Տեսնել-վերլուծել-ստեղծագործել. քվեարկություն

[Mephistopheles]

…ուփսսս՜… չհասցրի…

էն երկու կինոները նայեք անպայման… եթե լրջորեն ստեղծագործական աշխատանքով եք զբաղվելու դրանք էական են…

ինձ կարաք չսիրեք, բայց կինոն նայեք…

[StrangeLittleGirl]

Վերջապես մի պուճուր արանք գտա, արտահայտվեմ:

Նախ, մե՜ծ շնորհակալություն Ռիփին կազմակերպելու համար Ահագին հաճույք ստացա էս պրոցեսից: Ուղղակի ահագին ափսոսում եմ, որ փաստորեն քչերին հետաքրքրեց էս մեթոդը: Էս մրցույթի կայֆն էն էր, որ անընդհատ պրոցեսի մեջ էիր մնում: Շատ էլ որ քննարկումները կանգնել էին: Անընդհատ նշումներ էի անում, նոր բաներ հավաքում, կերպարին փորձում էի դրսից ստանալ, որովհետև.

Պերսոնաժները շատ են, դետալները քիչ: խժբժ ա, մի տեսակ:

Լիզն ասում ա՝ իմ պատմվածքը կարար մոլի ցանկացած կերպարի մասին լիներ: Ցանկացած կերպար վերցնելու դեպքում էլ ցանկացածի մասին էր լինելու, որովհետև էդտեղ ուղղակի չկային արատահայտված կերպարներ:

Կերպարի համոզիչ չլինելու մասին: Էստեղ ամբողջ հարցը հենց էդ ա, որ մարդը քառասուներկու տարեկան ա (էս կերպարին ահագին հունցել ենք էստեղի վորքշոփում, թե պետք ա, սիվին էլ կուղարկեմ ), բայց դեռ չի ջոկում՝ ուր ա գնում, ինչի համար, դեպրեսիայից ա բուժվում և այլն: Ու էդ տեսակ կերպարներ, հատկապես ստեղծագործ աշխարհում, շատ կան: Իրանց երկրից գնում են՝ հույս ունենալով, որ ուրիշ երկրում կհաստատվեն, բայց շարունակում են նույն բառադի կյանքով ապրել (ես տենց հիսուն-վաթսուն տարեկանների էլ գիտեմ):

Ու մերսի Լիզին, որ նկատեց, որ պատմվածքը կիսատ էր: Որովհետև իրոք կիսատ էր: Չնայած ամբողջ ժամանակ հենց էդ մեկի վրա եմ կենտրոնացել, էդպես էլ չհասցրի ավարտել: Ու դա չավարտելու հաշվին փորձեցի մյուս երկուսը գրել, որոնց համար ներողություն եմ խնդրում Երկուսն էլ տասը րոպեում եմ գրել ու ահագին լարված իրավիճակում, որ հասցնեմ:

Բակտերիաների պահով: Ճիշտն ասած, OCD ունեցող մեկին նկարագրելու ցանկություն հեչ չեմ ունեցել: Իմ նպատակն էշ կերած-էշ մեծացած, դարդուցավ չտեսած միջին վիճակագրական դանիացուն նկարագրելն էր, որն էնքան վախենալու բան չունի, որ բակտերիաների վրա ա կենտրոնացել: Ուղղակի որ տենց կիսատ-պռատ ուղարկեցի, բան դուրս չեկավ:

Մեկ էլ մի հատ մե՜ծ դիսլայք Impression-ին Ահավոր շատ էի ուզում իրա պատմվածքը կարդալ, որտև դիտարկումն ինձ ահագին դուր էր էկել:

[Գալաթեա]

