Էս լղոզված պատկերները Հայաստանում շատ էին լինում: Դրա համար եմ ասում՝ Հայաստանում կյանքումս երկու անգամ եմ դեյթի գնացել, երկուսն էլ հայ չէին: Չգիտեմ, էստեղ էնքան հստակ ա, էնքան հասկանալի ա, թե երբ ես տղու հետ ընկերական գնում կինո նայելու կամ սուրճ խմելու, երբ՝ դա դեյթ ա: Ու էստեղ անկախ ամեն ինչից աղջիկը չի զուգվում-զարդարվում, տղան ծաղիկներով չի գալիս: Սրա հետ կապված մի երկու դեպք պատմեմ (դե սրանք Հոլանդիայում են էղել, բայց Դանիային նման են էս հարցերում): Ուրեմն մի հոլանդացի տղա պատմում ա, որ մի ռուս աղջկա ժամո ա արել, էս աղջիկը զուգված-զարդարված հայտնվել ա, էս տղան վատացել ա, ասել ա՝ էս ու՞մ հարսանիքին ես գնում: Մի անգամ էլ Հոլանդիայում ոչ հոլանդացի մի տղա ինձ ժամո ա արել, գնացել եմ իմ սովորական տեսքով, ինքը՝ կոստով ու ծաղկեփնջով: Ինքն էլ էդտեղ էր զարմացել, թե ինչու չեմ զուգվել-զարդարվել:One_Way_Ticket-ի խոսքերից
Չէ, պետք չի տենց կտրուկ, հիմա կփորձեմ ավելի մանրամասն բացատրել ասածս:
Մի ծայրահեղությունը բառացի դեյթի կանչելն է: Ճիշտ ես, եթե աղջիկը մերժի, տղան մանթո կընկնի: Մյուս կողմից, աղջիկը եթե համաձայնվի, ոնց որ միանգամից կանաչ լույս է վառում, էլ իրեն թանկացնելու տեղ չի թողնում: Դրա համար ստիպված մերժում է: Չնայած եթե տղան փոխարենը ասեր՝ կինո գնանք, կհամաձայնվեր: Իսկ եթե այնուամենայնիվ համաձայնվում է, ամեն մեկն իրեն ինչ-որ հարցերում պարտավոր է զգում ու դիմացինից ակնկալիքներ ունենում: Տղան պիտի հաշիվը փակի, աղջիկը պիտի կաբլուկներ հագնի, տղան պիտի հետո չկորի, հաջորդ օրը կամ գոնե մի քանի օրից երկրորդ դեյթին կանչի, եթե չի կանչում, ուրեմն աղջիկը մտածում է, որ չհավանեց, և այլն:
Մյուս ծայրահեղությունը, երբ տղան ու աղջիկը հանդիպում են հիմնականում ընդհանուր ընկերական շրջապատում, չեն առանձնանում, ֆլիրտ չեն անում, ոչ մեկը մյուսից որևէ ակնկալիք չունի:
Հիմա այս երկու ծայրահեղությունների մեջ մեծ տարածություն կա՝ սկսած ընդհանուր միջավայրում ֆլիրտ անելուց, վերջացրած կինո կանչելով: Ու անհնար է հստակ ասել, թե որ կետից սկսած են իրենց հանդիպումները դեյթ դառնում:
Օրինակ, գիտենալով իմ սերը մեկօրյա ճանապարհորդությունների նկատմամբ, աղջիկները հաճախ են ինձ խնդրում, որ իրենց էլ կանչեմ: Ես էլ կանչում եմ: Հիմա սա դեյթ է՞, թե չէ: Вроде бы չէ: Ինքը հենց ինձ էր խնդրել, որովհետև իր ծանոթներից հենց ես եմ դրա էնտուզիաստ, ես էլ հենց իրեն եմ կանչել, որովհետև ինքն էր խնդրել: Իսկ եթե երկրորդ անգամ եմ կանչու՞մ: Երրո՞րդ: Իսկ եթե ձեռք բռնա՞ծ ենք քայլում: Իսկ եթե համբուրվում ե՞նք: Վերջապես, եթե թեյ խմելու ենք գնումՈ՞ր պահից է դա դեյթ դառնում:
Ի դեպ, էդ հաշիվ փակելն էլ մեծ նշանակություն ունի մեկը մյուսից տարբերելիս: Երբ տղան առաջարկում ա հաշիվ փակել, ուրեմն հաստատ դեյթ ա, եթե, իհարկե, գարեջուր խմելու չեք գնացել, որովհետև դա էլ առանձին մի բան ա. մի ռաունդը ինքը, մի ռաունդը դու: Չնայած հիմնականում մինչև հաշիվը փակելու պահն էլ երկուսին էլ պարզ ա դեյթ ա, թե չէ: Ու էդ ակնկալիքներ-բաներն էլ էստեղ չկան, որովհետև ամեն դեյթից հետո, երբ ցրվում են տներով, մի հատ իրար շնորհակալական մեսիջ են գրում ու որոշում՝ էլի հանդիպեն, թե չէ: Այ էս մասում ես մի քիչ վարպետացած չեմ, որովհետև եթե էլ չեմ ուզում տեսնել էդ մարդուն, ուղղակի կորում եմ, չեմ ասում՝ կներես, չեմ ուզում:
Ինչ վերաբերում ա քո մեկօրյա ճամփորդություններին, էդ արդեն դուք պիտի հասկանաք դեյթ ա, թե չէ:
Մեջբերել
Էջանիշներ