Բյուր, քննարկման ընթացքում էդ քո ասած «ստիմուլն» է գալիս, որ մարդ մտածի սրա մասին էլ, էն մի բանի մասին էլ, էս էլ, նա էլ: Ու մենք բոլորս հետևում էինք էդ ընթացքին: Իսկ եթե հետո պատմվածք է գալիս՝ նախորդ ամբողջ աշխատանքի հետ կապ չունեցող, լրիվ օդից վերցված, ես էդ դեպքում չեմ կարող հասկանալ ոչ դիտարկման, ոչ քննարկման իմաստը:
Էդքանը ընդամենը:
Հակառակ կարծիքները ողջունելի են:
Իմ ասածն էլ էդ ա. ի՞նչ գիտես, որ օդից ա վերցված կամ նախորդ ամբողջ աշխատանքի հետ կապ չունի: Նախորդ մրցույթներում հակառակ հարցն ես բարձրացնում, թե՝ մարդիկ շատ բացարձակ են հասկանում պահանջը (օրինակ՝ խատուտիկների մրցույթը, դժգոհում էիր, թե սաղ օգտագործել են խատուտիկներ իրանց գործերի մեջ): Էն ժամանակ էլ ասում էի՝ խատուտիկը պիտի լինի գործի մեջ, որ ջոկես՝ էդ նկարից ա ոգեշնչված, ոչ թե օդից վերցված:
ivy (28.04.2015)
Իրականում համարյա նույն բանն ա արել ինչ սրճարանում-ի դեպքում էր, մենակ ամբողջ տեքստը չի բերել ու վերջում գրի, թե էրոն գեյ էր, կամ էլ իրան գեյի տեղ էին դրել: Պատմվածք չի, հա թող Էրոյի մասին գրվեր էլի, բան չունեմ ասելու, բայց ոչ նորից դիտողի տեսանկյունից, մտներ կերպարի մեջ: Իսկ սենց ոնց որ նախորդ փուլում լինենք:
SWTS
Էստեղ խնդիրն էն է, որ հեղինակը նախապես գիտի իր պատմվածքը. իրեն ոչ դիտարկումն է պետք, ոչ քննարկումը: Ինքը նախապես լավ էլ գիտի՝ ով ում բարեկամն է: Հիմա հարց: Բա էդքան լեզու թրջելն ինչի համար էր
Մենք էստեղ ուզում ենք ծալքերը բացահայատվեն, որ ինչ-որ բան ավելի լավ երևի, ավելի լավ հասկացվի:
Վերջում գալիս է մակերեսային, «նախապես իմացված» պատմություն:
LisBeth (01.05.2015), Sambitbaba (29.04.2015), Արէա (28.04.2015)
Քվեարկեցի «Սալոնայինի» ու «Չծախվող պոեզիայի» օգտին:
Առաջինը՝ որպես նախագծի ամենահաջողված գործ, երկրորդը՝ որպես ուղղակի լավ պատմվածք:
Բայց հենց էդ ա. ի՞նչ գիտես, թե հեղինակը գիտի պատմվածքը: Իհարկե, էս վերջին տարբերակի ո՛չ դիտարկումն եմ նորմալ կարդացել, ո՛չ քննարկումը, բայց ամեն դեպքում ինչու՞ ենք բացառում էն տարբերակը, որ հեղինակը հենց քննարկումներից ա ոգեշնչվել:
Բայց ամեն դեպքում մի փաստարկ նախապես իմացված լինելու օգտին անեմ. դիտարկվող միջավայրն ուսանողական ավտոբուս ա, այսինքն՝ շարունակական սեթինգ նույն մարդկանցով, այսինքն՝ հեղինակը կարա դիտարկում անի, բայց հաջորդ օրը հետևի պատմության շարունակությանը: Գուցե դա էլ իրա էֆեկտն ունի, եսի՞մ: Ինձ էդ գործն ավելի շատ դուր չի եկել որպես կիսատ, չաշխատված գործ, ոչ թե որովհետև դիտարկման կամ քննարկման հետ կապ ունի կամ չունի:
Գրիֆին, կարծիք էլ կհայտնե՞ս, տեսա, որ քվեարկել ես:
Էլ ով կա ընթերցողներից, գրեք
Մեֆ, հասել ենք վերջին փուլին, դե ասա
Mephistopheles (29.04.2015)
Երևի էս փուլերով նախագծերի թույլ կողմն էն ա, որ մասնկիցներից շատերի թափը մինչև վերջ չի հերիքում:
Մեկն ընդհանրապես սկի չմասնակցեց էլ էս փուլին: Մասնակցածներն էլ էն են ներկայացրել, ինչ ներկայացրել են:
Վերջապես սաղ կարդացի:
Անկեղծ ասած, էստեղ քննարկումները կարդալուց հետո Սալոնայինից լրիվ ուրիշ բան էի սպասում: Կարդալու ընթացքում հա մտնում էի դիտարկման թեմա, քննարկումները կարդում: Անկեղծ ասած, պատմվածքի կապը չտեսա դիտարկման հետ: Ավելի ճիշտ, ավելի շատ չէր կապը, քան մյուս գործերում: Ուղղակի հեղինակը հետևել էր խորհրդին, կերպարներին բացահայտել էր: Բայց ասենք ինքն էլ էր լավ ծավալվել ու «օդից» բաներ վերցրել (ինչը բնավ վատ չի, հակառակը, լավ ա): Հետաքրքիր ա՝ էս գործի հեղինակը դիտարկման վայրը որպես գործողությունների գրեթե ավարտի վայր ա ընտրել, իսկ Չծախվող պոեզիայի հեղինակը՝ որպես գործողությունների սկզբի վայր ա ընտրել: Երկուսն էլ մոտեցում են, երկուսն էլ, կարծում եմ, սխալ չեն: Սալոնայինն ահագին դուրս եկավ: Մենակ մի թերություն ուներ. փոքր տարածքի համար կերպարները շատ-շատ էին, շատ խըժ-բըժ էր, անընդհատ հետ էի գնում, նորից կարդում, որ հասկանամ՝ որը ով ա: Հա, մեկ էլ դիտարկման մեջը Ռաֆայելը շատ կենդանի կերպար էր, պատմվածքի մեջ մի քիչ մարել էր:
Բակտերիաների վնասը լրիվ ալարած ղժժ գործ ա: Թռնում եմ էս մեկի վրայով:
Վսյո, ես թռա օդանավակայան: Մնացածը հետո:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