Կարճ՝ անցած շաբաթվա մասին: Փոփոխական, ամեն ինչով լի շաբաթ էր: Սկզբից «Գիտախոս»-ը իրա ամեն ինչով, անիմաստ սթրեսներովս, ստացած լիքը քննադատություններով իսկ վերջում «Վարդանիում» շոուով: Իրականում երբ ինչ-որ ելույթ եմ ունենում, դա ընկալում եմ ներկայացման նման մի բան: Մարդիկ քո հանդիսատեսն են, դու էլ բեմում ես ու իրանց համար խաղում ես: Որքան բնական ա խաղդ, էդքան ավելի ընկալելի կլինես, եթե անգամ բարդ բաներից խոսաս: Մի քանի հին ու նոր փորձ ցույց տվեցի վերջում ու եկել ինձ էին շնորհավորում ժողովուրդը: Հավես ա զգալը, որ սիրված ես, որ ջանքերդ իզուր չեն: Իզո՞ւր չեն հաստատ: Այ էդ չգիտեմ, այ էդ լուրջ վերլուծության հարց ա:
Ավելի պինդ ա պետք լինել համալսարանի վատ երևույթների դեմ խոսալուց: Մեկ-մեկ մտածում եմ, իսկականից էլի, ինչի՞ց եմ վախում: Ի՞նչ ունեմ, որ համալսարանը կարա վերցնի: Հարթակներ կան, որ օգտագործելու եմ: Իրանց հիմար մրցույթները ու մրցանակաբաշխությունները, անիմաստ հանդիպումները: Թող բացատրեն օճառների կորելը, թող բացատրեն առյուծիկների հաղթելը լավագույն ուսանողներում: Թող անեն, ու գիտեմ, որ կանեն: Ու նույնը ֆակուլտետում ա իրականում, լիքը փդած մարդ հավաքվել ա ու մեր մոտիկ ապագան ա որոշում: Ասենք չե՞ն պատկերացնում, որ երբ ուսանողը սկսում ա ֆիզիկան որպես մասնագիտություն չընկալել, այսինքն թեկուզ նվազագույն գումար դրանով վաստակել, երբեք էլ չի անելու ֆիզիկա:: կյանքում: Անգամ եթե հետո իրանց մոտ ասպիրանտուրա են դասավորում իրանց ընկերների տղաներին:
Բարդ լճացած վիճակից դուրս եկա ու հիմա էլի շնչում եմ: Սեմինարներ, լաբում գործ, կիսամյակի ամփոփում: Չգիտեմ ոնց կլնի, ինչ կլնի, բայց Հայաստանում մնալու համար պատկերացումներ ունեմ ինչով եմ զբաղվելու: Ու մոտիվացիա էլ ունեմ: Մնում ա չպակասի: Ու ծով: Ուղղակի: Ծով:
Մեջբերել
Էջանիշներ