Բյուր, տեղեր կային, որ ստացվել էր կերպարը, բայց ահագին կարևոր տեղերում հեչ համոզիչ չէր։ Երեխու պահն օրինակ։ Խառն ա ու անհասկանալի։ Մեկ ասում ես՝ Կարմենը մտածում ա հորը հանձնի վերջնական, որ նշանակում ա՝ իր հետ ա դեռ ապրում, բայց առավոտը Կարմենը զարթնում ա ու տանը չկա երեխա ինչ-որ։
Նման կյանքով ապրող կնոջ տանն ընդհանրապես երեխու տեղ չկա, նա վաղուց պետք ա ազատված լիներ, ոչ թե մեկ էլ հանկարծ հասկանար, որ խանգարում ա իրան։
Առանց երեխու մասին հիշատակելու ավելի շատ շանսեր կան իրան շնչող կերպար դարձնելու։ Թե չէ նենց տպավորություն ա ստեղծվում, որ 17 -19 տարեկան մեկն ա գրողը, որի համար խանգարող երեխա ունենալը տենց մակերեսային էմոցիոնալ մակարդակի վրա ա, որտև շատ բան չի հասկանում դեռ կյանքից, չգիտի՝ ոնց ավելի խորը զգա ու ներկայացնի էդ պահը։ Դրա համար էլ մտքովս չանցավ, որ սրա գրողը դու կարաս լինես։
Առաջինն էի համոզված որ դու ես, էն էլ նախընտրեցի ոչ մի բան չգրել, որտև ցբխելու էի պատերով՝ գյոզալ դիտարկումը blah դարձնելու համար

Մերսի, Այվ

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, տեղեր կային, որ ստացվել էր կերպարը, բայց ահագին կարևոր տեղերում հեչ համոզիչ չէր։ Երեխու պահն օրինակ։ Խառն ա ու անհասկանալի։ Մեկ ասում ես՝ Կարմենը մտածում ա հորը հանձնի վերջնական, որ նշանակում ա՝ իր հետ ա դեռ ապրում, բայց առավոտը Կարմենը զարթնում ա ու տանը չկա երեխա ինչ-որ։
Նման կյանքով ապրող կնոջ տանն ընդհանրապես երեխու տեղ չկա, նա վաղուց պետք ա ազատված լիներ, ոչ թե մեկ էլ հանկարծ հասկանար, որ խանգարում ա իրան։
Առանց երեխու մասին հիշատակելու ավելի շատ շանսեր կան իրան շնչող կերպար դարձնելու։ Թե չէ նենց տպավորություն ա ստեղծվում, որ 17 -19 տարեկան մեկն ա գրողը, որի համար խանգարող երեխա ունենալը տենց մակերեսային էմոցիոնալ մակարդակի վրա ա, որտև շատ բան չի հասկանում դեռ կյանքից, չգիտի՝ ոնց ավելի խորը զգա ու ներկայացնի էդ պահը։ Դրա համար էլ մտքովս չանցավ, որ սրա գրողը դու կարաս լինես։
Առաջինն էի համոզված որ դու ես, էն էլ նախընտրեցի ոչ մի բան չգրել, որտև ցբխելու էի պատերով՝ գյոզալ դիտարկումը blah դարձնելու համար

Մերսի, Այվ

Գալ, դե հենց էդ ա, չէի հասցրել վերջացնել: Նախ պիտի հոր կերպարը մտցնեի, ինքը լրիվ աշխատած ա, մնում էր մի տեղ իրան մտցնել: Երկրորդ, փարթ-թայմ էրեխա պահելու գաղափարն էի ստեղ շոշափում, որ էդքան մակերես չէի հանել: Ստեղ տարածված երևույթ ա, երբ բաժանված ծնողների երեխան շաբաթվա մի քանի օրը մի ծնողի մոտ ա, մյուսը՝ մյուսի: Ու հաճախ մեկի համար դա ծանր բեռ ա, հաճույքով կնաղդի մյուսի վրա, բայց հասարակական ճնշման պատճառով չի անում:

[Գալաթեա]

Գալ, դե հենց էդ ա, չէի հասցրել վերջացնել: Նախ պիտի հոր կերպարը մտցնեի, ինքը լրիվ աշխատած ա, մնում էր մի տեղ իրան մտցնել: Երկրորդ, փարթ-թայմ էրեխա պահելու գաղափարն էի ստեղ շոշափում, որ էդքան մակերես չէի հանել: Ստեղ տարածված երևույթ ա, երբ բաժանված ծնողների երեխան շաբաթվա մի քանի օրը մի ծնողի մոտ ա, մյուսը՝ մյուսի: Ու հաճախ մեկի համար դա ծանր բեռ ա, հաճույքով կնաղդի մյուսի վրա, բայց հասարակական ճնշման պատճառով չի անում:

Տես, առանց էդ նշածդ ամենի թեկուզ մի նախադասությամբ, ֆոնային հիշատակմամբ՝ չի երևում, որ Կարմենը պարզապես բոհեմիկ նկրտումներով, դեպրեսված միայնակ կերպար ա՝ իրեն փնտրող; Լրիվ ուրիշ տպավորություն ա ստեղծվում։ Լիզն էլ էր զգացել։
Մի խոսքով՝ քեզ մի հատ էն քո ասած դիսլայքից՝ երեքից ոչ մի հատը ավարտուն տեսքի չբերելու համար

[StrangeLittleGirl]

Տես, առանց էդ նշածդ ամենի թեկուզ մի նախադասությամբ, ֆոնային հիշատակմամբ՝ չի երևում, որ Կարմենը պարզապես բոհեմիկ նկրտումներով, դեպրեսված միայնակ կերպար ա՝ իրեն փնտրող; Լրիվ ուրիշ տպավորություն ա ստեղծվում։ Լիզն էլ էր զգացել։
Մի խոսքով՝ քեզ մի հատ էն քո ասած դիսլայքից՝ երեքից ոչ մի հատը ավարտուն տեսքի չբերելու համար

ժամանակս չհերիքեց, ես սպասում էի, որ մի շաբաթից շատ ժամանակ կտրվի գրելու համար:

[Mephistopheles]

Վերջապես մի պուճուր արանք գտա, արտահայտվեմ:

Նախ, մե՜ծ շնորհակալություն Ռիփին կազմակերպելու համար Ահագին հաճույք ստացա էս պրոցեսից: Ուղղակի ահագին ափսոսում եմ, որ փաստորեն քչերին հետաքրքրեց էս մեթոդը: Էս մրցույթի կայֆն էն էր, որ անընդհատ պրոցեսի մեջ էիր մնում: Շատ էլ որ քննարկումները կանգնել էին: Անընդհատ նշումներ էի անում, նոր բաներ հավաքում, կերպարին փորձում էի դրսից ստանալ, որովհետև.



Լիզն ասում ա՝ իմ պատմվածքը կարար մոլի ցանկացած կերպարի մասին լիներ: Ցանկացած կերպար վերցնելու դեպքում էլ ցանկացածի մասին էր լինելու, որովհետև էդտեղ ուղղակի չկային արատահայտված կերպարներ:

Կերպարի համոզիչ չլինելու մասին: Էստեղ ամբողջ հարցը հենց էդ ա, որ մարդը քառասուներկու տարեկան ա (էս կերպարին ահագին հունցել ենք էստեղի վորքշոփում, թե պետք ա, սիվին էլ կուղարկեմ ), բայց դեռ չի ջոկում՝ ուր ա գնում, ինչի համար, դեպրեսիայից ա բուժվում և այլն: Ու էդ տեսակ կերպարներ, հատկապես ստեղծագործ աշխարհում, շատ կան: Իրանց երկրից գնում են՝ հույս ունենալով, որ ուրիշ երկրում կհաստատվեն, բայց շարունակում են նույն բառադի կյանքով ապրել (ես տենց հիսուն-վաթսուն տարեկանների էլ գիտեմ):

Ու մերսի Լիզին, որ նկատեց, որ պատմվածքը կիսատ էր: Որովհետև իրոք կիսատ էր: Չնայած ամբողջ ժամանակ հենց էդ մեկի վրա եմ կենտրոնացել, էդպես էլ չհասցրի ավարտել: Ու դա չավարտելու հաշվին փորձեցի մյուս երկուսը գրել, որոնց համար ներողություն եմ խնդրում Երկուսն էլ տասը րոպեում եմ գրել ու ահագին լարված իրավիճակում, որ հասցնեմ:

