Հեսա երրորդի մասին ասեմ մի հատ էլ աչքի անցկացնեմ: խոսում եմ էլի ինքս ինձ հետ: Ասել Մեֆին սաղ փախել են:
Հեսա երրորդի մասին ասեմ մի հատ էլ աչքի անցկացնեմ: խոսում եմ էլի ինքս ինձ հետ: Ասել Մեֆին սաղ փախել են:
SWTS
Լավ համոզեցիր, Այվի, վերջից գամ:
Ինչի՞ հենց պիես ակումբի համար: Մեկը լսի կմտածի ակումբում մենակ դժվար դեռահասներ են, որ ռոք են լսում ու իրանց ալտեր էգոյի հետ փիլիսոփայում: Հենց կերպարների հետ ծանոթությունը հերիք էր, մնացածը էնքան կանխատեսելի ա, որ կարաս չկարդաս էլ: Միակ թելը որ կարա փրկեր, կտրվեց ամենաանհարմար պահին, և... ու պրծ:
Հակիրճ:
Մտածում եմ պիես գրել, ակումբի մրցույթների կազմակերպման քննարկումների հիման վրա: Լրիվ լուրջ լուրջ ասում են, էս անենք, էն անենք, սենց լինի նենց լինի: Մի քանիսը գրանցվում են նույնիսկ: Արդյունքում մի երկու գործ, որոնցից մեկը ղժժ, մի երկու ստանդարտ տարբերակներ: Սաղ վռազ վռազ քվեարկում գնում են: Վերջի տեսարանն էլ, անապատ, քամին մի հատ փշերի կծիկ ա քշում, ու ոռնում... պատահական մի անցորդ մտնում ա բեմ իրա քլունգով, որ երկար ժամանակ գոտկատեղին խփած ման էր գալիս, մի ռեպլիկ ասում գնում, գալիս ա Մեֆը՝ մոնոլոգ այն մասին, որ մարդ չկա բեմում: Հետո գալիս եմ ես, Մեֆի հետ ֆլուդ ենք անում, գնում: Հետո գալիս են Այվին ու Թայգեր29 ու բողոքում մեր ֆլուդից
SWTS
Երրորդը թողնեմ դեսերտ, վերջում կգրեմ, մտածել ա պետք:
SWTS
Այվ օրինակ դու ինչի՞ ես բոլորի օգտին քվեարկել: Մի անգամ մեկն էլի նման բան արել էր, կարծեմ դու էիր, ասեցիր որ բոլորի օգտին քվեարկել նշանակում ա ոչ մեկի օգտին էլ չքվեարկել:
SWTS
Քվեարկել եմ էն պիեսների օգտին, որոնք կարդացել եմ մինչև վերջ, կարողացել եմ մինչև վերջ կարդալ: Երկրորդի արևմտահայերենը նման չէր էն արևմտահայերենին, որին ես քիչ թե շատ ծանոթ եմ մեր դասական գրականությունից, ինձ թվում ա՝ չարժե գրել մի լեզվով, որին չես տիրապետում, բայց գուցե արևմտահայերենը փոխվել ա հիմա, ուղղակի ես եմ մեղավոր, որ պատկերացումս ի վերջո մեծ մասամբ 19-րդ դարի գրականության վրա ա հիմնված: Երրորդի հենց առաջին պարբերության կենցաղայնությունը չթողեց առաջ գնալ՝ բարևել-չբարևել, լայեղ անել-չանել: Առաջինի մասին եք ասում, թե ընթեցելու համար ա գրված, ոչ թե բեմադրելու, իսկ թատրոնի բեմին ո՞նց պետք ա խեղճ բեմադրողը ցույց տա, որ պատուհանները նոր են լվացված, որ հանդիսասրահից տեսանելի լինի, չնայած բեմից բան չեմ հասկանում, գուցե հնարավոր ա:
