Mephistopheles-ի խոսքերից
Օքեյ, վերջապես ժամանակ գտա գրելու…
Սալոնային…
դուրս եկավ, բավականին… որպես երկրորդ ստադիա բավականին հաջողված ա… առաջին ստայդիայում մի քիչ դետալներն էին քիչ բայց երկրորդ ստադիան իրան արդարացրել ա… դուրս եկավ որ պերսոնաժներին "դրսից բերել ա ներս"… չնայած արդեն օգտագործված տեխնոլոգիա ա, բայց էս դեպքում խելացի ա օգտագործված… կերպարները շատ կենդանի են, անգամ երբեմն չափից ավելի, բայց դա չի խանգարում (որպես երկրորդ ստադիա, իհարկե)… ոնց որ շատ պարզ ու դետալացված ձայնագրություն լինի… սա մի քիչ խանգարում ա ստրուկտուրայի պարզությանը, այսինքն երբեմն կորցնում ենք ստրուկտուրայի ուրվագիծը, բայց եթե երրորդստադիա լիներ դրանք կարելի էր մաքրել ու հստակեցնել…
կառուցվածքը նենց ա որ ամեն կերպար իր անձնական տարածքից գալիս ա սալոն իր հետ բերելով անձնական խնդիրներ զգացումներ ու անգամ անձնականտարածքում գտնվող կերպարներն… այ ստեղ արդեն գալիս են պրոբլեմները… յուրաքանչյուր տարածք էնքան դետալային ա ու կերպարները էնքան ուժեղ են ու առաջնային որ չես կարողանում հասկանալ թե դրանցից որոնք են առաջնային և որոնք երկրորդական… օրինակ Ռաֆոյի հատվածում կարծես Նելին ա հիմնական առաջնայինը, բայց վերջում սալոնում ա հայտնվում Ռաֆոն… ստեղ ինչն ա պրոբլեմը. էն որ մենք Ռաֆոյի մասին իմանում ենք Նելիի "տեսանկյունից" չնայած հատվածը կարծես թե Նելիի տեսանկյունից չի գրված… սենց բաներ համարյա բոլոր կտորների մեջ կա որտեղ չես իմանում թե ով ա գլխավորը… շատ հաճախ սպոտլայթը երկրորդական կերպարի վրա ա ընկնում ու ֆոկուսը կորցնում ենք… վերջում պարզվում ա սխալ կերպարի վրա ենք կենտրոնացել…
այսինքն բոլոր կերպարները առաջնային են ու "point of view"-ն կարծես հավասարապես բոլոր կերպարների տեսանկյունից ա… էսի շատ ա խառնում ստրուկտուրան, թելը կորցնում ենք ու դրան էլ գումարվում ա դիալոգին չափից ավելոի ուշադիր լինելու անհրաժեշտությունը որպեսզի պարզենք թե ով էր, ինչ էր ասում ու ինչ արեց. ով էր զգացողը ինչ էր զգում ու հետագայում ով էր գնալու սալոն (հենց սկզբից էլ պարզ էր որ սալոն են գնալու)… էսի կարա լինի,…կարան կերպարնեմրը նենց լինեն որ չիմանաս թե ով ա գնում սալոն, բայց պետք ա դա լինի կանխամտածվածու վերջում սալոնում պտի դա "արդարացվի"… ստեղ դա չկա՝ չի արդարացվում, հենց թեկուզ Ռաֆոյի կերպարում… դեմ չեմ անգամ որ Ռաֆոն Անուշի գործողություններով ներկայացվի, բայց ոչ տեսանկյունից… չնայած հիմա որ գրումեմ, գուցե տենց էլ ա հնարավոր, բայց պետք ա արվի կաննխամտածված ու լավ օրկեստրովկա արված… ես չգիտեմ դա ոնց ա հնարավոր անել, բայց հաստատ արժե փորձել…
Կարենի հատվածը լավն էր… բալանսը լավն էր… մորը կերպարը շատ առաջ ու ցայտուն չէր, իսկ Կարենինը բավականին դետալոտ… մի քիչ չափից շատ… " Կարենը նստեց ու սուրճի բաժակը վերցրեց՝ մատները սովորության համաձայն բռնակի տակից անցկացնելով, թեև բաժակը տաք էր:"
մեծպրոբլեմ եմ տեսնում դետալների առատաության մեջ, անտեղի դետալներ շատ կան ու անգամ անտեղի համեմատություններ ու երկրորդական դետալները ենց մնրամասնությամբ ա նկարագրած որ ստիպված մի քանի անգամ պտի վրով անցնես որ հանկարծ մի տեղ օգագործվի փախցրած չլինես, բայց վերջում պարզվլում ա որ ոչ մի բանի հետ էլ կապված չէր… տրամադրության նկարագրության համար մի քանի շտրիխը էս ստադիայում պտի որ լրիվ հերիք լիներ, բայց չի արված… դրան էլ գումարած բոլոր նկարագրությունների մեջ էլ նորից "point of view" խառնած ա… օրինակ "Ընթացքում լարված որսում էր դասական երաժշտությանը համընթաց հնչող անռիթմ, խուլ կտկտոցը:…(դուռը բաց թողեց, որից երաժշտության ձայնն ուժգնացավ. Բեթհովենի ջութակի կոնցերտն էր, եթե ճիշտ ճանաչեց)"… բացարձակապես անկարևոր, խառնած "լոճած" հատված ա… ընթերցողի ռիթմից բեսամթ քցում ա… ինչո՞վ ա էսի կարևոր… կամ ասենք "Հին, մի օվկիանոս ջուր տեսած խողովակը տնով մեկ աղիողորմ ճռնչաց՝ մի պահ լրիվ ծածկելով երաժշտությունը:"… how's that important?… մեր ինչի՞ն ա էսի պետք, ի՞նչ եմ անելու սրա հետ… բացի նրանից որ սաղ ֆոկուսը տանում ա սրա վրա… ու սենց շատ մասեր կան… նրբերշիկը, թավեն դրեց գազին, դուռը չրխկոցով փակեց և այլն… անտեղի համեմատություններն ու ավելորդ դետալները խցանում են main point-ը ու շեղում են մեզ… էս տեսակի դետալներ կարար առաջից ստադիայում լիներ, երկրորդում սրանք պտի մաքրվեին… ա
հետո մի բան եմ նկատել… երբ որ առեղծվածային մի էլելեմենտ ա մտցրած, մտցրածա շատ ափաշքյարա… ոնց որ ասես "ես հիմա մի հատ առեղծվածային բան պտի մտցնեմ… էսի առեղծված ... red flag!!!" օրինակ "Նոնան աչքերը փակ ժպտաց:
- Ընկերուհուս դիմեք: Ինքն ասում է, որ կանցնի:" you don't open upthat easy… մի քիչ իրականությունից շատ ա կտրված… մի անգամ ես մի հատ տեքստ էի գրել Մանրապատումում, Գարսիա Մարկեկսի փողոցը որոնող աղջկա մասին… չեմ ասում տենց պտի լինի, բայց երբ էդ աղջկան ասի "is there anything I canhelp you with?" ինքը մի անգամից զգաստացավ… չեմ ասում էս ա ձևը, no way… ուղղակի օրկեստրովկան overdone ա… մի մոմոնտ էլ կա. "- Ե՞վ,- մի վաֆլիի կեսն արդեն չկար:" unnecessary դրամա ա… կարծես կարենը հես ա կռակաձիլ ա դառնալու… սա իհարկե մանրուք ա, բայց հոգեբանական ազդեցություն ա կարդացողի վրա, մի բանի պատրաստում ա որը հետո չի լինելու…
…ու տենց շատ դետալներ ու ավելորդ նկարագրություններ ու համեմատություններ որոնք կերպարների առաջնահերթությունները խառնում են ու պատմվածքը ռիթմից գցում… կարդալը դառնում ա դժվար… դրաման կորում ա դրա պատճառով
կարծում եմ էսի կարա գնա երրորդ ու նույնիսկ երևի չորրորդ ստադիա կախված երրորդում ինչ կլինի… point of view-երը պտի ճշտվի…
ընդհանուր էլի ասեմ… լավն էր, լավ պոտենցիալ կա… մտածելու տեղ կա որ ավելի հակիրճ ու դիպուկ լինի…
գրկ…
Էջանիշներ