Նախ՝ կարճ-կարճ նախադասություններդ, որ օրինակ ես էլ եմ սիրում օգտագործել, բայց քե մոտ ոնց որ ավելի շատ ա:
Երկար նախադասությունների մեջ միտքդ հիմնականում ստորակետով ես բաժանում, որը նախադասության logical stress-ը փոխում ա: Հատու ա դառնում մի տեսակ: Չես ընկնում բացահայտիչ, տրոհվող հատկացուցիչների հետևից, որը մեղեդայնությունից զրկում ա տեքստդ, բայց մի տեսակ ուրիշ բան ա հաղորդում, դատարկ չի մնում տեղը: Եթե երաժշտության հետ համեմատեմ՝ ավելի շատ մարշի ա նմանվում, կոնկրետ շեշտերով, ռիթմով, հարվածներով...
Էդ ամենը զուտ տեխնիկական մասն ա գրածիդ, բայց ինքը նաև բերում ա իր հետ մնացածը: Ասելիքդ էլ ա ուրիշ ձև լսվում, որ տենց ես գրում:
Ոնց որ մեկը քեզ ասած լինի, կամ գուցե ինքդ զգացած լինես ժամանակի հետ, որ նույն բանը կարաս քիչ բառեր օգտագործելով գրես, ավել բառեր չշռայլես ու էնքան ես դա մեջդ խորացրել, որ ուրիշ ձև գրել էլ չես կարողանում կամ ուզում:
Makes sense?
Մեջբերել
Էջանիշներ