Մի քանի տարի առաջ էր: Դեռ չէի կողմնորոշվել մասնագիտության ընտրության հարցում, բայց երկու տարբերակ էի տեսնում՝ կամ լրագրող պետք է դառնայի, կամ ծաղրածու: քանի որ Շամշյանի պատճառով ես հիասթափվեցի լրագրությունից,մնաց երկրորդ տարբերակը:
Բայց հետո ուղեղս լվացին ու գլուխս մտցրեցին որ եթե ուզում եմ երեխաներին միշտ ուրախ, ժպիտը դեմքներին տեսնեմ, պետք ա էնքան փող աշխատեմ, որ հոգամ ցանկացածի բուժման ծախսերը: Ես էլ հավատացի…
Բայց իհարկե, էդ չի խանգարում գոնե մեկ-մեկ գոնե մի՜ քիչ պատչադամսություն անել: Ես ասել եմ, որ լացացնելու եմ մարդկանց, բայց ուրախությունից
էս մոլորակը հաստատ ապրելու համար ավելի լավ տեղ կլիներ եթե Ադամսի նման բիձուկներ շատ ունենայինք:
Բայց ամեն ինչ մեր ձեռքերում ա, մենք ենք որոշում ու հաստատ ուշ չի երկիրը դրախտ սարքելու համար
Մեջբերել
Էջանիշներ