Կարդում ենք Քիզ, Բիլլի Միլիգանի բանականությունները

[GriFFin]

Հա բայց սենց գիրք չես քննարկում, հիվանդություն ես քննարկում

Ինձ օրինակ հիվանդության նկատմամբ հետաքրքրություն ա ստիպել էս գիրքը ընտրեմ։ Ինքը լավն ա նրանով, որ ինձ ստիպեց ուրիշ անկյունով նայել էդ ամենին։ Հիվանդի աչքերով։ Ես կուզենայի, որ սենց գրքեր շատ կարդան մարդիկ։ Ինձ թվում ա իրանց վերաբերմունքը կփոխվի հոգեկան հիվանդի նկատմամբ։

[StrangeLittleGirl]

Ես էլ էի էդ ասում։ Ուղղակի ստեղ թատերականությունը չկա ու կա ամնեզիա։ Իմ համար Ռեյի դալտոնիզմն էլ էր հիստերիա։ Պլուս Ռեյի ադրենալինային պատոկը կառավարելը։ Ես չգիտեմ ինքը ի՞ նչ ա սովորել, բայց ես իմ թեորիան ունեմ։ Ստեղ պլացեբոյի պահ կա կամ <<եթե դու հավատում ես, ուրեմն կկարողանաս>>։ Ստեղ հավատալ չի, էդ մարդը գիտի, որ ինքը շատ ուժեղ ա։ Ու ուղեղը սխալ ինֆորմացիա ունի ու սխալ վերամշակում ա անում, տալով Ռեյին ուժ։ Ասնեք իմպուլսը գնում ա մակերիկամ ու սա սկսում ա արտադրել ադրենալին բլա բլա։ Էդ էլ ա կայֆ։ Ու հիստերիա))

Հիստերիայի թատերականության պահն ա հենց շփոթության մեջ գցում: Էն ծայրահեղ ու բառիս բուն իմաստով թատերական, ուշադրություն հրավիրող վարքագիծն ըստ ժամանակակից դասակարգման հիստերիա չի, անձի հիստրիոնիկ խանգարում ա: Իսկ էն, ինչից մենք խոսում ենք, ըստ ժամանակակից դասակարգման կոչվում ա դիսոցիատիվ-կոնվերսիվ խանգարում, որի ժամանակ կարան ցնցումների մեջ ընկնեն կամ զանազան հիվանդություններ նմանակեն: Սովետում դրան հիստերիկ նևրոզ կասեին (ի դեպ, նոր գլխի ընկա, Բիլլիի առաջին դիագնոզն էլ ա էդ): Ուժի պահն էլ էնքան զարմանալի չի: Մարդն ի վերջո լիքը պահեստային ուժ ունի, ինչն ինքը չի օգտագործում, որտև կարիքը չի լինում: Իսկ Ռեյջենը գալիս ա գիտակցության ու անում ա էդ, որ ինքն իրան պաշտպանի: Ինձ թվում ա՝ սաղս էլ որ մեզ հիշենք, զանազան կրիտիկական իրավիճակներում անսպասելի վարք ցուցաբերած կլինենք:

Մի էդպիսի օրինակ պատմեմ իրական կյանքից: Մամաս իրա բջջայինից հեչ գլուխ չի հանում, սկի չգիտի՝ ոնց ձայնն անջատի: Դրա համար կարևոր հանդիպումների ժամանակ մեկ էլ կարող ա սկսի զնգալ, ջղայնանա մեզ վրա, որ զանգել ենք: Ինչքան ասում էինք՝ ձայնն անջատի, չէր անում, որտև զահլա չուներ փորփրելու ու պարզելու, թե դա ոնց ա կատարվում: Մաքսիմում հարցազրույցների ժամանակ հեռախոսն ամբողջությամբ անջատեր: Բայց հոկտեմբերի 27-ին, երբ Նաիրիենք մտել են ու սկսել կրակել, ինքը որ գետնին պառկել ա, առաջին բանը, որ արել ա, ձայնն անջատելն էր, ընդ որում՝ վայրկյաններ ա տևել: Հետո, որ ուզում էր նորից ձայնը միացնել կամ անջատել, չէր հիշում՝ ոնց ա արել: Շատ հեշտ բացատրություն ա. կրիտիկական իրավիճակում իրա կոգնիտիվ ֆունկցիաները շատ ուժեղ սրվել են, ինքը կարողացել ա վայրկենական խնդրին լուծում տալ, իսկ նորմալ, առօրյա կյանքում դրա կարիքը չունի: Նույնն էլ Ռեյն ա. կրիտիկական իրավիճակներում ինչքան ֆիզիկական ուժ ունի, գործածվում ա: Ես չեմ զարմանա, եթե պարզվի, որ իրա ամեն մի քաջագործությունից հետո ուժասպառ ա լինում: Քանի որ Բիլլին ինքը բավական էմոցիոնալ անձ ա, պատկերացնում եմ՝ իրա համար տենց կրիտիկական իրավիճակներ բավական հաճախ են լինում:

Ինձ օրինակ հիվանդության նկատմամբ հետաքրքրություն ա ստիպել էս գիրքը ընտրեմ։ Ինքը լավն ա նրանով, որ ինձ ստիպեց ուրիշ անկյունով նայել էդ ամենին։ Հիվանդի աչքերով։ Ես կուզենայի, որ սենց գրքեր շատ կարդան մարդիկ։ Ինձ թվում ա իրանց վերաբերմունքը կփոխվի հոգեկան հիվանդի նկատմամբ։

Չգիտեմ, հակառակը, հիվանդության մասին շատ բան իմանալու համար ես ոչ մեկի խորհուրդ չէի տա էս գիրքը կարդալ: Ի վերջո, ինչ իմանում ես հիվանդության մասին, կողքի լրացուցիչ նյութերը կարդալով ես իմանում: Իսկ էս գիրքը շատ միակողմանի ա, շատ ա պաշտպանում հիվանդին: Դեմ չեմ իհարկե հիվանդներին պաշտպանելուն, բայց դա պետք ա անել բազմակողմանի: Իսկ հոգեկան հիվանդների նկատմամբ վերաբերմունքը մենակ կրթելով կփոխվի, սենց գրքերը չեն փրկի:

[GriFFin]

Հիստերիայի թատերականության պահն ա հենց շփոթության մեջ գցում: Էն ծայրահեղ ու բառիս բուն իմաստով թատերական, ուշադրություն հրավիրող վարքագիծն ըստ ժամանակակից դասակարգման հիստերիա չի, անձի հիստրիոնիկ խանգարում ա: Իսկ էն, ինչից մենք խոսում ենք, ըստ ժամանակակից դասակարգման կոչվում ա դիսոցիատիվ-կոնվերսիվ խանգարում, որի ժամանակ կարան ցնցումների մեջ ընկնեն կամ զանազան հիվանդություններ նմանակեն: Սովետում դրան հիստերիկ նևրոզ կասեին (ի դեպ, նոր գլխի ընկա, Բիլլիի առաջին դիագնոզն էլ ա էդ): Ուժի պահն էլ էնքան զարմանալի չի: Մարդն ի վերջո լիքը պահեստային ուժ ունի, ինչն ինքը չի օգտագործում, որտև կարիքը չի լինում: Իսկ Ռեյջենը գալիս ա գիտակցության ու անում ա էդ, որ ինքն իրան պաշտպանի: Ինձ թվում ա՝ սաղս էլ որ մեզ հիշենք, զանազան կրիտիկական իրավիճակներում անսպասելի վարք ցուցաբերած կլինենք:

Մի էդպիսի օրինակ պատմեմ իրական կյանքից: Մամաս իրա բջջայինից հեչ գլուխ չի հանում, սկի չգիտի՝ ոնց ձայնն անջատի: Դրա համար կարևոր հանդիպումների ժամանակ մեկ էլ կարող ա սկսի զնգալ, ջղայնանա մեզ վրա, որ զանգել ենք: Ինչքան ասում էինք՝ ձայնն անջատի, չէր անում, որտև զահլա չուներ փորփրելու ու պարզելու, թե դա ոնց ա կատարվում: Մաքսիմում հարցազրույցների ժամանակ հեռախոսն ամբողջությամբ անջատեր: Բայց հոկտեմբերի 27-ին, երբ Նաիրիենք մտել են ու սկսել կրակել, ինքը որ գետնին պառկել ա, առաջին բանը, որ արել ա, ձայնն անջատելն էր, ընդ որում՝ վայրկյաններ ա տևել: Հետո, որ ուզում էր նորից ձայնը միացնել կամ անջատել, չէր հիշում՝ ոնց ա արել: Շատ հեշտ բացատրություն ա. կրիտիկական իրավիճակում իրա կոգնիտիվ ֆունկցիաները շատ ուժեղ սրվել են, ինքը կարողացել ա վայրկենական խնդրին լուծում տալ, իսկ նորմալ, առօրյա կյանքում դրա կարիքը չունի: Նույնն էլ Ռեյն ա. կրիտիկական իրավիճակներում ինչքան ֆիզիկական ուժ ունի, գործածվում ա: Ես չեմ զարմանա, եթե պարզվի, որ իրա ամեն մի քաջագործությունից հետո ուժասպառ ա լինում: Քանի որ Բիլլին ինքը բավական էմոցիոնալ անձ ա, պատկերացնում եմ՝ իրա համար տենց կրիտիկական իրավիճակներ բավական հաճախ են լինում:


