Էսպիսի մի պատմվածք:
Էբերսբերգի կույսը
Էբերսբերգ: Հենց քթիս տակ է, բայց երբևէ չեմ եղել: Ինչ պիտի լինի էդ կողմերում: Երևի բավարական թունդ ակցենտ: Գարեջրային տոներ: Ցից բեղերով, կայռատ բիձեք: Էլ ինչ: Դե եսիմ: Փոքր համայնք է՝ հաստատ ոչնչով աչքի չընկնող:
Յուրգենին չհաշված:
-Շարժվում ես դանդալոշի նման: Հեչ կանացի չի քայլվածքդ:
-Գլուխս մի տար:
-Բայց սիրուն ես: Ու քաղցր:
-Հա բա ինչ, մի հուրի-փերի:
-Հը՞ն, բան չհասկացա, գերմաներենդ ահավոր է:
-Դա հայերեն էր:
-Իսկ էն լուրջ ասեցի՞ր: Դե եղբոր վերաբերյալ:
Նայում եմ վրան: Տեսքից՝ մութ կասկածներ չառաջացնող, կարգին տղամարդ: Մի քիչ էլ որ պրիչիսոնն ու մեյքափը տեղը գցես, բակենբարդն էլ թեթևացնես, կարելի է նույնիսկ օծանելիքի գովազդի համար առաջադրել: Պատկերացնում եմ, ինչ հետաքրքիր է նայվում լսարանում, ու ոնց են ջահել ուսանողուհիները կուլ գնում գունավոր ֆանտազիաներին: Դասավանդածն էլ՝ հոգեբանություն. կատարյալ էրոտիկա կիսադատարկ գլուխների համար: Ու թե ինչու մենք էս տեսքի դասախոսներ չունեինք ԵՊՀ-ի հոգեբանության ֆակուլտետում. արդար չի էս աշխարհը:
Բայց ես հո գիտեմ, կարգին տեսքի հետևում կատարյալ խփնվածի մեկն է: Կատարյալ ինտելեկտուալ ու կատարյալ խփնված: Ոնց որ մերոնք կասեին՝ շատ սովորելեն գոգրեն խարաբ է էղել:
Ու ինչքան ափսոս է, որ մանկությունս զուրկ է եղել էս կարգի դեմքից: Իհարկե կուզեի էսպիսի եղբայր: Ընդհանրապես, վատ չէր լինի մի երկու տարով մեծ եղբայր ունենալ: Հենց Յուրգենի նման:
Հոնքերը կիտում է:
-Եղբա՜յր: Ախր դա լրիվ հակասեքսուալ է:
Ակունք իմաստության:
Ու դեռ շարունակում է.
-Ես քեզ ֆիզիկապես դուր չե՞մ գալիս:
Ինչքան լեգիտիմ կհնչեր էդ հարցը, եթե չիմանայի նրա գլխում ապրող բլոճների մասին:
Ցույց է տալիս իր հին նկարները: Երևում է, որ շատ ավելի ամրակազմ է եղել:
-Մկաններս կորցնում եմ. երևի հորմոնալ է:
Հա, հեշտ չի, երբ ինքդ քեզ համար տաբուներ ես հնարում, անունը դնում «բարձրագույն բարոյականություն» ու դեռ աստծուն էլ խառնում էդ գործին:
Իտալացիները հո ճիշտ են ասում. «Նա, ով կույս է, մինչ ամուսնության առաջին գիշերը, կույս կմնա իր ողջ կյանքում»: Եվ դա միայն տղամարդկանց է վերաբերվում:
Թեև շատ հուզիչ է, որ տղամարդիկ էլ կարող են մինչև քսանքանի տարեկանը «էն միակին» սպասել: Ու տասնըքանի տարի մենակ նրա հետ լինել՝ ֆիզիկական բացարձակ հավատարմության մեջ:
Բայց դե հիմա էդ կապն ավարտվել է: Էն էլ չորս տարի առաջ: Բա հետո՞:
Հետո՝ նորից կույս: Որովհետև այլընտրանքը անբարոյական է: Մինչև հոգիները չհասնեն գերագույն վերերկրային մերձեցման:
Հա, լավ, էդ էլ վատ չի ու անգամ նույնչափ հուզիչ է: Բայց հարցն էն է, որ ոչ մի կին չի կարողանում Յուրգենի հոգու հետ մերձենալ, որովհետև նրա հորմոնալ դիսբալանսը հասել է արդեն բոլոր չակրաներին: Ու հետը մի քիչ երկար շփվելուց հետո լավագույնը, ինչ կարող ես անել, օձիքդ կծելն է, որ էդ չոռը հանկարծ քեզ էլ չկպչի:
-Իմ զուգընկերը պիտի աբսոլուտ լինի,-ասում է:
Ես կարծում էի, դա միայն օղին է լինում:
Ասում է ու հերթով բռնաբարում իրեն հանդիպող կանանց: Հոգեպես, բնականաբար: Եվ միայն աստծո օրհնանքով, ով ի դեպ իր լյարդում է ապրում: Չգիտեմ՝ ինչի հենց էնտեղ: Երևի ալկահոլիկ է անաստվածը, էհ, աստվածը:
Բռնաբարելուց էլ էն կարգի է բռնաբարում, որ էդ խեղճ կանայք փախչում են՝ առանց հետ նայելու: Տուն-տեղ ծախելով, անձնագիր-ազգանուն փոխելով: Որ Յուրգենն իրենց տեղը, անգամ աստծո օգնությամբ, չգտնի:
-Եթե դու միայն լսեիր իմ ներքին եռխոսությունը:
-Երկխոսությո՞ւնը:
-Չէ, եռխոսությունը: Մենք երեքով ենք:
Ահ, լյարդի բնակչին էի մոռացել:
Դուռը բացում եմ:
-Դու հիմա տուն ես բերում համարյա անծանոթ տղամարդու: Էն էլ՝ կեսգիշերին:
-Դու անվնաս ես:
-Ի՞նչ գիտես,- ձայնին էլ մի էնպիսի խորհրդավոր երանգ է տալիս,- ես կարող եմ պատմել, ինչ խելքիս փչի:
-Վստահում եմ քեզ:
-Ինչպես եղբո՞րը:
Գլխով եմ անում, ու ներս ենք մտնում:
-Ես մի հատ նայեմ ամեն ինչ, լա՞վ:
Սկսում է շրջել սենյակներով:
-Ոչ մի դեկորացիա: Տարօրինակ է: Հեչ հատուկ չի կնոջը:
-Հասկացանք արդեն, քայվածքս, տունս. կնոջ նման չեմ:
-Բայց...
-Քաղցր եմ, էդ էլ ես ասել: Ի դեպ, քաղցր սիրո՞ւմ ես, սպասիր, բերեմ:
Սկսում է կուլ տալ „enerBIO“ բլիթները:
-Զգացվում է, որ բիո է: Բայց շատ կերա, հիմա փորս էլի կմեծանա:
Ինչ փոր: Մի քիչ էլ, ու ոսկորները շապիկը կծակեն, դուրս կգան:
-Տար, չաղանում եմ:
-Թե ուզում ես, կեր, ինչի տանեմ:
-Ես շատ բան եմ ուզում, որ չեմ անում:
Ու նայում է վրաս ամորձատված կատվի նման:
Հետո անցնում ենք տիեզերական զրույցների: Չմոռանալով բոլոր կարկառուն փիլիսոփաներին ու հոգեբաններին:
-Այնպես չէ՞, կոլեգա:
-Իհարկե, կոլեգա:
Քիչ-քիչ սիրտս կասկած է ընկնում: Իսկ գուցե ես մենա՞կ եմ նստած բազմոցին ու խոսում եմ ինքս ինձ հետ՝ իմ սիրած հոգեբան պապիկներին մեջբերելով: Տարբերակ է:
Փնտրում եմ տարբերակը հաստատող նշաններ: Քաղցրավենիքի հանդեպ վախը: Բարոյական մարազմատիկ տաբուներ:
Էս հո ես եմ: Ինքս ինձ հետ:
Արժի դիմացի շենքում ապրող թուրք հարևանուհուս զանգել, ով սիրում է, հեռադիտակն առած, հետևել անվարագույր պատուհաններիս հետևող ընթացող կյանքին:
-Նազա՞ն, բարև աչոն, բինոկլը ձեռքիդ տա՞կ է:
-Դեեե...
-Ինչ կլինի, մի հատ նայիր, հյուրասենյակում մենա՞կ եմ նստած, թե մի կյաժ տղամարդ կա կողքիս:
-Ո՞նց թե տղամարդ:
-Հեչ, եղբայրս է, ըմմ... կամ կոլեգաս: Յունգից ենք խոսում: Կամ էլ ինքս ինձ հետ եմ խոսում:
-Խմա՞ծ ես:
Էհ, նրանից էսօր բան չես իմանա:
Իսկ գոյություն չունեցողը շարունակում է խոսել: Էնքան, որ արդեն գլուխս գնում է:
Մեկ էլ՝ լռություն: Երևի նկատում է, որ աչքերս փակվում են:
-Հիմա ի՞նչ ենք անում,-հարցնում է լրջությամբ՝ ուսերին հասնող մազերը դնելով ականջի հետևում:
-Դու՝ տուն, ես՝ քնելու:
-Կհանդիպե՞նք էլի:
-Բաճկոնդ չմոռանաս:
Ճանապարհում եմ մինչև մուտքի դուռը:
-Մեքենայիդ տեղը կգտնե՞ս:
-Հա, -ասում է,- բայց դու էլ պիտի հետս գաս. նվերդ դեռ մեքենայիս մեջ է:
Ու սկսում է քայլել լրիվ ուրիշ ուղղությամբ:
-Բա ասում էիր՝ կգտնես,-ծիծաղում եմ:
Տանում եմ մեքենայի մոտ: Հանում է կապույտ թղթով փաթաթած նվերը ու մեկնում ինձ:
-Կարո՞ղ եմ քեզ գրկել,- հարցնում է:
-Ըհը, նույնիսկ կարող ես թուշիկս պաչիկ անել. ծնունդս էր ի վերջո:
Վրաս է նայում սառած հայացքով:
-Ես շուրթերով ոչ մի կնոջ չեմ կպչում:
Քիչ էր մնում մոռացած լինեի գլխում ապրող բլոճների մասին:
-Ես ընդամենը թուշս նկատի ունեի:
-Չեմ կարող:
Ու շարունակում է.
