Ֆեմինիզմի սահմանները

[Տրիբուն]

Տրիբուն, հեչ չի դզում, որտև ես դեռ չեմ համարվում ակադեմիայի հաջողակ կին։ Այ տասը տարի հետո, երբ մշտական աշխատանք կստանամ ու եսիմ քանի հատ տպագրված հոդված կունենամ, գիտական խումբ կղեկավարեմ կամ եսիմ ինչ, էդ ժամանակ նոր հաջողակ կհամարվեմ։ Իսկ էս պահին հեչ կայֆ չի, երբ ամեն օր կանգնած եմ ակադեմիայում շարունակելու կամ ակադեմիայից դուրս գալու ու էրեխա ունենալու ընտրության առաջ։ Ու էս քննարկման մասնակիցներից շատերը՝ ո՛չ դու, ո՛չ Այվին, ո՛չ Լիզբեթը, ո՛չ Ռայադերը չեք հասկանում, թե ինչքան ռեալ ա էդ խնդիրն ու ինչքան մեծ թվով կանայք են դրա առաջ կանգնում։
Իսկ Հայաստանից ու Հայաստանում գենդերային դիսկրիմինացիայից ընդհանրապես խոսել չեմ էլ ուզում։

Նու, հարաբերականորեն հաջողակ ես, էլի ․․․․ մի համեստացի։ Հաջողակ լինելու համար պարտադիր չի գիտական խումբ ղեկավարել։ Կոմպլիմենտ անեմ, սիրուն ջան։

Քեզ նաև դզում ա միջին վիճակգրական եվրոպացի կնոջը հարիր սթրեսի կրող լինելը - երեխա թե՞ կարիերա, քոռաման ես, էս ինչ քաքի մեջ ընկար դու, որ գնացիր էտ անտեր դանիաները։ Ազատի ինքդ քեզ տանջող էտ դիլեմայից, վերադարձի Հայաստան ու երեխա բեր։

Բյուր ջան, ես քեզ սիրում հարգում եմ, բայց խոսքիդ մեջ անկեղծություն չեմ զգում ․․․․․ ցավում եմ։ Դու արհեստականորեն ինքդ քեզ նարքաշել ես էտ դիլեմայի մեջ, քանի որ տենց պիտի լինի եվրոպացի կնիկը: