Չէի ուզում տնից դուրս գալ: Անգամ իրերս հավաքեցի հնարավորինս ուշ: Որևէ պատճառ չկար, ուղղակի ներքին զգացում էր: Բայց դե ճար չունեի, տոմսս առած էր, հյուրանոցը վերցրած:
-Արթնացի՛, աէրոպորտ գնալու վախտն ա:
-Հը՞ն:
-Հե՛լ, չուշանանք:
-Հիվանդ եմ... տաքսով գնացեք...
Արդեն տաքսիի մեջ էինք: Առաջին անգամ էի օդանավակայան տաքսիով գնում: Ու երևի էդ էլ էր վստահ լինելու պատճառներից, որ էս ճամփորդությունը ուրիշ ա լինելու: Շատ ուրիշ:
Օդանավակայան հասանք մնացած մասնակիցներից շուտ, գրանցումը անցա ու սպասում էի: Բացի ինձնից մի տղա ու մի աղջիկ էլ էին գալու: Էդ աղջիկը՝ Տաթևիկը, եկավ ու սյուպրիզ՝ պարզվեց իրա հայրիկին ճանաչում եմ դեռ մանկուց: Բայց իրեն ոչ մի կերպ չէի հիշում, չնայած պիտի որ փոքր ժամանակ միասին խաղացած լինեինք
իսկ տղան տենց էլ չեկավ: Ու մեզ թվում էր ուշացել ա, քնած ա մնացել: Թռանք զզվակայան Մոսկվայով, ու հասանք Վենետիկ: Իսկ Վենետիկը ժպտում էր՝ հաճելի արև ու մեղմ, հաճելի ջերմաստիճան: Ոչ մի վատ տրամադրություն չմնաց: Վենետիկում կառնավալ էր: Մարդիկ ուրախ, ներկված, հեքիաթային շորեր հագած շրջում էին քաղաքով, երգում, գժություններ անումՇատ ափսոս, կարճ մնացինք ու համարյա չքայլեցինք քաղաքում: Արդեն գնացքի կայարանում էինք, դեպի Տրիեստ տոմս առած ու սպասում էինք գնացքին: Բայց տոմսը չէինք ակտիվացրել, ձևն էլ չգիտեինք: Մի մարդու հարցրեցինք, ինքն էլ ահավոր լուրջ մյուս մայթին գտնվող սարքը ցույց տվեց ու ձևը ասեց: Տաթևիկը երկուսիս տոմսը տարավ, որ ակտիվացնի, իսկ էս մարդը ուշադիր իրան ա նայում, ու մանր ժպտում ա: Լավ ա ուրիշ մարդուց էլ հարցրեց ու ճիշտ ձևը ասեցին, թե չէ տոմսերը չգիտեմ ինչ կարող էին լինել, իսկ մեր «ընկերն» էլ ծիծաղից մահանար
Հասանք Տրիեստ, հեշտ գտանք մեր հյուրանոց տանող տրանսպորտը ու ճանապարհ ընկանք: Իջանք կանգառում, մի պապիկի ճանապարհը հարցրեցինք, ու մեզնից գոհ մեր ճամպրուկները բլուրն ի վեր քարշ էինք տալիս: Գնացինք ու օ՜ հրաշք, սխալ ենք եկել, պետք էր ծովափ իջնել
Հա, ծովափին ա հյուրանոցը: Ու երբ պարզվեց պատուհանս էլ ա նայում ծովին, ես դարձա ծովատառեխ: Ադրիատիկ ծովի
Առավոտյան զարմանալի հեշտ ու թարմացած արթնացա: Հայաստանում վերջին շրջանում տենց չէր եղել: Ու լավ շուտ արթնացա: Որոշել էինք նախաճաշել, էն էլ հիանալի էր ճաշարանը. «Ձեր կտրոնով կարող եք օգտվել այսքանից ու այսքանից: Բայց գիտեք, սա այսօր չկա, սա վերջացավ, իսկ սա էլ այս սեզոնին չի լինում»: Մեկ-երկու տեսակ ուտելիք մնաց
Թեյեցինք, քարտեզը նայեցինք ու որոշեցինք մոտիկ մի այգի գնալ: Մի 30 րոպեի ճանապարհ: Ճանապարհից բնականաբար շեղվեցինք, ոչ ստանդարտ՝ քարտեզում չնշված ճանապարհ էինք գտել, ու իջանք դրանով: Ու էդ մեզ տանում էր ամրոց
Պտտվեցինք, ու դեպի Տրիեստ: Իսկ ճանապարհը կարճ չէր: Ու զգում էինք՝ գնալով գնալով մերն էր դառնում քաղաքը: Ամբողջ Տրիեստով մի քանի անգամ պտտվեցինք, եկեղեցիներ մտանք, նավահանգիստ գնացինք, պատմության թանգարանը էլի անվճար էր ու այցելեցինք: Իմ խելքի մարդ ա Տաթևիկը
Հետ էինք քայլում արդեն սատկած: Ահավոր ոտքերս ցավում էին: 8 ժամ միայն քայլել էինք, մի քանի րոպե հանգստանալով: Ու ճանապարհին պլանավորում, թե հաջորդ հանգստյան օրերին ուր ենք գնալու: Հասանք հյուրանոցի մոտ, բարձրաձայն խոսելով քայլում էինք, մեկ էլ հայերեն մեկը ասում ա անունս: Մյուս հայն էր, պարզվում ա իրա թռիչքը մի օր ուշ էր
Վաղվանից դասերը սկսում են: Առաջին շաբաթը խիտ դասեր են, նախապատրաստում են հիմնական դասերին: Ու հիմնական մասնակիցները մեր բախտակից՝ վատ կրթական համակարգ ունեցող երկրներից են: Կխոսենք, կծանոթանանք, տեսնենք ինչ են անում էդ վիճակից դուրս գալու համար:
Իտալիան ինձ լավ ողջունեց, ու ես սիրահարվեցի իրան: Ու ոչինչ որ իտալացիները հայերին ահագին նման են: Դեռ չի խանգարում
Մեջբերել
Էջանիշներ