Իսկ որ պիեսը նախ և առաջ ընթերցելու համար ա գրվում, եթե հեղինակը նախ և առաջ գրող ա, ինձ թվումա՝ լրիվ բնական ա: Գրողը, նորմալ գրողը սովորաբար չի կարողանում մնալ զուտ բեմադրողի համար նախատեսված ռեմարկների սահմաններում, ու դրանցում էլ հաճախ տուրք ա տալիս իր գեղարվեստական մտածողությանը, բա ուրիշ էլ ո՞նց: Գրողը առաջին հերթին գրում ա գեղարվեստական ստեղծագործություն, ո՞վ կբեմադրի, ո՞նց կբեմադրի, դա հարցի մյուս կողմն ա: Էս առումով առաջինի հեղինակը իհարկե արվեստագետ ա՝ արտիստ՝ հոգով: Էն որ գլխավոր կերպարները ագռավներ են, իհարկե մի բան արժե, ոչնչի մասի՞ն էր որ: Բա որ Մըռռից փրկեցի՞ն, քի՞չ բան էր, էսքան փոքր տարածության մեջ: Դե դուք ասեք՝ ագռավ, կռռան, զահլա տարան, իսկ իրանք Մըռռերից պաշտպանում են մարդկանց: Երբ ենք մենք մարդիկս վերջապես սովորելու հասկանալ իրանց: Չեմ սիրում, որ հաջող գործերի անունը դնում են ղըժժ ու անցնում առաջ: Գիտեմ՝ ՝սա հեղինակն էլ կգա, կասի՝ հա բա ղըժժում էի, ինչ էի անում: Չի կարելի, հեղինակ, համեստ պահիր քեզ, յանի ուզում ես ասես, որ չղըժժայիր Շեքսպիրին տալու էիր, անցնեի՞ր: Մի քիչ զուսպ եղեք, հա՞:
Վերջին տարբերակը. դե պիեսը սովորաբար բաժանվում ա գործողությունների, ոչ թե զրույցների: Ասել է թե՝ պետք ա գործողություն լինի, ոչ թե մենակ զրույց: Բայց Լեռ Կամսարը մի հավես զրույց ունի էդպես, ինքը պիես ա կոչում: Կոմունիստը ընտանիքով հաստատվել ա ոչ կոմունիստի հարևանությամբ, ու ոչ կոմունիստի տղան պատի վրայով թռնում ա ու ծանոթանում անաստվածի տղայի հետ, ամբողջ պիեսը էդ երկուսի զրույցն ա, երկու էջ երևի, պիես էլ ասում եմ, բայց մի շնչով կուլ ես տալիս: Վերադառնանք վերջին պիեսին, որը բնականաբար ոչ կապ չունի Կամսարի գրածի հետ սյուժեի ու ընդհանրապես ոճի առումով, ուղղակի հիշեցի: Շատ գրագետ էր գրված, ուղղակի զրուցում են ու չի ձանձրացնում, ընդ որում՝ էդ ամենը շատ ինչ-որ աղջկական ա, ինձ ոչ հարազատ ա, բայց ախր իրոք շատ լավ ա ուրեմն շարադրված, որ կարդացվում ա, ես չհասկացա ասելիքը, բայց համոզված եմ՝ հեղինակը ինչ-որ մեսիջ ներդրել ա, երևի կարա ավելի լայն կտորի մաս դառնա՝ ավելի ընկալելի: Բայց էս պահին ակումբում առաջին քայլերն են էս գրական ձևի մեջ ու իմ կարծիքով՝ ահագին հաջող առաջին քայլեր են, համենայն դեպս երկու գործի հեղինակ վստահաբար ցույց ա տվել, որ եթե պահանջարկ լինի ու ժամանակ աշխատելու, կարող են բավականին հաջող արտադրանք ստեղծել:
Շնորհակալ եմ հեղինակներին ու Այվիին:
Մեկ էլ քանի պիեսներից ենք խոսում, դրամատուրգիայում իմ ամենասիրած տեսարանը պատմեմ: Կամյուի մոտ ա: Կալիգուլայի շրջապատը բեմի վրա պլանավորում ա դավադրություն Կալիգուլայի դեմ: Կալիգուլան ներս ա մտնում, մոտենում դավադիրներին, ձեռքով աչքերը փակում ու դուրս գալիս բեմից: Ուղղակի էս էն մասին, որ գործողությունը զրույցից կարող ա ավելի շատ ասելիք ունենա:
CactuSoul (20.03.2015), ivy (18.03.2015), Sambitbaba (18.03.2015)
Լիզ, բոլորի օգտին քվեարկել եմ, որովհետև պիեսը լրիվ նոր բան էր մեզ համար, ու ապրեն իրենք, որ քաջություն են ունեցել փորձելու և մրցույթին ներկայացնելու:
Երբ սկզբերում ես քվեարկում, բոլորի օգտին քվեարկածը չեղածի հաշիվ չի, որովհետև մի երկու տարբերակի հանում ես զրոյի վրայից: Ու այսպես ասած, տեղից պոկվում են:
Իսկ եթե հավանելուն նայենք, ամենաշատը Ռուտինն եմ հավանել (ի դեպ, իմանալով հեղինակին, չեմ կարծում, թե պիտի գա ու ասի, որ ղըժժժ է արել), հետո Պիես ակումբի համարն ու Գողը գողից գողացավը:
Sambitbaba (18.03.2015), Շինարար (18.03.2015)
ivy (18.03.2015)
Շին, էդքան էլ համաձայն չեմ հետդ…
դրամատուրգիան, պիեսը իրանց կառուցվածքով ու էությամբ տարբերվում են մյուս ձևերից, իմ կարծիքով… հեղինակը ստեղ մնում ա նեյտրալ որպես տեսանկյուն ու բելեր կերպարները նկարագրվում ու բացահայտվում են զուտ գործողությունների ու իրենց խոսքերի հիման վրա… էսի շատ դժվար բան ա, որովհետև երբ որ կերպարի նկարագիրը թողնումես կերպարին, պետք ա նաև իրա լոգիկան ուժեղ լինի, այսինքն եթե բացասական գործող անձ ունես ապա էդ բացասական գործող անձն իր խոսքերով չի կարա ասի "ես վատ մարդ եմ ու որոշել եմ վատ բաներ անել" կարգի բաներ… ինքը երբ խոսում ա պտի լոգիկա ունենա ու համոզիչ լինի էն աստիճանի որ որ կարդացողը անգամ չկողմնորոշվի… ոչ մի վատ մարդ չի ասում "ես վատ մարդ եմ ու հիմա պտի վատ բաներ անեմ"…
…հեղինակը դնում ա մենակ սեթինքը… ու բեմականացումը պիեսի անբաժան մասն ա՝ նպատակն ա, դրա համար "ձայնը" նախադասությունների ռթմը մեծ նշանակություն ունի… դրանք արտասանվելու են… սրան գումարած, բեմականացնողը մեծ ավանդ ու ներդրում ունի, չնայած էս ասելով գրողն իհարկե հիմքն ա դնում… տեսողական-լսողական ասպեկտը շատ կարևոր ա գրելու ժամանակ հաշվի առնել… և շատ հաճախ պիեսը չի գրում ավրեջ կարդացողի համար…
ես ոչ մեկը չեմ կարդացել, բայց Ռութինի համար կարամ ասեմ որ կռռոցը շատ ա… կռռալով ագռավ չես դառնա… էդ խնդիրը կարար լուծվեր բոլոր "ր"-երի տեղը "ռ" դնելով ու "ռ"-երը կրկնապատկելով… չնայած ես էդ էլ չեմ ընդունում… խոսքը և պահվածք/գործողությունը պտի ագռավի լինի ոչ թե կռռոցը… էսի ռութինին չի վերաբերվումորտև չեմ կարդացել…
LisBeth (18.03.2015), Sambitbaba (18.03.2015), Շինարար (18.03.2015)
Ես ենթադրում եմ որ ղժժ ա տուֆթա բառից, ինչը կարա և հեղինակի արտիստիզմի ևս մեկ դրսևորում լինի: Որ ոչ մի բանի մասին ա, մի քիչ խիստ եմ ասել, բայց դե ըստ ինձ թույլ ա: Ուղղակի որ թույլ էս տվել իրար ուտել, ասի մի քիչ բզբզամ:
Ի դեպ Կըռռը ոչ թե դավաճանության անլիմիտ իրավունք է ստանում, այլ թոռների մոտ խայտառակ լինելուց ա պրծնում: Էս էլ սենց:
Վերջին խմբագրող՝ LisBeth: 18.03.2015, 23:08:
SWTS
Sambitbaba (18.03.2015)
Մեֆ, գեղարվեստական գրականության ամենաշատը գիտե՞ս ինչն ա լավը, որ կարծիքները, մեկնաբանությունները կարող են տարբեր լինել ու անգամ հակադիր ու մնալ ճիշտ: Էնքան ճիշտ ես ասում, որ հակաճառելու բան չունեմ, բայց ես էլ եմ ճիշտ, որովհետև իմ ասածը գոյություն ունի՝ կա դրամատուրգիա ընթերցանության համար, երբ գրողը գրում ա հենց մենակ ընթերցանության համար: Նաև կա դրամատուրգիա ու բեմադրության ձև ասեմ, թե ոճ, որում հերոսը կարող ա ասի, որ ինքը վատ մարդ ա ու որոշել ա վատ բան անի: Մի տեսակ տարօրինակ ա իհարկե, էդ մոտեցումը կարող ա մեզ համար ընդունելի լինի, կարա՝ չլինի, բայց մոտավորապես գուցե ոչ բառացի դրան էր գնում Բրեխտը, համենայն դեպս իր օտարման էֆֆեկտի տակ, եթե ճիշտ եմ հասկանում էդ երևույթը, ես լրիվ հնարավոր եմ համարում, որ դերասանը բեմ բարձրանա ու ասի՝ կերպարը որ ես կերտում եմ՝ բացասական ա, և էն ամենը ինչ նա անելու ա, վատ ա: Էլ չմոռանանք՝ ժողովրդական էն տիպի թատրոնը, երբ դերասանների հետ բեմում կամ էդ դեպքում շրջանակի մեջ ա նաև հաճախ հենց հեղինակը կամ բանասացը, պատմողը, ով կարա լրացնի, որոշ բաներ բացատրի, գեղարվեստական ռեմարկներով զարդարի ներկայացումը:
Ռ-երը ինձ էլ դուր չէին գա, որովհետև մենք չենք դիտում, կարդում ենք, իսկ կարդալու համար հարմար չեն:
Մի խոսքով, ասելս էն ա, որ իրավունք ունես հետս համաձայն չլինես, բայց ասածս իմեետ մեստը բիծ: Իսկ ես քեզ հետ համաձայն եմ: Ինչքան շատ մոտեցում, էնքան հետաքրքիր:
Sambitbaba (18.03.2015)
Մեկ էլ ավելացնեմ, որ չհասկացա, թե քո ասածը ինչով էր հակադրվում իմ ասածին, բացի նրանից, որ սկզբում գրել ես, թե համաձայն չես
Բայց ես ուղղակի փորձել եմ քո գրառմանը պատասխանեմ:
Ենթադրում եմ՝ ուղղակի փորձում ես քննարկում զարգացնել:
էլի համաձայն չեմ Շին… կարա՞ս ասես որն ա իմաստը պիես գրելու եթե բեմականացումը կարևոր չի… կարդացողի համար գրելու իմաստն անհասկանալի ա, քանի որ կարդացողի համար գրելու շատ ավելի շատ ու հարուստ ձևեր կան… կարող ա գրողը գրում ա պիեսը հույս չունենալով որ կբեմականացվի, էդ ուրիշ ա արդեն…
լավ ու վատ կերպարի համար… իհարկե կարա լինի որ ափաշքյարա ասի ես վատն եմ… բայց էդ դեպքում ամբողջ պիեսը և ոչ միայն պիեսը, հիմնվում ա սյյուժեի վրա, ինչքանով ա սյուժեն հետաքրքիր ու գործողությունները դինամիկ… դա արվում ա հիմնականում entertainment բիզնեսում… կարդացողի կամ դիտողի վրա բան չի թողած… ես տենց չեմ սիրում…
…էլ չասեմ բանասացների ու պատմողների մասին… էլ ինչ դրամատուրգիա եթե բանասացը պտի գա ու ինձ ասի ես ինչ մտածեմ ու ինչ տեսնեմ… կարող ա կա տենց պրակտիկա, բայց դա էլ ինձ համար անընդունելի ա…
էս վերջերս BBC-ով Դոստոևսկու "Ապուշ"-ի բեմականացումը լսեցի… էլեկտրականացրեց ու քցեց մի կողմ ինձ… բացարձակապես հեղինակի խոսք չկար ու ռադիոբեմականացում էր…
LisBeth (18.03.2015)
ինձ թվում ա էս մասի: բայց Մեֆը կասի:Իսկ որ պիեսը նախ և առաջ ընթերցելու համար ա գրվում, եթե հեղինակը նախ և առաջ գրող ա, ինձ թվումա՝ լրիվ բնական ա: Գրողը, նորմալ գրողը սովորաբար չի կարողանում մնալ զուտ բեմադրողի համար նախատեսված ռեմարկների սահմաններում, ու դրանցում էլ հաճախ տուրք ա տալիս իր գեղարվեստական մտածողությանը, բա ուրիշ էլ ո՞նց: Գրողը առաջին հերթին գրում ա գեղարվեստական ստեղծագործություն, ո՞վ կբեմադրի, ո՞նց կբեմադրի, դա հարցի մյուս կողմն ա:
SWTS
Մեֆ, սաղ ճիշտ ես, քննարկելու բան կա, բայց էդ երևույթները կան, գոյություն ունեն, ուզես, թե չուզես, ընդունելի լինի քեզ համար, թե չէ: Իսկ ինձ դուր ա գալիս կարդալու համար նախատեսված դրամատուրգիան, գուցե դու դեմ ես դրան, բայց վա՞տ ա, որ կա էնպիսի ընթերցանության համար նախատեսված նյութ, որը կարող ա ապահովել իմ ժամանցը. ինչո՞վ ա վատ: Արվեստը տարբեր ձև ա լինում, ինչքան բազմազան, էնքան լավ, էնքան ամենքս կգտնենք մերը: Ու էլի չհասկացա, թե իմ որ ասածի հետ համաձայն չե՞ս. պնդում ես, որ նման բան չկա՞: Գուցե պնդո՞ւմ ես, որ դա այլևս թատրոն չի կարա կոչվի: Գուցե, քննարկելու թեմա ա: Մեկ էլ մի բան ասեմ՝ համաձայն չեմ-ով ընդհանրապես գրական կամ մշակութային թեմաներով քննարկումները սկսելը էնքան էլ ճիշտ չի, որովհետև ես հո հիմարություններ չեմ դուրս տվել ի վերջո, էս դեպքում քննարկումը գուցե կարելի ա զարգացնել, իմ ասածնեը զարգացնել կամ ուղղությունը փոխել, բայց ինչի՞ն չես համաձայն, երբ ես ասում եմ էն, ինչը կա՝ անկախ իմ ուզել-չուզելուն
Sambitbaba (19.03.2015)
Mephistopheles (19.03.2015)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