Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Sambitbaba (08.10.2015)
Զաքարը լավ ա ասում: Արթուրին ճանաչում եմ, Գեորգին էլ վրացի ա: Երկուսով մարմնավորում են իրենց ազգերը՝ հայերին ու վրացիներին: Քանի դեռ հեռու են, երկխոսություն կա, կանչում են իրար, սիրում են իրար, ուրախ են, փորձում են մոտենալ, բայց ինչ-որ բան (երթևեկությունը, ոստիկանը՝ համակարգը՝ կարգը և այլն) անընդհատ խանգարում ա: Երբ ի վերջո մոտենում են, ողջագուրվում են ու տեղնուտեղը սկսում են կռվել, թե, կոպիտ ասած, «ումն ա ավելի մեծ» ու «ով ա առաջինը թատրոն ունեցել»: Лаваш наш, мацони наш... Ու տենց գզվռտոց: Տոլմային, ոնց որ թե, չկարողացան հասնել. ազգային բարձր ինքնագիտակցություն ունեցող հանրույթը իսկույն վրդովվեց «սրբություն սրբոց» հացը գետնովը տալու հրեշավոր փաստից:
20-րդ դարի կեսերին արվեստի մի շատ ազդեցիկ ու կարևոր քննադատ կար՝ Կլեմենտ Գրինբերգը (ավանգարդի ու աբստրակտ էքսպրեսիոնիզմի հաջողության համար իրեն ենք նենց ահագին պարտական). էսօրվա արվեստը իրենով գնահատելը արդեն շատ ժամանակավրեպ ա, բայց Գրինբերգը արվեստի որոշ գործերի (հոսանքների) մասին մի շատ լավ բան էր ասում, որ ստեղ ուզում եմ կրկնել: Ասում էր՝ «սա էլ ա արվեստ, բայց ոչ անհրաժեշտաբար լավ արվեստ»:
DIXIcarpe noctem
Էս տղեքին սիրում եմ, բայց փողոցային անկարգությունը մի տեսակ ներվերիս ազդեց։
Chuk (08.10.2015)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