այ եթե ապագայից 2015-ի ինձ նամակ գրելու հնարավորություն լիներ, կասեի՝ վիզ դիր։ կասեի՝ հիմա հոսանքին հանձնված գնում ես, հետո ես եմ կաշվիցս դուրս գալու որ զրոյական կետի հասնեմ։ կասեի՝ քեզ թվում ա թե դու շատ վեհ ես, ինչ ա թե ջոկում ես որ համալսարանը քաքի մեջ ա ու քեզ պիտանի ոչինչ համարյա չեն սովորեցնում, բայց քեզ դա ուղղակի թվում ա, որովհետև դու վեհ չես, դու քո դասերը թողած բժշկականում ինչ-որ անկապ մարդկանց փոխարեն ներկա ես ստանում։ եթե վեհ լինեիր, կռիվ կտայիր ու քոնը առաջ կտանեիր, ոչ թե վերջին նստարանին նստած archive լսելով կքնեիր։ կասեի՝ դասից 10 րոպե ուշանալը բավականաչափ ազդու պատճառաբանություն չի դասին ընդհանրապես չնստելու համար։ դու չպետք ա 4 ժամ շուտ գնաս գործի մենակ թե դասի չնստես։ կասեի՝ եթե երբեք մտքիդ անգամ հեռավոր ծայրով չանցնի քննության չմտնելը ինչ է թե գործից ես ուշանում։
կասեի՝ խնդիրներից փախչելը խնդիրները լուծելը չի, ճշմարտությունը չասելը չխաբելը չի։ շատ հաճախ իրոք ամեն ինչ սև ու սպիտակ ա ու եթե փորձում ես ինչ-որ միջին տարբերակ բռնել՝ հավատալով թե այստեղ կա երրորդ ուղի, ուրեմն էդ միշտ սևն ա։ կասեի՝ կաշվիցդ դուրս մի արի անելով բաներ որ քեզնով հպարտանան ընտանիքդ, ընկերներդ, սիրածդ։ մի փորձիր դառնալ էն ինչ իրենք ուզում են տեսնել։ մի փորձիր սիրել էն ինչ չես սիրում, բայց իրենք սիրում են ու դու էլ կուզեիր սիրել։ ժամանակ ես վատնում։ դրա փոխարեն քեզ սիրի։
կասեի՝ մի հատ դզվի հա՞, մյուս անգամ քեզ ուրիշների մոտ չիջեցնես, քեզ չթերագնահատես, որովհետև մինչև կարողացա քո չեղած ինքնագնահատականը ինչ-որ միջինոտ կետի բերել, մեջքս ջարդվեց։ կասեի՝ ինչի՞ ես ուրիշներին միշտ լավ տեսնում, իսկ քեզ՝ վատը։
ու վերջում կասեի՝ նորմալ չես քնում, գրողին, գոնե նորմալ սնվի, թե չէ հետո կծու չիպսերից ամբողջ գիշեր ցավից գալարվելու ես ու 2 շաբաթ նորմալ ոչինչ չմարսես։
երևի էսքանը։
Մեջբերել
Էջանիշներ