Ե՞րբ ես չափահաս դառնում

[Ուլուանա]

Դժվարանում եմ կոնկրետ մի դեպք կամ տարիք/ժամանակաշրջան առանձնացնել, քանի որ չափահաս՝ մեծ լինելու զգացողություն ունեցել եմ տարբեր տարիքներում, տարբեր առիթներով։ Տպավորված առաջին անգամը կարծես եղել է տասնհինգ տարեկանում, երբ վաստակեցի առաջին գումարս՝ ինչ–որ մեկի հետ անգլերեն պարապելու համար ։ Ինձ ահագին մեծ էի զգում էդ ժամանակ։ Հետո՝ երբ ուսանող դարձա, երբ ամուսնացա, երբ առաջին անգամ հղիացա, երբ երեխա ունեցա։ Հա, մեկ էլ ինձ մեծ եմ զգացել երեսուն տարեկանի շեմը հատելիս, որովհետև երեսուն տարեկանը միշտ ընկալել եմ որպես արդեն մեծի տարիք։ Երևի մեկ էլ քառասունում նման զգացողություն կունենամ։

Բայց ավելի գլոբալ որ նայում եմ, ինձ թվում է՝ ես դեռ կարգին չեմ մեծացել՝ թե՛ դրական, թե՛ բացասական առումներով, այսինքն՝ ինչ–որ շատ լուրջ բան չեմ արել դեռ կյանքումս, որ դրանով կարողանամ ինձ իսկապես չափահաս զգալ, ոչ էլ ընդհանուր առմամբ եմ ինձ լիարժեք չափահաս զգում։ Չգիտեմ՝ ինչ պիտի անեմ կամ ինչպիսին պիտի լինեմ, որ իմ պատկերացրած լիարժեք չափահասը զգամ, բայց ենթադրում եմ, որ կիմանամ, երբ լինեմ։

[Progart]

18ս դեռ չի լրացել, այսինքն «օրենքով» չափահաս չեմ:
Կարծում եմ, որ մարդը չափահաս ա դառնում, երբ ինքնուրույն փող ա աշխատում։ Դրա համար էլ ինձ հաճախ որպես չափահաս եմ «ընդունում»։ Երբ ընտանիքից փող չես վերցնում քո համար ինչ֊որ բաներ առնելու համար, ինքնուրույն որոշում կարողանում ես կայացնել, թեկուզ սխալ։
14տարեկանից հետո հասունացած լինելս զգացի։

[Դեղին մուկիկ]

Թեև անձնագրով վաղուց արդեն չափահաս եմ, սակայն ինձ բավականաչափ «մեծ, հասուն» չեմ զգում: Պատասխանատու, անկախ զգում եմ (այդպես առաջին անգամ սկսել եմ զգալ, երբ ուսանող էի ու մենակ էի ապրում, հետո, երբ արդեն աշխատանք էի գտել), բայց դեռ ինձ թվում է, թե փոքր եմ)) Թերևս 14-15 տարեկանում ինձ ավելի շատ էի «մեծ» համարում, քան հիմա:
Իսկ ընդհանուր առմամբ կարծում եմ՝ մարդն իրեն միշտ էլ ինչ-որ տեղ երեխա է զգում, երբ իր ծնողները ողջ են, երբ դեռ կարելի է գնալ, գրկել նրանց ու մոռանալ տարիքի ու ժամանակի մասին:

[Arpine]

Բոլորը իրենց տեքստերում նշել են մեծահասակ զգալը, այսինքն դառնալը իրավական ասպեկտն է(էս հարցի պատասխանը ես չեմ որոշում), իսկ զգալը արդեն կարող է տարաբաժանվել ըստ անձնավորությունների։ Չեմ էլ ասում փոխվի վերնագիրը քանի որ մեկնաբանությունից արդեն պարզ է։
Հենց նոր շատ մտածեցի էս հարցի շուրջ, արդեն գրված պատասխաններն էլ հետաքրքիր են․ Բյուրի ասած․ որ քեզ ճանաչում են, Անուկի ասած երեխա ունենալը, կամ երբ չես ուզում մեծանալ․․․

Ստեղ իմ համար տարբերություն են տալիս օգտագործվող երեք տերմինները․ չափահաս զգալ, մեծ զգալ ու հասուն զգալ։ Հնարավոր է սրանք էլ են էտապներով։ Չնայած պարդադիր ստորակարգություն չի։
Սա մի կողմից մյուս կողմից էն տպավորությունն է, որ ինձ համար երկու տեսակ գործոններ են անհրաժեշտ՝ արտաքին ու ներքին։ Արտաքինը՝ հասարակական օգտակար աշխատանք ունենալն է։ Սա ինձ համար կդրսևորվի մշտական, հումանիստական ուղղվածությամբ գործ ունենալով։ Իսկ ներքինը դե անձնական ոլորտներում․․․ երևի տուն ունենալով/պարտադիր չի անձնական, վարձով, բայց որը ինձ կամ մեզ պատկանի/։ Էս երկու գործոններն էլ ինձ համար հավասար կարևոր են։
Այսինքն ես ինձ եթե ինչ որ տեղ չափահաս զգում եմ, չնայած ոչ ամբողջությումբ, ապա մեծ կամ հասուն հաստատ չեմ զգում։
Ասեմ որ արդեն մի երեք տարի է մենակ ապրելու փորձ ունեմ որից երկուսը նաև ֆինանսապես անկախ։ Մեծանալ տարիքով չեմ ուզում բայց գլխով ուզում եմ հմի ո՞նց պետքա ըլնի։

Պատասխանատվությունը մեծություն, չափահասություն չի ենթադրում, կամ ոնց ասում են անհրաժեշտ բայց ոչ բավարար պայման է։ Իսկ օրինակ որոշումները, սեփական կյանքի վերաբերյալ միայնակ կայացնելը կարևոր պայման է, էս մեկը ինձ մոտ չկա, իսկ մերոնց հարցնեք՝ հակառակը, ու շրջապատիս մեծ մասն էլ մտածում է, որ ինքնուրույն եմ ու տենց։ Մի այլ պայման էլ երևի անհրաժեշտ, երբ գիտես ինչ ես ուզում ու քո ցանկացած գործունեություն պատճառաբանված ու նպատակաուղղված է։ Բայց ես խիստ հեռու եմ լիքը նման բաներից։
Ու ընդհանրապես մեկ-մեկ չափից դուրս օդերում եմ, չափահասնությո՞ւն, հմմմ․․