Փոքր ժամանակ /7-10տ/ հաճախ էդ միտքը գալիս էր, երբ ծնողներս բարկանում էին վրաս: «Ինքնասպան լինեմ, որ փոշմանեն իրենց արածների համար» սկզբունքով, մտքովի վերցնում էի դանակը ու էդ ամենը պատկերացնում, թե ոնց են իրենք լացելու ու ասելու «թե խի սենց վարվեցինք...» Մտքովի վայելում էի էդ պահը ու ոնց որ թե` դրանով բավարարվում:
Հիմա` ոչ մի դեպքում չեմ կարող ու չեմ էլ ուզում: Կյանքը հրաշք ա ...
Էջանիշներ