Գրածներիս նպատակը խնդիրը ցույց տալն ա։ Բայց եթե ի վիճակի չեք խնդիրը տեսնելու, Ծլնգի ասած երկու սերունդն էլ հերիք չի լուծելու համար։Տրիբուն-ի խոսքերից
Իսկ խնդիրը հետևյալն ա․ ի տարբերություն տղամարդկանց, որոնք հանգիստ կարող են ընտրել և՛ կարիերա, և՛ երեխաներ ու ոչ մեկից հետ չմնալ, շատ կանայք ստիպված են լինում մեկն ընտրել։ Դու ասում ես՝ կենսաբանական տարբերություններից ա, ես ասում եմ՝ էս աշխարհը հարմարացրած չի կանանց, այլ հարմարացրած ա կոնկրետ անձանց շահերին (կարաս իրանց գործատու անվանես կամ սպիտակ տղամարդ, կոնտեքստից ա կախված): Ստացվում ա նենց, որ երեխա ունեցող կինը խաղից դուրս ա մնում։ Ու սա դիսկրիմինացիայի միակ օրինակը չի, բայց քանի որ սրանից ենք խորացել, սրա վրա կենտրոնանանք։
Հիմա առաջարկս էն ա, որ աշխարհը պետք ա բոլորին հարմարեցված լինի, ոչ թե մենակ սպիտակ տղամարդուն։ Բայց դրա առաջին քայլը հասկանալն ա, որ կա էսպիսի խնդիր։ Փաստորեն, էն կանայք, ովքեր ինչ-ինչ պատճառներով նման խնդիրների առաջ չեն կանգնել, արհամարհում են դրանց առկայությունը։ Տղամարդիկ էլ էմպաթիա չեն ցուցաբերում։ Ու ի՞նչ ա ստացվում։ Խնդիրը չի լուծվում, որտև ուղղակի շատերը ժխտում են դրա առկայությունը։
Բայց դե ժխտողներին խնդրում եմ՝ թող բացատրեն, թե ոնց ա ստացվում, որ PhD անողների 55%-ը կանայք են, բայց պրոֆեսորների մոտավորապես 20%: Ի՞նչ ա կատարվում էս արանքում։ Ես իմ աչքի առաջ տեսնում եմ՝ ինչ ա կատարվում։
Ու էլի, սա մենակ ակադեմիան չի, ուրիշ ոլորտներում էլ կա նույն վիճակը։
Մեջբերել
Էջանիշներ