Չգիտեմ, հակառակը, հիվանդության մասին շատ բան իմանալու համար ես ոչ մեկի խորհուրդ չէի տա էս գիրքը կարդալ: Ի վերջո, ինչ իմանում ես հիվանդության մասին, կողքի լրացուցիչ նյութերը կարդալով ես իմանում: Իսկ էս գիրքը շատ միակողմանի ա, շատ ա պաշտպանում հիվանդին: Դեմ չեմ իհարկե հիվանդներին պաշտպանելուն, բայց դա պետք ա անել բազմակողմանի: Իսկ հոգեկան հիվանդների նկատմամբ վերաբերմունքը մենակ կրթելով կփոխվի, սենց գրքերը չեն փրկի:

Հիվանդության մասին չէ, Բյուր, հիվանդի։ Այսինքն հասկանաս իրան, իրա պահվածքը, ինչի միջով ա անցնում։ Մի քիչ ավելի ըմբռնումով մոտենաս։ Հ.Գ. Ես պիտի սովորեմ նոր տերմիններով գրել, որ միտքս ճիշտ ստացվի։ Ուղղակի հները ավելի եմ սիրում)))

[ivy]

Ես չեմ հասկանում՝ էդ անհատականությունները ոնց էին իրար հետ կոնտակտի գնում: Կոպիտ ասած՝ «որտեղ»: Ու ոնց էր մեկը իմանում մյուսի արածի մասին, եթե spot-ի մոտ այսինքն՝ գիտակցության մեջ մի ժամանակահատվածում մենակ մեկը կարող էր լինել:
Ասում եմ՝ ֆանտաստիկ գրականություն է:

[GriFFin]

Ես չեմ հասկանում՝ էդ անհատականությունները ոնց էին իրար հետ կոնտակտի գնում: Կոպիտ ասած՝ «որտեղ»: Ու ոնց էր մեկը իմանում մյուսի արածի մասին, եթե spot-ի մոտ այսինքն՝ գիտակցության մեջ մի ժամանակահատվածում մենակ մեկը կարող էր լինել:
Ասում եմ՝ ֆանտաստիկ գրականություն է:

Նենց էր լինում, որ սկսում էին իրար հետ խոսալ՝ բարձրաձայն էլի)) Պատկերացնում եք, նայում ես թե ո՞ նց ա դիմացինը ակնթարթում փոխում ձայնը, դեմքը, ակցենտ ա առաջանում։ Ես ճիշտն ասած առաջին անգամ եմ հանդիպում դեպքի, երբ անձերը իրար հետ խոսում են ու գիտեն իրար մասին։

[ivy]

Դե հենց էդ է, որ հնարավոր չի էդպես: Եթե գիտակցության մեջ էդ պահին մեկն էր, տեսականորեն մյուսը չէր կարող նրա ասածը «լսել»:

[StrangeLittleGirl]

Հիվանդության մասին չէ, Բյուր, հիվանդի։ Այսինքն հասկանաս իրան, իրա պահվածքը, ինչի միջով ա անցնում։ Մի քիչ ավելի ըմբռնումով մոտենաս։ Հ.Գ. Ես պիտի սովորեմ նոր տերմիններով գրել, որ միտքս ճիշտ ստացվի։ Ուղղակի հները ավելի եմ սիրում)))

Հա, հիվանդի պահով համաձայն եմ: Բայց հիվանդությունն էլ ա պետք հասկանալ: Էստեղ Քիզը մենակ հիվանդին ա ներկայացրել, ոչ հիվանդությունը:

