Բոլորը իրենց տեքստերում նշել են մեծահասակ զգալը, այսինքն դառնալը իրավական ասպեկտն է(էս հարցի պատասխանը ես չեմ որոշում), իսկ զգալը արդեն կարող է տարաբաժանվել ըստ անձնավորությունների։ Չեմ էլ ասում փոխվի վերնագիրը քանի որ մեկնաբանությունից արդեն պարզ է։
Հենց նոր շատ մտածեցի էս հարցի շուրջ, արդեն գրված պատասխաններն էլ հետաքրքիր են․ Բյուրի ասած․ որ քեզ ճանաչում են, Անուկի ասած երեխա ունենալը, կամ երբ չես ուզում մեծանալ․․․
Ստեղ իմ համար տարբերություն են տալիս օգտագործվող երեք տերմինները․ չափահաս զգալ, մեծ զգալ ու հասուն զգալ։ Հնարավոր է սրանք էլ են էտապներով։ Չնայած պարդադիր ստորակարգություն չի։
Սա մի կողմից մյուս կողմից էն տպավորությունն է, որ ինձ համար երկու տեսակ գործոններ են անհրաժեշտ՝ արտաքին ու ներքին։ Արտաքինը՝ հասարակական օգտակար աշխատանք ունենալն է։ Սա ինձ համար կդրսևորվի մշտական, հումանիստական ուղղվածությամբ գործ ունենալով։ Իսկ ներքինը դե անձնական ոլորտներում․․․ երևի տուն ունենալով/պարտադիր չի անձնական, վարձով, բայց որը ինձ կամ մեզ պատկանի/։ Էս երկու գործոններն էլ ինձ համար հավասար կարևոր են։
Այսինքն ես ինձ եթե ինչ որ տեղ չափահաս զգում եմ, չնայած ոչ ամբողջությումբ, ապա մեծ կամ հասուն հաստատ չեմ զգում։
Ասեմ որ արդեն մի երեք տարի է մենակ ապրելու փորձ ունեմ որից երկուսը նաև ֆինանսապես անկախ։ Մեծանալ տարիքով չեմ ուզում բայց գլխով ուզում եմհմի ո՞նց պետքա ըլնի։
Պատասխանատվությունը մեծություն, չափահասություն չի ենթադրում, կամ ոնց ասում են անհրաժեշտ բայց ոչ բավարար պայման է։ Իսկ օրինակ որոշումները, սեփական կյանքի վերաբերյալ միայնակ կայացնելը կարևոր պայման է, էս մեկը ինձ մոտ չկա, իսկ մերոնց հարցնեք՝ հակառակը, ու շրջապատիս մեծ մասն էլ մտածում է, որ ինքնուրույն եմ ու տենց։ Մի այլ պայման էլ երևի անհրաժեշտ, երբ գիտես ինչ ես ուզում ու քո ցանկացած գործունեություն պատճառաբանված ու նպատակաուղղված է։ Բայց ես խիստ հեռու եմ լիքը նման բաներից։
Ու ընդհանրապես մեկ-մեկ չափից դուրս օդերում եմ, չափահասնությո՞ւն, հմմմ․․
Մեջբերել
Էջանիշներ