User Tag List

Նայել հարցման արդյունքները: Ո՞ր տարբերակ(ներ)ն եք ամենաշատը հավանում.

Քվեարկողներ
18. Դուք չեք կարող մասնակցել այս հարցմանը
  • Տարբերակ 1. Ռուտին- Sambitbaba

    17 94.44%
  • Տարբերակ 2. Գողը գողից գողացավ, իսկ զարմացողը մեռել էր- Lisbeth

    4 22.22%
  • Տարբերակ 3. Սարի Մարգում- Smokie

    6 33.33%
  • Տարբերակ 4. Պիես Ակումբի համար-Գալաթեա

    8 44.44%
Մի քանի ընտրության հնարավորությամբ հարցում
Էջ 1 26-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 376 հատից

Թեմա: Պիես. քննարկումներ և քվեարկություն

  1. #1
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պիես. քննարկումներ և քվեարկություն

    Մեր պիեսները վերջապես տե՜ղ հասան:
    Չորսն են
    Ակնկալում եմ ակտիվ քննարկումներ և առատ էմոցիաներ (բայց կռիվ չանեք)

    Կարող եք նաև քվեարկել, էն էլ՝ բազմակի ընտրությամբ: Քվեարկությունը հինգ օր է տևելու: Միայն դրա ավարտից հետո հայտնի կդառնան հեղինակների անունները:
    Մնացածը՝ դե գիտեք:

    Մի բան էլ:
    Հիմա հարցումն արդեն կերևա, բայց խնդրում եմ չքվեարկել (!)՝ մինչև չտեղադրվեն բոլոր տարբերակները, և մինչև չկարդաք դրանք:

  2. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (22.03.2015), GriFFin (21.03.2015), Smokie (18.03.2015), Աթեիստ (17.03.2015), Հայկօ (17.03.2015), Վոլտերա (17.03.2015)

  3. #2
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ՌՈՒՏԻՆ

    Տուֆտա, բայց վավերագրական պիես մեկ գործողությամբ


    ԳՈՐԾՈՂ ԱՆՁԻՔ.

    ԿԱՌՌ
    ԿԸՌՌ
    ՄԱՅՐ
    ԴՈՒՍՏՐ
    ՄԸՌՌ

    Սանտա Մոնիկա գեղատեսիլ սարերում է, բնակավայրերից բավական հեռու մի տեղ, և նշանակում է, ոչ շատերն են քայլում այս "հին ու փոշոտ" փողոցներով: Չակերտների մեջ, որովհետև իրոք փողոցներ են, իսկ եթե "իրոք փողոցներ" են, նշանակում է, նրանց իրենց մեջ ամփոփող գոնե հատուկենտ տներ էլ պետք է լինեն, չէ՞... Եվ կան: Հնաոճ, փայտից տներ են, ամերիկյան պիոներների ժամանակների այն տներից, որ հաճախ եք տեսել նույն ամերիկյան վեսթերններում: Մեկ-երկու հարկանի մի քանի տներ են, որ բեմի հետին պլանի վարագույրի վրա պրոեկցված, կորչում են բեմի հետին ձախ անկյունում: Իսկ այնտեղ, որտեղ փողոցը մի փոքրիկ հրապարակ է դարձել, կա նույնիսկ բանկ, կա եկեղեցի էլ, մի շինության վրայի ցուցատախտակին գրված է "Շերիֆ": Եվ իհարկե, հրապարակի հպարտությունն է բեմի ձախ կողմում տեղ գտած պանդոկը, քանի որ ի՞նչ հրապարակ առանց պանդոկի: Բայց քաղաքն ամայի է, չկա ոչ ոք, չհաշված պանդոկի կարճոտ երկփեղկանոց դռների վրա նստած, ալարկոտ ճոճվող Կառռն ու Կըռռը, ինչպես նաև տարեց ամուսինները, որ իրենց շան հետ հաճախ են լինում այս վայրերում, բայց մենք նրանց չենք տեսնի, ուղղակի կլսենք նրանց մասին: Իսկ բեմի աջ անկյունում, նախաբեմի վրա, խիտ ու բարձր թփեր են: Մի խոսքով, սա այն տեղն է, որտեղ սովորաբար նկարահանվում են ամերիկյան վեսթերնները, բայց վեսթերնների դարն արդեն անցել է, և վաղուց արդեն կինոխմբերն այստեղ չեն գալիս: Եվ սակայն, տեղն այս պահպանվում է որպես կինոարվեստի բացօթյա թանգարան, և հետո, եթե ռետրոյի սիրահար մի կինոռեժիսորի մտքով երբևիցէ անցնի նորից վեսթերն ֆիլմ նկարել, - պատրաստի տեղն արդեն կա:

    Եվ ուրեմն, պանդոկի կարճոտ երկփեղկանոց դռների վրա նստած, ալարկոտ ճոճվում են Կառռն ու Կըռռը:


    ԿԱՌՌ - Կըռռ...
    ԿԸՌՌ - /Չի պատասխանում: Անշարժ նստած է, աչքերը հառած առջևի հավերժությանը:/
    ԿԱՌՌ - Կը՛ռռ:
    ԿԸՌՌ - Դե սպանեցիր, էլի՜: Բան ունե՞ս, - ասա: Ի՜նչ ես. Կըռռ-հա-Կըռռ, Կըռռ-հա-Կըռռ...
    ԿԱՌՌ - Ֆաք յու: Բա որ մի հատ տվել եմ... Վախդ լրիվ կորցրել ես, հա՞: Ի՞նչ է պատահել քեզ այսօր, որ էդպես կորյուն ես կտրել: Քիչ առաջ էն բիձու խեղճ շան հոգին կերար, էնքան գժվեցրիր...
    ԿԸՌՌ - Դե մի բանով պետք է զբաղվել, չէ՞: Թե չէ այսպես նստած, մի օր կարելի է քարանալ:
    ԿԱՌՌ - Զբաղվելու բան ես ուզում, ավելի կարևոր ու հաճելի բաներով կարող էիր զբաղվել... Կարո՞ղ ես հիշել, թե վերջին անգամ երբ ես ինձ վրա թռել:
    ԿԸՌՌ - Նորի՞ց: Լսիր, հայրուր տարեկան պառավ ես արդեն, իսկ մտքումդ դեռ էդ հիմարություններն են, կըռռ...
    ԿԱՌՌ - Հիմարը դու ես: Սեքսը` հիմարությու՞ն է... Եվ հետո, մեր ազգի համար, հարյուր տարեկանում ի՞նչ պառավ: Ընդունիր ուղղակի, որ իմպոտենտ ես, ու վերջ:
    ԿԸՌՌ - Կ՛ըռռ: /Բարկացած ֆռռթացնում ու արհամարհաբար շուռ է տալիս գլուխը, բայց այդ ժամանակ նկատում է լույսից մութ թռչելու հետևանքով կուրացած ճանճին և կայծակնային արագությամբ կուլ է տալիս վերջինիս:/
    ԿԱՌՌ - Համ էլ` դալտոնիկ: /Ծամածռվելով (հետաքրքիր է, ագռավներն ինչպե՞ս են ծամածռվում...), կրկնօրինակում է Կըռռին:/ "Կներե՜ս, մութ էր, չնկատեցի, որ դու չէի՜ր..." Թո՛ւհ երեսիդ: Անբարոյակա՛ն: Բոզարա՛ծ: Լովելա՛ս: Ո՜նց էիր թառել էն ջահել էգի վրա, հը՞ն... Բայց ես էդ լրբի փետուրները լա՜վ քամուն տվեցի: Էլ երբեք չի համարձակվի մեր սահմանը մտնել, կա՛ռռ:
    ԿԸՌՌ - Զզվեցրիր, էլի... Քանի տարի է անցել, հոգիս կերար:
    ԿԱՌՌ - Ձայնդ կտրի՛ր: Հարյուր տարի էլ անցնի, հիշելու եմ: Թոռներիդ եմ պատմելու: /Չարացած թռչում դեպի Կըռռը և կտուցով հարվածում է նրա գլխին:/
    ԿԸՌՌ - Կը՛ռռ: /Կառռից փախչում, թառում է տանիքին:/ Կտուցդ քեզ պահիր, լաչա՛ռ: /Որոշ ժամանակ նայում է հեռու ինչ-որ բանի:/ Լսիր, բայց ես զարմանում եմ, ինչպե՞ս է այդ կինը մենակ նստում այնտեղ ժամերով: Գիտի էլ, չէ՞, որ Մըռռն այս կողմերում է, մի՞թե չի վախենում նրանից...
    ԿԱՌՌ - Ինչ պիտի վախենա: Գիտի, որ Մըռռն իրեն մոտիկ չի գնա: Այն ժամանակից ի վեր, երբ նրանց շունը լավ բզկտեց Մըռռին, Մըռռը հեռու շրջանցում է նրանց բոլորին էլ, կառռ: Հեն է, /կտուցով ցույց է տալիս նախաբեմի ուղղությամբ/ որքան ժամանակ է արդեն, դուրս չի գալիս այն թփերի միջից: Երևի ինքն է շանից թաքնվել, կառռ: Գիտի, որ տիրոջ հետ մոտակայքում ման է գալիս:
    ԿԸՌՌ - Մի նոր մեքենա է մտնում ավտոկայան, կըռռ: /Դիտում է:/ Կանգնեցին ծառի հովի տակ: /Դիտում է:/ Կառռ, գնա՞մ, ծրտեմ դրանց մեքենայի ապակուն... /Դիտում է:/ Երկու կին են: /Դիտում է:/ Մոտեցան այն կնոջը, ինչ-որ բան են հարցնում:
    ԿԱՌՌ - /Թռչում թառում է Կըռռի կողքին, տանիքին:/
    ԿԸՌՌ - Հետաքրքիր է, ի՞նչ են հարցնում: Գնամ, լսեմ...
    ԿԱՌՌ - Ուղեղդ աշխատեցրու երբեմն, ինչ կլինի... Ի՞նչ կարող են հարցնել երկար ճանապարհ կտրած երկու կին: Իհարկե, զուգարանի տեղը, կառռ... Տեսա՞ր, ուղղվեցին դեպի զուգարանները:
    ԿԸՌՌ - Ի՜նչ են գտել այստեղ... Գալիս, իրենց հետևից աղբ են թողնում միայն:
    ԿԱՌՌ - Իսկ այդ "աղբն" ո՞վ է հետո հաճույքով փորփրում... Այնպես որ, վերջ տուր փնթփնթոցիդ:
    ԿԸՌՌ - Կը՛ռռ...

    Ներս է մտնում Մայրը: Արագաշարժ, աշխույժ կին է, դա տեսանելի է, քանի որ դստերը սպասելիս, մեծ անհամբերություն է ցուցաբերում. որոշ ժամանակ կանգնած, շուրջն է դիտում, մի ոտքից մյուսին է հենվում...

    ՄԱՅՐ - Լիլիթ, արագացրու: Հերիք է ձեռքերդ լվանաս, մաշվեցին արդեն... Եկ, տես ինչ գեղեցիկ է այստեղ: Ինչ գեղեցիկ տներ են...
    ԿԸՌՌ - /Կառռին/ Թե այս ավերակների ինչն է գեղեցիկ... Գեղեցիկ բնությունը թողած` ավերակներին. "ինչ գեղեց՜կ են"... Թու՜հ...
    ԿԱՌՌ - Նորի՞ց սկսեցիր:
    ՄԱՅՐ - Լիլի՜թ, այ Լիլի՜թ... Քեզ ի՜նչ եղավ... Որքան կարելի է սպասել, օֆֆ... /Նստում է պանդոկի պատի տակ դրված նստարանին, իսկ տանիքին թառած Կառռին ու Կըռռին չի նկատել:/

    Չորացնելու համար թաց ձեռքերը թափահարելով, ներս է մտնում Դուստրը: Նստում է մոր կողքին:

    ԴՈՒՍՏՐ - Բայց ինչ անհամբերն ես, մամ: Չես թողնի, մարդ հանգիստ զուգարան գնա: /Հենվում է պանդոկի պատին, երկարում է ոտքերը:/ Հոգնեցի ճանապարհից, շատ էր հեռու... Բայց լավ տեղ է, իրոք...
    ՄԱՅՐ - /Տեսնելով, որ Դուստրը հենվել է պատին, վախեցած հրում է նրան:/ Մի՛ հենվիր էդպես... Կարիճ-բան կլինի էստեղ:
    ԴՈՒՍՏՐ - /Վախեցած վեր է թռչում տեղից/ Վայ, իրոք որ... /Քաշում է մոր թևից/ Բա դու ինչ ես նստել, վեր կաց, շուտ արա...
    ՄԱՅՐ - /Նույնպես վեր է թռչում/ Հա, էլի...
    ԿԸՌՌ - Հա՜-հա՜... Նո՞ր եմ դրանց վերջը տվել, կըռռ:
    ԿԱՌՌ - Կառռ...

    Լսելով ագռավների ձայնը, Մայրն ու Դուստրը վախեցած նայում են վերև:

    ԴՈՒՍՏՐ - /Վախեցած հպվում է մորը/ Մա՜մ... Ինչ մեծ ագռավներ են: Երբեք այսքան մեծ ագռավներ տեսած չկամ:
    ՄԱՅՐ - /Նույնպես վախեցած է, իհարկե, բայց չէ՞ որ աղջկան պետք է պաշտպաանել: Այնպես որ, ձեռքը թափահարում է ագռավների կողմը:/ Քը՛շշշ... Քը՛շ, ասում եմ:
    ԿԸՌՌ - Սկսվեց, կըռռ... Բա որ ասում էի գնամ ծրտեմ դրանց մեքենայի ապակուն...
    ԿԱՌՌ - Լավ, հանգստացիր, կառռ:
    ԴՈՒՍՏՐ - Մամ, վերջ տուր: Սա նրանց տունն է, ոչ թե մերը: Եկ գնանք, տես ինչ գեղեցիկ սարեր են այնտեղ:
    ՄԱՅՐ - Ըհըն... Մյուս անգամ գալիս, հորդ հետներս կվերցնենք, - սարերը` նրանն են: Բայց զգույշ եղիր, այն կինն ասում էր, որ այստեղ ինչ-որ լուսան է պտտվում:

    Ուղղվում են դեպի թփերի կողքով անցնող ճանապարհը:

    ԿԱՌՌ - /Ցուցաբերում է մեծ անհանգստություն: Այստեղ շատ կարևոր է, որ բեմադրող ռեժիսորը մանրամասն բացատրի Կառռի դերակատար ագռավին, և նույնիսկ ինքը ցույց տա, թե ինչպես են ագռավներն անհանգստություն ցուցաբերում: Շեշտում եմ. Մեծ անհանգստություն:/ Կըռռ, այ Կըռռ, նրանք գնում են դեպի թփերը, իսկ Մըռռն այնտեղ է, կառռ... կա՜ռռ... կա՜ռռ...
    ԿԸՌՌ - /Նույնպես անհանգստացած է, բայց քիչ ավելի քիչ:/ Մարդավարի էլ բացատրել են իրենց, ասել են, որ այստեղ լուսան կա: Իսկ սրանք ոչխարի պես առաջ են գնում կըռռ... կը՛ռռ... կը՛ռռ
    ՄԱՅՐ - Տես, թե ինչպես են ձայները գլուխները գցել:
    ԴՈՒՍՏՐ - Ըհըն... Ոնց որ մեզ բան ասեն: Հետաքրքիր է...
    ՄԱՅՐ - Գնացինք:

    Նորից ուղղվում են դեպի թփերը:

    ԿԱՌՌ - Կառռ, կառռ, այո, ասում ենք, այո, ասում ենք: Մի՛ գնացեք այն կողմ, Մըռռն այնտե՛ղ է: Կառռ, մի՛ գնացեք: Երբ եք դուք մարդիկդ վերջապես սովորելու մեզ հասկանալ: /Թռչում է դեպի վախից իրար սեղմված մարդիկ և սկսում է պտտվել նրանց գլխավերևում:/
    ԿԸՌՌ - Զգու՛յշ, կարող են պայուսակով հարվածել, կըռռ, կըռռ, կըռռ:
    ՄԱՅՐ - Գժվե՞լ են այս ագռավներն, ինչ է... Քըշշշ... Քըշ, ասում եմ, քըշ...
    ԴՈՒՍՏՐ - Մամ... գնացինք, մամ...

    Նորից փորձում են առաջ շարժվել, բայց Կառռը փակել է նրանց ճանապարհը և հիմա արդեն թռչում է հենց նրանց դեմքի առջև:

    ԿԸՌՌ - Կը՛ռռ, կը՛ռռ... Վայ, ես ձեր մարդ ասողի...

    Բարձրաձայն կռկռոցով թռչում է դեպի թփերն ու սկսում է շատ ցածր պտտվել թփերի վրա:


    ԿԱՌՌ - Կըռռ, զգու՛յշ, շատ ես ցածր...

    Թփերից դուրս է ցատկում Մըռռը և փորձում է թաթերով որսալ Կըռռին: Բայց Կըռռը պատրաստ էր դրան և, կորցնելով ընդամենը պոչի մի քանի փետուր, փախչում է Մըռռից:

    ՄԸՌՌ - Մը՛՛՛ռռռռռ... /Հեռանում է բարկացած/

    Կըռռը նորից թառում է պանդոկի տանիքին: Կառռը թառում է դռան փեղկին: Մայրն ու Դուստրը սարսափած, գրկած իրար, նայում են հեռացող Մըռռի հետևից, իսկ հետո այդպես էլ գրկված շուռ են գալիս դեպի Կառռն ու Կըռռը և շշմած հայացքով երկար նայում են նրանց:


    ԴՈՒՍՏՐ - Մամ, իսկ ինչու՞ լուսանը չհարձակվեց մեզ վրա:
    ՄԱՅՐ - Մի՞թե դու չգիտես, որ լուսանը երբեք դեմից չի հարձակվում: Մեջքից միայն: Եվ այդ ժամանակ նրանից չես պրծնի:
    ԴՈՒՍՏՐ - Հա՞... /Վախեցած հետ է նայում/
    ԿԸՌՌ - Փառք Աստծո, գոնե գիտեք այդ մասին, կըռռ...
    ԴՈՒՍՏՐ - /Նորից շրջվում է դեպի ագռավները/ Մա՞մ: Ստացվում է, որ նրանք իսկապե՞ս մեզ զգուշացնում էին...
    ՄԱՅՐ - Մեծ ցանկություն ունեմ հակառակը պնդել, բայց ինչպե՞ս... Աստված իմ, նրանք մեզ... փաստորեն... փրկեցին լուսանի ճանկերից...

    Երկար ու շվարած նայում են զույգ ագռավներին, որոնք նույնպես լուռ նայում են նրանց: Դուստրն անջատվում է մորից և դանդաղ մոտենում է Կառռին: Լուռ դիտում են իրար:

    ԿԱՌՌ - /Հանգիստ/ Կառռ:
    ԴՈՒՍՏՐ - /Երախտանքով (Ինչպե՞ս կարող ես երախտանքդ հայտնել քեզ փրկող ագռավին)/ Կառռ: /Բարձրացնում է գլուխն ու նայում է Կըռռին:/
    ԿԸՌՌ - /Փնթփնթալով/ Կըռռ: /Ռեժիսոր, անպայման կբացատրես դերակատարին, թե ինչպես են ագռավները փնթփնթում:/
    ԴՈՒՍՏՐ - /Ժպտում է:/ Կըռռ...

    Դուստրը դանդաղ վերադառնում է դեպի մայրը և նրանք հեռանում են, աչքներն ուղղած ագռավներին:

    ԿԱՌՌ - Կըռռ:
    ԿԸՌՌ - Ի՞նչ է:
    ԿԱՌՌ - Ես թոռներիդ չեմ պատմի էն պոռնիկ էգի մասին, որ քեզ չբզկտեն: Իսկ պոչիդ մասին մի մտածիր, շուտով նոր փետուրներ կաճեն:
    ԿԸՌՌ - Առաջին անգամն է, ինչ է: /Պաուզա/ Թե ե՞րբ վերջապես էս մարդիկ նորից կսկսեն մեզ հասկանալ... Ուֆֆ, ռուտին, ռուտին, ռուտին...

    ՎԱՐԱԳՈՒՅՐ

    Դրամատուրգի պարզաբանումները.
    ա) Այո, կռկռոցը շատ է մի քիչ, բայց դե ինչ արած, ագռավ են, կկռկռան;
    բ) Բազմակետերն էլ են շատ, բայց դե դա էլ իմ թուլությունն է...

  4. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (19.03.2015), Chuk (22.03.2015), GriFFin (21.03.2015), insider (18.03.2015), Ruby Rue (24.03.2017), Sambitbaba (18.03.2015), Smokie (18.03.2015), Tiger29 (17.03.2015), Աթեիստ (17.03.2015), Հայկօ (17.03.2015), Շինարար (17.03.2015), Ուլուանա (24.03.2015), Վոլտերա (17.03.2015)

  5. #3
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Գողը գողից գողացավ, իսկ զարմացողը մեռել էր

    Առաջին գործողություն

    Առաջին տեսարան

    Գործողությունը կատարվում է Ամայի փողոցում: Աղբոտ մայթի ամբողջ երկայնքով տուֆից, բարձր պարիսպներ են, երկաթե դարպասներով: Աջից դուրս է գալիս մի աղջիկ՝ մինչև ուսերը իջնող գանգուր մազերով, ամառային ատլասից զգեստով, իրանին թեք գցած, ծավալուն պայուսակով: Շփոթված չորս կողմն է նայում: Նրա հետևում է մի ծերունի՝ տեսքից յոթանասունն անց, կարմիր շապիկով ու մաշված տաբատով: Դարպասի մոտ նրանք հավասարվում են:

    Ծերունի: Յա՛, Աննա ջան, ի՞նչ կանես աս՝ քո տեսքին անհարիր վայրում:
    Աննա: Ասատ պապի: Ինչ լավ ա եկար: Քաղաքի այս մասում դեռ եղած չկամ, զբոսնում էի, մոլորվեցի: Ուզում եմ այգի իջնեմ:
    Ասատուր: Արի, քեզ ճամփու կդնեմ: Ես ալ Անդրոյանց կգնայի, Ջուլիետին տեսա, ասավ գործը պրծած չի դեռ:
    Աննա: Չգիտեի, որ ինքը կարի ֆաբրիկայում ա աշխատում:
    Ասատուր: Որ դու կասիս կարի ֆաբրիկա, մի ամիս առաջ վերագործարկվեր է օլիգարխիկ հանճարին մը շընորհիվ: Զինքը մորեն ծնված պահեն պարոն Կարապետ Կիրակոսյան կկոչվի: Շենք մը չի, մի փլատակ: 500 աշխատատեղ բաշխեր են մարդոց, բայց անոք վախեն գործի հաճախած չկան (ժպտում է՝ ցուցադրելով անսովոր երկարության երեք ատամները): Բարերար դեպուտատ իմ ասեր, հա՛յ:
    Աննա: Բայց Ասատ պապի, մարդիկ իրան սիրում են: Ասում են, շատ բան ա անում ծննդավայրի համար:
    Ասատուր: Բալա, ես հին ոսկոր եմ, վատ եղանակը էն սհաթ կզգամ: Ֆաբրիկա չի, է, փոքրիկ ընտանեկան օգտագործման գազանանոց մը, լսի՞ս աս ոռնոցնիրն: Պարոնին արջեր ու վագրեր ընծա բերած ին: Կխոսին, որ կսիրի գազաններուն մասին հոգ տաներ:
    Դարպասի դուռը բացվում է, դուրս է գալիս տարեց մի տղամարդ, կոստյումը հագին, և չնայած երեսի ձիգ մաշկին՝ գուրշ պարկեր ունի աչքերի տակ կախված:
    Յա~, Անդրո, գործդ ավարտե՞ր ես:
    Անդրանիկ: Քեզ էլ բարև, էս դու հլը մարդավարի խոսալ չես սովորե՞լ: Աննա ջան ո՞նց ես:
    Աննա: Լավ եմ, Անդրանիկ ձյա:
    Ասատուր: Մեղուն ալ մի հետ խեթելուց զատ կսատկի: Ես ադանք կխոսիմ, քեզ ալ թող խանգարե: Բա դու ինչի՞ դափ դատարկ տուն կերթաս, կինդ ներս կթողե՞:
    Անդրանիկ: Դե Շեֆը էս շաբաթ մայրաքաղաքից ժամանել էր, երկու ջանդակ ու մի պաչկա սնիկերս էր բերել: Ասեց՝ աչքիս առաջ տո՛ւր, թող ուտեն:
    Ասատուր: Ի՞նչ խաբար: Մի բան իմացեր է, թե չէ եփ էր քեզի բացահայտ ստորացրե:
    Անդրանիկ: Օ~ֆ, սուս: Գազան են էլի, մեր կռճոններով էլ յոլա կգնան: Աստված ձենդ չլսի, հազիվ սկսել ենք մարդավարի ապրել: Ո՞ւր եք գնում:
    Ասատուր: Գարեջուր առնիմ, իջնինք պուրակ, կգա՞ս:
    Անդրանիկ: Աչքերս ցավում են, գնամ տուն ճար անեմ, տանեցիքին էլ տեղյակ պահեմ:
    Ասատուր: Հաշվետվություն գրա՞ծ իս, թե բանավոր ռապորտ կտաս:
    Անդրանիկ: Ահ՛, դե զզվեցրիր, անտեր բիձա: Ռադ եղի (հեռանում է) :
    Աննան ծիծաղում է ու թևանցիկ անում Ասատուրին: Ասատուրը նայում է հեռացող Անդրանիկի հետևից ու գլուխը տարուբերում է:


    Երկրորդ տեսարան

    Քաղաքային այգի՝ աջից փոքրիկ կրպակ, կենտրոնում երեք նստարան: Ծառուղով երևում են երկու հոգի, Ասատուրը՝ մի ձեռքում գարեջրի պլասմասե շիշ բռնած, մյուս թևին էլեգանտ կերպով պահում է Աննայի ձեռքը:

    Ասատուր: Կզարմանամ, որ այգում ոչ ոք չի զբոսնի:
    Աննա: Դե, զբաղված են երևի: Ես էլ ձանձրույթից եմ այստեղ գալիս: Ուզո՞ւմ ես մի խաղ խաղանք: Նարդի չի, բայց ազարտ կա մեջը:
    Ասատուր: Ես շատ չի՞մ ծեր, ադանք զվարճանքիմ համար:
    Աննա: Դե նայի: Կմիանաս, երբ սիրտդ ուզի:
    Ասատուր: Ջհանդամը, համաձայն իմ:

    Աննան նրան թողնում է նստարանին նստած, տեղավորվում է հաջորդի վրա, հնամաշ մի գիրք է հանում պայուսակից և բացում ծալած ծնկներին: Քիչ անց կրպակի կողմից հայտնվում է Անդրանիկը՝ կոպերը ձգած ու կպչուն ժապավենով կպցրած այտերն: Քորում է դրանք ու նստում Ասատուրի կողքին:

    Ասատուր: Աս տերյանական մթնշաղին ասղամեջք դիցուհիներուն թևանցիկ քայլել կվայելե, բայց քո անդուր դեմքը կշեղի աս ռոմանտիկ մտորումներեն: Կոպերդ ճոռթեր, եկեր ես:
    Անդրանիկ: Հավեսդ չունեմ, վերջնականապես ցնդել ես մենակությունից:
    Ասատուր: Բա դստրերդ կսպառնային պլաստիկ վիրահատություն մը անել տային:
    Անդրանիկ: Ուֆ, ի՞նչ ես կոպերիցս կառչել: Թարթիչ է, ոնց մեջ է ծալվել, այնպես էլ հետ կշրջվի:
    Ասատուր: Դո՞ւ չէր բողոքի ցույց հայտարարեր, հացադուլ կանեիր, մին ստամոքսդ կտրել տալ կուզեիր, մին ապարատ կուզեիր՝ հոդաբուժությամբ զբաղվելու համար:
    Անդրանիկ: Ես էլի լավ եմ, դու քեզ նայի, բերանումդ երկու պարեկային ու մի հատ ծակ եֆրեյտոր են մնացել: Մեզ նայող կա՞սի, որ ընկերներ ենք: Չէ՛: Ծարավեցի:
    Ասատուր: Ան, թրջե անամոթ լեզուդ: Քյասիբներիս հաշվին կլակիս:
    Անդրանիկ: Վնասներն եմ կիսում: Դու ավելի լավ է սկանդինավյան քայքով զբաղվի, առողջարար է:
    Ասատուր: Ամառ օրո՞վ: Մտիկ արա՛: Աղջիկը կընթերցի, իբրև, բայց աչքին պոչով կհետևի:
    Նայում է կրպակի բացվող դռանը:
    Ինչ ջահել մը՝ բոյ-բուսաթը տեղը: Տեսնես բռերուն մեջ ի՞նչ կպահե: Շատ նուրբ բան մը, անշուշտ: Աննային կմոտենա, նայե՛, քայլքեն զգաստացավ, աղվեսի նման, որ գելերուն խաբեր կուզե:
    Անդրանիկ: Տեսնես ծնողները գիտե՞ն ինչով է զբաղվում իրենց աղջիկը:
    Ասատուր: Սո՛ւս մնա, բերանդ բացիս թե չէ նաֆթալինի հոտ կփչի:
    Երիտասարդը մոտենում է Աննային:
    Երիտասարդ: Կարելի է նստել, ը՞...
    Աննա: Մանե է անունս:
    Երիտասարդ: Նարեկ: Չեմ խանգարի խոստանում եմ:
    Աննա: Խոստում, որ կանխավ խախտել եք, նոր բա՞ն է:
    Նարեկ: Կներես: Դու-ով, լա՞վ:
    Աննա: Ի՞նչ է ափիդ մեջ:
    Նարեկ: Բու է, գտել եմ: Հիմա էլ տեր եմ փնտրում:
    Աննա: Մոտիկից բու տեսած չկամ, ցույց տո՛ւր, ցույց տո՛ւր:
    Նարեկ: Սպասի~, ի՞նչ ես անում: Կրպակի վաճառողուհին էլ էր ուզում ծիկլակի, քիչ մնաց աչքը թափեր: Սիրուն աչքեր ունես, ափսոս են:
    Աննա: Ծեծված կոմպլիմենտով գլուխ ես ազատո՞ւմ, ես դրանց սիրահարներից չեմ:
    Նարեկ: Հա, բա: Այգում մենակ օրիգինալ մարդիկ են գիրք կարդում:
    Աննա: (Ուղղվում է նստարանին) Բվին ի՞նչ ես անելու:
    Նարեկ: Մորթելու եմ, ուտեմ: Կներես, չէի ուզում:
    Աննա: Երկու րոպե ենք ծանոթ, այդքան անգամ ներողություն ես խնդրել:
    Նարեկ: Քո հետ հեշտ է, դրանից է: Համարդ կտա՞ս:
    Աննա: Պարկեշտ աղջիկները անծանոթներին համար չեն տալիս:
    Նարեկ: Իսկ դո՞ւ:
    Աննա: Երրորդ րոպեն էլ անցա՞վ (ծիծաղում է):
    Նարեկ: Լավ իմ համարը գրի:
    Խոսակցությունը գնում է հետին պլան:
    Ասատուր: Գնամ հասարակաց զուգարան մը ման գամ: Ո՞նց էր քու Իվետը ասում, որ մեջքդ բռված էր:
    Անդրանիկ: «Պապա, գնանք միզենք», «պապա, գնանք շորորդ փոխենք»: Արի ճիշտը ասա, որ նախանձում ես:
    Ասատուրը ձեռքերը խաչում է մեջքին ու քայլում զույգի կողմը, երբ հասնում է նրանց կանգ է առնում:
    Բարի երեկո: Կարող եմ ձեր կրքերուն մասը եղնիմ, հոգներ իմ մեր ծերունական բանավեճերեն, որ բողոքի ավելի կնմանին:
    Նարեկ: Ի՞նչ ես ուզում, գնա՛ քո ճամփով:
    Աննա: Թո՛ղ: Սիրուն բաներ ես ասում պապի ջան: Կնստե՞ս մեզ հետ:
    Ասատուր: Է~հ զավակս, ոնց որ Պուշկինը կասեր Գոնչերովային՝ ես գրում եմ ձեզ, ավելին էլ ի՞նչ: Հատիկ մը ծխախոտ որ հյուրասիրիք ձեզի շումերական աստվածներից ալ կպատմիմ, ջահել վախտերս մազ կմնար, որ դոկտորական պաշտպանեի անոց մասին:
    Նարեկ: Արի գնանք էլի, զզվում եմ հարբած բոմժերից:
    Աննա: Ես լեգենդներ սիրում եմ:
    Անդրանիկ: (հետաքրքությունից դրդված եկել կանգնել է նստարանի կողքին) Երեխեք ջան, էս բիձուն ուշադրություն մի դարձրեք, ուղեղներդ կուտի հեքիաթներով:
    Ասատուր: Տո դու ի՞նչ կհասկանաս, սակավամիտ մառազմատիկմը իս: Ես եկեղեցու ավերակներին մեջ ամեն ասու իրիկուն լեկցիա կկարդամ:
    Անդրանիկ: Ո՞ւմ համար, պատերի՞: Ես էլ լիքը պատմություններ գիտեմ:
    Ասատուր: Իսկ ստեպ պարե՞լ:
    Կանգնում է, մաշված կրունկներով կտկացնում է քանդված ասֆալտին:
    Անդրանիկ: Հա՛, բայց ես հո մեյմուն չեմ: Իսկ դու գիտե՞ս ստեպ բառը որտեղից է գալիս:
    Նարեկ: Ի՞նչ է կատարվում, չեմ հասկանում:
    Անդրանիկ: Սիրուն խոսքերն էլ բանտո՞ւմ ես սովորել: Բան ու գործդ ինչ էր, հա ու գրքեր ես կարդացել:
    Աննա: Մի վիճեք էլի: Բանտո՞ւմ:
    Ասատուր: Երկար զրուց մը:
    Անդրանիկ: Սկսվե~ց: Իմ՝ Ջուլիետիս հետ ծանոթանալու պատմությունը պատմեի, ավելի հետաքրքրի կլիներ:
    Ասատուր: Քֆուր ուտելու մեջ ի՞նչ հետաքրքիր բան մը կա:
    Անդրանիկ: Դե հիմա: Ո՞վ է սիրահարվում իրեն քֆուր տված աղջկա վրա: Իսկ ես..., բայց ապտակեցի, հա~: Սիրտը շահեցի:
    Ասատուր: Տխմար իս դու, անոր զոռով քեզի տված ին:
    Անդրանիկ: Աննա ջան արի մի երկու բառ առանձին զրուցենք:
    Դու մի լսի էս խմածին: Ջահել ես, չես հասկանում: Ինքը նստած, դուրս եկած մարդ է: Այդպիսիներից ամեն ինչ կարելի է սպասել:
    Աննա: Բայց...
    Անդրանիկ: Ոչ մի բայց, գնա՛, փախի՛ քանի ուշ չի:
    Ասատուր: Բո~ւ իմ գտեր... (երեխայի նման ուրախանում է Նարեկի բռից փախած թռչնի հետևից ընկնելով):
    Նարեկ: Մենք գնում ենք (քաշում է Աննայի թևից, տանում):
    Անդրանիկ: Տեսա՞ր: Քեզ թողեց ջահելի հետ գնաց: Դու ասա, տակդ հո՞ չես արել:
    Ասատուր: Տո՛ւր շիշը: Ես ալ, որ քու նման բազմազավակ հայրմը եղած էի, տունեն դուրս չէի գա: Ամբողջ օրը անոցմե ուշադրություն կմուրայի:
    Մի քանի րոպե լուռ նստում են: Ծառուղով վազելով նրանց է մոտենում Աննան, հևալով ընկնում է մեջտեղը:
    Աննա: Ես եկա...

    Ընդմիջում
    Ասատուրի ձայնը: Կուզիմ գովազդիմ «Գաջաճ» չֆիլտրված գարեջրի կրպակը ու տիկին Թամարին, որ իր ազդեցիկ մարմինը՝ գոլորշիներուն մեջ քրտնած, կպտտե ու զիս պաղ, սաթի գույնի ըմպելիք մը կըհրամցնե: Տակավին սուրբ կին մըմ է, բայց ծերունական պարալիչիս, որ սխալմամբ անպարկեշտ ժեստ կհամարի, շատ բուռն կարձագանքե:

    (շարունակելի)
    Վերջին խմբագրող՝ Վոլտերա: 18.03.2015, 15:57:

  6. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (22.03.2015), GriFFin (21.03.2015), Sambitbaba (18.03.2015), Արէա (18.03.2015)

  7. #4
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    (շարունակությունը)

    Երկրորդ գործողություն

    Առաջին տեսարան

    Այգու խորքում չգործող շատրվանների մոտ: Երեկո է: Նարեկը նստած է ավազանի քարերին, ականջակալները մինչև քոքը մտցրած, գլուխն է թափահարում: Աննան անուշադիր ձևանալով անցնում է, շրջվում և հետ է գալիս:

    Աննա:
    Ի՞նչ ես լսում:
    Նարեկ: Ի՞նչ, հա, սա՞: Ռոք: Բա քո նման գեղեցկուհին ինչո՞ւ է մենակ զբոսնում:
    Աննա: (կնճռոտում է քիթը, բայց Նարեկը չի նկատում) Հոգնեցի ձեր քաղաքի անցուդարձից:
    Նարեկ: Իսկ դու որտեղի՞ց ես որ:
    Աննա: Վրաստանից: (Նարեկ օձիքից հոտ է քաշում) Ի՞նչ քաղցր հոտ է:
    Նարեկ: Դե խոհանոցում նստած սպասում էի, որ շեֆ պովրը թխվածքս պատրաստի, իմ աչքի առաջ: Հագուստս երևի ներծծվել է: Տհա՞ճ է:
    Աննա: Հակառակը: Ախորժակ է բացում: Ուրիշ տեղ չկա՞, որ այստեղ ես գալիս:
    Նարեկ: Քեզ էի սպասում (գրեթե համբուրում է Աննային, երբ շատրվանի հետևից դանդաղ ճեմելով նրանց է մոտենում Ասատուրը):
    Ասատուր: Սիրտս տարակուսանք կկրծե ներսից, որ ինձ մեռացեր ես, զավակս: Աս ի՞նչ տեսարան է: Զիս նման էսթետ մը ադանք բաներով հիանալուն համար ծնված է:
    Նարեկ: Արա, էլի դո՞ւ: Ես հիմա կտամ սրա բերանը կջարդեմ:
    Աննա: Հանգստացի՛:
    Ասատուր: Երկու օր ու կես մը կմտածեի, որ կգաս իմ զառանցաներ լսելու:
    Աննա: Կներես, չկարողացա գալ: Ինձ իսկապես հետաքրքիր է շումերների մասին լսել, ես նույնիսկ կարդացել եմ մի փոքր...
    Ասատուր: Հանաքի չդիմացա՞ր: Բայց փուչ բաներով կզբաղվիս, միֆեր կարդալուն ու գրելուն համար չին ստեղծած: Ժողովրդի համար ին, որ պատմին իրարու: Գրվածքը անթերության կձգտե, բայց շունչ մը չունի իր մեջ:
    Աննա: Անկեղծ, Անդրո ձյաձյաի ասածը մտքիցս դուրս չէր գալիս:
    Ասատուր: Լսե՛, բալես... քու թայ վախտ, ուսումս բրախած էի: Գողությամբ կզբաղվեի:
    Նարեկ: (կատաղած փնչացնում է) Գիտես ի՞նչ, ես գնում եմ, եթե քեզ հետաքրքիր եմ, կզանգես:
    Աննա: Ինչ դյուրաբորբոքն ա: Հա, ի՞նչ էիր ասում:
    Ասատուր: Դե, Աննա ջան, սկսած էի մանրից, ամեն բան կկորզեի տուններուց՝ ոսկեղեն հիմնականում: Կծանոթանայի մարդոց հետ, կուսումնասիրեի, հետո կսողոսկեի: Սովետական սեյֆերն անգիր արած էի՝ էլ էրկու կամերանի, բալանիքով, պտտովի կոդային փականով: Կողպեք մը չկար, որ բանալ չիմանար աս անատամ քյաֆթառը, հա~յ հա~յ, ինչ օրեր:
    Աննա: Բա խիղճը չէր տանջում:
    Ասատուր: Սոված փորը ավելի համոզիչ կտանջեր: Շատ ճարպիկ դուրս եկա: Ինձմե ոստիկաններն մատ տանեին արուն փսխեին: Շուտով նախկին նարկոմի մը տուն մտեր էի: Անոր կնոջ հետ սիլիբիլի կանեինք՝ Նինայի: Իրեք միլիոն, սեյֆում, կպատկերացնի՞ս, բախտը գիդի:
    Աննա: Բա ի՞նչ արեցիր էդ փողերը:
    Ասատուր: Նինայիս հետ Սոչի մեկնանք: Քեֆ կանեինք, որ Քեֆչի Հասանն Աբու Հասանի մաշիկներն ալ ծախեր, մեզ չէր բարի:
    Աննա: Դրա համար են բռնե՞լ:
    Ասատուր: Չէ, գլխուս սարքին: Ապացուցած բան մը՝ գեղեցիկ կնոջ որ կմերժիս, քեզի կոչնչացնե: Դե, զիս նայի, աննկատ մը, կամ, բայց չկամ:
    Աննա: Էս անգամ կգամ, անպայման:
    Ասատուր: Ադանք կատակ չանիս, բալա (հեռանում է):
    Աննան մի քանի վայրկյան մտածում է ու վազում է Ասատուրի հետևից:

    Երկրորդ տեսարան

    Ավերված մի եկեղեցու ներսում, գրեթե դատարկ, մրոտած պատերով: Ծերունին նստած քարի վրա փայտի կտորով հատակի ավազին ինչ-որ բան է գծում: Նրա կողքի լայնարձակ վանդակում բվի ձագն է թռչկոտում: Ներս է մտնում Աննան, պայուսակը ուսից իջացնում է և շուռ տալիս: Թափվող մետաղների աղմուկ է լսվում:

    Աննա: Բերեցի՛, ներդիր կողպեքներ՝ երկու հատ չորս փեղկանի, հինգը՝ եռափեղկ, ամուր ճաղեր, կեռիկ, և, վերցր՛ու, մի քանի սեյֆի գծագիր՝ բուրգ մտդ 36, դյոտելլինգ, առաջի կլասսի, բոլորը մեխանիկ փականներով են: Գլուխ կհանե՞ս:
    Ծերունի: Ես քեզ կողպեքներ բանալ կսովեցնեմ, որը բանաս դու կընտրիս: Բայց Կիրակոսյան կարթիդ համար շատ մեծ ձուկ մը: Քեզի փորձ կպակսի, շատ վտանգավոր բան իս մտքիդ դրեր:
    Աննա: Ոչինչ ես առատ փորձադաշտ ունեմ:
    Ծերունի: Կսկսիս ավելի հեշտ տարբերակից: Էն ջահելի համար մոտդ պահա՞ծ իս: Շատ լավ: Հիշե՛, մարդու տուն մտնել, կնշանակե սիրտը մտնել:
    Աննա: Հա, երբ մարդու սիրտը կմտնես, ամենաթանկը պետք է վերցնես: Ու դա կարա թանկարժեք էլ չլինի, կախված սրտից, չէ՞:
    Ծերուկ: Իմ աղջիկ, դաժան իս վերին աստիճան (գլանաձև կողպեքը վերցնում է սկսում է դիտել):
    Աննա: (գրկում է նրա թիկունքը) Կպատմե՞ս Զրադաշտի մասնի:
    Ծերունի: Դեռ կհասցնիմ:
    Աննա: (հեռախոսը հանում է գրպանից, զանգում է ) Մանեն է, հանդիպե՞նք...

    Վարագույր

  8. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (22.03.2015), GriFFin (21.03.2015), Sambitbaba (18.03.2015), Tiger29 (17.03.2015), Արէա (18.03.2015)

  9. #5
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Սարի Մարգում

    Գործող անձինք

    Սերգո-Համանուն գյուղի բնակիչ
    Մարգո-Սերգոյի հարևանուհին
    Սեռի-Սերգոյի շունը
    Մառա-Մարգոյի կատուն
    Մարգար-Սերգոյի որդին
    Սառա-Մարգոյի դուստրը

    Արարված 1
    Տեսարան 1

    Բեմի աջ կողմում Սերգոյի տունն է` բակով հանդերձ: Ամեն ինչ շատ հասարակ է՝ ոչ աղքատիկ, ոչ շատ շքեղ, ոչ շատ մաքուր, ոչ էլ անտանելի փոշոտ: Սերգոն ճոճաթոռին նստած երբեմն ձեռքով քշում է ճանճերին: Սեռին համփ է անում վերջիններիս:
    Ձախ կողմում Մարգոյի տունն է` բակով հանդերձ: Ամեն ինչ գեղեցիկ է ու ճաշակով: Պատուհանները նոր են լվացված, բակում գեղեցիկ վարդեր ու այլ ծաղիկներ: Մարգոն ավլում է բակը:
    Բեմի մեջտեղում ճանապարհը տանում է դեպի վեր:


    Սերգո. Մարգո՞: Էս էլի գործի ես կպե՞լ, ժամանակ էլ չունես մի հատ բարև տա՞ս, թե՞ լայեղ չես անում:
    Մարգո. Եթե շատ ես ուզում՝ բարև Սերգո: Բա որ ես չանեմ, էլ ո՞վ կանի:
    Սերգո. (հորանջելով) Ա՜ քեզ պետք ա՞: Դրանից ի՞նչ ա փոխվում՝ մեկ ա մի երեք օրից էլի պիտի նույնը անես: Անիմաստ չարչարվում ես:
    Մարգո. (մի քիչ հեգնանքով) Սերգո ես չեմ կարում ձեռքերս ծալած նստեմ:
    Սերգո. Օ՜ֆ:, Դու գիտես, քո գործն ա: Ասա ինչի՞ եմ խառնվում՝ հետո էլ կասեն Սերգոն կռվարար ա:
    Դադար: Քիչ անց Սեռին մոտենում է փայտե դռանը:
    Սերգո. Հըլը հեռու՜, (քարով հարվածում է շանը) կարող ա՞ գիտես էդ դուռը եղունգներդ սրելու համար ա:
    Սեռին վազում է դեպի ցանկապատը ու կծկվում:
    Մարգո. Այ մարդ չես կարա՞ մի քիչ մեղմ վարվես էդ շան հետ:
    Սերգո. Չհասկացա՜: Թողնեմ սաղ դուռը փչացնի՞:
    Մարգո. Բայց կարայիր չխփեիր:
    Սերգո. Գլուխս մի տար հա՞: Իրա հետ հենց տենց ա պետք:
    Մարգո. (ձեռքը թափ տալով՝ մտովի) Տեսնես ինքը որ չլինի ի՞նչ ես անելու:
    Դադար: Մարգոն ավելը մի կողմ է դնում՝ սկսում է ծաղիկները ջրել:
    Սերգո. (քմծիծաղ տալով) Լսի՝ փափուկ գնդակդ ո՞նց ա:
    Մարգո. (շարունակում է գործը):
    Սերգո. Ի՛, էս խի՞ չես խոսում:
    Մարգո. Սերգո լավ էլի: Ես զրիցի, ու մանավանդ կռվի ժամանակ չունեմ: Ոչ էլ հավես ունեմ:
    Սերգո. Հը՞: (Մոտենում է ցանկապատին) Բայց ես ի՞նչ ասի որ: Թե՞ գիտես իմ ուշքը գնում ա սաղ օրը…
    Մարգոյի պատուհանից դուրս է գալիս հաստլիկ Մառան: Սեռին ինչ-որ բանից անհանգստացած նորից մոտենում է դռանը:
    Սերգո. Հահա՜: Անունը տուր՝ փետն առ ձեռդ:
    Մառան մոտենում է Մարգոյին: Սերգոն նկատում է շանը, ուզում է ոտքով հարվածել:
    Սերգո. Արա ես քեզ ի՞նչ ասեցի:
    Սեռի. Ու, ու-ու:(արագ դուռը բացում է, ներսից լսվում է հեռախոսի զանգը)
    Սերգո. Հոհոհո՜: Բախտդ ո՜նց բերեց, (մի թեթև փաղաքշում է շանը ու ներս մտնում):
    Մարգո. (քմծիծաղ տալով չանչում է հետևից) Գնա-գնա: (Մառային շոյելով) Դու էլ ճիշտ ժամին եկար: Հիհիհի:
    Մառա. (քսվելով Մարգոյի ոտքերին) Մռռռռ:
    Մարգո. Սոված ես հա՞: Հես ա գործս պրծնում եմ:
    Սեռին մոտենում է Մարգոյի ցանկապատին, բարձրանում առջևի թաթերի վրա ու աղերսագին նայում նրան:
    Մարգո. (մոտենում է շանը) Ի՞նչ ա: Դու էլ ջուր ե՞ս ուզում: Հիհիհի: (ջրի խողավակը պահում է շան ուղությամբ):
    Սերգո. (տանից, ուրախ կանչում է) Այ Սեռո՞ժ: Որ իմանաս ի՜նչ իմացա նոր:
    Շունն արագ վազում է տուն: Մարգոն օրորում է գլուխը:

    Տեսարան 2

    Նույն պատկերը գիշերով: Սեռին կապած է իրենց բակում, ցանկապատի տակ, նիրհում է: Մառան դուրս է գալիս իրենց պատուհանից:
    Մառա. Սե՞ռ:
    Սեռի. Խռռռ:
    Մառա. Հիհի: (Մոտենում է Սերգոյենց ցանկապատին ու թեթև խփում շան քթին):
    Սեռի. (ցատկում ու գազազում է) Հաֆ, հաֆ-հաֆ-հաֆ:
    Մառա. (ծիծաղում է) Հանգստացի, ես եմ: Բա որ տերդ արթնանա:
    Սեռի. Էէ, դե լավ էլի Մառու (ծիծաղում է): Չէ, ինքը արթնացողը չի:
    Մառա. Էդ էլ կա (ժպտում է):
    Սեռի. Բա Մարգոն չգիտի՞, որ դուրս ես եկել:
    Մառա. Չէ հա՜: Որ տեսնի էլ տանը չեմ՝ հո լավ գիտի, որ հեռու չեմ:
    Սեռի. Ասա ու՞ր պիտի գնաս էդ դրախտից (ծիծաղում է):
    Մառա. Չեմ էլ պատրաստվում:
    Դադար:
    Մառա. Լսի, բա էդ ի՞նչ եղավ իրիկունը, որ էլի գժվեցին, ցերեկը ոնց որ նորմալ էին:
    Սեռի. (տխուր) Իբր նոր ես ճանաչում:
    Մառա. Բայց ինչի՞ համար:
    Սեռի. Գիտես ես բան հասկացա՞: Էդ արդեն կարևոր էլ չի:
    Մառա. Լսի, բայց որ մտածում եմ՝ ավելի լավ: Էս քանի օրը հանգիստ կլինի: Մեկ ա հետո բարիշում են:
    Սեռի. Բարիշում են… որ էլի կռվե՞ն:
    Դադար:
    Սեռի. (նայում է երկնքին) Է՜հ Մառու: Երնեկ այն օրերուն:
    Մառա. (նույնպես նայում է երկնքին) Հա՜: Դու էլ ես չէ՞ հիշում: Ամեն օր կամ ծյոծ Մարոն էր գալիս կոֆե խմելու, կամ Մարգոս ինձ ու երեխուն վերցնում էր գալիս էինք ձերոնց:
    Սեռի. Հաա՜: Բա Սարոյի ու տիրոջս շախմատն ու նարդին: Ես, դու ու երեխեքը բալետ էինք անում:
    Մառա. Նարդին մենք էինք տանում միշտ, շախմատը դուք (ծիծաղում է): Երեխեքն էլ օրը չէին անցկացնում առանց խաղի:
    Սեռի. Հա՛, բա չիմացար,Մարգարը գալիս ա վերջապես:
    Մառա. Հաա՞: Լսի մեզ էլ էսօր Սառան էր զանգել:
    Սեռի. Յա՜: Կարող ա՞ ինքն էլ ա գալիս:
    Մառա. Ըհը:
    Սեռի. Ի՜նչ լավ ա:Գոնե հիմա մի բան փոխվի:
    Մառա. Տեսնենք-տեսնենք:

    Վարագույր:

    Արարված 2
    Տեսարան 1

    Սերգոյի բակը փոքր ինչ կարգի է բերված՝ գեղեցկացված, փոփոխված:
    Մարգոյի բակը զարդարված է: Շատ ավելի լավ տեսք ունի:
    Մարգարն ու Սառան դահլիճից գնում են դեպի բեմ:


    Սառա. Արժի՞ էսօր ասել ամեն ինչ:
    Մարգար. Դե չգիտեմ՝ ոնց ստացվեց էդպես էլ կանենք: Հըլը շուտ ա էդ մասին մտածելը:
    Սառա. (գլխով է անում):
    Դադար:
    Սառա. Վա՜յ, որ հիշում եմքանի՜ տարի ա էստեղ չենք եղել: Բայց ոչ մի բան չի փոխվել:
    Մարգար. Հաա՜: Տեսնես ո՞նց են մերոնք:
    Բարձրանում են բեմ: Սերգոյի դուռը բացվում է՝ Սեռին վազում է նրանց ընդառաջ:
    Մարգար. Եկա՜վ, եկաա՜վ (ծիծաղում է): Ո՞նց ես այ տղա (գուրգուրում է Սառայի հետ):
    Սերգոն ու Մարգոն միաժամանակ դուրս են գալիս:
    Մարգո. Վայ բալա ջան:
    Սառա. Մա՜մ:
    Սերգո. Օջախիս ծու՜խը:
    Մարգար. Պա՜:
    Ջերմ գրկախառնություններ, ընդունելություններ ուրախության ճիչեր: Պատուհանից դուրս է ցատկում Մառան:

    Սառա. Մառուսյա՜ն: Ո՞նց ես բկլիկ (մոտենում է կատվին):
    Մարգո. Մարգար ջա՞ն: Արի քեզ էլ գրկեմ, էս ո՜նց ես մեծացել: Ո՞նց ես բալա:
    Մարգար. Լավ եմ ծյոծ Մարգո, դու՞ք ոնց եք: Համարյա չեք փոխվել (գրկում է):
    Մարգո. Լավ եմ ջանիդ մատաղ, դու լավ լինես:
    Սերգո. (մի քիչ խիստ) Մարգար: Արի գնանք տուն:
    Մարգար. (զարմացած) Պա՞պ, քեզ ի՞նչ եղավ (հետ նայելով գնում է հոր հետևից):
    Մարգո. (դժգոհ օրորում է գլուխը):
    Սառա. (զարմացած) Մա՞մ,էս ինչի՞ գնացին:
    Մարգո. Է՜ բալա ջան: Տուն գնանք՝ դրա ժամանակը չի:
    Մտնում են տուն: Սառան անընդհատ հետ է նայում:

    Տեսարան 2
    Նույն պատկերը գիշերով: Դրսում ուժեղ քամի է, Սեռին քնած է բակում: Մառան կողպած պատուհանից դուրս է նայում:

    Տեսարան 1

    Մարգարն ու Սերգոն բակում են՝ Սեռին քնած է ձեւանում:
    Մարգար. Պապ, ես չեմ հասկանում էդ ի՞նչ սև կատու անցավ ձեր միջև:
    Սերգո. Ա՜ հիմա էլ դու՞: Եկած-չեկած ավետարան ե՞ս կարդում: Քո՞ ինչ գործն ա: Ես որ տեսա իրա աղջկա հետ ես գալիս, քեզ բան ասի՞:
    Մարգար. Ինչի՞ պիտի ասեիր: Պապ, ծյոծ Մարգոն քեզ ի՞նչ ա արել, ախր լավ էիք վախտին:
    Սերգո. Ի՞նչ ես կպել Մարգո, հա Մարգո: Իբր իրա հետ լեզու գտնում եմ, մի հատ էլ պիտի քո հետ կռվե՞մ իրա պատճառով:
    Մարգար. Պա՛պ…
    Սերգո. Վերջ… Դու ավելիլավ ա ասա տեսնեմ էդ ի՞նչ աղջկա ես գտել, ինչի՞ հետդ չբերեցիր՝ տեսնեի ապագա հարսիկիս:
    Մարգար. Է՜ պապ: Ես էլ խոսալու բան չունեմ (ներս է մտնում տուն):
    Սերգո. Ո՞նց թե… Հըլը մի հատ… Սպասի՜ հըլը այ տղա (ներս է մտնում):
    Մարգոյենց տանից դուրս են գալիս Մարգոն, Սառան և Մառան:
    Մարգո. Այ բալա բայց տենց ո՞նց կլինի է՜:
    Սառա. Բայց ինչի՞ ախր մամ: Չեմ հասկանում ի՞նչ ա ձեզ եղել:
    Մարգո. Սառա դու ախր էդ Սերգոյին չգիտես: Հետը խոսալ չի լինում: Բա որ հանկարծ իմանա՜ (խաչակնքում է)… Ուրիշ օյին չունե՞իք գլխներիս խաղալու:
    Սառա. Մամ, բայց կարող ա էս ամենը օգնի, որ հաշտվեք վերջապես:
    Մարգո. Դու գիտես ես չեմ ուզու՞մ:
    Սառա. Դե առավել ևս:
    Մարգո. Բայց հո մե՞նք չենք «որոշողը»: Օ՜ֆ (բռնում է գլուխը):
    Սեռի. Մառու՞ էս ի՞նչ ա եղել: Ինչ որ բան կա՞ որ չգիտեմ:
    Մառա. (ծիծաղում է) Կիմանաս-կիմանաս: Գլխի չես ընկնու՞մ:
    Սեռի. (մի քիչ մտածում է) Ո՞նց թե… Լսի կարող ա՞ (նայում է իրենց տանը):
    Մառա. (գլխով է անում) Մռռռռ:
    Սերգո. (տանից, բարկացած) Ո՞նց թե: Էս ի՞նչ ես ասում: Լրիվ ե՞ս գժվել այ տղա:
    Մարգո. Պահո՜: (Սառային) Տեսա՞ր:
    Սառա. Մամ հանգստացի: Ժամանակ ա պետք:
    Մարգո , Սերգո. Էդ հնարավոր բան չի՜:
    Մարգո. Կամ չէ, ինչի՞: Սպասի հըլը գնամ ինքս խոսամ էդ մարդու հետ:
    Սառա. Մամ մամ սպասի, դու էլ ես ջղայինացած:
    Մարգո. Ջհանդա՜մ:
    Մարգոն գնում է դեպի Սերգոյենց տուն, Սառան հետևից: Իրենց բակ մտնելուն պես Սերգոն հապշտապ բացում է դուռը ու հանդիպում հյուրերին: Մարգարը դուրս է գալիս հոր հետևից:
    Սերգո. Աաա՜, էս ու՞մ եմ տեսնու՜մ, չլինի՞ թե խնամախոսի եք եկել:
    Մարգո. Հասկացանք որ գիտես Սերգո, ձենդ աշխարհով մեկ լսվում ա: Հիմա ի՛նձ լսի: Քեզ թող չթվա թե երջանիկ եմ, որ աղջիկս քո նմանին հարս ա գալու:
    Սառա. Մա՛մ…
    Մարգո. Դու սու՛ս:
    Սերգո. Պա՜հ, ի՞նչ եք ասում: Ես էլ հենց ձեր նման հարսի ու խնամու է՞ի կարոտ:
    Մարգար. Պա՛պ…
    Սերգո. Ձե՛նդ:
    Սեռին առջեւի թաթերի վրա հենվում է Սերգոյի փորին ու աղերսալի հայացքով նայում նրան, Մառան իրենց ցանկապատի մոտ կծկված՝ վախեցած նայում է նրանց:
    Սերգո. Քե՞զ ինչ եղավ այ տղա:
    Մարգո. Դու տես է՜, շունդ քեզնից էլ լավ ա հասկանում:
    Սերգո. Դու շանս ու վաբշե ընտանիքիս հետ գործ չունե՜ս:
    Մարգարն ու Սառան կանգնում են ծնողների միջեւ
    Մարգար. Հերի՜ք ա: Հերիք ա իրար միս ուտեք: Պապ, ես չէի պատկերացնում, որ էսքա՜ն կփոխվես:
    Սերգո. Քո գործը չի հա՜: Ես էլ քեզնից շատ բաներ չէի սպասում:
    Մարգար. Ոնց տեսնում եմ ուրիշ տարբերակ չկա: Ես ու Սառան պիտի առանձին ապրենք:
    Սառա. Մարգար…
    Սերգո. Պա՜հ-պա՜հ-պաա՜հ, իշտահիդ քացախ: Էդ ու՞ր եք գնալու:
    Մարգար. Որտեղից որ եկանք:
    Սառա. Մարգա՜ր:
    Մարգո. Չեղավ, չեղա՜վ բալա ջան: Էս նոր-նոր եկած, ուզում ես էլի աղջկաս տանե՞ս: Չե՜մ թողնի:
    Սերգո. Հալա մի փորձի գնա՜լ, տես ի՜նչ եմ գլխիդ բերելու:
    Մարգո. Դու սուս մնա բույանչիի մեկը: Փոխանակ հաշտվես մի բան էլ կրակի վրա յուղ ես լցնում: Էս կռիվը քո պատճառով ա, հենց քո՜:
    Մարգոն գետնից մի քար է վերցնում ու արագորեն նետում Սերգոյի ուղությամբ: Սերգոն անսպասելի հարվածից ընկնում է գետնին:
    Մարգար Սառա. Ի՜՞նչ արեցիր:
    Մարգոն սարսափած քարացել է տեղում:
    Մարգար. Պա՜պ:
    Բոլորով վազում են Սերգոյի մոտ՝ վերջինս բռնել է գլուխը: Սեռին ու Մառան սկսում են լիզել Սերգոյի ճակատը:
    Մարգո. Սերգո՞:
    Սերգո. (կարծես թե հեկեկում է) Հը հը հը հը հը:
    Մարգար. Պապ ցավում ա՞:
    Մարգո. Կներես Սերգո ջան (լաց է լինում):
    Սերգո. (հեկեկանքը աստիճանաբար վերածվում է քրքիջի) Հի հի հի հի հի՜:
    Մարգար. Պապ քեզ ի՞նչ եղավ:
    Մարգո. Վայ քոռանամ ես…
    Մարգո Սառա. (միաժամանակ) Գժվել ա:
    Սերգո. Ու՜-հու-հու-հու-հու-հու՜:
    Մարգար. Պապա՜:
    Սերգո. Մարգար, հիշում ե՞ս մի անգամ մերդ ո՜նց շերեփով գլխիս տվեց՝ Մարգոյենք էլ մեր տանն էին : Հետո քանի՜ օր ուշքի չէինք գալիս՝ ծիծաղից թուլացել էինք: Հա հա հա հա հա՜:
    Մարգար. Պա՞պ: Լավ չե՞ս:
    Մարգո. Տնաշեն վախացրիր:
    Սերգո. Մարգո, դու հիշում ե՞ս (շարունակում է քրքջալ):
    Բոլորը լուռ, զարմացած կանգնել են որոշ ժամանակ: Վերջիվերջո Մարգոն նույնպես սկսում է ծիծաղել, նրա հետեւից Մարգարը, հետո Մառան ու Սեռին ու վերջապես Սառան:
    Մարգո. Բա ո՞նց չեմ հիշում,ամենաշատը դու էիր ղժժում: Մարոյին էլ քանի տարի «երեսով էիր տալիս»: Հի հի հի:
    Սառա. Եկեք գնանք տուն, մի բանով փաթաթենք գլուխը:
    Մարգո. Հա՜ ճիշտ ա ասում աղջիկս: Վեր կաց Սերգո, վեր կաց:
    Միասին ծիծաղելով մտնում են տուն: Բակում մնում են Սեռին ու Մառան:
    Սեռի Մառա. (ծիծաղելով) Լավ պրծանք:

    Վարագույր

  10. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (22.03.2015), GriFFin (21.03.2015), Sambitbaba (18.03.2015), Smokie (18.03.2015), Tiger29 (17.03.2015), Արէա (18.03.2015)

  11. #6
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Պիես Ակումբի համար

    Գործող անձինք

    ԱՆԻ
    ԻՆԱ
    ՎԱՐԴՈՒՀԻ - Անիի մայրը
    ՆԱՆԱ - Անիի քույրը

    Պիես մեկ գործողությամբ

    Տեսարան առաջին

    Փոքրիկ սենյակ՝ տիպիկ դեռահասի ոգով: Պատերին՝ երգիչների, դերասանների պաստառներ, ամսագրերից, թերթերից կտրած հոդվածներ, երկխոսության պատառիկներ, դասացուցակ: Կահավորված է համեստ: Մեկ տեղանոց մահճակալ, զգեստապահարան, գրադարակ, գրասեղան, որի վրա դրված է CD նվագարկիչ, գրքեր, թղթեր: Սենյակը թափթված է, բայց ոչ փնթի:
    Անկողնու վրա, մեջքը պատին հենած, ոտքերը խաչած նստել է ԱՆԻՆ:
    Պատուհանագոգին նստած է ԻՆԱՆ: Նրա միայն մութ սիլուետն է երևում պատուհանի ֆոնին: Խոսում են կիսաձայն, ավելի ցածր լսվում են CD-ի ռոքի բասերը:


    ԻՆԱ - Սխալ էր մամայենց պատմելը: Ու շատ լավ գիտեիր, որ սխալ էր: Ինչի նորից լեզուդ քեզ չպահեցիր:
    ԱՆԻ - Գիտեմ, որ սխալ էր, բայց ինչքան կարող եմ ես էս տանը կղզիացած ապրել: Էնքան չեմ խոսում տանը եղած ժամանակ, որ ձայնալարերս նստում են:
    ԻՆԱ - Դե պատմեցիր ու տեսար ինչ եղավ: Կես գրամ էլ ջանք չդրեցին, որ հասկանան: Նախադասությունդ չվերջացած՝ մեղադրանքը պատրաստ էր:
    ԱՆԻ - «Ուզում են օգնել, սխալներս են ուզում կանխել»:
    ԻՆԱ - Դեռ ինչքա՞ն պետք է իրենց արդարացնես: Չե՞ս հոգնել:
    ԱՆԻ - Եթե իրենք ինձ ամեն ինչ արգելեին, վանդակի մեջ պահեին, ինձ համար ավելի հեշտ կլիներ:
    ԻՆԱ -Այսի՞նքն:
    ԱՆԻ - Վանդակը չես կարող չտեսնել: Փշալարը չես կարող չզգալ: Կպնելուց արյուն ա բերում: Իսկ իրենք ինձ վանդակ չեն դրել: Ավելի ճիշտ դրել են...
    ԻՆԱ - Դժվար ես կողմնորոշվում:
    ԱՆԻ - Թափանցիկ ա վանդակը: Որ նայում ես՝ չկա: Բայց հենց ուզում ես դուրս գալ՝ գլուխդ պատի ա կպնում: Ու չգիտես ինչի դեմ կռվես: Մատդ չես կարող դնել վրան: Եթե ասես՝ ինձ վանդակը մի դրեք, կասեն՝ ո՞ւր ա վանդակ:
    ԻՆԱ - Դու ես մեղավոր:
    ԱՆԻ - Գիտեի, որ դա ես ասելու:
    ԻՆԱ - Բա ի՞նչ ասեմ: Թեկուզ հենց երեկվա պատմությունը: Ի՞նչ կարիք կար իրենց պատմելու, թե դասարանում, վառարանի շուրջ նստած երեխեքով ինչ եք խոսել: Կամ թե ով ա Քրիստինեից բամբասել:
    ԱՆԻ - Ես մտադիր չէի պատմել, միամիտ ստացվեց, խոսքի հետ:
    ԻՆԱ - Հա, բայց իրենց արածը միամիտ չէր, չէ՞: Վրա տալը՝ թե «Ի՞նչ գործ ունես՝ Քրիստինեի մասին կարծիքներ ես հայտնում, բամբասանքի հետ կապված կատակներ անում, չգիտե՞ս, որ տասը րոպեում իր ականջն ա հասնելու ու հանկարծ պարզվելու ա որ դու ես մենակ բամբասել վառարանի կողքը նստած տասը հոգու մեջ»: Էդ էի՞ր ուզում:
    ԱՆԻ - Չի իհարկե... պարզապես չէր սպասում, որ էդքան ծանր կտանեն:
    ԻՆԱ - Դե հիմա էլ դու ծանր տար:
    ԱՆԻ - Ի՞նչ ես առաջարկում, օտարի պե՞ս ապրեմ էստեղ: Հետները մենակ հաց ուտելո՞ւց վիզուալ կոնտակտ ունենամ:
    ԻՆԱ - Կարող ես դա էլ չանել: Գլուխդ կախ կեր:
    ԱՆԻ - ... Ուզում էի մամայի հետ Նարեկի մասին խոսել... Ասել, որ սիրահարված եմ:
    ԻՆԱ - Ու ի՞նչ ես սպասում իրենից: Սրտակից խոսակցությո՞ւն: “Վայ, աղջիկս առաջին անգամ սիրահարվել ա”, աստղիկներ, սրտիկներ, ծիածաննե՞ր: Ամենայն հավանականությամբ՝ պարզապես դասարանիդ քեֆերին ու էքսկուրսիաներին գնալն էլ կարգելեն: Դասատուիդ էլ կխնդրեն, որ քեզնից ամենահեռու շարքի հեռու նստարանին նստացնեն Նարեկին:
    ԱՆԻ - Չէ, տենց չեն անի:
    ԻՆԱ - Բա ի՞նչ:
    ԱՆԻ - Դասարանը փոխել կտան:
    Լռում են:
    ԻՆԱ - Ինչ ասեմ...ռոքդ մինչև վերին խաղը միացնելը կա ու կա:
    ԱՆԻ - Հա, պատճառներից մեկը, որ ինձ էս տանը ոչ ադեկվատ դեռահասի տեղ են դնում:
    ԻՆԱ - Բայց դու ախր հենց...
    ԱՆԻ - Գիտեմ, բայց ոչ միշտ... Լինում են պահեր, երբ նորմալ եմ, երբ ինձ համարյա թվում ա՝ տանն եմ, ինձ հասկանում են, նախադասությանս երկրորդ բառից հետո պուլտը ման չեն գալիս, որ ալիքս փոխեն: Ու կարճ ժամանակ հետո՝ շըրը՛խկ:
    ԻՆԱ - Էդ ի՞նչ ձեն էր:
    ԱՆԻ - Սենյակիս դռան ձայնը իրենցից մեկի դեմքին, որովհետև չեմ ուզում հասցնեն արցունքներս տեսնել:
    ԻՆԱ - Պետք ա գոնե մի անգամ փորձես խոսել հետները: Բացատրես, կիսվես:
    ԱՆԻ - Գիտես, որ փորձել եմ: Յուրաքանչյուր անգամը գիտես: նույնիսկ նրանք, երբ մոտեցել եմ, բերանս բացել ու պապանձվել եմ, որովհետև «Ի՞նչ ա եղել» հայացքը ստիպել ա, որ լռեմ: Որովհետև դա չի հնչել որպես «Ի՞նչ ա եղել, քույր, ի՞նչ ա եղել, աղջիկս» անհանգստություն: Հնչել ա՝ «Հիմա՞ ինչ ա եղել, ի՞նչ ես ուզում» սառը հարցադրումը: Ու լռել եմ: Ու դա իրենց ձեռք ա տվել: Քանի դեռ իրենք իմ խնդիրների մասին չգիտեն՝ ես առանց խնդրի աղջիկ ու քույր եմ:
    ԻՆԱ - Բայց հասկանո՞ւմ ես, որ առանց ելքի շրջանի մեջ ես: Դու չես ուզում խոսել, իրենք չեմ ուզում լսել: Մեկդ պետք է խախտեք շրջանը, բացեք, դուրս գաք միջից:
    ԱՆԻ
    - Ես չեմ կարող: Տեսար, հասարակ պատմությունը գլխիս ինչ դառավ: Բա որ ավելի շատ բան իմանան...
    ԻՆԱ - Դե ուրեմն լեզուդ ատամներիդ հետևը պահի:
    ԱՆԻ - Տեսնես պապան որ դեռ լիներ...էլի սենց կլինե՞ր:
    ԻՆԱ - Ինչ իմանաս, եթե նույնիսկ իր մասին ոչ ոք չի ուզում հետդ խոսի:
    ԱՆԻ - Մաման ասես երդված լինի մինչև գերեզման լռել իր մասին... վերջին անգամ, տասներկու տարեկանում երբ հարցրեցի, գոռաց, որ խիստ զբաղված ա: Իսկ Նանան... զգացե՞լ ես... մեկ-մեկ նենց ա իրեն պահում, կարծես ես եմ մեղավոր, որ պապան չկա:
    ԻՆԱ - Դա չզգա՞լ կլինի: Մնում ա բաց տեքստով ասի:
    ԱՆԻ - ... Ո՞նց կարաս կարոտես մի մարդու, որին նույնիսկ չես հիշում:
    ԻՆԱ - Մի՛ արա... չբացես էդ կծիկը: Ավելի լավ ա որոշես՝ ինչ ես անելու:
    ԱՆԻ - Չգիտեմ.. գաղափար չունեմ: Մենակ գիտեմ, որ էլ չեմ կարող էս էսպես:
    ԻՆԱ - Կլասիկ թինեյջերություն արա. տնից փախի:
    ԱՆԻ - Կփախչեի, բայց ո՞ւր, ես դեպրեսված եմ, բայց ապուշ չեմ, էս ցրտին ո՞ւր ընկնեմ փողոցները: Գուցե ավելի ճիշտ կլինի –
    Կողքի սենյակից ՎԱՐԴՈՒՀՈՒ ձայնը Անիին կանչում է ընթրիքի:

    ԱՆԻ - Ոնց չեմ ուզում ուտել հետները...
    ԻՆԱ - Գլուխդ կախ, ուղեղդ անջատած: Բերանդ բացում ես միայն ուտելիք լցնելու համար:
    ԱՆԻ - Շնորհակալ եմ թանկարժեք խորհուրդներիդ համար: (Քթի տակ դառը ժպտալով) Մագը շատ բարձր չմիացնես:

    Տեսարան Երկրորդ

    Ոչ շատ լուսավոր ճաշասենյակ՝ կահավորված ըստ մաքսիմալ անհրաժեշտության: Բազմոց, երկու բազկաթոռ, ամանեղենի ապակե դռներով պահարան, հեռուստացույց, փոքր կլոր սեղան, հինգ աթոռներ՝ երկուսը պատին դեմ տված, երեքը սեղանի շուրջը դրած: Ձախ պատի վրա, բազկաթոռների վերևում, միջին տարիքի տղամարդու դիմակնար է փակցված:Վանդակավոր սփռոցով ծածկած սեղանին դրված է համեստ ընթրիքը:
    Վարդուհին և ՆԱՆԱՆ արդեն սեղանի մոտ են:
    Անին բացում է իր սենյակի դուռը, դանդաղ քայլելով, առանց որևէ մեկին նայելու մոտենում է սեղանին, նստում Վարդուհու աջ կողմում:
    Վարդուհին և Նանան անհանգիստ, հուզված հայացքներ են փոխանակում, ասես մեկը մյուսին թև տալով:


    ՎԱՐԴՈՒՀԻ - Ան...
    ԱՆԻ - (Առանց գլուխը բարձրացնելու) Ձեռքերս մաքուր են, մամ:
    ՎԱՐԴՈՒՀԻ - Ինձ կնայե՞ս, Անի:
    Անին հայացքը բարձրացնում է մոր վրա:
    ՎԱՐԴՈՒՀԻ - (Նյարդային ժպտալով) Ո՞նց ես... Կպատմե՞ս ինձ քո օրվա մասին, Ան:
    Անին տագնապած նայում է մեկ քրոջը, մեկ մորը:
    ԱՆԻ - Ի՞նչ պատմեմ...
    ՎԱՐԴՈՒՀԻ - Սկսիր Քրիստինեի մասին բամբասանքից: Ինչ էին հեչ պատմում երեխեքը: Հիմա՞ ինչ է արել:
    ԱՆԻ - (Առանց ձայնը բարձրացնելու) Ձեր գոռոցների արանքում պատմածս հերի՞ք չէր: Կարևոր բանը ոնց որ թե իմացար, ինչ եղել էր՝ մեղավորը ես էի:
    ՎԱՐԴՈՒՀԻ - Ան...
    ՆԱՆԱ - (Բռնում է մոր ձեռքը, ասես խնդրելով լռել) Անուլ, մամայի հետ խոսում էինք... ուզում ենք հետ գաս մեզ մոտ: Խոսես, պատմես...
    ԱՆԻ - (Ակնհայտ ջանք գործադրելով, որ հանգիստ մնա) Ձեզ մոտը ո՞րն ա, ի՞նչ ա ձեզ եղել, Նան...մամ, չեմ հասկանում: Ի՞նչ եք ուզում ինձնից:
    ՎԱՐԴՈՒՀԻ - Ոչինչ...ճանաչել ենք քեզ ուզում:
    ԱՆԻ - (Տաքացած) Գժի տե՞ղ եք ինձ դրել...Ես միշտ էստեղ եմ եղել: Ոչ մի տեղ չեմ գնացել: Հասկանո՞ւմ եք ինչ...տարօրինակ ու սուտ ա թվում էս ամենը: Ու դուք:
    ՆԱՆԱ - Հա Ան... շատ լավ ենք հասկանում: Բայց մենք վաղուց էինք ուզում խոսել հետդ, մեզ էլ էր ժամանակ պետք: Թող աննորմալ թվա հիմա քեզ սա, բայց ես ու մաման ուզում ենք փոխվել: Քեզ համար: Մեզ համար էլ...
    ՎԱՐԴՈՒՀԻ - (Ձեռքը փափուկ շարժումով Անիի ուսին դնելով) Քեզ պարզապես խնդրում ենք՝ տե՛ս մեզ: Վաղուց դադարել ես, նայում ես, բայց չես տեսնում:
    Անին բերանը բացում է, որ ինչ-որ բան ասի:
    ՎԱՐԴՈՒՀի - Հա աղջիկս, գիտեմ, մենք էլ քեզ չէինք տեսնում: Չգիտեմ ոնց հասանք դրան...չգիտեմ: Իմ մեղքն էր երևի... Բայց ես ու Նանան ուզում ենք փոխել դա: Ու դու պետք է մեզ թույլ տաս: Եթե երեքս էլ աշխատենք, ջանք դնենք, կկարողանանք: Ինձ էս տան ջերմությունն է պետք: Հետ եմ ուզում գա:
    ԱՆԻ - (Մոր ձեռքն ուսից իջեցնելով) Մամ...
    ՎԱՐԴՈՒՀԻ - Ես չեմ ուզում քեզ կորցնել: Զգում եմ, որ կորցնում եմ: Մի քիչ էլ, ու անդառնալի կլինի: Չեմ կարող: Ու խոստանում եմ, ավելի համբերատար կլինեմ, հասկացող: Ավելի քո աչքերով կնայեմ աշխարհին: Կփորձեմ գոնե: Ու դու ինձ կասես, երբ զգաս, որ չեմ հասկանում: Ու կբացատրես: Հա՞, Ան...
    Անին, ասես դեռ չհավատալով կատարվողին, գլուխը թաղում է ձեռքերի մեջ ու լռում: Հետո բարձրացնում է գլուխն ու նայում իր սենյակի կիսաբաց դռան ուղղությամբ, ասես ջանալով սենյակի խոսքում պատուհանի ֆոնին նստած Ինային նշմարել, հայացքը բռնել, խորհուրդ հարցնել:
    ԱՆԻ - (Արդեն խաղաղված ձայնով, մոր աչքերին նայելով) Ինձ պատմիր պապայի մասին:
    ՎԱՐԴՈՒՀԻ - (Ասես պատրաստ այդ հարցին) Ի՞նչ ես ուզում իմանալ:
    ԱՆԻ - Սկսիր ամենասկզբից:

    Վարդուհին աղջիկներին ձեռքի շարժումով հասկացնում է, որ սկսեն ուտել,անհաստատ հայացք է նետում ամուսնու նկարին, աչքերը փակում, ասես իր ներսում պայքար տանելով, բացում է աչքերը, որոնք պարզ են ու տխուր և ժպտում է Անիին:
    ՎԱՐԴՈՒՀԻ - Երբ իմացավ որ հղի եմ, Սահակը որոշեց, որ անունդ Սահականույշ է դնելու...

  12. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (22.03.2015), GriFFin (21.03.2015), Sambitbaba (18.03.2015), Tiger29 (17.03.2015), Շինարար (17.03.2015), Վոլտերա (21.05.2015)

  13. #7
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Վերջ
    Բարի քննարկումներ:

  14. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (18.03.2015), Աթեիստ (17.03.2015)

  15. #8
    nocturnus Հայկօ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.08.2008
    Գրառումներ
    8,423
    Բլոգի գրառումներ
    4
    Mentioned
    10 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ստեղ մի տեղ մի հատ քլունգ ունեի, է... Հա, ինչ էի ասում: Հեսա կարդամ:
    DIXI
    carpe noctem

  16. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (17.03.2015), Sambitbaba (18.03.2015), Աթեիստ (17.03.2015)

  17. #9
    nocturnus Հայկօ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.08.2008
    Գրառումներ
    8,423
    Բլոգի գրառումներ
    4
    Mentioned
    10 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեծ հաճույքով կառռդացի Ռռուտինը: Շեշտում եմ. մեծ հաճույքով: Չեմ հիշում՝ սենց փախած գործ երբ էի վերջին անգամ կարդացել Ակումբում (հիշել ու անպայման բացատրել, թե ինչ ա նշանակում «փախած»): Գիտեմ, որ տեսքիցս բացարձակապես չի երևում, բայց նենց ահագին տակն եմ մնացել: Հին ակումբական ավանդույթին հետևելով՝ հեղինակի ճակատը պաչելու ցանկություն եմ հայտնում՝ Կըռռ, Կառռ ու Մըռռ կերպարներով հայերեն գրականությունը հարստացնելու համար: Ուրիշ հին ակումբական ավանդույթին դավաճանելով՝ հրաժարվում եմ հեղինակին գուշակելուց, որովհետև արդեն գաղափար չունեմ՝ ով ով ա ու ով ինչ ա գրում:

    Ես պիես կարդալ չեմ սիրում: Բայց էս մեկը հավեսով կարդացի: Չհաշված երկար-բարակ ինտրոն: Ստեղ խաբեություն կա. պիես սովորաբար գրում են թատրոնում խաղացվելու համար, իսկ էս դեպքում խաղացվելու շանսերը ձգտում են զրոյի, իսկ կարդացվելու հավանականությունը շատ մեծ ա, ու հեղինակը տեղը տեղին օգտվել ա իր էդ իմացությունից ու ինտրոյում ու փակագծերում տեղավորել ա էն ամեն ինչը, ինչ կուզեր ասել ու ավելացնել հենց ընթերցողի (ոչ թե հանդիսատեսի) համար, բայց պիեսի ֆորմատը թույլ չէր տալիս: Ահագին լավ ա ստացվել, բան չունեմ ասելու, ես որ փակագծերի նշումներն ու ցուցումները հույժ հաճույքով եմ կարդացել. հաճախ դրանք ավելի լավն էին, քան երկխոսությունները: Բայց դրանք պիեսի մա՞ս են, թե՞ ինչ. չգիտեմ: Սկզբի տարածքի նկարագրությունը, ամեն դեպքում, անտեղի ձգձված էր. երկխոսություններն ու կարճ նախադասություններն ավելի լավ էին ստացվել:

    Ամենալավը հենց հիմքում ընկած միտքն էր. պիես գրել կենդանի՝ անասուն հերոսներով: Հա, վերադառնալով նախորդ «կարդացվող, ոչ թե խաղացվող» մտքիս, պիտի ասեմ, որ ինձ ահագին բացել էր, երբ պատկերացնում էի, թե ոնց պիտի խեղճ դերասանները բեմի վրա էս կողմ - էն կողմ թռչեն ու փետուրներ շաղ տան: «Ես ձեր մարդ ասողի» վրա վատացա: Բայց դե ընդհանուր պատումը թույլ էր, ագռավ էր, մարդուն փրկեց, հետո աղջկա հետ հուզաթաթախ նայեցին իրար, հետո պառավը բիձուն դավաճանության անլիմիտ լիցենզիա տվեց, պրծ: Շարադրանքը շատ հավես իսկական էր, հեղինակը կարողանում ա խոսակցություն գրել: Ես Մըռռի տեսանկյունն էլ կուզեի կարդալ. պահանջում եմ երկրորդ արար:
    Վերջին խմբագրող՝ Հայկօ: 18.03.2015, 00:10:
    DIXI
    carpe noctem

  18. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (19.03.2015), CactuSoul (18.03.2015), GriFFin (21.03.2015), insider (18.03.2015), ivy (18.03.2015), Sambitbaba (18.03.2015), Smokie (18.03.2015), Աթեիստ (18.03.2015), Վոլտերա (18.03.2015)

  19. #10
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Հայկօ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մեծ հաճույքով կառռդացի Ռռուտինը:
    Կառռդացի
    Ես էլ քո վերլուծություններն եմ մեծ հաճույքով կարդում. հազար տարի էս բաժին ոտք չես դրել, ուրախ եմ քեզ էստեղ տեսնել

  20. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (18.03.2015), Sambitbaba (18.03.2015), Աթեիստ (18.03.2015), Հայկօ (18.03.2015)

  21. #11
    Պապա x3 Աթեիստ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.05.2007
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    8,706
    Mentioned
    49 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Մեջբերում Հայկօ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մեծ հաճույքով կառռդացի Ռռուտինը: Շեշտում եմ. մեծ հաճույքով: Չեմ հիշում՝ սենց փախած գործ երբ էի վերջին անգամ կարդացել Ակումբում (հիշել ու անպայման բացատրել, թե ինչ ա նշանակում «փախած»): Գիտեմ, որ տեսքիցս բացարձակապես չի երևում, բայց նենց ահագին տակն եմ մնացել: Հին ակումբական ավանդույթին հետևելով՝ հեղինակի ճակատը պաչելու ցանկություն եմ հայտնում՝ Կըռռ, Կառռ ու Մըռռ կերպարներով հայերեն գրականությունը հարստացնելու համար: Ուրիշ հին ակումբական ավանդույթին դավաճանելով՝ հրաժարվում եմ հեղինակին գուշակելուց, որովհետև արդեն գաղափար չունեմ՝ ով ով ա ու ով ինչ ա գրում:Ես պիես կարդալ չեմ սիրում: Բայց էս մեկը հավեսով կարդացի: Չհաշված երկար-բարակ ինտրոն: Ստեղ խաբեություն կա. պիես սովորաբար գրում են թատրոնում խաղացվելու համար, իսկ էս դեպքում խաղացվելու շանսերը ձգտում են զրոյի, իսկ կարդացվելու հավանականությունը շատ մեծ ա, ու հեղինակը տեղը տեղին օգտվել ա իր էդ իմացությունից ու ինտրոյում ու փակագծերում տեղավորել ա էն ամեն ինչը, ինչ կուզեր ասել ու ավելացնել հենց ընթերցողի (ոչ թե հանդիսատեսի) համար, բայց պիեսի ֆորմատը թույլ չէր տալիս: Ահագին լավ ա ստացվել, բան չունեմ ասելու, ես որ փակագծերի նշումներն ու ցուցումները հույժ հաճույքով եմ կարդացել. հաճախ դրանք ավելի լավն էին, քան երկխոսությունները: Բայց դրանք պիեսի մա՞ս են, թե՞ ինչ. չգիտեմ: Սկզբի տարածքի նկարագրությունը, ամեն դեպքում, անտեղի ձգձված էր. երկխոսություններն ու կարճ նախադասություններն ավելի լավ էին ստացվել:Ամենալավը հենց հիմքում ընկած միտքն էր. պիես գրել կենդանի՝ անասուն հերոսներով: Հա, վերադառնալով նախորդ «կարդացվող, ոչ թե խաղացվող» մտքիս, պիտի ասեմ, որ ինձ ահագին բացել էր, երբ պատկերացնում էի, թե ոնց պիտի խեղճ դերասանները բեմի վրա էս կողմ - էն կողմ թռչեն ու փետուրներ շաղ տան: «Ես ձեր մարդ ասողի» վրա վատացա: Բայց դե ընդհանուր պատումը թույլ էր, ագռավ էր, մարդուն փրկեց, հետո աղջկա հետ հուզաթաթախ նայեցին իրար, հետո պառավը բիձուն դավաճանության անլիմիտ լիցենզիա տվեց, պրծ: Շարադրանքը շատ հավես իսկական էր, հեղինակը կարողանում ա խոսակցություն գրել: Ես Մըռռի տեսանկյունն էլ կուզեի կարդալ. պահանջում եմ երկրորդ արար:
    Դզում ա, որ ուրիշ մարդ մտքերս սիրուն շարադրում ա։)Ես սցենարից էլ բողոք չունեմ։ Էս տարվա Օսկարակիր Բըրդմանից հետո սրա սցենարը շատ էլ լավն ա։)
    artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.

  22. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (18.03.2015), Sambitbaba (18.03.2015), Վոլտերա (18.03.2015)

  23. #12
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Շատ տեղին էր նշված, որ էս պիեսը «կարդալու» համար էր գրված, ոչ թե «խաղալու»:
    Ու ինտրոյից սկսած՝ պարզ տեսնում ես դա:
    Ընդհանուր, շատ օրիգինալ գործ էր ստացվել: Ընտիր կարդացվեց:

  24. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    LisBeth (18.03.2015), Sambitbaba (18.03.2015), Վոլտերա (18.03.2015)

  25. #13
    nocturnus Հայկօ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.08.2008
    Գրառումներ
    8,423
    Բլոգի գրառումներ
    4
    Mentioned
    10 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հա, մոռացա ասել. նենց ճիշտ էր, որ Կըռռը որձն էր, իսկ Կառռը՝ էգը: Բա էլ ուրիշ ո՞նց : Իմ անհատական «Մեգա-էպիկական անվանակոչություն 2015» մրցանակաբաշխությունում սրանք դեռ առաջին տեղում են:
    DIXI
    carpe noctem

  26. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (20.03.2015), insider (18.03.2015), Sambitbaba (18.03.2015), Աթեիստ (18.03.2015)

  27. #14
    Nowhere Man Smokie-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.02.2010
    Հասցե
    Nowhere Լand
    Տարիք
    33
    Գրառումներ
    4,879
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    6 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էս ի՞նչ են լսել բոլորը, համարյա բոլոր պիեսներում նմանատիպ անուններով կերպարներ են: Կայֆ
    Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:

    Սերգեյ Ռախմանինով

  28. #15
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ովքեր որ կարդացել են, խնդրում եմ կարծիք հայտնել. հեղինակներին ու նաև մեզ հաստատ հետաքրքիր կլինի իմանալ:

Էջ 1 26-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Նորից արձակ. քվեարկություն ու քննարկումներ
    Հեղինակ՝ ivy, բաժին` Ժանրային մրցույթներ
    Գրառումներ: 337
    Վերջինը: 09.06.2016, 07:26
  2. Տարօրինակ պատմություն. քվեարկություն և քննարկումներ
    Հեղինակ՝ ivy, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 336
    Վերջինը: 27.07.2014, 13:48
  3. 106-րդ բանաձև. քվեարկություն
    Հեղինակ՝ Monk, բաժին` Քաղաքականություն
    Գրառումներ: 1
    Վերջինը: 18.01.2008, 15:28
  4. Փոքրիկ քվեարկություն
    Հեղինակ՝ moj, բաժին` Քաղաքականություն
    Գրառումներ: 34
    Վերջինը: 28.11.2007, 10:43

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •