Յոհաննես-ի խոսքերից
Ձեզ եմ ներկայացնում Ռիչարդ Լինկլեյթերի եռապատումը.
Before Sunrise-ընդհանրապես հեռու եմ մելոդրամաներից,բայց էս ֆիլմը հենց սկզբից սկսեցի մեծ հետաքրքրությամբ նայել:Դրա ամենամեծ պատճառը գլխավոր հերոսների երկխոսություններ էին,որոնք ինձ համար ահագին հետաքրքիր էին:Գնալով կերպարները սկսում են աննկարագրելի էմոցիաներ փոխանցել. իրենց զրույցները,միմիկաները,հայածքները,ապրելակերպը:Բայց վայելելով ընթացքը,ինձ համար արդեն չափազանց պարզ էր ամբողջ եռապատումը ու ճիշտ է գիտակցում էի,որ դա է իրականությունը,բայց ինձ իրականությունը պետք չէր:Իսկ ֆիլմի վերջնամասում,գնացքի մոտ կերպարների էմոցիաները մարդուն էմոցիոնալ պերեդոզի են հասցնում:
Before Sunset-ինձ համար էս ամենաչստացված մասն էր,մի երկու պահ կար,որ հաճույքով էի նայել:Ամենաշատը նման շարունակությունից էի վախենում:Մի պահ ուզում են ցույց տալ,որ առանձնապես կերպարները չեն փոխվել էդ առանձին ապրելու ժամանակահատվածում,բայց ախր իրանց միջի կրակը հանգել էր,ապրելու,զգալու ցանկություննը նորմալ չկարողացան փոխանցել:
Before Midnight-դառը,անտանելի դառը:Եռապատման վերջին մասը,որը պարզապես ներկայացնում է իրականությունը:Ինչքան էլ սիրային հարաբերությունները յուրահատուկ լինեն,գալիս է մի շրջան,երբ արդեն նրանք մուտ ենք գործում կենցաղ ու ամեն ինչ շատ ավելի բարդ է դառնում:
Ամենահաճելին էն էր,որ ամբողջ եռապատման մեջ դերասանները չեն փոխվում ու ոնց որ իրանց հետ ապրես էդ ամբողջ տարիները,վերջում արդեն հետները ծերանաս:
Համենայնդեպս ինչքան էլ ստացածս էմոցիաները հակասական լինեն,չեմ կարող չնդունել,որ իրոք ստացված ֆիլմ էր:Ու Շնորհակալություն եմ հայտնում StrangeLittleGirl-ին, խորհրդի համար:
Էջանիշներ