-Բայց թույլ կտա՞ս դեմքով հպվել վզիդ:
Էս մեկը երևի լսողական հալյուցինացիա էր:
Քնել է պետք: Վաղը լույսը կբացվի, բոլոր ցնորքները կվերանան: Յուրգենն էլ հետը:
Առավոտվա հինգ անց տասնվեց՝ հաղորդագրություն. «Բարև քույրիկ, ինցեստային երազներ եմ տեսել, վերլուծե՞նք»:
«Գլուխս մի տար»:
Աշխատանքի ճանապարհին անցնում եմ Zöttl-ի մոտով: Երկու օր առաջ Արփիին էի մետրոյում տեսել, քննության էր գնում: Տեսնես՝ ոնց հանձնեց:
Մտնում եմ Zöttl: Թարմ բուլկիների հոտից կամաց գլխապտույտ է առաջանում: Ի՞նչ բուլկի առավոտ շուտ: Ձեռք եմ տալիս փորիս: Ո՛չ մի դեպքում:
Թիթիզիկը տեղում է:
-Քննությունդ ի՞նչ եղավ:
Հոնքերի կեսը չկա. որպես պատիժ ինքն իրեն բմբլահա՞ն է արել:
-Դեռ չգիտեմ, լսի: Ուֆ, տականքներ, շուտ ասեիք, իմանայինք, յա: Աղջի ջան, հոնքերիս համա՞ր ես տենց նայում:
-Հա, երևի թե:
-Լսի, երկու շաբաթից Հայաստան եմ գնում, ուզում եմ տեղը տատու անեմ: Բայց էն զըռռ սև տատուներից չէ, է: Էն լավերից, բնական:
Գլխով եմ անում, իբր թե շատ եմ հասկանում էդ զիզի բաներից: Ջահելիկը շարունակում է.
-Հետ գամ, էլ ստեղ չեմ աշխատելու: Հաբե քայնեն բոկ մեը:
-Հետս ինչի՞ ես գերմաներեն խոսում:
-Քայնե ահնունգ:
Ծիծաղում է:
-Լսի, լավ հիշեցի, քեզ բան պիտի հարցնեմ: Դու էդ գործերի մեջ ես, կիմանաս: Ուրեմն մորքուրիս հաշվով եմ ասում: Ինքը հոգեբույժից թուղթ ունի, ներվային վիճակների պահով, էլի: Յանիմ քաղաքական հետապնդումներ, բաներ կան, դրա պատճառով իրա հոգեկան վիճակը լավ չի: Դե մի խոսքով, դու արդեն հասկացար: Հիմա էդ թղթով որ գա ստեղ, ազյուլ կտա՞ն, թե հետ կուղարկեն:
-Կեղծ թղթերով գալն էդքան էլ լավ միտք չի:
-Հա , բայց էլ ի՞նչ ձև կա: Օրինակ դու ո՞նց ես մնացել: Հիմա ի՞նչ վիզայով ես:
-Քաղաքացիություն ունեմ:
-Լոոոոո՞ւրջ: Էդ ո՞նց:
-Ուշացա գործից, իրիկունը կխոսենք...
-Դե թռի, լավ, կերևաս:
Արդեն դուրս եմ գալիս, մեկ էլ հետևիցս լսում եմ.
-Ա՜, չէ, իրիկունը ստեղ չեմ: Էսօր շուտ եմ դուրս գալու, Էբերսբերգ եմ գնում:
Շրջվում եմ:
-Ի՞նչ գործ ունես Էբերսբերգում:
-Ընկերուհուս մոտ փարթիի եմ հրավիրված: Լսի, հոնքերս շատ անկապո՞տ են:
-Չէ, անկապոտ չեն, քաչալոտ են: Բայց ոչինչ, տեղը սրտիկներ նկարի, կսազի փարթիին:
(շարունակելի)
Մեջբերել
Էջանիշներ