Ես չեմ հասկանում՝ էդ անհատականությունները ոնց էին իրար հետ կոնտակտի գնում: Կոպիտ ասած՝ «որտեղ»: Ու ոնց էր մեկը իմանում մյուսի արածի մասին, եթե spot-ի մոտ այսինքն՝ գիտակցության մեջ մի ժամանակահատվածում մենակ մեկը կարող էր լինել:
Ասում եմ՝ ֆանտաստիկ գրականություն է:

Էդ կոնտակտի գնալն ահավոր նման ա շիզոֆրենիայի: Շիզոֆրենիա ունեցողներն էլ են լիքը ձայներ լսում, ընդ որում՝ իրանց ներսից էկող: Հաճախ ձայներն անձնավորված են լինում, հաճախ ուղղակի էնպիսի զգացողություն ա, որ իրանց մտքերը բարձրաձայն են: Էդ ձայները կարան իրար հետ կռիվ անեն, հրամաններ տան (հրամայողական ցնորք), իրար հակասող պատվերներ տան՝ քայլի-մի քայլի (անտանգոիստական ցնորք) և այլն: Ես ինքս դա չեմ զգացել, բնականաբար, բայց էդպիսի հիվանդների հետ շատ-շատ եմ շփվել: Իրոք զարմանալի բան ա: Մեկ էլ կարող ա տեսնես՝ հիվանդը վեր ա կենում, սկսում իրան պատերին խփել: Ասում ես՝ ի՞նչ ես անում, ասում ա՝ ես չեմ, էսինչն ա ինձ բռնում, պատերով տալիս (կամ՝ մեջս չիպ կա, Ամերիկայից են պատերով տալիս, կամ՝ սատանան ա անում, ինչ տարբերակ ասես չես լսի): Բիլլիի պատերով խփվելն էլ ա դրան նման:
Այ էդ spot-ի պահը ես էլ չեմ ջոկում: Կամ էլ մաքսիմում ստեղ շիզոֆրենիայի ու հիստերիայի զուգակցություն ունենք, դրա համար սենց ֆանտաստիկ սիմպտոմներ ա տալիս:

[GriFFin]

Հա, հիվանդի պահով համաձայն եմ: Բայց հիվանդությունն էլ ա պետք հասկանալ: Էստեղ Քիզը մենակ հիվանդին ա ներկայացրել, ոչ հիվանդությունը:


Էդ կոնտակտի գնալն ահավոր նման ա շիզոֆրենիայի: Շիզոֆրենիա ունեցողներն էլ են լիքը ձայներ լսում, ընդ որում՝ իրանց ներսից էկող: Հաճախ ձայներն անձնավորված են լինում, հաճախ ուղղակի էնպիսի զգացողություն ա, որ իրանց մտքերը բարձրաձայն են: Էդ ձայները կարան իրար հետ կռիվ անեն, հրամաններ տան (հրամայողական ցնորք), իրար հակասող պատվերներ տան՝ քայլի-մի քայլի (անտանգոիստական ցնորք) և այլն: Ես ինքս դա չեմ զգացել, բնականաբար, բայց էդպիսի հիվանդների հետ շատ-շատ եմ շփվել: Իրոք զարմանալի բան ա: Մեկ էլ կարող ա տեսնես՝ հիվանդը վեր ա կենում, սկսում իրան պատերին խփել: Ասում ես՝ ի՞նչ ես անում, ասում ա՝ ես չեմ, էսինչն ա ինձ բռնում, պատերով տալիս (կամ՝ մեջս չիպ կա, Ամերիկայից են պատերով տալիս, կամ՝ սատանան ա անում, ինչ տարբերակ ասես չես լսի): Բիլլիի պատերով խփվելն էլ ա դրան նման:
Այ էդ spot-ի պահը ես էլ չեմ ջոկում: Կամ էլ մաքսիմում ստեղ շիզոֆրենիայի ու հիստերիայի զուգակցություն ունենք, դրա համար սենց ֆանտաստիկ սիմպտոմներ ա տալիս:

Բյուր, էսի սփոյլերոտ բան եմ ասում։ Իրան շիզոֆրենիա էլ են դրել ախտորոշում։

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, էսի սփոյլերոտ բան եմ ասում։ Իրան շիզոֆրենիա էլ են դրել ախտորոշում։

Սփոյլեր չի Գիտեմ: Ու ընդհանրապես, չնայած դեռ մի 60 քանի տոկոս եմ հասել, հազիվ թե ինչ-որ սփոյլեր կարանա լինի՝ հաշվի առնելով, որ ձեռի հետ կողքից ինչ ռիվյու ասես չեմ կարդացել: