Էս օրագրի անունը կարար լիներ «Անհաջողակի օրագիրը»: Որոշել էինք գնալ Վանաձորի սարերը՝ վրանային արշավի: Էկանք Վանաձոր, հա տատանվում էինք, վստահ չէինք անձրև գալու ա թե չէ: Որոշեցինք ռիսկի դիմել: Հավաքվեցինք, մի քիչ առևտուր արեցինք, բարձրացանք: Հասանք տեղ, սկսեցինք վրանները բացել: Հա, կայծակ, ուժեղ անձրև, լիքը մարդ ու տհենց:
-Տատի, ընկերոջս տանն եմ, կգամ, թեյ ենք խմում:
Թեյը Սլովակիայից էր, 56% ալկոհոլ:
Էս երկու օրն էլ բարեկամներիս այցելեցի, երեկ էլ ընկերներիս տեսա, իրանց ընկերների հետ ծանոթացա: Ես սիրում եմ ստեղի մարդկանց: Ես սիրում եմ Վանաձորը, բայց համ էլ շատ եմ դեպրեսվում ստեղ: Էսօր մեկին էի հիշել, կարոտել էի մանկությանս էդ մի կտորը: Ուրեմն նենց հավես էին անցնում հանդիպումները: Վանաձորյանը, Երևանյանը հիմարություն էին: Վանաձորում մինչև հիմա իրա տրամադրությունն եմ զգում:
Տաքսու վարորդների հետ եմ ստեղ շփվում: Երևանում հետները չեմ խոսում, առանձնապես հետաքրքիր չեն, բայց ստեղ հավեսս տալիս ա: Նախորդ օրվա վարորդը ասում էր, որ ինքը հո տաքսու վարորդ չի, ուրիշ գործ ունի, էս հենց նենց, ձեռի հետ բզբզում ա: Տենց, ամաչում էի, վերջում հարցրի, պարզվեց դերասան ա, թատրոնում ա աշխատում: Բա: Էսօրվա վարորդն էլ տուգանվել էր Սոչիում, իրա ասելով հայկական վարորդական իրավունքով աշխատելու համար:
-Էս կաֆեն հլա որձանոց չի դարձել, հա՞:
«ՏՈՒՆ»-ի մասին էր: Ոչ էն ա ասեի հա, ոչ էն ա չէԵսիմ, ստեղ կաֆեները որձանո՞ց են դառնում:
Էս ինչ հակասական ա, էս ինչ հակասական: Ես էլ չեմ կարում ուժ գտնեմ իմ մեջ հետ գնամ Երևան: Նյետ: Ստեղ լավ ա:
Մեջբերել
Էջանիշներ