Բակտերիաների պահով: Ճիշտն ասած, OCD ունեցող մեկին նկարագրելու ցանկություն հեչ չեմ ունեցել: Իմ նպատակն էշ կերած-էշ մեծացած, դարդուցավ չտեսած միջին վիճակագրական դանիացուն նկարագրելն էր, որն էնքան վախենալու բան չունի, որ բակտերիաների վրա ա կենտրոնացել: Ուղղակի որ տենց կիսատ-պռատ ուղարկեցի, բան դուրս չեկավ:

Մեկ էլ մի հատ մե՜ծ դիսլայք Impression-ին Ահավոր շատ էի ուզում իրա պատմվածքը կարդալ, որտև դիտարկումն ինձ ահագին դուր էր էկել:

նԲյուր… տես, քո բոլոր դիտարկումներում դու չես կարողացել ֆոկըս լինել… նույնը ամբողջ մրցույթում վերցրած… 3 հատ նդիտարկում ես արել, մի հատ էլ արտամրցույթային, բայց ոչ մի կերպարի վրա ֆոկըս չես եղել…general description ես տվել պրծել գնացել ա… առաջինի մասին չեմ գրի… երկրորդդ դիտարկման հետ որևէ աղերս չունի… մենակ չասես ունի… պատմվածքը երևի դիտարկումից առաջ ես գրվել կամ էլ առանձին… we can't connect these 2 together… ինչքան էլ պնդես… դիտարկման մեջ տենց մարդ չկա… և քանի որ ջեներալ ես դիտարկել գրելուց ինչ ուզես կարաս գրես…

մենք էլի ենք խոսել "միջին վիճակագրական", "տիպիկ եսիմինչակցի"… սրանք ընդունելի նկարագրեր չեն… ես չեմ կարա ընդունեմ որովհետև դա դիտարկման պրիցիպին հակառակ ա… դիտարկումը հենց ունիկալ բաները վեր հանեու մասինա ու եթե մարդուն չես ճանաչում, ավելի ես կենտրոնանում դետալների ու մանր մունր բաների վրա որ կարողանաս հասկանալ կամ ճանաչել մարբդուն (իհարկե չենք սում լրիվ ճանաչես ճշգրտությամբ… էս առաջադրանքի խնդիրը երբեք դա չի եղել… )… էս առաջադրանքից ազդված նույնիսկ ես էի ամեն օր տեղ-մեղ գնալուց մարդկանց նայում… City որ գնում էի նույնիսկ էդտեղ էի մարդկանց city official-ներին հատուկ նայում որովհետև դրանք հատուկ public face էին պահում… ու ասեմ, երկու հատ նույն մարդույց չտեսա… ամեն մարդ հատուկ էր… ունիկալ, իրենց ամեն ինչով… նույնիսկ մեկին որ թվում էր "տիպիկ ամերիկացի ա" հետևել եմ հատուկ, գլխիս մեջ գրեցի ասի հետո գրեմ, բայց ժամանակ չեղավ…

հակառակ ուղությամբ ես աշխատում… instead of going from general to unique, you go general and that's it… սխալ ա…

երկրորդում չես կարողացել համոզել որ պերսոնաժդ իրական ա… կարաս պասպորտն էլ ցույց տաս, չի օգնի… գիտե՞ս ինչի… իմ կարծիքով երբ որ կերպար ես կերտում, անկախ նրանից թե դա ինչ կերպար ա, լավ ա, վատն ա, ինչ տիպի ա, պետք ա լինք լինի ընթերցողի հետ… մարբդը միշտ պտի մտածի որ ինքն էլ կարար էդ մարդը լիներ ու հասկանա էդ մարդուն, իրա լոգիկան, զգացումները… ոնց որ մարդը կարողանա տեսնել իրա ալտերնատիվը…

մեկ էլ մի ասա "էշ կերած-էշ մեծացած, դարդուցավ չտեսած միջին վիճակագրական դանիացի"… միգուցե դու իրանց դարդուցավը չգիտես… էս ավելի շատ խոսում ա էն մասին որ դու իրանց ոչ թե ներսից ես նայում, այլ դրսից, այնսինքն հասարակության մեջից չես նայում, այլ դրսից եկած մարդու աչքերով… ոնց որ ասենք մեր աչքին սաղ սևերը նույն մարդիկ են, կամ սաղ շեղաչքերը նույն մարդիկ են… կերպարին պետք ա նայես որպես անհատականություն առաջին հերթին հետո նոր դրանից ելնելով արդեն գնաս ինչ ուղղություն որ պետք ա… դու անհատականությունը սպանել ես քցել ես մի կողմ…

էն կինոն որ դրել եմ՝ ռուսականը դիտարկման պրոտոթայփ կարա լինի… էն Իմսի կնոն էլ՝ Փօուերս օֆ թենը… իհարկե ավել խորհրդանշական ա, բայց վիզուալ բավականին դիսկրիպլտիվ… zoom in and out… գիտեմ չեք նայում you don't give a shit… բայց give it a shot… անպայման չի որ ձեր ֆիլդից լինի որ բան լինի հետաբքրքիր մեջը…

մի հատ լավ հաղորդում էի լսմում BBC-ով վերջում ասում ա… until then please remember that you are unique and special, just like everybody else… big laughs…

[Mephistopheles]

Բակտերիաների վնասը
(ըստ 3-րդ դիտարկման)

«Յոգան հաստատ կօգնի»,- մտածեց Համլետը՝ կես ժամ ժեշտերի վրա մարմինը մաշելուց հետո: Տրամադրությունը հեչ չէր փոխվում: Դասին դեռ կես ժամ կար: Բայց բարձրացավ վերև՝ մտածելով, որ մարդ չի լինի, արխային կտրտմի ու կթախծի, կմտածի, թե ինչքան դժբախտ է ինքը, որ առավոտյան չի կարողացել խոհանոցի սեղանն էնպես մաքրել, որ ուտելիքի հետքերը վերանան: Հա բա ո՞նց, բա բակտերիանե՞րը: Բա որ գան, հարձակվեն Համլետի վրա, վերջը տան:
Վերևում մենակ չէր: Մի յանը տարած աղջիկ անկյունում նստած ինչ-որ բան էր խզբզում: Նայում էր Համլետին ու խզբզում: «Պարապ մարդ»,- մտածեց:
Մոտեցավ պատին, մի երկու հատ դես ձգվեց, դեն ձգվեց, մի հինգ հատ ժիմ արեց: Աղջիկը բացարձակապես ռեակցիա չտվեց: «Հիմիկվա աղջիկներին ուժով չես զարմացնի: Էսօր էլ մենակ քնեցի»,- դարդոտեց ու իջավ առաջին հարկ՝ ջուր գնելու:
Երբ ջրի շիշը ձեռքին բարձրացավ, միջանցքն արդեն լցվել էր: «Էսքան մարդ որտե՞ղ է տեղ անելու»: Թաքուն խցկվեց դռան մոտ, որ հենց դուռը բացվի, ինքն առաջինը ներս մտնի, դասատուի դիմացի տեղն ապահովի: Հետն էլ աչքի տակով ներկաներին ուսումնասիրեց: «Թու ես էս բլանդինկաների: Խելքները մի եղունգիս չափ: Հլը ոնց են խոսքները մեկ արած նույն շորերից հագել»: Ձեռքը տարավ գլխին, մազերն ուղղեց: Շուրջը նայեց: Ինքը երկու տղաներից մեկն էր: Մյուսները աղջիկներ, բոլորը ծտեր:
Դուռը բացվեց: Լիքը քրտնած մարմիններ հերթով դուրս եկան: Համլետն առաջինը ներս մտավ, վերցրեց գորգիկն ու տեղավորվեց ուղիղ դասատուի առաջ:
«Հեսա բակտերիաները ինձ կուտեն»: Համլետը մոռացել էր գորգիկը, ու նստել էր մեկի վրա, որի վրա իրենից առաջ հազարավոր մարդիկ են եղել:
Դասի վրա չկարողացավ կենտրոնանալ: Անընդհատ իրեն թվում էր, թե բակտերիաները բարձրանում են, վրայով զբոսնում են, մտնում են մարմնի մեջ ու հոշոտում իրեն:
Էդպես խառնված գնաց տուն: Հիվանդանոցից նամակ էր եկել: Դողդողալով բացեց՝ վախենալով, որ այս կամ այն ինֆեկցիան հայտնաբերած կլինեն: Թեթևացած շունչ քաշեց, երբ կարդաց, որ բոլոր թեստերը բացասական են:
Դուռը ծեծեցին: Ոստիկանությունից էր: Ձերբակալեցին: Յոգայի դասի ժամանակ բլանդինկաներից մեկին ձեռք էր գցել, նա գնացել, բողոքել էր:

ճիշտն ասած չհասկացա թե ինչի էիր բակտերիներին մեջտեղ բերել… բայց ընդհանուր կասեի որ կարար բավականին լավ բան լիներ… բակտերիանենրը եթե հանես ու տեղը մի քիչ ավելի զարգացնես մինչև ձերբակալելը… ճիշտ են նկատել որ տենց ֆոբիայով տառապողը մտքերի տենց շարան դժվար ունենա… կամ եթե հնարավոր լիներ մի հատ սենց "հորմոնների և ֆոբիաների պայքար" կառուցել… ես էսի ավելի շատ հումորային եմ տեսնում…

ոբշըմ գլխառադ ես արել…

[Mephistopheles]

Պակասող մարդիկ
(ըստ 6-րդ դիտարկման)

Եղիշն ու Էրոն տարօրինակ ակտիվություն բերեցին մեր ուսանողական: Նախկին լռությանն ու գիրք կարդալներիս սկսեցինք կարոտել, երբ այս երկու տղաները հայտնվեցին. անընդհատ կատակներ էին անում, բարձր երաժշտություն միացնում, աղջիկներին խոսեցնում, հարցուփորձ անում, վարորդի հետ քաաքականությունից վիճում, չնայած որ դեռ առաջին կուրսեցի էին ամեն ինչին խառնվում էին, աղմկում: Անընդհատ երկուսով էին, առանց իրար պատկերացնելն անհնար էր. առավոտները գնում էին, ցերեկն էլի իրար հետ գալիս, մինչև մի օր նկատեցինք, որ ուսանողականում տարօրինակ լռություն է. երկուսն էլ եկել էին, բայց մեկը վերջում էր նստել, մյուսն՝ առջևում ուիրար հետ չէին խոսում: Էդ օրը բոլորս էինք լուռ, գիրք կարդացողները թաքուն ուրախանում էին, որ էլի խանգարողներ չկան, շատախոս աղջիկները կարող էին հանգիստ շարունակել իրենց զրույցները կոշիկների ու շրթներկի մասին, Եղոն ու Էրոն կռվել էին: Էլի թաթախվեցինք նախկին անտարբերության ու տաղտուկի մեջ, սկսեցինք գլորել մեր օրերն առանց տղաների կատակների ու ժպիտների, մինչև մի օր Եղիշը չորոշեց խախտել լռությունը. Նոր ընկեր էր ճարել, իրար ականջի ինչ-որ բաներ փսփսալուց հետո բարձր ձայնով սկսեց Էրոյի անունը գոռալ, որը նստել էր վերջում ու լուռ էր, ոչ մի արձագանք, հեռախոսի մեջ ինչ-եր բան էր նայում գլուխը կախ: Էդ լռությունից Եղիշն ավելի ոգևորվեց ու շարունակեց.
-Էրո, այ Էրո, արա էլ հետներս չխոսաս, չբարևես էլ, ո՞նց էլ քեզ էդքան տարի պաչել եմ արա, էդ ու՞մ մասին ես մտածում, էն տղի՞, իրա նկարներն ես նայո՞ւմ, նայի, նայի, բայց իմ հետ էլ չխոսաս:
Էրոն լուռ էր, բոլորն էլ լուռ էին, մենակ մի երկու աղջիկ դարձան ու արհամարական հայացք նետեցին Էրոյի կողմը, իսկ Եղիշը ցինիկ ժպիտ ուներ, էդ օրվանից ժպիտի փոխվել էր, ինչ-որ կեղտոտ ու վանող երանգ կար էդ ժպիտի մեջ: ՈՒ մենակ ժպիտը չէր, որ փոխվեց էդ օրվանից. պակասեցին ու վերջացան ուրախ զրույցներն ու կատակները, ամեն մեկն անցավ իր գործին, բամբասողներն՝ իրենց բամբասանքին, կարդացողներն՝ իրենց գրքերին, երգ լսողներն՝ իրենց ականջակալին ու վերադարձանք հին վիճակին, որն ունեինք մինչև նրանց հայտնվելը: Այդ օրվանից Էրոն էլ պակասեց, դրանից հետո էլ երբեք չտեսանք իրեն ուսանողականի մեջ, էլ ոչ մի տեղ չտեսանք:

Ճիշտն ասած սրա դիտարկումը հավանել էի… երկրորդ մասը երբ Գալի հարցերին պատասխանեց… բայց վախ կար որ չկարողանա տակից դուրս գա… տակից դուրս չի եկել, բայց… բայց… բայց… դուրս եկավ որ էս տեսակի թեմա ա շոշափել… առաջին հայացքից տիպիկ կերպարները, կամ մտածողլությունը որ մի ժամանակ խորթ չէր հիմա արդեն հասարակության մի մասի համար խորթ ա նայվում… երևի ժամանակ ա պետք որ ի բան դուրս գա… բայց սերմեր կան… "իրական" ա…

[Mephistopheles]

Impression-ը վաբշե լավ ա գրում… մեկ մեկ մոմենտներ ա գցում պատմվածքի մեջ որ էականորեն կարա շրջի ամբողջ պատմվածքը, բայց էդ ոչինչ… ստեղի դիտարկումը մի քիչ ավելի պատմվածքային էր՝ իրա էքսպեկրիանսը ստեղ մի քիչ իրա դեմ ա աշխատել… նույնը բԱյվիի արտամրցույթայինը… էսի նեց բան ա որ մենք էլ ենք խաբվում… էնքան իրական պատմվածքային ա լինում որ սկսում ես կլանվել ու տարվել… ավելի շատ պատմվածքի ռաֆ դրաֆթ ա… դիտարկումն ուրիշ ա, բայց ափսոս որ չի գրել…

[ivy]

Մեֆ, բա մեկը ոնց որ թե բաց թողեցիր։
Սալոնայինը

[Mephistopheles]

Մեֆ, բա մեկը ոնց որ թե բաց թողեցիր։
Սալոնայինը

Հլա չեմ կարդացել

[Mephistopheles]

մերսի, Այվի ջան, որ ուղղեցիր… հեռախոաով եմ…

[LisBeth]

Մի անգամ ուզում էի կատակով գրեմ թե սաղ տարբերակների հեղինակը Բյուրն ա Ահագին հավես ունես բայց, շնորհավորում եմ:


Մեֆ բա վերջը գրելո՞ւ ես թե չէ Սալոնայինի մասին:

[Mephistopheles]

Մի անգամ ուզում էի կատակով գրեմ թե սաղ տարբերակների հեղինակը Բյուրն ա Ահագին հավես ունես բայց, շնորհավորում եմ:


Մեֆ բա վերջը գրելո՞ւ ես թե չէ Սալոնայինի մասին:

Հա… ուղղակի ժամանակ չունեմ կարդալու… կկատդամ մոտ օրերս…