Ուղղակի դիտարկում
Իմ կյանքի զգալի մասն անցնում է տրանսպորտում: Կանգառից կանգառ, դեմքերից դեմքեր: Հետաքրքիր են անծանթ մարդիկ, նայում եմ, մտածում:
Ահա երեք կին մտան: Մեկը՝ լրիվ ժուռնալի բլանդինկա, վրան մի թերություն չկա՝ դեմքից սկսած, հագուկապով վերջացրած: Ընտիր շորեր, վզին էլ՝ թավ, էկզոտիկ շարֆ:
-Լիներ մի էնպիսի տեղ, ուր մարդ ամեն անգամ նորից գնար,- ասում է նա իր հետ ներս մտած երկու կանանց,- բայց չէ, իմ սիրտը միշտ նոր բան է ուզում: Մի օր՝ Բանգկոկ, մի օր՝ Տոկիո, հետո էլ՝ Քեյփթաուն:
Սևահերը, որ կարծես Ջուլիա Ռոբերտսը լինի՝ միայն հոլիվուդյան փայլը հանած ու մի երկու գլուխ կարճացած, լուռ լսում է ընկերուհուն՝ սիրուն ժպտալով: Հենց ժպիտով է նման, ինձ թվում է՝ ինքն էլ գիտի դրա մասին: Հագին համեստ սև վերարկու է, աչքերին՝ մեծ ակնոց:
-Ի՞նչ արեցիք շաբաթ օրը,- հարցնում է ժուռնալի աղջիկը սևահերին:
-Ստացվեց, երեխաներին թողեցինք մամայենց ու գնացինք թատրոն:
-Ո՞նց էր ներկայացումը:
-Հոյակա՜պ, էնպիսի հաճույք ստացանք...
Ու սկսվում են բոլոր մանրամասները: Ով կմտածեր, որ էդ լուռ ժպտացող համեստիկն իրականում էսքան շատախոս է:
Երրորդը ամբողջ ընթացքում փորձում է ինչ-որ կերպ ներս սողոսկել խոսակցության մեջ:
-Դե հա... Մենք էլ... Լո՞ւրջ...
Մեջքին մեծ ուսապարկ է, հագի՝ սպորտային ազատ հագուստ: Մազերը՝ կարճ կտրած, դեմքին՝ շպարի ոչ մի հետք, կարծում եմ՝ վերջին երեք տասնամյակում:
Մտածում եմ՝ ինչն է էս երեք կանանց միավորում:
Մեկ էլ սկսում են երեխաներից խոսել: Նույն մանկապարտեզն են գնում: Փաստորեն, էն բլանդինկան էլ է մամա: Փորձում եմ մեջը մամա տեսնել, էդքան էլ չի ստացվում: Բայց որ ասում են, կհավատամ:
Մի թմբլիկ դպրոցական տղա կանգնած է կողքները ու բերանը բաց հետևում է նրանց զրույցին: Էնպիսի հիացմունք կա աչքերում: Ակամայից տրամադրությունս բարձրանում է:
Հաջորդ պահին արդեն ուրիշ մարդիկ են շուրջս: Ջահել տղաներ են, ոտքերի մոտ՝ մի արկղ գարեջուր, կլինեն մի քսաներկու – քսաներեք տարեկան: Ներս է մտնում մի ուրիշ ջահել ու անմիջապես բարձր ողջունելով մոտենում նրանց: Հասկանում եմ, որ նույն համալսարանից են: Հիմա էլ պատահաբար հանդիպեցին: Նորեկը նստում է տղերքի մոտ, արագ մի գարեջուր վերցնում, սկսում խմել: Տղայական զրույց է սկսվում: Սենց բաներ հաճախ չեն ընկնում ականջովս: Ուշադիր լսում եմ: Աղջիկներից են խոսում ու ահագին վուլգար ձևով: Թե որ մեկին ինչ դիրքով ու որտեղ: Ու թքած, թե բոյֆրենդ ունեն: Հարիֆ տիպեր են. հենց դրանց աչքերի առաջ էլ կդոմփեն ընկերուհիներին: Ու էդ ամենը՝ հրաշագեղ բառապաշարով: Մի քանի կանգառ աքլորանալուց հետո նրանց միացած ջահելը վեր է կենում տեղից.
-Դե ես գնացի, լավ եղեք, կտեսնվենք:
Գրպանից մանրադրամ է հանում, դնում իր նստարանին ու հեռանում: Նայում եմ թողած փողին. գարեջրի վճարն էր:
Մարդիկ գնում գալիս են, դեմքերը՝ փոխվում:
Մի զույգ է նստում հենց իմ դիմաց: Երիտասարդ չեն, բայց դեռ չեն էլ ծերացել: Երկուսի ձեռքին էլ ամուսնական մատանի կա: Նույնից:
-Լավ արեցինք, որ էն մեկը վերցրեցինք: Տեսար, ինչ արագ կողմնորոշվեցի, պահը բաց չթողեցի,- ասում է կինը աշխույժ ձայնով:
Տղամարդը չի նայում վրան: Նստած է հանգիստ ու անվրդով:
-Չե՞ս մրսում, լավ փչում է, կոճկվե՞ս մի հատ, հլը նայիր, լրիվ բարակ ես հագած, հիմա կմրսես ախր:
Տղամարդը շարունակում է նայել ուրիշ ուղղությամբ՝ գլուխը կամաց տարուբերելով:
-Ճի՞տ ես հիշում ժամը, բայց կարծեմ իննին ասեց, էսքան շուտ տեղ հասնենք, ինչ ենք անելու, մի հատ զանգենք, հը՞ն:
Ձայն չկա, անդարդ հայացք:
-Էս բրասլետը լրիվ փչացավ, մարդ չգիտի՝ ում վստահի, բա էդ գնով սենց ապրա՞նք են ծախում: Մի հատ ընկավ ձեռքիցս, տես ինչ եղավ: Հիմա սա տանեմ նորոգե՞մ, թե՞ նորը առնեմ: Չգիտեմ էլ: Հլը տես, շատ վատ չի բայց ոնց որ, հա՞:
Առանց շտապելու նայում է կնոջ ձեռքին: Գլխով է անում:
Պիտի գիծս փոխեմ: Վեր եմ կենում: Հետևից լսում եմ, որ կինը դեռ խոսում է:
Տեղավորվում եմ նոր անկյունում: Երկու նստարան էն կողմ միջին տարիքի կին է լուռ արտասվում: Արցունքները հոսում են այտերով, աչքերը լղոզվել են լրիվ: Անձայն է արտասվում, բայց շատ դառը: Ու ոչ ոք չի նայում վրան: Հետևում եմ մի տասնհինգ րոպե, ուզում եմ գոնե մեկին գտնել, ով էդ կնոջը կնայի: Ոչ ոք: Ես զարմանում եմ էս մարդկանց վրա, որ ընդհանրապես չեն նայում իրար: Երևի դրա համար էլ էսքան երկարակյաց են: Շատ բան տեսնես, շուտ կծերանաս: Էդպես չէր ոնց որ թե էս ասացվածքը, բայց դե ոչինչ:
Դուրս եմ գալիս, գնում գործի: Ուրիշ տեղ: Ուրիշ մարդկանց նայելու:
Մեջբերել
Էջանիշներ