես տիեզերագնաց դառնալ, կարելի ա լիքը տեղեր չգնալ արդարանալով որ դե դու ուզում ես տիեզերագնաց դառնալ ու պետք ա խնայես քեզ։

ինձ խնայելը, սակայն, էն ա, ինչ չեմ արել, երևի երբեք ու հատկապես էս տարի։

հետո ես էլ չգիտեմ թե ոնց, հաշտվեցի ինքս ինձ հետ։ ու էլ ես ինձ սարսափելի չէի։ ու սկսեցի սիրել։ ես երբեք ինձ էնքան շատ չեմ սիրել ինչքան հիմա եմ սիրում։
երևի դրան նպաստեց անմարդկային ռեժիմով խառը, լիքը, տարբեր մարդկանց հետ աշխատելը․ ինքնագնահատականս բարձրացավ, ունակություններս ու հնարավորություններս շատացան ու սկսեց դզվել լիքը բան։
ու երբ հաշտվեցի ինձ հետ, ընտանիքիս հետ էլ հաշտվեցի։ ու հա, մերոնց հետ հարաբերություններս երբեք էնքան վատ չեն էղել, ինչքան էս ամառ ու երբեք էնքան լավ չեն էղել, ինչքան հիմա են։ երևի պետք էր շոկը, որ համ ես, համ իրենք սթափվեին։ երևի ես ու ծնողներս իրար հետ յոլա չենք գնում, որովհետև էդքան նման ենք իրար ու մեզ սարսափելի վախեցնում ա մեր իրար նման լինելը։ բայց դե խնձորը ծառից հո հեռու չէր ընկնելու։ ու հաշտ չէինք, որովհետև իրենք ուզում էին որ ես լավ լինեմ, հոգ տանեմ ու սիրեմ ինձ, իսկ ես դա չէի անում։ իսկ հիմա անում եմ, դրա համար էլ հաշտ ենք։ էն որ ինքս ինձ ու մերոնց հետ հաշտ եմ, տարվա լավագույն ձեռքբերումներից էր։

4 անգամ փորձելուց հետո վերջապես աշխատանքի անցա էն ընկերությունում, որտեղ էդքան ուզում էի ու որտեղ իմ վերջին աշխատանքային օրն էր էսօր, որովհետև ամեն փայլուն բան չի, որ ոսկի ա։ բայց ես հպարտ եմ ինձնով, լուրջ, առանց մի գրամ պաթոսի, որ էդքան վիզ դրեցի ու ընդունվեցի, 6 ամիս ձգեցի ու դուրս էկա։ ու որ հենց էս տարում դուրս էկա։

էն մյուս գործիս տեղի մասին։ թումոյից դուրս գալուց էսքան ժամանակ անց, ես վերջապես գտա մի տեղ, որտեղ արդեն 6 ամսից ավել ա աշխատում եմ ու դեռ երկար կաշխատեմ, որովհետև հիասքանչ են։ բոլոր-բոլոր-բոլոր-բոլորը։ որտեղ հարգում են քեզ, քո կարիքները, ցանկությունները։ որտեղ քո համար բուսակերական ուտելիքներ են բերում միշտ, կապ չունի որ դու մեկ-մեկ միս էլ ես ուտում։ որտեղ մենեջերի վրա ժողովների ժամանակ մուննաթ ենք գալիս, որովհետև շաբաթ-կիրակի կորցրած աշխատում ա։ որտեղ դու ու քո կարծիքը հետաքրքիր են ու գնահատված։ մի խոսքով, երկար չխոսամ, ուղղակի երջանիկ եմ, որ հիմա ես էստեղ եմ աշխատում։

էս տարի, վերջապես, հասկացա թե ինչ եմ ուզում անել։ ու էն ինչ ուզում եմ, էնքան իրագործելի ա, էնքան ռեալ։ էդ կապակցությամբ վերադարձա համալսարան ու 3 տարի էդ հաստատությունում սովորելուց հետո վերջապես առաջին անգամ ՄՕԳ-ս իմացա, պարզվեց 2,5 տարի գերազանցիկ եմ էղել, մենակ վերջին սեմեստրում եմ սաղ ավիրել։ բայց հիմա հունվարից հնարավորություն ունեմ գնալու ու դզելու ու նորմալ ավարտելու։ կուրսայինի ու թեզի ինչ-որ հավես թեմաներ եմ մտածել ու ունեմ բավականաչափ մոտիվացիա դեկանատի ու ում պետք ա գլուխը տանելու համար որ իմ ուզած թեմայով գրեմ։

սկսեցի վերջապես իրոք գերմաներեն սովորել, յոգայի գնալ։ չնայած էս վերջին 2 շաբաթը ոչ մեկը չէի անում, որովհետև սարսափելի խառն էին, բայց նոր տարվանից կշարունակեմ։

նոր ու շատ նախշուն տուն տեղափոխվեցի՝ նոր ու շատ նախշուն ռումմեյթիս հետ։ բայց մեկ ա գիտեմ, որ մենակ ապրելը ուղղակի հիասքանչ, աստվածային բան ա ու գիտեմ որ էլի մենակ եմ ապրելու, տենց մի 2 տարուց։ ամենաուշը։

լիքը հիասքանչ մարդկանց հետ ծանոթացա։ ու հին ընկերներիս ավելի շատ սիրեցի։ չգիտեմ։ ես էնքան հպարտ եմ, որ իրանց ունեմ։

ռեկորդային շատ կինոներ նայեցի։ ինձ համար ռեկորդային էլի։ 90 հատ։ ու տարվա վերջին հասցրեցի գոդարին սիրահարվել։
նոր լավ սովորություն ձեռք բերեցի կամ վերագտա, չգիտեմ․ քնելուց առաջ պարտադիր կարդալու սովորությունը։ հիասքանչ նոր ֆենթզի գտա, հետո ռուբիի շնորհիվ գրքի աուդիոգիրքը։ աստվածնեեեեեր, դա արվեստի գործ ա։
ու մի աշխարհ հիասքանչ երգեր, երաժիշտներ ու խմբեր։ ընդհանրապես, երևաժշտությունը իմ մոտ լրացնում ա քնի պակասը ու հագեցնում ա քաղցը, սենց ինչ-որ անհասկանալի ազդեցություն ունի։

երևակած ժապավենների նկարները տեսնելու ու լիքը դեռ չերևակվածները կուտակելու տարի էր, որովհետև բոքս գնալու ժամանակ չէր լինում։ երևանում չպատկերացնելի սիրուն տեղեր գտնելու տարի էր։ ասենք դուք էղե՞լ եք քանաքեռի լողավազանի մոտ։ անպայման էղեք։ նախշուն բադիկներ են լողում ջրում։ ու երևի նաև երևանը սիրել սովորելու տարի էր։

ես վատ բաների մասին էլ երևի պետք էր գրեի, որ էղել են, որ ստացվեր լիարժեք ամփոփում, բայց չեմ ուզում։ մի խոսքով, ամեն ինչով ճիշտ էր էս տարին։

ու, ավանդական պլանները մյուս տարվա, որ էս անգամ համ էլ պատիս եմ գրելու որ ամեն օր տեսնեմ ու հերթով բոլորը անեմ։

1․ վերջապես վիրահատելու եմ աչքերս։
2․ կուրսայինս ու համալսարանի հետ կապված ամեն ինչ խզարելու եմ։
3․ մինչև սեպտեմբերի 5-ը B2 մակարդակի գերմաներեն եմ իմանալու։
4. լողալ եմ սովորելու։
5․ նոր նոթբուք եմ առնելու, որովհետև էս ծերուկը էլ ինձ չի ձգում։ ես էլ իրան։
6․ լիքը-լիքը հեքիաթներ եմ գրելու, առաջինը էն թեյի տուփերում ապրող ուրվականների մասին, երկրորդը էն մասին թե ոնց են մեր վերևի հարևանի էրեխեքը ձիեր դառնում, երբ ծնողները տանը չեն։
7․ բլոգս կարգի եմ բերելու, սիրունացնեմ ու նորն եմ բացելու, որտեղ մենակ երաժշտության մասին ա լինելու։ համ սաղի գլուխը չեմ հարթուկի իմ պատմություններով, համ էլ կլինի հայերեն տեղեկատվության ահագին մեծ աղբյուր։ համ էլ ես չեմ մոռանա էն ինչ գիտեմ։
8․ հավաքելու եմ ողջ քաջությունս ու վերջապես գեյման թարգմանեմ
9․ annenmaykantereit-ենց համերգին եմ գնալու ու իմ վատ գերմաներենով սաղ ընթացքում իրանց երգերի բառերը գոռամ
10․ փետրվարի վերջին էն կարճաժամկետ փոխանակման ծրագրին եմ մասնակցելու։
11․ վրան եմ առնելու ու շաբաթ-կիրակիներին ռադս քաշեմ եսիմ որ ջհանդամի գյոռերը։

վերջ, երևի էսքանը։ իսկ հիմա գնամ նվերների ցուցակ գրեմ, որ վաղը գնամ առնեմ։ մամայիս համար փոշեկուլ եմ առնելու ու հուզվում եմ էդ մտքից իսկ մյուսներին դեռ չեմ կողմնորոշվում։ բայց կջոկեմ։

ու մեկ էլ, էս շաբաթ-կիրակին փետրվարից հետո առաջին շաբաթ-կիրակին ա, երբ ես 2 օր իրար հետևից ոչ մի տեղում գործի չեմ, բացարձակապես գործի չեմ ու բացարձակապես շաբաթ կիրակի ա։ ու էս տարին հենց սենց էլ պետք ա վերջանար։ ուրիշ էլ ո՞նց։

հ․գ․ ես ուզում եմ սա անպայման ասել, բայց չգիտեմ թե որտեղ ճխտեմ տեքստի մեջ։ ուզում եմ ասել, որ երբեք էնքան սիրահարված չեմ էղել, ինչքան հիմա։ բայց որևէ մեկին չէ։ զգացողություն ա, թե ես սիրահարված եմ կյանքին, գոյություն ունենալուն։ ու ամեն ամեն ամեն ստից բանը հիասքանչ ա թվում․ թեյի տուփի ճռճռոցը, դարակում դասավորված վերամշակվելիք պլաստիկը, ատամի մածուկի համը, կոֆեի եռալու ձայնը, ոտքերիս տակի գետին, դեմքիս խփող քամին, ամեն ամեն ամեն ինչը։ ու հաճելի ա ամեն առավոտ արթնանալը զգալով, որ գոյություն ունես, կաս, շնչում ես։ ու, երևի վեհ իմաստներ կյանքի համար ման գալ էլ չարժի, կարող ա ուղղակի կյանքը էնքան հիասքանչ ա, որ պետք ա վերջապես ջոկել դա ու ուղղակի սկսել ապրել, որովհետև ախր գրողը տանի, իրոք, լուրջ եմ ասում, պատրաստ եմ երդվել, հիասքանչ ա։

[Նիկեա]

նախկինս անունս չէր սիրում։ դե նենց չի ես սիրում էի, բայց կարևորը էն էր, որ ինքը անունս չէր սիրում։ նիկ էր ասում։ դե ինձ համարյա սաղ են նիկ ասում։ բայց դե մեզ անկախ մեր կամքից կարևոր ա որ մարդիկ, որոնց մենք սիրում ենք, սիրեն մեր մասին էղած մանրուքները, անգամ եթե դա ուղղակի անուն ա։ ու ես միշտ չգիտեի թե ոնց ներկայանալ իր ընկերներին՝ անունո՞վս թե՞ մականունովս։ հետո արդեն չգիտեի ոնց ներկայանալ մարդկանց ու էդ չիմանալը հետս ավելի երկար մնաց, քան հենց ինքը։

յարս, հակառակը, սիրում ա անունս։ թե ինչ սիրելու բան ա գտել գաղափար չունեմ։ բայց ինձ մի տեսակ դուր ա գալիս։ որովհետև անկախ մեր կամքից կարևոր ա որ մարդիկ, որոնց մենք սիրում ենք, սիրեն մեր մասին էղած մանրուքները, անգամ եթե դա ուղղակի անուն ա։

[Նիկեա]

ջահել ու անհոգ տարիների մասին

չկա տենց բան։

ես խախտվում եմ, երբ ասում են՝ դե ջահել ես, արյունդ եռում ա, դե ջահել ես, ամեն ինչ դեռ առջևում ա, դե ջահել ես, աշխարհը քոնն ա։ կամ՝ ձեր ջահել անհոգ տարիներն են հիմա, վայելեք քանի կարաք։ կներեք, ի՞նչ։

ոնց կարան էս տարիները ջահել ու անհոգ համարվեն, երբ ֆիզիկապես հյուծված ես էնքան, որ ոչ քնել ա լինում, ոչ արթնանալ, հոգեպես էնքան ես քայքայվել, որ ոչ մարդկանց հետ ա մի բան, ոչ առանց, որ չգիտես մտածես գործդ պահելու, նոր գործ գտնելու, համալսարանիդ վարձը տալու, տանդ վարձը տալու, կյանքիդ վարձը տալու թե էն մասին որ հիմա ընտանիքումդ մենակ դու ես աշխատում։

էրեխա ես, եթե մտածում ես, որ վաղը լավ կլինի, որ երկուշաբթի օրվանից սաղ լավ կլինի, ամսի մեկից լավ կլինի, այ նոր տարուց սկսած, հաստատ-հաստատ սաղ լավ կլինի։ հետո ջոկում ես, որ չէ, երբեք, ոչ վաղը, ոչ մյուս օրը ոչ էլ մյուս գարնանը էլ լավ չի լինի, որովհետև էս որ հիմա կա, ինչ կա, լավ ա որ էդ էլ կա։ ու որ սկսում ես տենց մտածել, էլ ջահել չես, ուր մնաց անհոգ։

ու երևի էդ «ջահել անհոգ տարիներդ ա» ասողները իմ համար չեն ասում, իրենց են ասում իրենք իրենց համոզելու թե այ երբ իրանք ջահել էին, իրանք էլ էին անհոգ, որ մի ժամանակ լավ էր, էն ժամանակ երբ ջահել էին ու արյունը եռում էր մեջները։ ու հետո մի օր էլ մենք ենք տենց մեր թոռներին ասելու, որ դե ջահել են ու անհոգ ու հույս տանք մեզ թե մենք էլ ենք էղել ջահել ու անհոգ։ ու սենց, շղթայաբար խաբելու ենք իրար, որ ապրենք, որովհետև մեջքդ ջարդելու նման ա գիտակցելը, որ երբեք ավելի լավ չի լինելու քան հիմա։ իսկ դու առաջ էիր գնում, որովհետև վաղը լավ էր լինելու, բայց դե եթե չի լինելու, էլ ուր գնաս։ ու այ սենց լռվել եմ, բոլոր ժամանակների ու բոլոր տեղերի արանքում։ ու չեմ ջոկում թե ինչի եմ ինքս ինձ հետ մեկ առաջին դեմքով խոսում, մեկ երկրորդ։

[Նիկեա]

թումոյում մենք coachroom ունեինք, որտեղ հանգստանում էինք, չայ/կոֆե խմում, քնում, քննություններին պատրաստվում, ծնունդները նշում, պատերին ներքին կանոնադրություն գրում, աշխատողների տոհմածառ նկարում ու էլի լիքը ուրիշ բաներ։ էդ սենյակում մեր անձնական իրերի պահարաններն էին։ իմ պահարանը դռնից աջ էր, երկրորդ սյունակում, ներքևի շարքում։ վրան բու էր նկարած, ինչքան հիշում եմ՝ տաթևն էր նկարել տարիներ առաջ երբ դեռ մարզիչ էր։ պահարանիս կոդը 3141 էր, π-ի առաջին չորս թվերը, բայց ես պահարանս երբեք չէի կողպում, որովհետև էնտեղ էին իմ անթիվ-անհամար չայերը, որ եթե ինչ-որ մեկը չայ ուզեր, երբ ուզեր վերցներ։ որովհետև թումոյի կոլեգաներս, հատկապես էն ժամանակվա, ուղղակի կոլեգաներ չէին, ընկերներ էին, իսկ ընկերները անսահմանափակ հասանելիություն ունեն չայերին, միշտ։

երբ պահարանիս դուռը բացում էի, չայերի ու դարչինի հոտը տարածվում էր ողջ սենյակում ու ես ինձ էնքաաաաան տանն էի զգում։ էդ ժամանակ տանը չայեր չէի պահում համարյա, որովհետև դե ավելի շատ թումոյում էի ապրում։ ու թումոյով։

էսօր տուն մտա ու չայերի հոտը խփեց դեմքիս։ նենց հաճելի էր, տանն էի։ ու առաջին ռեակցիաս զանգել բոլորին չայ խմելու կանչելն էր։ չգիտեմ, ինձ թվում ա՝ ես մի օր կծանոթացնեմ բոլոր ընկերներիս իրար հետ, որովհետև իմ կարծիքով իրենք ունեն իրար կարիք։ ու երբ անցնի էս աշխարհի վերջը, կանեմ, անպայման, էդ թեյախմությունը։

[Նիկեա]

այ եթե ապագայից 2015-ի ինձ նամակ գրելու հնարավորություն լիներ, կասեի՝ վիզ դիր։ կասեի՝ հիմա հոսանքին հանձնված գնում ես, հետո ես եմ կաշվիցս դուրս գալու որ զրոյական կետի հասնեմ։ կասեի՝ քեզ թվում ա թե դու շատ վեհ ես, ինչ ա թե ջոկում ես որ համալսարանը քաքի մեջ ա ու քեզ պիտանի ոչինչ համարյա չեն սովորեցնում, բայց քեզ դա ուղղակի թվում ա, որովհետև դու վեհ չես, դու քո դասերը թողած բժշկականում ինչ-որ անկապ մարդկանց փոխարեն ներկա ես ստանում։ եթե վեհ լինեիր, կռիվ կտայիր ու քոնը առաջ կտանեիր, ոչ թե վերջին նստարանին նստած archive լսելով կքնեիր։ կասեի՝ դասից 10 րոպե ուշանալը բավականաչափ ազդու պատճառաբանություն չի դասին ընդհանրապես չնստելու համար։ դու չպետք ա 4 ժամ շուտ գնաս գործի մենակ թե դասի չնստես։ կասեի՝ եթե երբեք մտքիդ անգամ հեռավոր ծայրով չանցնի քննության չմտնելը ինչ է թե գործից ես ուշանում։

կասեի՝ խնդիրներից փախչելը խնդիրները լուծելը չի, ճշմարտությունը չասելը չխաբելը չի։ շատ հաճախ իրոք ամեն ինչ սև ու սպիտակ ա ու եթե փորձում ես ինչ-որ միջին տարբերակ բռնել՝ հավատալով թե այստեղ կա երրորդ ուղի, ուրեմն էդ միշտ սևն ա։ կասեի՝ կաշվիցդ դուրս մի արի անելով բաներ որ քեզնով հպարտանան ընտանիքդ, ընկերներդ, սիրածդ։ մի փորձիր դառնալ էն ինչ իրենք ուզում են տեսնել։ մի փորձիր սիրել էն ինչ չես սիրում, բայց իրենք սիրում են ու դու էլ կուզեիր սիրել։ ժամանակ ես վատնում։ դրա փոխարեն քեզ սիրի։
կասեի՝ մի հատ դզվի հա՞, մյուս անգամ քեզ ուրիշների մոտ չիջեցնես, քեզ չթերագնահատես, որովհետև մինչև կարողացա քո չեղած ինքնագնահատականը ինչ-որ միջինոտ կետի բերել, մեջքս ջարդվեց։ կասեի՝ ինչի՞ ես ուրիշներին միշտ լավ տեսնում, իսկ քեզ՝ վատը։

ու վերջում կասեի՝ նորմալ չես քնում, գրողին, գոնե նորմալ սնվի, թե չէ հետո կծու չիպսերից ամբողջ գիշեր ցավից գալարվելու ես ու 2 շաբաթ նորմալ ոչինչ չմարսես։

երևի էսքանը։